Podróż na Operiona - ebook

Przedmowa

Podróż na Operiona dedykuję wszystkim razem i każdemu z osobna – amatorom lekkiej oraz humorystycznej literatury. I bez ograniczeń wiekowych. Jednak szczególnie chętnie – anty-entuzjastom opery. Moim celem bowiem jest zachęcenie nieprzychylnych muzyce klasycznej do sięgnięcia ku korzeniom gatunku przez przyjrzenie się dwom światom: nieco napuszonego erudyty Eustachiusza – badacza muzyki klasycznej oraz żywiołowej nastolatki Ani – pyskatej poszukiwaczki mocnych wrażeń. Drogi Czytelniku, cała powieść przesycona sensacjami, aferami, zakulisowymi tajemnicami, nierzadko o kryminalnym lub erotycznym zabarwieniu, przeniesie Cię w świat postaci powszechnie znanych z historii sztuki. Perypetie ekscentryków i niezdiagnozowanych fenomenów artystycznych sprawią, iż w geniuszu dostrzeżesz również normalnego człowieka. Mimo iż mijają stulecia, uczucia i ludzkie pragnienia, dążenia i zachowania wciąż pozostają niezmienne. I o to mi właśnie chodzi, abyś ujrzał niewyidealizowanych muzyków jako zwykłych śmiertelników! Jedno Ci mogę obiecać – już za moment opera zdejmie napudrowane peruki, koturny, pióra, woale, krynoliny, maski i ukaże swe prawdziwe, nierzadko zabawne oblicze. I co Ty na to?

Cześć!

Jestem Eustachy, ale nie przepadam za tą wzdętą i nadętą formą. Dlatego dla przyjaciół niech będzie zwyczajnie, Eustasiu.

Zaskakuje cię moje imię, prawda? To sprawka ekscentrycznego odkrywcy, piętnastowiecznego anatoma, niejakiego Bartolomeo Eustachiego! Do niego możesz napisać list protestacyjny. Zezwalam, a wręcz popieram! Jeśli tego nie uczynisz, moja zacna rodzina, występująca u przedstawicieli pięćdziesięciu ośmiu tysięcy ziemskich gatunków bezkręgowców, w tym również ludzi, pozostanie z tym mianem już na zawsze. I co wtedy powie kolejnych kilkaset miliardów naszych niepocieszonych kuzynów z innych planet? A, właśnie, czas najwyższy się przyznać skąd pochodzę. Odpowiem dumnie – z Operiona. Operianie stanowią cywilizację międzygalaktyczną, przekraczającą granice znanego ci Wszechświata. Podobnie jak nasi sąsiedzi Violinorianie.

W skład Operiona wchodzi niezliczona liczba mniejszych i większych planet, które z Ziemi widzisz w postaci niewielkich punkcików. Jednak wiedz, że każdy z nich jest gwiazdą! Tak więc stamtąd przybywam i tam zazwyczaj wracam. Nie zawsze sam. Czasem z kimś, kto pragnie doświadczyć radości w najczystszej postaci.

Ciiii…! Słyszysz? Jak na moje lewe ucho, coś mi się zdaje, że ktoś mnie pilnie poszukuje. Posłucham jeszcze prawym… Tak, na sto procent! Muszę pędzić. Wybacz, obowiązki wzywają! Ale, ale… przypadkiem nie chcesz się zabrać ze mną? I co, jaka decyzja? Jednoznaczna? Wybornie! W takim razie zapraszam do nutona! Tak, tak, chodzi o kapsułę z nutowym napędem. Nie bój się, wskakuj! Usiądź wygodnie i się rozluźnij. Czeka cię niekrótka podróż, lecz niezwykła. Słowo! Gotów? Uwaga, uwaga, rozpoczynam końcowe odliczanie: c-h-a-g-f-e-d-c… w drogęęęęęęęęę!!!

MUZYKA SFER (akwarela / papier 41 × 29) Autor: Aneta Skarżyński

GENESIS z cyklu MUZYKA SFER (akwarela / papier 42 × 56) Autor: Aneta Skarżyński

Rozdział 1

Anna z wypiekami na twarzy śledzi każdy ruch trójki głównych bohaterów. Nawet najcichszy dźwięk, najmniejszy gest czy grymas twarzy solistów nie może umknąć jej uwagi, bo oto właśnie Eryk nakazuje dokonać Christine wyboru. Jeśli zostanie z nim w podziemiach paryskiej opery, ocali życie Raoula, a jeżeli podąży za głosem miłości – skaże go na śmierć.

– Och! – Anna zasłania dłonią usta, znad których widać tylko perkaty nosek i szeroko otwarte, błyszczące oczy.

Christine składa subtelny pocałunek na oszpeconym policzku Eryka, anioła muzyki. Powoli dociera do niego, jak nieludzkiego wyboru żąda od kobiety, którą darzy szczerą, choć szaloną miłością. Wściekłość, zazdrość, żądza mordu oraz zemsty ustępują miejsca czułości i zrozumieniu. W akcie desperacji i wbrew sobie otwiera żelazną bramę podziemi, mimo iż zdaje sobie sprawę z nieuchronności dalszych zdarzeń. Zakochani są wolni! Anna klaszcze w dłonie, mimo iż nikt z widowni tego nie czyni.

– Nie teraz – szepcze starsza pani, siedząca tuż obok.

Anna składa dłonie i przyciska je do serca, które wypełnia bezgraniczna radość. Zupełnie jakby to ona, a nie Christine, wracała do świata ze swym ukochanym. Tylko… co się teraz stanie z Erykiem? Zniknie w otchłani niebytu, czy też jego dusza uwięźnie w murach opery na wieki?

Jeszcze przed chwilą opętany nienawiścią Eryk staje przed lustrem i wpatruje się w swą przerażającą twarz. Łapie wieloramienny świecznik, rzuca nim o kamienną ścianę, po czym okrywa się cały czarną almawiwą, razem z przerażająco zdeformowanym obliczem. Na scenie zapada półmrok. Do komnaty wbiega koleżanka Christine, rozgląda się przez chwilę i dostrzegłszy błyszczącą pelerynę unosi ją, by znaleźć szkarłatną różę. Jest złamana, jak serce Eryka… Jakże on musi cierpieć! Obraz ten budzi w Annie nie tyle smutek i współczucie, ile przywołuje przykre wspomnienia. Szybko je odgania, by nie utracić ani sekundy z tej czarownej chwili. Końcowe takty melodii roznoszą się wokół potęgą brzmienia całej orkiestry, porywając słuchaczy do innego wymiaru rzeczywistości. Tak mistrzowsko orkiestrę potrafi poprowadzić tylko sam Aleksander Andrejewicz Romanow.

Kurtyna opada, a wraz z nią wybrzmiewają ostatnie dźwięki musicalu. Widownia porywa się z miejsc.

– Brawo, brawo! – Anna dołącza do rozentuzjazmowanego tłumu, przedzierając się pomiędzy siedzeniami ku scenie.

Chór, balet, aktorzy, soliści ustawiają się do ukłonów, wywołując na proscenium kolejno chórmistrza, kierownika baletu, scenografa i kostiumologa, reżysera i wreszcie dyrygenta. Anna odczuwa wzruszenie, widząc swego zmęczonego, acz zadowolonego ojca.

A ja, to co? Dlaczego mnie nie zapraszają? Przecież beze mnie, Eustachiusza, żaden teatr muzyczny, filharmonia czy opera nie miałyby prawa istnieć! Tylko komu w dzisiejszych czasach potrzeba mego oddania i syzyfowej pracy? Chyba już tylko Annie. O, właśnie wręcza swemu tacie olbrzymi bukiet, przygotowany specjalnie na tę okazję. Aleksander Andrejewicz Romanow w podziękowaniu ściska córkę, po czym kłania się owacyjnie skandującej publiczności, mimo iż nie widać mu głowy zza wielkiej wiązanki.

Gdyby wszyscy wiedzieli, że to za moją sprawą puchnie oklasków wrzątek, inaczej by mnie traktowali! A teraz proszę – gasną światła ramp, kurtyna opada, a ja co? Znowu zostaję samotny i niedoceniony, jak ten duch opery. Ehhh… co za życie! Nic to, przeczyszczę sobie trąbki słuchowe.

– Mario Pietrowna, niech się pani nimi zaopiekuje. – Aleksander Romanow podaje wiązankę inspicjentce. – Szkoda, aby zwiędły!

– O ile znajdę odpowiednio pojemny wazon, Aleksandrze Andrejewiczu.

– Proszę wstawić do czegokolwiek.

– Do muszli klozetowej też?

– Eeee… – w oczach dyrygenta widać lekkie zmieszanie, mimo iż jest przyzwyczajony do specyficznego dowcipu Marii Pietrownej.

– Ubikacje nie są takie brudne, maestro! Czyścili je w ubiegłym tygodniu.

– Hahahaha, lepiej nie! – dyrygent spogląda na bukiet. – Dostałem od córki, więc…

– A więc poszukam czegoś w rekwizytach.

Ania odprowadza wzrokiem ubawioną kobietę, którą los nie tyle obdarował wzrostem czy smukłą posturą, ile humorem mogącym rozweselić największego ponuraka.

– Aniu, już, ubieraj się! – ponagla Aleksander Romanow. – Babcia będzie się niepokoić.

– Babcia, babcia… Tato, ja mam piętnaście lat!

– Jeszcze nie.

– Za miesiąc, wielkie mecyje! A traktujesz mnie, jakbym była dzieckiem.

– Córciu, ty na zawsze pozostaniesz moim dzieckiem, nawet gdy dobijesz pięćdziesiątki. Oczywiście, o ile dożyję, a chcę wierzyć, że tak. Poza tym przyrzekłem twojej mamie, że…

– Nie zauważyłeś, że mama od dwóch lat nie żyje? Możesz już trochę wyluzować. Nie jestem dzieckiem specjalnej troski!

– Oj, oj, oj! – dyrygent uśmiecha się z czułością. – Moja mała księżniczka strzela focha?

Rozmowę przerywa głos piskliwej koloratury, pierwszej gwiazdy tegoż przybytku. Co jak co, ale ona idealnie pasuje do roli upierdliwej Carlotty. W zasadzie nie musi jej grać, jest nią na co dzień! Nie, żeby wygryzała z ról swe konkurentki, jak Carlotta, skąd! Po prostu, stanowi nieuleczalny, a wręcz kliniczny przypadek samozachwytu.

– Aleksandrze Andrejewiczu! – platynowowłosa piękność zza filaru puszcza oko do Ani. – O, jest i nasz rudzielec. Cześć mała! Co, taty pilnujesz? Z nami nie zginie. Aleksandrze, zapraszamy! Bez pana nie zaczniemy.

Mała? Rudzielec? Jak ona śmie? Kasztanowe włosy należą do najbardziej wyjątkowych. Nie bez przyczyny od stuleci stanowią źródło natchnienia dla malarzy. Wstrętne babsko!

– Idę, idę! – I Aleksander Romanow unosi brwi, przyłapując swą córkę na mało eleganckim geście. – A cóż to? Kochanie, nie pokazuje się języka, nawet jak tego nikt nie widzi.

– Przepraszam!

– Nieładnie. Uważasz się za dorosłą, a zachowujesz jak niefrasobliwe dziecko. Chcesz być poważnie traktowana, traktuj innych z szacunkiem.

– Mówię: przepraszam! Nic nie poradzę, że jej nie lubię!

– I ja niespecjalnie za nią przepadam, lecz byłoby w złym tonie, gdybym okazywał swą niechęć. Co nie wypada, to nie wypada.

Nie tego cię mama uczyła.

– Wiem – burczy pod nosem Ania i z niechęcią zerka w stronę sopranistki.

– No, zmykaj! Chcę uczcić sukces zespołu. Aha, nie czekajcie na mnie z kolacją. Późno wrócę.

– Babcia i tak już pewnie chrapie. – Anuszka nakłada kaptur kurtki i zasuwa zamek. – Tylko nie pij tyle, co ostatnio! Tym razem nie będę ci nakładać zimnych kompresów.

– Jasne! – Aleksander Romanow obejmuje córkę ramieniem i lekko nią potrząsa. – Wyśpij się, księżniczko. Jutro cię przepytam. Egzamin za pasem, nie ma żartów. A teraz szoruj do domu, nim babcia zacznie wydzwaniać.

– Aleksandrze, gdzie się pan podziewa? – blond piękność nie odpuszcza. – Szampan rozlany, kawior podany.

– Irino Fiodorowna, ehhh…

Anna, upewniwszy się, że jej tata w sali kolumnowej wznosi toast wraz z innymi artystami teatru, zerka dyskretnie na portiernię. Nikogo nie widać? Cudownie! Jest szansa, że plan się powiedzie! I Ania szybciutko zbiega po schodach do poziomu minus pierwszego, a stamtąd wąskim korytarzykiem wprost do orkiestronu. Rozgląda się z zaciekawieniem, którędy by się wdrapać na scenę i przymierzyć przepastną pelerynę demona muzyki, a potem stanąć przed kryształowym lustrem, zapalić świecznik i poczuć się jak Christine!

– Opera jest magiczna, jest radością w najczystszej postaci… – szepcze Ania.

Jak na moje lewe ucho, coś mi się zdaje, że ktoś mnie pilnie poszukuje. Tak, na sto procent! Nie ma to jak dokładnie wyszorowane obie trąbki!

– Dobry wieczór, Aniu!

– Yyyy? A coś ty za jeden?

– I ty się pytasz? Ty, Anna Aleksandrowna Romanowa, obdarzona słuchem absolutnym? Cóż za rozczarowanie! Przykro mi, bardzo przykro. Tak bardzo, że za pół godziny się rozpłaczę!

– Łzy nie pomogą. Wiem, co mówię.

– Twarda sztuka! Całuję rączki, padam do stópiczek! Jestem Eustachiusz z Operiona.

– Eu… jak? Co za imię! Rodzice cię nie kochali?

– Kochali, kochali, tylko nazwali mnie tak na cześć odkrywcy, Bartolomeo Eustachiego, rzymskiego wykładowcy anatomii.

Ciiii… ktoś idzie! Kryj się!

Starszy pracownik teatru, w szarym fartuchu i okularach o grubych szkłach, zdejmuje partyturę z pulpitu dyrygenckiego i wsuwa pod pachę.

– Coś mi się tu nie zgadza… Raz, dwa, trzy… dwadzieścia siedem? Za dużo. Igor!!!

– Czego się tak drzesz, Borys? Kandydujesz do Dumy czy tylko na śpiewaka?

– Kto, ja? – pracownik zdejmuje okulary i przeciera szkła rogiem fartucha. – Bardzo śmieszne! Po co tu tyle instrumentów?

– A bo dyro powiedział, żeby zostawili i przyszli na bankiet – odpowiada elektryk. – Odbiorą we wtorek.

– A jeśli ktoś zechce poćwiczyć?

– Czyś ty z chabety spadł? Po pijaku? Na kacu?

– Racja! Zamykamy bajzel!

Przekręcenie klucza w zamku drzwi sprawia, że Ania może złapać oddech. Przez chwilę pozostaje skulona za instrumentem i uważnie mi się przygląda. Czyżbym się jej podobał? Co za pytanie, nie ma innej opcji!

– Eustachiusz?

– Yhm, taaakkk…?

– Aleś ty brzydki! Zupełnie, jak twoje imię.

– Co takiego? Kolor mojej osobistej tonacji jest brzydki? Moje uszy nie są ładne? Nawet moje trąbczaste nogi? Nie do wiary!

– Nooo, może nie tyle brzydki, ile…– Ile co? Wyduś to z siebie!

– Sama nie wiem… mało urodziwy?

– Mało urodziwy?! Oooo…! To po co mnie wezwałaś?

– Ja ciebie wezwałam? Nie wymyślaj!

– A nie, sam się wezwałem! I sam wypowiedziałem: opera jest magiczna, jest radością w najczystszej postaci!

– Muzyka, m u z y k a jest radością, a nie ty! Ty jesteś pocieszny, owszem, w swej brzydocie, ale żebym miała cię zaraz zestawiać z radością?

– Ale gdyby nie ja, nie miałabyś możliwości słuchania muzyki!

– Akurat!

– Nie pojmujesz jeszcze?

– Nie bardzo.

– Uszy opadają, gdy trzeba od nowa wszystko wyjaśniać. Trudno. Wypowiedziałaś życzenie. Ponieważ mowa jest dźwiękiem, energią, a nic w przyrodzie nie ginie – twe słowa trafiły w przestrzeń międzyplanetarną, zostały wysłuchane i natychmiast zaakceptowane.

– Ale to było z dziesięć minut temu! Jeśli odliczę, że widzę cię od jakichś pięciu, jakim cudem moje życzenie tak szybko dotarło aż do Operiona?

– Ty mi tu czasu nie wyliczaj! To nie nasz problem, a Ziemian. Władze Operiona wydały rozporządzenie, by zabierać w podróż każdego, kto wykazuje taką chęć.

– Jaką podróż?

– Muzyczną, a niby jaką? Chcesz poznać geniuszy i celebrytów opery?

– Kogo? Czegoś ty się nałykał?

– Tylko energii kosmicznej, ale wiedziałem, że pomysł ci się spodoba!

– Nie dam rady. Za tydzień czeka mnie egzamin. Kumasz?

– Wiem. Twój tata się odgrażał, że cię jutro przemagluje. I dlatego chcę cię zabrać do magicznego świata muzyki.

– Znam epoki, większość kompozytorów i ich dzieła. Byli, tworzyli i zgnili – wszystko.

– Otóż nie, absolutnie nie! Liznęłaś tylko tego, czego się o nich dowiedziałaś z oficjalnych źródeł. A masz świadomość zakulisowych spraw, do których wielu z nich się nie przyznało?

– No… nie.

– Jako twój osobisty galaktyczny przewodnik obiecuję ci, że zajrzysz pod podszewki krynolin i za kulisy! Zgłębisz sekrety i sensacje, makabreski i zbrodnie.

– W operze, tej zapudrowanej instytucji, takie ewenementy?! Eustachiusz, czy ty mi kitów nie wciskasz? A w ogóle dlaczego strugasz przede mną wszechwiedzącego ważniaka?

– Nie muszę strugać. Jestem ważny! Stoi za mną liczna rodzina, występująca u pięćdziesięciu ośmiu tysięcy ziemskich gatunków bezkręgowców, w tym również ludzi. A ponadto u kolejnych kilkuset miliardów stworzeń z innych planet i galaktyk. Rzecz jasna, których istnienia mam świadomość. A ilu kuzynów jeszcze nie zdążyłem poznać, ho, ho!

– Naprawdę pomyliłeś prochy i pewnie dlatego masz taką żółcistą cerę.

– Wypraszam sobie! Kolor mojej kosmodermy jest związany z mym odkrywcą, uczonym ze słonecznej Italii. Dość gadania! Chcesz przeżyć wielowiekowy event galaktyczny?

– Brzmi hardcorowo i jest OK. Sensacje i afery, jak dla mnie bomba! A będą seksafery?

– Jasne, nastolatkom hormony uderzają do głowy!

– Mówi się – walą na dekiel. Jak powieje zmułą, odstawisz mnie na miejsce.

– Zmułą? Co to?

– Nudą, której nie cierpię!

– Bez obaw! Umowa stoi. Przybij piątala i wskakuj do nutona!

– Do czego?

– Widzisz tę roziskrzoną kapsułę czasoprzemierzacza? No! Ale, ale, nie chce ci się smarkać, sikać, kupkać?

– ??? – mina Ani przybiera wyraz zwany relaksacją mięśnia okrężnego ust.

– Nie patrz tak na mnie! Tylko grzecznie pytam. Jako Ziemianka nie jesteś wolna od fizjologii, jak my, Operianie. Potem nie będzie okazji na załatwianie przyziemnych spraw. I jak, gotowa? – Raczej!

– Uwaga, uwaga, rozpoczynam końcowe odliczanie: chagfedc. W drogęęęęęęęęę!!!

Pojazd o napędzie nutowym i prędkości naddźwiękowej mija Albinonion, Bachion, Beethovenion, Castration, Dafnion, Donizettion, Haendelon, Mozartion, Vivaldion, Verdion, Puccinion i inne planety. Anna rozgląda się wokół, a dotychczasowe zbuntowanie ustępuje miejsca szczeremu zachwytowi.

– Nie ekscytuj się tak. Doświadczysz jeszcze bardziej inspirujących doznań!

– Słyszę jakieś dzwoneczki, to tu, to tam… Niebo jest muzyką! Nie, nie, muzyka jest niebem z rozgwieżdżonymi nutami!

– Po co się ograniczać? Wszechświat jest muzyką! Wszystko w nim wibruje tonami najdoskonalszymi, geometrycznie i matematycznie uporządkowanymi. Chętnie ci o tym opowiem, choć to temat z pogranicza matematyki, fizyki i akustyki.

– Tata twierdzi, że wszystko dąży do tego, by stać się muzyką.

Czemu matematyka lub fizyka nie miałyby się nią stać?

– Tak też można. A teraz spójrz na sprawę od innej strony: matematyka dąży do tego, by stać się muzyką, tak? A jeśli muzyka od zarania jest matematyką, co wtedy?

– Ty mi powiedz!

– Niech ci będzie. A zatem cofnijmy się do antyku. Już starożytni Grecy dostrzegali ścisłe związki pomiędzy muzyką a matematyką. Weź pod lupę żelazne reguły i liczby określające częstotliwości, tempo, takty, akordy, interwały. Przecież to same cyfry.

Czas trwania poszczególnych nut i pauz również określają liczby.

– A proporcje? – dorzuca Anna. – Liczby!

– Otóż to! Pitagorejczycy uważali, że wszystko co nas otacza i co istnieje jest liczbą, a każdy element Wszechświata da się wyrazić za pomocą ułamków. Stąd się wywodzi pojęcie harmonii sfer i koncepcji połączenia muzyki i matematyki.

– Muzyka i matematyka jako jedność? Lubię to!

– Prawidłowo! Odkrycia Pitagorasa dowodziły, iż najmilsze dla uszu są harmonie wyrażone przez najprostsze proporcje, którym odpowiadają ułamki mające w mianowniku kolejne liczby naturalne, natomiast w liczniku cyfrę 1. Tak odkrył szereg alikwotów, który z kolei stanowi fundamentalną muzyczną bazę.

– Pitagoras – najlepszy muzyk wśród starożytnych matematyków! – zauważa Ania. – Tyle że od tamtych czasów minęły wieki.

– Racja! Odkrycia Pitagorasa świetnie się sprawdzały w tamtejszym systemie tonalnym, dopuszczającym współbrzmienia mniejsze od półtonów. Jednakże od XVII stulecia w muzyce obowiązuje system równomiernie temperowany, czyli podziału oktaw na dwanaście równych półtonów.

– Co widać na fortepianowej klawiaturze.

– Tak. I tu dochodzi do pewnych nieścisłości. Szczęśliwie pomocą służą liczby niewymierne i działania na ułamkach. Zasada zapisu metrum należy do banalnie prostych, gdy się pojmuje prawo dodawania ułamków. Całej nucie przyporządkowana jest liczba 1, półnucie, czyli połowie całej nuty – 1/2, a ćwierćnucie, która jest ćwiartką całej nuty 1/4, czyli każda kolejna wartość jest połową poprzedniej. Jeśli twórca zapisuje w takcie trzy półnuty, mnoży 1/2 × 3 i uzyskuje 3/2, co przy kluczu na pięciolinii zapisuje się bez kreski ułamkowej.

– Kompozytor musi znać matematykę i liczyć ułamki. Bez tego nie ujedzie! – stwierdza Ania. – Słyszałam też, że Mozart miał matematyczny spryt i nazwano go najlepszym matematykiem wśród muzyków.

– Tak się mówi, lecz my, Operianie, dość krytycznie podchodzimy do waszych ziemiańskich tez i hipotez. Z pewnością związki Mozarta z matematyką nie są przypadkowe. Albert Einstein odbierał twórczość Mozarta jak coś czystego i doskonałego, jak odbicie wewnętrznego piękna Wszechświata. Einstein także pałał przekonaniem istnienia od zawsze owego absolutu, który tylko czekał na zgłębienie i zrozumienie.

– Siostra Amadeusza mówiła jeszcze, że gdy uczył się matematyki, ściany, podłoga i meble w domu pokrywały się zapiskami liczbowymi.

– Tak podają jego biografowie, jak choćby Alfred Einstein, daleki kuzyn Alberta Einsteina. Wolfgang Amadeusz na marginesie swych kompozycji zapisywał równania matematyczne, a na egzemplarzu Fantazji iFugi Cdur obliczał szanse wygrania w loterii. Dość, że obecnie muzyka tego geniusza zachwyca doskonałością, w tym matematyczną, co stanowi przedmiot badań naukowców. – Matematyków?

– Też. Na przykład John Putz z amerykańskiej Alma College, zajmując się złotym podziałem w Mozartowskich sonatach fortepianowych, dokonał zadziwiających odkryć. Poczynił obliczenia, wykresy, nawet diagramy, które się pokrywają. Uznał, że nawet jeżeli Mozart świadomie nie kierował się rachunkami, podświadomie podążał do uzyskania złotego podziału i symetrycznej doskonałości.

– Doskonałość! Patrzę i patrzę, i nie potrafię wyjść z podziwu!

Kosmos również jest zapisem ciągu liczb?

– Oczywiście! Porozmawiamy o tym jeszcze, wszak nasz wojaż dopiero się rozpoczyna. A teraz skup się – jakie rozpoznajesz instrumenty?

– Na lewo – dawne smyczkowe. Widzę bizantyjski i arabski rebec, który na przestrzeni wieków przekształcił się w mandolę, a później w mandolinę. Za nim jest banjomandolina lub mandobanjo, jak kto woli, a jeszcze dalej fragment… nie wiem czego.

– Ludowego instrumentu zwanego cytrą psauterium. Coś jeszcze?

– Cała plejada! Wyżej świeci gwiazda bałałajek i podjedźmy wyżej… tak, lutni! Centralnie krążą dwie planety wiolonczelowe, po prawej stronie z rodzinką gitar, a nieco niżej z parą wiolonczeli oraz małą altówką. Jednak przede wszystkim dominuje klawiatura fortepianu. On jest mi najbliższy. Mama nazywała go królem.

– Prawidłowo! Fortepian nosi miano króla instrumentów.

– Mama ograniczała się do króla i już. Tak przynajmniej wciskała tragarzom, gdy tarabanili instrument z szóstego piętra starej kamienicy i wnosili na czwarte piętro do naszego nowego mieszkania.

– I co?

– Pomylili domy. Nasz nowy dom stał, zresztą nadal stoi, pod numerem 40A, a oni wtargali fortepian pod 40. I jeszcze się burzyli, że ktoś ich nie chce wpuścić, za to szczuje ratlerkami.

– Też bym się zdenerwował na widok roztrzęsionych szczekaczy.

– Oni się zagotowali i omal nie wyrzucili fortepianu przez balustradę. Nie było wyjścia, mama musiała przekonać dryblasów z ekipy, że targają samego króla.

– Przekonała?

– Aż za bardzo. Zażądali zapłaty jak od królowej!

– To już gorzej…

– Lubię fortepian, ale ostatnio coraz bardziej podoba mi się śpiew. Opera, ogólnie muzyka ma niezwykłą głębię, jakąś… sama nie wiem, tajemnicę. Oczywiście poza matematyką. Gdy jej słucham, odlatuję w kosmos!

– A zatem lećmy razem!

Rozdział 2

Rok 1590

Arystoteles twierdzi, iż nie ma geniuszu bez ziarna szaleństwa. Trudno przejść obojętnie obok takiego dictum. A zatem nasuwa się pytanie: absolutnie doskonała muzyka jest wytworem umysłu genialnego czy też chorobowo zmienionego? Albo jak ogarnąć sytuację, gdy artysta obdarzony wielkim talentem okazuje się bezwzględnym mordercą? Bo gdy się przyglądam szaleństwu księcia i kompozytora, Carla Gesualda, a potem słucham jego dzieł, sam już nie wiem, jak to wszystko pojąć. I czy w ogóle się da?

– Madrygalista sadysta? – zagaja Anuszka.

– Tak, ale jego nie odwiedzimy. Socjopatów omijamy szerokim łukiem. Popatrz sobie na niego i na jego planetę z góry.

– OK, tylko że ja zupełnie nic o nim nie wiem. O madrygałach też.

– Pewnie dlatego, że madrygał należy do hitów minionych stuleci, popularnych od XIV do XVII wieku. I za sprawą między innymi Carla Gesualda, autora aż 150 madrygałów, wydanych w sześciu zbiorach. Wiesz, że jego muzyka wyprzedza cztery wieki?

– Cztery wieki?! Ściema!

– Żadna ściema! Carla Gesualda śmiało można okrzyknąć XXwiecznym odkryciem Igora Strawińskiego. Ten, zafascynowany twórczością Gesualda, postanawia odbyć pielgrzymkę do jego samotni, a następnie zinstrumentować trzy madrygały. Oczarowanie Strawińskiego budzi zainteresowanie u kolejnych twórców. Wkrótce więc za Strawińskim podążają inni ciekawi. – Pasjonaci psychików?

– Mrożących krew w żyłach opowieści. Na przykład Francesco d’Avalos w 1992 pisze operę Maria d’Avalos, trzy lata później Werner Herzog kręci film Śmierć na pięć głosów, a w 2013 roku Joseph Knowles pisze książkę Don Carlo Gesualdo. Aniu, tragiczna historia geniusza, jego dwóch małżeństw, romansów i morderstw stanowi inspirację dla wielu twórców. Ażeby sprawa wyglądała dziwniej, Carlo Gesualdo pochodzi z rodziny świętych!

– Morderca z rodziny świętych?

– Właśnie! Gesualdo jest siostrzeńcem Karola Boromeusza, świętego Kościoła katolickiego, zaś matka muzyka – siostrzenicą papieża Piusa IV.

– Czarna owca i tyle – kwituje Ania.

– Tylko skąd? Ród zacny, a i samemu Carlo nie brak ogłady, pobożności czy dobrego wychowania. Od najmłodszych lat uczy się muzyki i ze sztuką obcuje na co dzień, co jak wiadomo – uwrażliwia na piękno i na drugiego człowieka. Samo dzieciństwo i wczesna młodość Carla przypomina sielankę. Do czasu ożenku… – Oho, słyszę frazę grozy!

– Owszem! Małżeństwo Carla Gesualda okazuje się preludium do jednej z największych tragedii renesansowej Europy.

– Puszka Pandory?

– Coś w ten deseń. Cała sprawa zaczyna się od przedwczesnej śmierci Louisa Gesualda, starszego brata Carla. Carlo ma osiemnaście lat i zostaje władcą Venosy oraz spadkobiercą fortuny wraz z tytułem księcia. A że po odejściu starszego brata na młodszym spoczywa odpowiedzialność za przedłużenie rodu, Carla czeka zadanie bojowe. Postanawia więc ożenić się ze swą kuzynką, córką markiza Pescary, wdową Marią d’Avalos.

– Wdową? Jakąś szpetną staruchą?

– Podwójną wdową. Jej pierwszy mąż, Federico Carafa spoczywa w pokoju od czterech lat, a Louis i brat Carla od ponad roku. Maria jest starsza od Carla o cztery wiosny, więc nie aż tak wiele. Współcześni ją uważają za najpiękniejszą kobietę w kraju.

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok