Pokonaj cienie przeszłości - ebook

WSTĘP

Je­stem le­ka­rzem, je­stem praw­ni­kiem, je­stem pre­ze­sem ban­ku, je­stem zna­nym pi­sa­rzem, je­stem… Ta­kie stwier­dze­nia nadal bu­dzą re­spekt i po­dziw in­nych. Tych osob­ni­ków okre­śla się jako lu­dzi suk­ce­su, szu­flad­ku­je się ich od za­ra­nia jako isto­ty lep­szej ka­te­go­rii, któ­rzy zaj­mu­ją wy­so­ki szcze­bel dra­bi­ny spo­łecz­nej. Po­mi­ja się ich za­cho­wa­nie w sto­sun­ku do in­nych i war­to­ści mo­ral­ne, któ­ry­mi się kie­ru­ją w ży­ciu co­dzien­nym.

Je­stem ro­dzi­cem. Ta­kie stwier­dze­nie naj­czę­ściej wy­wo­łu­je iro­nicz­ny uśmiech, a w gło­wie au­to­ma­tycz­nie na­su­wa się od­po­wiedź: „Też mi osią­gnię­cie. Każ­dy zdro­wy czło­wiek może być ro­dzi­cem, na­wet zwie­rzę­ta mają swo­je po­tom­stwo”. Je­stem da­le­ka od osą­dza­nia zwie­rząt, ale ten przy­kład na­su­nął mi się spon­ta­nicz­nie, po­nie­waż na lek­cjach ję­zy­ka pol­skie­go już od­mia­na przez przy­pad­ki za­sze­re­go­wa­ła zwie­rzę­ta do rze­czy: kto? czło­wiek, co? zwie­rzę.

Jak­że myl­na jest w wie­lu przy­pad­kach hie­rar­chia wy­ko­ny­wa­nych czyn­no­ści. Oso­bi­ście uwa­żam, że w pro­sto­cie tkwi wiel­kość i wszel­kie spraw­dzo­ne przez ludz­kość mą­dro­ści.

Ko­bie­tę zaj­mu­ją­cą się „tyl­ko” wy­cho­wy­wa­niem dzie­ci i pro­wa­dze­niem domu, uzna­je się po­tocz­nie za kurę do­mo­wą, za oso­bę, któ­ra zda­niem więk­szo­ści zaj­mu­je ni­ski szcze­bel dra­bi­ny spo­łecz­nej.

To ona wy­cho­wa przy­szłe­go le­ka­rza, praw­ni­ka, pre­ze­sa, pi­sa­rza i ro­dzi­ca. Dla­te­go rola mat­ki i ojca jest jed­ną z naj­waż­niej­szych ról w ży­ciu czło­wie­ka. W każ­dym z nas w więk­szym, bądź w mniej­szym stop­niu tkwi małe dziec­ko, a w tym dziec­ku po­glą­dy i praw­dy prze­ka­za­ne przez ro­dzi­ców i śro­do­wi­sko, w któ­rym zo­sta­ło wy­cho­wa­ne.

To są na­sze ko­rze­nie.

Gdzie moż­na uzy­skać wie­dzę na te­mat od­po­wie­dzial­ne­go, lo­jal­ne­go i wraż­li­we­go na ludz­ką krzyw­dę ro­dzi­ca?

W szko­le? W me­diach? W pra­sie? Nie! Nie ma ta­kiej edu­ka­cji.

Może te­ma­ty­ka nie­któ­rych fil­mów po­ru­sza w mi­ni­mal­nym stop­niu ce­chy do­bre­go ro­dzi­ca.

W nie­któ­rych pu­bli­ka­cjach o wy­cho­wa­niu przy­szłe­go po­ko­le­nia moż­na uzy­skać ogól­ną wie­dzę. Na­su­wa się py­ta­nie, kto czy­ta ta­kie książ­ki. Chy­ba tyl­ko stu­den­ci, gdy uczą się na obo­wiąz­ko­we eg­za­mi­ny.

Gdy je­steś ro­dzi­cem ma­łe­go dziec­ka, tyl­ko od cie­bie za­le­ży jak za­pro­gra­mu­jesz umysł swo­je­go po­tom­ka. Za­pew­ne zda­jesz so­bie spra­wę z tego, że je­steś dla swo­jej po­cie­chy pierw­szą i naj­waż­niej­szą oso­bą, któ­ra uczy go po­zna­wa­nia świa­ta.

Dziec­ko przyj­mu­je sło­wa i po­glą­dy bez fil­tra, bo je­steś dla nie­go au­to­ry­te­tem.

Ko­cha cię ca­łym ser­cem i du­szą. Two­ja praw­da o ota­cza­ją­cej rze­czy­wi­sto­ści sta­je się jego praw­dą. Dziec­ko nie ana­li­zu­je two­ich po­glą­dów i czy­nów, bez­kry­tycz­nie wie­rzy w to, co mu prze­ka­zu­jesz. Ty je­steś naj­waż­niej­szym na­uczy­cie­lem dla dziec­ka.

Je­że­li co­dzien­nie będę mó­wi­ła dziec­ku, że jest nie­uda­ne, że nic nie po­tra­fi zro­bić, że do ni­cze­go się nie na­da­je, uwie­rzy, że jest nie­udacz­ni­kiem i ofia­rą losu. Bę­dzie do­ra­sta­ło w tym prze­ko­na­niu i prze­nie­sie cu­dze po­glą­dy o so­bie na do­ro­słe ży­cie. Bę­dzie bało się pod­jąć ja­kie­kol­wiek ry­zy­ko czy przed­się­wzię­cie, po­nie­waż jego umysł jest prze­ko­na­ny o tym, że nic nie po­tra­fi zro­bić dość do­brze. Swo­imi my­śla­mi i prze­ko­na­nia­mi o so­bie bę­dzie przy­cią­ga­ło jak ma­gnes sy­tu­acje i zda­rze­nia, któ­re utwier­dzą je, że jest gor­sze od in­nych.

Gdy będę ogra­ni­cza­ła wol­ność i swo­bo­dę dziec­ka, będę po­dej­mo­wa­ła za nie­go de­cy­zje, sta­nie się ono ka­le­ką ży­cio­wą.

Gdy dziec­ko bę­dzie sły­sza­ło na­ka­zy i za­ka­zy ze stro­ny ro­dzi­ca, a sło­wo „mu­sisz” bę­dzie nie­od­łącz­nym ele­men­tem wy­cho­waw­czym, a do tego osa­czysz go swo­ją oso­bą, cią­gle wy­ra­ża­jąc nie­za­do­wo­le­nie w po­sta­ci słow­nych obelg i kar cie­le­snych, wte­dy wy­cho­wasz czło­wie­ka, któ­ry bę­dzie miał lęk przed na­rzu­ca­niem.

Ja pa­dłam ofia­rą ta­kie­go wy­cho­wa­nia. Lęk przed na­rzu­ca­niem roz­prze­strze­nił się na całe moje co­dzien­ne ży­cie, mało tego, na­wet zja­wi­ska at­mos­fe­rycz­ne wy­wo­ły­wa­ły w moim umy­śle to­tal­ną pa­ni­kę. Ucie­ka­łam, za­my­ka­łam się w domu i cier­pia­łam okrut­ne męki. Wy­co­fa­łam się z ży­cia co­dzien­ne­go, sta­łam się sa­mot­ni­cą szu­ka­ją­cą uko­je­nia w przy­ro­dzie z da­le­ka od lu­dzi.

Brak oka­zy­wa­nia mi­ło­ści i czę­ste kry­ty­ko­wa­nie dziec­ka oraz po­rów­ny­wa­nie go do in­nych, jest rów­nież ka­ta­stro­fal­nym ele­men­tem wy­cho­waw­czym.

W przy­szło­ści nasz po­to­mek nie bę­dzie po­tra­fił obiek­tyw­nie oce­nić swo­ich przed­się­wzięć. Taka oka­le­czo­na psy­chicz­nie oso­ba bę­dzie przez całe ży­cie wal­czy­ła o cu­dzą mi­łość i uzna­nie. Taka wal­ka wy­wo­ła w niej smu­tek, roz­ża­le­nie i po­czu­cie winy, że nie jest dość do­bra w tym co robi. Bę­dzie po­stę­po­wa­ła au­to­de­struk­cyj­nie. Skrzyw­dzo­ne i od­rzu­co­ne przez ro­dzi­ców dziec­ko bę­dzie bało się zbli­żyć do in­ne­go czło­wie­ka. Już nie za­ufa ni­ko­mu.

Wśród tłu­mu lu­dzi, bę­dzie czu­ło się sa­mot­ne.

Roz­piesz­cza­nie dziec­ka bez sto­so­wa­nia prze­my­śla­nych kar, bez wy­ma­ga­nia od nie­go ja­kich­kol­wiek obo­wiąz­ków jest rów­nież nie­od­po­wied­nim wy­cho­wa­niem. Nie­świa­do­mie wy­cho­wa­my sa­mo­lu­ba i ka­le­kę ży­cio­wą. Wte­dy mamy pre­ten­sje do dziec­ka, że nie po­ma­ga w obo­wiąz­kach dnia co­dzien­ne­go, że jest opry­skli­we i le­ni­we. Tak na­praw­dę te uwa­gi ro­dzic po­wi­nien skie­ro­wać do sie­bie, bo to on w bar­dzo du­żym stop­niu przy­czy­nił się do ta­kie­go, a nie in­ne­go wy­cho­wa­nia.

Ro­dzi­ce, któ­rzy od­re­ago­wu­ją na bez­bron­nym dziec­ku swo­je nie­za­do­wo­le­nie, są nie­od­po­wie­dzial­ni i ego­istycz­ni. Ta kru­cha isto­ta jest bez­bron­na w sto­sun­ku do ro­dzi­ca, naj­czę­ściej nie sta­wia żad­ne­go opo­ru ani sło­wa sprze­ci­wu.

Czy tak ma wy­glą­dać rola mat­ki czy ojca?

Obec­nie pro­blem nie­wła­ści­we­go po­stę­po­wa­nia ro­dzi­ców wo­bec dzie­ci po­ru­sza się w me­diach. W cza­sie mo­je­go dzie­ciń­stwa, w kra­ju so­cja­li­stycz­nym, ta­kich te­ma­tów za­zwy­czaj nie po­ru­sza­no i nie ujaw­nia­no pro­ble­mów z tym zwią­za­nych.

Tra­ge­die roz­gry­wa­ły się za za­mknię­ty­mi drzwia­mi. Be­stial­scy ro­dzi­ce nad­uży­wa­li swo­ich praw nie po­no­sząc za to żad­nych kon­se­kwen­cji.

Moja książ­ka jest ape­lem do ro­dzi­ców, aby nie po­peł­ni­li błę­dów wy­cho­waw­czych w sto­sun­ku do swo­ich dzie­ci.

War­to za­in­we­sto­wać w psy­cho­lo­ga czy w książ­kę, aby po­sze­rzyć swo­ją wie­dzę na te­mat wy­cho­wa­nia przy­szłe­go po­ko­le­nia. Po co two­rzyć przy­szłe ka­le­ki psy­chicz­ne, sko­ro moż­na temu za­po­biec.

Pa­dłam ofia­rą ta­kie­go nie­od­po­wie­dzial­ne­go wy­cho­wa­nia, dla­te­go za­cho­ro­wa­łam na de­pre­sję i ner­wi­cę lę­ko­wą.

Wszel­kie zmia­ny oso­bo­wo­ści czło­wie­ka ro­dzą się w cier­pie­niu.

Zmia­na z nie­win­ne­go, na­iw­ne­go dziec­ka w dziec­ko za­lęk­nio­ne, za­mknię­te w so­bie – zro­dzi­ła się w cier­pie­niu.

Zmia­na oso­by cier­pią­cej z po­wo­du lęku i de­pre­sji, z okrut­nym ba­ga­żem do­świad­czeń z dzie­ciń­stwa – w isto­tę od­waż­ną, pew­ną sie­bie i wła­snej war­to­ści – ro­dzi się w cier­pie­niu.

POBYT W PLACÓWCE PSYCHOLOGICZNEJ

Nad­szedł dzień, któ­re­go się oba­wia­łam.

O go­dzi­nie 9 rano mam je­chać do ośrod­ka dla ner­wo­wo cho­rych.

Pla­ców­ka znaj­du­je się w ma­low­ni­czej gór­skiej miej­sco­wo­ści, od­da­lo­nej 50 ki­lo­me­trów od mo­je­go miej­sca za­miesz­ka­nia. Jest pią­ta rano. Całą noc nie zmru­ży­łam oka, tak bar­dzo prze­ra­ża mnie po­byt wśród nie­zna­jo­mych lu­dzi.

Prze­śla­du­je mnie oba­wa, że nie za­pa­nu­ję nad lę­kiem, nie znaj­dę ustron­ne­go miej­sca, w któ­rym będę mo­gła cho­ciaż tro­chę wy­ci­szyć emo­cjo­nal­ny nie­po­kój. Pa­ni­ka ogar­nia mnie na samą myśl, że le­cze­nie ma trwać trzy mie­sią­ce.

Jest sza­ry, li­sto­pa­do­wy dzień. Po­go­da zda­je się utoż­sa­miać z moim na­stro­jem. Za oknem pada rzę­si­sty deszcz, a z mo­ich oczu wciąż pły­ną łzy. Tak bar­dzo mo­dli­łam się do Boga i pra­gnę­łam, aby po­mógł mi upo­rać się z ner­wo­wy­mi do­le­gli­wo­ścia­mi, że­bym nie mu­sia­ła opusz­czać domu. Nic z tego. Psy­chicz­na mę­czar­nia, a co za tym idzie, tak­że do­le­gli­wo­ści fi­zycz­ne, na­si­la­ły się z dnia na dzień.

Po śmier­ci mat­ki, kil­ka lat temu, moje ży­cie oso­bi­ste ule­gło dra­stycz­nej zmia­nie. Nie by­łam sobą. Rzą­dził mną lęk, któ­re­mu pod­po­rząd­ko­wa­łam się jak nie­wol­ni­ca okrut­ne­mu panu.

Ba­łam się swo­ich nie­prze­wi­dy­wal­nych re­ak­cji emo­cjo­nal­nych. Ba­łam się lu­dzi. Ba­łam się ży­cia. Ba­łam się do­słow­nie wszyst­kie­go. Mi­nę­ły do­pie­ro dwa mie­sią­ce od wa­ka­cji, a ja już mam pro­ble­my z wy­cho­dze­niem z domu do pra­cy. Pa­ra­li­żu­je mnie strach na samą myśl, że mu­szę być poza do­mem wśród lu­dzi aż pięć go­dzin. Tę sy­tu­ację ła­go­dzi je­dy­nie po­wta­rza­ne jak man­tra zda­nie: „Nie­dłu­go wró­cisz do domu”.

Prze­ra­sta­ją mnie obo­wiąz­ki dnia co­dzien­ne­go. Mam pro­blem ze sobą. Od­bie­gam za­cho­wa­niem od zdro­wych lu­dzi. Mu­szę się le­czyć i wyjść z tego ma­ra­zmu, a sama nie po­tra­fię so­bie po­móc. Cho­dzę, po­ru­szam rę­ka­mi, wi­dzę, pra­cu­ję, ale je­stem tak roz­trzę­sio­na i zdru­zgo­ta­na emo­cjo­nal­nie, że nie po­tra­fię już nor­mal­nie funk­cjo­no­wać. Do­pa­dła mnie de­pre­sja. Ucie­kam, cho­wam się przed ludź­mi, cier­pię, jest mi prze­ra­ża­ją­co smut­no, nie wi­dzę sen­su ist­nie­nia i na do­miar złe­go, cały czas się boję. Sam fakt ży­cia prze­ra­sta mnie. Spró­bu­ję swo­je cier­pie­nie po­rów­nać do na­stę­pu­ją­cej sy­tu­acji:

Czu­ję się jak­bym stą­pa­ła po de­sce, któ­ra jest umo­co­wa­na nad prze­pa­ścią i łą­czy dwa gór­skie szczy­ty. W każ­dej chwi­li mogę nie­ostroż­nie po­sta­wić sto­pę i spaść. Wciąż uważ­nie ob­ser­wu­ję de­skę i swo­je kro­ki. Drżę, trzę­sę się, bra­ku­je mi po­wie­trza, wzrok od­ma­wia po­słu­szeń­stwa, wi­dzę roz­ma­za­ny ob­raz, mam za­wro­ty gło­wy. Sia­dam wy­czer­pa­na na de­sce, aby chwi­lę od­po­cząć. Trzy­mam się jej kur­czo­wo rę­ka­mi. Pod­no­szę się i nadal zmie­rzam w wy­ty­czo­nym kie­run­ku. Moje mię­śnie są spię­te, uważ­nie stą­pam po de­sce, aby nie stra­cić rów­no­wa­gi i nie za­bić się. Gdy od cza­su do cza­su, na krót­ką chwi­lę, wstę­pu­je we mnie od­wa­ga, spo­glą­dam ukrad­kiem z góry na lu­dzi. Wi­dzę jak swo­bod­nie po­ru­sza­ją się, sta­wia­ją pew­ne kro­ki na zie­mi. Ro­dzą się we mnie ma­rze­nia, aby być ta­kim sa­mym czło­wie­kiem jak inni.

Boże, już za pół go­dzi­ny wy­jeż­dżam. Może się wy­co­fać? Może zwol­nić się z pra­cy i prze­by­wać tyl­ko w domu? Nie. Precz z tymi de­struk­cyj­ny­mi my­śla­mi. Mu­szę wal­czyć o sie­bie. Nie pod­dam się. Mu­szę się le­czyć. Po­byt w pla­ców­ce umoż­li­wi mi uzy­ska­nie zwol­nie­nia le­kar­skie­go z pra­cy. Dzię­ki temu będę mo­gła ubie­gać się o rocz­ny urlop zdro­wot­ny dla na­uczy­cie­li. Mu­szę kur­czo­wo trzy­mać się tych my­śli – one po­zwo­lą mi prze­trwać le­cze­nie w ośrod­ku. Mam dzie­ci, one mnie po­trze­bu­ją. Mam dla kogo żyć!

O Boże! Mąż za­czął wy­no­sić moje rze­czy do ba­gaż­ni­ka.

Ze łza­mi w oczach po­że­gna­łam się z dziew­czyn­ka­mi i wsia­dłam do sa­mo­cho­du. Sku­li­łam się na przed­nim sie­dze­niu i ob­ser­wo­wa­łam as­fal­to­wą dro­gę, po któ­rej mknął po­jazd.

Włą­czy­łam ra­dio i za­to­pi­łam się w swo­ich prze­ra­ża­ją­co smut­nych my­ślach. W pew­nym mo­men­cie mia­łam chęć otwo­rzyć drzwi i ucie­kać do roz­cią­ga­ją­cych się wzdłuż dro­gi la­sów.

Na­ra­sta­ła we mnie pa­ni­ka, a wraz z nią co­raz go­rzej mi się od­dy­cha­ło. Chy­ba się udu­szę. Zno­wu za­wład­nę­ły mną – pod­sy­ca­ne lę­kiem – my­śli: „Czy zdo­łam po­ko­nać pa­ni­kę przy ob­cych lu­dziach w ośrod­ku? Kie­dy skoń­czy się ten kosz­mar? Gdy nie będę mo­gła wy­trzy­mać już we wła­snej skó­rze, to mogę skoń­czyć z cier­pie­niem. Do­brze, że ist­nie­je śmierć”.

Ta myśl uspo­ko­iła mnie i roz­luź­ni­ła na­pię­te do gra­nic wy­trzy­ma­ło­ści mię­śnie. Po­wo­li za­czę­ła opusz­czać mnie pa­ni­ka. Sa­mo­chód nie­ubła­ga­nie po­ko­ny­wał ko­lej­ne ki­lo­me­try, zbli­ża­jąc się do miej­sca, któ­re­go tak bar­dzo się ba­łam. Po paru mi­nu­tach, przed mo­imi ocza­mi, wy­ło­ni­ły się mury obiek­tu, w któ­rym będę się le­czy­ła. Sa­mo­chód sta­nął na pod­jeź­dzie przed fron­to­wy­mi drzwia­mi bu­dyn­ku. Szyb­ko po­że­gna­łam się z mę­żem i na trzę­są­cych no­gach, po­dą­ży­łam do szpi­ta­la. Tak krę­ci­ło mi się w gło­wie, że le­d­wo tra­fi­łam ręką na klam­kę. Otwo­rzy­łam drzwi i we­szłam na ko­ry­tarz, na któ­rym nie­zna­jo­me mi oso­by gło­śno roz­ma­wia­ły ze sobą. Na­gle, wszyst­kie pary oczu skie­ro­wa­ły się na moją przy­gar­bio­ną po­stać. Nie­śmia­ło przy­wi­ta­łam się z nimi i usia­dłam w ką­cie na ław­ce. Le­karz psy­chia­tra i pa­nie psy­cho­log za­pro­wa­dzi­li nas do ob­szer­nej sali, w któ­rej znaj­do­wa­ło się dużo ma­te­ra­ców. Za­po­zna­li nas z re­gu­la­mi­nem pa­cjen­ta, od­po­wia­da­li na za­da­wa­ne py­ta­nia, któ­re do­ty­czy­ły sku­tecz­no­ści i spo­so­bu le­cze­nia. Na­stęp­nie ulo­ko­wa­no nas w po­ko­jach, gdzie mie­li­śmy miesz­kać. A ja nadal bi­łam się z my­śla­mi: „Odejść czy zo­stać?”. Czu­łam się za­gu­bio­na i prze­stra­szo­na. Per­spek­ty­wa prze­by­wa­nia w pla­ców­ce wy­zwa­la­ła we mnie obez­wład­nia­ją­cy strach. To było nie­moż­li­we do za­ak­cep­to­wa­nia, a co do­pie­ro do re­ali­za­cji. Szyb­ko i nie­dba­le roz­pa­ko­wa­łam ba­gaż. Ru­szy­łam do par­ku, aby zna­leźć się z dala od lu­dzi. Opie­ra­jąc się o drze­wo, ode­tchnę­łam z ulgą. Przy­ro­da za­wsze przy­cho­dzi­ła mi z po­mo­cą, wpły­wa­jąc po­zy­tyw­nie i wy­ci­sza­ją­co na ne­ga­tyw­ne re­ak­cje emo­cjo­nal­ne. Przy­kuc­nę­łam koło drze­wa, opar­łam się o jego wil­got­ną korę i pła­ka­łam. Co ja ta­kie­go uczy­ni­łam, że zna­la­złam się w ta­kim miej­scu? Dla­cze­go los ze­pchnął mnie aż tu­taj do pla­ców­ki dla ner­wo­wo cho­rych? Boże, co ze mną bę­dzie? Czy lęk wresz­cie mnie opu­ści? Cze­go ja się tak boję? Dla­cze­go tak cier­pię? Moja du­sza jest cho­ra. Po co ja żyję?

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach za­uwa­ży­łam, że ja­kaś za­gu­bio­na oso­ba z ośrod­ka po­dą­ża moim śla­dem. Otar­łam łzy chu­s­tecz­ką i za­czę­łam ob­ser­wo­wać po­stać. Za­sta­na­wia­łam się, co ją tu­taj przy­wio­dło, ja­kie wy­da­rze­nia zła­ma­ły jej psy­chi­kę. Nie­śmia­ło ob­ser­wo­wa­ły­śmy sie­bie na­wza­jem. Wresz­cie na­wią­za­ły­śmy roz­mo­wę. Zro­bi­ło mi się tro­chę lżej na du­szy. Moje oba­wy, pro­ble­my i za­pa­try­wa­nia zwią­za­ne z po­by­tem w ośrod­ku były po­dob­ne do po­glą­dów nowo po­zna­nej ko­le­żan­ki.

W od­da­li było sły­chać głos ko­le­gi, któ­ry za­pra­szał nas do bu­dyn­ku. Cały dzień mi­nął nam na wza­jem­nym po­zna­wa­niu się, opo­wia­da­niu o swo­ich do­le­gli­wo­ściach ner­wo­wych, lę­kach, ob­ja­wach i na ocze­ki­wa­niu re­zul­ta­tów w le­cze­niu. Przy­glą­da­łam się uważ­nie lu­dziom, któ­rzy wy­glą­da­li na zdro­wych i zrów­no­wa­żo­nych psy­chicz­nie. Po ko­la­cji, nie­któ­rzy po­ło­ży­li się do łó­żek, inni roz­ma­wia­li, sie­dząc na ław­kach. Ja krę­ci­łam się nie­cier­pli­wie, cho­dząc po ko­ry­ta­rzu, wal­czy­łam z my­śla­mi. By­łam roz­dar­ta. Nie wie­dzia­łam jaką pod­jąć de­cy­zją: zo­sta­ję czy wy­jeż­dżam. Tak mio­ta­łam się ze swo­imi my­śla­mi, że nie za­uwa­ży­łam ogar­nia­ją­cych mnie ciem­no­ści. Tkwi­łam sama na ko­ry­ta­rzu. Ze­gar wy­bił go­dzi­nę 23.

Ogar­nął mnie pa­nicz­ny lęk. Śmier­tel­nie ba­łam się za­mknię­cia. Pod­cho­dzi­łam kil­ka­na­ście razy do drzwi fron­to­wych i na­ci­ska­łam klam­kę. Nie­ste­ty wej­ście było za­mknię­te na noc dla na­sze­go bez­pie­czeń­stwa. We­szłam do to­a­le­ty, za­świe­ci­łam świa­tło i usia­dłam w ką­cie na zim­nej po­sadz­ce. Wsta­wa­łam do umy­wal­ki, aby opłu­kać twarz zim­ną wodą. Pod­cho­dzi­łam do okna i wdy­cha­łam świe­że po­wie­trze, któ­re­go tak bar­dzo mi bra­ko­wa­ło. Ze stra­chu i roz­pa­czy pła­ka­łam i po­pa­da­łam w co­raz więk­szą pa­ni­kę.

Już sta­łam przed drzwia­mi po­ko­ju le­ka­rza i za­sta­na­wia­łam się, czy go obu­dzić. Chcia­łam stąd wyjść i zna­leźć się w domu.

Gdy kła­dłam rękę na klam­ce, do mó­zgu za­czę­ła do­bi­jać się lo­gicz­na myśl:

„Ty nig­dzie nie czu­jesz się bez­piecz­nie, lęki do­pa­da­ją cię wszę­dzie. Je­steś wo­bec swo­ich emo­cjo­nal­nych re­ak­cji bez­rad­na. Sko­rzy­staj z le­cze­nia, może to jest osta­nia szan­sa. Albo? No wła­śnie, na to, żeby ze sobą skoń­czyć za­wsze bra­ko­wa­ło mi od­wa­gi”.

Ten kosz­mar trwał aż do czwar­tej rano. Przy­po­mnia­łam so­bie, że ukry­łam przed le­ka­rzem kil­ka ta­ble­tek uspo­ka­ja­ją­cych. Te­raz by­łam z sie­bie za­do­wo­lo­na, że ich nie od­da­łam zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cym re­gu­la­mi­nem. Po­łknę­łam dla pew­no­ści dwie ta­blet­ki i po­ło­ży­łam się do łóż­ka.