Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Pod osłoną nocy - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
12 czerwca 2015
Ebook
34,40 zł
Audiobook
47,00 zł
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Pod osłoną nocy - ebook

Powieść nominowana do prestiżowych międzynarodowych nagród Orange Prize i Man Booker Prize 2006.

„Pod osłoną nocy” to historia czworga londyńczyków – trzech kobiet i młodego mężczyzny o burzliwej przeszłości – intymna i prawdziwa aż do bólu. Kay, która w czasie wojny żyła pełnią życia, dziś nosi się jak mężczyzna i nie ustaje w poszukiwaniach czegoś, co wciąż jej się wymyka. Helen, pełna wdzięku i powszechnie lubiana, skrywa bolesną tajemnicę. Viv dochowuje wierności kochankowi, na przekór cierpieniu, którego przez niego doświadczyła. Na pozór niewinny Duncan ma za sobą walkę z własnym demonem. Życie i sekrety tych czworga łączą się ze sobą i przeplatają na wiele zaskakujących sposobów. Wojna prowadzi do dziwnych sojuszów... 

„Pod osłoną nocy” to historia o więziach różnego rodzaju, pięknych, czasami wstydliwych i naznaczonych piętnem tragizmu. Aktach heroizmu, w epickim i codziennym wymiarze. Piękna i na wskroś prawdziwa powieść.

„The Observer” 

Waters zwodzi czytelnika, przewrotnie prowadząc opowieść od końca. Pozornie niezwiązane wątki splatają się w misterną fabułę, która uwodzi nas po mistrzowsku, nie pozwalając o sobie zapomnieć. 

„Evening Standard” 

To ponadczasowa historia o Człowieku, jego samotności oraz nieustannym i daremnym nieraz dążeniu do szczęścia i miłości.

„Independent on Sunday”

Sarah Waters (ur. 1966) – popularna i wielokrotnie nagradzana brytyjska pisarka, autorka znanych na całym świecie powieści historycznych z wątkiem homoerotycznym. W 2006 roku „Pod osłoną nocy” była nominowana do prestiżowych międzynarodowych nagród Orange Prize i Man Booker Prize. Nakładem Prószyński i S-ka ukażą się wkrótce wznowienia wszystkich powieści autorki w nowej szacie graficznej.

Kategoria: Proza
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-8069-646-4
Rozmiar pliku: 596 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

PODZIĘKOWANIA

Dziękuję Lenniemu Goodingsowi oraz pracownikom Time Warner Book Group UK, Julie Grau i pozostałym z wydawnictwa Penguin, Judith Murray i wszystkim w Green & Heaton Ltd oraz nieocenionej Sally O-J.

Dziękuję Hira–ni Himona, Sarah Plescia, Alison Oram, Liz Woodcraft, Amy Rubin, Fidelisowi Morganowi, Valowi Bondowi, Betty Saunders, Robyn Vinten, Bridget Ibbs, Ronowi i Mary Watersom, Caroline Halliday, Mary Garner, Trudie Sacker, Vicky Wharton, Betty i Jennifer Vaughan, Pameli Pearce, Rogerowi Haworthowi i Lesley Hall; Terry’emu Spurrowi z London Ambulance Service Museum, Christine Goode i Chani Jones z Price’s Candles Ltd, Janowi Pimblettowi i pracownikom London Metropolitan Archives, personelowi Imperial War Museum Archive, personelowi City of Westminster Archives Centre, personelowi Camden Local Studies and Archives Centre oraz wielu ludziom, z którymi przez ostatnie cztery lata rozmawiałam o latach czterdziestych, a zwłaszcza tym, którzy udzielili mi rad na temat damskiej bielizny, kwestii oświetlenia i jedwabnych piżam.

Serdeczne podziękowania dla Martiny Cole za wzięcie udziału w aukcji na rzecz Medycznej Fundacji Opieki nad Ofiarami Tortur, za umieszczenie jej nazwiska w niniejszej powieści oraz za to, że zgodziła się na jego użycie w skróconej formie.ROZDZIAŁ 1

Oto kim jesteś, pomyślała Kay. Osobą, która nie potrzebuje zegara, albowiem odmierza czas wizytami chorych odwiedzających jej gospodarza.

Stała w otwartym oknie, w koszuli bez kołnierzyka i w szaroburych spodniach. Ćmiąc papierosa, obserwowała nadchodzących i wychodzących pacjentów pana Leonarda. Przybywali punktualnie, tak punktualnie, że można by według nich nakręcać zegarek: garbata kobiecina przychodziła w poniedziałki o dziesiątej, a ranny żołnierz w czwartki o jedenastej. We wtorki o pierwszej zjawiał się staruszek z młodocianym pomocnikiem o uduchowionym wyglądzie; Kay lubiła ich wypatrywać. Lubiła patrzeć, jak z wolna podążają ulicą: starszy mężczyzna, schludny, spowity w czerń niczym grabarz, i chłopak – cierpliwy, poważny i przystojny jak nie przymierzając alegoria młodości w wydaniu Stanleya Spencera bądź innego współczesnego malarza. Po nich przychodziła kobieta z synem, małym kuternogą w okularach, potem zaś zjawiała się podstarzała Hinduska cierpiąca na reumatyzm. Chłopiec stał czasami na zwichrowanej ścieżce prowadzącej do domu, kopiąc mech i kamyki swoim wielkim butem, podczas gdy jego matka rozmawiała w sieni z panem Leonardem. Niedawno uniósł głowę i pochwycił wzrok Kay: usłyszała, jak szura na schodach i kuśtyka do ubikacji.

– Przestraszyłeś się aniołów? – dobiegł z dołu głos matki. – Dobry Boże, przecież to tylko obrazki! Taki duży chłopak!

Kay domyśliła się, że przyczyną zachowania chłopca wcale nie są edwardiańskie anioły pana Leonarda, lecz widok jej samej. Mały najpewniej wbił sobie do głowy, że snuje się po strychu jak duch albo obłąkana.

W pewnym sensie miał rację. Czasem istotnie zwyczajem szaleńców błądziła bez celu z kąta w kąt. Innym razem godzinami stała bez ruchu, obserwując grę cieni na dywaniku. Odnosiła wówczas wrażenie, że istotnie przypomina ducha i wtapia się w spłowiałą strukturę domu, ginąc w mroku, który zbierał się w zakamarkach niczym kurz.

Parapet zadrżał pod jej łokciami: dwie przecznice dalej przejechał pociąg, zmierzający w kierunku węzła kolejowego w Clapham. Lampa za plecami Kay rozbłysła, mrugała chwilę jak roztrzepotana powieka, po czym zgasła. W żałośnie małym kominku (był to kiedyś pokój dla służby) cicho opadł węgielek. Kay po raz ostatni zaciągnęła się papierosem i zgasiła go między kciukiem i palcem wskazującym.

Stała przy oknie ponad godzinę. Był wtorek: odnotowała przybycie mężczyzny z zadartym nosem i chorą ręką i podświadomie oczekiwała przyjścia postaci Stanleya Spencera. Wreszcie machnęła ręką i postanowiła wyjść z domu. Ostatecznie pogoda dopisywała: był ciepły dzień w połowie września, już trzeciego września po wojnie. Weszła do sąsiedniego pomieszczenia, które traktowała jak sypialnię, i zaczęła się przebierać.

W pokoju panował półmrok. Pan Leonard zastąpił wybitą szybę kawałkiem linoleum. Wysokie łóżko, przykryte wyświeconą narzutą, nieodparcie nasuwało niemiłą myśl o rzeszach ludzi, którzy w ciągu wielu lat na nim spali, kochali się, przychodzili na świat, umierali bądź rzucali się w gorączce. Wydzielało kwaśnawą woń niczym para znoszonych pończoch. Ale Kay przywykła do niej i nie zwracała na to uwagi. Pokój był tylko miejscem, gdzie spała lub spędzała bezsenne noce. Bezosobowe ściany świeciły pustkami, zupełnie jak w chwili kiedy po raz pierwszy przestępowała próg. Nigdy nie zawiesiła obrazków ani nie porozkładała książek: nie miała ani jednych, ani drugich, jej dobytek był bardzo mizerny. W jednym rogu zamocowała drut, na którym na drewnianych wieszakach powiesiła ubrania, czyste i zadbane.

Po krótkich poszukiwaniach znalazła parę porządnie zacerowanych skarpet oraz spodnie. Wpięła do mankietów srebrne spinki i przeczesała krótkie, brązowe włosy, wygładzając je pomadą. Przypadkowi przechodnie często brali ją za przystojnego młodzieńca, a starsze panie nagminnie zwracały się do niej per „chłopcze”, a nawet „synu”. Jeśli jednak ktoś uważniej przyjrzał się jej twarzy, natychmiast dostrzegał na niej ślady upływu czasu, we włosach zaś srebrne nitki. Kay zbliżała się bowiem do trzydziestych siódmych urodzin.

Idąc na dół, stawiała ostrożnie stopy, aby nie przeszkadzać panu Leonardowi, lecz skrzypiące schody wykluczały bezszelestny krok. Skorzystała z ubikacji, a następnie spędziła kilka minut w łazience, gdzie umyła twarz i zęby. Bluszcz zasłaniający okno rzucał na jej skórę zielonkawą poświatę. Woda postukiwała i kaszlała w rurach. Obok piecyka gazowego wisiał klucz do nakrętek: kran czasem odmawiał posłuszeństwa i trzeba było załomotać w rury, ażeby skłonić go do działania.

Pokój obok łazienki pełnił funkcję gabinetu pana Leonarda; Kay słyszała ponad pluskiem wody w umywalce jego natchniony monolog, kiedy zajmował się mężczyzną z chorym ramieniem. Gdy wyszła z łazienki i na palcach przemknęła pod drzwiami, monotonny głos przybrał na sile. Przypominał rytmiczny stukot jakiejś maszyny.

– Ericu – usłyszała. – Musisz bardziej… no wiesz. Bez tego ani rusz.

Cicho zbiegła po schodach i otworzywszy frontowe drzwi, zastygła na progu. Oślepiona jasnością nieba zamrugała powiekami. Ni stąd, ni zowąd dzień stracił czar i wydawał się nie tyle pogodny, ile uschły i wyblakły. Kay odniosła wrażenie, jakby kurz zbierał się na jej ustach, rzęsach, w kącikach oczu. Ale nie zawróciła. Nie po to wystroiła się dla świata. Zbiegła po schodach i ruszyła przed siebie. Szła krokiem osoby, która doskonale wie, dokąd i po co zmierza, choć w gruncie rzeczy nie miała nic do roboty i nikt na nią nie czekał. Dzień był pusty, podobnie jak pozostałe dni jej życia. A każdy kolejny krok mógł prowadzić wszędzie i donikąd.

Ruszyła zdewastowanymi ulicami na zachód, w kierunku Wandsworth.

– Ani śladu Pułkownik Barker, wujku Horacy – zameldował Duncan, spoglądając na okna strychu, kiedy wraz z panem Mundym zbliżali się do budynku.

Poczuł rozczarowanie. Lubił widok lokatorki pana Leonarda. Lubił jej śmiałą fryzurę, męski styl ubierania się i ostry, dystyngowany profil. Przypuszczał, że była kiedyś pilotem, sierżantem WAAF-u lub kimś w tym rodzaju: innymi słowy jedną z kobiet, które brały aktywny udział w wojnie, a potem zostały z niczym. Pan Mundy nadał jej przezwisko „Pułkownik Barker”. On też lubił na nią patrzeć. Słysząc głos Duncana, podniósł wzrok i przytaknął, zaraz jednak ponownie opuścił głowę i ruszył dalej, zbyt zdyszany, by odpowiedzieć.

Mieli za sobą kawał drogi od White City aż do Lavender Hill. Podążali wolno, czasem pieszo, czasem autobusami, często odpoczywając; była to nieomal całodniowa wyprawa. Duncan tradycyjnie miał wolny wtorek, który następnie odpracowywał w sobotę. W fabryce nikt nie robił mu problemów.

– Ależ ten chłopak troszczy się o wuja! – Wielokrotnie obijało mu się o uszy. Nie wiedzieli, że pan Mundy wcale nie jest jego wujem. Nie mieli pojęcia, na czym polega jego kuracja, pewnie myśleli, że odwiedza klinikę. Duncan nie wyprowadzał ich z błędu.

Wprowadził pana Mundy’ego w cień podniszczonego domostwa, którego zgarbiona sylweta nieodmiennie budziła w nim niepokój. Był to bowiem ostatni ocalały budynek w niegdysiejszym szeregu: w jego bokach wciąż widniały blizny po sąsiadach. Z jednej strony straszyły zygzak widmowych schodów oraz dziura po nieobecnym kominku. Duncan zachodził w głowę, co pozwoliło temu domowi przetrwać; każda wizyta u pana Leonarda wywoływała obawę, że gdy któregoś dnia zbyt mocno trzaśnie drzwiami, ściany wokół nich legną w gruzach.

Pomny owych podejrzeń ostrożnie zamknął drzwi, po czym dom wydał mu się mniej złowrogi. Korytarz był mroczny i raczej zagracony: wszędzie poustawiano krzesła z twardymi oparciami, stały tam również pusty wieszak na palta oraz dwie lub trzy rachityczne rośliny. Na podłodze widniała szachownica czarno-białych kafelków; niektóre poodpadały, ukazując szary cement pod spodem. Na żyrandolu wisiał prześliczny różowy klosz w kształcie muszli, przeznaczony zapewne do lampy gazowej, teraz zaś dopasowany do żarówki w bakelitowej osłonie, wiszącej na wystrzępionym, brązowym kablu.

Duncan odnotowywał podobne szczegóły, była to dlań jedna z większych przyjemności życiowych. Lubił, gdy przychodzili za wcześnie, zawsze bowiem zdążył usadowić pana Mundy’ego na krześle, dzięki czemu mógł następnie pospacerować po korytarzu i dokładnie wszystko obejrzeć. Podziwiał misternie toczone słupki w balustradzie oraz zmatowiałe końcówki prętów na schodach. Podobała mu się odbarwiona gałka z kości słoniowej na drzwiczkach kredensu oraz farba na listwach podłogowych, które dzięki niej zyskały wygląd szlachetnego drewna. W najdalszym końcu, skąd prowadziło wejście do piwnicy, stał bambusowy stolik zagracony tandetnymi bibelotami. Pośród gipsowych piesków i kotków, przycisków do papieru i majolikowych wazonów błyszczała ulubienica Duncana – stara, glazurowana misa niezwykłej urody, zdobiona w węże i owoce. Pan Leonard trzymał w niej zakurzone orzechy, na których leżał metalowy dziadek. Jego widok nieodparcie nasuwał Duncanowi myśl o pęknięciu, które nastąpiłoby w kontakcie metalu z kruchą porcelaną, gdyby ktoś niebacznie upuścił go na miskę.

Orzechy tkwiły na swoim zwykłym miejscu, otulone warstewką kurzu. Duncan przeniósł wzrok na obrazki, krzywo zawieszone na ścianie – w tym domu wszystko wisiało jakby pod kątem. Dość sztampowe, były oprawione w najzwyklejsze oksfordzkie ramki. To również sprawiło mu przyjemność, chociaż nieco innego rodzaju, przyjemność, jaką czerpał z widoku umiarkowanie ładnej rzeczy, myśląc: nie jesteś moja i wcale mi na tobie nie zależy!

Kiedy na górze dały się słyszeć kroki, Duncan wrócił pospiesznie do pana Mundy’ego. Drzwi na podeście stanęły otworem i zabrzmiały donośne głosy: pan Leonard odprowadzał do wyjścia młodego mężczyznę, który zawsze przychodził przed nimi. Duncan lubił na niego patrzeć niemal tak bardzo jak na Pułkownik Barker i glazurowaną misę, gdyż nieznajomy robił wrażenie nader pogodnego człowieka. Mógł być marynarzem.

– W porządku, przyjaciele? – rzucił dziś, puszczając do Duncana oko. Zapytał o pogodę i artretyzm pana Mundy’ego. Jednocześnie wyjął z kieszeni papierosa, włożył go do ust i przypalił zapałką. Wszystkie czynności wykonał zgrabnie jedną ręką, podczas gdy druga, niesprawna, bezwładnie wisiała z boku.

Po co tu przychodzi, rozmyślał nieraz Duncan, skoro radzi sobie z tym dość dobrze. Uznał, że być może młody mężczyzna szuka narzeczonej. Potencjalna kandydatka zapewne byłaby niechętna jego kalectwu.

„Marynarz” wsunął zapałki z powrotem do kieszeni i poszedł. Pan Leonard zaprowadził Duncana i pana Mundy’ego na górę, oczywiście powoli, pozwalając temu ostatniemu nadawać tempo.

– Piąte koło u wozu – powiedział staruszek. – Cóż pan ze mną pocznie? Nadaję się tylko na złom.

– Ejże – upomniał go pan Leonard.

Wraz z Duncanem wprowadził pana Mundy’ego do gabinetu. Posadzili chorego na kolejnym krześle z twardym oparciem, zdjęli mu marynarkę i zapytali, czy mu wygodnie. Pan Leonard wyjął czarny notes i zerknął w swoje notatki, a następnie usiadł na identycznym krześle twarzą do pacjenta. Duncan podszedł do okna i przycupnął na stojącej tam niskiej, wyściełanej skrzyni, z marynarką pana Mundy’ego na kolanach. Zawieszona niedbale firanka wydzielała gorzkawy zapach. Pokryte linkrustą ściany były pomalowane na lśniący czekoladowy kolor.

Pan Leonard zatarł ręce.

– A więc – powiedział – jak samopoczucie od naszej ostatniej wizyty?

Pan Mundy spuścił głowę.

– Niespecjalnie – odrzekł.

– Bóle jak przedtem?

– Nie mogę się od nich uwolnić.

– Ale nie uciekamy się do fałszywych medykamentów?

Na twarzy pana Mundy’ego odbiło się zakłopotanie.

– No cóż – przyznał po chwili. – Może ździebko aspiryny.

Pan Leonard cofnął podbródek i spojrzał na pacjenta z wyrzutem.

– Przecież pan wie – odpowiedział – że osoba, która stosuje dwojakie środki leczenia przypomina osła popychanego przez dwóch poganiaczy. Zmierza donikąd. Dobrze pan o tym wie, prawda?

– Tak, ale… – nie dawał za wygraną pan Mundy – tak strasznie boli…

– Boli! – przerwał pan Leonard na poły z rozbawieniem, na poły ze wzgardą. Poruszył swoim krzesłem. – Czy to krzesło cierpi, dźwigając mój ciężar? Czemuż by nie, skoro wykonano je z drewna będącego tworzywem w równym stopniu co kość i mięśnie pańskiej nogi, która musi dźwigać pana. Jeśli tylko przestanie pan wierzyć w jej cierpienie, noga stanie się dla pana równie mało istotna jak kawałek drewna. Nieraz to panu mówiłem.

– Tak – odparł z rezygnacją pan Mundy.

– Tak – powtórzył pan Leonard. – No to zaczynamy.

Duncan siedział jak mysz pod miotłą. Podczas sesji należało zachować bezwzględną ciszę i spokój, zwłaszcza na początku, kiedy pan Leonard zbierał myśli i siły, koncentrując umysł na próbach pozbawienia pana Mundy’ego fałszywego przekonania o artretyzmie. Czynił to, lekko odchylając głowę w tył i świdrując wzrokiem nie pacjenta, ale obrazek zawieszony nad kominkiem, przedstawiający łagodną niewiastę w wiktoriańskiej sukni ze stójką, założycielkę Ruchu Nauki Chrześcijańskiej, panią Mary Baker Eddy. Na czarnej ramce ktoś, może sam pan Leonard, napisał koślawymi literami: „Wiecznie czuwaj przy bramie myśli swej”.

Słowa te budziły w Duncanie ochotę do śmiechu, nie z uwagi na komiczną treść, tylko dlatego że w owej chwili zupełnie nie było mu wesoło. Ogarniała go panika na myśl o konieczności całkowitego bezruchu i milczenia: czuł, że będzie zmuszony wydać jakiś odgłos, wykonać ruch, i w pewnym momencie skoczy na równe nogi, zacznie krzyczeć, rzuci się na podłogę… Ale było za późno na odwrót. Pan Leonard zmienił pozycję, pochylił się do przodu i utkwił wzrok w pacjencie. Kiedy się ponownie odezwał, przemówił żarliwym szeptem, z wielkim naciskiem i wiarą we własne słowa.

– Drogi Horacy – powiedział – musisz mnie wysłuchać. W twoim myśleniu o artretyzmie nie ma za grosz prawdy. Nie masz artretyzmu. Nie dokucza ci żaden ból. Nie dajesz wiary tym, którzy uważają ból i chorobę za nieodzowne atrybuty materii… Posłuchaj, Horacy. Nie znasz strachu. Nie przeraża cię żadne wspomnienie. Żadne wspomnienie nie nasuwa ci obawy, że ponownie spotka cię nieszczęście. Nie masz się czego bać, drogi Horacy. Miłość jest z tobą. Miłość wypełnia cię i otacza…

Słowa płynęły nieprzerwanym potokiem niczym delikatne poszturchiwanie zatroskanego kochanka. To niemożliwe, pomyślał Duncan, zapominając o śmiechu, by nie poddać się ich mocy, nie dać się ponieść, poruszyć i przekonać pasji. Pomyślał o ułomnym marynarzu; wyobraził sobie, jak siedzi on na miejscu pana Mundy’ego i pod wpływem owej perswazji próbuje siłą woli skłonić niesprawną kończynę, by urosła i wypełniła się ciałem. Czy to możliwe? Przez wzgląd na pana Mundy’ego i marynarza gorąco pragnął w to uwierzyć. Pragnął tego nade wszystko w świecie.

Spojrzał na pana Mundy’ego. Tuż po rozpoczęciu sesji staruszek przymknął oczy; teraz, gdy szepty przybrały na sile, zaczął bezgłośnie płakać. Łzy ciekły mu po twarzy cienkimi strużkami, zbierały się na szyi i wsiąkały w kołnierz. Nie bacząc na nie, siedział z rękami na kolanach, co rusz przebierając czystymi, okrągło zakończonymi palcami. Głęboko wciągał powietrze w płuca, po czym robił spazmatyczny wydech.

– Drogi Horacy – ciągnął uparcie pan Leonard – żaden umysł nie ma nad tobą władzy. Odmawiam siłom chaosu władzy nad tobą. Chaos nie istnieje. Niechaj rządzi tobą harmonia, niechaj ogarnie wszystkie twe członki: twoje ramiona, nogi, twoje oczy i uszy, wątrobę i nerki, twoje serce, mózg, żołądek oraz lędźwie. Albowiem są one doskonałe. Posłuchaj mnie, Horacy…

Przemawiał w tym duchu przez czterdzieści pięć minut, a następnie usiadł prosto bez śladów znużenia. Pan Mundy wyjął chusteczkę, wydmuchał nos i otarł twarz. Lecz łzy zdążyły obeschnąć. Staruszek wstał bez niczyjej pomocy; poruszał się z mniejszym wysiłkiem i sprawiał wrażenie jakby mniej zatroskanego. Duncan podał mu marynarkę. Pan Leonard wstał i przeciągnął się, po czym wypił łyk wody ze szklanki. Kiedy pan Mundy podał mu pieniądze, wziął je niemal przepraszającym ruchem.

– Naturalnie będę o panu pamiętał podczas wieczornego błogosławieństwa – oznajmił. – Będzie pan na to gotowy? Powiedzmy, wpół do dziesiątej? – Duncan wiedział, że pan Leonard ma wielu pacjentów, którzy w ogóle doń nie zaglądają: przysyłają tylko pieniądze, a on leczy ich na odległość, za pośrednictwem poczty i telefonu.

Uścisnął Duncanowi rękę. Dłoń miał suchą, palce miękkie i gładkie jak u kobiety. Uśmiechnął się z roztargnieniem, a jego zmrużone oczy przypominały oczy kreta. W owej chwili sprawiał wrażenie ślepca.

To by dopiero było, pomyślał Duncan, gdyby naprawdę nie widział!

I znów miał ochotę się roześmiać. Uczynił to, kiedy ponownie znaleźli się na ścieżce przed domem. Zarażony jego wesołością pan Mundy też zachichotał. Był to rodzaj nerwowej reakcji na gabinet, bezruch, potok łagodnych słów. Pozostawiając za sobą cień koślawego domu i kierując się w stronę Lavender Hill, spojrzeli po sobie i raz jeszcze zanieśli się śmiechem.

Ciąg dalszy dostępny w pełnej, płatnej wersji
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: