Przebudzeni - ebook

Prolog

Za­czy­nasz.

Czu­jesz, że to w po­rząd­ku, że ro­bisz to przy jego biur­ku. Na jego krze­śle. Ma­szy­na do pi­sa­nia to je­dy­ne, co po nim zo­sta­ło w tym po­ko­ju. Ta­śma z tu­szem jest świe­ża – li­te­ry od­ci­ska­ją się głę­bo­ko i zde­cy­do­wa­nie na bia­łym pa­pie­rze – jak­by wy­mie­nił tusz tyl­ko dla cie­bie, spe­cjal­nie na tę chwi­lę. Za­czy­nasz. Po­wo­li ude­rzasz w kla­wi­sze, przy­zwy­cza­ja­jąc się do tego sta­re­go spo­so­bu pi­sa­nia. Pra­cu­jesz z mo­zo­łem na pięk­nej, za­byt­ko­wej ma­szy­nie, bo je­śli po­peł­nisz błąd, nie bę­dziesz mo­gła go wy­ma­zać. A chcesz, żeby te stro­ny były me­to­dycz­ne, schlud­ne. Pi­szesz, trzy­ma­jąc pod ręką sta­ry to­mik z epo­ki wik­to­riań­skiej, któ­ry ci kie­dyś po­da­ro­wał – Ko­bie­ty my­śli kil­ka o ko­bie­tach. W za­gię­ciach mię­dzy kar­ta­mi zgro­ma­dzi­ło się wszyst­ko, co wy­da­rzy­ło się w tym miej­scu, co kie­dyś od­dy­cha­ło ży­ciem. Na nowo prze­ży­wasz dia­log wa­szych od­ręcz­nych no­ta­tek na mar­gi­ne­sach. Nie do koń­ca wiesz, co zro­bisz z tym wszyst­kim; na tym eta­pie po pro­stu zbie­rasz in­for­ma­cje, krad­niesz wszyst­ko, cze­go po­trze­bu­jesz z tego no­tat­ni­ka, któ­re­go stro­ny po­si­nia­czo­ne są sta­ro­ścią, bru­dem i ży­ciem. Lśnią­cym ży­ciem. Pa­pier zdo­bią or­na­men­ty z potu, atra­men­tu, kro­pli desz­czu, ro­ślin­ne­go soku, bru­du i po­pio­łu, sma­ru z ro­we­ru, sre­brzy­stych śla­dów śli­ma­ka i skrzy­deł cy­ka­dy. Zbie­rasz wa­sze sło­wa i łą­czysz je ze sło­wa­mi wik­to­riań­skiej pani domu, z jej lek­cja­mi na te­mat ży­cia. Jej gło­sem prze­wod­ni­ka. Ona cię przez to po­pro­wa­dzi. Mów praw­dę i nie lę­kaj się jej, uspo­ka­ja cię.

Pi­szesz, aby zro­zu­mieć.

Pod­czas pra­cy czu­jesz czy­jąś obec­ność, dłoń na ra­mie­niu. Za­chę­ca­ją­cą obec­ność każ­dej oso­by, któ­ra kie­dy­kol­wiek ko­cha­ła i utra­ci­ła, każ­dej oso­by, któ­ra we­szła do tego eks­klu­zyw­ne­go klu­bu mi­ło­sne­go roz­cza­ro­wa­nia. Twój mały to­mik za­wsze leży obok. Przy­by­łaś tu, aby po­grze­bać tę ksią­żecz­kę, aby zie­mia tej do­li­ny przy­ję­ła ją tak, jak pew­ne­go dnia przyj­mie two­je wła­sne cia­ło – je­steś tego pew­na – z mi­ło­ścią i wdzięcz­no­ścią. Bo je­steś czę­ścią tej kra­iny.

Ale naj­pierw to­mik musi po­słu­żyć in­ne­mu ce­lo­wi.

Czu­jesz się sil­na, lek­ka.

Speł­nio­na.

Pi­szesz, żeby to wszyst­ko zro­zu­mieć.

Nig­dy ni­ko­mu o tym nie opo­wie­dzia­łaś. Nikt nie wie, co na­praw­dę my­ślisz. To za­wsze było dla cie­bie wy­jąt­ko­wo waż­ne – żeby nikt nig­dy się nie do­wie­dział, nie zo­ba­czył brzy­do­ty, okru­cień­stwa, ale też wspa­nia­ło­ści, ego­izmu i chwa­ły tego wszyst­kie­go. Nig­dy nie chcia­łaś dać im do­stę­pu. Za­wsze było dla cie­bie waż­ne, by za­cho­wać rów­no­wa­gę, uśmiech, swój pan­cerz w każ­dej sy­tu­acji. Nie mo­gła­byś znieść, gdy­by kto­kol­wiek zo­ba­czył, jaka je­steś na­praw­dę.

Ale te­raz, w koń­cu, nad­szedł czas. Wraz ze świa­do­mo­ścią przy­szło wy­zwo­le­nie. Wie­le lat za­ję­ło ci do­tar­cie do tego eta­pu.Lekcja 1

Nie­chaj wszyst­ko bę­dzie pro­ste, szcze­re i otwar­te. Mów praw­dę i nie lę­kaj się jej

My­ślisz o sek­sie z każ­dym męż­czy­zną, któ­re­go po­zna­jesz. Ale nie masz ocho­ty spać z żad­nym z nich. Już ci się nie chce. Je­steś zbyt zmę­czo­na, zbyt skost­nia­ła. Zim­no zwi­nę­ło się w kłę­bek w two­ich ko­ściach ni­czym pleśń i czu­jesz, że już nig­dy nie da się go wy­dłu­bać. Miesz­kasz w Glo­uce­ster­shi­re, w domu prze­ro­bio­nym z za­gro­dy, z da­chem po­kry­tym strze­chą i su­fi­tem zro­bio­nym z wiek od tru­mien. Nig­dy nie jest tu wy­star­cza­ją­co cie­pło. Są prze­bi­śnie­gi w lu­tym i dzwo­necz­ki w maju, i mo­kre czar­ne je­sien­ne li­ście, a po­tem na­gie ga­łę­zie zimy, orzą­ce pa­zu­ra­mi nie­bo, wszę­dzie wo­kół cie­bie, ca­ły­mi mie­sią­ca­mi, z ko­łu­ją­cy­mi pta­ka­mi zry­wa­ją­cy­mi się do lotu, kie­dy idziesz przez pola. To kra­ina wrzo­so­wisk, dzi­kiej przy­ro­dy, na­tu­ry. To ję­zyk, któ­ry nie jest two­im ję­zy­kiem, bo się tu nie uro­dzi­łaś.

Two­je wspo­mnie­nia krzy­czą z tę­sk­no­ty za słoń­cem, bu­szem i twar­dą, spło­wia­łą zie­mią. Za ko­bie­tą, któ­rą kie­dyś by­łaś. Te­raz le­d­wie ją pa­mię­tasz.

Nie wiesz, jak się z tego wy­do­stać, zdo­być przy­czep­ność, stać się zno­wu wi­dzial­ną jako ko­bie­ta. Jak zna­leźć spo­sób, by żyć zu­chwa­le. Zno­wu.Lekcja 2

Straż­nicz­ka do­mo­we­go ogni­ska! Gdzież znaj­dziesz bar­dziej szla­chet­ne mia­no, bar­dziej uświę­co­ne za­ję­cie

Twój mąż, Hugh, wró­ci do domu póź­no. Koło dzie­sią­tej. To czę­sto się zda­rza. Pra­cu­je cięż­ko jako le­karz in­ter­ni­sta, a ty bar­dzo to so­bie ce­nisz, tę jego nie­wzru­szo­ną ety­kę za­wo­do­wą. On nie za­wie­dzie swo­jej ro­dzi­ny. Za­wsze jest coś, co musi ro­bić pod ko­niec dnia. Pa­pie­ry, co­kol­wiek.

To do­brze, że Hugh wra­ca póź­no. Wła­śnie tego chcesz. Masz dla sie­bie te kil­ka cen­nych go­dzin mię­dzy po­ło­że­niem dzie­ci do łó­żek, a jego po­wro­tem do domu. To czas od­no­wy, kie­dy się roz­pro­sto­wu­jesz, zbie­rasz siły. Ro­bisz so­bie ką­piel i ma­rzysz o tym, by się zre­lak­so­wać, wy­sta­wić twarz na pa­lą­ce pro­mie­nie słoń­ca, otwo­rzyć pierś i wy­peł­nić ko­ści cie­płem. Wy­obra­żasz so­bie, że zno­wu je­steś dum­na i peł­na ży­cia, że je­steś ko­bie­tą, któ­rą kie­dyś by­łaś.

Masz twarz grzecz­nej dziew­czyn­ki. Wciąż mło­dą. Ale Hugh wy­czuł coś pod tą ma­ską, już wcze­śniej wy­wą­chał to jak pies my­śliw­ski. Coś… nie­nor­mal­ne­go pod gład­kim uśmie­chem. Coś przy­cza­jo­ne­go, cze­ka­ją­ce­go na uwol­nie­nie.

Nig­dy tego nie znaj­dzie. By­łaś za­mknię­ta tak dłu­go, a twój mąż nie zna szy­fru do sej­fu i nie ma po­ję­cia, jak jest po­trzeb­ny. Uwa­ża, że wszyst­ko jest w po­rząd­ku z wa­szym mał­żeń­stwem. Obo­je osią­gnę­li­ście etap sta­gna­cji. Zbyt za­ję­ci, przy­tło­cze­ni pro­zą ży­cia.

Je­steś do­brą żoną le­ka­rza. Gu­mo­we ka­lo­sze, duże sa­mo­cho­dy, od­wo­że­nie dzie­ci do szko­ły i przy­wo­że­nie po lek­cjach, ko­ściół w nie­dzie­lę. Ist­nie­je jed­nak część cie­bie, któ­rej twój mąż nig­dy nie po­zna. Ta­jem­ni­ca, któ­ra kie­dyś oszo­ła­mia­ła go po­żą­da­niem. Se­kre­ty two­jej prze­szło­ści.

Kie­dyś czę­sto py­tał, o czym my­ślisz. Ale ty nie mo­głaś nic wy­ja­wić, nig­dy. Nie chcia­łaś, żeby ten do­bry czło­wiek się wy­stra­szył. Nie może po­znać dzi­kich in­stynk­tów, któ­re kie­ro­wa­ły kie­dyś two­im ży­ciem. Był świet­nym ma­te­ria­łem na męża – po­wa­ża­nie, dzie­ci, dom na wsi. Nic nie może temu za­gro­zić.

Wspa­nia­łość, brzy­do­ta, pięk­no, siła, trans­cen­den­cja – kie­dy nie mu­sia­łaś się ogra­ni­czać. O tym Hugh nig­dy się nie do­wie. Nie po to go po­ślu­bi­łaś. Nie może cię ob­na­żyć, tak jak kie­dyś się to sta­ło.

Nie­wie­lu jest męż­czyzn, któ­rzy wie­dzą, jak od­kryć naj­głęb­sze ta­jem­ni­ce ko­bie­ty.Lekcja 3

Ni­czym sta­do wście­kłych psów prze­śla­du­ją ją okre­śle­nia, któ­rych do koń­ca nie ro­zu­mie – sto­sow­nie, na­le­ży­cie, przy­zwo­icie. Pę­dzą ją w stro­nę śmier­ci

Two­je dzie­ci wła­śnie wró­ci­ły ze szko­ły. Na ze­wnątrz pa­nu­je lo­do­wa­ta biel, ale to szron, nie śnieg. Kru­chy koc bez­ru­chu po­wstrzy­mu­ją­cy świat. Nie sto­pił się w ni­kłym słoń­cu mi­nio­nych kil­ku dni. Dzie­cia­ki nie­cier­pli­wią się, chcą wyjść na dwór, sko­rzy­stać ze świa­tła, za­nim znik­nie. Po­zwa­lasz im. Wy­bie­ga­ją przez drzwi ku­chen­ne, wpa­da­ją jak bu­rza w kru­chą ci­szę i wy­peł­nia­ją ją wrza­skiem; znę­ca­ją się nad szro­nem i jego śmier­tel­nym bez­ru­chem.

Uśmie­chasz się, pa­trząc przez okno na swo­ich chłop­ców – jest w nich tyle ży­cia. Są peł­ni bla­sku, wy­ma­ga­ją­cy cią­głej uwa­gi, upar­ci i tak od sie­bie róż­ni. Ro­bisz ko­lej­ną fi­li­żan­kę zie­lo­nej her­ba­ty, ostat­nią tego dnia, in­a­czej nie uśniesz, bo tak wie­le two­ich bli­skich przy­ja­ció­łek te­raz cho­ru­je na raka pier­si. A ty, z hi­sto­rią two­jej mat­ki, mu­sisz na to uwa­żać.

Je­steś taka zmę­czo­na. Masz pod opie­ką czte­rech chłop­ców, łącz­nie z tym, któ­re­go po­ślu­bi­łaś. Znu­że­nie za­gnieź­dzi­ło się w to­bie ni­czym obce cia­ło. Wy­sy­sa z cie­bie całą ener­gię. Trwa wła­ści­wie od lat, od uro­dze­nia pierw­sze­go dziec­ka, Re­xie­go, spo­wo­do­wa­ne utra­tą cał­ko­wi­tej kon­tro­li, fak­tem, że to już nie ty dyk­tu­jesz wa­run­ki. Kie­dyś, daw­no temu, jako sa­mot­na ko­bie­ta ro­bią­ca ka­rie­rę, mia­łaś wła­dzę. Miesz­ka­łaś w mie­ście, bia­łej bań­ce pięk­na, uwiel­bia­łaś swo­je ide­al­nie do­bra­ne stro­je i póź­ne wsta­wa­nie w week­end, za­gra­nicz­ne wy­ciecz­ki i buj­ne ży­cie to­wa­rzy­skie.

Ale sy­tu­acja się zmie­ni­ła. Ży­jesz w ma­łym, cia­snym świat­ku kury do­mo­wej, któ­re­go głów­nym ele­men­tem jest góra nie­po­skła­da­nych ubrań na pod­ło­dze przy łóż­ku. Mo­żesz wrzu­cić ubra­nia do pral­ki. Mo­żesz je wy­cią­gnąć. Mo­żesz je roz­wie­sić do wy­schnię­cia. Po­tem ze­brać i po­ło­żyć na ster­tę cze­ka­ją­cą na po­sor­to­wa­nie. Ale nie mo­żesz, nie po­tra­fisz, po pro­stu nie po­tra­fisz, po­wkła­dać ich z po­wro­tem do sza­fek i szu­flad. Aż w koń­cu ta ster­ta w no­gach łóż­ka za­mie­nia się w wul­kan fru­stra­cji, oskar­żeń i roz­pa­czy, któ­ry cię wy­kań­cza. Cza­sa­mi, gdy je­steś sama, za­czy­nasz po­pła­ki­wać, choć nie bar­dzo wiesz dla­cze­go, trzy­ma­jąc prze­mar­z­nię­te dło­nie przy po­licz­kach. Nie po­tra­fię tego zro­bić. Cza­sa­mi mó­wisz to na­wet swo­im dzie­ciom, mi­mo­wol­nie wy­ry­wa ci się to prze­ra­ża­ją­ce: to zbyt trud­ne, nie dam rady. A one nie wie­dzą, co się ma­mie sta­ło…

Kie­dyś by­łaś inna. Gar­dzi­łaś ta­ki­mi ko­bie­ta­mi.

Choć czu­jesz się sa­mot­na, roz­pacz­li­wie chcia­ła­byś zo­stać sama. Trud­no uciec od two­ich uko­cha­nych ty­gry­sków, ukraść chwi­lę bło­gie­go spo­ko­ju od wszyst­kich, któ­rzy na to­bie po­le­ga­ją. Do­pa­dło cię roz­go­ry­cze­nie, stra­ci­łaś blask słoń­ca, któ­ry kie­dyś ogrze­wał two­ją du­szę. Nie po­do­ba ci się to, kim się sta­łaś; czu­jesz się zu­bo­ża­ła.

A jed­nak je­steś szczę­ścia­rą, tak wie­le do­sta­łaś od ży­cia. Do­brze o tym wiesz. I choć nie mo­żesz na­rze­kać, czu­jesz się jak w pu­łap­ce, za­mknię­ta w tym ma­łym świat­ku wy­ma­ga­ją­cym cią­głe­go da­wa­nia. Wszyst­kim do­oko­ła.Lekcja 4

Za­gu­bio­ne ko­bie­ty

Nie spa­łaś ze swo­im mę­żem od dwóch lat, od na­ro­dzin trze­cie­go syna. To cię jed­nak nie mar­twi, wła­ści­wie czu­jesz ulgę. Hugh rów­nież nie wy­da­je się tym za­nie­po­ko­jo­ny. Obo­je prze­sta­li­ście roz­ma­wiać o bra­ku ży­cia sek­su­al­ne­go, skoń­czy­ły się żar­ty i do­cin­ki. On już w ogó­le o tym nie mówi. Kie­dyś jesz­cze żar­to­bli­wie ma­ru­dził i pró­bo­wał zdej­mo­wać ze swo­jej ma­łej bi­blio­te­kar­ki twe­edo­we spód­ni­ce do ko­lan i skrom­ne ko­szu­le. Wy­zwo­lić to, co jest pod nimi ukry­te. Te­raz, po­dej­rze­wasz, jest rów­nie wy­koń­czo­ny jak ty.

Nie­mal każ­da noc to jak za­ba­wa w ko­mór­ki do wy­na­ję­cia – jed­no z dzie­ci śpi obok cie­bie, pod­czas gdy Hugh leży zwi­nię­ty na któ­rymś z aku­rat do­stęp­nych łó­żek. Ostat­nio bu­dzisz się gwał­tow­nie każ­dej nocy, koło trze­ciej nad ra­nem. Błą­kasz się po domu i pię­ścia­mi bęb­nisz w ścia­ny. Bez­sen­ność dyk­tu­je drę­czą­cą myśl, że mu­sisz od­zy­skać sie­bie. Ser­ce ci wali, wiesz, że nie bę­dziesz w sta­nie za­snąć przez kil­ka go­dzin, a ju­tro nie bę­dzie le­piej, a może na­wet go­rzej. Och, jak­że tę­sk­nisz za peł­nym, głę­bo­kim, bo­ga­tym snem, żeby nie było ni­cze­go, co obu­dzi cię na­stęp­ne­go dnia. Żad­nych żą­dań, kłót­ni, próśb. Jak­że tę­sk­nisz za tym spo­koj­nym snem po wy­jąt­ko­wo sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cym sek­sie. Czu­łość, drże­nie do­ty­ku.

Oczy­wi­ście ko­chasz Hugh, i to głę­bo­ko, ale z ra­do­ścią po­zo­sta­ła­byś w ce­li­ba­cie. W szko­le pa­trzysz na oj­ców nie­któ­rych dzie­ci i po pro­stu wiesz, że by­li­by nie­przy­zwo­ici – zu­chwa­li, fi­glar­ni, odro­bi­nę bru­tal­ni – i to za­wsze do­ty­czy tych roz­wie­dzio­nych. Jest w nich coś nie­skrę­po­wa­ne­go, roz­wią­złe­go, lek­kie­go. Ale nig­dy byś z tym nic nie zro­bi­ła. Już nie po­trze­bu­jesz sek­su. Za­sta­na­wiasz się nad bla­skiem ko­biet, któ­re z wy­bo­ru oby­wa­ją się bez męż­czyzn – wdo­wy i roz­wód­ki, któ­re po­zna­łaś w cią­gu ostat­nich lat, za­kon­ni­ce, ko­bie­ty po sie­dem­dzie­siąt­ce… Ko­bie­ty nie­szu­ka­ją­ce. Jest ich bar­dzo nie­wie­le. Trwa­ją w swo­jej de­cy­zji i ja­śnie­ją pew­no­ścią. Roz­po­zna­jesz ten blask.

Nie­ob­cią­żo­ne.

Dla cie­bie męż­czyź­ni już ode­gra­li swo­ją rolę. Masz dzie­ci, czu­jesz się speł­nio­na. Kie­dyś, daw­no temu, sta­łaś się dum­na i sil­na, dzię­ki spo­tka­niu z kimś, kto wiel­bił ko­bie­ty i nie bał się ich, kto czcił ich cia­ła. Tacy męż­czyź­ni tra­fia­ją się nie­zwy­kle rzad­ko, a kie­dy ko­bie­ta znaj­dzie jed­ne­go z nich, do­strze­ga ogrom­ną róż­ni­cę w ja­ko­ści sek­su i to od­mie­nia ją na za­wsze. Ten męż­czy­zna sta­je się wzo­rem, we­dług któ­re­go mie­rze­ni będą wszy­scy inni. Masz szczę­ście, wiel­kie szczę­ście, że kie­dyś ta­kie­go męż­czy­znę zna­la­złaś. Nie­któ­re z two­ich przy­ja­ció­łek nig­dy tego nie za­zna­ły.Lekcja 5

Pora wcze­snej je­sie­ni po­win­na być naj­bar­dziej spo­koj­nym, ob­fi­tym, bez­piecz­nym i świę­tym cza­sem w ca­łym ży­ciu ko­bie­ty

Wspo­mnie­nie roz­dzie­ra­ją­ce two­je ży­cie.

Wy­śli­zgu­jesz się każ­dej nocy ni­czym li­ścik mi­ło­sny ukry­ty w po­szew­ce na po­dusz­kę, któ­ry za­cho­wa­łaś przez wszyst­kie do­ro­słe lata. To nie­sa­mo­wi­te, osza­ła­mia­ją­ce wspo­mnie­nie: że two­je cia­ło było kie­dyś wiel­bio­ne. On nie my­ślał tyl­ko i wy­łącz­nie o so­bie; bu­dził cię do ży­cia.

Jego do­tyk – sza­le­jesz na to wspo­mnie­nie na­wet te­raz, po tych wszyst­kich la­tach. Jego do­tyk krze­sał iskry ni­czym bo­ska siła. I jego głos. Czy wła­śnie to pa­mię­ta­my naj­le­piej, wszyst­ki­mi zmy­sła­mi, dłu­go po tym, jak ktoś odej­dzie? Wciąż sły­szysz, w jaki spo­sób wy­ma­wiał two­je imię, gdy był głę­bo­ko w to­bie i po­ru­szał się nie­mal nie­zau­wa­żal­nie, da­jąc ci nowe siły. Choć ostrość jego ry­sów wy­bla­kła, ten głos za­cho­wa­łaś w pa­mię­ci.

Nie chciał cię w ża­den spo­sób ogra­ni­czać – to pa­mię­tasz przede wszyst­kim. Jego je­dy­nym ce­lem było wzmoc­nić cię, unieść, otwo­rzyć. Na­uczyć cię wła­sne­go cia­ła i jego moż­li­wo­ści. Jak wie­lu męż­czyzn może po­da­ro­wać ko­bie­cie coś ta­kie­go?

Inne ży­cie. Inny świat.

Od­le­gły od tego, w któ­rym ży­jesz te­raz, po­pi­ja­jąc zie­lo­ną her­ba­tę i ga­piąc się przez okno o wpół do pią­tej po po­łu­dniu. Ze­gar two­je­go ży­cia tyka, a knyk­cie pal­ców za­ci­ska­ją­cych się na kub­ku bie­le­ją. Wkrót­ce na­dej­dzie pora pod­wie­czor­ku, po­tem bę­dziesz bła­gać, by dzie­ci od­ro­bi­ły lek­cje, bę­dziesz od­cią­gać je od kom­pu­te­rów, zmu­szać, by wzię­ły prysz­nic i umy­ły zęby. Wszyst­kie te dys­ku­sje, za­chę­ty, przy­po­mi­na­nie są tak strasz­li­wie mę­czą­ce…Lekcja 6

Za­męż­ne ko­bie­ty wy­cią­gnę­ły swój los na do­bre i na złe, uświa­do­miw­szy so­bie w więk­szym lub mniej­szym stop­niu na­tu­ral­ne prze­zna­cze­nie na­szej płci

Łą­czy cię z mę­żem nie­wy­po­wie­dzia­ne po­ro­zu­mie­nie, że nig­dy się nie ro­zej­dzie­cie – tkwi­cie w tym ra­zem, na całe ży­cie. Kie­dy za nie­go wy­szłaś, pra­gnę­łaś peł­nej unie­sień mi­ło­ści. Jed­no­cze­śnie był przy­ja­cie­lem, któ­ry roz­śmie­szał cię w środ­ku nocy, więc uzna­łaś, że się uda. Za­wsze ce­ni­łaś so­bie jego spo­kój. Nig­dy nie czu­łaś się przy nim nie­kom­for­to­wo, na­wet w mil­cze­niu – to pró­ba praw­dzi­we­go po­ro­zu­mie­nia. Je­steś taką szczę­ścia­rą, że go masz. Wiesz o tym. Nig­dy nie wol­no ci o tym za­po­mnieć.

Nie lu­bisz spo­so­bu, w jaki ca­łu­je. Nie wiesz, jak mu to po­wie­dzieć, nig­dy nie mo­gła­byś go zra­nić. A to się nie zmie­ni. Trwa już zbyt dłu­go. Nie da się tego prze­ćwi­czyć. Jak mo­żesz po­wie­dzieć ko­muś, kogo ko­chasz, że bra­ku­je mu czu­ło­ści? Tego też nie moż­na się na­uczyć. Po­tra­fi­łaś to znieść przed uro­dze­niem dzie­ci, da­wał ci tak wie­le in­nych rze­czy. Wy­peł­niał mi­go­czą­cą sa­mot­ność ko­lej­nej so­bot­niej nocy, ko­lej­ne­go syl­we­stra swo­ją sil­ną, cza­ru­ją­cą obec­no­ścią, uci­na­ją­cą wszyst­kie te krę­pu­ją­ce py­ta­nia pod­czas świąt, ślu­bów, przy­jęć dla ko­biet spo­dzie­wa­ją­cych się dziec­ka, na któ­re na­gle za­czę­łaś cho­dzić. Był two­im zbaw­cą, do­brze o tym wiesz.

A jed­nak te­raz masz wra­że­nie, że je­dy­na rzecz, któ­ra was łą­czy, to dzie­ci. Ma­rzysz o jesz­cze jed­nym, o dziew­czyn­ce, ale już ci się nie chce, oby­dwo­je ma­cie to już za sobą. Nig­dy o tym nie roz­ma­wia­cie. Nie roz­ma­wia­cie już o ni­czym.

On jest An­gli­kiem, któ­ry miesz­kał w in­ter­na­cie od siód­me­go roku ży­cia i od ma­łe­go wpa­ja­no mu, by nie ufał swo­im uczu­ciom, by się za­my­kał. Tę­sk­nił za mat­ką, był przy­tło­czo­ny przez żal i sa­mot­ność, a jed­nak cały czas mó­wio­no mu, że jego ro­dzi­na tego chcia­ła, że tak bę­dzie naj­le­piej. Więc w bar­dzo mło­dym wie­ku na­uczył się, żeby nie ufać swo­im pier­wot­nym in­stynk­tom, by po­grze­bać głę­bo­ko w środ­ku to, co na­praw­dę my­ślał. Niósł te lek­cje przez ży­cie; ocze­ki­wał tego sa­me­go od in­nych. Nig­dy nie zmie­nia się w sto­sun­ku do cie­bie – jest cie­pły i dow­cip­ny – ale nie chce żad­nych emo­cji i zwią­za­ne­go z nimi cha­osu.

Kie­dy cały twój gniew i tłu­mio­ne fru­stra­cje wy­bu­cha­ją, na­zy­wa cię We­zu­wiu­szem swo­ich Pom­pei. Kie­dy twój głos pęka z prze­mę­cze­nia i krzy­czysz na męża i dzie­ci. To głos, ja­kie­go nig­dy wcze­śniej nie sły­sza­łaś, głos ko­bie­ty, któ­rej nie roz­po­zna­jesz; głos gnie­wu i brzy­do­ty. Oba­wiasz się, że twoi uko­cha­ni chłop­cy za­cho­wa­ją jego ton gdzieś głę­bo­ko we wspo­mnie­niach przez resz­tę ży­cia i wsty­dzisz się tego, ale wciąż od cza­su do cza­su wy­bu­chasz. A jed­nak ko­chasz ich do sza­leń­stwa, chci­wie, dzi­ko, po­żą­dli­wie; każ­de­go wie­czo­ru pod­czas mo­dli­twy dzię­ku­jesz Bogu za to, że ci ich dał.

Ma­cie­rzyń­stwo jest tak skom­pli­ko­wa­ne – to bo­gac­two i żar, ale też wy­czer­pa­nie, roz­pacz i sa­mot­ność.Lekcja 7

Nie my­śli już tyl­ko o so­bie i wła­snych przy­jem­no­ściach

Na po­cząt­ku dłu­go nie mia­łaś or­ga­zmu. Oto­czy­łaś się mu­rem ne­ga­cji; two­je cia­ło wzdra­ga­ło się w re­ak­cji na to, co ro­bi­li z nim męż­czyź­ni. Albo cze­go nie ro­bi­li. Ich igno­ran­cja, nie­zdar­ność, brak fi­ne­zji. By­łaś wstrzą­śnię­ta bo­le­sną praw­dą – że nie­któ­rzy z tych męż­czyzn tak na­praw­dę nie lu­bi­li ko­biet. Chcie­li je zde­pre­cjo­no­wać, zre­du­ko­wać, spra­wić, że sta­ną się bez­bron­ne i sła­be; bali się ich. A two­je cia­ło kur­czy­ło się na myśl o tej wie­dzy, jak co­fa­ją­cy się ukwiał.

Ale w koń­cu zna­lazł się ko­cha­nek, któ­ry dał ci pierw­szy or­gazm. Na­uczył cię, jak od­da­wać się roz­ko­szy. Te­raz, w two­im wie­ku, je­śli nie mo­żesz mieć już tak nie­zwy­kłe­go sek­su, nie bę­dziesz upra­wiać go w ogó­le. Pro­ste. Je­steś za sta­ra na co­kol­wiek in­ne­go.

Hugh, niech go Bóg ma w swej opie­ce, jest do­brym to­wa­rzy­szem w sy­pial­ni. Nie chra­pie ani nie śmier­dzi, obej­mu­je cię ra­mie­niem i przy­tu­la moc­no pod­czas tych rzad­kich oka­zji, gdy znaj­du­je­cie się w tym sa­mym łóż­ku. Uwiel­biasz opie­kuń­czość, z jaką to robi. Może i stra­ci­łaś ocho­tę na seks, ale nig­dy nie utra­cisz pra­gnie­nia wspól­ne­go snu.

Z Hugh.

Dla ze­wnętrz­ne­go świa­ta je­ste­ście wspa­nia­łym mał­żeń­stwem, jed­ną z tych rzad­kich par, któ­rym na­praw­dę się uda­ło.Lekcja 8

Mał­żeń­stwo: od­da­nie się cał­ko­wi­cie i z ra­do­ścią w ręce dru­giej oso­by; wy­zby­cie się po­trze­by obro­ny swo­ich praw czy oso­bo­wo­ści

Uro­dzi­łaś się w gó­rzy­stej kra­inie na pół­noc od Syd­ney, w miej­scu nie­ustan­nie za­la­nym przez świa­tło. We wsi na wzgó­rzach, gdzie gle­ba była spło­wia­ła od słoń­ca, a z kra­nu le­cia­ła woda w ko­lo­rze her­ba­ty. Za­wsze pa­trzy­łaś w zie­mię, idąc przez wy­so­ką tra­wę ze wzglę­du na węże, a o zmierz­chu wzgó­rza błysz­cza­ły ró­żem. Mia­łaś żar uwię­zio­ny pod skó­rą, prze­ni­kał cię do szpi­ku ko­ści, nie mo­głaś się od nie­go uwol­nić. Wciąż cię wzy­wa. Do domu. Do wy­so­kie­go słoń­ca i ży­cia wy­peł­nio­ne­go świa­tłem.

W wie­ku lat osiem­na­stu ze­szłaś ze wzgórz, po­szłaś na stu­dia, a po­tem zo­sta­łaś praw­nicz­ką w Syd­ney, w wiel­kim mie­ście. Gdy mia­łaś dwa­dzie­ścia kil­ka lat, po­le­cia­łaś do Lon­dy­nu – nie­spo­koj­na, na­pę­dza­na cie­ka­wo­ścią, pra­gnąc czer­pać z ży­cia gar­ścia­mi. Po kil­ku la­tach cięż­kiej pra­cy mu­sia­łaś się zmie­rzyć z dy­le­ma­tem oso­by ży­ją­cej na ob­czyź­nie, chcia­łaś wró­cić do Au­stra­lii, ale nie po­tra­fi­łaś zde­cy­do­wać kie­dy. Po­tem spo­tka­łaś Hugh – męż­czy­znę, któ­ry cię nie eks­cy­to­wał, ale chro­nił. Ko­niec koń­ców te­raz je­steś tu­taj na całe ży­cie, na tej prze­siąk­nię­tej desz­czem wy­spie. Pa­trzysz na górę pra­nia przy łóż­ku i ma­rzysz o ośle­pia­ją­cym świe­tle. Po na­ro­dzi­nach dru­gie­go syn­ka pod­ję­li­ście wspól­ną de­cy­zję: prze­pro­wadz­ka do po­łu­dnio­wo-za­chod­niej An­glii, do Cot­swolds, w po­szu­ki­wa­niu prze­strze­ni, świe­że­go po­wie­trza i lep­sze­go ży­cia. Two­je ma­rze­nie o part­ner­stwie w fir­mie praw­ni­czej. Mu­sia­łaś je po­rzu­cić, by od­dać się opie­ce nad dziec­kiem. Po pierw­szym urlo­pie ma­cie­rzyń­skim już nie wró­ci­łaś do pra­cy, stra­ci­łaś za­wo­do­wą pew­ność sie­bie. Te­raz sy­no­wie zaj­mu­ją każ­dy za­ka­ma­rek two­je­go ży­cia. Je­steś per­fek­cyj­ną i am­bit­ną mat­ką, taką też by­łaś praw­nicz­ką. Za­nu­rzasz się cał­ko­wi­cie we wszyst­kim, co ro­bisz, za­bie­rasz się za to z wście­kłą wolą suk­ce­su i nie­na­wi­dzisz, kie­dy coś się nie uda­je. A te­raz nie uda­je się czę­sto, co tyl­ko po­głę­bia two­ją roz­pacz.

Hugh po­wie­dział, że to do­brze, że je­steś Au­stra­lij­ką; two­je­go ak­cen­tu nie da się tu roz­po­znać, mo­żesz bez wy­sił­ku wśli­zgnąć się z niż­szej kla­sy do wyż­szej, nie da się cie­bie spre­cy­zo­wać. Ty wiesz, że to do­brze, że Hugh nie jest Au­stra­lij­czy­kiem, bo nie po­tra­fił­by po­zbyć się wiej­skie­go, pro­stac­kie­go ak­cen­tu. Busz nig­dy nie zo­stał cał­ko­wi­cie wy­ma­za­ny z two­je­go gło­su; upar­cie cze­pia­ją się go ja­kieś po­zo­sta­ło­ści. Two­je sa­mo­gło­ski zo­sta­ły zmięk­czo­ne w Syd­ney, jed­nak wciąż sły­chać w nich sła­be echa wiej­skiej pi­pi­dó­wy. An­glia nie od­ci­snę­ła na nich żad­ne­go śla­du.

Za­wsze bę­dziesz tu out­si­de­rem. Roz­ko­szu­jesz się bra­kiem przy­na­leż­no­ści, cie­szysz się swo­im dy­stan­sem. Wciąż zdu­mie­wa­ją cię su­ro­we za­sa­dy zwią­za­ne z wła­ści­wym miej­scem w spo­łe­czeń­stwie, z przy­na­leż­no­ścią do kla­sy, któ­rych nie moż­na na­ru­szyć – ło­wie­nie ryb i po­lo­wa­nia, wil­le we Fran­cji, ka­mien­ne ścia­ny gro­ma­dzą­ce zim­no i wil­goć, ko­niecz­ność no­sze­nia ka­lo­szy na­wet w lip­cu, a swe­trów w sierp­niu, nie­bo wi­szą­ce ni­sko ni­czym na­brzmia­ły od wody su­fit sta­re­go domu. Jak nie­bio­sa mogą utrzy­mać tyle desz­czu, pła­kać aż tak bar­dzo? Dzień za dniem… Cza­sa­mi po pro­stu masz ocho­tę unieść ręce i po­pchnąć chmu­ry w górę, uciec. Hugh nig­dy nie prze­pro­wa­dzi się do Au­stra­lii, wy­zna­je ogra­ni­czo­ny po­gląd, że to ko­niec świa­ta, a do tego zu­peł­nie nie­in­te­re­su­ją­cy – że je­dy­na żywa kul­tu­ra, jaką moż­na tam zna­leźć, znaj­du­je się w ku­becz­kach z jo­gur­tem.

Wi­dzisz te­raz całą swo­ją przy­szłość, roz­cią­ga­ją­cą się przed tobą aż do mo­men­tu, gdy two­je cia­ło zo­sta­nie zło­żo­ne w tej wil­got­nej czar­nej zie­mi. Przed tobą całe lata mo­no­to­nii. Kie­dyś, daw­no temu, twier­dzi­łaś, że nig­dy nie by­ła­byś do tego zdol­na. Na­pę­dza­ła cię cie­ka­wość, chęć po­zna­nia tego, co nie­zna­ne. No­sisz w so­bie roz­pacz jak za­ka­że­nie, któ­re­go nie moż­na się po­zbyć.

Ale ostat­nio po­ja­wi­ło się w to­bie ja­kieś nie­bez­piecz­ne pra­gnie­nie, aby spro­wa­dzić ka­ta­stro­fę do swo­je­go ży­cia – w ja­ki­kol­wiek spo­sób, Bóg je­den wie jaki, może po­przez ko­goś. To wa­rzy się w to­bie od lat; ma zwią­zek z prze­kro­cze­niem czter­dziest­ki i do­strze­że­niem tej roz­cią­ga­ją­cej się przed tobą mo­no­to­nii. Nig­dy nie by­łaś w peł­ni szcze­ra z Hugh i po­no­sisz za to cał­ko­wi­tą od­po­wie­dzial­ność.

Za nie­ustan­ne no­sze­nie ma­ski. Za brak otwar­to­ści. Za to, że nig­dy nie po­ka­za­łaś mu, jaka na­praw­dę je­steś.Lekcja 9

Nie­szczę­śli­wa du­sza: stan czę­sto rów­nie nie­wy­tłu­ma­czal­ny co nie­uza­sad­nio­ny

– Jak się masz? – za­py­tał uro­czy, za­wa­diac­ki Ben­gal­czyk pra­cu­ją­cy w kio­sku. Wła­śnie wy­bie­ra­łaś się ode­brać dzie­ci ze szko­ły.

– Nie mam po­ję­cia – od­po­wie­dzia­łaś z roz­tar­gnie­niem chło­pa­ko­wi.

Ty­po­wa cięż­ko ko­ja­rzą­ca ma­muś­ka – wiesz, że tak so­bie po­my­ślał.

Ale to praw­da. Nie masz po­ję­cia. Utra­ci­łaś ko­bie­tę, któ­rą kie­dyś by­łaś. Nie po­tra­fisz upro­ścić swo­je­go ży­cia. Kie­dyś mia­łaś tyle ener­gii na tak dużo rze­czy; te­raz two­je dni wy­peł­nia tyle ma­łych, ab­sor­bu­ją­cych do­mo­wych obo­wiąz­ków. Przy­ła­pu­jesz się na tym, że mó­wisz na głos, gdy idziesz po High Stre­et. Czy to sza­leń­stwo, za­bie­ga­nie czy ra­czej ma­cie­rzyń­stwo? Ze zdu­mie­niem za­uwa­żasz swo­je od­bi­cie w szy­bie, pa­trzysz gniew­nie, z za­ci­śnię­tą szczę­ką. Mę­czy cię myśl, że od kie­dy je­steś mę­żat­ką, w ja­kiś spo­sób jest cię mniej. Je­steś tyl­ko małą żon­ką. Hugh nie chce cię tak trak­to­wać, ale to robi. Drę­czy cię sub­tel­na, lecz wy­czu­wal­na utra­ta pew­no­ści sie­bie, po­zor­nie nie­win­na, bo po­le­ga­cie na so­bie tak bar­dzo. Kie­dyś na to nie po­zwa­la­łaś. Ale z upły­wem lat przy­zwy­cza­iłaś się, że twój bak jest na­peł­nia­ny, a da­nia w re­stau­ra­cji wy­bie­ra­ne za cie­bie, że mąż daje dzie­ciom sło­dy­cze w se­kre­cie, za two­imi ple­ca­mi z przy­jem­no­ścią ku­pu­je im gry kom­pu­te­ro­we, wy­bie­ra bi­le­ty do te­atru na sztu­ki, któ­re cię nie in­te­re­su­ją.

Nie po­tra­fisz wy­ja­śnić, jak te oko­licz­no­ści za­mknę­ły się nad tobą, jak sta­łaś się ko­bie­tą, któ­ra utra­ci­ła swój głos.

Wiesz, że jest tyl­ko jed­na oso­ba, któ­ra może cię z tego wy­cią­gnąć.

Jest pią­ta po po­łu­dniu.

Trze­ba obrać ziem­nia­ki i prze­pchać to­a­le­tę; pew­nie zno­wu za­tka­ła się przez pla­sti­ko­wą za­baw­kę. Pip, twój naj­młod­szy syn, za­czy­na je tam wrzu­cać z co­raz więk­szym upodo­ba­niem.

Mu­sisz w ja­kiś spo­sób zmie­nić to ży­cie, albo coś w to­bie eks­plo­du­je ni­czym ła­du­nek głę­bi­no­wy ukry­ty pod po­wierzch­nią.Lekcja 10

W więk­szo­ści ro­dzin złe za­rzą­dza­nie i brak do­mo­we­go szczę­ścia są winą pani domu

Dzie­wią­ta wie­czór. Mu­sisz jesz­cze tyl­ko roz­ła­do­wać zmy­war­kę, a po­tem bę­dziesz mo­gła przy­go­to­wać so­bie ką­piel i w koń­cu roz­luź­nić się w naj­cie­plej­szym po­miesz­cze­niu w domu, w głów­nej ła­zien­ce.

Te­le­fon. Su­san. Jed­na z mam ze szko­ły. Nie wiesz, jak do tego do­szło, że tak wdar­ła się w two­je ży­cie. Rexi przy­jaź­ni się z jej naj­star­szym sy­nem, Ba­stim. Po­zna­ły­ście się, kie­dy chłop­cy byli w tym sa­mym żłob­ku, a po­tem ra­zem po­szli do szko­ły pod­sta­wo­wej, obaj zna­ją się od ko­ły­ski. To było z góry przy­ję­te. Ale za­przy­jaź­ni­ły­ście się, za­nim zda­łaś so­bie spra­wę z tego, jaka jest trud­na. Mat­ka z nad­mier­nie roz­wi­nię­tym po­czu­ciem słusz­no­ści we wszyst­kim, co robi. Jest w tym coś, co od­bie­ra ci siłę.

Każ­da roz­mo­wa jest dla Su­san for­mą ry­wa­li­za­cji; za­wsze musi prze­żyć mo­ment trium­fu. Kie­dy wi­dzi­cie się każ­de­go ran­ka przy bra­mie szko­ły, zmu­sza cię, że­byś po­chwa­li­ła, jak uro­czo wy­glą­da jej mała có­recz­ka. Wy­mu­sza kom­ple­men­ty.

– Patrz na Ho­nor, sama się dziś ubra­ła, czy nie wy­glą­da prze­ślicz­nie?

– Gdzie jest Ho­nor? Gdzie cho­wa się moja pięk­na dziew­czyn­ka?

– Czy nie jest pięk­na?

Tak, oczy­wi­ście. A ty je­steś ko­bie­tą, któ­ra nie ma cór­ki. Ale Su­san nig­dy nie przy­szło­by do gło­wy, że żar­li­we pra­gnie­nie po­sia­da­nia có­recz­ki prze­cię­ło cię kie­dyś jak po­szar­pa­na kra­wędź pusz­ki. Nie mo­żesz za­prze­czyć, że prze­ży­wa­łaś chwi­lę roz­cza­ro­wa­nia przy na­ro­dzi­nach każ­de­go ko­lej­ne­go syna, któ­ry wy­cho­dził z twe­go łona. Choć to był tyl­ko mo­ment, któ­ry szyb­ko mi­jał, gdy przy­sta­wia­łaś dziec­ko do pier­si. Ale te­raz, każ­de­go dnia przy szkol­nej bra­mie, prze­cho­dzisz ry­tu­ał za­uwa­ża­nia cze­goś, cze­go nie masz. Każ­de­go dnia prze­ży­wasz tę roz­mo­wę, na któ­rą ja­koś po­zwo­li­łaś w swo­im ży­ciu.

Su­san ma ob­se­sję na punk­cie swo­ich dzie­ci. Jak żad­na inna ko­bie­ta, któ­rą znasz. Za­wsze mówi o tym, jak do­bry jest jej Ba­sti – w ma­te­ma­ty­ce, pły­wa­niu, pla­sty­ce, że wła­śnie prze­pły­nął czte­ry ba­se­ny, po­mógł jej za­sa­dzić zio­ła w ogro­dzie, nig­dy nie cho­ru­je, za­wsze jest grzecz­ny – nie na­le­ży do roz­ra­bia­ków.

Za­wsze czu­jesz za­że­no­wa­nie, gdy to sły­szysz – twoi chłop­cy to po pro­stu chłop­cy. Uwiel­biasz ich, ale nie za­wsze są naj­lep­si; czę­sto czu­jesz ser­ce w prze­ły­ku, kie­dy nie masz nad nimi kon­tro­li. Za­sta­na­wiasz się, o czym będą opo­wia­dać, czy cze­goś nie po­przew­ra­ca­ją, z kim się po­kłó­cą. Su­san kry­ty­ku­je two­je­go Re­xie­go za każ­dym ra­zem, gdy ten bawi się z Ba­stim. Na pro­gu, kie­dy od­bie­rasz od niej syna, mu­sisz się pod­dać temu ma­łe­mu ry­tu­ało­wi na­rze­ka­nia. Pa­mię­tasz, że skom­ple­men­to­wa­ła two­je­go naj­star­sze­go syna je­den, je­dy­ny raz, kie­dy po­wie­dzia­ła w zdu­mie­niu: Jest przy­stoj­ny… na ra­zie. Na ra­zie. Twój prze­pięk­ny, ra­do­sny, za­chwy­ca­ją­cy chło­piec, cu­dow­ny od pierw­sze­go dnia.

Rex nie zjadł swo­jej por­cji… nie chciał się ba­wić z Ho­nor… za­cho­wy­wał się bar­dzo gło­śno…

Po­zwa­lasz na to od tak daw­na – chcesz wy­na­gro­dzić Su­san za to, że zdej­mu­je ci jed­ne­go z sy­nów z gło­wy, że daje ci bło­go­sła­wio­ną prze­rwę. O jed­no dziec­ko mniej na kil­ka go­dzin, a obie wie­cie, jak tego po­trze­bu­jesz w swo­im ży­ciu – odro­bi­ny do­dat­ko­wej prze­strze­ni.Lekcja 11

Za­wsze była za­do­wo­lo­na i ra­do­sna – bo za­wsze mia­ła to czy tam­to do ro­bo­ty. Je­śli nie dla sie­bie, to dla są­siad­ki

Jest dzie­wią­ta pięt­na­ście, a Su­san wciąż wisi na te­le­fo­nie. Na dźwięk jej słów żo­łą­dek zwi­ja ci się w su­peł – w czym jej Ba­sti dzi­siaj przo­do­wał itd. Jaki jesz­cze triumf mu­sisz wy­cier­pieć? A w my­ślach prze­ży­wasz Księ­gę krzy­ku, któ­rą wła­śnie od­kry­łaś pod łóż­kiem two­je­go śred­nie­go dziec­ka. Jack dro­bia­zgo­wo no­tu­je, kie­dy na nie­go krzy­czysz. Pi­smem bar­dziej schlud­nym niż kie­dy pi­sze w szko­le.

So­bo­ta, 14 stycz­nia: 2 razy.

Nie­dzie­la, 15 stycz­nia: NIE­SA­MO­WI­TE. Nic.

Po­nie­dzia­łek, 16 stycz­nia: 3 razy.

Je­steś zdru­zgo­ta­na.

Dzi­siaj to było spo­wo­do­wa­ne tym, że chcia­łaś, aby za­ło­żył ju­tro ład­ną ko­szu­lę na uro­dzi­no­wy pod­wie­czo­rek u bab­ci.

– Nie­na­wi­dzę tej ko­szu­li na gu­zi­ki tak bar­dzo, że mam ocho­tę cho­dzić wspak – krzyk­nął.

Za­śmia­łaś się z tego wte­dy, a póź­niej to za­no­to­wa­łaś; Bóg je­den wie po co. Mu­sia­łaś się ro­ze­śmiać. Dają ci tak dużo, a na­wet o tym nie wie­dzą. Te peł­ne we­rwy, pro­mie­nie­ją­ce małe nic­po­nie wy­peł­nia­ją każ­dy za­ka­ma­rek two­je­go ży­cia, spulch­nia­ją je; ko­chasz ich tak za­chłan­nie, ale nie je­steś pew­na, czy w to wie­rzą, przede wszyst­kim Jack, twój śred­ni syn, o któ­re­go mar­twisz się, że któ­re­goś dnia od­kry­je praw­dę o to­bie.

Pro­szę, Boże, spraw, żeby mama prze­sta­ła krzy­czeć – brzmia­ła jego mo­dli­twa dziś wie­czo­rem.

Prze­stań! – usły­sza­łaś jego stłu­mio­ny pro­test spod koł­dry, kie­dy pró­bo­wa­łaś go po­ła­sko­tać, po­ca­łun­kiem zmyć całe po­czu­cie winy. Ale on wzdry­gnął się, jak­by twój do­tyk pa­rzył. To spra­wi­ło, że jesz­cze bar­dziej chcia­łaś go przy­tu­lić, oto­czyć ra­mio­na­mi.

Su­san da­lej traj­ko­cze, chce, że­byś to ty zro­bi­ła kawę przed ze­bra­niem ro­dzi­ców w po­nie­dzia­łek, a nie zła­pa­ła cię dzi­siaj. Jest prze­wod­ni­czą­cą ko­mi­te­tu ro­dzi­ciel­skie­go, ty re­pre­zen­tu­jesz kla­sę, to jest nowy świat, w któ­rym za­nu­rzy­łaś się z za­pa­łem, jaki kie­dyś re­zer­wo­wa­łaś dla pra­wa. Je­steś głę­bo­ko osa­dzo­na w tym in­ten­syw­nym mi­kro­ko­smo­sie, a jed­nak co­dzien­nie robi ci się nie­do­brze, gdy zbli­żasz się do szkol­nej bra­my, by ode­brać dzie­ci. Na­kła­dasz ma­skę ra­do­ści – opa­no­wa­łaś to do per­fek­cji – ale gdy­by inni tyl­ko wie­dzie­li, jaką ulgę czu­jesz, gdy z ja­kie­goś po­wo­du, za rzad­ko, nie mu­sisz tam być. Dwa razy dzien­nie prze­ży­wasz tor­tu­ry, a cza­sa­mi czu­jesz się cho­ra, gdy tyl­ko wi­dzisz ten bu­dy­nek. Cze­kasz w sa­mo­cho­dzie, więc nie sto­isz tam za dłu­go i nie mu­sisz roz­ma­wiać. Wy­peł­niasz chłop­com po­po­łu­dnia, uma­wia­jąc ich na za­ba­wy z in­ny­mi dzieć­mi, żeby nic ich nie omi­ja­ło, a wła­sne wie­czo­ry wy­peł­niasz drin­ka­mi i ko­la­cja­mi z in­ny­mi mat­ka­mi z tego sa­me­go po­wo­du. Po­trze­bu­jesz wy­tchnie­nia i moż­li­wo­ści uwol­nie­nia się od ko­niecz­no­ści uży­wa­nia mó­zgu. Spo­ty­kasz się z nie­któ­ry­mi z tych ko­biet już od po­nad pię­ciu lat. A ich wady z wie­kiem ro­bią się co­raz gor­sze – po­dob­nie jak two­je; zda­je się, jak­by­ście wszyst­kie umac­nia­ły swo­je sła­bo­ści, a ma­cie jesz­cze przed sobą wie­le lat szko­ły. Ry­wa­li­za­cja, ma­łost­ko­we gier­ki o wła­dzę, prze­chwał­ki, wy­wyż­sza­nie się; cza­sa­mi czu­jesz się tak, jak­byś zno­wu mia­ła dzie­sięć lat i była na szkol­nym po­dwór­ku. Roz­pły­wa się w tym two­ja praw­dzi­wa toż­sa­mość, ko­bie­ta, któ­rą kie­dyś by­łaś.Lekcja 12

Strzeż się przy­ja­cie­la z ze­wnątrz, któ­ry dba tyl­ko o swo­je ko­rzy­ści

Two­ja Księ­ga krzy­ku.

Co ro­bią mat­ki (albo Ty­ra­nia przy szkol­nej bra­mie)

- Igno­ru­ją proś­by o wspól­ną za­ba­wę wa­szych dzie­ci, po pro­stu nie od­pi­su­ją na e-ma­ile albo cią­gle mó­wią, że ich dziec­ko nie może. Albo każą swo­je­mu oso­bi­ste­mu asy­sten­to­wi od­mó­wić w ich imie­niu.
- Za­pra­sza­ją na przy­ję­cie syna każ­de dziec­ko z kla­sy – poza two­im.
- Wciąż ga­da­ją o swo­im dziec­ku i nig­dy nie za­da­ją na­wet jed­ne­go py­ta­nia na te­mat two­je­go.
- Na każ­dą wzmian­kę o pro­ble­mie, jaki ma two­je dziec­ko – np. krzy­we przed­nie zęby / nie ra­dzi so­bie z ma­te­ma­ty­ką / ma trud­no­ści z na­wią­zy­wa­niem przy­jaź­ni – sły­szysz od­po­wiedź: zęby John­nie­go są prze­pięk­nie pro­ste, dzię­ki Bogu, John­nie za­wsze był do­bry z ma­te­ma­ty­ki, do­brze mu się ukła­da ze wszyst­ki­mi i tak da­lej. Nie­waż­ne, czy w to uwie­rzysz, czy nie.
- Pod­rzu­ca­ją swo­je dziec­ko na przy­ję­cie uro­dzi­no­we two­je­go syna bez pre­zen­tu, od­bie­ra­ją je i na­wet nie wspo­mną o upo­min­ku, z ra­do­ścią bio­rą tor­bę z reszt­ka­mi je­dze­nia z im­pre­zy, dzię­ku­ją, ale nig­dy nie dają pre­zen­tu uro­dzi­no­we­go w za­mian ani nie wspo­mi­na­ją o sy­tu­acji, jak­by rzu­ca­ły ci wy­zwa­nie. Oczy­wi­ście nic nie mó­wisz.
- Nig­dy nie re­wan­żu­ją się pod­wóz­ka­mi do albo ze szko­ły, jak­by po pro­stu nie przy­cho­dzi­ło im to do gło­wy.
- Ska­czą z kwiat­ka na kwia­tek pod szkol­ną bra­mą jak mo­tyl­ki, lą­du­jąc na naj­śwież­szych i naj­pięk­niej­szych – naj­now­szych ma­mach, na­stęp­nych naj­lep­szych przy­ja­ciół­kach – za­nim po­mkną do ko­lej­nej oso­by. Po­rzu­ca­ją cię tak po pro­stu, zo­sta­wia­jąc samą w zim­nym miej­scu. Na­gle prze­sta­ją od­bie­rać te­le­fo­ny, two­je za­pro­sze­nia na kawę kwi­tu­ją tek­stem: Je­stem taka za­ję­ta, może in­nym ra­zem. Miaż­dżą cię mil­cze­niem, bo ktoś inny wy­peł­nia te­raz ich ży­cie. Kie­dyś to ty by­łaś naj­cu­dow­niej­szą i naj­bar­dziej in­try­gu­ją­cą mamą w szko­le; pro­sto z Lon­dy­nu, po­cho­dzą­cą z ob­ce­go kra­ju, na­zna­czo­ną przez róż­ni­ce. Daw­no temu. Ta tech­ni­ka jest zdu­mie­wa­ją­ca: jak do­pro­wa­dzić do upad­ku sil­ną ko­bie­tę, za­drę­czyć ją, zmu­sić, by wciąż za­da­wa­ła so­bie py­ta­nie: „Co jest ze mną nie tak?”.

Cza­sa­mi masz po pro­stu ocho­tę krzy­czeć na te ko­bie­ty, skry­ty­ko­wać całą tę ma­łost­ko­wość (zwłasz­cza pod ko­niec se­me­stru, kie­dy wszy­scy są wy­czer­pa­ni). Czy nie mo­że­my po pro­stu ce­nić się na­wza­jem? Pro­szę. To trud­ne dla nas wszyst­kich, wie­cie o tym.

A naj­gor­sza jest kró­lo­wa Su­san:

- Uży­wa­ją­ca kró­lew­skie­go „my”, gdy mówi o szko­le, bo jako prze­wod­ni­czą­ca ko­mi­te­tu ro­dzi­ciel­skie­go ma po­czu­cie pra­wa i wła­dzy nad in­sty­tu­cją – i do­stęp do dy­rek­to­ra – cze­go nie ma ża­den inny ro­dzic.
- Czę­sto lubi pod­kre­ślać w roz­mo­wach swo­ją uprzy­wi­le­jo­wa­ną po­zy­cję. Na przy­kład trud­no o miej­sce par­kin­go­we wo­kół szko­ły i wszy­scy im­pro­wi­zu­ją, włącz­nie z tobą, nie­le­gal­nie za­trzy­mu­jąc się na chwi­lę pod bra­mą. Z wy­jąt­kiem Su­san. Je­stem prze­wod­ni­czą­cą, po pro­stu nie mogę – lubi przy­po­mi­nać wszyst­kim z ża­ło­snym uśmie­chem. Je­stem prze­wod­ni­czą­cą, mój syn musi od­ra­biać pra­cę do­mo­wą… Je­stem prze­wod­ni­czą­cą, nie mogę się spóź­niać po od­biór dziec­ka. Gdy­by mo­gła do­stać od­zna­kę, no­si­ła­by ją.
- Za­wsze do­da­je link do wła­snej stro­ny in­ter­ne­to­wej na dole co­ty­go­dnio­wej szkol­nej ga­zet­ki, jak­by chcia­ła przy­po­mnieć, że ma inne ży­cie poza tym wszyst­kim, że zdo­ła­ła być jed­ną z tych osób, któ­re ro­bią wszyst­ko bez wy­sił­ku (poza szkol­ny­mi obo­wiąz­ka­mi pro­wa­dzi stro­nę in­ter­ne­to­wą, przez któ­rą sprze­da­je ro­bio­ne na za­mó­wie­nie drew­nia­ne na­czy­nia ku­chen­ne).

Gdy­byś była za­do­wo­lo­na z ży­cia, nic z tego by cię nie ob­cho­dzi­ło; po pro­stu spły­wa­ło­by po to­bie jak woda po kacz­ce. Ale jed­na ko­bie­ta, ta ko­bie­ta, sta­ła się źró­dłem wszyst­kich two­ich fru­stra­cji i wiesz, że to nie­spra­wie­dli­we, pa­ra­no­idal­ne i ab­sur­dal­ne. Ona jest do­brą oso­bą, po pro­stu za­zdro­ścisz jej po­zy­cji i spo­so­bu, w jaki uło­ży­ła so­bie ży­cie. To po­że­ra cię żyw­cem, nie mo­żesz przed tym uciec. Ale by­ła­byś szczę­śli­wa, gdy­byś już nig­dy jej nie zo­ba­czy­ła. Nig­dy nie za­przy­jaź­ni­ła­byś się z Su­san w two­im daw­nym wcie­le­niu. Ona w ża­den spo­sób nie pod­no­si cię na du­chu, two­je ser­ce nie ska­cze z ra­do­ści na jej wi­dok, a te­raz po­trze­bu­jesz wo­kół sie­bie osób pod­no­szą­cych na du­chu bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek. Czu­jesz, jak­byś z wie­kiem sta­wa­ła się co­raz bar­dziej bez­bron­na, mia­ła co­raz cień­szą skó­rę. Jak to moż­li­we, że te wiel­kie, głę­bo­kie rany za­da­ne przez in­nych w od­le­głej prze­szło­ści za­ogni­ły się te­raz, kie­dy je­steś w śred­nim wie­ku? Nie mo­żesz ich ule­czyć i nie masz po­ję­cia dla­cze­go. Utra­ci­łaś swój głos. Utra­ci­łaś swo­ją siłę.Lekcja 13

Przy­jaźń to więź, choć nie na­tu­ral­na, lecz z wy­bo­ru. Po­win­na być pod­trzy­my­wa­na, spo­koj­na, swo­bod­na i lek­ka, po­zba­wio­na praw i za­zdro­ści. A jed­no­cze­śnie to naj­sil­niej­sza i naj­bar­dziej nie­za­leż­na z wszel­kich ludz­kich wię­zi

Wsu­wasz dłoń w majt­ki, my­śląc o zu­peł­nie in­nych rze­czach, o oj­cach ze szko­ły, o iskrze, jaka w nich jest. O tym, że szcze­gól­nie je­den z nich, Ari, przy­wró­cił­by cię do ży­cia. Po­mógł­by ci stać się na nowo ko­bie­tą, któ­rą kie­dyś by­łaś. Ari, tak, on miał­by tę wie­dzę, ten in­stynkt; ale nig­dy byś tego nie zro­bi­ła. Boże, nie, to był­by ba­ła­gan. Su­san wciąż brzę­czy ci do ucha, opo­wia­da, że Ba­sti za­raz zda swój pierw­szy eg­za­min z gry na fle­cie, po­tra­fi za­grać każ­dy za­sły­sza­ny utwór mu­zycz­ny, zdu­mie­wa ją. (Rexi utknął na stro­nie szó­stej pod­ręcz­ni­ka gry na gi­ta­rze i jest mało praw­do­po­dob­ne, żeby kie­dy­kol­wiek zro­bił ja­kieś po­stę­py). I spo­tka­nie to­wa­rzy­skie po­łą­czo­ne ze zbiór­ką cha­ry­ta­tyw­ną. Mo­żesz je po­pro­wa­dzić, ko­cha­nie? Oczy­wi­ście, tak. Su­san upie­cze dla cie­bie mu­ffiny. Wiem, że nie je­steś w tym do­bra.

Ona pie­cze nie­ustan­nie, jej dom jest atrak­cją tu­ry­stycz­ną, jej dzie­ci są nie­ska­zi­tel­nie czy­ste – to two­je cza­sa­mi no­szą brud­ne T-shir­ty, któ­re prze­wra­casz na lewą stro­nę, je­dzą płat­ki śnia­da­nio­we na obiad i do­sta­ją coca-colę jako sma­ko­łyk. W kuch­ni Su­san wisi ogrom­na ta­bli­ca ogło­szeń w ozdob­nej ra­mie, za­pcha­na świa­dec­twa­mi osią­gnięć, zdję­cia­mi dzie­ci i ich ko­lo­ro­wy­mi ry­sun­ka­mi. Rzad­kie cer­ty­fi­ka­ty, ja­kie zdo­by­wa­ją two­je po­cie­chy, gu­bią się gdzieś w ster­tach pa­pie­rów, ra­zem ze szkol­ny­mi świa­dec­twa­mi, zdję­cia­mi i li­sta­mi ży­czeń do Świę­te­go Mi­ko­ła­ja. Cze­ka­ją, aż je kie­dyś po­se­gre­gu­jesz. Daw­no temu kon­tro­lo­wa­łaś swo­ją ka­rie­rę, przy­jaź­nie, całe ży­cie. Od kie­dy sta­łaś się mat­ką, już tego nie po­tra­fisz. Czu­jesz się win­na z po­wo­du tylu rze­czy.

Kie­dy zło­ży­łaś wó­zek, wło­ży­łaś go do ba­gaż­ni­ka i usły­sza­łaś pisk – mały Pip wciąż był w środ­ku.

Kie­dy Jack stur­lał się z łóż­ka, gdy go prze­wi­ja­łaś, i skoń­czył z wgnie­ce­niem w czasz­ce.

Tor­ty uro­dzi­no­we z Te­sco, rok w rok.

Gry kom­pu­te­ro­we, któ­re trzy­ma­ją ich wszyst­kich w kar­bach, łącz­nie z naj­młod­szym.

Oka­zjo­nal­ne wi­zy­ty w McDo­nal­dzie, czter­dzie­ści pięć mi­nut jaz­dy stąd, w nie­dziel­ne wie­czo­ry.

Ba­sti, oczy­wi­ście, nig­dy w ży­ciu nie jadł ta­kich rze­czy. Mówi ci to, kie­dy przy­cho­dzi do two­je­go domu. Odzie­dzi­czył po mat­ce po­czu­cie wyż­szo­ści i słusz­no­ści swo­ich prze­ko­nań. Oba­wiasz się, co go cze­ka w zde­rze­niu z praw­dzi­wym świa­tem. Tym­cza­sem Su­san uwi­ja się ener­gicz­nie jak mały ciem­ny wró­be­lek efek­tyw­no­ści z ogrom­ną, na­stro­szo­ną pier­sią. Spra­wia, że czu­jesz się wy­bra­ko­wa­na, że wciąż bie­gniesz, ale nig­dy jej nie do­ga­niasz. Nie mia­łaś w ży­ciu ta­kie­go wzo­ru do na­śla­do­wa­nia. Naj­lep­sze mat­ki to te, któ­re mia­ły złe mat­ki, my­ślisz, bo one wie­dzą, cze­go nie ro­bić. Ale co, je­śli nig­dy nie mia­ło się mat­ki? Je­śli zmar­ła, za­nim zdą­ży­ła za­pi­sać się w pa­mię­ci?

Głos Su­san spro­wa­dza cię na zie­mię.

– Ale ta dzi­siej­sza pra­ca do­mo­wa była trud­na, praw­da? Ba­sti w koń­cu to za­ła­pał.

– Re­xie­mu za­ję­ło to chwi­lę. Mu­sia­łam wy­łą­czyć te­le­wi­zor, żeby go za­pę­dzić do biur­ka…

– My nie tę­sk­ni­my za na­szym. Dzie­cia­ki nig­dy o nie­go nie pro­szą.

Mil­czysz przez chwi­lę.

– Szczę­ścia­ra.

Te­le­wi­zja, oczy­wi­ście, to two­ja niań­ka. Ukry­wasz to z po­czu­ciem winy. I nie zwra­ca­łaś uwa­gi, co Rexi ro­bił w swo­im pod­ręcz­ni­ku do ma­te­ma­ty­ki.

– Chcia­łam tyl­ko spraw­dzić, czy to wciąż ak­tu­al­ne, że zaj­miesz się Ba­stim w ten czwar­tek?

Za­wsze je­steś otwar­ta, je­śli cho­dzi o wza­jem­ną opie­kę nad dzieć­mi; to dla­te­go układ dzia­ła.

– Oczy­wi­ście… nie mogę się do­cze­kać.

– Do­sta­łaś in­for­ma­cję o wszach? Wiem, że nig­dy nie spraw­dzasz tor­ni­strów, tyl­ko ci przy­po­mi­nam. Ba­sti nig­dy ich nie miał. Nie wiem, kto mógł je roz­nieść.

Za­my­kasz oczy, two­je knyk­cie za­mie­nia­ją się w małe, po­kry­te śnie­giem góry za­ci­śnię­te na słu­chaw­ce. Bo pod­czas ką­pie­li kil­ka go­dzin wcze­śniej wy­cią­ga­łaś wszy – z ich ma­lut­ki­mi, roz­go­rącz­ko­wa­ny­mi nóż­ka­mi – wszyst­kim chłop­com, na­wet Pi­po­wi. A Jack ma pa­to­lo­gicz­ną awer­sję do wszy, nie­mal wy­mio­to­wał z prze­ra­że­nia, wrzesz­czał, jak­byś go skal­po­wa­ła. Po­tem bła­ga­łaś, gro­zi­łaś, żeby skoń­czy­li pra­cę do­mo­wą, prze­sta­li grać, po­szli do łóż­ka. Rexi wy­biegł sfru­stro­wa­ny, z ra­mio­na­mi nad gło­wą. Cza­sa­mi czu­jesz, jak­by był wiel­ką otwar­tą raną, do któ­rej wle­wasz swo­ją mi­łość i kon­ster­na­cję. Co się tam dzie­je? Czy to się kie­dy­kol­wiek wy­rów­na? On ma tyl­ko dzie­więć lat. Jego na­uczy­ciel mówi, że to ma coś wspól­ne­go z chłop­ca­mi w tym wie­ku, od siód­me­go roku ży­cia w górę prze­cho­dzą ogrom­ną psy­cho­lo­gicz­ną zmia­nę, hor­mo­ny bu­zu­ją. Czy zła­god­nie­je z wie­kiem, czy sta­nie się sil­niej­szy? Czy jest za bar­dzo uczu­cio­wy, jak ty? Je­steś za­fa­scy­no­wa­na i prze­ra­żo­na głę­bią jego emo­cji.

Nie je­steś od­po­wie­dzial­na za szczę­ście swo­je­go dziec­ka, po­wie­dzia­ła ci nie­daw­no ła­god­nie na­uczy­ciel­ka Re­xie­go, ko­bie­ta po pięć­dzie­siąt­ce. Je­steś od­po­wie­dzial­na za to, co do nich mó­wisz i co ro­bisz jako ro­dzic. To wszyst­ko. Nic in­ne­go. Mu­sisz o tym pa­mię­tać.Lekcja 14

Tu­taj pa­cjent­ka musi słu­żyć so­bie sa­mej

Dzie­wią­ta trzy­dzie­ści. Wy­cho­dzisz na dwór. Za­my­kasz drzwi na klucz.

Te­raz masz kon­tro­lę. Wdy­chasz su­ro­we noc­ne po­wie­trze; zim­no nig­dy nie prze­sta­je szo­ko­wać w tym miej­scu, na­wet po tylu la­tach. Dzie­ci śpią, wiesz, że się nie obu­dzą, znasz je aż za do­brze, sta­łaś w ci­szy ich po­ko­jów i wdy­cha­łaś głę­bo­ko ich za­pach. Czu­łaś jak ogrom­ny spo­kój prze­le­wa się przez cie­bie, szep­cząc uko­je­nie, wle­wa­jąc się w two­je żyły. Wszy­scy śpią, twój dzień się skoń­czył.

Ale co te­raz?

Idziesz szyb­ko przez ci­szę, któ­ra wstrzy­mu­je swój od­dech. Czu­jesz, jak daw­na ty po­wra­ca. Ka­mien­ne mury, po­bli­skie lasy, most nad stru­mie­niem – wszyst­ko jest po­kry­te gru­bą war­stwą szro­nu, któ­ry nie sta­jał od kil­ku dni. To osza­ła­mia­ją­co pięk­ne, ale nig­dy nie pod­bi­je twe­go ser­ca. Bo to nie jest twój dom.

Zim­no prze­ni­ka cię do ko­ści, nie ubra­łaś się od­po­wied­nio, nie po­my­śla­łaś o tym, po pro­stu mu­sia­łaś się przejść, uciec, być na ze­wnątrz. Hugh ma służ­bo­wą ko­la­cję, bę­dzie w domu za dwie go­dzi­ny, do tego cza­su oczy­wi­ście wró­cisz. To na­gle cię przy­tła­cza, gdy tak idziesz, łzy za­czy­na­ją pły­nąć. Ma­rzysz, żeby się od­blo­ko­wać. Przez ła­god­ność. Pro­sto­tę. Świa­tło. Krzy­czą­ce, bo­le­śnie ośle­pia­ją­ce świa­tło. Ma­rzysz o bez­kre­snym nie­bie, nie­skoń­czo­nej prze­strze­ni, o kar­mie­niu się słoń­cem, o tym, by nig­dy nie wró­cić. Łzy leją się te­raz stru­mie­nia­mi, prze­ły­kasz je z tru­dem. Usta masz po­kry­te wil­go­cią. Nie je­steś sil­na.

Idziesz dro­gą, nie­od­po­wied­nio ubra­na. Nie mo­żesz wró­cić. Nie po­tra­fisz sta­wić temu wszyst­kie­mu czo­ła. Mija cię sa­mo­chód, skrę­ca gwał­tow­nie. Zi­ry­to­wa­ny kie­row­ca na­ci­ska klak­son. Nie ma tu żad­nej ścież­ki dla pie­szych, tyl­ko skraj dro­gi po­ro­śnię­ty tra­wą, dróż­ki są zbyt wą­skie, zbu­do­wa­ne dla wo­zów parę wie­ków temu, nie po­win­naś tędy cho­dzić pie­szo. Za­mie­rasz w prze­ra­że­niu jak kró­lik. Nie mo­żesz iść da­lej, nie mo­żesz za­wró­cić. Obej­mu­jesz się ra­mio­na­mi i szlo­chasz roz­pacz­li­wie, spę­ta­na przez oko­licz­no­ści – nie je­steś już dłu­żej sobą. Za­gu­bi­łaś się.Lekcja 15

Mo­że­my uciec z na­szej wła­snej, cia­snej co­dzien­no­ści

Wię­cej świa­teł. Fur­go­net­ka.

Zwal­nia, za­trzy­mu­je się. Cała się trzę­siesz, ser­ce ło­mo­cze ci w pier­si.

– Cześć, nie­zna­jo­ma.

To Mel. Ko­lej­na szkol­na mama. Ta jest inna, nig­dy do koń­ca się nie do­sto­so­wa­ła. Wpa­da do szko­ły i wy­pa­da, jak­by ni­czym się nie przej­mo­wa­ła, jest… wol­na. Mówi: pie­przyć wie­czo­ry z qu­iza­mi, pie­przyć let­nie przy­ję­cia, pie­przyć ich wszyst­kich, mam lep­szy po­mysł na swo­je ży­cie. Jaki, Bóg je­den wie.

Nosi na­tu­ral­ne, sta­re fu­tro, jak­by chcia­ła po­wie­dzieć: ni­cze­go nie uda­ję – nie no­szę płasz­cza, nie mam sztucz­nych pa­znok­ci, a moje or­ga­zmy są jak naj­bar­dziej praw­dzi­we.

Wszy­scy po­dej­rze­wa­ją, że zwol­nio­no ją z pła­ce­nia cze­sne­go za szko­łę, z uwa­gi na sy­tu­ację ro­dzin­ną. Jest sa­mot­ną mat­ką. Ma syna w kla­sie Jac­ka. Za­zdro­ścisz jej co dru­gie­go week­en­du wol­ne­go od ma­cie­rzyń­stwa. Może spać do póź­na, zo­stać w łóż­ku cały dzień, obi­jać się, pić; ro­bić wszyst­ko i nic. Pro­wa­dzi sklep z an­ty­ka­mi na High Stre­et – nie­re­gu­lar­ne go­dzi­ny otwar­cia, sta­ro­cia z fran­cu­skich pchlich tar­gów – rze­czy, któ­re uwiel­biasz, a któ­re Hugh uwa­ża za śmie­ci.

Mel kie­dyś póź­no ode­bra­ła od cie­bie swo­je­go syn­ka, Oti­sa, z umó­wio­nej za­ba­wy dzie­cia­ków. Wra­ca­ła pro­sto z za­jęć tań­ca na ru­rze – na­wet nie mia­łaś po­ję­cia, że coś ta­kie­go tu­taj funk­cjo­nu­je. Mel mu­sia­ła być taką dziew­czy­ną, któ­ra no­si­ła w szko­le za krót­ką spód­nicz­kę, pod­kra­da­ła ta­cie pa­pie­ro­sy i prze­my­ca­ła traw­kę do aka­de­mi­ka; ma to wszyst­ko wy­pi­sa­ne na twa­rzy. Ape­tyt, na­mięt­ność, wie­le cięż­kich ży­cio­wych prób i ogrom­ne otwar­te ser­ce, nie­za­leż­nie od tego, ile razy roz­bi­ła się o ska­ły. Ota­cza ją aura ko­bie­ty, któ­ra roz­ko­szu­je się ży­ciem. Któ­ra czę­sto upra­wia seks.

Mel za­wsze się ocią­ga, od­bie­ra­jąc syna od cie­bie. Czę­sto od­czu­wasz ja­kieś dziw­ne mil­czą­ce przy­cią­ga­nie, nie wiesz dla­cze­go; po pro­stu chcesz się ku niej po­chy­lić, to idio­tycz­ne, nie jest w two­im ty­pie. Nosi bar­dzo ob­ci­słe dżin­sy, cza­sa­mi cięż­kie buty ugg. Ty wo­lisz ko­lo­ry po­wścią­gli­wo­ści: ostroż­ny pło­wy kar­mel, pia­sko­wy albo kre­do­wy z odro­bi­ną czer­ni. Zresz­tą… ona jest ko­bie­tą, na li­tość bo­ską.