Osiem cztery - ebook

Łąka była pu­sta, a da­lej za­czy­nał się las. Po­wie­trze zmie­sza­ło się z nie­bem, wszyst­ko było sza­re z wy­jąt­kiem wy­bla­kłe­go miej­sca tam, gdzie po­win­no znaj­do­wać się słoń­ce. Deszcz pa­dał albo nie, i tak wszyst­ko było mo­kre i wil­got­ne. Od za­pa­chu do tra­wy, po któ­rej cho­dzi­ło się jak po rze­ce. Róż­ni­ca tkwi­ła w dźwię­ku i ko­lo­rze. Wiał wiatr, bo tam za­wsze piź­dzi­ło, lato, je­sień, wio­sna, zima. Tyl­ko ja, An­drew i Pa­tol szu­ka­li­śmy na­praw­dę, resz­ta, czy­li Muko, Tępy i Eu­zu­biusz, się opier­da­la­ła.

Z zie­mi ster­cza­ły kępy zie­lo­nych źdźbeł, ho­ry­zont był po­fa­lo­wa­ny i mgła, jak­by Pan Bóg całą noc ja­rał faj­ki. Las był ogrom­ny, więk­szy od wszyst­kie­go, co za­zwy­czaj, więk­szy od blo­ków, szpi­ta­la, ban­ku i szko­ły. Po­nad nim za­czy­na­ła się góra, zu­peł­ny obłęd ogrom­no­ści i mo­nu­men­tu, bar­dziej na­wet niż so­cre­alizm. Zbli­ża­ła się noc, a jak jest ciem­no, nic się nie na­zbie­ra. Wła­ści­wie było już sza­ra­wo, ale wte­dy dzień róż­nił się od nocy tyl­ko tym, że po­sia­dał kształ­ty, resz­ta, czy­li brak ko­lo­rów, sen­ność, ma­razm i po­wol­ność, była jak w nocy. Dzień sta­wał się na siłę, wi­dać było, że na­wet jemu nic się już nie chce.

Ale my by­li­śmy peł­ni sił, jak pio­nie­rzy w czer­wo­nych chust­kach albo har­ce­rze szu­ka­ją­cy cze­goś tam. Peł­ne sku­pie­nie, kon­cen­tra­cja, nie­wy­ko­rzy­sty­wa­ne do­tąd czę­ści na­szych mó­zgów te­raz na peł­nych ob­ro­tach prze­li­cza­ły dane, któ­rych do­star­cza­ły oczy. Na­sze mat­ki by­ły­by dum­ne, wi­dząc nas tam na łące — ja­kich mają pra­co­wi­tych i wy­trwa­łych sy­nów.

An­drew trzy­mał sło­ik, ła­ził po­chy­lo­ny, co­raz bar­dziej chy­ba zre­zy­gno­wa­ny.

— Nie ma, no kur­wa, nie ma. Rano chwy­ta mróz, po­tem pada, po­tem świe­ci słoń­ce, a tych je­ba­nych nie ma. Wczo­raj ciot­ka przy­nio­sła do sta­rej dwa ko­sze, tych, no, kur­wa, po­ma­rań­czo­wych czy ru­dych, no, ry­dzów, a tych kur­du­pli nie ma. Już po­win­ny być, wrze­sień się koń­czy.

Wszy­scy go sły­sze­li, ale tyl­ko Pa­tol nie olał.

— Jak to nie ma, jak mu­szą być, cho­dzisz cza­sa­mi do ko­ścio­ła, nie? To wiesz, że jak po­szu­kasz, to znaj­dziesz. Gle­ba jest do­bra, kępy za­je­bi­ste, ba­ra­ny sra­ją, czas też jest do­bry, więc tyl­ko szu­kać. Może tu ktoś wy­zbie­rał. Trze­ba ła­zić.

Ro­sły naj­czę­ściej w ro­dzi­nach, po kil­ka sztuk, ko­lor się wa­hał w ska­li od mio­do­we­go po brą­zo­wy, były nie­wiel­kie i smu­kłe, a jak się cią­gnę­ło za ka­pe­lusz, nóż­ka sama gład­ko wy­cho­dzi­ła z zie­mi. Ka­pe­lusz pęcz­niał od psy­lo­cy­bi­ny, wy­da­wa­ło się, że wy­star­czy go na­kłuć, żeby ha­lu­cy­no­gen­ny płyn spły­wał w czy­stej po­sta­ci. Pa­tol kie­dyś wy­my­ślił, żeby je wło­żyć do pa­ro­we­go so­kow­ni­ka, iden­tycz­ne­go jak do pro­duk­cji soku z ma­lin czy in­nych owo­ców, So­czek by na­ka­pał i moż­na pić z wodą albo sam, dla ko­ne­se­rów spe­cy­ficz­ne­go sma­ku, tu­dzież jako sy­ro­pek do her­bat­ki. Ale on tyl­ko tak mó­wił, nic nie zro­bił, nie chcia­ło mu się albo nie miał skąd sko­ło­wać urzą­dze­nia. Szczy­tem był ja­kiś bi­gos czy za­pie­kan­ka, a naj­le­piej gdy­by tyl­ko nie­któ­rzy zna­li praw­dzi­we in­gre­dien­cje. Lu­dziom się wy­da­wa­ło, że mają fazę po al­ko­ho­lu, a tu nie­spo­dzian­ka, dar­mo­we ha­lu­cy­na­cje i od­kry­wa­nie po­za­per­cep­cyj­ne­go świa­ta. Z nimi moż­na na wie­le spo­so­bów, dwie za­pie­kan­ki z nie­spo­dzian­ką, dwie bez, cza­ry mary, któ­ra jest któ­ra? I tak wszy­scy coś czu­ją, choć­by je­dli tyl­ko żół­ty ser, chleb i zwy­kłe pie­czar­ki. Bo chcą tego, co jest ukry­te z dru­giej stro­ny rze­czy­wi­sto­ści, tego, co na­wet ze zwy­kłe­go sie­dze­nia w par­ku czy­ni nie­sa­mo­wi­tą przy­go­dę, peł­ną dzi­wactw i nie­bez­pie­czeństw — moż­na to po­tem wspo­mi­nać, moż­na o tym opo­wia­dać, po­dwój­ne wy­peł­nie­nie dziur.

Było ich mało, za mało do po­dró­ży, nie do­je­cha­ło­by się na nich na­wet do ko­lor­ków, a co do­pie­ro mó­wić o wiot­kich rę­kach, dwu­wy­mia­rze, świ­drze czy ha­lu­nach. Szu­ka­li­śmy da­lej, nie mo­gąc uwie­rzyć, że może ich nie być. We wrze­śniu, kie­dy pasą się ba­ra­ny, cza­sa­mi pada, a rano są przy­mroz­ki, jest ide­al­na po­go­da dla grzyb­ków. To było coś oczy­wi­ste­go, fun­da­ment re­al­no­ści, nie mo­gło ich nie być. Mu­sia­ło się coś stać. Może było za wcze­śnie. Zna­leź­li­śmy pięć­dzie­siąt kil­ka. Wszyst­kie trzy­mał An­drew. Za­mknię­te w sło­iku wy­glą­da­ły jak śli­ma­ki. Były obłe i przy­po­mi­na­ły ja­kiś bli­żej nie­okre­ślo­ny syf. Tyl­ko Muko ich nie­na­wi­dził, kie­dyś za­grzy­bił się zbyt moc­no, prze­sa­dził, i te­raz już rzy­gać mu się chce na sam ich wi­dok. Pa­mię­tam, że bie­gał po par­ku, bo wy­my­ślił so­bie, że psy­lo­cy­bi­nę moż­na wy­po­cić. Ale umysł prze­cież się nie poci. Te­raz plą­tał się po­wo­li i wciąż mó­wił to samo:

— To ro­śnie w po­bli­żu ba­ra­nich gó­wien, cza­sa­mi na gów­nach, ge­ne­ral­nie im bar­dziej za­sra­ne, tym le­piej, może le­piej od razu jeść gów­na, może to w nich jest cała za­ba­wa, któ­ra prze­do­sta­je się do grzy­bów, nie wie­cie o tym, bo nie żar­li­ście gó­wien.

Ro­bi­ło się co­raz sza­rzej. Kształ­ty po­wo­li zni­ka­ły, a tra­wa przy­bie­ra­ła jed­no­li­ty bru­nat­ny ko­lor. Na żad­ne grzyb­ki nie było już szans. Mó­wi­li­śmy nie­wie­le, bo żal ści­skał na­sze dupy. Jak w re­kla­mie sil­ni­ków, „nic, nic, ab­so­lut­nie nic”. Tyl­ko Tępy na­zbie­rał so­bie oko­ło czter­dzie­stu. Ale to były inne, pod­rób­ki. Za­cho­wa­na była je­dy­nie for­ma grzyb­ka jako ta­kie­go, resz­ta się róż­ni­ła. Ale Tępy się upie­rał, to­ną­cy chwy­ta się brzy­twy, „że jak nie ma in­nych, to wła­śnie te mu­szą być te, róż­nią się, bo z in­nej łąki i tro­chę in­nych wa­run­ków at­mos­fe­rycz­nych, in­a­czej na nie wiał wiatr, że z nimi to jak z lim­bą, i że to wła­śnie te, tyl­ko tro­chę inne, a tak w ogó­le to się od­pier­dol­cie, bo i tak ich nie bę­dzie­cie jeść”. Za­sta­na­wia­łem się, kogo bar­dziej chciał prze­ko­nać, sie­bie czy nas, bo mó­wił jak ja­kiś na­wie­dzo­ny świa­dek Je­ho­wy o tym, dla­cze­go Kró­le­stwo Boże musi speł­nić się na Zie­mi.

Ro­dzi­ce An­dre­wa są le­ka­rza­mi, jak ktoś chce mu do­pier­do­lić, to wy­cią­ga wła­śnie to. Że ma kasę, że jest roz­piesz­czo­ny, że nie ro­zu­mie. Star­si Muka też przę­dą cał­kiem nie­źle, jest zresz­tą je­dy­na­kiem. Nie­źle go wkur­wia, jak mó­wię, jak to ma do­brze, bo nie ma ro­dzeń­stwa. Dla­te­go nie wje­cha­li­śmy w ten ko­niec świa­ta ja­kimś po­lo­ne­zem czy fia­tem 126P. To była te­re­no­wa to­yo­ta, sa­mo­chód spro­wa­dza­ny po­dob­no ze Sta­nów. Ale te­raz już nie robi ta­kie­go wra­że­nia, że coś jest ze Sta­nów. Pe­wek­sy umar­ły, my pa­mię­ta­my je jak przez mgłę, tam­ten świat nie jest nasz, nic z nie­go nie jest na­sze, nam wol­no pra­wie wszyst­ko, my­śleć, mó­wić, a w do­dat­ku nic nie mu­si­my, nie trze­ba się bić, zresz­tą nie ma o co, nie ma żad­nych idei, jak ktoś chce, może na siłę zo­stać har­ce­rzem albo mi­ni­stran­tem, może od­naj­dzie sens i po­dob­ne du­pe­re­le, nam to nie jest do ni­cze­go po­trzeb­ne.

An­drew był naj­smut­niej­szy, mnie po­wo­li sta­wa­ło się obo­jęt­ne, jak dzi­siaj w nocy po­zbę­dę się tego świa­ta, Pa­tol miał swo­ją tra­wę, Muko wód­kę, a Tępy pół set­ki pod­ró­bek. Co praw­da mie­li­śmy jesz­cze pięć­dzie­siąt parę ory­gi­na­łów, ale nie wia­do­mo było, co się z nimi sta­nie.

Mie­li­śmy gdzie je­chać. Cel był, i nie ozna­cza­ło to bez­sen­sow­ne­go sie­dze­nia w mie­ście, wia­do­mo było, że czas pły­nie i coś się dzie­je, że rze­czy­wi­stość skon­stru­owa­na jest na za­sa­dzie przy­czy­no­wo­-skut­ko­wej, że jest coś ta­kie­go, jak czas przy­szły, że może zda­rzyć się coś no­we­go, a to, co na­stą­pi, nie ozna­cza po­wta­rza­nia tego, co już było. To mia­ła być jed­na z tych im­prez, przed któ­ry­mi, kil­ka dni na­przód, mówi się: „ale się, kur­wa, spać­kam”; „na­pier­do­lę się jak chuj”; „o żesz kur­wa, ale nic nie będę czuł”; „w dupę je­ba­na, się po­rzy­gam”. Pa­tol koń­czył osiem­na­ście. To dla­te­go.

Ro­dzi­ce An­dre­wa ku­pi­li dział­kę koło wsi Rze­ho­tyń, waż­ne, że w gó­rach i na od­lu­dziu. Było już tam kil­ka­na­ście osób, mie­li cze­kać, bo my wszyst­kim rzą­dzi­my.

Już mie­li­śmy wcho­dzić do auta, ktoś się kłó­cił o to, kto ma sie­dzieć z przo­du. Mie­li­śmy mo­kre buty, spodnie, wło­sy i ręce. Pa­pie­ro­sy się tli­ły, a dym kłę­bił, gryzł w oczy i do­łą­czał do mgły. Pa­tol po­pa­trzył tak dziw­nie, i ja już wie­dzia­łem.

— Chło­pa­ki, to jak, ba­ka­my? No bo zim­no i tak coś nie pier­do­li­cie o ni­czym, może ja­kie­go do­pin­ga dla umy­słu, co? Tak żeby, kur­wa, obu­dzić pod­świa­do­mość. Na po­czą­tek. To jak, na­bi­jać? Bo ja nie wiem, ale na­bi­ję, kur­wa, bo tak coś pada i mgła.

Pa­tol jest dys­lek­ty­kiem i z mową ma coś zje­ba­ne. Ge­ne­ral­nie eks­pre­sja mu nie idzie. Sy­la­bi­zu­je swo­je my­śli po­wo­li i z wy­sił­kiem, czę­sto się od tego poci. Mam teo­rię, że on jara tra­wę, bo wte­dy mu się le­piej roz­ma­wia, ona go od­blo­ko­wu­je, a jak jest trzeź­wy, to mu się po­gar­sza, może za kil­ka lat zu­peł­nie prze­sta­nie mó­wić, to bę­dzie na­wet śmiesz­ne, wszy­scy będą my­śle­li, że jest nie­mo­wą, a tu na­gle je­bu­du, mistrz re­to­ry­ki, ery­sty­ki i mo­no­lo­gu. Pa­tol ilu­stru­je tę „rów­nię po­chy­łą” i „dro­gę, na koń­cu któ­rej znaj­du­je się tyl­ko śmierć”, o któ­rej cią­gle na­pier­da­la­ją w me­diach. Ostat­nio sły­sza­łem, że „naj­lep­szym wyj­ściem nie wcho­dzić”. Nie ma co, ha­sło za­je­bi­ste, Pa­tol stwier­dził, że to nie­moż­li­we, że ja­kiś kolo uło­żył je na trzeź­wo i że na pew­no był zja­ra­ny. Pa­tol jest zwo­len­ni­kiem teo­rii, że ma­ri­hu­ana od­kry­wa nowe ho­ry­zon­ty i prze­strze­nie my­śli czło­wie­ka, że po­głę­bia prze­my­śle­nia i że w ogó­le im wię­cej wy­pa­lisz, tym bę­dziesz mą­drzej­szy, a naj­mą­drzej­szy na świe­cie był Bob Mar­ley. Pa­tol tyl­ko jara, pije i okre­so­wo je grzy­by, jak my wszy­scy, cza­sa­mi tyl­ko u któ­re­goś włą­czy się mo­ral i wte­dy przez ileś tam dni nie pali czy nie pije, za­czy­na­ją się gad­ki o tym, że nie wol­no, że z mó­zgu robi się nam pap­ka, że trze­ba się uczyć, bo prze­cież jest szko­ła, że ro­dzi­ce. Mo­ral po­tra­fi być upier­dli­wy, bo ktoś, kto go zła­pał, za­raz pró­bu­je wy­cią­gnąć z ba­gna in­nych, któ­rzy aku­rat nie mają żad­nych wy­rzu­tów su­mie­nia. Ale ta­kie rze­czy mi­ja­ją, bo po­twor­nie głu­pio jest roz­ma­wiać z pię­cio­ma na­fa­zo­wa­ny­mi ko­le­ga­mi, jak się jest trzeź­wym, nic się nie ro­zu­mie, nie ła­pie się aso­cja­cji, żad­nych sko­ja­rów, sie­dzi się jak z ob­cy­mi. Dla­te­go mija, do­syć szyb­ko zresz­tą, i czło­wiek znów nur­ku­je w cu­dow­ny świat uży­wek umy­sło­wych.

Tym ra­zem było po­dob­nie, symp­to­my mo­ra­la po­ja­wi­ły się u An­dre­wa.

— Nie, ja nie mogę, pro­wa­dzę, zresz­tą chy­ba nie mam ocho­ty, wolę się upić na miej­scu, wie­cie, zresz­tą, co się będę tłu­ma­czył, nie chcę, kur­wa.

Po­pa­trzy­li­śmy na nie­go jak na wa­ria­ta, nie ma co, był od­waż­ny. Bo w za­sa­dzie bo­imy się mo­ra­li, a strach wy­wo­łu­je agre­sję. Pię­ciu na jed­ne­go i nie cho­dzi o siłę, czy żeby go bić. Wszy­scy rów­no­cze­śnie za­czę­li­śmy się na nie­go drzeć, że „jak to nie chcesz, jak chcesz, jak to nie, jak tak”, po­tem tro­chę spo­koj­niej, nie­mal­że przy­mil­nie i li­zu­so­wa­to: „Aaan­dre­ew, no, Aaand­dre­ew, no­ooo, tro­chę, no, po­trzy­masz tyl­ko, weź­miesz dym do płuc, po­trzy­masz coś tam ja­kąś chwi­lę, wy­pu­ścisz i jak gdy­by nig­dy nic, wsia­da­my, je­dzie­my, nooo”. W koń­cu się zgo­dził, chciał, że­by­śmy już prze­sta­li do nie­go mó­wić, że zro­bi wszyst­ko, jak prze­sta­nie­my wrzesz­czeć, psy­chi­ka tego nie wy­trzy­ma, za­wsze, albo pra­wie za­wsze, kie­dy atak jest so­li­dar­ny, koń­czy się suk­ce­sem. To wła­śnie jest słyn­na „pre­sja ko­le­gów”.

Na­bi­ja­nie lufy to ry­tu­ał, jed­na z nie­wie­lu spraw, do któ­rych pod­cho­dzi się z pie­ty­zmem. Naj­czę­ściej robi to Pa­tol, bo to on za­ła­twia ba­ka­nie, od Tod­ka albo Po­łki. To­dek jest skej­tem, a Po­łka dre­chem, oni też za­ła­twia­ją od ko­goś, daw­niej ła­zi­li­śmy do Ab­du­la, ale on nas kro­ił, skur­wiel, zresz­tą też skejt. To­dek i Po­łka to ko­le­dzy Pa­to­la z uli­cy, faj­ni i głu­pi jak buty, To­dek może nie, ale Po­łka nie­moż­li­wie.

Pa­tol wy­cią­gnął z ra­sta­mań­skiej to­re­becz­ki mały fo­lio­wy wo­re­czek. Przy­ło­żył do ust i wdmuch­nął do środ­ka to, co miał w płu­cach, za­trza­sku­jąc pra­wie rów­no­cze­śnie za­mknię­cie. Wo­rek się na­dy­mał. Pa­tol po­te­le­pał nim tro­chę i wło­żył do środ­ka szkla­ną luf­kę. À pro­pos lu­fek, gdy­by za­ka­za­no sprze­da­ży lu­fek i bi­bu­łek, mo­gło­by to ogra­ni­czyć spo­ży­wa­nie owych sub­stan­cji, cho­ciaż nie, bo są pa­pie­ro­sy, tak więc nie ma spo­so­bu.

Kie­dy na­ła­do­wał lufę, roz­luź­ni­ły mu się mię­śnie twa­rzy, nie był już sku­pio­ny. W szko­le mó­wi­li, że jest ner­wo­wy i nie po­tra­fi się skon­cen­tro­wać. Mo­gli­by­śmy zro­bić mu zdję­cie, jak na­bi­ja lufę. Z twa­rzy ema­nu­je spo­kój, jak na an­tycz­nych po­są­gach, a ru­chy po­łą­czo­ne są ze sobą w je­den pięk­nie pły­ną­cy ciąg, jak w tai­-chi, nic się nie mar­nu­je, nic nie wy­pa­da, tra­wę trak­tu­je się jak świę­tość, nic nie może spaść na zie­mię, tyl­ko dla za­sa­dy, z żad­ne­go in­ne­go lo­gicz­ne­go po­wo­du.

Za­czy­na się. Per­ma­nent­na cyr­ku­la­cja szkla­ne­go na­rzę­dzia. Wdech, czas nie pły­nie, wy­dech, za­trzy­ma­nie, i znów do­ga­nia­my spóź­nio­ne mi­nu­ty, re­duk­cja wy­mia­rów, in­ten­sy­fi­ka­cja ko­lo­rów, po­licz do sze­ściu, ja tyl­ko ma­łe­go, bo pro­wa­dzę auto, weź du­że­go, to po­le­ci­my, kur­wa, na tę im­pre­zę, cie­pło w usta, po­ca­łu­nek wy­ca­ło­wa­ny, wy­usto­wa­ny w lufę, prze­rwa, take a bre­ak, śpie­wa­my, mó­wi­my, bre­dzi­my, mam­rze­my, plą­cze­my, uwię­zio­ny w oko­wach sza­rej rze­czy­wi­sto­ści, za­nu­rzo­ny w brei zwy­kłej re­al­no­ści, po­chła­nia­ją mnie cią­głe wa­ria­cje sa­mot­no­ści, se­ma­zjo­lo­gia i her­me­neu­ty­ka to mnie nie tyka moja mu­zy­ka moja mi­ło­ści oda do ra­do­ści. Przy­spie­sza i zwal­nia, szyb­ciej pal, czu­jesz już, trzy­maj, trzy­maj, trzy­maj, no­sem ci, kur­wa, ucie­ka, ale się na­ćpa­łem, mię­dzy ry­mem a ry­mem za­cią­gnę się dy­mem, pa­trzę na ka­len­darz dzi­siaj jest wto­rek na­szła mnie ocho­ta na mały zie­lo­ny wo­rek, bo my ja­ra­my blan­ty w szkol­nej ubi­ka­cji, dużo dużo dymu, mało wen­ty­la­cji, chwie­je­my się wszy­scy ra­zem, dwie se­kun­dy nor­mal­no­ści — Boże, co się, kur­wa, dzie­je, ro­dzi się w żo­łąd­ku, za­raz przyj­dzie, wy­bu­cha, cha, cha, płacz i zgrzy­ta­nie zę­bów, ha­mo­wa­nie rze­czy­wi­ste, ucze­pić się ja­kiejś my­śli, nie prze­ska­ki­wać, stop.

— Ale się, kur­wa, na­je­ba­łem tym ba­ka­niem. Je­dzie­my, An­drew, mam na­dzie­ję, że nie je­steś w ta­kim sta­nie poj­mo­wa­nia świa­ta przed­sta­wio­ne­go jak ja, bo jak tak, to się, kur­wa, na pew­no za­bi­je­my, a sto­su­nek pod­mio­tu li­rycz­ne­go do wspo­mnia­ne­go, kur­wa jego mać, świa­ta przed­sta­wio­ne­go jest am­bi­wa­lent­ny.

Ła­two mi się mó­wi­ło, wszyst­ko było ła­twe, żad­nych nie­ja­sno­ści, trau­ma­tycz­nych wspo­mnień, wy­pa­li­li­śmy nie­du­żo, ale ja do nar­ko­ty­ku mam sła­bą gło­wę, wy­star­czy mi za­pach, wsie­dli­śmy do auta, wy­da­wa­ło mi się nie­moż­li­wie wręcz wy­god­ne i kom­for­to­we, czu­łem się jak w li­mu­zy­nie, dym po­woli od­pły­wał z gło­wy do po­zo­sta­łych czę­ści cia­ła, do rąk — po­czu­łem mro­wie­nie, do żo­łąd­ka — po­czu­łem eu­fo­rię brzusz­ną, do nóg — po­czu­łem szczy­pa­nie i do ku­ta­sa — po­czu­łem, że mi stoi. Pra­wie za­wsze tak mam po tra­wie, nie my­ślę o żad­nych tam, samo się robi. Cza­sa­mi jak się za­sta­na­wiam, czy się na­fa­zo­wa­łem czy z rze­czy­wi­sto­ścią po pro­stu coś się sta­ło, re­ak­cje mo­je­go wac­ka przyj­mu­ję jako wer­dykt.

Na­wet nie spo­strze­głem, kie­dy wsie­dli­śmy do auta, przez chwi­lę po­my­śla­łem, co się bę­dzie dzia­ło na im­pre­zie, a po­tem An­drew za­pa­lił i po­czu­łem przy­jem­ny od­głos sil­ni­ka w brzu­chu. Zro­bi­ło się ciem­no, tak w mię­dzy­cza­sie. Za­zwy­czaj za­uwa­żam, a wte­dy dup i już, jak w tym ka­wa­le o dzie­cia­ku, co za­mknął się w ki­blu z luf­ką i ja­ra­niem, ścią­gnął ma­cha i w po­miesz­cze­niu zga­sło świa­tło, prze­stra­szył się i ścią­gnął dru­gie­go, wte­dy po­now­nie się za­pa­li­ło, po­wtó­rzył jesz­cze dwa razy cały cykl, sie­dzi sku­lo­ny, w kuc­ki, lek­ko roz­trzę­sio­ny, i sły­szy, jak ktoś puka do drzwi ki­bla, ma­chi­nal­nie od­po­wia­da: kto tam, i sły­szy zde­ner­wo­wa­ny głos mat­ki, któ­ry pyta, co on robi w tym ki­blu, dzie­ciak tro­chę się spe­szył i od­po­wia­da rów­nie ma­chi­nal­nie jak po­przed­nio, że sra, wte­dy mat­ka z krzy­kiem: Trzy dni!

Ale po­nie­waż za­zwy­czaj za­uwa­żam ta­kie rze­czy, zmar­twi­łem się, że ja­ra­nie robi ze mnie wa­rzy­wo i że wi­dać „pierw­sze skut­ki spu­sto­sze­nia, ja­kie tru­ci­zna po­czy­ni­ła w moim mó­zgu”. Po chwi­li prze­stra­szy­łem się dru­gi raz, jesz­cze bar­dziej, że do­pa­da mnie mo­ral. Po­tem za­po­mnia­łem o tym wszyst­kim.

Auto było bez­piecz­ne, poza nim znaj­do­wał się świat, już nie tak bez­piecz­ny jak ten we­wnątrz. Szy­by nas z nim łą­czy­ły, ale do tych ob­ra­zów, któ­re prze­su­wa­ły się na ekra­nach, mie­li­śmy taki dy­stans, jaki ma się nor­mal­nie do rze­czy oglą­da­nych w wia­do­mo­ściach czy ja­kimś in­nym pro­gra­mie te­le­wi­zyj­nym. Wie­dzie­li­śmy, że to, co wi­dać, jest bez wąt­pie­nia praw­dzi­we, jed­nak wnę­trze sa­mo­cho­du swo­ją praw­dzi­wo­ścią przy­tła­cza­ło tam­tą praw­dę, bar­dziej od nas od­le­głą. Na przed­nią szy­bę pa­trzy­łem z wy­sił­kiem. Szo­sa za­wi­ja­ła się pod nas, je­cha­li­śmy na bęb­nie, któ­ry zwi­ja as­falt. Ciem­ność sta­ła się od­ręb­ną ma­te­rią, gę­stą i od­bi­ja­ją­cą w so­bie czas. Było wi­dać, jak pły­nie.

— Ol­giert, kur­wa, nie łap doła, nie bój nic, za­ba­wa trwa, świat się krę­ci, a my z nim, Ol­giert, nie ma to i tam­to też, ty mu­sisz wie­dzieć, ty mu­sisz to zro­zu­mieć — prze­rwał w po­ło­wie zda­nia, po­pa­trzył na mnie su­per­pu­stym wzro­kiem, głu­pio się uśmiech­nął i do­koń­czył: — O kur­wa (śmiech z głę­bi gar­dła, taki uda­wa­ny, kie­dy chce się po­ka­zać, ja­kie coś jest śmiesz­ne). Ale się na­fa­zo­wa­łem, ale pier­do­lę, ale ty, Ol­giert, wiesz. No! Ty mi tu­taj nie żad­ne ta­kie, szma­kie. Sie­dzieć ład­nie, ła­pać śmie­cha­wy, pier­do­lić du­pe­re­le, opo­wia­dać ka­wa­ły, a nie żad­ne wkon­tem­plo­wy­wa­nie się w ciem­no­ści czy inne eg­zy­sten­cjal­ne bred­nie. Ro­zu­mie­my się. No!

Skąd on wie­dział, że ja wte­dy my­śla­łem o ciem­no­ści, nie ma co, tra­fił za­je­bi­ście. Tro­chę mnie wy­bi­ła ta jego uwa­ga, i jak tu nie wie­rzyć w zja­wi­ska pa­rap­sy­cho­lo­gicz­ne, w te­le­ki­ne­zę, bio­lo­ka­cję i te­le­pa­tię. Pa­tol wi­dzi UFO kil­ka razy w mie­sią­cu. Muko jest jed­nak nie­zły. Poza tym on je­den z nas na­praw­dę coś po­tra­fi, coś praw­dzi­we­go, bez uda­wa­nia. I ma ta­lent, nie tak jak my. Po­tra­fi grać na per­ku­sji i gi­ta­rze. Nie ma co, jak gdzieś się wy­bie­ra­my, za­wsze za­bie­ra ze sobą gi­ta­rę. I ka­pe­lusz. On w ogó­le cho­dzi ubra­ny jak kow­boj albo twar­dziel z póź­ne­go pe­ere­lu, dżin­sy le­vi­sa, buty ja­kieś ta­kie brą­zo­we, skó­ra albo ka­ta­na też le­vi­sa, i na wy­jaz­dach gi­ta­ra oraz skó­rza­ny ka­pe­lusz. Pol­ski, spóź­nio­ny Ja­mes Dean. Ta gi­ta­ra jest nie­sa­mo­wi­ta do two­rze­nia róż­nych kli­ma­tów. Trze­ba być tro­szecz­kę zja­ra­nym na we­so­ło, żad­nych pseu­do­fi­lo­zo­ficz­nych pier­doł. Wy­star­czy, że za­gra ja­kąś ro­syj­ską me­lo­dyj­kę, ja­kieś umta umta jak Wy­soc­ki, w tej me­lo­dyj­ce zmie­ści się jesz­cze Bu­łat Oku­dża­wa, sta­re ro­man­se, ide­al­na syn­te­za pie­śni ro­syj­skiej. Tak samo na każ­dy te­mat, ten za­ro­zu­mia­ły je­dy­nak po­tra­fi z każ­dej kul­tu­ry wy­cią­gnąć jej mu­zycz­ną esen­cję. Kie­dy gra wło­skie, czu­je­my się jak na ze­bra­niu u Vito Cor­le­one; jak ro­syj­skie, wszy­scy się ca­łu­ją i wrzesz­czą, że „Ja te­bia liu­bliu”, na­wet jak gra coś po eski­mo­sku, to wia­do­mo, o co cho­dzi, i robi się zim­niej. Na ga­rach też wy­mia­ta. Nie wi­dać rąk i nie­źle dud­ni. On w ogó­le jest ja­kiś spóź­nio­ny. W kół­ko słu­cha Zep­pe­li­nów, ni­cze­go in­ne­go pra­wie nie, ja ro­zu­miem, Zep­pe­li­ni są w po­rzo, ale prze­cież nie moż­na cią­gle, a on, kur­wa, może. I jesz­cze na złość nam, jak ma łok­me­na, to za­wsze z Zep­pe­li­na­mi.

On też coś ła­pał z tego wszyst­kie­go, on i An­drew. Wie­dzie­li­śmy, że i tak kie­dyś to się skoń­czy żoną, ro­dzi­ną, do­mem i upo­rząd­ko­wa­ny­mi du­pe­re­lo­wa­ty­mi błęd­ny­mi ko­ła­mi. Chy­ba że ktoś z nas wpad­nie w syf, ale ra­czej nie. Wie­dzie­li­śmy, że in­a­czej uda­je się tyl­ko nie­licz­nym, że o tych nie­licz­nych po­tem się opo­wia­da, że to są le­gen­dy. Wie­dzie­li­śmy też, że mimo wszyst­ko je­ste­śmy tak samo głu­pi jak wszy­scy, jak całe na­sze roz­piesz­czo­ne po­ko­le­nie, że sa­mym ga­da­niem się nie wy­gra. Ale nie moż­na prze­cież wy­gry­wać, bo nie ma o co się bić. Zresz­tą to i le­piej, bo te­raz ni­ko­mu by się nie chcia­ło. An­drew był ka­sia­sty, nikt z nas nie przy­mie­rał gło­dem, nig­dy nie cho­dzi­ło też tak na­praw­dę o to, że cze­goś nam bra­ku­je, albo że ktoś wy­rzą­dził nam krzyw­dę, ze oj­ciec był al­ko­ho­li­kiem, że ko­goś tłu­kli w domu. Sęk w tym, że czę­sto jest ilu­zo­rycz­nie nor­mal­nie. I że mimo wszyst­ko coś jest nie tak w rze­czy­wi­sto­ści, że ja­kiś jej kom­po­nent jest wy­jąt­ko­wo zje­ba­ny. Coś się nie krę­ci tak jak po­win­no. Pew­nie wy­ro­śnie­my z tego. Za­po­mni­my. Chu­ja. Jak nic się nie sta­nie, roz­je­bie­my w koń­cu tę pla­ne­tę. Na­wet głu­pio cza­sa­mi o tym mó­wić, bo lo­gi­ka rze­czy­wi­ście jest prze­ciw­ko, prze­cież nie sta­ło się nic, żad­na woj­na jak u Ko­lum­bów, ża­den prze­śla­du­ją­cy wol­ną myśl re­żim jak u na­szych ro­dzi­ców, nic. Mamy co jeść, co praw­da z pra­cą kru­cha­wo, a co za tym idzie — z per­spek­ty­wa­mi, ale za­gwozd­ka nie tkwi w for­mie rze­czy­wi­sto­ści, tyl­ko w niej sa­mej, w jej pod­sta­wie, w bu­dul­cu może, sam już nie wiem, może de­miurg coś spier­do­lił.

Mie­li­śmy czę­ścio­wą świa­do­mość bez­na­dziej­no­ści, mnie na okrą­gło chcia­ło się rzy­gać, wca­le nie od ja­ra­nia, bo czę­sto ro­bi­łem so­bie prze­rwy, zresz­tą pa­li­łem naj­mniej spo­śród chło­pa­ków. Ja­koś mi się uda­wa­ło. Ob­ja­wy przy­po­mi­na­ły ja­kiś ro­dzaj per­ma­nent­nej de­pre­chy. Rano nie chce się wsta­wać i do­pa­da ab­so­lut­ny bez­sens wszyst­kie­go, po­tem ja­koś się te­le­pie i zno­wu ata­ku­je. Bóg nam robi ka­wał, żeby nie było za nud­no, my­śli so­bie „wszyst­ko ma­cie w po­rzo, więc do­pier­do­lę wam cią­głe eg­zy­sten­cjal­ne lęki, żeby nie było, że ma­cie raj na zie­mi”. I słod­ko, wszyst­ko się to­czy i krę­ci. Znaj­dzie­my so­bie żony, chu­de, gru­be, po­dziub­dzia­my w nich tro­chę, uro­dzą się ślicz­niut­kie dzi­dziu­sie, pój­dzie­my do pra­cy i wszyst­ko się uło­ży. Amen.

Jaz­da się dłu­ży­ła, czas się po­psuł. Utra­cił fun­da­ment swe­go nie­za­wod­ne­go dzia­ła­nia, sta­łość i jed­no­staj­ność. Przy­spie­szał i zwal­niał, w ja­kiś spo­sób stał się za­leż­ny od pe­da­łu gazu, tyle że od­wrot­nie pro­por­cjo­nal­nie. Im szyb­ciej je­cha­li­śmy, tym wol­niej pły­nął. Gdy­by­śmy się za­trzy­ma­li, pew­nie na­stą­pi­ła­by te­le­por­ta­cja. Las się koń­czył, sta­wał się rzad­ki, a dro­ga z ka­mie­ni­stej cu­dow­nie prze­mie­ni­ła się w as­fal­to­wą. Nie trzę­sło już tak bar­dzo i dla­te­go za­czę­li­śmy roz­ma­wiać, Pa­tol za­czął: — Pa­mię­ta­cie Star Tre­ka, oni tam la­ta­li stat­kiem ko­smicz­nym, mie­li łor­po­wy na­pęd, od­kry­wa­li nowe świa­ty i, kur­wa, na­pier­da­la­li się z tymi, no, klin­go­na­mi. Mie­li osło­ny i dzia­ła fo­to­no­we, ka­pi­tan był łysy, a pi­lot śle­py. — Chy­ba nie zro­zu­mie­li­śmy praw­dzi­we­go sen­su tego, co po­wie­dział, bo za­pa­no­wa­ła ci­sza, na­wet sil­nik prze­stał pra­co­wać, oso­ba Pa­to­la wsy­sa­ła całe po­wie­trze mo­gą­ce prze­no­sić dźwię­ki, zro­bi­ło się dusz­no i ga­pi­li­śmy się na nie­go. Po­czer­wie­niał: — A nie­ee, nic. — Skoń­czył, a my za­czę­li­śmy się śmiać, trzy­ma­ło nas z dzie­sięć mi­nut non stop (z po­praw­ką na ów­cze­sną względ­ność cza­so­wą), śmiech, któ­ry na­pę­dza się sam, śmie­jesz się z tego, jak się śmie­jesz, ile się śmie­jesz, jak się śmie­je ktoś inny, i że on nie prze­sta­je się śmiać. Eu­zu­biusz się ki­wał w tył i w przód, jak­by miał cho­ro­bę sie­ro­cą. On je­den spo­śród nas był na­praw­dę cho­ry, nic so­bie nie wy­my­ślał, na­wet gdy­by nie chciał, i tak był­by nie­źle zje­ba­ny. Nie to, że nie był faj­ny, tyle że oso­bo­wość miał wy­bit­nie neu­ro­tycz­ną. Nie zdzi­wię się, jak mu coś pier­dol­nie za ja­kieś dzie­sięć lat i na przy­kład kupi ka­ra­bin i wyj­dzie na uli­cę strze­lać do lu­dzi, do ko­biet, dzie­ci, do cię­żar­nych, do babć, no­wo­rod­ków w wó­zecz­kach, pie­sków i kot­ków. Ostat­nio tłu­ma­czył mi, jak moż­na ła­two za­opa­trzyć się w ja­kąś broń, z tłu­mi­kiem i amu­ni­cją, za ja­kąś osią­gal­ną na­wet te­raz dla nie­go kasę. On to wszyst­ko wie z In­ter­ne­tu, ma za­ło­żo­ne na sta­łe, pła­cą ro­dzi­ce, to so­bie chło­pi­na ser­fu­je po róż­nych „Po­rad­ni­kach dla mło­dych za­bój­ców, tru­ci­cie­li, pod­pa­la­czy i gwał­ci­cie­li”. Cza­sa­mi jak ła­pię ja­kąś schi­zę, za­czy­nam się go pa­nicz­nie bać. Raz wy­da­wa­ło mi się, że ma czar­ne oczy, Boże, mało się nie zla­łem.

Przy ca­łym swo­im wa­riac­twie Eu­zu­biusz jest bar­dzo po­czci­wy, za­wsze po­mo­że, i w ogó­le, jest cał­kiem bez­in­te­re­sow­ny. Jak nie świ­ru­je, jest cał­kiem do rze­czy. Tyl­ko je­że­li już mu się coś ubz­du­ra, to wte­dy ko­niec. Pa­mię­tam, by­li­śmy kie­dyś na Sło­wa­cji, w oko­li­cach Po­pra­du, wy­na­ję­li­śmy tani ho­tel, pię­cio­oso­bo­we po­ko­je, pa­li­li­śmy afga­na — pla­ste­lin­kę, wy­glą­dał jak czar­na mo­de­li­na. Tro­chę ba­li­śmy się prze­kra­czać gra­ni­cę, ale co tam. Na­wet nie cho­wa­li­śmy go spe­cjal­nie, po pro­stu w fir­mo­wym wo­recz­ku i w kie­sze­ni, czy na dnie ple­ca­ka w czymś tam. Po­kój był ob­skur­ny. Stół na środ­ku z ko­ron­ko­wym ob­ru­si­kiem, a na nim pięć kie­lisz­ków, w ką­tach czte­ry łóż­ka i jed­no do­dat­ko­we po­mię­dzy. Na ścia­nie pej­za­żyk akwa­re­lą: góry, ju­has, cha­ta, chmur­ki, słoń­ce, peł­na kul­tu­ra. Był jesz­cze bal­kon, cał­kiem spo­ry, z wi­do­kiem na Ta­try, ale nie wy­cho­dzi­li­śmy na nie­go, był za­mknię­ty. W nocy się za­czę­ło. Sie­dzie­li­śmy przy sto­le, gra­li­śmy w kar­ty, pi­li­śmy ta­nią sło­wac­ką i śred­nio do­brą wód­kę. Każ­dy coś tam mó­wił, ale nikt się ja­koś spe­cjal­nie nie an­ga­żo­wał w sło­wa. By­li­śmy już zmę­cze­ni ca­łym dniem ja­ra­nia, w koń­cu umysł pra­co­wał na naj­wyż­szych ob­ro­tach, cią­gle two­rzył nowe fan­ta­sma­go­rie, uro­je­nia i fe­no­me­ny. Pa­mię­tam, że Eu­zu­biusz chciał po­wie­dzieć coś bar­dzo waż­ne­go, a nikt nie miał ocho­ty go słu­chać. Tak ja­koś się zro­bi­ło nie­ko­le­żeń­sko. Noc była wietrz­na i wiał hal­ny, dziw­ny wiatr, każ­dy my­ślał o swo­ich pro­ble­mach, za­nu­rzał się w nich, pro­ble­my Eu­zu­biu­sza nie były po­trzeb­ne ni­ko­mu. Pa­mię­tam do­kład­nie, że ścią­gnął ko­szul­kę, mó­wił coś o tym, że za­cznie wpier­da­lać ste­ry­dy, że na si­łow­nię bę­dzie cho­dził, i po roku nikt mu nie pod­sko­czy. Wiem, ze strasz­nie się śmia­li­śmy, ja się na­wet po­pła­ka­łem. Chy­ba drę­czył nas wszyst­kich lek­ki mo­ral i szu­ka­li­śmy ja­kie­goś uj­ścia dla ner­wów. Pa­dło na śmiech i na Eu­zu­biu­sza. Po­tem pa­mię­tam śred­nio, Eu­zu­biusz się wkur­wił i po­szedł na bal­kon. To było chy­ba dzie­sią­te pię­tro, w każ­dym ra­zie na pew­no z tych wyż­szych. Znikł. Nie pa­mię­tam sa­me­go mo­men­tu, kie­dy wy­szedł. Nikt z nas tego nie pa­mię­ta. Do chwi­li, w któ­rej mó­wił, że idzie na bal­kon, je­ste­śmy zgod­ni. Po­tem nikt nic nie wie. Ciem­na masa, czar­na dziu­ra. Mi­nę­ło, nie wiem, pięt­na­ście mi­nut góra, kie­dy zo­rien­to­wa­li­śmy się, że jego na­praw­dę nie ma. Pew­nie sie­dzi na bal­ko­nie. Nie wiem, co mnie tknę­ło, chy­ba wte­dy wy­trzeź­wia­łem, bo po­tem pa­mię­tam już wszyst­ko, ze szcze­gó­ła­mi. Po­wie­dzia­łem spo­koj­nie: „może wy­sko­czył i się za­bił”. O kur­wa, co to była za ci­sza po tych sło­wach. Ja w ży­ciu chy­ba ta­kiej nie sły­sza­łem, na­wet naj­bar­dziej uja­ra­ny nie do­świad­czy­łem cze­goś ta­kie­go. Za­zwy­czaj ci­sza pisz­czy. Tam­ta była ab­so­lut­na, wpa­da­ło się w nią, naj­pierw gło­wą, po­tem szy­ją i ca­łym cia­łem, krę­ci­ła po­ko­jem i za­krzy­wia­ła płasz­czy­zny ścian. To była za­paść we­wnętrz­na, le­cia­ło się w głąb sie­bie. Sie­dzie­li­śmy, a po­tem wsta­li­śmy tak cał­kiem na­wet nor­mal­nie i wy­szli­śmy na bal­kon. Otrzą­snę­li­śmy się z tej ci­szy, bo Muko się spier­dział. Rze­czy­wi­stość lubi być gro­te­sko­wa. Ale do­brze, gdy­by nie ten pierd, nie wia­do­mo ile cza­su wpa­da­li­by­śmy tak w sie­bie. Po tym im­pul­sie fi­zjo­lo­gicz­no­-fa­ta­li­stycz­nym zmie­nił się spo­sób my­śle­nia. „Nie, gdzie tam, Eu­zu­biusz, za­bić się, ochu­je­li­ście chy­ba”. Ale bal­kon był pu­sty. Drzwia­mi nie wy­szedł na pew­no, bo były za­mknię­te na klucz, za­uwa­ży­li­by­śmy zresz­tą.

Ta myśl wy­pie­ra­ła inne, była tyl­ko ona, gło­śna, za­bor­cza i mdlą­ca. „Eu­zu­biusz się za­bił”. Samo ze­sta­wie­nie słów: „Eu­zu­biusz” i „się za­bił”, wy­da­je się śmiesz­ne, gro­te­sko­we, na­wet sur­re­ali­stycz­ne. Ale jego nie było, było za to jego nie­by­cie — pu­sty bal­kon.

Czas się za­trzy­mał. Chwi­lę trwa­ło, za­nim ru­szył, co­raz wol­niej i wol­niej, jak lo­ko­mo­ty­wa z Tu­wi­ma. Wresz­cie do­tarł do tego miej­sca, w któ­rym An­drew miał po pro­stu spoj­rzeć za ba­lu­stra­dę. Pół­to­ra me­tra ni­żej był ro­dzaj ta­ra­su wi­do­ko­we­go, a na nim kom­plet­nie roz­je­ba­ny Eu­zu­biusz. Le­żał na tym ta­ra­sie, jak­by go coś tam jesz­cze po­trą­ci­ło. Pro­blem był, żeby go stam­tąd wy­cią­gnąć, ale i to po wcze­śniej­szych prze­ży­ciach oka­za­ło się pest­ką. Przy­wią­za­li­śmy go po­tem do łóż­ka, bar­dziej dla za­sa­dy, bo spał snem nie­win­ne­go. Mu­siał być bar­dzo nie­win­ny, bo nie obu­dził się, na­wet jak go bi­łem po mor­dzie. Może tyl­ko uda­wał, bo było mu wstyd. Nie mam po­ję­cia. Wiem, że więk­szość lu­dzi za­bi­ja się po to, żeby zwró­cić uwa­gę, ale daję gło­wę, że Eu­zu­biusz nie wie­dział o tym ta­ra­sie pod spodem. Ten głu­pi cap po pro­stu sko­czył, i już. Do te­raz nie mamy po­ję­cia, jak to z nim było, wie­dział czy nie. Ale ja się kie­dyś do­wiem, weź­mie go na zwie­rze­nia, prze­sta­nę się bać, schle­ję go albo upa­lę, i wszyst­kie­go się do­wiem.

Te­raz się ki­wał i tro­chę się śmiał. Wy­da­wa­ło mi się, że je­dzie­my już kil­ka nocy, pra­wie prze­trzeź­wia­łem, nie słu­cha­łem ni­ko­go, nie mó­wi­łem nic, ga­pi­łem się da­lej na szy­by, ale tak po pro­stu, chy­ba nie­wie­le my­śla­łem, było mi wszyst­ko jed­no. Pa­tol roz­ma­wiał z Mać­kiem, a Stę­pień sie­dział na przed­nim sie­dze­niu. Na­gle się za­trzy­ma­li­śmy, po­my­śla­łem, że coś się ze­psu­ło, klą­łem już w du­chu, że za­wsze musi się coś spie­przyć. Ale nie, oka­za­ło się, że po pro­stu do­je­cha­li­śmy na miej­sce. Boże, po­czu­łem się jak Ody­se­usz po po­wro­cie do Ita­ki. Zna­czy, wy­da­wa­ło mi się, że on wte­dy mu­siał się czuć tak jak ja te­raz. Czy coś w tym ro­dza­ju.

Dział­ka An­dre­wa to nie tyl­ko ka­wa­łek pola plus sza­łas. Jest woj­sko­wy na­miot, duży, na me­ta­lo­wej kon­struk­cji, w środ­ku urzą­dzo­ne jak kla­sycz­ny kli­ma­ciar­ski po­kój w gó­rach. Ja­kaś lek­ko roz­je­ba­na sza­fa, łóż­ko i mnó­stwo ko­ców, po­ście­li, ja­kaś pie­rzy­na i po­dusz­ki. Stół za­wa­lo­ny mnó­stwem ko­lo­ro­wych du­pe­re­li, ku­chen­ka ga­zo­wa i ja­kaś sza­fecz­ka na inne du­pe­re­le. W ką­cie peł­no ko­szul fla­ne­lo­wych, lek­ki nie­ład. Obok za­par­ko­wa­na przy­cze­pa kem­pin­go­wa, taka bia­ła, mo­del kla­sycz­ny, jak ktoś mówi: „przy­cze­pa kem­pin­go­wa”, to lu­dzie wy­obra­ża­ją so­bie wła­śnie taką, jaka stoi na dział­ce An­dre­wa. Mo­gła­by być ideą wszyst­kich przy­czep kem­pin­go­wych. I jesz­cze dom z drew­na w sta­nie su­ro­wym. Ko­lej­na za­je­bi­ście kla­sycz­na bu­dow­la, może ro­dzi­ców An­dre­wa fa­scy­nu­je po­wsze­dniość, wzor­ce po­ję­cio­we, sche­ma­ty my­ślo­we, ide­alizm i teo­ria idei. Dom też mógł­by się za­ła­pać na ha­sło: „No­wo­cze­sny dom z drew­na w gó­rach nie­wy­so­kich”, wy­da­je mi się, że by­ła­by z nie­go za­je­bi­sta idea.

Trzy auta oprócz na­sze­go. Współ­cze­sna mło­dzież po­tra­fi się ba­wić, ale nie było ja­koś strasz­nie dużo lu­dzi, w za­ło­że­niu mia­ło być choć tro­chę ka­me­ral­nie. An­drew mó­wił, że to bę­dzie nor­mal­na im­pre­za z chla­niem, ja­ra­niem, rzy­ga­niem i li­za­niem się po ką­tach, ale nie wy­da­wa­ło mi się. Za mało dziew­czyn, nie było też żad­nych nie­zna­nych, a chło­pa­ki po iluś ra­zach już się na­uczy­li, że jak się coś­tam coś­tam z ja­kąś zna­jo­mą, to po­ran­ki są prze­je­ba­ne. Do­ro­śle­li i sta­wa­li się od­po­wie­dzial­ni za swo­je czy­ny. Nie wy­star­czy mó­wić, że się było na­je­ba­nym i nic się nie pa­mię­ta. Eman­cy­pa­cja zro­bi­ła swo­je, już nie są ta­kie głu­pie, tak się nie da, i już. Rano będą snuć pla­ny, a jak się po­wie, że nie, to mogą zro­bić złą re­pu­ta­cję. W naj­lep­szym wy­pad­ku roz­ga­da­ją, że ci nie wy­szło i tyl­ko się po­bru­dzi­łeś. Wstyd, jak­by na to nie spoj­rzeć. Le­piej so­bie da­ro­wać i bez­tro­sko śli­zgać się po rze­czy­wi­sto­ści. Czło­wiek bu­dzi się rano, jesz­cze pi­ja­ny, ale gło­wę za­przą­ta mu tyl­ko kac, ewen­tu­al­nie pę­cherz, żad­ne tam dupy.

Wy­szli­śmy z auta, prze­strzeń się otwo­rzy­ła, sta­ła się ogrom­na i nie­skoń­czo­na, czło­wiek gó­ro­wał nad zie­mią i przy­ro­dą, czuł w so­bie moc. Pa­li­ło się już ogni­sko i było je czuć. Opa­da­ła mgła i rosa, za­czy­na­ło być zim­no. Nie­za­prze­czal­nie za­pa­dła już noc. Wo­kół błą­ka­ły się ja­kieś cie­nie, przez chwi­lę nie bar­dzo wie­dzia­łem, o co cho­dzi, ale po­tem wszyst­ko so­bie przy­po­mnia­łem. Łącz­nie z tym, że mamy pięć­dzie­siąt parę grzy­bów. Tych praw­dzi­wych. Mało mnie cie­ka­wi­ło, co Stę­pień zro­bi ze swo­imi pod­rób­ka­mi.

— To jak, pa­no­wie, grzy­bi­my, kur­wu­nia ku­re­wecz­ka?