Podróż świętej Anieli Merici do Ziemi Świętej - ebook

I.

Przy sa­mym zrę­bie we­nec­kiej przy­sta­ni

Drży rą­cza nawa jak­by na od­lo­cie.

Majt­ko­wie, w sza­ty świą­tecz­ne przy­bra­ni,

Dzier­żą już wio­sła. Na masz­tach wstęg kro­cie

Igra ze sta­dem go­łąb­ków w za­wo­dy.

I ko­goż łódź ta cze­ka? Czy mo­ca­rza,

Co dąży obce pod­bi­jać na­ro­dy?

Czy mórz kró­lo­wa znów hoj­nie ob­da­rza

Ja­kie­go kró­la i skar­bem i żoną?

Czy z to­wa­ra­mi pły­nie kup­ców rze­sza?

Czy pier­ścień ślub­ny sam Doża po­spie­sza

W Ad­ry­aty­ku mo­dre rzu­cić łono?

I oto tłu­my, zwar­te we dwie ścia­ny,

Na brze­gach wzno­szą okrzyk nie­prze­rwa­ny:

Już idzie – idzie! – Lecz ni bo­gacz jaki,

Ni król, ni Doża, ni Cor­na­ro dru­ga.

Ale ubo­ga Chry­stu­so­wa słu­ga

W sza­rej odzie­ży, z ki­jem dla ozna­ki,

Że dąży zwie­dzić, wśród świę­tych miejsc wie­la,

To prze­naj­święt­sze, gdzie grób Zba­wi­cie­la.

Idzie w skrom­no­ści wdzię­ku i po­ko­rze.

Przed nią głów ludz­kich po­chy­la się mo­rze.

Ka­le­cy, dzie­ci, ci­sną się na prze­dzie,

Bie­gnie se­na­tor i ku­piec bo­ga­ty,

Syn star­ca ojca, cór­ka mat­kę wie­dzie,

By jesz­cze mo­gli do­tknąć się jej sza­ty.

A każ­dy pro­si kor­nie przy­klęk­nię­ty

I do niej ręce wy­cią­ga­jąc obie,

Bła­ga o ka­myk, źdźbło, pył z Zie­mi świę­tej,

I o mo­dli­twę przy Chry­stu­sa gro­bie.

Każ­dy ją że­gna, je­śli brak mu sło­wa,

Jed­nem wes­tchnie­niem: Bądź zdro­wa! Bądź zdro­wa!

I tak uczczo­na, na po­kład do ło­dzi

Po bło­go­sła­wieństw wszech kwie­ciu prze­cho­dzi.

Wraz po­mknął sta­tek, lecz swe loty rą­cze

Zwal­nia aż z la­gun w dal się nie wy­pła­cze.

I zda się, że to wstrzy­mu­ją go w bie­gu

Ser­ca i oczy sto­ją­cych u brze­gu,

Ją jed­ną wi­dząc, bo świę­ta nie­wia­sta

Wszyst­kich pro­mien­ną po­sta­cią prze­ra­sta.

Lecz gdy na peł­ne wy­biw­szy się mo­rze,

Roz­wi­nął ża­gle, już po lot­nym to­rze

Trud­no pta­ko­wi, wnet trud­no i oku

Sta­tek do­ści­gnąć, aż wresz­cie w ob­ło­ku

Si­nej mgły sta­jał, tam, gdzie cmi się prę­ga,

Co mórz płasz­czy­znę z nie­bo­skło­nem sprzę­ga,

Za któ­rą dla tych, co śnią u wy­brze­ży,

Świat ta­jem­ni­czy i świat cu­dów leży.

Z okrę­tu jed­nak wi­dać jesz­cze szczy­ty

We­ne­cyi – bia­łe, a gdy zło­to­li­ty

Padł na nie pro­mień za­chod­nie­go słoń­ca,

Zda się, że pło­ną od koń­ca do koń­ca,

I że się mo­rze, ląd i nie­bo gar­ną

W je­den krąg ognia, jak w łunę po­żar­ną.

Słoń­ce nie­ba­wem za zie­mię za­pa­dło,

Wód wko­ło mia­sta ściem­nia się źwier­cia­dło,

Mury bled­nie­ją, sza­rze­ją i ga­sną.

Na­sta­je zmro­ku uro­czy­sta chwi­la.