Przedwiośnie (Stefan Żeromski) - opracowanie - ebook

Stefan Żeromski – kalendarium życia i twórczości

Kalendarium życia i twórczości

Stefan Żeromski

14 X 1864 r. – Żeromski urodził się w Strawczynie pod Kielcami;

1874 r. – został uczniem Kieleckiego Miejskiego Gimnazjum;

1886 r. – wyjechał do Warszawy i wstąpił do Szkoły Weterynaryjnej;

1890 r. – podjął prace korepetytora w Nałęczowie;

1892 r. – odbył krótkie podróże zagraniczne do Wiednia, Zurychu, Reppers wilu, Monachium i Pragi;

ożenił się z Oktawią Rodkiewiczową;

razem z żoną wyjechał do Szwajcarii, gdzie objął posadę bibliotekarza w Muzeum w Rapperswilu;

1895 r. – ukazały się Opowiadania;

W latach 1897-1903 – pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich w Warszawie;

1897 r. – Syzyfowe prace;

1899 r. – Ludzie bezdomni;

1904 r. – Popioły;

odtąd poświęcił się przede wszystkim pracy pisarskiej;

1905 r. – wraca do Nałęczowa;

1909 r. – na trzy lata wyjechał z rodziną do Paryża;

1912 r. – Wierna rzeka;

po powrocie z Francji osiadł w Zakopanem;

1913 r. – ożenił się z malarką Anną Zawadzką;

1919 r. – przeniósł się na stałe do Warszawy;

1921 r. – otrzymał mieszkanie w oficynie Zamku Królewskiego w Warszawie;

1922 r. – Wiatr od morza;

1924 r. – został kandydatem do literackiej nagrody Nobla;

Przedwiośnie;

20 XI 1925 r. – Stefan Żeromski zmarł w Warszawie; pogrzeb Stefana Żeromskiego stał się wielką manifestacją narodową. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (23 XI 1925 r.).

Stefan Żeromski – biografia

Stefan Żeromski – biografia

Żeromski urodził się 14 X 1864 roku w Strawczynie pod Kielcami, w patriotycznej rodzinie szlacheckiej. W 1874 roku został uczniem kieleckiego gimnazjum. Trudna sytuacja materialna i częste choroby nie sprzyjały systematycznej nauce. Nie uzyskując matury, jesienią 1886 roku Żeromski wyjechał do Warszawy i wstąpił do Szkoły Weterynaryjnej, bowiem ta uczelnia nie wymagała matury. W trakcie krótkich studiów, które przerywał z przyczyn finansowych, ustalały się poglądy pisarza na kwestie społeczne i polityczne.

Stopniowo się radykalizował, m.in. na skutek kontaktów z czasopismem „Głos”. W powołaniu do pisania utwierdziła go praca guwernera w szlacheckich domach. W czasie udzielania korepetycji poznał swoją pierwsza żonę – Oktawię Rodkiewiczową, a na ich ślubie świadkiem był Bolesław Prus. Wkrótce wyjechał z nią do Szwajcarii, gdzie zaczął pracę jako bibliotekarz.

W Zurychu zetknął się z młodą polska emigracją socjalistyczną, poznał tam także Gabriela Narutowicza. Po powrocie do Polski pracował w bibliotece w Warszawie. Od 1904 roku, kiedy to wydano powieść Popioły, utrzymywał się już tylko z pisania. Używał też pseudonimów – Maurycy Zych i Józef Katerla. Po przeprowadzce do Nałęczowa związał się z grupą inteligentów o demokratycznym i socjalistycznym nastawieniu.

W 1909 roku na trzy lata wyjechał do Paryża, a po powrocie do Polski zamieszkał w Zakopanem. Drugą żoną pisarza była młoda malarka – Anna Zawadzka. Po wybuchu I wojny światowej usiłował wstąpić do Legionów i dostać się na front. W 1919 roku wrócił do Warszawy. W roku 1924 został kandydatem do literackiej nagrody Nobla. Nie otrzymał jej jednak z powodu nieprzychylnych mu opinii po napisaniu Wiatru od morza. Zmarł 20 XI 1925 roku.

O twórczości Stefana Żeromskiego

W swojej twórczości Stefan Żeromski korzystał z bogactwa własnych obserwacji społecznych i politycznych rozważań. Żywo angażował się w podejmowane przez siebie kwestie, co miało swoje odbicie w stylu i języku, którym pisał. Często tematem powieści była historia. Popioły osadził w realiach czasów napoleońskich, zaś akcja wielu opowiadań i powieści toczyła się w trakcie trwania powstania styczniowego.

Kompozycję jego utworów charakteryzował często brak zwartej całości. Rozdziały były odrębnymi jednostkami, czasem ze sobą niepowiązanymi, a bohaterowie nie zawsze pojawiali się w każdej części. Była to kompozycja o cechach formalnych właściwych dla literatury modernistycznej.

Żeromski dbał, by jego powieści i opowiadania były autentyczne i wiarygodne historycznie. Używał misternych opisów w scenach batalistycznych, a bohaterów swoich utworów przedstawiał bardzo wnikliwie i dokładnie.

Żeromski używał w utworach języka o charakterystycznym dla siebie rytmie, z licznymi hiperbolami, wzmocnieniami, podkreśleniami kluczowych scen i wydarzeń. Dzięki temu upodobnił się pod tym względem w pewnym stopniu do stylu barokowego. W opisach przyrody był niezwykle liryczny i podobny do malarstwa impresjonistycznego.

Stefan Żeromski to jeden z najważniejszych twórców w dwudziestoleciu międzywojennym. Posiadał opinię wielkiego patrioty i był moralnym autorytetem. W całej swej twórczości stwarzał wzorce wyjątkowych bohaterów.

Twórczość Stefana Żeromskiego

• Opowiadania – 1895 r. – Zapomnienie, Doktor Piotr, Cokolwiek się zdarzy,

Zmierzch, Siłaczka, Oko za oko, Rozdziobią nas kruki, wrony

• Promień – 1897 r.

• Syzyfowe prace – 1897 r.

• Utwory powieściowe – 1898 r.

• Ludzie bezdomni – 1899 r.

• Popioły – 1904 r.

• Aryman mści się – 1904 r.

• Powieść o Udałym Walgierzu – 1905 r.

• Echa leśne – 1905 r.

• Sen o szpadzie – 1905 r.

• Nagi bruk – 1906 r.

• Nokturn – 1907 r.

• Słowo o bandosie – 1908 r.

• Duma o hetmanie – 1908 r.

• Róża – 1909 r.

• Sułkowski – 1910 r.

• Wierna rzeka – 1912 r.

• Uroda życia – 1912 r.

• Walka z szatanem – 1916-19 r.

• Wiatr od morza – 1922 r.

• Przedwiośnie – 1924 r.Spis treści

Strona tytułowa

Strona redakcyjna

Stefan Żeromski – kalendarium życia i twórczości

Stefan Żeromski – biografia

„Przedwiośnie” – geneza i budowa powieści

„Przedwiośnie” – omówienie treści powieści

„Przedwiośnie” – miejsce akcji powieści

„Przedwiośnie” – narracja w powieści

„Przedwiośnie” – bohaterowie powieści

„Przedwiośnie” – poglądy Cezarego Baryki

„Przedwiośnie” – symbole w powieści

„Przedwiośnie” – koncepcje przyszłości Polski

„Przedwiośnie” – obraz rewolucji w powieści

„Przedwiośnie” – wybór cytatów z powieści

Wybrana literatura przedmiotu