Pogadanki z dziećmi ułożone metodą poglądową. Część 1, dla dzieci od lat 5 do 7 - ebook

OMYŁ­KI DRU­KU.

CZĘŚĆ I-a.

Stro­ni­ca 7… wiersz 28… od­dy­chem… czy­taj od­dy­cham.

… 12… 12… któr. któ­re.

… 13… 6… ręką… rękę.

… 35… 20 i 27… od­de­cha­ją… od­dy­cha­ją.

… 36… 17, 18 i 34… od­de­cha­ją… od­dy­cha­ją.

Za­nim dzie­cię roz­pocz­nie sys­te­ma­tycz­ny kurs każ­dej po szcze­gó­le na­uki, po­trze­bu­je do niej na­le­ży­te­go przy­go­to­wa­nia. A któż to le­piej uczy­nić może, je­że­li nie mat­ka? Któż z więk­szą mi­ło­ścią wy­słu­cha szcze­bio­ta­nia i kil­ko­krot­nych py­tań o je­den i ten sam przed­miot, je­że­li nie ta, któ­ra w każ­dy wy­raz wsłu­chu­je się, jak­by w naj­pięk­niej­szą me­lo­dy­ją nie­zna­nych jej do­tąd dźwię­ków? Pierw­szą więc część ofia­ru­ję mat­kom, a je­że­li cho­ciaż jed­no dzie­cię ksią­żecz­ka ta za­cie­ka­wi, je­że­li wska­że kie­ru­nek w roz­wi­ja­niu dzie­cię­ce­go umy­słu, czuć się będę nie­sły­cha­nie szczę­śli­wą, że pra­ca moja sta­ła się ma­leń­kiem ziarn­kiem pia­sku w wiel­kiej bu­do­wie na­ucza­nia.

Z. Mo­raw­ska.UWA­GA.

Ce­lem tej ksią­żecz­ki jest przy­zwy­cza­je­nie dzie­ci do pa­trze­nia z uwa­gą na przed­mio­ty ota­cza­ją­ce. Przed­miot, o któ­rym się mówi, trze­ba dziec­ku po­ka­zać w na­tu­rze, lub na ob­raz­ku. Kil­ko­ra­zo­we po­wtó­rze­nie jed­ne­go przed­mio­tu jest ko­niecz­nem, lecz dla uroz­ma­ice­nia, po­trze­ba od­wra­cać py­ta­nie, np. co to jest? do cze­go słu­ży? kto to zro­bił? z cze­go? i t… p. Tak po­wtó­rzo­na lek­cy­ja po­zo­sta­nie w pa­mię­ci dzie­cię­cia; nig­dy jed­nak wię­cej nie trze­ba mó­wić, jak o jed­nym, dwóch lub trzech przed­mio­tach na­raz, sto­su­jąc się w tem do ży­wo­ści ob­ję­cia i roz­wo­ju umy­sło­we­go dzie­cię­cia.

Może nam kto za­rzu­ci, że dzie­ci do­sko­na­le są obznaj­mio­ne z przed­mio­ta­mi, o któ­rych mowa w ni­niej­szej czę­ści; poj­mu­ję to że każ­de dzie­cię zna stół, kwiat, psa, i t… p., ale wła­śnie opo­wia­da­jąc o naj­prost­szych rze­czach, na­uczy się my­śleć i te my­śli wy­ra­żać; po­da­ne zaś py­ta­nia i od­po­wie­dzi wca­le nie są na to, aby ich się dzie­cię wy­uczy­ło na pa­mięć, lecz dla uła­twie­nia z niem roz­mo­wy. Po za­py­ta­niu trze­ba po­cze­kać, aby dzie­cię od­po­wie­dzia­ło na nie we­dług wła­sne­go zro­zu­mie­nia, a do­pie­ro gdy tej od­po­wie­dzi zna­leźć nie może, pod­su­nąć po­ni­żej za­miesz­czo­ną.

Część I. Od lat 5 do 7.IMIĘ I NA­ZWI­SKO.

Jak Ci imię?, to jest jak na cie­bie wo­ła­ją?

Wo­ła­ją na mnie (np. Jaś, Ma­nia).

Jak się na­zy­wasz?

Na­zy­wam się N…

Ile masz rąk?

Mam dwie ręce.

Któ­ra jest ręka pra­wa?

Któ­ra jest ręka lewa?

Pod­nieś pra­wą rękę do góry?

Pod­nieś lewą rękę do góry?

Niech wszyst­kie dzie­ci wsta­ną.

Niech każ­de dzie­cię poda na­stęp­ne­mu pra­wą rękę.

Czy to dzie­cię co po­da­ło pra­wą rękę na­stęp­ne­mu trzy­ma pra­wą, czy lewą rękę to­wa­rzy­sza?

Nie, my co­śmy po­da­li pra­we ręce, trzy­ma­my lewą rękę to­wa­rzy­szy.

A dla cze­go?

Bo sto­imy obok sie­bie.

Stań­cie te­raz jed­no za dru­giem.

Czy wszyst­kie dzie­ci mają po tej sa­mej stro­nie rękę pra­wą?

Tak, te­raz wszy­scy mamy pra­we ręce po tej sa­mej stro­nie.

Dla cze­go?

Bo sto­imy za sobą.

A lewą rękę czy każ­de z was ma po tej sa­mej stro­nie co i to­wa­rzy­sze?

Lewą rękę wszy­scy mamy po tej sa­mej stro­nie.

Dla cze­go?

Bo sto­imy za sobą.

Oprócz pierw­sze­go i ostat­nie­go weź­cie się wszy­scy za ręce.

Co­ście utwo­rzy­li?

Utwo­rzy­li­śmy łań­cuch czy­li linę.

Niech pierw­szy poda pra­wą rękę ostat­nie­mu i wszy­scy się trzy­ma­ją za ręce.

Co­ście te­raz utwo­rzy­li?

Utwo­rzy­li­śmy koło.

Ob­ró­cić koło w pra­wą stro­nę, – w lewą stro­nę.

Sta­nąć na swo­jem miej­scu.

Pod­nieść pra­wą rękę.

Pod­nieść lewą rękę.

Spu­ścić pra­wą rękę.

Siąść.

UWA­GA .

Dzie­cię po­win­no roz­po­czy­nać lek­cy­ję sie­dząc, je­że­li jest jed­no tyl­ko dzie­cię na­uczy­ciel­ka po­win­na za­stę­po­wać to­wa­rzy­szy. Wsta­wa­nie i sia­da­nie, po­da­wa­nie, pod­no­sze­nie i opusz­cza­nie rąk jest ko­niecz­nem, uroz­ma­ica ono lek­cy­ję 1-ą i obu­dza umysł dzie­cię­cia.