Przez czerwony wir - ebook

Przeciskał się przez tłum, który ulicami Kościuszki, Jagiellońską i Chrobrego bez końca parł na wschód. Powoli poruszały się samochody osobowe i ciężarówki, wyładowane ludźmi i towarami; wśród nich wlekły się rozliczne furmanki i całe mnóstwo pieszych. Od czasu do czasu pojawiali się wojskowi, którzy albo wędrowali z całym tłumem, albo z trudem usiłowali przedrzeć się w przeciwnym kierunku. Nieliczni policjanci nie panowali nad tą wielką, ludzką falą.

- Musimy przejść bocznymi ulicami, bo inaczej nie dojdziemy na czas – powiedział major. Skręcili z Chrobrego w lewo, a zabudowa bardzo szybko się skończyła. Po chwili, mijając kilkanaście unieruchomionych z braku benzyny, opuszczonych samochodów, szli skrajem pól i sadów. Tu było spokojnie i względnie cicho, choć wokół z grubsza zamaskowanych działek przeciwlotniczych kręciło się kilku żołnierzy. Rano kilka niemieckich samolotów bombardowało miasto, ale czterdziestomilimetrowe Boforsy w końcu je odpędziły.

Minęli wylot ulicy Bernardyńskiej i Inżynieryjną dotarli na Stare Miasto. Od placu Bazyliańskiego, jeden przy drugim stały mocno przykurzone, czarne limuzyny; zajmowały większość brukowanych ulic, aż do zamku Lubarta. Przeszli przez kordon policji i żandarmerii i dotarli do katedry świętych Piotra i Pawła. Ta potężna, trójnawowa, na biało otynkowana bazylika z kopułą i dwiema wieżami, przed którą stała potężna, trójłukowa dzwonnica, była otoczona przez policję.

- No, tylu oficjeli to miasto nie widziało nigdy. Cały rząd! Mszę odprawia sam biskup ordynariusz, Adolf Szelążek… Do środka nie wejdziemy, nie wpuszczą nas – powiedział major. – Ale jak wyjdą, to na pewno uda się kogoś złapać. Moja w tym głowa…

Spojrzał na zegarek, dochodziło wpół do dwunastej. Rozpoczęta o dziesiątej msza powinna się za chwilę skończyć. I rzeczywiście – ze środka zaczęły wyłaniać się kolejne postaci – mężczyźni ubrani w ciemne garnitury, zakładali na głowy kapelusze; kobiety w długich sukniach, wszystkie z nakryciami głowy; wojskowi, w większości w polowych mundurach, nawet, jeśli na pagonach widniały generalskie wężyki. Wyglądali na zmęczonych, bardzo zmęczonych.

- Premiera zostawmy. Do ministra, o tam, z prawej… - szepnął major.

Premier Felicjan Sławoj-Składkowski zamaszystym krokiem minął salutujących policjantów i wsiadł do samochodu. Kilka kroków za nim szedł wysoki, postawny, z lekka łysiejący mężczyzna, rozmawiający z tęgawym panem w meloniku i z wąsami. Major energicznym krokiem zbliżył się do nich.

- Panie ministrze, witam…

Józef Beck spojrzał na nich przenikliwym wzrokiem.

- Witam pana majora, pamiętam doskonale… ale się śpieszę, zaraz jadę do Krzemieńca. Tam całe Ministerstwo Spraw Zagranicznych się zebrało. No i korpus dyplomatyczny…

- Wiem, wiem. Ale tu jest mój znajomy, pan Franciszek Cybulski, który współpracuje z „Dwójką”. Żeby nie powiedzieć wprost, że u nas pracuje… Mówiąc krótko, Polak z Ukrainy, uciekł z Sowietów trzy lata temu. Bardzo nam pomaga.

Minister spojrzał na nich z uwagą.

- Panie Janie, niech pan idzie do samochodu, ja z panami tu jeszcze porozmawiam – powiedział do towarzyszącego mu mężczyzny. – To wiceminister Szembek, moja prawa ręka – zwrócił się do majora.

Szembek uchylił melonika, uścisnął im dłonie i oddalił się spokojnym krokiem, znikając wśród tłumu urzędników.

- Panowie, szybko proszę – powiedział Beck. – Cały korpus dyplomatyczny rozmieszczony jest w Liceum Krzemienieckim, a wojsko chce przeznaczyć budynek na szpital. Musimy się przenieść, a sprawa jest pilna.

Cybulski zagryzł usta.

- Panie ministrze… ja doskonale znam Sowiety. Dotarły do mnie wieści… zresztą, także wynika to z analizy sowieckiego radia, w ogóle wszystkich wiadomości z tamtej strony granicy. To jest pewne: oni uderzą.

Minister sięgnął do kieszeni marynarki, wyciągnął żółto-czerwone pudełko z wizerunkiem czarnej głowy starożytnego Egipcjanina. Stuknął lekko, wyjął papierosa, zapalił.

- Skąd taka pewność? – spytał.

Zapraszamy do skorzystania z oferty naszego wydawnictwa.

Wydawnictwo Psychoskok