Pogrzeb - ebook

– Coz pe­dzioł ksiądz wi­ka­ry? – py­ta­ły się ku­mosz­ki ko­bie­ty, któ­ra wy­szła z iz­deb­ki do sie­ni.

– Eh, mo­iście­wy! – mach­nę­ła ręką – syć­ko w ręku bo­skim.

– Oj tak, tak, moi ko­cha­ni… Ale prze­cie? – py­ta­ły cie­ka­wie.

– Ha no, pe­dzioł, ze jak sie nie po­lep­sy, to bę­dzie źle…

– No wi­cie, wi­cie, jak to je­go­mość prze­źry na­przód syć­ko…

Tak w sie­ni roz­pra­wia­ły cie­ka­we ku­mosz­ki ota­cza­jąc ko­łem „gaź­dzi­nę”, któ­rej mąż leży w iz­deb­ce na śmier­tel­nym bar­ło­gu. W ostat­niej chwi­li po­sła­no po księ­dza; to też prze­pchał się san­ka­mi przez za­spy śnie­go­we, by cho­re­mu przy­nieść ostat­nie po­cie­sze­nie… Zo­stał sam z cho­rym w iz­deb­ce, a w sie­ni i pie­kar­ni zgro­ma­dzi­li się są­sie­dzi; jed­ni z tro­skli­wo­ści ku­mo­ter­skiej, dru­dzy z obo­wiąz­ku chrze­ści­jań­skie­go, a inni wresz­cie z cie­ka­wo­ści i chę­ci po­mó­wie­nia „z je­go­mo­ściom…” Mróz trzesz­czą­cy nie po­wstrzy­mał ich; na­wet z dal­sza przy­szli i pra­wie całą na­peł­ni­li pie­kar­nię.

W iz­deb­ce cho­ry spo­wia­dał się księ­dzu. Wy­nędz­nia­łą

twarz. pod­niósł na ręku i sła­bym gło­sem mó­wił swo­je prze­wi­nie­nia. Ja­kie?… to rzecz Boga.

W sie­ni i pie­kar­ni sta­li gaz­do­wie, ko­bie­ty i dzie­ci, wszy­scy z na­boż­ny­mi mi­na­mi, słu­cha­jąc, ry­chło z iz­deb­ki ozwie się sy­gnał Ko­mu­nii św. Wresz­cie głos dzwon­ka wy­biegł do sie­ni. Lu­dzie po­klę­kli i po­czę­li mó­wić pa­cie­rze, ja­kie kto umiał: jed­ni li­ta­nię, dru­dzy ko­ron­kę, a inni wresz­cie zwy­czaj­ne „pa­cior­ki”. I znów dzwo­nek ozwał się po­wtór­nie. Lu­dzie wsta­li za­mie­nia­jąc pa­cierz na ci­chą gwa­rę…

W pie­kar­ni przy pie­cu dziew­czy­na słu­żą­ca wa­rzy­ła mle­ko dla „fur­ma­na”, któ­ry zzięb­nię­ty bił „kierp­ca­mi” o pod­ło­gę.

Drzwi za­skrzy­pia­ły od iz­deb­ki i ksiądz wi­ka­ry uka­zał się w sie­ni. Lud rzu­cił się do rąk „je­go­mo­ścia” ca­łu­jąc go po bia­łych dło­niach…