Początek mnie i ciebie - ebook

1

Ze wszystkich miejsc, w których mogłoby ci się przydarzyć coś godnego uwagi, Oakhurst w stanie Indiana jest z pewnością na szarym końcu. Jest za duże, żeby ludzie wiedzieli o tobie wszystko, ale jednocześnie na tyle małe, by mogli zacisnąć zęby na tym jednym, decydującym wydarzeniu z twojego życia, jak drapieżnik na swojej ofierze. Wygrałaś olimpiadę językową w czwartej klasie? Już na zawsze zostaniesz „Dziewczynką od Słownika”. W szóstej coś cię trochę za bardzo rozbawiło? Jeszcze odbierając dyplom, dla wszystkich będziesz „Chłopakiem, Który Zsikał Się w Spodnie”.

A ja byłam „Dziewczyną, Której Chłopak Utonął”.

Ostatniego dnia wakacji – właśnie miałyśmy zacząć klasę przedmaturalną – Tessa siedziała naprzeciw mnie przy stoliku w Alcott’s, kawiarni połączonej z księgarnią, i czytała książkę. Ukryłyśmy się tu przed sierpniowym upałem. Wysączyłam resztkę mrożonej kawy i odchyliłam się na oparcie.

– Rozejrzę się trochę, zanim pójdziemy – powiedziałam.

– W porządku. – Tessa nie podniosła wzroku. Jej skóra była tak wyzłocona słońcem, że wyglądała, jakby przeświecało przez nią światło. Opalenizna ukrywała jedyną naszą wspólną cechę – piegi. Za to moje, na tle ciągle bladej cery, wydawały się teraz wyraźniejsze niż zwykle.

Oglądając się raz przez jedno, raz przez drugie ramię, przesuwałam wzrokiem po półkach w poszukiwaniu Kursu kreatywnego pisania scenariuszy telewizyjnych. Nikt poza babcią nie wiedział, że powoli, lecz wytrwale pracowałam nad scenariuszem do mojego ulubionego serialu, Dzielnica Mission, o dzielnej parze składającej się z ojca i córki, prowadzących małą knajpkę w San Francisco. Tą pracą wypełniałam potajemnie chwile wolnego czasu, choć tak naprawdę nie miałam przecież zamiaru naprawdę zrobić czegoś z tym scenariuszem. Przynajmniej do dnia, w którym odkryłam letni program scenopisania na Uniwersytecie Nowojorskim. Powodów, dla których nie powinnam się starać o przyjęcie na ten kurs, były setki – był zbyt drogi, prawdopodobieństwo, że mnie przyjmą, było niewielkie, a jeszcze mniejsze – że mama puści mnie samą do Nowego Jorku. A jednak ciągle poprawiałam swój tekst – stało się to już niemal przymusem.

Już miałam poprosić sprzedawcę, żeby pomógł mi znaleźć książkę, kiedy zauważyłam, że podchodzi do mnie jakaś kobieta. Poznałam ją – to była matka kogoś z mojej klasy, choć nie mogłam sobie przypomnieć kogo. Spojrzałyśmy na siebie, więc było za późno, żeby uciec. Co gorsza, czułam po drugiej stronie obecność kogoś innego, kto przeglądał właśnie zawartość półek z poezją i dramatem – kogoś, kto będzie świadkiem każdej czekającej mnie niezręcznej chwili.

– Witaj, Paige. Jak się masz? – Poprawiając solidną torbę na ramieniu, rzuciła mi To Spojrzenie, pełne litości. Można by pomyśleć, że – biorąc pod uwagę różnorodność, jaką odznacza się rasa ludzka – wymyślimy wiele różnych wyrazów twarzy, by okazać współczucie. Ale nie. Jest tylko jeden: końce brwi i ust opuszczone, głowa przechylona jak u ciekawskiego ptaka.

To wystarczyło. Przed oczami stanęła mi twarz Aarona rozciągnięta w szerokim uśmiechu, który oznaczał zwykle, że coś właśnie planuje. Ból, wywołany przez jego nieobecność, zapulsował mi w piersi, nie mniej realny niż każdy ból fizyczny, który kiedykolwiek poczułam. Równie szybko moje żyły wypełniło poczucie winy, jak jakaś trucizna. Oto jestem, czepiam się drobiazgów dających zadowolenie, które wreszcie znowu potrafię odczuwać: kawy, książek, popołudnia z najlepszą przyjaciółką. Jakie miałam do tego prawo, skoro jego już nie ma?

– Świetnie, dziękuję – odparłam. Widziałam To Spojrzenie w oczach na setkach twarzy, odkąd Aaron zginął. Ludzie nie mieli pojęcia, jak to na mnie działa, jaki budzi ostry, pulsujący ból.

Kobieta mówiła dalej, cały czas z tym samym posępnym-lecz-pełnym-troski uśmiechem.

– Słyszałam, że szkoła założyła ogród dla upamiętnienia Aarona. Jak to miło. Czytałam artykuł w gazecie, gdzie…

Nie przestawała mówić, ale jej głos przestał do mnie docierać, bo starałam się teraz odsunąć od siebie wspomnienie uroczystości otwarcia tego ogrodu, zapachu ziemi i wiosny. Cała klasa wyszła przed szkołę ostatniego dnia kwietnia. Tessa, Kayleigh i Morgan otaczały mnie ciasnym kręgiem, jakby chciały fizycznie osłonić mnie przed tymi wszystkimi spojrzeniami. Rodzice Aarona i jego brat podawali ręce członkom szkolnego zarządu i ocierali łzy. Wychowawca powiedział kilka słów. Poprosił mnie, żebym też coś powiedziała, ale odparłam, że powinien to zrobić Clark Driscoll, najlepszy przyjaciel Aarona.

– …bardzo stosowny pomysł, moim zdaniem – zakończyła wreszcie kobieta.

– Tak – potwierdziłam. – Bardzo stosowny.

– Cóż, pozdrów ode mnie mamę.

– Oczywiście. – Wydawało mi się to grzeczniejsze niż zapytanie jej, jak się nazywa. Uśmiechnęłam się z przymusem, kiedy odchodziła.

Jak zawsze, kiedy przyjmowałam wyrazy współczucia od obcych, czułam się jak oszustka. Poznałam Aarona Rosenthala po swoich piętnastych urodzinach. Spotykaliśmy się przez dwa miesiące. W porównaniu z jego rodziną i przyjaciółmi prawie go nie znałam. Wiedziałam, co było w nim fajne – jak potrafił się wygłupiać, żeby mnie rozśmieszyć. Jak splatał swoje palce z moimi, kiedy szliśmy gdzieś razem, jak ściskał moją rękę, kiedy był czymś podekscytowany. A prawie zawsze był czymś podekscytowany – w przeciwieństwie do większości chłopców z naszej klasy, którzy pozowali na twardzieli. Pewnie bywał też w kiepskim nastroju. Po prosu nie znałam go ani dość długo, ani dość dobrze, żeby to zauważyć.

Płakałam nad jego utraconym życiem, ale płakałam też, samolubnie, nad sobą. Pierwszy chłopak, który naprawdę zwrócił na mnie uwagę, utonął w wypadku i już nigdy nie poznam go naprawdę. Wyobrażenie, jak mogłoby nam być razem, ciągle wisiało w powietrzu, ale teraz nie będziemy już nigdy niczym więcej niż garścią złotych wspomnień i domniemywań. Jak zamknąć za sobą ten rozdział – zwłaszcza, jeśli obcy traktują cię jak wdowę po oddanym małżonku? Tkwiłam w tym żałobnym czyśćcu jak stwardniała guma do żucia pod kawiarnianym stolikiem.

I właśnie wtedy spojrzałam w lewo.

Osobą, która tam stała – która słyszała całą rozmowę – był Ryan Chase. Chłopak, do którego miałam naprawdę wielką słabość już od podstawówki. Nie widziałam go od miesięcy – po wakacjach wyglądał lepiej niż kiedykolwiek, po prostu fantastycznie. Opalona skóra, jasnobrązowe włosy, rozjaśnione jeszcze przez słońce. Stojąc blisko niego, uświadomiłam sobie, że gdybym była na obcasach, bylibyśmy niemal tego samego wzrostu, ale on nie musiał być wysoki – nie z tymi niebieskimi oczami i szerokimi ramionami.

Przerażona, szybko odwróciłam głowę. Powiedziałam sobie, że pewnie nie słyszał, co mówiła ta kobieta, ale on podszedł bliżej i powiedział cicho:

– Hej. Wszystko w porządku?

Nie przypuszczałam, że Ryan Chase w ogóle wie, kim jestem, ale oczywiście wiedział – Paige Hancock, „Dziewczyna, Której Chłopak Utonął”.

– Tak. – Policzki pulsowały mi gorącem w rytmie tętna. Gdybym odwróciła się do Ryana przodem, na pewno pomyślałby, że mam poparzenie słoneczne w kolorze surowego kurczaka. – W porządku. Dzięki.

– To fatalne – powiedział. – To znaczy, współczucie. Bo na ogół robią dobrze samym sobie – czują się lepiej, bo są tacy troskliwi.

– Tak! – Odwróciłam się do niego, niechcący wystawiając na widok swoją fluorescencyjną twarz. – Tak właśnie jest.

Kiwnął głową. Temat był taki poważny, ale on uśmiechał się sympatycznie, jakbyśmy rozmawiali o ciasteczkach.

– Moja siostra zachorowała na raka kilka lat temu. Teraz jest już dobrze, ale w międzyczasie nauczyliśmy się, jak profesjonalnie rozmawiać o tym z obcymi.

Wiedziałam o tym, oczywiście. Ryan był „Chłopakiem, Którego Siostra Ma Raka” do czasu, kiedy w pierwszej klasie zaczął spotykać się z Leanne Woods. Wtedy został „Chłopakiem, Z Którym Wszystkie Chciałyby Się Umawiać”. Ale ja podkochiwałam się w nim już wcześniej – kiedy zachorowała jego siostra, prawdę mówiąc. Zaczęło się to w sklepie, przy płatkach śniadaniowych, gdzie zrobił najcudowniejszą rzecz na świecie, jaką mógł zrobić chłopak w moim wieku.

Nagle przyszło mi do głowy coś, co mogłabym powiedzieć. Nie byłam pewna, czy to w ogóle ma sens, ale milczałam już zbyt długo. Rzuciłam więc na oślep:

– Chyba nie jestem jeszcze w twojej lidze, jeśli chodzi o przyjmowanie wyrazów współczucia, ale mam nadzieję, że w tym roku też zdobędę taką sprawność. Hej, a może ta kobieta była harcerką?

Ryan Chase roześmiał się. W duchu podziękowałam tacie za wszystkie te lata narzekań, że Indiana nie ma drużyny baseballowej w Pierwszej Lidze.

– Więc – powiedział Ryan – kupujesz podręczniki na jutro?

– Tak – odparłam, nagle zadowolona, że nie znalazłam książki o pisaniu scenariuszy.

– Ja też. Było sporo lektur do przeczytania podczas wakacji, żeby wejść na kurs rozszerzony z angielskiego, i właśnie odkryłem, że jednej mi brakuje. Muszę doczytać.

– Będziesz na kursie rozszerzonym?

– Tak! Ty też?

Kiwnęłam głową, usiłując opanować pragnienie, żeby zatańczyć. Będę na kursie z Ryanem Chasem. Który zaśmiał się z czegoś, co powiedziałam. Nieważne, że od dwóch lat ma dziewczynę.

– Super! Cóż… chyba muszę iść z tym do kasy i wziąć się do czytania. – Podniósł do góry dramat, który trzymał w dłoni.

– Tak, a ja muszę wracać do przyjaciółki. – Był to szyfr, który oznaczał: mam przyjaciół, przysięgam. – No to… do zobaczenia jutro na lekcji.

– Tak. – Ryan rzucił mi olśniewający uśmiech, zdolny złamać każde serce. – Do zobaczenia jutro. Postaramy się, żeby to był dobry rok.

Serce wyrywało mi się za nim.

A zaraz potem, ot tak po prostu, zawyło z bólu.

Poczucie winy, jak zwykle, zaczynało się od niepokojącego drżenia w stopach i żołądku. Podnosiło się, jak gorąca lawa do piersi, aż zaczynał mnie oblewać pot. Po tym, jak ktoś przypadkowy przypomniał mi, że Aarona już nie ma, ja odwracam się i ślinię na widok Ryana Chase’a?

Nie, nakazałam sobie. Musisz z tym skończyć.

Robiłam to od wielu miesięcy – miotałam się między smutkiem a normalnym życiem i poczuciem winy, jakie dręczyło mnie między jednym a drugim. Mówiłam o tym przez rok terapii, ale nic, co usłyszałam w tym czasie od terapeuty, nie wydawało się wtedy pomagać.

Ale tydzień wcześniej byłam na ostatniej sesji i zdałam sobie sprawę, że teraz jestem już sama. Muszę sobie radzić z problemem, kiedy się pojawia, nie czekając na kolejne spotkanie z terapeutą. Terapeuta zachęcał mnie, żebym stawiała czoła swoim uczuciom. Prawdę mówiąc, czasami udawanie, że jestem odważna, sprawiało, że naprawdę zaczynałam się tak czuć.

Wyprostowałam się więc i zebrałam całą swoją odwagę – wszystko, co krążyło w mojej krwi. Nie było jej wiele, ale powinno wystarczyć. Wystarczyć, żebym wróciła do stolika z wysoko podniesioną głową. Postaramy się, żeby to był dobry rok. Tak, Ryanie Chase, postaramy się.

Ale jak? Czy to coś, co mogłabym zaplanować? To znaczy, planowałam, co zjem na lunch, w co się ubiorę, a nawet jak będę się przygotowywała do klasówki, włączając w to szczegółowe notatki z lekcji. Dlaczego więc nie miałabym zaplanować sobie wspaniałego roku? Jeszcze rok temu wydawało się to niemożliwe – planowanie w cieniu straty. Teraz jednak może udałoby mi się udawać do czasu, aż wszystko naprawdę będzie dobrze. Mogłabym narysować sobie drogę powrotną do szczęścia, krok po kroku.

Opadłam przy naszym stoliku, czując, że determinacja krąży w moich żyłach jak kofeina.

– Wszystko w porządku? – spytała Tessa, podnosząc głowę.

– Tak – odparłam, sięgając do torby. – No, dobrze, niedługo będzie. Znowu… jakaś obca osoba zaczepiła mnie, żeby rozmawiać o Aaronie.

Tessa prychnęła gniewnie. Trwała przy mnie podczas wielu takich niezręcznych rozmów – przy koszach z jabłkami na targu, kiedy kupowałyśmy coś do picia na stacji benzynowej, w aptece przy środkach na uczulenia.

– Wszystko w porządku – powiedziałam. – Bo właśnie zdałam sobie sprawę, że potrzebuję planu.

Rzuciłam planer na stolik z taką siłą jak nigdy dotąd.

Kiedy Tessa kupiła mi go na Boże Narodzenie kilka lat temu, wiedziałam, że trochę pokpiwa sobie z tego, co nazywała „skłonnościami typu A”. Ale nie dbałam o to. To była miłość od pierwszego wejrzenia – skóra w kolorze lawendy, z moimi inicjałami wytłoczonymi w rogu i całe mnóstwo czystych białych kartek, podzielonych na miesiące i tygodnie. Odtąd co roku dostawałam wkład z nowym kalendarzem, a moją ulubioną świąteczną tradycją stało się wsuwanie nowych kartek między miękkie fioletowe okładki.

– Plan czego? – spytała Tessa. – Unikania brygady współczucia? Chyba mogłybyśmy nosić maski. Wiesz, takie karnawałowe. Z piórami.

Prawie się uśmiechnęłam, wyobrażając nas sobie w pawich pióropuszach i złotych cekinach.

– Nie. Plan na ten rok, żeby był lepszy. Wiesz, planowanie działań.

– Och. – Tessa opuściła magazyn na stolik. – Doskonale. Na przykład jakich?

Strony na notatki mojego planera były już zapisane listami. Ale za listą rzeczy do spakowania na wakacje i listą przyborów szkolnych, które już kupiłam i odhaczyłam, znalazłam pustą stronę.

– Cóż, na razie pomyślałam tylko o jednej rzeczy – powiedziałam i napisałam staranie na samej górze: 1) Imprezy/spotkania towarzyskie. – Idę na imprezę do Maggie Brennan w następny weekend.

Tessa wydęła usta – prawie się skrzywiła.

– Jesteś pewna, że chcesz zacząć od takiej dużej imprezy? Można by cię ponownie wprowadzić w szkolne towarzystwo w jakiś mniej wymagający sposób.

– Jestem pewna. – Każdego roku przewodniczący organizuje imprezę z okazji rozpoczęcia nowego roku szkolnego i zaprasza całą klasę. W ubiegłym roku nie poszłam, oczywiście, bo było to zaledwie dwa tygodnie po śmierci Aarona. Cały ten czas był w mojej pamięci jak jeden wielki, mroczny cień – puste dni w moim pokoju, a potem koszmarny powrót do szkoły. Morgan uparła się, żeby co weekend malować mi paznokcie, kiedy godzinami oglądałyśmy telewizję. Wydawało się to takie głupie, takie bezsensowne. Dopóki nie spojrzałam na swoje zielone jak mięta albo różowe paznokcie na lekcji: jedyną piękną, lśniącą rzecz w moim życiu. To przyjaciółki wprowadziły pierwsze barwy w mój czarno-biały świat.

Tessa trąciła mnie w ramię.

– Mam pomysł. Mogłabyś od nowego roku pójść na jakieś zajęcia dodatkowe. Wiesz, chór, kurs francuskiego czy coś w tym stylu.

– Doskonale. Tak. – W ubiegłym roku nie dałam rady, przy tych wesołych spotkaniach z terapeutą co tydzień i całej reszcie. – Chociaż… że też ty to mówisz.

– Ja też mam swoje zajęcia. Chodzę na jogę i do Carmichael.

Tessa była jedyną osobą w historii świata, która miała fałszywy dowód osobisty i nie piła alkoholu. Żeby wejść do Carmichael i posłuchać najlepszych zespołów indie rocka, trzeba mieć ukończone dwadzieścia jeden lat. Sądzę, że pracownicy klubu świetnie wiedzieli, że Tessa chodzi do szkoły średniej, ale wiedzieli też, jak poważnie traktuje ona muzykę. Rzadko zabierała ze sobą mnie czy kogokolwiek innego. Dla niej nie były to wydarzenia towarzyskie. Traktowała je bardzo osobiście: to były sprawy między nią i zespołem na scenie.

– Ćwiczenia fizyczne i koncerty to nie są zajęcia dodatkowe.

– Są, jeśli chcesz nagrywać płyty i uczyć jogi – odparła. – Wiesz, to, co robisz, ma pewien związek z jogą. To znaczy właściwie z buddyzmem, ale ja dowiedziałam się o tym od pewnego jogina: umysł początkującego. – Skrzywiłam się, jakby zaproponowała mi oczyszczanie sokami warzywnymi – co zresztą kiedyś zrobiła. Joga nie była dla mnie. Poszłam na kilka zajęć, kiedy Tessa odkryła ją dla siebie, ale dałam sobie spokój, kiedy mój Król Gołębi zmienił się w Precel, Który Spadł na Miłą Starszą Panią.

– A co to znaczy?

– To znaczy, że próbujesz doświadczać nowych rzeczy bez żadnych uprzedzeń. Zawsze jesteś jak początkujący, nawet jeśli już nim nie jesteś. W ten sposób jesteś otwarta na wszystko, co się dzieje.

– Tak – powiedziałam. – Właśnie.

Zapisać się na zajęcia dodatkowe w szkole i pójść na dużą imprezę – to wydawało się możliwe. Ale dwa punkty to ciągle dość anemiczny plan. Potrzebowałam więcej.

– Chyba powinnam wracać do domu – powiedziałam, spoglądając na telefon. – Tata ma po nas podjechać o szóstej.

Moi rodzice nie potrafili pójść na żaden kompromis, kiedy byli małżeństwem, ale jakoś umieli elastycznie podchodzić do opieki nad nami – zorganizowanej według naszych zmiennych planów zajęć. W tym tygodniu w moim planerze miałam zaznaczoną na żółto środę i niedzielę, co oznaczało obiad z tatą.

Tessa pozbierała swoje rzeczy.

– Co robi? – spytała.

– Lazanię z fetą i szpinakiem, chyba. – Odkąd rodzice się rozwiedli, tata rozwinął w sobie pasję do twórczej kuchni i miał na swoim koncie tyleż sukcesów co porażek. Tessa była zachwycona, bo nigdy nie wiedziała, co zostanie podane ani jak. Dla mnie nie było to takie zabawne, bo ryzykowałam dwa z siedmiu obiadów na tydzień.

– Cameron nie będzie smakowało – powiedziała Tessa. Nie było niczego, co wiedziałam o swojej siostrze, czego nie wiedziałaby także Tessa. Moja młodsza siostra była znana ze swoich awersji – do zielonych warzyw, nabiału i zachowywania się jak racjonalna istota ludzka.

– Opowiedz mi o tym. Możesz iść z nami, jeśli masz ochotę.

– Chciałabym, ale moi rodzice wracają do domu – odparła Tessa, zsuwając na twarz okulary przeciwsłoneczne, kiedy szłyśmy do jej samochodu. Słońce rozświetlało pasma jej jasnych włosów do barwy białego złota. – Na całe trzy dni.

Rodzice Tessy, Norah i Roger McMahon, byli właścicielami sieci małych hoteli o nazwie Maison. Przeprowadzili się do Oakhurst, kiedy Tessa była w podstawówce, ale często wyjeżdżali w interesach. Marzyłam o takim życiu, jakie miała Tessa: ograniczona kontrola rodzicielska, fantastyczne wakacje, wielki dom. Mieszkała z nią babcia, ale teraz, kiedy Tessa mogła już prowadzić samochód, babcia McMahon spędzała więcej niż tylko kilka długich weekendów w Maison Boca Raton ze swoim „przyjacielem”. Zresztą nawet kiedy była w domu, często wymykała się do klubu na brydża z przyjaciółmi albo jakieś imprezy charytatywne.

Wsiadłyśmy do samochodu – Tessy, jak zawsze, bo własnego nie miałam. Zrobiłam tego lata prawo jazdy, dokładnie w dniu moich szesnastych urodzin. Niestety samochód mamy zepsuł się na tydzień przed moim egzaminem. Osiem tysięcy dolarów później nadzieja, że dostanę ten samochód, kiedy mama przesiądzie się do nowego, utkwiła na złomowisku tuż przy pękniętym tłoku, cokolwiek to jest.

Po tym wszystkim – sześciu miesiącach praktyki z mamą, która ciągle w panice podrywała ręce do góry, i przeciągłych gwizdach taty, który obserwował nas z okna – nadal nie mogłam liczyć na wolność, jaką daje własny samochód.

– Wiem, że to tylko nostalgia ostatniego dnia wakacji – powiedziała Tessa, otwierając okna – ale jest tu naprawdę pięknie, od czasu do czasu.

W obramowaniu otwartego okna samochodu obsadzone drzewami ulice zmieniały się w impresjonistyczny obraz pełen zieleni i szerokich konarów. Te rozrośnięte dęby oznajmiały nadejście każdej kolejnej pory roku, ciągnąc się od znaku „Witamy w Oakhurst” aż do najstarszej części miasta. Wzdłuż głównej ulicy ciągle pojawiały się nowe sklepy i restauracje, ale drzewa nadawały miastu uroczy, przytulny charakter.

Kiedy byłam młodsza, Oakhurst wydawało mi się dość fajnym miejscem. Nie pamiętałam za bardzo Seattle, gdzie urodziłysmy się ja i Cameron, a nic nie mogło być gorsze od błotnistej Georgii, gdzie mieszkałyśmy w zapyziałym miasteczku, kiedy byłam w pierwszej klasie. Ale po śmierci Aarona Oakhurst zamknęło się wokół mnie, skurczone do rozmiarów szklanej kuli. Tkwiłam w tym malutkim światku, tyle że zamiast sztucznego śniegu spowijała mnie tu ciągle litość.

– Pozdrów ode mnie tatę – powiedziała Tessa, podjeżdżając pod dom. – Wpaść po ciebie jutro rano o siódmej?

– Super. – Chciałam, żeby zabrzmiało to lekko, ale kiedy szłam do drzwi, czułam, że już jestem zdenerwowana powrotem do szkoły.

Obiad się dłużył, a ja ciągle wracałam myślami do swojego planu. Podczas gdy moja młodsza siostra opowiadała ojcu o jakimś dramacie na lekcji tańca, mnie zaprzątało, jak mogłabym sprawić, żeby ten rok był dla mnie lepszy. Potrzebowałam burzy mózgów z kimś, komu ufałam – kimś, kto wiedziałby, co robić. Na szczęście była taka osoba.

W domu przywitałam się z mamą i pobiegłam na górę, żeby zadzwonić do babci. Mama wolała, żebym rozmawiała z babcią twarzą w twarz, bo rozmowy telefoniczne czasami babcię dezorientowały. Mieszkała kilka mil od nas, w domu opieki. Ale było już za późno, żebym mogła tam pojechać, a musiałam porozmawiać z nią teraz, więc stanowczym ruchem zamknęłam za sobą drzwi swojego pokoju.

Babcia zaczęła tracić pamięć dziesięć miesięcy wcześniej i jej stan szybko się pogarszał, tak że teraz właściwie nie miała już pamięci krótkotrwałej. Przykro było na to patrzeć, na tę nieuleczalną, wyniszczającą chorobę. Chciałam zwierzyć się babci ze wszystkich swoich tajemnic, zanim będzie za późno – zanim zupełnie zblaknę w jej umyśle.

Opowiedziałam jej o swoim nawracającym koszmarnym śnie, w którym tonę, i o tym, że nie jestem w stanie nawet zanurzyć głowy w wannie podczas kąpieli. Wyznałam, jak rozpaczliwie zazdroszczę swoim przyjaciółkom. Narzekałam na lekcje jazdy samochodem z moją mamą i na swoją wkurzającą młodszą siostrę. Babcia wiedziała wszystko o moich uczuciach do Aarona i o całym smutku, który ciągle w sobie nosiłam.

– Halo? – W jej głosie było zmęczenie i prawie zaczęłam żałować, że zadzwoniłam.

– Babciu? – powiedziałam cicho, żeby mama mnie nie słyszała. – To ja, Paige.

– Och, witaj, moja kochana dziewczynko – odparła, ożywiając się natychmiast. – Co słychać?

– W porządku… tylko sprawdzam jeszcze, czy mam wszystko na jutro do szkoły. – Zestaw na dzień rozpoczęcia roku wisiał już na drzwiach szafy, wyprasowany i gotowy, odkąd wybrałam go w ubiegłym tygodniu.

– Mój Boże, jesteś już w drugiej klasie – powiedziała babcia. Źle. W trzeciej. Ale wtedy właśnie zatrzymała się jej pamięć – rok temu. Uznałam, że nie warto tego prostować i dezorientować ją dodatkowo późnym wieczorem. – Tak szybko rośniesz. Cieszysz się, że wracasz do szkoły?

– Tak, jasne. – Niektóre przedmioty nudziły mnie, oczywiście, ale zawsze lubiłam poukładane szkolne dni, plan zajęć i zeszyty do każdego przedmiotu. – Babciu?

– Tak, skarbie?

Oparłam się o krawędź łóżka, przyciskając stopy do dywanu, i zniżyłam głos do szeptu. Nie chciałam, żeby ktoś podsłuchał to pytanie – ani mama, ani siostra, ani nawet ściany mojego pokoju. – Kiedy dziadek umarł, czy… no, wiesz… czy było coś, co pomogło ci w końcu poczuć się lepiej? Wiesz, znowu być szczęśliwą?

– Och, kochaneczko. Wiem, że ci ciężko po tym, co się stało z twoim przyjacielem, ale cóż, stało się. Nie możesz oczekiwać, że od razu znowu będziesz sobą.

Znowu źle. To się stało dwanaście i pół miesiąca temu. Pięćdziesiąt cztery tygodnie.

– Wiem. Tylko… tak się zastanawiam.

– Cóż – powiedziała babcia, trochę konfidencjonalnie. – Umawiałam się później z innymi, rozumiesz.

– Naprawdę?

– Och, oczywiście. Nigdy nie spotkało mnie już nic tak magicznego, ale też nie oczekiwałam tego. Dostałam w życiu tyle miłości, że mogłabym obdzielić nią jeszcze parę osób. – Usłyszałam, że się uśmiecha. Mój dziadek zmarł, zanim się urodziłam, więc nie był to świeży ból. Teraz wspominała go z sentymentem. – Randki były przyjemne. Zazwyczaj. Poznawałam nowych ludzi i wiele dowiedziałam się o sobie samej. Pocałowałam kilka żab.

Zaśmiałam się, choć jakaś część mnie wzdrygnęła się na myśl o mojej babci całującej kogokolwiek.

– Co jeszcze robiłaś?

– Cóż – odparła. – Podróżowałam. Kiedy skończyłam pięćdziesiąt lat, pojechałam do Paryża.

– Miałaś pięćdziesiąt lat?

Rozmawiałam z babcią o tej podróży do Paryża setki razy, kiedy pomagała mi odrabiać zadania domowe z francuskiego. Opowiadała mi o cukierniach i o ludziach, o muzeach i zabytkach. Nie miałam pojęcia, że było to zaledwie dwadzieścia lat temu.

– A myślałaś, że ile, głuptasku?

– Jakieś dwadzieścia parę – przyznałam, a ona się roześmiała. Na gzymsie kominka miała fotografię – moja babcia w rozwianej spódnicy i jasnym prochowcu, na tle wieży Eiffla. Jej postać i twarz są lekko zazmazane, ale ma długie do ramion, brązowe włosy.

– Och, nie – powiedziała. – To była moja pierwsza podróż bez twojego dziadka. Twoja mama była wtedy na studiach, a ja byłam tam całe sześć tygodni. Było to przerażające i wyzwalające. Jedno z moich najpiękniejszych wspomnień.

– Rany – mruknęłam. Samotna podróż. Jak na Manhattan, na kurs pisania scenariuszy.

– Tak, rany – przyznała. – Mam nadzieję, że nie zabrzmi to zarozumiale, ale podziwiam tę młodszą wersję siebie. Ta dziewczyna miała ikrę. Tak jak ty, moja kochana dziewczynko. Musisz tylko zapytać samą siebie, co cię najbardziej przeraża i nie pozwala iść dalej.

Przez mój umysł przeleciały obrazy ze snów – idę na dno, woda wypełnia mi nos i płuca. Pływanie. To przeraża mnie najbardziej.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć babci, do moich drzwi zapukała mama, jednocześnie je otwierając. To zawsze mnie trochę wkurzało – że pukała, kiedy już właściwie wchodziła. Tak naprawdę nie szanowała mojej prywatności, ale pukanie pozwalało jej udawać, że jest inaczej.

– Hej – powiedziała. – Z kim rozmawiasz?

Zasłoniłam słuchawkę ręką.

– Z Tessą.

Nawet jeśli babcia usłyszała, że okłamuję mamę, i tak zapomni o tym, zanim zdąży mnie wydać.

Mama westchnęła i położyła rękę na klamce.

– Cóż, w porządku… tylko musisz jutro wcześnie wstać. A rano zobaczysz się z Tessą, więc nie chcę, żebyś przegadała pół nocy…

– Dobrze – powiedziałam, kiedy otwierała drzwi. – Dobranoc.

Moja mama zawsze była surowa, a na śmierć Aarona zareagowała, ustanawiając kolejne zasady – jakby kontrolując moje życie, była w stanie ochronić mnie przed cierpieniem. Ciągle zachęcała mnie, żebym więcej spotykała się z przyjaciółmi, ale jednocześnie ustanowiła absurdalną godzinę policyjną. Pytała, czy chcę porozmawiać, ale kiedy chciałam, ciągle mówiła mi, co mam robić, choć ja chciałam tylko, żeby mnie wysłuchała.

– Hej, babciu? – powiedziałam do telefonu. – Już jestem. Przepraszam.

– Nie ma za co. Obie powinnyśmy już być w łóżkach.

Westchnęłam.

– Tak. Chyba czeka mnie jutro wspaniały dzień.

– Czeka cię wspaniałe życie, kochaneczko. A zaczynanie od początku staje się łatwiejsze z każdym krokiem – powiedziała. Ścisnęło mnie w gardle od tłumionego płaczu. Po rozmowach takich jak ta nie mogłam uwierzyć, że ona w końcu zapomni, jak mam na imię, zapomni moją twarz. Zapomni, że kiedyś wiedziała, kim naprawdę jestem.

Rozłączyłam się, wyciągnęłam planer z torby i dodałam do listy rzeczy, o których mówiła babcia – randki i podróże. Gdyby Ryan Chase był sam, moglibyśmy zakochać się w sobie i pojechać razem do Paryża: dwie pieczenie na jednym ogniu.

Z trudem zmusiłam się do zapisania ostatniego zadania. Na pierwsze cztery naprawdę miałam ochotę, w jakimś sensie. Ale pływanie, czy nawet przebywanie w pobliżu wody, zupełnie mnie nie interesowało. Chciałam jednak kiedyś znowu dobrze sypiać. Więc przełknęłam ślinę i dopisałam piąty punkt.

1. Imprezy/spotkania towarzyskie

2. Nowe zajęcia

3. Randki

4. Podróże

5. Pływanie

No, pomyślałam. Jest plan. Na górze napisałam:

Jak zacząć od nowa.2

Kiedy Tessa po mnie podjechała, już od pół godziny byłam gotowa, mimo że jeszcze raz wyprasowałam bluzkę. Miałam nadzieję, że mój strój będzie mówił: hej, Ryan, tak naprawdę wcale nie jestem samotnym molem książkowym. Zobacz tylko, jakie mam nogi. Jakieś dwadzieścia razy sprawdziłam plan lekcji, żeby na pewno pojawić się na właściwych zajęciach. Kiedyś w podstawówce pomyliłam sale i ta straszna chwila – chwila, w której zdałam sobie sprawę, że nauczyciel nie wywołał mojego nazwiska – naznaczyła mnie na resztę życia.

– Szczęśliwego pierwszego dnia roku szkolnego – powiedziała głucho Tessa i podkręciła muzykę, wycofując z podjazdu. Miała na sobie sprane dżinsy i białą lnianą koszulę z kolorowym haftem u góry, chyba z podróży do Meksyku, gdzie była w lipcu z rodzicami. Włosy miała ciągle wilgotne u nasady, ale wysychały szybko w ciepłych powiewach wpadających przez otwarte okna.

Stanęłyśmy na parkingu dla klas przedmaturalnych i nagle mnie to uderzyło: jesteśmy już za półmetkiem. Były takie dni, kiedy mogło się wydawać, że będziemy w szkole średniej do końca życia. Kiedy indziej pierwsze dwa lata były jak białe linie na autostradzie – przemijający szybko moment w czasie znacznie dłuższej podróży. W przyszłym roku o tej porze zaczniemy ostatnią klasę. Główny budynek szkoły – który powstał co najmniej dwadzieścia lat temu – górował nad nami jak jakiś olbrzym. Spojrzałam na niego spod czoła.

– Gotowa? – Tessa zdjęła ciemne okulary. Rozejrzałam się dookoła; nasza klasa właśnie spotkała się znowu po wakacyjnej przerwie. Zawsze te same informacje: kto się z nim spotyka, kto zmienił kolor włosów, komu rodzice kupili nowy samochód. Nie mnie, jeśli już o to chodzi.

– Chyba tak – powiedziałam i w tej samej chwili czyjaś dłoń poklepała w szybę od mojej strony. Zaraz potem w oknie pojawiła się uśmiechnięta szeroko twarz Morgan.

– Cześć! – zapiszczała i uścisnęła mnie szybko, kiedy wysiadłyśmy z samochodu. Spotykałam się z nią niemal codziennie w czasie wakacji, ale była teraz tak podekscytowana, jakbyśmy się nie widziały przez całe lata, pełne kataklizmów i głodu. Jej rude włosy były, jak zawsze, rozdzielone na środku z naukową precyzją, jakiej nie powstydziłaby się NASA, i założone za uszy, żeby nie zasłaniać kolczyków z pereł.

– Kayleigh – rzuciła Morgan przez ramię. – Już są. Zostaw wreszcie te telefon.

Kayleigh, która opierała się o samochód Morgan kilka metrów dalej, nie przestała stukać w swoją komórkę. Uśmiechnęłam się na widok jej jaskraworóżowych dżinsów. Większą część lata spędziła na obozie, a mnie brakowało jej śmiałości – nie tylko w ubiorze.

– Nie jesteście podniecone?! – zawołała Morgan, chwytając mnie za ramię. Kiwnęłam głową, żeby ją uspokoić, a Tessa wzruszyła ramionami. – To będzie najbardziej wspaniały rok!

Uśmiechnęłam się i niemal uległam pokusie, żeby ją poprawić. Stopień najwyższy przymiotnika „wspaniały” to „najwspanialszy”.

– Znam to spojrzenie. – Morgan zmrużyła oczy. – No, mów.

– Nie wiem, o co ci chodzi – skłamałam.

– Jasne, jasne, Panno Gramatyko. – Morgan odwróciła głowę. – Kayleigh Renee! Daj już spokój!

– Przepraszam – powiedziała Kayleigh, chowając telefon do kieszeni. Spojrzała na nas i uśmiechnęła się, a różowy błyszczyk na jej wargach zalśnił w słońcu. – Cześć, dziewczyny.

Ruszyłyśmy razem w stronę budynku. Na drzwiami wisiał transparent z czerwonymi literami: „Szkoła Średnia w Oakhurst – jak zawsze najlepsza”. Nie bardzo wiedziałam, co właściwie próbują nam w ten sposób sprzedać, bo w końcu i tak mamy w kraju powszechny obowiązek szkolny. Nasza szkoła zajmowała wysokie miejsca w stanowych rankingach, głównie ze względu na swoje położenie – w dobrej dzielnicy, niedaleko Indianapolis, była pełna dzieciaków, których rodzice pracowali w centrum i mieli duże oczekiwania. Nawet najsłabsi mieli dość dobre wyniki, żeby dostać się do college’u albo jakiejś szkoły technicznej.

– Jak zawsze nuda – burknęła Tessa, podciągając dżinsy za szlufki przy pasku.

Morgan popatrzyła na nią z ukosa.

– Te dżinsy wyglądają tak, jakby zaraz miały spaść ci z tyłka.

Tessa odpowiedziała jej mrocznym spojrzeniem.

– Nic nie poradzę na to, że nie robią fajnych dżinsów w moim rozmiarze.

Kayleigh przeniosła na nią wzrok.

– Wszyscy cię nienawidzą – wiesz o tym?

– Tęskniłaś za mną całe lato, co? – mruknęła Tessa, trącając Kayleigh łokciem.

– Tęskniłabym bardziej, gdybyś przytyła parę kilo od tych śmieci, którymi się napychasz.

Kayleigh wróciła do domu w tym tygodniu z krótszymi włosami i chłopakiem, który miał na imię Eric, chodził do klasy maturalnej i mieszkał w innym mieście. Spędzili razem ostatnie dwa tygodnie obozu i nawet „trochę zaszaleli”. Nie byłam pewna, co to dokładnie oznacza, ale Kayleigh miała bardzo zarozumiałą minę, kiedy nam o tym opowiadała.

Każda z moich przyjaciółek miała już kiedyś chłopaka – choć niewielu z nich przetrwało dłużej niż miesiąc czy dwa. Tessa straciła zainteresowanie chłopcami ze szkoły średniej po ostatniej randce, która miała miejsce na początku lata. Zdaje się, że słuchał techno w samochodzie, a potem próbował ją pocałować w sposób, który, jej zdaniem, można było określić tylko jako gadzi.

Za drzwiami natychmiast owionął mnie znajomy zapach szkoły, jakby stęchłych podręczników i świeżo malowanych ścian. Odetchnęłam głęboko.

– Czy właśnie celowo wciągnęłaś zapach szkoły? – spytała Kayleigh ze śmiechem.

Wzruszyłam ramionami.

– Wiem, że to nie jest przyjemny zapach, ale jest to zapach… możliwości.

– Więc możliwości mają zapach? – spytała Morgan kpiąco. – Co jeszcze go ma? Szczęście?

– Oczywiście – odparłam, patrząc na nią śmiało. – To zapach świeczek na torcie urodzinowym. Popcornu z kina. Choinki w czasie Bożego Narodzenia.

– Gorących naleśników – dorzuciła Tessa. – Chloru i olejku do opalania – jak na kąpielisku.

Te dwie ostatnie rzeczy nie kojarzyły mi się teraz ze szczęściem, ale odwróciłam się do Morgan i Kayleigh.

– Właśnie.

– Cóż, moja szafka jest na górze, więc do zobaczenia na lunchu – powiedziała Kayleigh, kiedy mijałyśmy pierwsze schody. Odwróciła się i spojrzała na mnie, poruszając brwiami. – Mam nadzieję, że trafisz na swoje zajęcia! I nie zgub czegoś po drodze!

– Zamknij się – wymruczałam, ale ona tylko się roześmiała.

Skręciłyśmy w korytarz klasy przedmaturalnej i wszyscy już tam byli, wszyscy, z którymi dorastałyśmy, cała gromada, do której kiedyś należał też Aaron. Przynajmniej dziesięć osób od razu rzuciło mi To Spojrzenie. Ich oczy zaszły mgłą, twarze spoważniały ze smutku i wspomnień. Kiedy mnie zobaczyli, od razu sobie przypomnieli.

Tessa i Morgan, którym zawsze będę za to nieskończenie wdzięczna, udawały, że tego nie zauważają.

– To moja szafka – powiedziała Morgan, spoglądając do planera. U góry miała zapisaną kombinację cyfr, pismem tak starannym, że Times New Roman wyglądało przy nim niechlujnie. – Zaczekajcie chwilę.

Przekręciła zamek, a Tessa oparła się o ścianę, już znudzona. Tessa była pod pewnymi względami bardzo podobna do mnie, ale nigdy nie wkładała w nic więcej wysiłku, niż było to absolutnie konieczne. Kiedyś usłyszałam przypadkiem, jak ktoś z naszej klasy mówił, że Tessa jest „intensywna”, ale ona była tylko spokojna i uważna, nie brała udziału w codziennych małych dramatach.

Od ścian korytarza odbił się głośny śmiech i wszyscy spojrzeliśmy w stronę, z której dobiegał. Grupka dziewcząt otaczała Ryana Chase’a, który odrzucił głowę do tyłu.

Patrzyłam na niego w taki sam sposób od szóstej klasy – z zachwytem, ale ukradkowo, zakłopotana na samą myśl o tym, że ktoś mógłby dostrzec moje zauroczenie. Wtedy właśnie jego starsza siostra przechodziła chemioterapię, a ja zobaczyłam ich razem w sklepie spożywczym. Byłam tam z mamą, chodziłam za nią, usiłując jednocześnie czytać książkę. Przy płatkach śniadaniowych zauważyłam Ryana, który niedawno ogolił sobie głowę. Jego siostra siedziała na wózku, w czapce, otulona kocami.

W sklepowym radiu puścili właśnie Dancing Queen i Ryan okręcił wózek dookoła osi. Widziałam, że jego siostra się uśmiechnęła, mimo że miała usta zakryte maseczką chirurgiczną. Ryan zaczął tańczyć przed wózkiem, swobodnie, nie zwracając uwagi na ludzi, i jego siostra też zaczęła się trochę ruszać pod kocami. Ich tata nie był tym zachwycony, przejął wózek i powiedział coś do Ryana, ale siostra wzięła go za rękę.

Niedługo później choroba siostry Ryana weszła w remisję, ale ja często wspominałam tamten dzień – zwłaszcza kiedy w pełni zdałam sobie sprawę jak dzielnym trzeba być, by móc stworzyć chwile szczęścia, kiedy wcale nie czujesz się szczęśliwy.

– Ryan Chase – powiedziała Morgan. – Przystojniejszy niż kiedykolwiek.

Moja mama mówiła, że Morgan ma „fioła na punkcie chłopców”, bo moja przyjaciółka zakochiwała się w każdym, który był dość czysty i uprzejmy. Morgan wolała uważać się za romantyczkę, zawsze gotową na spotkanie prawdziwej miłości.

Tessa przekrzywiła głowę i przyjrzała mu się uważnie.

– Wygląda jak golden retriever.

– To znaczy jak? – spytała Morgan.

– No, wiesz. Ładny, ale pospolity. Jak chłopak z katalogu jakiejś sieciówki w swetrze, którego nie sposób zapamiętać. Poza tym, czy on przypadkiem nie ma dziewczyny? Leah jakiejś-tam?

– Leanne Woods. I nie – już nie. Nie słyszałaś?

– Zaraz, co takiego? – Moja głowa podskoczyła do góry.

– Zerwali ze sobą – powiedziała Morgan, zniżając głos. – Czwartego lipca, w czasie pokazu sztucznych ogni w centrum. Zdaje się, że to była… naprawdę wybuchowa kłótnia.

Urwała na moment, czekając, aż docenimy tę grę słów, ale Tessa tylko przewróciła oczami. Miałam w uszach mocne uderzenia swojego serca.

– Leanne rzuciła go dla jakiegoś chłopaka z college’u – powiedziała Morgan. – Po dwóch latach, tak po prostu… rzuciła go jak starą torebkę.

– Jestem zaskoczona, że trzymałaś to dla siebie przez cały miesiąc – prychnęła Tessa.

Morgan wzruszyła ramionami.

– Myślałam, że wiecie – to znaczy, wszyscy o tym słyszeli.

Ja nie. Zapamiętałabym to, choć Tessie pewnie zaraz wyleciałoby to z głowy. Plotki zmieniały się w szum, kiedy docierały do jej uszu. Jej mózg nie był w stanie ich przyswajać. Morgan, z drugiej strony, miała opory moralne, które jednak dochodziły do głosu dopiero wtedy, kiedy już zdążyła podzielić się plotkami, z kim się dało.

– Wielka szkoda – ciągnęła Morgan z żalem. – Ryan jest taki słodki i wydaje się fajny. Słyszałam, że był tym wszystkim… naprawdę podłamany. Zdaje się, że odkąd to się stało, w ogóle nie spotykał się z nikim poza swoim kuzynem.

Nie byłam w stanie podzielać jej żalu. Ryan Chase był w końcu sam, wczoraj z nim rozmawiałam i wyglądało na to, że w tym roku spędzimy razem więcej czasu na zaawansowanym kursie z angielskiego. Randkowa część mojego planu rozpoczęcia wszystkiego od początku nagle zaczęła wyglądać dużo bardziej interesująco.

– Cóż, przykro mi, że spotkało go coś takiego – powiedziała Tessa. – Ale i tak uważam, że jest zarozumiały i irytujący.

Łatwo było jej mówić. Na Tessie w ogóle mało co robiło wrażenie. Była w tylu miejscach i poznała tylu ludzi, że prawie nic – dobrego czy złego – nie było w stanie wytrącić jej z równowagi.

Morgan zatrzasnęła szafkę.

– Dla ciebie wszyscy są irytujący.

– Nie wszyscy. Wy nie.

– Och, proszę – zaśmiała się Morgan. – Wkurza cię, kiedy przekazuję informacje…

– Plotki – poprawiła ją Tessa.

– …i kiedy Paige poprawia nasze błędy gramatyczne.

Spojrzałam gniewnie na Morgan, ale Tessa się uśmiechnęła, podchodząc do własnej szafki.

– Do tego – powiedziała – już się przyzwyczaiłam.

Morgan wzięła mnie pod ramię, nie dostrzegając mojej irytacji. Zaczekała, aż odeszłyśmy dość daleko, żeby Tessa nie mogła nas słyszeć.

– Musimy niedługo wymyślić coś na jej urodziny.

– Jej rodzice zabierają nas na kolację do Barrett House – powiedziałam, ciągle urażona.

– O mój Boże. To takie… eleganckie. – Morgan obejrzała się za siebie i trąciła mnie biodrem. – Och, nie złość się na mnie, Panno Gramatyko. Wiesz, że tak naprawdę to uwielbiamy.

To niezwykle kreatywne przezwisko – Panna Gramatyka – wymyśliła moja złośliwa była sąsiadka, Chrissie Cohen, i reszta pasażerów autobusu numer osiemdziesiąt cztery. Jest to dość przerażająca historia gimnazjalna, jedna z tych, które mogą zacząć cię śmieszyć chyba dopiero, kiedy jesteś już dorosły. Te dwa słowa ciągle sprawiają, że kurczę się w sobie.

Po trzech lekcjach poświęconych omawianiu programu spotkałam się z Morgan i poszłyśmy na zaawansowany kurs angielskiego. Nauczycielka była tu nowa, więc nie mogła znać mnie jako dziewczyny, która spotykała się z Aaronem Rosenthalem w czasie, kiedy zginął. Fakt ten przyniósł mi ogromną ulgę – która z kolei obudziła we mnie poczucie winy.

Przyszłyśmy w samą porę, żeby zająć idealne miejsca: dość daleko od nauczycielki, żeby móc sobie podawać liściki, ale nie dość daleko, żeby wyglądało, jakbyśmy nie chciały siedzieć blisko. Pani Pepper stała przed nami w eleganckiej sukience, z ciemnymi włosami do ramion. Na nosie miała okulary w prostokątnych oprawkach i wyglądała jak jajogłowe alter ego jakiegoś superbohatera.

Ale pani Pepper straciła moje zainteresowanie, kiedy do sali wkroczył Ryan Chase, tak przystojny, że miałam wrażenie, jakby poruszał się na zwolnionych obrotach. Minął mnie, a jego czerwona podkoszulka przyciągnęła mój wzrok do jego pleców, szerokich ramion i wąskiej talii.

Usiadł obok wysokiego, ciemnowłosego chłopaka, który wydał mi się znajomy. Po chwili zorientowałam się, kto to jest: Max Watson, kuzyn Ryana. A więc wrócił. Chodził do państwowej podstawówki w Oakhurst tak jak reszta z nas, aż do gimnazjum, kiedy przeniósł się do Coventry. Zawsze mi się wydawało, że zmienił szkołę na prywatną, bo dzieciaki go zastraszały. Był wtedy szczuplejszy, ale miał takie same okulary w ciemnych oprawkach i podnosił rękę przy każdym pytaniu nauczyciela. Ryan nachylił się do niego i wyszeptał coś, a Max roześmiał się w odpowiedzi.

Kiedy zadzwonił dzwonek, wszyscy pochylili się do przodu – pilne dzieci pierwszego dnia szkoły.

Koniec wersji demonstracyjnej.