Praktyczne kształcenie myślenia - ebook

Może się ko­muś wy­da­wać dziw­nym, że wła­śnie An­tro­po­zo­fia uwa­ża się za po­wo­ła­ną do po­ru­sza­nia spra­wy prak­tycz­ne­go kształ­ce­nia my­śle­nia. Al­bo­wiem bar­dzo czę­sto sły­szy się tu i ów­dzie zda­nie, ja­ko­by An­tro­po­zo­fia była wie­dzą w naj­wyż­szym stop­niu nie­prak­tycz­ną, nie ma­ją­cą nic wspól­ne­go z ży­ciem. Po­dob­ny po­gląd może utrzy­my­wać się tyl­ko skut­kiem po­wierz­chow­nej zna­jo­mo­ści rze­czy. To bo­wiem, o co na­praw­dę cho­dzi An­tro­po­zo­fi, ma być ni­cią prze­wod­nią w naj­bar­dziej co­dzien­nym ży­ciu, po­win­no w każ­dym mo­men­cie prze­mie­niać się we wra­że­nia i uczu­cia, da­ją­ce nam moż­ność moc­no stać na zie­mi i sta­wiać czo­ło ży­ciu.

Lu­dzie, któ­rzy mają się za prak­tycz­nych, wy­obra­ża­ją so­bie, że po­stę­pu­ją we­dług naj­bar­dziej ży­cio­wych za­sad. Je­śli jed­nak przyj­rzy­my się temu bli­żej, prze­ko­na­my się, że to ich tak zwa­ne "Rze­czo­we my­śle­nie" w ogó­le nie jest wca­le my­śle­niem, tyl­ko sza­blo­nem, ru­ty­ną w przy­swa­ja­niu są­dów o rze­czach i przy­zwy­cza­je­niem się do pew­nych po­jęć. Przy­pa­trz­my się zu­peł­nie obiek­tyw­nie my­śle­niu lu­dzi tzw. prak­tycz­nych, temu co zwy­kle na­zy­wa­my rze­czo­wym my­śle­niem, a spo­strze­że­my, że tam czę­sto bar­dzo mało mamy rze­czy­wi­stej prak­tycz­no­ści. To, co lu­dzie tak na­zy­wa­ją, po­le­ga na po­wta­rza­niu rze­czy, wy­uczo­nych, tego co my­ślał na­uczy­ciel, albo ktoś, co wy­pro­du­ko­wał to lub owo, i tak na­le­ży się we­dług tego kie­ro­wać. A kto in­a­czej my­śli, tego uwa­ża się za nie­prak­tycz­ne­go, bo jego my­śle­nie nie zga­dza się z tym, do cze­go nas przy­uczo­no.

A tym cza­sem, je­śli kie­dy­kol­wiek wy­na­le­zio­no rze­czy­wi­ście coś prak­tycz­ne­go, w żad­nym wy­pad­ku nie do­ko­nał tego tzw. "prak­tyk".

Weź­my np. nasz dzi­siej­szy zna­czek pocz­to­wy. Zda­wa­ło by się naj­bar­dziej praw­do­po­dob­ne, że zna­czek ten wy­na­lazł ja­kiś znaw­ca rze­czy – pocz­to­wiec. Nic po­dob­ne­go. Na po­cząt­ku ubie­głe­go stu­le­cia wy­sył­ka li­stu była jesz­cze rze­czą kło­po­tli­wą. Oso­ba, wy­pra­wia­ją­ca list, mu­sia­ła udać się do od­po­wied­nie­go urzę­du, tam za­pi­sy­wa­no list do róż­nych ksiąg i od­by­wa­ły się przy tym roz­ma­ite ko­ro­wo­dy.

Ta wy­go­da ko­rzy­sta­nia z jed­no­li­tej opła­ty pocz­to­wej ist­nie­je do­pie­ro od ja­kichś sześć­dzie­się­ciu lat. A dzi­siej­sze­go znacz­ka pocz­to wego, któ­ry to umoż­li­wia, nie wy­na­lazł ża­den zna­ją­cy się na rze­czy urzęd­nik pocz­to­wy, tyl­ko ktoś, co był da­le­ko od tego a mia­no­wi­cie an­glik Hill. Kie­dy zaś znacz­ki za­pro­jek­to­wa­no, ów­cze­sny an­giel­ski mi­ni­ster pocz­ty oświad­czył w par­la­men­cie, że po pierw­sze, nie na­le­ży przy­pusz­czać, że rze­czy­wi­ście, skut­kiem ta­kie­go uła­twie­nia, ilość li­stów wzro­śnie tak ogrom nie, jak to so­bie wy­obra­ża ten nie­prak­tycz­ny Hill. Po dru­gie zaś, gdy­by to jed­nak na­stą­pi­ło, gmach pocz­ty w Lon­dy­nie nie wy­star­czył by na tak zwięk­szo­ne po­trze­by.

Temu wiel­kie­mu prak­ty­ko­wi nie przy­szło wca­le do gło­wy, że to gmach pocz­to­wy wi­nien być przy­sto­so­wa­ny do ob­ro­tu ko­re­spon­den­cji, a nie na od­wrót. Tym cza­sem w sto­sun­ko­wo bar­dzo krót­kim cza­sie przy­ję­ło się po­wszech­nie to, co wów­czas nie prak­tycz­ny teo­re­tyk wy­wal­czył od do­świad­czo­ne­go prak­ty­ka uwa­ża­my dziś, jako coś naj­na­tu­ral­niej­sze­go w świe­cie, że do li­stu przy­le­pia się zna­czek pocz­to­wy.