Pieśń o rynku i zaułkach: nowy cykl o Starem Mieście - ebook

OTWAR­CIE KSIĄŻ­KI

Na za­my­ślo­nej sta­rych mu­rów kar­cie

Skąd duch prze­szło­ści skrzył mi się lub ża­lił,

Chcę zna­leźć wy­raz, któ­ry­bym wy­pa­lił

Ogniem i zło­tem, na książ­ki otwar­cie.

Bo­wiem ta książ­ka jest mi jak te­sta­ment,

Mych snów o pie­śni i o ży­cia czy­nie,

A gdy po wie­kach w czy­jejś się roz­wi­nie

Skrzy­dla­tej du­szy, to bę­dzie, jak dja­ment.

Ty­siąc i dru­ga noc się wy­krysz­ta­li

W Sze­he­re­za­dy sta­ro­miej­skich ścia­nach,

I jak pon­so­wa róża na kur­ha­nach,

Wy­buch­nie rap­sod z tę­czy i ze sta­li.

Sta­niesz się mie­czem i bę­dziesz ko­me­tą,

Ze zwy­cięstw glor­ji i z bły­ska­wic wstąż­ki,

A żem jest two­jem ser­cem i po­etą

Ten wiersz ci kła­dę na otwar­cie książ­ki.RY­NEK STA­RE­GO MIA­STA

Jak nie­gdyś, za cu­dow­nej od­ro­dze­nia doby,

Gdy ży­cie było barw­ne, jak słoń­ce i tę­cza,

Z mu­rów twych, Sta­re Mia­sto, zdzie­rasz kir ża­ło­by,

I każ­dy się twój ka­mień roz­kwie­ca, roz­wdzię­cza.

Zło­tem, sre­brem, pur­pu­rą i nie­bios błę­ki­tem

Lśnią w trium­fie wol­no­ści ścia­ny twych ka­mie­nic,

By w upo­je­niu szczę­ścia, świę­tą krwią zdo­by­tem,

Stać się pie­śnią na­tchnio­ną za­chwy­co­nych źre­nic.

Lecz gdy pa­trzę na cie­bie, moje oko żąda

I świa­do­ma prze­szło­ści pra­gnie moja du­sza:

Niech pięk­ność zło­to­wło­sa z okien­ka wy­glą­da,

Niech stoi w pro­gach domu po­stać pa­try­cju­sza.

Niech ko­lo­ro­wym tłu­mem Ry­nek się za­lud­ni

I wsta­nie to, co żyło w pie­śni mej ułu­dzie;

Bo barw­ne two­je gma­chy ubar­wią naj­cud­niej

Pięk­ni, do­brzy, wspa­nia­li i do­stoj­ni – lu­dzie.

Jak zwy­cię­ski wo­jow­nik z utrzy­ma­nych szań­ców

Wo­łaj na stro­ny świa­ta: je­stem wol­ne, wol­ne!

I wpleć w ży­cie twych mu­rów, ży­cie ich miesz­kań­ców,

Jak kwia­ty ogro­do­we i jak kwia­ty po­lne.

Nie­chaj się przy­sto­su­je do twych ścian pięk­no­ści

Pięk­ność dusz, niech jak gwiaz­dy wzej­dą pro­mie­nią­ce

I niech się dro­ga dni twych tak mą­drze wy­pro­ści,

By z daw­nych ja­skiń mro­ku wyjść pro­sto na słoń­ce.

A gdy tak my­ślę sza­rą go­dzi­ną wie­czor­ną

I w srebr­nie­ją­ce w nie­bie pa­trzę gwiaz­dy pierw­sze,

Przy­po­mi­nam twą nę­dzę, smut­ną i po­kor­ną,

I moje, z snu nie­wo­li bu­dzą­ce cię wier­sze.

Cze­muż nie mam po­wie­dzieć, że mi glos anio­ła

Ka­zał o to­bie śpie­wać pieśń, gdzie ból twój szlo­chał?–

I peł­ni­łem ten roz­kaz, wte­dy, gdy do­ko­ła

Nikt o to­bie nie my­ślał i nikt cię nie ko­chał.

Tyś było, Sta­re Mia­sto, bied­ne, za­po­mnia­ne,

Z krwi nie­daw­no wy­la­nej jesz­cze nie­osch­nie­te,

A ja kła­dłem me pie­śni na twą każ­dą ranę

I śle­pym wska­zy­wa­łem twe cier­pie­nia świę­te.

Te­raz, gdy się znów stro­isz swą od­wiecz­ną chwa­łą,

Mogę odejść, twym bla­skiem szczę­śli­wy ogrom­nie,

Lecz choć­byś o mych pie­śniach w szczę­ściu za­po­mnia­ło,

Wiem, że mu­sisz przy­po­mnieć i o nich i o mnie.ZA­UŁ­KI

Lu­bię was, sta­re mury, ople­cio­ne w blusz­cze,

Mchem zie­lo­nym po­ro­słe da­chów­ki i ce­gły,

Opo­dal sza­ra Wi­sła mo­no­ton­nie plusz­cze

I przez stę­sk­nio­ne oczy my­śli wstecz wy­bie­gły.

Jak ci­cho tu się żyło i jak bło­go pew­nie,

W tych ścia­nach, skąd gra echem mowa daw­nych lu­dzi,

Dni pły­nę­ły, jak baj­ka o śpią­cej kró­lew­nie,

Na któ­rą wciąż się cze­ka, któ­rą wciąż się bu­dzi.

Fur­ty, któ­rych jakg­dy­by nikt już nie otwie­ra,

Okna, gdzie dzi­kie wino wije się jak wiło, –

I tu wi­dzisz do­kład­nie, że nic nie umie­ra,