Ostatnia szansa - ebook

Ostatnia szansa

Szanowny Czytelniku

Oddaję w Twoje ręce kolejną książkę. Pisałem ją bogatszy o obserwację promocji i sprzedaży „Rachunku sumienia” oraz lekturę wielu recenzji i komentarzy. Mam nadzieję, że „Ostatnia szansa” będzie co najmniej tak samo ciekawym doznaniem literackim. Sami oceńcie czy jestem pilnym uczniem.

Na końcu książki ponownie umieściłem maila, na którego można przesyłać swoje opinie dotyczące książki. Obiecuję, że wszystkie przeczytam i postaram się na nie odpowiedzieć.

Jestem jeszcze winien jedno wyjaśnienie. Na pohybel 3! Podpisując umowę na wydanie „Rachunku sumienia” miałem 33 lata i w ten właśnie sposób chciałem uwiecznić tzw. wiek Chrystusowy. Życie wielokrotnie udowodniło mi, że cyfra 3 ma dla mnie szczególne znaczenie. Bardzo mi zależało, aby właśnie w tym wieku podpisać pierwszą umowę z wydawnictwem.

Zanim zaczniesz czytać tę książkę, zamknij oczy i zastanów się, co byś zrobił w obliczu rychłego końca świata. W ten sposób lepiej przygotujesz się na zetknięcie z przedstawioną przeze mnie fabułą. Jak sobie wyobrażasz koniec świata?

Mam nadzieję, że uda mi się Ciebie zaskoczyć. Czytelnicy „Rachunku sumienia” wiedzą, że w moich książkach i opowiadaniach nic nie jest oczywiste i przewidywalne.

Piotr Piątak– Jezu, która to godzina! - warknął mężczyzna wyrwany z głębokiego snu. „Jeszcze nie teraz! Wrócę chociaż na chwilę” - próbował sobie przypomnieć, o czym śnił. Wiedział, że było miło, fantastycznie... znowu ten dźwięk! Leżał pogrążony w ciemności, licząc, że za moment ponownie nastanie upragniona cisza. Jeszcze była szansa na szybkie zaśnięcie, powrót do słodkiej krainy snów. „Nie mam jeszcze ochoty na starcie z kolejnym dniem. Co może być takie pilne, aby nie mogło poczekać do rana?! Przecież jeszcze jest ciemno!” Jednak telefon nie dawał za wygraną. Dzwonek stawał się coraz głośniejszy. „Muszę ratować swoją głowę”.

– Chwila… – wymamrotał, próbując wymacać telefon leżący na blacie nocnego stolika, nie strącając przy okazji niczego obok. – Co jest, świat się kończy?! Jeszcze jest ciemno...

Udało się. Kurczowo trzymał w dłoni wibrujące urządzenie. Usilnie powstrzymywał się od rzucenia nim o ścianę. Poczekał jeszcze dwa dzwonki, z nadzieją, że ktoś da za wygraną. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać. Celowo nie spojrzał na wyświetlacz. „Z nikim!” Po co więc sprawdzać. Nie pomogło. Nie było innego wyjścia. „Może to pomyłka” - przesunął palcem wyświetlony pasek, by odebrać połączenie.

– Słucham – wydusił z siebie zaspanym głosem.

Miał nadzieję, że chodzi o coś cholernie ważnego. Ostatni raz obudzony został w środku nocy przez kolegę, który wypił o jedno piwo za dużo i musiał się koniecznie dowiedzieć, czy może wypić jeszcze jedno piwo z sokiem przez słomkę, czy też powinien iść do domu. Jeszcze bardziej go nurtowało, czy w taki sposób piją jedynie kobiety, czy też mogą napić się mężczyźni. Rozmowa trwała wówczas dobre dziesięć minut, a raczej bełkotliwy monolog zakłócany przez głośną muzykę i przekrzykujące się towarzystwo. Mężczyzna cierpliwie czekał do końca rozmowy, znając sytuację osoby dzwoniącej. Chłopak nie mógł dojść do siebie po tym, jak po powrocie z rocznej misji zastał mieszkanie z wymienionymi zamkami, zerwaną tabliczką z nazwiskiem oraz wrzaskiem obcego mężczyzny, by zostawił kobietę w spokoju. Kobietę, z którą był około 10 lat i z którą po powrocie miał wziąć ślub. W ręku miał nawet bukiet czerwonych róż, a w drugiej pudełko czekoladek. Na samą misję pojechał za jej namową, by w ten sposób zarobić większą ilość gotówki, której znaczną część zdążył jej wcześniej przekazać. Wówczas mężczyzna cierpliwe czekał na koniec rozmowy, gdyż sam znał gorzki smak niespodziewanego zesłania w otchłań samotności. Przytakiwał i jego rada ograniczyła się do powiedzenia: „No to cześć”.

Powrót myślami do nocnego telefonu przypomniał mężczyźnie poprzednią epokę klimatyczną, jak przyjęto o niej mówić. Tylko że tu nie chodziło jedynie o klimat. Wszystko uległo zmianie, a raczej destrukcji. Nie mógł zapomnieć. Zbyt wiele wrażeń, wspomnień, a obecnie… stagnacja i rozczarowania. Z zamyślenia wyrwała go dzwoniąca osoba. Przez moment miał problem z ustaleniem granicy pomiędzy jawą a snem.

– Panie majorze… – słyszał przez słuchawkę. – Jest tam pan?

Ten wstęp wystarczył, by mężczyzna dobudził się i wstał odruchowo z łóżka. „To nie był sen!”. Pospiesznie zapalił lampkę nocną stojącą na stoliku, klejącą się od wzmacnianego napoju, który musiał na nią wylać poprzedniego wieczora. Obok lampki leżała przewrócona butelka. „Wszystko jasne. Dobrze, że prawie pusta”. Major nie był pewien czy szum w głowie spowodowany był ilością wypitego alkoholu czy też niewyspaniem. Kiedyś alkohol nawet smakował, teraz... sama chemia. Wystarczała niewielka ilość, by w głowie szumiało nawet przez dwa dni, szczególnie dla osoby nie przyzwyczajonej do „delektowania” się koktajlem, którego skład mógłby być ciekawy dla samego Mendelejewa.

Nie zdążył sprawdzić, która była godzina.

– Co się stało?! – zapytał mężczyzna nerwowym głosem. Spojrzał na wyświetlacz telefonu. Numer był zastrzeżony, co nie było dla niego zaskoczeniem. Potwierdzało, że telefonowano z centrum operacyjnego bazy. Wszelkie telefony na zewnątrz były szyfrowane. Od razu lokalizowana była również osoba, do której dzwoniono z dokładnością do kilku metrów.

– Alarm pierwszego stopnia.

Major stanął jak wryty. Serce zaczęło mu bić jeszcze szybciej. Wiedział, że żołnierz sam z siebie dużo więcej nie powie. Od początku służby wpajano im, aby przekazywali informacje w sposób zwięzły i konkretny. Każdy żołnierz stacjonujący w bazie znał na pamięć procedury alarmowe. Dotychczas jednak procedura alarmu pierwszego stopnia stosowana była wyłącznie szkoleniowo. Major miał nadzieję, że będzie tak również tym razem. Pewności jednak nie miał. „Ćwiczenia w środku nocy?!” Stacjonował w bazie od 8 lat i wiedział, że nie ma tam ludzi nadgorliwych. Wszelkie zadania wykonywane były zazwyczaj w godzinach pracy administracji, gdy większość żołnierzy znajdowała się na terenie jednostki. „Może jakaś pieprzona wizytacja?!”

– Powód? – dopytał major po dłuższej chwili.

– Zmiany w polu magnetycznym atmosfery o nieustalonym pochodzeniu. Nagły wzrost jego natężenia.

– Co? Kto wymyślił takie ćwiczenia...

– Panie majorze, alarm pierwszego stopnia.

Zapraszamy do skorzystania z oferty naszego wydawnictwa.

Wydawnictwo Psychoskok