Z partią i mimo partii. Moje wspomnienia 1935-1988 - ebook

Od autora

Od dość dawna nosiłem się z zamiarem napisania wspomnień z minionych lat. Z biegiem czasu taką potrzebę odczuwałem coraz bardziej. Przez sześćdziesiąt kilka lat nazbierało się w moim życiu niemało mniej i bardziej ciekawych zdarzeń. Dzisiaj z niedowierzaniem myślę o tym, że byłem uczestnikiem, widzem i bohaterem tych rozlicznych sytuacji.

Czasem zastanawiam się, czy teraz postąpiłbym podobnie jak wówczas. Jak potoczyłoby się moje życie, gdyby zmienić niektóre zdarzenia?

Dziś mam siedemdziesiąt trzy lata i spoglądając wstecz, dochodzę do przekonania, że ciekawie przeżyłem dotychczasowe życie. Przykładowo: będąc oficerem, zostałem niesłusznie oskarżony o grożenie bronią ciężarnej żonie oficera radzieckiego, za co później musiała mnie przepraszać ambasada radziecka. Takich dramatycznych zdarzeń miałem w swoim życiu wiele.

Ponieważ zachowałem dość żywe wspomnienia od 1935 roku – to jest od piątego roku życia – rozpoczynam je pisać od tego okresu.

Dodaję, że nazwiska osób, o których wspominam, a nie wiem, czy jeszcze żyją, będę zmieniał, gdyż nie chciałbym, aby ktokolwiek czuł się dotknięty czy urażony.

Tyle tytułem wprowadzenia.Wstęp

Urodziłem się 23 marca 1930 roku w godzinach popołudniowych, w Białymstoku przy ulicy Kawaleryjskiej w drewnianym domku, który do dnia dzisiejszego tam stoi.

Rodzina moja w tym czasie składała się z matki Michaliny, ojca Antoniego i rodzeństwa, to jest sióstr: Janiny starszej ode mnie o osiemnaście lat, Julianny – o szesnaście lat, Jadwigi – o dziesięć lat, Haliny – o sześć lat i brata Antoniego, starszego o czternaście lat. Wcześniej była jeszcze Gertruda i Bogusław, ale w czasie moich urodzin już nie żyli. Jak z powyższego wynika, byłem najmłodszym w rodzinie. Matka moja pochodziła ze wsi, z biednej rodziny. Wieś nazywała się Pomygacze i leżała czternaście kilometrów od Białegostoku. Nie chodziła nigdy do szkoły, czytać nauczyła się sama, a pisać chyba nigdy nie umiała. Ojciec był robotnikiem, nigdy jednak nie dowiedziałem się, czy chodził do szkoły. Z opowiadań starszego rodzeństwa wynikało, że umiał czytać i pisać. Ojciec pracował jako: murarz, zdun, cieśla budowlany, stolarz, potrafił robić meble i instrumenty muzyczne, umiał też wytwarzać cegły i dachówki, które wypalał w cegielni, pracował również jako pracownik leśny. Siostra Janina ukończyła szkołę podstawową, co w tamtych czasach było sporym osiągnięciem, siostra Julianna ukończyła chyba tylko cztery klasy. Obie, dopóki nie wyszły za mąż, pomagały mamie w prowadzeniu domu. Brat Antoni po ukończeniu szkoły podstawowej pomagał w pracach ojcu. Ojciec najczęściej pracował, jak to się kiedyś mówiło, na własną rękę, to znaczy prowadził działalność gospodarczą. Były to najczęściej prace wykonywane w oddaleniu od domu o kilkanaście, a nieraz o kilkadziesiąt kilometrów. W okresie późnojesienno-zimowym był bezrobotnym, czasami naprawił komuś piec. Matka w zasadzie, dopóki żył mój ojciec, nie pracowała zarobkowo, za wyjątkiem kilku miesięcy, kiedy podjęła pracę w szpitalu jako salowa.

Z tego wstępu czytelnik już chyba wyrobił sobie zdanie o stanie majątkowym mojej rodziny.

------------------------------------------------------------------------

Do czterdziestego roku mojego życia siostra ta była Julią. Do dnia dzisiejszego nie wiem dokładnie, dlaczego zmieniła swoje imię. Twierdzi, że zawsze była Julianną, ale z powodu jakiejś pomyłki w dokumentach wszyscy ją znali jako Julię.