Polskie śluby: wiersz na tysiącletnią rocznicę zaprowadzenia chrześciaństwa w Polsce - ebook

DO KA­RO­LA LI­BEL­TA.

Przed laty trze­ma za­mie­rza­jąc wy­dać Al­bum z po­wo­da za­pro­wa­dze­nia chrze­ściań­stwa w Pol­sce, ra­czy­li­ście, czci­god­ny Pa­nie, we­zwać i mnie do na­pi­sa­nia wier­sza od­po­wied­nie­go tej uro­czy­sto­ści. Za­chę­co­ny Wa­szem przy­chyl­nem sło­wem, wiersz żą­da­ny na­pi­sa­łem tem ochot­niej, że w du­szy był na­strój szczę­śliw­szy, po­dob­ny do snów mło­do­ści, w któ­rych się pięk­ne wi­dzia­dła prze­su­wa­ją – wspo­mnie­nia

Wiel­ko­pol­ski, Gnie­zna, Krusz­wi­cy i tych nie­wy­po­wie­dzia­ne­go uro­ku je­zior, nad któ­rem z chó­rem po­krzy­ku­ją­cych cza­jek uno­si­ło się ser­ce wę­drow­ca, hi­sto­rya lut­ni pol­skiej od Św. "Woj­cie­cha po­czy­na­jąc, aż do Jana Ko­cha­now­skie­go, któ­ry je­den ca­łe­go du­cha sta­rej Le­chii nie w sze­ro­kich ma­lo­wi­dłach, ale w po­tę­dze mowy nam prze­ka­zał, roz­ko­ły­sa­ły mój umysł, jak­bym się nie w na­szych cza­sach na­ro­dził, tak że na chwi­lę zda­ło mi się, że za mi­strzem pol­skie­go sło­wa sze­ple­nię po dzie­cin­ne­mu, ła­ska­wy wzrok jego na gło­wę moją ścią­ga­jąc, By­łoż­to złu­dze­nie, czy rze­czy­wi­stość, zdo­łał­żem choć kil­ku wier­sza­mi pro­sto­tę ję­zy­ka oj­ców na­śla­do­wać? Sąd o tem wam zo­sta­wiam, czci­god­ny Pa­nie, któ­re­go uko­cha­ne­mu od współ­ziom­ków imie­nio­wi wiersz mój ośmie­lam się po­świę­cić.

Nie­do­la dzi­siej­sza na­ro­du i znu­że­nie chwi­lo­we spra­wić mogą, iż od mego spo­koj­ne­go ob­raz­ka nie­jed­no zbo­la­łe ser­ce się od­wró­ci i toć też jed­nym wię­cej po­wo­dem, że go wam, czci – god­ny Pa­nie, przy­pi­su­ję, co­ście się nad bo­le­ści przej­ścio­we ser­cem Po­la­ka i umy­słem mę­dr­ca po­sta­wi­li, na któ­rych­to wy­ży­nach duch praw­dzi­wie wy­zwo­lo­ny jed­na­ko­wo na bu­rze ży­cia jak i na spo­kój po­glą­da, zwy­cięz­kie­go po­cho­du praw­dy na chwi­lę z bacz­ne­go oka nie tra­cąc.

Ra­zem z tem pi­smem przyj­mij­cie, czci­god­ny

Pa­nie, wy­ra­zy naj­głęb­szej czę­ści.

Teo­fil Le­na­tro­wicz

Flo­ren­cya, 8. Grud­nia 1864. r.

Ec­c­le­sia Chri­sti non do Acar­te­mia et Lyc­co, sod de vili ple­be­cu­lo con­gre­ga­ta est.

Hie­ro­ni­mus in Episl… ad Ga­la­tas Cap. V.

Wi­taj oj­ców mych pod­da­sze!

Gnie­zno na­sze, Go­pło na­sze,

Kędy kry­ją won­ne zio­ły

Pieśń dla ludu, miód dla psz­czo­ły…

Kie­dym pierw­szy raz w te stro­ny

Z mym tu­ła­czym szedł ko­stu­rem,Śpie­wa­ły mi pta­ki chó­rem,

I za­ła­tał miód sy­co­ny.

Była doba taka ci­cha,

Pierś po­wie­trze won­ne wdy­cha,

A wzrok bada gdzie też sta­ła

Ta Pia­sto­wa cha­ta mała?…

Jak ta wy­spa, jak Ostró­wek,

Sło­wik śpie­wał na kraj cały,

A łąki się prze­drzeź­nia­ły;

Zło­tych na to trza­by słó­wek,Żeby wy­dać czu­cie syna,

Co ro­dzi­ce przy­po­mi­na.

Na tych wo­dach, na go­pla­nych,

Na tych łą­kach ma­lo­wa­nych,

Słod­ki Boże, mnie się zda­ło:Że przed pierw­szą kmie­cą cha­tą