Paria - ebook

Od kil­ku chwil wszy­scy za­ję­li miej­sca swe przy owal­nym sto­le, a pan­na Ka­ro­li­na nie zja­wi­ła się jesz­cze.

– Jó­zef! – za­ko­men­de­ro­wa­ła pani domu – idź, po­szu­kaj pan­ny gu­wer­nant­ki..

Lecz pan domu szarp­nął się nie­cier­pli­wie.

– Jó­zef! – za­wo­łał ude­rza­jąc pię­ścią w stół, aż szklan­ki jęk­nę­ły – po­da­waj ko­la­cję – to pil­niej­sze, niech pan­na sama o go­dzi­nach je­dze­nia pa­mię­ta!

– Ależ!… – prze­rwa­ła pani domu.

– Ci­cho! nie od­zy­waj się… co ty wiesz… co ty znasz!…

Kil­ka­krot­nie po­ru­szył wą­sa­mi, któ­re jak szczot­ka ster­cza­ły mu pod ru­bi­no­wym no­sem i po­rwaw­szy z ko­szy­ka ka­wa­łek ra­zo­we­go chle­ba ma­czał go w soli i jadł, mla­ska­jąc gło­śno gru­by­mi war­ga­mi.

Ko­cio i Ki­zia sie­dzie­li obo­je na­prze­ciw ojca, pa­trząc nań spod oka i śle­dząc ru­chy jego brud­nych rąk, z któ­rych co chwi­la spa­da­ły spię­te szpil­ka­mi man­kie­ty.

Żół­te świa­tło lam­py, sto­ją­cej na środ­ku sto­łu, kłó­ci­ło się z ła­god­nym srebr­nym bla­skiem, któ­ry spo­za otwar­tych okien – przez ko­ron­kę krza­ków ja­śmi­no­wych – nie­bie­ska­wą stru­gą' słał się w prze­czy­stej i słod­kiej ci­szy let­nie­go wie­czo­ru.

W krę­gu brud­no­żół­tym ma­ja­czy­ły gło­wy ro­dzi­ców i drob­ne głów­ki dzie­ci. Ojca – upar­ta duża czasz­ka do­rob­kie­wi­cza, zdob­na w or­dy­nar­ne guzy lśnią­ce się na wy­pu­kłym czo­le i na­le­żą­ca do du­żej gło­wy, gi­ną­cej w sza­ra­wych za­sło­nach kurt­ki; mat­ka – bla­da, po­dłuż­na ma­ska asce­tycz­nej ko­bie­ty, ne­gu­ją­cej kult cia­ła, za­lęk­nio­nej i za­wsty­dzo­nej na­wet w obec­no­ści ku­cha­rza, któ­re­go obec­ność w cia­snej spi­żar­ce na­peł­nia­ła ją trwo­gą, i wresz­cie Ko­cia nie­spo­koj­na, roz­wi­chrzo­na czu­pry­na, i Kizi ja­sna, pra­wie srebr­na gło­wa, po­chy­lo­na me­lan­cho­lij­nie nad pu­stym ta­le­rzem.

Koło pie­ca za­ru­sza­ło się coś na­gle.

Ter­li­kow­ski brwi zmarsz­czył.