Pigmalion - ebook

Sce­na li­rycz­na

Pig­ma­lion sie­dzi wspar­ty i za­my­ślo­ny, w po­sta­wie nie­spo­koj­ne­go i smut­ne­go człe­ka; po­tem ra­zem się po­ry­wa­jąc bie­rze na­rzę­dzia ze sto­łu i kil­ka szty­chów nimi daje; od­stę­pu­je od ro­bo­ty i okiem nie­ukon­ten­to­wa­nia peł­nym na nią po­glą­da.

Nie masz tu w tej ro­bo­cie ni czu­cia, ni du­szy,

Lecz same ozię­błe gła­zy.

Co­kol­wiek tyl­ko te­raz moja ręka ru­szy,

Już to są sła­be wy­ra­zy.

Sym­fo­nia.

Znik­ną­łeś, ta­len­cie daw­ny,

I ty, ge­ni­ju­szu sław­ny!

Two­je mnie ognie rzu­ca­ją.

I moje pal­ce trwoż­li­we,

Nie tak jak przed­tem szczę­śli­we,

Mar­mu­rom ży­cia nie dają.

Stra­ci­łem me imię daw­ne…

Ma ręka bo­gów nie stwa­rza…

Sym­fo­nia.

Idź­cie, na­rzę­dzia nie­spraw­ne,

Niech się wię­cej ma sła­wa wami nie uma­rza!

Rzu­ca ze wzgar­da mło­tek i dłu­to, prze­cho­dząc się szyb­ko z za­ło­żo­ny­mi rę­ka­mi.

S ym­fo­nia.

Ach! jak się strasz­na we mnie zro­bi­ła od­mia­na.

Ty­rze! Oj­czy­zno ko­cha­na!

Twe pięk­no­ści, co mię tak ba­wi­ły przy­jem­nie,

I te kunsz­tów i nauk pa­mięt­ni­ki trwa­łe,

I te po­są­gi wspa­nia­łe

Nie bu­dzą po­dzi­wie­nia we mnie…

Ani mię fi­lo­zo­fów ob­co­wa­nie wzru­szy,

Ma­la­rzów i po­etów roz­mo­wy mnie nu­dzą,

Sła­wa ani po­chwa­ła nie wzno­szą mej du­szy…

Czu­cia na­wet przy­jaź­ni już się we mnie stu­dzą.

Sym­fo­nia.