Opowiadania dla przedszkolaków - ebook

Jak ja nie lubię spać w przedszkolu po obiedzie. Wcale nie jestem śpiący i wolałbym bawić się z kolegami.

A pani każe nam przebierać się w piżamy i cicho leżeć. Kiedy próbujemy rozmawiać szeptem albo robimy do siebie miny i chichoczemy, to pani kładzie palec na usta i mówi: Ciiii.

Ale jak tu spać, kiedy za oknem świeci słońce? Czy ja jestem jakiś mały dzidziuś? Jak tak muszę leżeć, to się nudzę i wtedy najbardziej tęsknię za mamą. Zamykam więc oczy i myślę o czarnym lwie. Wszystkie lwy na świecie są żółte albo złote i tylko ten jeden jedyny mój lew jest cały czarny. Sam go sobie wymyśliłem i często myślę o nim, leżąc w łóżku. Przeżywamy razem wspaniałe przygody.

Tym razem mój czarny lew zabrał mnie na spacer do ZOO. Chciał tam odwiedzić swoich przyjaciół. Wielu z nich potrzebowało jego pomocy. Na przykład biały niedźwiedź polarny. On źle znosi upały. Niestety nie może zdjąć swojego futra, a ochłody może zaznać tylko w wodzie. Chętnie pływa w swoim małym basenie, ale woda już się nagrzała i jest za ciepła dla misia.

Mój wspaniały czarny lew na wszystko znajdzie radę. Potrząsnął swoją czarną grzywą, coś tam mruknął pod nosem i już w basenie misia pływają lodowe kry. Niedźwiedź polarny wdrapuje się na jedną z nich i przyjaźnie macha nam łapą.

A tu już nowy kłopot. Wąską ścieżką sunie wolno żółw. Jest zmęczony i narzeka na wielkie odległości, które musi codziennie pokonywać.

– Tak bardzo chciałbym częściej odwiedzać moich przyjaciół – mówi cicho żółw – ale moje nogi nie chcą mnie już nosić. Są zbyt zmęczone.

W okamgnieniu lew znalazł sposób na kłopot żółwia. Podarował mu malutkie wrotki. Teraz żółw może poruszać się w takim tempie, że gdy się obejrzałem, żeby go pożegnać, już zniknął za zakrętem, pokrzykując radośnie.

A lew zatrzymuje się przy klatce z małpami. Małpy są smutne i zwisają z gałęzi drzew wyraźnie bez humoru. Dlaczego? Oczywiście brakuje im bananów. Dawno zjadły swoją porcję i ciągle im mało. Lew potrząsa czarną jak smoła grzywą i pod drzewami robi się żółto od kiści bananów. Małpy z wrzaskiem rzucają się na swój przysmak. Zamiast podziękować, robią do lwa małpie miny. Jak to małpy.

Przy sąsiednim ogrodzeniu stoi zebra. Widać, że niecierpliwie czeka, kiedy do niej podejdziemy. A gdy jesteśmy już blisko, długo szepcze coś do czarnego ucha lwa. Wskazuje przy tym na jakąś nieznajomą panią, która spaceruje wzdłuż wybiegu dla kucyków. Ta pani ma sukienkę w czarno-białą kratkę. Potem zebra pokazuje z niezadowoleniem swoje czarno-białe pasy. Nie chce już nosić pasów, jak wszystkie zebry.

Zapragnęła mieć na sobie czarno-białą kratę. I tak też się stało za sprawą czarnego lwa. Zebra była w kratkę, tak że można było grać na niej w warcaby. Wyglądała dziwnie, ale poczuła się szczęśliwa.

– Ach, te kobiety – mruknął lew. Do mnie zaś powiedział: – My, Tomku, musimy już chyba wracać. Wskakuj na mój grzbiet, trzymaj się mocno grzywy i pędzimy.

I tak bezszelestnie gnaliśmy przez alejki w ZOO, a ja mocno ściskałem w palcach jedwabistą grzywę jedynego na świecie czarnego lwa.

– Tomku! Tomku, obudź się! Dlaczego tak mocno ściskasz w palcach frędzle swojego kocyka? Czy coś ci się śniło? – pyta mnie pani.

Jakie frędzle? To przecież grzywa lwa. I co to? Czy to zebra w kratkę mnie budzi, czy nasza pani w kraciastej sukience? A na stoliczkach leżą przygotowane na podwieczorek banany. Wszystko mi się pomieszało!

– Zaraz małpy rzucą się na te banany – ostrzegłem panią. – Dzisiaj są wyjątkowo głodne.

– Tomku, nie małpy, tylko dzieci, i nie rzucą się, tylko grzecznie zjedzą. Brzydko tak przezywać kolegów – upomniała mnie pani.

Przecież ja nikogo nie chciałem przezywać.

Ale tego nie da się wytłumaczyć dorosłym.

Jak ja lubię bawić się moimi rycerzami. Zwłaszcza w dużym pokoju na podłodze. Tam jest tyle miejsca, że mogę rozpętać prawdziwą wojnę. Mój ulubiony rycerz ma złotą zbroję, niebieską tarczę i niebieskie siodło. Siedzi na wspaniałym czarnym koniu.

Wyglądałby dużo lepiej, gdyby miał zarzucony na ramiona płaszcz – pomyślałem.

Widziałem na obrazku w książce rycerzy pędzących na koniach. Ich zbroje lśniły w słońcu, a za nimi powiewały kolorowe płaszcze.

Gdyby mój rycerz miał taki długi, najlepiej niebieski płaszcz, wyglądałby jak oni – rozmarzyłem się.

I w tej chwili zauważyłem, że tuż obok mnie wiszą długie do samej ziemi ciemnoniebieskie zasłony z grubego, mięciutkiego materiału.

Ciąg dalszy w wersji pełnej