Przykry moment - ebook

Mi­chał Ko­pyt­ko, fi­lo­zof z po­wo­ła­nia, ze skłon­no­ścią do po­ezji, bez za­ję­cia, któ­ry mógł się na­zy­wać Orzeł, a na imię mo­gło mu być Lew, szedł uli­cą – przez to zaś, że się na­zy­wał Ko­pyt­ko nie Orzeł, nie mógł je­chać. Szedł więc uli­cą wiel­kie­go mia­sta – mia­sta, po­wiedz­my, w ca­łym sło­wa tego zna­cze­niu, w któ­rym mie­ści się wszyst­ko, co ohyd­ne­go jest na zie­mi.

Ale nie szedł, jak zwy­czaj­nie, gdy się ma cel przed oczy­ma bli­sko, jak szli do­oko­ła nie­go lu­dzie, któ­rzy mie­li przed sobą spra­wun­ki. Co praw­da, spie­szył się jak wszy­scy, ale po­śpiech jego był nie­rów­ny, któ­ry nie przy­czy­niał kro­ków – wi­dać było: nie ze­wnętrz­nym przy­mu­sem wy­wo­ła­ny, ra­czej we­wnętrz­ną go­rącz­ką. Go­rącz­ka była u wszyst­kich – ale pod­czas gdy u tam­tych była go­rącz­ka zwy­kła u „bie­ga­czów”, go­rącz­ka jego była do snu, do ha­lu­cy­na­cji zbli­żo­na, czy­li na­tu­ral­na.

Lu­dzie, mi­ja­jąc go w po­śpie­chu, spy­cha­li go z chod­ni­ka co chwi­la, wresz­cie wy­pchnę­li go na jezd­ną uli­cę; nie wra­cał już na chod­nik, bo tu się swo­bod­niej­szym wi­dział, mógł ra­mio­na­mi wy­ma­chi­wać, ca­łym cia­łem swo­im po­ru­szać we­dług woli.