Ponad wszelką wątpliwość - ebook

Katrin

1998

ZAPOWIADAŁO SIĘ ŚWIETNIE. Najpierw starannie ogoliła nogi. Wzięła piankę do golenia ojca. Wannę oblepiły drobne włoski. Łydki miała już aksamitnie gładkie. Na twarz nałożyła maseczkę przeznaczoną do cery przetłuszczającej się, a we włosy wtarła odżywkę regenerującą. Lustro zaparowało. Uchyliła okno i grzywka lekko jej się skręciła.

Potem nałożyła odpowiednio cienką warstwę jasnoróżowego lakieru na paznokcie dłoni i stóp. Sukienka i szal matki kołysały się na wieszaku w letnim przeciągu. Muzyka była wystarczająco głośna. Nowe perfumy. Nuciła cicho. Nie znała słów piosenki. Stojąc nago przed lustrem, nakładała makijaż – puder, cień do powiek, maskarę i odrobinę różu. W domu były tylko ona i Carmen. Rodzice wyjechali na weekend, więc miała tyle czasu, ile potrzebowała.

Wszystko jest dobrze. Nic złego nie może się stać. Wszystko pójdzie zgodnie z planem.

Czy na pewno o wszystkim pamiętała? Przyspieszyła. Szybko wciągnęła sukienkę, przez głowę, i sprawdziła, czy lakier na paznokciach wysechł. Wybiegła do sklepu. Zabrała ze sobą Carmen. Torebki na psie odchody zostawiła w domu. Ciągnęła za smycz. Ten pies potrafi spacerować godzinami. Nie tym razem. Nie ma czasu.

W drodze powrotnej Carmen zdecydowanie odmawiała posłuszeństwa. Zapierała się czterema łapami, odwracała i zmuszała ją, żeby ciągnęła smycz tak mocno, że aż obroża zacisnęła się jej na uszach. Ciągnęła suczkę jeszcze przez chwilę, aż do wejścia.

Kiedy weszły do domu, Katrin była zgrzana. Słone plamy potu będzie widać, nawet kiedy wyschną. No i ten nieprzyjemny zapach. Nie potrafiła przestać się pocić, kiedy się denerwowała. Upławy były niemal równie uciążliwe. Jak ciało może jej to robić? Śmierdzi drożdżami i siarką, stęchlizną i śmiercią.

Ale na pewno wszystko będzie dobrze, wyszeptała kilka razy do lustra. Wszystko, wszystko, wszystko się ułoży, będzie wspaniale.

Żeby tylko zdążyła się porządnie umyć. Znowu pobiegła pod prysznic. Wyszorowała się pod pachami, przetarła lepiące się paznokcie wacikiem nasączonym acetonem. Przeciągnęła myjką między pośladkami. Już ją tam swędziało, mimo że minęły zaledwie dwa dni, od kiedy wydepilowała całe ciało, również to miejsce.

On nie lubił jej włosów łonowych. Skręcały się, lepiły i sztywniały od jej śluzowatych płynów. Nienawidził, kiedy takie były.

Umyła się jeszcze raz. Tarła, aż piana zrobiła się gęsta i biała. Soki trawienne podchodziły jej do gardła, w ustach robiło się coraz kwaśniej. Odkaszlnęła migdałowożółtą gorzką flegmą. Kiedy oblizywała wierzch dłoni, poczuła zapach ropy i trawienia. Czuła się przerażająco obrzydliwa. Śmierdziała – i wiedziała o tym.

Umyła zęby po raz trzeci i dziąsła zaczęły jej krwawić. Płukała gardło tak długo, aż zaczęła się dławić.

Oddech. Próbowała oddychać powoli. Wytarła się. Podniosła ręce do góry. Antyperspirant musiał całkowicie wyschnąć. Wbiegła nago po schodach i pożyczyła od mamy jeszcze jedną sukienkę, białą, może odrobinę przyciasną w biuście. Tamtą zwinęła i wepchnęła głęboko do kosza na pranie. Zrezygnowała z perfum, były zbyt mocne. Trochę kurewskie. W końcu były naprawdę tanie.

Oddychała już spokojnie, opuściła ramiona. Przepis leżał na swoim miejscu w kuchni. Na przystawkę planowała zrobić sałatę. Panierowany dorsz i ciasto czekoladowe były już gotowe. Prawie cały dzień próbowała podjąć decyzję, co zrobi do jedzenia. Długo leżała na łóżku i kartkowała błyszczącą książkę kucharską mamy. Wybór był zbyt wielki. Od tych wszystkich zdjęć tart z łososiem, marmurkowanych kotletów, gładkich zup, śmietanowych sosów i wypolerowanych warzyw rozbolała ją głowa. Najważniejsze, że jednak sobie poradziła i wybrała menu. Tak właśnie powinno być, prawda?

Wszystko było przygotowane. Stół zastawiony. Nie usiądą w ogrodzie, on nie lubi jeść na zewnątrz. To według niego takie typowo szwedzkie, jak grillowana karkówka i trwała ondulacja, jak gry liczbowe i drewniane chodaki. Usiądą w jadalni, naprzeciwko siebie, z serwetkami na talerzach. Zwinięte i wciśnięte do kieliszków wyglądają okropnie.

Przyszedł za wcześnie. Gwałtownie przekroczył próg, trochę chwiejnie. Nie zdjął butów. Carmen szczekała, skomlała, kuliła się i kładła uszy ze strachu.

Miał poplamioną koszulę i czerwone oczy. Zdążył już zjeść. A sałaty to już na pewno nie ruszy. To przecież jedzenie dla królików, powinna była to przewidzieć.

O czym ona właściwie myślała? Mogła całkiem na luzie zapytać, czy ma ochotę na pizzę zamiast tych ,,kurodomowych” pierdół. Książki kucharskie, bułka tarta i kuchenna miarka, głupoty. Obrus prosto z magla, zapalone świece i serwetki z tkaniny. Niepoważne.

Policzki ją paliły. Wyłączyła kuchenkę. On wszedł po schodach na górę, wrócił na dół, wyszedł z pokoju, zaciągnął żaluzje. Wyłączył muzykę, nie wybrał innej płyty. Cisza. Słyszała, jak oddycha.

Chodziła za nim, ale nie podchodziła zbyt blisko. Może miałby ochotę na coś szczególnego? Nie powinna była w ogóle włączać płyt. To przecież oczywiste, że on nie lubi muzyki. Muzyki jej ojca. Trajkoczące radio. Powinna była zdążyć je wyłączyć. Jak on ma się poczuć swobodnie?

− Carmen! – zawołała. – Do koszyka!

Pies poszedł na swoje miejsce. Odwróciła się do niego. Nie widział jej.

− Nie usiądziesz? – zapytała. Jak stara baba, pomyślała. Zachowuję się jak cholerna ciotka. Niech sobie chodzi, ile chce, to przecież nie moja sprawa.

Usiadł na jednym z kuchennych krzeseł. Przyciągnął ją do siebie i delikatnie zdjął jej majtki. Mówił do niej „kochanie” i przyciskał ją do siebie. Wsadził w nią dwa palce, zaczął pieścić kciukiem. Po chwili wyjął palce i spojrzał jej prosto w oczy.

– Nigdy się tobą nie znudzę – powiedział i pocałował ją.

To tak, jakby mi wyznał miłość, pomyślała. Nigdy się tobą nie znudzę. Naprawdę mnie kocha, tylko opisał to innymi słowami. To oczywiste, że mnie lubi. To oczywiste, że wszystko będzie dobrze.

Poprosił ją, żeby się przenieśli do sypialni rodziców. Chciał, żeby się rozebrała. On popatrzy. Chętnie się zgodziła. Było jej coraz bardziej niedobrze. Jego spojrzenie jest jak słoneczne światło na zamkniętych powiekach, jak wieczorna kąpiel nago w wiejskim jeziorze. Może po wszystkim zjedzą kolację? Może skusi się na rybę? Później. Może chociaż deser? Czy on lubi czekoladę? Na pewno.

Będzie dobrze, nawet bardzo dobrze, jak w filmie. Ona to wie. Wie, co zrobi później. Weźmie szlafrok matki, zawiąże go ciasno i nakarmi go jedną ręką. Spróbuj, wyszepcze. Smacznego.

Wygięła grzbiet, jej piersi uniosły się. Jego spojrzenie stało się mgliste, jęknął. Siedział w rozkroku i pił prosto z butelki, którą ze sobą przyniósł. Miał rozpięte spodnie. Jedną ręką złapał ją mocno za krocze, sutki muskał szyjką butelki. Zesztywniały.

– Ty kurwo – powiedział cicho i uderzył ją. – Zawsze jesteś napalona. – I wtedy w nią wszedł. Jednym pchnięciem. Jęknęła.

Próbowała zamknąć oczy. Próbowała przełykać ślinę. Próbowała być cicha i spokojna. Leżała na plecach, on pochylał się nad nią. Przygryzła wargę. Byle tylko nic nie powiedzieć. Odwróciła głowę, zaraz będzie po wszystkim. Ale jej ciało nie było posłuszne. Łzy popłynęły same. Kiedy zaczęła się bronić, zaczął szczypać jej sutki jeszcze mocniej. Kiedy jęczała – wchodził w nią coraz szybciej. Kiedy wziął do ręki butelkę, usłyszała własny krzyk.

Czas płynął – a może stał w miejscu? Z głowy leciała jej krew. Otworzyła oczy. Przyniósł Carmen. Trzymał ją za skórę na karku. Białka jej oczu połyskiwały. Jak, do cholery, ma się tu czuć dobrze, kiedy ten pieprzony pies ślizga się po parkiecie i gapi? Co za wyrośnięty szczur. Co to w ogóle za zwierzę domowe? Jaki pożytek z tej głupiej ofermy?

Nigdy mu się nie sprzeciwiała. Aż do teraz.

– Tylko nie pies – błagała. – Proszę, tylko nie Carmen.

Carmen zazwyczaj śpi w jej łóżku, pod kołdrą, na wysokości jej talii. Kiedy mama nie widzi, pije mleko z jej kubka. Podaje ładnie łapę, ale tylko na jej komendę. To jej pies. Tylko jej.

– Nie? – pytał.

– Błagam – prosiła. – Proszę. Co robisz?

– Zesrasz się – powiedział z uśmiechem. Ścisnął psa jeszcze mocniej, tym razem za gardło. Uderzył jego głową o szczyt łóżka i zaczął krzyczeć: – Nie będziesz mi rozkazywać! Trzymaj mordę na kłódkę. Czy to takie trudne? Zamknąć się?

Ssał jej sutki, ciągnął za nie, stykał ze sobą. Odwrócił ją. Rozchylał jej pośladki. Zamknęła oczy. To się nigdy nie skończy.

– Przepraszam, Carmen – wysyczała cicho w poduszkę. – Przepraszam.

* * *

To sąsiad zadzwonił pod numer alarmowy. Nie z powodu Katrin, tylko z powodu psa. Coś musiało się stać. Carmen wyła jak szalona.

Rozmowa nie była priorytetowa: dzwoniący musi sobie poradzić sam. Wszystko zgodnie z procedurami. Telefonista w centrali alarmowej nie miał zamiaru wysyłać samochodu na sygnale tylko dlatego, że ktoś zapomniał wyprowadzić kundla na spacer. Są przecież ważniejsze sprawy.

W dużych miastach zawsze ktoś właśnie umiera. Ci, którzy czują się na tyle rześko, że idą popływać po alkoholu. Zaniedbane małe dzieci ładują lepkie piąstki do słoików z sodą kaustyczną i lądują na pogotowiu z poparzeniami wokół ust. Budynki stają w ogniu. Złodzieje okradają banki ze źle zainwestowanych pieniędzy klientów. Wracające z działek rodziny zderzają się czołowo z ciężarówkami, bo przecież musiały pędzić do domu na Bolibompę. Zaburzone nastolatki tną nadgarstki w nadziei, że poczują się jak gwiazdy rocka albo że poczują cokolwiek. Zbłąkane dusze opowiadają o bombie domowej roboty, którą chciałyby podłożyć pod biurkiem byłego szefa. Ktoś wymachuje nożem.

Niebezpieczne sytuacje zdarzają się bez przerwy. Poważne sprawy, które wymagają natychmiastowej interwencji. Dwadzieścia cztery godziny na dobę, trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku, nie wyłączając wakacji i weekendów. Ale jeżeli pies sąsiada ujada za drzwiami, nie dzwoni się na telefon alarmowy, tylko rozmawia z właścicielem.

Sąsiad dzwonił na linię alarmową jeszcze kilka razy. Kiedy połączył się po raz czwarty, wysłali radiowóz.

Kiedy dwóch policjantów dotarło pod wskazany adres, Carmen była już zachrypnięta. Z daleka ledwo dało się ją usłyszeć. Im bliżej drzwi do mieszkania, tym wycie stawało się głośniejsze. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Jeden z policjantów nacisnął klamkę, drugi sięgnął po zabezpieczoną broń. Ich kamizelki kuloodporne zostały w radiowozie. Jeden musiał odepchnąć psa butem, żeby móc wejść do przedpokoju. Pies słaniał się z wycieńczenia, był niespokojny, szczekał w powietrze. Oczy wychodziły mu na wierzch, wił się, chwiał. Skołtuniony brzuch unosił się i opadał, w górę i w dół, jak skrzela świeżo złowionej ryby. W mieszkaniu było duszno od zapachu odchodów cieknących z psiego odbytu. Niekończący się, niekontrolowany wyciek spod zesztywniałego, sterczącego ogona. Carmen kuliła się, skomlała, czołgała w kółko po parkiecie.

Policjanci przez chwilę stali w drzwiach. Piski psa wypełniały mały przedpokój, wpełzały pod ubranie i przebiegały wzdłuż kręgosłupa. Przerażenie było jak wczepiające się w skórę haczyki. Zwlekali, nie wchodzili dalej. Krzyknęli kilka razy, ale nikt nie odpowiedział. Krótkofalówka trzeszczała.

Jeden z nich ruszył do kuchni, drugi w przeciwnym kierunku. Przed wyłączonym telewizorem stały zniszczone sofy. Stół w jadalni był nakryty dla dwóch osób. Na górze trzy pary drzwi były szeroko otwarte. Młodszy z funkcjonariuszy stał przed pierwszymi z nich. Pokój nie wyglądał na pokój dziewczynki. Odkaszlnął i zawołał kolegę. Ale gardło miał ściśnięte, paliło go. Ledwo było go słychać. Spróbował krzyknąć jeszcze raz.

Nie chcę, pomyślał. Z dołu dobiegało ujadanie psa.

Biała sukienka leżała schludnie złożona na krześle. Kołdra na podłodze, żaluzje zaciągnięte. Drugi policjant wszedł na górę i stanął w osłupieniu. Oddychał przez nos, dyszał, ręce mu się trzęsły, miał trudności z rozpięciem futerału przy pasku. Po wielu próbach udało się. Wyciągnął krótkofalówkę i wezwał posiłki.

Zeszli na dół. Mogli tylko czekać. Zaraz dom wypełni się policjantami, technikami, specjalistami. Trzeba zabrać psa. Nie chcieli, żeby ich denerwował. Usiadł na schodku, co chwilę wstrząsały nim dreszcze. Uniósł mordkę i lekko otworzył pyszczek.

Zawył po raz ostatni, prosto we wczesnoletnią noc.1

– DLACZEGO? – ZASTANAWIAŁA SIĘ. – Podaj mi jeden dobry powód.

Lokal należący do uczelnianego Stowarzyszenia Sztokholmskiego był kiepsko uszczelniony, wiatr wdzierał się do sali. Sophia Weber, adwokat z kilkuletnim stażem, i emerytowany profesor Hans Segerstad siedzieli pod jednym z wysokich okien. Sophii było zimno. Na dworze uparcie wiało, z mocą nawałnicy. Od runicznych kamieni z Mory na południu po budynek hamburgerowej sieci Max na północy, pomiędzy wioskami i na przedmieściach Uppsali, wszędzie rozprzestrzeniał się zatęchły zapach mokrych liści i paliwa lotniczego. W miasteczku studenckim wiatr przyspieszał jeszcze bardziej, dął w rynsztokach i dookoła dzielnicy, wokół zawiesistych rzeczek z wodą koloru zlewek z brudnych filiżanek i z przepełnionymi cmentarzyskami zardzewiałych rowerów na mulistym dnie. Dokładnie za oknem, przy którym siedziała Sophia, odbijał się od ściany i ze zdwojoną prędkością pędził aż do głównego kampusu Uniwersytetu Uppsalskiego. Wiał nad cmentarzem, akademikami i szpitalem akademickim. Mimo głębokiej wnęki i ciężkich aksamitnych zasłon resztkom ostrego powiewu udawało się wciskać do środka.

Sophia otuliła się swetrem i potarła kark. Żebym tylko nie dostała skurczu od tego przeklętego przeciągu, pomyślała i spróbowała jeszcze raz zmusić Hansa Segerstada, żeby odpowiedział.

– Czy możesz mi wytłumaczyć, dlaczego uważasz, że chciałabym pracować dla Stiga Ahlina?

Bo potrzebuję tej sprawy tak samo jak kurzajek albo zaległości podatkowych, odpowiedziała sobie w myślach i rozejrzała się. Segerstad wciąż nie odpowiadał. Może jej nie usłyszał. A może miał to gdzieś i postanowił tylko słuchać.

Kiedyś wisiał tam portret księcia Eugeniusza i olejny obraz przedstawiający sztokholmski zamek, ale oba zostały sprzedane, żeby mogli sfinansować renowację budynku. Ten sam remont sprawił, że bar wyglądał jak szpitalne toalety. Tylko Sala Zielona była wciąż piękna, z ciemnymi drewnianymi ścianami i zabejcowanym na czarno parkietem. Długi, szeroki stół był pieczołowicie nakryty, a w błysku kandelabrów nie zwracało się nawet uwagi na brud.

Sala zawsze była pełna i głośna. Tak właśnie zapamiętała ją z czasów studenckich. Świece, dezorientacja, arogancja, a na talerzu stygnące resztki obiadu. Przegotowany ryż, wodnisty kurczak i kilka smutnych przesolonych warzyw. Dokładnie takie samo jedzenie, jakie sama gotowała, kiedy pracowała w kuchni stowarzyszenia. Nawet pachniało podobnie. Zapach niespełnionych marzeń i strachu. Tutaj czas się zatrzymał.

Przy sąsiednim stole siedział młody mężczyzna. Mimo półmroku mrużył oczy, jakby raziło go słońce. Gapi się na mnie, pomyślała Sophia i kiwnęła do niego głową. Mężczyzna złożył usta w krzywy uśmiech. Oczy wciąż miał zmrużone. Policzki Sophii zapłonęły.

Nie znała tam nikogo poza Segerstadem. Wszyscy wyglądali tak samo jak za jej studenckich czasów, wkuwali to samo i mówili o tych samych sprawach. Bla, bla, bla, egzaminy, bla, bla, bla, on nigdy nie dzwoni, on nigdy nie zostawi mnie w spokoju, czy dostałaś zasiłek studencki, co on zrobił z włosami. Nie znała ich, ale dokładnie wiedziała, jacy są.

Dużo czasu minęło, odkąd była studentką Segerstada. Ale nie stracili kontaktu. Zazwyczaj to ona do niego dzwoniła, na przykład żeby poprosić o opinię eksperta. Ale tym razem to on się z nią skontaktował. Pochlebiło jej to i już kilka godzin po jego telefonie wsiadła w Sztokholmie w pociąg do Uppsali.

Segerstad bujał się na krześle. Kieliszek w jego dłoni przechylał się niepokojąco. Pił już drugą butelkę wytrawnego wina, najdroższego w karcie. Ona była trzeźwa. Nie piła od skończenia studiów. Kiedy jej znajomi upijali się do utraty zmysłów, ona unikała alkoholu, bała się, że i ona może stracić kontrolę. Podniosła głos. Nadszedł czas, żeby się sprzeciwić. Segerstad wypił już całą butelkę. Pomyślała, że zanim zamówi kolejną, może mu wytłumaczyć, że to nie dla niej, żeby znalazł kogoś innego.

– Ahlin siedzi w więzieniu jakieś szesnaście, siedemnaście lat, i miał już czterech… pięciu adwokatów. Czy nie nadszedł czas, żeby się pogodził z karą?

W końcu profesor się odezwał. Przewrócił krzesło na podłogę i triumfalnym gestem uniósł kieliszek.

– Minęło trzynaście lat, prawie co do dnia. – Wypił duży łyk wina. – Będziesz jego trzecim adwokatem i kiedy go wyciągniesz, przejdziesz do prawniczej historii. Do tej pory nikomu w Szwecji nie udało się wznowić postępowania i uwolnić kogoś po tak długim czasie. Nikomu.

Sophia nie mogła się roześmiać. Nie mogła sobie na to pozwolić. Pokręciła tylko głową.

– Kiedy studiowałam na uniwersytecie, stworzyłam grupę seminaryjną, która miała się zajmować gwałtami na kobietach. W pierwszych tygodniach mieliśmy tylko czterech uczestników. Kiedy Stig Ahlin został oskarżony, te zajęcia stały się najpopularniejsze w całym semestrze. Wszyscy chcieli pokazać, że odcinają są od tego… chcieli zademonstrować, że nienawidzą Stiga Ahlina i wszystkiego, za co jest odpowiedzialny.

Segerstad z irytacją zamachał rękami.

– Odpowiedzialny? Wszystko, za co jest odpowiedzialny? Jezu, co to za sentymentalne bzdury?

Sophia przestała się śmiać. Profesor wcale nie żartował.

W czasie kiedy Ahlina aresztowano, prowadził badania z dziedziny endokrynologii i metabolizmu. Pracował w Instytucie Karolinska. Gazety pisały o nim Profesor Śmierć. W rzeczywistości nie był profesorem, tylko docentem. Miał trzydzieści pięć lat, był świeżo rozwiedzionym ojcem małego dziecka, miał ciemnoniebieskie oczy i popielate włosy. Sophia pamiętała jego zdjęcia: w lekarskim kitlu, w zapełnionej sali wykładowej, przed dużym ekranem, na którym wyświetlano zdjęcia organów wewnętrznych. A także zdjęcie malutkiego dziecka z kręconymi włosami i zamazaną twarzą. To była jego jasnowłosa córka. Media pokochały jej blond loki.

Ani zdjęć, ani okropnych historii o Stigu Ahlinie nie dało się zapomnieć. Był mordercą, o czym bez oporów informowano w nagłówkach gazet.

– Próbuję jedynie wytłumaczyć, dlaczego nie mam ochoty pracować za darmo – powiedziała powoli.

Hans Segerstad pochylił się i odpowiedział jeszcze wolniej:

– Chcesz zostać ministrem sprawiedliwości albo sędzią Sądu Najwyższego? Tylko wtedy zrozumiem, dlaczego pieprzysz takie głupoty. Nie można rzucić wyzwania systemowi. Cokolwiek, byle nie krytykować. Nie zadawać pytań. Tylko podkreślać, jak wyjątkowy jest nasz kraj. Tutaj nikogo nie można bezpodstawnie osądzić.

– Trudno mi uwierzyć, że… – Sophię paliły policzki.

Profesor wszedł jej w słowo:

– No pewnie, że nie! Oczywiście! Jakże Stig Ahlin mógłby być niewinny? Przecież nasza policja zawsze mówi prawdę, nasi prokuratorzy zawsze są staranni, a wyrok sądu zawsze jest słuszny. Właśnie tak cudownie jest w naszym kraju. Ci, którzy twierdzą inaczej, naruszają zaufanie społeczeństwa do sądownictwa, prawda? – przeszył Sophię wzrokiem. – Prawda?!

Nie chciała pozwalać, żeby ją obrażano.

– Nie – powiedziała tak głośno, jak tylko potrafiła. – Ani trochę. Chciałam tylko powiedzieć, że trudno mi uwierzyć, że w tej sprawie można jeszcze coś ugrać. To wyjątkowa sytuacja. Gdyby Stig Ahlin przyszedł do mnie trzynaście lat temu, podjęłabym się jego obrony. Co prawda wciąż się uczę, ale broniłam już gwałcicieli, pedofilów i morderców. Przecież wiesz. Zawsze brałam takie sprawy… – I robiłam to dobrze. Nawet jeżeli prawie zawsze przegrywałam, pomyślała. – …ale ten człowiek miał obrońcę, i sam go sobie wybrał. Kilka razy. Teraz jest skazanym kryminalistą, który nie może za siebie zapłacić. I o to właśnie chodzi. Pracowałabym za darmo, robię to zdecydowanie zbyt często. Mam przecież prawo wybierać. A ten Ahlin… nie potrzebuję tego, nie mam czasu bronić wszystkich beznadziejnych dogmatyków, którzy sądzą, że… jeżeli o mnie chodzi, może siedzieć tam, gdzie siedzi.

Zamilkła. Segerstad miał rację. Nie może sobie pozwolić, żeby ta emocjonalna paplanina ją przekonała.

– Poza tym to przecież próba wznowienia postępowania. Rany boskie, Hans. To bez sensu, i wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. Równie dobrze moglibyśmy zorganizować kampanię na rzecz przyznania Ahlinowi pokojowej Nagrody Nobla. Szanse na powodzenie są podobne.

Profesor już na nią nie patrzył. Grzebał w torbie. Zza baru sączyła się muzyka, przybywało popołudniowych gości. Segerstad podał jej plastikową teczkę z dokumentami.

– Nie chce mi się tego skanować.

Sophia wzięła i schowała teczkę. Hans wygrzebał z torby dwie pamięci USB. Je również wzięła.

– Zabierz to do domu. Zapoznaj się i zadzwoń, kiedy będziesz gotowa. Musisz to zrobić, on potrzebuje naszej pomocy. Kiedy przejrzysz materiały, przyznasz mi rację. Niewystarczająco dokładne śledztwo, źle skonstruowany akt oskarżenia, przerażająco słabe poszlaki. W tych okolicznościach nigdy nie powinien zostać skazany. Jeżeli zgodzimy się mu pomóc, będzie nas to kosztowało dużo czasu i pieniędzy. Oczywiście bez problemu mogę mu znaleźć innego adwokata. Mnóstwo twoich kolegów zrobiłoby to z pocałowaniem ręki, tylko po to, żeby dzięki tej sprawie zaistnieć. Ale proszę o to właśnie ciebie.

Wyprostował plecy i spojrzał jej prosto w oczy. Poczuła, że wszystkie jej wątpliwości znikają.

– Właściwie to nie ty jesteś problemem, tylko Ahlin – powiedział profesor. – Nie miał adwokata od ośmiu lat, nienawidzi ich. Do pewnego stopnia go rozumiem. Frajer, z którym współpracował na początku, się nie popisał. Bronił go tak, że niekaranego wcześniej człowieka skazano na dożywocie bez mocnych dowodów. Przyrzekłem mu, że już nie dojdzie do takich pomyłek. Co, między nami mówiąc, nie będzie trudne. Trudno byłoby pogorszyć jego sytuację. Nawet takiej moralistce jak ty.

Zamilkł. Wypił mały łyk wina i spojrzał na nią przeszywająco znad krawędzi kieliszka. Ewidentnie czekał, aż coś powie.

– Jeżeli próbujesz mi się podlizać… pokażę ci, jaki jesteś kiepski, jeśli chodzi o pochlebstwa – powiedziała.

– Ech. Ty nie potrzebujesz pochwał. Po prostu dotarło do mnie, że Stig Ahlin i ty tworzylibyście dobry zespół. On potrzebuje adwokata, który nie stchórzy, który nie będzie się bał jego i tego, co za sobą pociąga reprezentowanie go w sądzie. Dlatego daję ci tę szansę. Rozumiesz, ja mu wierzę. Wierzę, że jest niewinny.

O rany, pomyślała Sophia i sięgnęła po aktówkę. I kto tu jest sentymentalny?

– Jestem na to zdecydowanie zbyt miła – powiedziała, wkładając teczkę z dokumentami do torebki.

Kątem oka znów zerknęła na mężczyznę przy sąsiednim stoliku. Dlaczego się skrzywił, kiedy zobaczył, że na niego patrzy? Myślał, że tak będzie ładniej? Ćwiczył tę minę przed lustrem? Pewnie pomyślał, że właśnie ten grymas będzie najlepszy. Wyglądał, jakby miał zapalenie rogówki. I bez wątpienia wciąż się na nią gapił.

– Rzucę na to okiem, Hans. Ale niczego nie obiecuję.

Niewinny. Hans Segerstad twierdzi, że Stig Ahlin jest niewinny. Bez względu na to, jak niedorzecznie i przesadnie to brzmiało, musiała uszanować jego zdanie. Musiała też zaplanować, jak sformułuje odmowę, jak mu powie, że nie da się w to wciągnąć. Nigdy w życiu. O nie, na pewno nie Stig Ahlin, tak nisko jeszcze nie upadła. Znów spojrzała na mężczyznę i zamknęła torbę.

– Ale… – Zastanowiła się. – Jeżeli odsuniemy na bok wszystkie te sentymentalne, emocjonalne i przede wszystkim nieinteresujące rzeczy, o których przed chwilą mówiłeś… – Młody człowiek siedzący przy sąsiednim stoliku zawiesił na niej spojrzenie. Wyprostowała się i ściągnęła łopatki. – …to właściwie dlaczego miałabym się zgodzić?

– Bo chcesz mu pomóc wyjść na wolność.

– Na pewno?

– Gorzej. Nie pozwolisz, żeby stało się inaczej.Katrin

1998

BYŁO JUŻ KILKA MINUT PO SZÓSTEJ. Technicy mieli badać miejsce zbrodni jeszcze kilka godzin, ale oficer śledczy Bertil Lundberg widział już dość. Trzeba się podzielić pracą. Umówił się ze współpracownikami w sali konferencyjnej na trzecim piętrze.

Prokurator Petra Gren nie zjawi się na komendzie przed dziewiątą. Musi zawieźć dziecko do przedszkola albo do szkoły. A może jest chore? Na pewno to spóźnienie ma coś wspólnego z jej dzieckiem. Co robi jej facet? – pomyślał Bertil. A może nie ma faceta? Nic o niej nie wiedział.

Będzie musiał wszystko bardzo dokładnie z nią omówić, jak tylko się zjawi. Później wykręci się od ,,wczuwania się w sprawę”, ,,kontaktów z mediami” i ,,kontrolowania sytuacji”. Będzie mógł się skoncentrować na rozdzielaniu zadań. Gdyby tylko zaczęli. Może to by złagodziło ten cholery ból głowy.

Z ręką na klatce piersiowej próbował się pozbyć męczącej czkawki. Przed przyjazdem na miejsce zbrodni nie zdążył zjeść śniadania. Normalnie Sara przygotowałaby mu płatki owsiane, z masłem i tłustym mlekiem. Ale ostatnio spała głęboko, z górną wargą złożoną w dzióbek i dłońmi na brzuchu. Czasami chrapała. Rano pocałował ją w kark. Chwilę leżał bez ruchu, wtulony w jej ciepłe ciało. A potem wstał. Wychodząc, zamknął drzwi na podwójny zamek.

Wydawało mu się, że jest za późno, że zarówno on, jak i Sara są za starzy. A jednak niedługo będą rodzicami. Nieprawdopodobne, że będzie ojcem. Był szczęśliwy i przestał już myśleć o tym, ile będzie miał lat, kiedy jego dziecko pójdzie na studia.

Prosto z windy wszedł bez słowa do sali. Oparł się o ścianę i policzył zebranych. Wszyscy przyszli punktualnie.

Teraz było ich piętnaścioro, może szesnaścioro. Ale Lundberg wiedział, że nie będzie utrzymywał takiej grupy długo. Pod koniec czerwca planował zwolnić co najmniej połowę załogi. Miał na to około trzech tygodni, może miesiąc. Ale najpierw musi zebrać się w sobie.

Pocierał palcami skronie, nie mógł się skupić. Nie było powodu, żeby nie mogli tego rozwiązać. Piętnastolatka została zamordowana w swoim domu. To nie powinno być bardzo skomplikowane.

Jeżeli mógł zgadywać, a robił to chętnie, musiał tylko dotrzeć do jej chłopaka. Zawsze wszystko działo się według tego samego schematu. Dziewczyna spotyka się z nieodpowiednim facetem. Myśli, że prawdziwa męska świnia jest seksowniejsza od Jamesa Deana. Zakochuje się w jakimś pomyleńcu. W idiocie, który oddaje się jej, żeby się poczuć jak prawdziwy mężczyzna. I robi się piekło.

Bertil odsunął się od ściany. Najwyższy czas zacząć.

– Dzień dobry – wydusił. – Cieszę się, że mogliście przyjść. Chodzi o morderstwo, jeżeli ktoś jeszcze nie wie. Ofiara nazywa się Katrin Björk, miała piętnaście lat. W weekend była w domu sama. Jej rodzice wyjechali do Skagen. Kontaktowałem się z naszymi z Malmö, rozmawiali już z Duńczykami. Obudzili matkę i ojca. Spali w hotelu Brøndums. Dzięki temu możemy wykluczyć z kręgu podejrzanych jej ojca. – Próbował zdobyć się na uśmiech. Zmusił kąciki ust, żeby się uniosły. Nie wyszło za dobrze. W głowie dalej mu szumiało, nawet głośniej niż wcześniej. Kontynuował: – Matkę również.

Jeden z policjantów wstał i ruszył zgarbiony do wyjścia. Kiedy otwierał drzwi, odwrócił się do niego i pokazał, że idzie się napić kawy.

O co mu chodzi? – pomyślał Lundberg i ze zdziwieniem potrząsnął głową. Nie mógł sobie zrobić kawy przed spotkaniem? Zmarszczył czoło i odwrócił się do pozostałych kolegów.

– Jeżeli chodzi o narzędzie zbrodni, to porządnie ją dopadł. Trudno rozstrzygnąć, czym dokładnie ją zabił, ale na pewno było to coś ciężkiego. Zobaczymy, co powiedzą, ale nie wygląda na to, żeby została zastrzelona. Nie wydaje mi się też, żeby sprawca ranił ją nożem. Ale czym ją uderzył? Musimy poczekać. Na razie działamy jak zawsze. Sąsiada, który zadzwonił na alarmowy, przesłuchaliśmy jako pierwszego. Powiedział, że jej rodzice prosili go, żeby miał oko na ich córkę pod ich nieobecność, żeby nie urządziła za dużej imprezy. Oczywiście musimy go przesłuchać raz jeszcze. Dowiedzieć się, co widział, a czego nie. I dokładnie go sprawdzić. Eva, dopilnuj, proszę, żeby zrobiono to jak najszybciej po naszym spotkaniu, dobrze? Porządnie go przeczołgaj. Lena! – Wskazał na inną policjantkę. – Ty sprawdź, jak radziła sobie w szkole. Podjadę tam w poniedziałek rano. Ewentualnie dziś spróbuję pogadać z jej najbliższymi przyjaciółmi. Jeżeli już będziemy wiedzieć, z kim rozmawiać. Zobaczymy też, co mają do powiedzenia rodzice. Jak wszyscy dobrze wiemy, istotne jest, czy miała chłopaka. Musimy to wiedzieć jak najszybciej. Wygląda na to, że zaprosiła kogoś na kolację. Ten wieczorny gość nie może być jakąś wielką niewiadomą. Dowiem się, kto to był, w ciągu godziny. Musimy porozmawiać z jej przyjaciółmi. Trzeba się też dowiedzieć, czy gość nie chodził do tej samej szkoły co ona.

Lena przytaknęła.

– Nie bądźcie niechlujni! Sprawdźcie wszystkie nazwiska, które się pojawią. Chcę wiedzieć wszystko o wszystkich. O tym, czy któryś z jej nauczycieli nie został przyłapany na pokazywaniu fiuta w miejskim parku. O tym, czy listonosz nie wypożycza pornosów z tej samej wypożyczalni, z której ona korzystała. Chcę wiedzieć, czy jej sąsiad nie siedzi przypadkiem z lornetką wycelowaną w jej okno. Łapiecie, o co mi chodzi? Eva, tak jak powiedziałem: siedzisz tu, na miejscu, i robisz wszystko, co trzeba. I, na miłość boską, odbieraj telefony. Nie chcę być łączony z centralą, bo akurat masz przerwę na papierosa. Pal przy swoim pieprzonym biurku, jak będziesz miała potrzebę. Rozumiesz? Wyślij kogoś po jedzenie, sikaj do plastikowego kubka. Tylko nie waż się nie odbierać tego cholernego telefonu.

Eva przetarła oczy i skinęła głową. Dwóch policjantów ziewnęło.

– Rodzice wracają do Sztokholmu dziś rano. Przywiozą ich do nas, zajmę się nimi. Lena, możesz mi towarzyszyć. Potrzebuję kogoś, kto ich potrzyma za rączkę i uważnie wysłucha. Oni też tego potrzebują. Danne i Klas – wy pojedziecie z powrotem na miejsce zbrodni. Pukajcie do każdych drzwi, rozmawiajcie ze wszystkimi, którzy będą w pobliżu. Ktoś musiał widzieć mordercę, kiedy wchodził albo wychodził. Bądźcie dokładni i rozmawiajcie ze wszystkimi, nie tylko z tymi, którzy akurat będą w domu i otworzą drzwi.

Kolejne dwie osoby ziewnęły. Lena wzięła poranną gazetę, oparła się wygodnie i zaczęła czytać.

Lundberg rozejrzał się po sali. Na niego nie spojrzał nikt. Policjant, który wyszedł po kawę, nadal nie wrócił. Eva grzebała w torebce.

Lena przeglądała dziennik. On już go przejrzał, w drodze na komendę. O nocnym morderstwie ani słowa. Policyjne biuro prasowe wypuściło wprawdzie notatkę, ale najwyraźniej martwa dziewczyna znaleziona we własnym domu nie była czymś, co by przykuło uwagę prasy. W każdym razie na pewno dopóki się na sto procent nie potwierdzi, że to nie było samobójstwo.

Martwa piętnastolatka. Ta wiadomość powinna się znaleźć między reportażami z wypadków: centymetrowa szpalta, wciśnięta między wypadek ciężarówki, postrzelonego wilka i zaniedbaną stajnię na Gotlandii. To już siódma nastolatka, którą znaleziono martwą w domu w ciągu ostatniego roku. Ludzie uznają, że nie ma się czym ekscytować. To na pewno nie było honorowe zabójstwo. Może to do pewnego stopnia błahostka. Kolejny numerek w statystykach.

Wyrwał Lenie gazetę. Spojrzała na niego zdziwiona znad swoich pustych rąk. Zarumieniła się. Pozostali robili, co mogli, żeby udać, że nie widzieli tego, co się stało.

Co za cymbały, pomyślał Lundberg i starannie zwinął gazetę. Dla wszystkich obecnych to, co mówił, było tylko zrzędzeniem. Słyszeli to już tysiąc razy. Wszystko już wiedzą. Wszystko – co i jak mają zrobić. Teraz bujają się na krzesłach. Oporni. Żują gumę i myślą o czymś innym. Zostawiają uczucia w domu i wierzą, że notes i odrobina grzecznego skupienia wystarczą.

– Nudy – powiedział Lundberg. – Pewnie myślicie, że to nudne. Może jesteście zawiedzeni, że Katrin nie została zasztyletowana w lesie albo na schodach przed ratuszem.

W końcu zwrócili na niego uwagę.

Nagle nabrał ogromnej ochoty, żeby w coś uderzyć. Na przykład rzucić kubkiem kawy o ścianę. Żeby eksplodował białą ceramiczną chmurą. Albo uderzyć kogoś tą zrolowaną gazetą. Ale położył ją tylko na biurku i usiadł.

Złość przeszła tak szybko, jak się pojawiła. Zastąpiło ją zmęczenie. Był wykończony. Po co marnować na nich siły? Nie zdążą nic zrobić. O czym oni myślą? Trzęsły mu się kolana. Zacisnął pięść i uderzył się lekko w udo. Za cztery miesiące zostanie ojcem. Za cztery miesiące Sara będzie matką. Sto dwadzieścia dni. Nowe życie, lepsza przyszłość, istota istnienia.

Po krótkiej chwili znów zaczął mówić. Cicho, prawie szeptem:

– Ofiara nazywa się Katrin Björk. Nie skończyła jeszcze szesnastu lat. Jedyne dziecko rodziców, których policja właśnie transportuje do naszej komendy. Rodzice tego nie zrobili, nie znaleźliśmy też siedzącego na schodach rozżalonego chłopaka. Sprawa jest otwarta. Chciałbym wiedzieć, czy się wysilicie i czy dacie radę. Przynajmniej do nocy świętojańskiej.

Ktoś z piskiem przesunął krzesło.

– Czy wszyscy się zgadzają? Zrobimy wszystko, co w naszej mocy?

Uniósł wzrok. Oczywiście nikt nawet nie skinął głową.

– To chyba wszystko, co chciałem powiedzieć – podsumował. – Chciałem wiedzieć, czy zrobimy wszystko, co się da.2

SOPHIA OBUDZIŁA SIĘ zdecydowanie za wcześnie. Leżała z policzkiem przytulonym do ściany, wciśnięta w jednoosobowe, szerokie na dziewięćdziesiąt centymetrów sosnowe łóżko z piankowym materacem. Obok niej, na plecach, leżał ten facet, który poprzedniego dnia się na nią gapił. Nie miała pojęcia, jak ma na imię. Johan, Stefan czy Mattias. Przedstawił się, ale zdążyła już zapomnieć.

Coś jej się śniło. Kiedy była dzieckiem, ciągle jej się śniło, że dostaje kucyka. Ciemnobrązowego, z czarną grzywą i ogonem i z lśniącą sierścią. Kładł jedwabiście miękką głowę na jej szyi, dmuchał ciepłym powietrzem w jej włosy i parskał radośnie tylko dlatego, że ona była obok. Za każdym razem właśnie wtedy się budziła i musiała iść do szkoły. Po ostatniej lekcji szła prosto do stajni. Jej zadaniem było czyszczenie podków konia o imieniu Książę, który nie potrafił ustać bez ruchu. Cały czas się odwracał i szczypał ją kłapiącymi żółtymi zębami.

W tym śnie leżała z kimś innym. Z nim. Naprawdę nie powinna, przynajmniej we śnie tak myślała, ale nie mogła się powstrzymać. Był ogromny, większy, niż zapamiętała, niemal groteskowy. Szeroki i wysoki, a kiedy w nią wszedł, złapał za kark i zaczął całować, nie chciała się nigdy obudzić. Ale się obudziła. Jak zwykle. Tuż przed szczytowaniem, nieubłaganie, bo zdrętwiała jej ręka. Łóżko było o kilka centymetrów odsunięte od ściany. Dzięki temu udało jej się obrócić. Podniosła się ostrożnie. Nie chciała, żeby Johan-Stefan-Mattias się obudził. Gdyby to zrobił, musiałaby go jakoś nazwać. Szepnąć porannym głosem: Dzień dobry, Johanie-Stefanie-Mattiasie-a-może-Fredriku. Nie ma mowy. Skończyłoby się na tym, że powiedziałaby: kochanie.

Niedbale wciągnęła spodnie i koszulę, wzięła torbę, aktówkę i resztę swoich ubrań. Leżały złożone na biurku. Z naręczem rzeczy cicho wślizgnęła się do łazienki. Mężczyzna z wąskiego łóżka był na trzecim roku prawa. Powiedział, że ją pamięta. To znaczyło, że ma co najmniej dwadzieścia dwa lata. Może dwadzieścia trzy. Więc był całkiem dorosły.

Wygrzebała z torebki tabletki przeciwbólowe i połknęła jedną. Starała się nie myśleć o wieczorze. O tym, jak jednocześnie zaciskała powieki i mięśnie pochwy, kiedy on w nią wchodził. O tym, jak jego gapiące się ślepia nagle stały się okrągłe, a usta prostokątne z napięcia. Jak szybko doszła, szybciej niż on, i o tym, że było przyjemnie jak wtedy, kiedy się drapie ślad po ukąszeniu przez komara. Zamiast myśleć o tym wszystkim, umyła się najszybciej, jak potrafiła, bezgłośnie wysikała i wyszła na korytarz z butami w rękach, a potem ruszyła do wyjścia. Przeszła ukosem przez ulicę, na cmentarz. Zawiązała sznurowadła i zapięła płaszcz. Nad kościołem wisiał księżyc, cytrynowożółty na bladogranatowym niebie. Na pewno miną jeszcze dwie godziny, zanim noc całkiem odpuści. Śnieg przestał już padać.

Wolałabym nie dostać skurczu karku, pomyślała i dokładnie owinęła szyję szalikiem. Czuło się jeszcze odrobinę wieczornego wiatru. Przy Trädgårdsgatan skręciła i zeszła w dół, w kierunku stawu Svandammen. Pachniało wypiekami: szafranem, cynamonem i roztopionym masłem. Sekundę później stała z papierową torbą, lepką od zbyt ciepłego kremu maślanego. Trzymając ją w dłoni, pobiegła w dół, do Kungsgatan, a stamtąd na Dworzec Centralny.

Przy głównym wejściu na wysłużonych gazetach siedział młody mężczyzna. Palił papierosa. Spojrzeli na siebie. Wyglądał na nastolatka. Zgubiła rytm przy ostatnim kroku, który ją dzielił od wejścia. Tak samo jak facet, którego zostawiła w akademiku przy Studentvägen, żebrak też był dla niej kimś nowym. Zatrzymała się, pogrzebała w torebce i wyciągnęła banknot. Pięćset koron. Zdecydowanie za dużo, wariactwo, ale było już za późno – wręczyła mu pieniądze.

Powinnam go poklepać po ramieniu, pomyślała. Albo powiedzieć coś o pogodzie, poranku, ciemności, o czymkolwiek. A może miałby ochotę na moje drożdżówki z kremem?

– Dziękuję – powiedział i odgarnął z czoła włosy, żeby na nią spojrzeć. Zawstydziła się jeszcze bardziej. Nie wydawał się ani trochę zdziwiony, po prostu zwinął banknot i wcisnął go do kieszeni.

Weszła do środka. Zaledwie dziesięć metrów dalej rozzłościła się. Jak mogłam być taka głupia? Czyżbym próbowała odkupić swoje zachowanie? Jeżeli naprawdę próbowałam to zrobić, to może powinnam była dać pieniądze komuś innemu?

Serce waliło jej jak oszalałe. Czy powinnam była zostawić banknot na stoliku nocnym Magnusa-Mattiasa-Johana-Andersa? A może powinnam była spojrzeć na tabliczkę na jego drzwiach, żeby sprawdzić, jak się nazywa?

Pociąg odjedzie cztery minuty po szóstej. Weszła na peron dziewięć minut za wcześnie. Kupiła bilet w automacie, wtarła w dłonie żel antybakteryjny, zajęła miejsce w pociągu, położyła torbę na kolanach i wyciągnęła z niej teczkę z dokumentami. Nikt nie siedział obok, więc mogła je przeglądać, nie martwiąc się o to, że ktoś do nich zajrzy.

Oparła skroń o zimną szybę i wzięła do ręki zdjęcie. Powiększenie w kolorze, format A4. Miejsce zbrodni. Na zdjęciu ofiara, naga, z wyciągniętą nogą i niemożliwie wykręconą ręką. Usta uchylone, oczy otwarte, spowite jasnożółtą mgłą. Ubrania leżały złożone na krześle.

Nic w tamtym pokoju nie wskazywało na to, że popełniono tam zbrodnię. Był porządnie wysprzątany. Najwyraźniej rozebrała się dobrowolnie. Sophia przypomniała sobie, że pisano o tym w gazetach. Kolejne zdjęcie, zbliżenie. Szybko się rozejrzała. W wagonie wciąż nikogo innego nie było. Szesnastolatka, może piętnastolatka. Trudno stwierdzić.

Jej serce odrobinę się uspokoiło. Wcisnęła się głębiej w fotel, ręce przestały jej drżeć. Powinna przejrzeć akta, nawet jeżeli nie zamierza przyjąć tej sprawy. Nie zaszkodzi spojrzeć, to przecież ciekawy przypadek. Kiedy doszło do tej zbrodni, czytała wszystko, co na ten temat pisano. Gazety pisały o zamordowanej dziewczynie, o jej rodzicach, zainteresowaniach, przyjaciołach, nauczycielach i szkole. O jej dobrych stopniach i krótkim życiu, o nastoletnich marzeniach i planach na przyszłość. O zakończeniu szkoły, które przypadło zaledwie kilka dni po jej śmierci. O tym chorym lekarzu, który odebrał jej życie.

Przede wszystkim pisali o Ahlinie. Pochłaniała wtedy zachłannie wszystkie te historie.

To oczywiste, że przejrzy dokumenty, które dostała od Hansa. Cudze nieszczęścia przyswaja się dużo łatwiej, ale tylko na papierze.

Odpaliła laptopa i wetknęła do gniazda pamięć USB. Otworzyła folder „WŚ załączniki 1-30. Wstępne śledztwo”. Trwało dobrą chwilę, zanim się załadowały. Poczuła się znużona. Zawsze to samo uczucie, te same zawroty głowy. Przyjemność przed rozpoczęciem nowej sprawy.

To przecież nie jest nowa sprawa, pomyślała. Nie muszę poznawać tego faceta, nie muszę się do niczego przygotowywać. Mogę poczytać więcej o ofierze, mogę tego nie robić. Mogę robić, co tylko zechcę. To nie mój obowiązek, a Hans nie będzie mnie w to wciągał.

To nie powinno mieć dla mnie znaczenia. Ci ludzie są dla mnie nikim. Absolutnie nikim.

Jej serce się uspokoiło. Zaczęła czytać.Katrin

1998

RODZICE KATRIN BJÖRK zatrzymali się u dobrych przyjaciół. Mieli ze sobą tylko to, co zabrali do Skagen. Dopóki technicy kryminalni pracują w ich mieszkaniu, nie mogą nic stamtąd zabrać.

Oficer śledczy Bertil Lundberg zapytał, co chcą zrobić z psem. Sąsiad nie mógł go wziąć do siebie, nie mógł też zostać w mieszkaniu na czas śledztwa. Przyjechała po niego ich przyjaciółka, ta sama, u której się zatrzymali. Przytuliła go do piersi, wsiadła z nim do niedbale zaparkowanego auta i odjechała.

Lundberg zauważył, że obrzuciła dom długim spojrzeniem. Patrzyła na czerwono-białą taśmę przed wejściem. Szarpał nią wiatr. Te spojrzenia mówiły wszystko o tym, co się stało. Mieszkanie, w którym Katrin dorastała, nie było już domem. Było miejscem zbrodni.

Potem pojechał do jej szkoły. Siedział w pokoju dyrektora. Dość mocno przypominał biuro jego szefa. Nie wiedzieć czemu bardzo go to zdziwiło. Z wyjątkiem krótkiej wizyty w pokoju nauczycielskim nigdy wcześniej nie widział żadnego liceum od kuchni.

Wiele lat temu prowadził sprawę nauczyciela, który powiesił się w szatni dla chłopców. Nie w jakimś ukrytym pomieszczeniu, do którego dostęp mieli tylko pracownicy. Może chciał mieć pewność, że uczniowie zrozumieją, co się stało, że jego nieszczęście nie pozostanie ukryte za grubymi ścianami dyrektorskiego pokoju.

Nigdy wcześniej nie widział szkoły z perspektywy innej niż uczniowska. Wiedział tylko to, co pamiętał z czasów własnej edukacji: szafki, toalety całe w bazgrołach, sale gimnastyczne, nad którymi unosiły się opary potu i zapach gumowych butów sportowych, klasy pachnące kredą i kurzem, hałaśliwe stołówki z chrupkim pieczywem przyklejonym na masło pod blatami laminowanych stołów.

Teraz był w innej szkole, w tej, do której chodziła Katrin. Rozmawiał już z co najmniej sześcioma poruszonymi do łez nauczycielami, ze szkolną pielęgniarką, z dwoma woźnymi i czterema nastolatkami, które twierdziły, że były najlepszymi przyjaciółkami zamordowanej. Właśnie przesłuchiwał kolejną dziewczynę, którą podesłała mu pielęgniarka. Kiedyś przyjaźniła się z Katrin, ale z jakichś powodów, o których pielęgniarka nie miała pojęcia, zerwały znajomość. Pielęgniarka ostrzegła go, że dziewczyna może być do niego nastawiona wrogo, że ma problemy, ale on postanowił, że spróbuje potraktować ją poważnie, że nie będzie zwracał uwagi na kolczyk w nosie, nieforemne buty i mocny makijaż.

Spróbuję potraktować ją najmniej powierzchownie, jak to tylko możliwe. Żeby tylko coś powiedziała, cokolwiek. Wrogo czy nie wrogo. Wtedy będę mógł okazać zrozumienie i otwartość, pomyślał.

– Przyjaźniłaś się z Katrin? – zapytał.

Dziewczyna potrząsnęła głową.

– Nie przyjaźniłaś się z nią?

Znowu potrząsnęła.

Lundberg westchnął i postukał długopisem o notes. Wyjął chusteczkę higieniczną i podał jej. Łzy wyżłobiły ślad w grubej warstwie makijażu. Wyglądało to tak, jakby przepełzła po niej dżdżownica. Zacisnęła dłoń na chusteczce i spojrzała mu prosto w oczy.

Wysmarkaj się, pomyślał i opuścił wzrok. Zrób to, na miłość boską.

– Musisz mi to wyjaśnić – powiedział. – Nie rozumiem, o co chodzi. Pokłóciłyście się? Czy coś się stało? Może chłopak? Może ten, z którym skończyła? Albo który skończył z nią?

Dziewczyna wydmuchała nos.

W końcu, pomyślał.

– Co ja mogę, do cholery, wiedzieć? – powiedziała. – Katrin przestała się do mnie odzywać. Nienawidziła mnie. – Płakała coraz mocniej. – Nie chciała mieć ze mną nic wspólnego.

Lundberg nie mógł się powstrzymać: potrząsnął głową. Rozmawiał już z nauczycielami Katrin, z jej rodzicami, z instruktorami ze szkółki jeździeckiej, z najlepszymi przyjaciółmi, tak bliskimi, że nawet jej matka wskazała je jako najbliższe, z rodzicami przyjaciół. A teraz ta młoda. Kwadrans po ósmej rano spotkał się z pierwszymi płaczkami. Teraz było piętnaście po czwartej. Lekcje już się skończyły. Uczniowie rozeszli się do domów. Wszyscy poza tą tutaj. Powinien jej już dać spokój, to do niczego nie prowadzi.

– Ja byłam jedyną osobą… a ona nie chciała, ona nie chciała się ze mną spotykać.

Łzy popłynęły strumieniem. Lundberg głęboko westchnął. Czekał, aż się uspokoi.

– Czy jest coś, co chciałabyś mi o Katrin opowiedzieć? Czy miała chłopaka?

– Chłopaka? – Dziewczyna wpadła w histerię. – Pieprzonego chłopaka? Myśli pan, że to takie cholernie proste?

Niezdecydowanie poruszył głową. Proste, proste, pomyślał.

Zbyt mocno wymalowane dziecko znów wydmuchało nos. Nitka smarków przykleiła mu się do kolczyka. Zrobił ruch, jakby chciał wytrzeć nos, żeby jej zasugerować, żeby użyła chusteczki jeszcze raz, ale dziewczyna go zignorowała.

– Katrin nienawidziła chłopaków z tej budy – wydusiła. – Nienawidziła. Nie chciała mieć i nie miała chłopaka. Nie było takiej opcji.

Lungberg przeglądał papiery, żeby na nią nie patrzeć.

– Ale powiedz mi, jak to było. Nie potrafię czytać w myślach. Czy możesz mi opowiedzieć o chłopakach w jej życiu? I o tych, których lubiła, i o tych, których nie znosiła. O tych, którzy lubili ją. Może wiesz, jak się nazywają?

Naprawdę mu na tym zależało. Z kim Katrin się trzymała. Czy była niewierna wobec któregoś z nich, czy wobec którychś była oschła, i tak dalej, i tak dalej.

– Ale jacy chłopcy? – Dziewczyna znowu wytarła nos. Tym razem w rękaw zdecydowanie za dużego czarnego swetra. Nitka smarków przykleiła jej się do ubrania. – W ogóle pan nie łapie. Skąd, do cholery, mam to wiedzieć? Katrin miała strasznie dużo chłopaków. Kurde, nie mam czasu siedzieć tu cały pieprzony dzień. Chcę do domu.

– Będę szybko notował. Opowiedz wszystko, co wiesz. Pozwól mi zdecydować, co jest istotne, a co nie.

Ale nie trwało to nawet cztery minuty. Nie była w stanie podać mu nawet kilku nazwisk. Nie zważała na jego błagania. Najwyraźniej nic nie wiedziała. Wysmarkała nos jeszcze kilka razy, poprzeklinała i zniknęła za drzwiami.

Kiedy wyszła, przejrzał notatki jeszcze raz. Przesłuchał raz jeszcze fragmenty zeznań, posegregował je. Zaraz będzie musiał wrócić na komendę i wszystko podsumować. Chciałby wrócić do szkoły kiedy indziej i jeszcze raz spróbować porozmawiać z tą dziewczyną, na spokojnie, kiedy pierwszy szok minie.

Spojrzał na zegarek. Najwyższy czas zadzwonić do koleżków pracujących na miejscu zbrodni i zapytać, czego się dowiedzieli. Gdyby tylko miał więcej czasu, pojechałby tam i osobiście sprawdził, jak im idzie.

Rodzice chcieli tam pojechać. Nie żeby zamieszkać w domu, żeby zobaczyć. Spróbować znaleźć brakujące ogniwo, które pozwoliłoby im zrozumieć, co się stało. Zrobić krok w kierunku rozwiązania tej sprawy.

Nie chciał, żeby rodzice Katrin zobaczyli dom zbyt wcześnie. Nie potrafił tego do końca uzasadnić. Nie miało to nic wspólnego ze śledztwem, chciał im raczej oszczędzić cierpienia.

Jego koledzy z pracy mówili, że najgorsza jest chwila, kiedy człowiek się dowiaduje o śmierci. Zawiadomienie matki, że jej dziecko nie żyje – nie ma nic gorszego. On był innego zdania. Szok tych, którzy odbierali wiadomość o śmierci, można było porównać z rozerwaniem żył. Wtedy trzeba się skoncentrować wyłącznie na udzieleniu doraźnej pomocy, jak najszybciej pomóc opatrzyć otwartą ranę. Krzyk i panika. Lekarze w pogotowiu, tabletki połknięte, zastrzyki podane. To się przeżyje.

Gorzej robi się dopiero później, kiedy niepokój przeradza się w żałobę, kiedy człowiek wraca do domu i jest zmuszony się z tym zmierzyć. Kiedy tabletki na uspokojenie się kończą, a życie musi się toczyć dalej. Uważał, że to dużo gorsze. Przeszywający smutek i rezygnacja. Nienawiść i cierpienie. Pustka.

Chciał, żeby byli w szoku jak najdłużej. Wtedy właściwie nic nie dzieje się naprawdę. Nie chciał wpuszczać rodziców Katrin do domu, żeby nie musieli oglądać tego, co nie zostało jeszcze uprzątnięte. Nie chciał im pokazywać, że to już nie jest ich dom i że po tym, jak przed wejściem rozciągnięto biało-czerwoną taśmę, już nigdy nie będzie taki sam.