Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Rajski domek - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
25 września 2013
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Rajski domek - ebook

W Angel Sands, niewielkim nadmorskim kurorcie, czas płynie powoli, odmierzany miarowym szumem fal. Pomiędzy domkami do wynajęcia, willami i kafejkami mieści się również prowadzony przez rodzinę Baxterów, a właściwie przez „dziewczyny Baxterów”, pensjonat. Nieoczekiwanie niespełniona w roli gospodyni pani Baxter postanawia na jakiś czas opuścić Angel Sands i raz jeszcze przemyśleć swoje życie. Jej obowiązki obejmuje najstarsza córka.

Genevieve robi wszystko, by poradzić sobie z natłokiem obowiązków, sprawy jednak komplikują się coraz bardziej. Kiedy po okolicy roznosi się plotka o sprzedaży położonej nieopodal, zrujnowanej stodoły, Genevieve domyśla się, że nabywcą mało atrakcyjnego budynku jest ktoś, kogo wolałaby więcej nie oglądać. Ale nie można nie dostrzegać kogoś, kto znajduje się tuż obok… Zwłaszcza gdy ten ktoś chce być dostrzeżony.

Kategoria: Obyczajowe
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7686-223-1
Rozmiar pliku: 1,6 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Rozdział pierwszy

Kiedy Genevieve Baxter miała jedenaście lat, rodzina zrobiła ojcu niespodziankę i urządziła mu przyjęcie na czterdzieste urodziny. Dziewiętnaście lat później Genevieve, wraz z siostrami, postanowiła go zaskoczyć.

Ustaliły, że przy śniadaniu dadzą mu kartki z życzeniami i prezenty, a potem będą udawać, że są zbyt zajęte, by spędzić z nim ten dzień (lub przyszykować coś specjalnego) i zasugerują, że powinien wybrać się na długi spacer. Tak więc Genevieve oznajmiła, że ma masę prasowania i roboty papierkowej, Polly – że spieszy się na lekcje w St David’s, a Nattie – że musi pójść do winiarni, w której rzekomo pracuje. Było to chyba najmniej przekonujące kłamstwo, bo Nattie rzadko zdarzało się pracować. Twierdziła, że praca zarobkowa i rola samotnej matki wzajemnie się wykluczają. Prawda była taka, że choć miała dwadzieścia osiem lat, nadal wierzyła, że pieniądze rosną na drzewie. Rodzina miała nadzieję, że pewnego dnia Lily-Rose, jej czteroletnia córeczka o łagodnym usposobieniu, nauczy matkę życia, bo dotąd nikomu to się nie udało.

Genevieve usiadła z herbatą i grzanką w ustronnym miejscu w ogrodzie, z dala od gości, i pomyślała, że jedyną osobą, która mogłaby zepsuć niespodziankę, jest babcia Baxter, matka Taty Deana. To ona wymyśliła to przezwisko, gdy Genevieve przyszła na świat. Wkrótce przyjęło się ono w rodzinie i nawet Lily-Rose nazywała tak swojego dziadka. Babcia była niezwykłą osobą, ostatnio jednak miewała zmienne nastroje, jednego dnia nie można się było z nią dogadać, a drugiego zaskakiwała bystrością umysłu. Jednym słowem – była równie nieprzewidywalna jak zjawiska atmosferyczne.

Wczorajsza pogoda była dość zmienna, jak zwykle w Pembrokeshire, które słynęło z własnego mikroklimatu. Ranek wstał pogodny, lecz po południu porywisty wiatr znad Atlantyku przyniósł ulewny deszcz, zmuszając wczasowiczów do szukania schronienia w herbaciarniach lub w Salvation Arms, jedynym pubie w Angel Sands. Dziś rano wiatr i deszcz ustały i na mglistym pomarańczowym niebie rozbłysło złociste słońce. Zapowiadał się piękny majowy dzień.

O ósmej, czyli za godzinę, Genevieve miała przyszykować śniadania dla trzech par i samotnego mężczyzny, którzy w pensjonacie Paradise House gościli po raz pierwszy, co rzadko się zdarzało, bo większość gości przyjeżdżała tu od lat.

Rodzice Genevieve, zanim przeprowadzili się do Angel Sands, wszystkie wakacje spędzali z córkami w wiejskim domku, niecałe dwa kilometry od miasteczka. Stał się on dla nich drugim domem, za którym Genevieve tęskniła każdej jesieni po powrocie do szkoły. Potem ojciec postanowił sprzedać Brook House Farm, dwustuhektarowe gospodarstwo, które od trzech pokoleń należało do jego rodziny i nigdy sobie nie wybaczył tej decyzji. „To jest początek nowego życia” – oznajmił córkom, gdy w końcu zdecydował się przyjąć ofertę przedsiębiorcy budowlanego, od trzech lat namawiającego ojca do sprzedaży ziemi. Oferta ta zapewniała im bezpieczeństwo finansowe.

Nowe życie było pomysłem mamy. Serena Baxter nigdy tak naprawdę nie nadawała się na żonę farmera. „Ten, kto wymyślił krowy, sam powinien być krową – mawiała. – Każdy, kto ma choć trochę oleju w głowie, zauważy, że coś jest nie tak z ich tylnymi nogami. Dlatego tak sztywno chodzą”.

Rodzice Genevieve poznali się na zabawie tanecznej w przykościelnej stodole. Była to miłość od pierwszego wejrzenia. Serena potknęła się o belę z sianem i wpadła prosto w ramiona mężczyzny o zatroskanym spojrzeniu, pięć lat od niej starszego. Pełna temperamentu, najmłodsza córka miejscowego pastora nie pasowała do flegmatycznego syna farmera, lecz po niespełna roku wzięli ślub i rozpoczęli wspólne życie.

Mijały lata. Na świat przyszła Genevieve, a potem jej siostry. Ojciec przejął gospodarstwo po rodzicach, którzy uznali, że czas się wycofać. Zmodernizował dojarnię i dokupił ziemi od sąsiadów na pastwiska, gdy tymczasem Serena marzyła o innym życiu bez konieczności wstawania o piątej rano, dojenia krów i obcowania ze śmierdzącym kombinezonem, który trzeba było codziennie prać. Wymarzyła sobie idyllę nad morzem, malowniczy pensjonat z pachnącymi bryzą pokojami w pastelowych kolorach, ze szlaczkami w kwiaty, wazami z potpourri na starych meblach, które wspólnie z mężem lubiliby odnawiać, woreczkami z lawendą pod poduszkami i świeżą białą pościelą. Ojciec świata nie widział poza mamą, więc jej marzenie uznał za własne.

Kiedy usłyszeli, że w Angel Sands wystawiono na sprzedaż dużą nieruchomość z dziesięcioma sypialniami, złożyli ofertę. Wiedzieli, który to dom, więc nie musieli go oglądać, żeby się przekonać, iż jest dokładnie taki, jakiego potrzebują. Zbudowany w stylu edwardiańskim, Paradise House, z bielonymi wapnem ścianami i dachem pokrytym esówką, znany był każdemu, kto choć raz odwiedził Angel Sands. Uwieczniono go nawet na widokówkach. Stał samotnie na wzgórzu, z którego roztaczał się wspaniały widok na zatokę i morze. Poprzedni właściciele nie dbali należycie o swoją posiadłość. Deszcz wpadał do wewnątrz przez brakujące dachówki, okna ze stłuczonymi szybami zabite były deskami, rynny odpadały, a dach ze świetlikami nad oranżerią przypominał sito. Dom kosztował niewiele i dla rodziców była to prawdziwa okazja.

Od owego czasu minęło ponad dziesięć lat, lecz Genevieve wciąż pamiętała dzień przeprowadzki. Pracownicy z firmy przewozowej pewnie też go nie zapomnieli, bo droga prowadząca do domu była tak wąska i stroma, że nie zmieściła się na niej wielka ciężarówka i mężczyźni musieli taszczyć meble pod górę w skwarne sierpniowe popołudnie.

Tak oto marzenie stało się rzeczywistością i mogli żyć szczęśliwie. Tylko że nie wszystko się układało.

Sprzedaż farmy była dla ojca najtrudniejszą decyzją w życiu i sumienie nie dawało mu spokoju. Nie skarżył się, bo z natury był małomówny i rzadko wyrażał swoje uczucia, lecz Serena w końcu domyśliła się, co go gryzie, i też poczuła się winna, bo przecież to ona namówiła męża na przeprowadzkę. Jednak zamiast usiąść i porozmawiać – szczere rozmowy nie były mocną stroną Baxterów, o czym Genevieve wiedziała lepiej niż inni – skomplikowała całą sprawę, wybierając ucieczkę.

– Musimy od siebie odpocząć przez jakiś czas – oznajmiła ojcu, gdy przed dom zajechała taksówka, która miała ją zawieźć na dworzec. – Nadal cię kocham, ale nie mogę znieść świadomości tego, co ci zrobiłam. Wybacz i pozwól mi odejść.

Przystał na jej prośbę i Serena pojechała do siostry do Lincoln.

– Musiałem zgodzić się na jej propozycję – oświadczył córkom. – Mama wróci do domu, jak będzie gotowa. Jestem tego pewny.

Godzenie się z sytuacją było typową reakcją ojca. Zycie często go zaskakiwało, rzucając kłody pod nogi, lecz Genevieve nigdy nie widziała, żeby tracił cierpliwość lub reagował gwałtownie. Do końca zachowywał stoicką postawę. Takie zachowanie denerwowało ją i frustrowało, jednak zbyt była do niego podobna, by łudzić się, że kiedyś się zmieni lub stawi czoło problemowi.

Sereny nie było już sześć miesięcy, a on wciąż czekał cierpliwie na jej powrót. Z początku dzwoniła co tydzień i paplała o niczym, potem przestała i zaczęła pisać. Pod koniec marca, w tajemnicy przed ojcem, Genevieve z siostrami i Lily-Rose jako kartą przetargową pojechały do matki, by namówić ją do powrotu do domu. Ale Serena miała inne plany.

Szkolna przyjaciółka, która mieszkała w Nowej Zelandii, zaprosiła ją do siebie. Miała wytwórnię win w Hawkes Bay i była… mężczyzną. Matka przysięgała, że nic się za tym nie kryje, lecz córki tak to zbulwersowało, że postanowiły wrócić wcześniej. Nattie prowadziła samochód jak szalona i przysięgała, że nigdy więcej nie odezwie się do matki. Mogła jej wybaczyć, że zostawiła ojca, by odnaleźć siebie, lecz fakt, że wyjechała na drugi koniec świata, by zadawać się z jakimś facetem, był nie do zniesienia. Dotąd czekały cierpliwie i wierzyły, że matka przeżywa jeden ze swoich dziwnych okresów, jak wtedy, gdy oznajmiła córkom, że nie muszą myć włosów, bo trzeba im pozwolić żyć zgodnie z naturą, a wtedy przyzwyczają się i uzyskają zdrowy wygląd. Okres ten skończył się w dniu, w którym Polly przyniosła do domu wszy. Złapała je od koleżanki, obok której siedziała w szkolnym autobusie. Natychmiast ich głowy zostały potraktowane wszelkimi dostępnymi środkami chemicznymi.

Nie przyznały się ojcu, że były u matki nawet wówczas, gdy dostał od niej list z informacją, ze wyjeżdża do Nowej Zelandii odwiedzić przyjaciółkę. Udały, że pierwszy raz o tym słyszą, a Genevieve zaproponowała, by zajął się pensjonatem, który zaczął podupadać. Woreczki z lawendą straciły zapach, a w książce gości pojawiły się niezbyt pochlebne opinie.

W innej rodzinie ojciec mógłby liczyć na pomoc dorosłych córek, lecz nie w tej. Polly, rodzinna faworytka i jedyna córka, która mieszkała w pensjonacie, była z nich najmądrzejsza i najładniejsza, lecz tak naprawdę wciąż chodziła z głową chmurach. Ubierała się w stylu z lat czterdziestych, w długie sukienki w kwiaty, które wynajdywała w sklepach z używaną odzieżą lub na targach staroci, i nigdy nie zdarzyło się, żeby wyszła z domu w butach niepasujących do reszty stroju. Była uzdolnionym muzykiem. Grała na flecie, skrzypcach i na fortepianie. Mogła wybrać dowolną orkiestrę, lecz wolała uczyć muzyki w szkole. Kochała swój zawód i dzieci, pewnie dlatego, że pomimo swoich dwudziestu sześciu lat wciąż miała w sobie dziecięcą naiwność i zdolność do myślenia dobrze o innych. Chłopcy, których uczyła, zarówno mali, jak i duzi, podkochiwali się w niej.

Ale Polly zupełnie sobie nie radziła z codziennymi czynnościami domowymi, była osobą całkowicie niepraktyczną. Niedawno Genevieve poprosiła ją, by popilnowała bekonu, gdy ona będzie przyjmować zamówienia na śniadanie. Gdy wróciła do kuchni, z patelni wydobywał się dym. Polly uniosła głowę znad książki, którą właśnie czytała, i popatrzyła na siostrę z zaciekawieniem, zapewne zastanawiając się, dlaczego otwiera tylne drzwi i wyrzuca przez nie dymiącą patelnię. Była irytująca w swej niefrasobliwości, ale Genevieve wiedziała, że nie ma sensu się na nią gniewać, bo przecież siostra nie robiła tego specjalnie. Pozostawało zacisnąć zęby i pogodzić się z tym, że żyła w swoim świecie.

Z Nattie sprawa była bardziej skomplikowana. Mieszkała w Tenby, w brzydkiej kawalerce, w domu zamieszkałym przez żyjących z zasiłku obiboków. Na horyzoncie był jakiś chłopak, lecz nie ojciec Lily-Rose. I całe szczęście, bo tenże okazał się kompletnie nieodpowiedzialnym próżniakiem, który całe dnie spędzał na desce surfingowej w pobliskim Manorbier, sądząc, że może przesurfować przez życie w kolorowych spodenkach i modnych klapkach.

Nattie nie tylko celowała w doborze nieodpowiednich mężczyzn, miała również upartą i buntowniczą naturę. Jako dziecko doprowadzała rodziców do rozpaczy ciągłymi napadami złego humoru. Nikt tak jak ona nie potrafił trzaskać drzwiami. Kochała swoją córeczkę, lecz brakowało jej konsekwencji. Bez wahania podrzucała Lily-Rose do Paradise House, gdy gdzieś się wybierała, przekonana, że rodzina zajmie się małą. Zycie było dla niej walką z tymi, którzy wykorzystywali innych. Nie przyszło jej do głowy, że sama należy do tego typu osób. Nikt z rodziny nie czynił jej z tego powodu wyrzutów, bo wszyscy lubili zajmować się małą.

Ten brak zmysłu praktycznego u sióstr sprawił, że Genevieve postanowiła wrócić do Paradise House na czas nieobecności matki. Wstrzymywała się z tą decyzją, mając świadomość, że podobnie jak matka ucieka przed własnymi problemami, lecz pocieszała się, że to tylko na jakiś czas, dopóki nie zdecyduje, co chce robić w życiu. Nie tylko Paradise House potrzebował silnej ręki, ona również.

Najważniejszą rzeczą na liście spraw do załatwienia w pensjonacie było zatrudnienie kobiety do sprzątania. Ostatnia odeszła tuż przed wyjazdem Sereny i nikt nie miał ochoty zająć jej miejsca. Znalezienie kogoś okazało się prawdziwym problemem. Jedynymi kandydatami byli surfingowcy płci męski i żeńskiej, którzy chcieli w ten sposób zarobić na sprzęt. „Czy pani wie, ile kosztuje przyzwoita deska surfingowa?” – pytali. Wiedziała, bo chłopak Nattie zanudzał tym wszystkich na śmierć.

Postanowiła jeszcze raz dać ogłoszenie. Odpowiedziała na nie tylko Donna Morgan, kuzynka Debs, właścicielki Debon-hair, miejscowego salonu fryzjerskiego, która przeprowadziła się niedawno do Angel Sands z Caerphilly, uciekając przed byłym mężem tyranem. Miała pięćdziesiąt pięć lat i przypominała Bonnie Tyler z tym swoim schrypniętym głosem, tapirowaną blond fryzurą, wyblakłymi dżinsami, butami na wysokich obcasach i wyzywającym makijażem. Pracowała kilka godzin w pubie Salvation Arms i stała się sławna jako odtwórczyni piosenki Lost in France podczas wieczoru karaoke. Mieszkała w Angel Sands dopiero od trzech tygodni, a już doskonale wtopiła się w krajobraz lokalnej społeczności.

Genevieve zaproponowała jej pracę, lecz z pewnymi wątpliwościami. Odniosła bowiem wrażenie, że Donna patrzy na ojca z czymś więcej niż z sympatią. Odkąd mama wyjechała, w pensjonacie zaczęło się pojawiać coraz więcej kobiet oferujących swą pomoc. Może ojciec chciałby, żeby mu coś wyprasować albo ugotować? To żaden problem, zapewniały Genevieve trudno było wyobrazić sobie ojca jako obiekt pożądania, lecz najwyraźniej miał w sobie coś, co przyciągało uwagę wdów i rozwódek. Zdaniem babci nie było w tym nic dziwnego, bo samotna kobieta zawsze wyczuje bezradnego i oszołomionego mężczyznę.

– Niech Bóg ma go w swojej opiece, bo one nie przestaną walić drzwiami i oknami, dopóki Serena nie wróci.

Ojciec rzeczywiście sprawiał wrażenie bezradnego i oszołomionego. Jak wielu mężczyzn, który stracili partnerki, nie radził sobie z najprostszymi sprawami, znalezienie skarpetek czy bielizny urastało do rangi problemu.

Kobiety trudziły się jednak na próżno, bo ojciec na ich widok natychmiast uciekał w przeciwnym kierunku, zwykle do warsztatu w ogrodzie. Kiedy zaś było naprawdę źle, wchodził po drabinie na dach, tłumacząc, że przewód się urwał lub że trzeba wymienić dachówkę. Z natury nieśmiały, nie lubił być w centrum uwagi, poza tym kochał żonę równie mocno, jak przed trzydziestu laty, gdy wpadła w jego ramiona. Genevieve wiedziała, że stworzył wokół siebie mur obronny, żyjąc nadzieją, że Serena zjawi się pewnego dnia i powie: „Niespodzianka! Wróciłam!”.

Genevieve dopiła herbatę i wróciła do domu. Musiała przygotować siedem śniadań, tort urodzinowy i przyjęcie-niespodziankę. Dziś Donna zaczynała pracę w Paradise House, więc ojciec na pewno skorzysta z sugestii najstarszej córki i pójdzie na długi spacer.Rozdział drugi

Genevieve zadzwoniła do drzwi domu babci Baxter i chwilę odczekała. Potem wcisnęła dzwonek jeszcze kilka razy, nie dlatego, że starsza pani źle słyszała, lecz z powodu włączonego telewizora. Nie powinna przychodzić za dziesięć trzecia, bo pewnie Dick Van Dyke z serialu Diagnoza: morderstwo kończył właśnie rozwiązywać zagadkę kryminalną. Babcia bardzo lubiła oglądać w ciągu dnia telewizję, zresztą późnym wieczorem też. Miała osiemdziesiąt dwa lata, ale była na bieżąco z wszystkimi programami. Nie lubiła tylko Grahama Nortona, uważała, że jest stanowczo zbyt śmiały.

Nikomu nawet do głowy nie przyszło, żeby zostawić babcię w Cheshire, gdy rodzina przeprowadziła się do Angel Sands. Staruszka zaskoczyła jednak wszystkich, oświadczając, że nie chce mieszkać z nimi w Paradise House. „Chcę mieć własny domek – powiedziała. – Taki jak tutaj”. Oboje z dziadkiem aż do jego śmierci mieszkali w specjalnie dla nich zbudowanym domku na farmie. Lubiła niezależność i wymagała jej od innych. Na szczęście miesiąc po przeprowadzce do Angel Sands znalazł się odpowiedni domek w miasteczku, usytuowany przy głównej ulicy, pięćdziesiąt metrów od sklepów i, według jej własnych słów, na odległość krzyku od pensjonatu na wzgórzu. Dzięki temu była panią we własnym domu, a w razie czego miała pomoc pod ręką.

Genevieve dostała od niej klucz do domu, obiecała jednak, że będzie go używała tylko w razie konieczności.

– To znaczy kiedy? – chciała wiedzieć starsza pani.

– Kiedy utracisz kontrolę nad telewizją – odpowiedziała Genevieve.

Wreszcie zielonkawo-niebieskie drzwi się otworzyły.

– Od początku wiedziałam, kto jest mordercą – oznajmiła babcia. – To ta spryciara z watowanymi ramionami, wzgardzona kochanka. Miała to wypisane na twarzy. Mogliby wymyślić coś trudniejszego.

Genevieve poszła za staruszką do saloniku. Był dość niski i ogólnie robił wrażenie ciasnego z powodu nagromadzonych w nim mebli i bibelotów. Każdą wolną powierzchnię zajmowały oprawione w ramki wyblakłe fotografie dawno zmarłych krewnych, dorastającego ojca, Genevieve, jej sióstr i oczywiście Lily-Rose. Na honorowym miejscu na telewizorze stała czarno-biała ślubna fotografia babci i dziadka, patrzących w obiektyw z kamiennymi wyrazami twarzy. W salonie było naprawdę dużo rzeczy, lecz nigdzie nie dało się dostrzec drobinki kurzu. Babcia była rannym ptaszkiem i zwykle odkurzała, polerowała i czyściła dywany, gdy większość ludzi jeszcze spała. O dziewiątej drzemała w fotelu, lecz budziła się na drugie śniadanie i teleturniej „Bargain Hunt” nadawany przez BBC One¹.

W zeszłym roku tata zabronił jej myć okna i malować dom. Kiedy jednak sąsiadka powiedziała mu, że widziała, jak babcia poleruje okna gazetami, skonfiskował jej składaną drabinę, którą trzymała w szafce pod schodami.

– Byłabym ci wdzięczna, gdybyś nie wsadzał nosa w nie swoje sprawy – rzuciła rozgniewana.

– Nie wsadzałbym, gdybyś mnie słuchała – odparł spokojnie, lecz zdecydowanie. Rzadko bowiem podnosił głos.

– Zawsze byłeś upartym chłopcem.

Od tego czasu Tata Dean mył matce okna. Oczywiście nigdy nie błyszczały tak, jak wtedy, gdy myła je sama.

– Zamierzam zrobić sobie kanapkę – oznajmiła teraz wnuczce. – Zjesz ze mną?

– Nie, dziękuję. Pamiętasz o przyjęciu? Będzie mnóstwo jedzenia.

Starsza pani cmoknęła.

– Oczywiście, zapomniałam. – Podniosła poduszkę z kanapy i wyjęła spod niej starannie opakowany prezent. – Schowałam go na wypadek, gdyby tata się zjawił. – Odłożyła poduszkę na miejsce i dodała: – Jeżeli mamy dziś pić, musimy coś zjeść. Zrobię nam po kanapce.

Mała kuchnia była równie zapchana sprzętami jak salonik. Genevieve zawsze miała ochotę w niej posprzątać. Na środku stała deska do prasowania, a na niej żelazko, spod którego wydobywały się obłoczki pary. Ciekawe, jak długo tak parowało.

– Wyłączyć żelazko? – spytała.

– Najpierw uprasuj tych kilka rzeczy.

Babcia energicznie machnęła nożem do krojenia chleba, wskazując na stosik bielizny i ścierek do naczyń, aż Genevieve cofnęła się odruchowo. Starsza pani słynęła z tego, że prasowała absolutnie wszystko. „Kiedy przestanie prasować majtki, trzeba będzie zacząć się martwić” – mawiała Nattie.

Podczas gdy babcia kroiła chleb, Genevieve wsuwała czubek żelazka w miejsca, w które inne żelazka nie ośmieliłyby się dotrzeć. Wiedziała, że jeżeli nie będzie pilnowała godziny, przyjęcie urodzinowe ojca nie dojdzie do skutku. Dlatego przyszła osobiście zabrać babcię do Paradise House, bo dla starszej pani czas jakby nie istniał.

Babcia posmarowała kanapkę pastą krabową, (Genevieve zerknęła ukradkiem na datę ważności), po czym usiadła przy malutkim stole.

– Jak się czujesz? – zapytała.

Wnuczka czekała na to pytanie i zastanawiała się, kiedy wreszcie padnie.

– Dobrze – odpowiedziała, nie podnosząc wzroku.

– Sypiasz?

– Lepiej.

– Nadal bierzesz pigułki?

– Nie.

– To dobrze. Miewasz koszmary?

– Rzadko.

– Dobrze się odżywiasz?

– Oczywiście.

– Mm.

Minęło kilka sekund.

– Powinnaś o tym mówić, Genevieve – ciągnęła starsza pani. – Nie możesz tego w sobie dusić.

Babcia była w doskonałej formie umysłowej.

– Baxterowie już tacy są.

– Powinniśmy uczyć się na błędach. Czas, żebyś ty i twoi rodzice wreszcie zaczęli to robić. Chyba nie jesteś w depresji?

– Nie, już mówiłam, czuję się dobrze.

Babcia poszła się przebrać, zostawiając prawie nietkniętą kanapkę. Genevieve wiedziała, że przez najbliższe piętnaście minut będzie musiała zadowolić się własnym towarzystwem. Słuchając szurania na górze, młoda kobieta zaczęła porządkować kuchnię, starając się nie robić nic ponad to, co konieczne, by nie narazić się na gniew babci. Schowała chleb do pojemnika, a masło do lodówki, talerz i pusty słoik po paście krabowej wstawiła do zlewu. Wiedziała, że nie należy go wyrzucać do śmieci. Szklane pojemniki różnych rozmiarów zawsze były starannie myte i magazynowane w spiżarni, bo mogły się przydać na dżemy, marynaty i soki.

Wyniki śledztwa nie były najgorsze. Bywało gorzej. Ale babcia miała rację, Genevieve powinna częściej o wszystkim mówić. Jednak za każdym razem, gdy to robiła, przez kilka następnych dni odczuwała niepokój i nie mogła spać w nocy Uprzedzono ją, że powinna uzbroić się w cierpliwość, że trzeba będzie robić dwa kroczki w przód i jeden w tył.

Dzisiejszy dzień nie nadawał się na żadne eksperymenty – dziś były urodziny ojca. Zepchnęła więc wspomnienia w głąb pamięci, żelazko odstawiła na parapet do wystygnięcia i przeszła do saloniku, by tam zaczekać na babcię.

Na stoliku do kawy leżała lokalna gazeta. Genevieve wzięła ją i uważnie przeczytała artykuł wstępny. Dopiero gdy miała dwanaście lat, rozpoznano u niej dysleksję. W szkole podstawowej nauczyła się siedzieć cicho na lekcjach w nadziei, że nauczyciel nie każe jej czegoś czytać na głos, miała bowiem świadomość, że nie jest tak biegła w czytaniu jak inne dzieci. Gdy skończyła dwanaście, lat coraz trudniej było jej ukryć skrępowanie, gdy trzeba było coś przepisać z tablicy. Skrępowanie zmieniło się we wstyd, gdy uznano ją za uczennicę, która wolno się uczy. W końcu nauczycielka angielskiego, zirytowana jej brakiem postępów w ortografii, poradziła rodzicom, by poszli z córką do specjalisty sprawdzić, czy nie cierpi na dysleksję. Testy wykazały, że część mózgu odpowiadająca za mowę nie pracuje właściwie, za to poziom IQ jest zaskakująco wysoki. Dlatego tak długo udawało jej się ukrywać szkolne braki.

Specjaliści troskliwie się nią zajęli, lecz urazy pozostały. Opinia leniwej i grubej na trwałe zagościła w jej świadomości. Nawet teraz, gdy miała trzydzieści lat, wciąż starała się udowodnić, że nie jest głupia.

Najbardziej żałowała, że w wieku siedemnastu lat, to znaczy wtedy, gdy się rozchorowała, rzuciła szkołę i zaczęła się chwytać różnych zajęć. Była bileterką, ekspedientką, a nawet pomocnicą w schronisku dla psów Potem wpadła na pomysł, by zostać kucharką i podjęła pracę w restauracji jako pomoc kuchenna przy zmywaniu, krojeniu i mieszaniu. Podjęła też naukę w wyższej szkole technicznej dwa razy w tygodniu, gdzie udowodniła, że potrafi uczyć się szybko. Kiedy wszystko zaczęło się dobrze układać, ojciec sprzedał farmę w Cheshire i cała rodzina przeprowadziła się do Pembrokeshire. Genevieve przez dziewięć miesięcy pomagała rodzicom prowadzić pensjonat, wkrótce jednak poczuła potrzebę poszerzenia horyzontów. Znalazła pracę w hotelu w Cardiff, gdzie Nattie robiła dyplom ze środków przekazu na miejscowym uniwersytecie. Zamieszkały wspólnie w ciasnym jednopokojowym mieszkanku.

To była prawdziwa katastrofa. Genevieve wracała do domu po dwunastu godzinach pracy w gorącej zatłoczonej kuchni, zaś Nattie właśnie o tej porze wstawała z łóżka – gotowa do imprezowania. Genevieve padała zmęczona na kanapę, patrząc, jak siostra, wystrojona, wyrusza na podbój miasta. Wytrzymała dziesięć miesięcy, znosząc absurdalne godziny pracy, ordynarnego szefa pijaka, który był znacznie głupszy od niej, aż w końcu uznała, że ma dość. Znalazła kolejną pracę w ekskluzywnej restauracji specjalizującej się w drogiej nouvelle cuisine, lecz wkrótce okazało się, że wpadła z deszczu pod rynnę. Jej nowy przełożony był aroganckim Francuzem z Marsylii. Miał wybuchowy charakter, eufemistycznie określany jako artystyczny temperament, i lepkie ręce. Odeszła po trzech miesiącach. Gdy właścicielka, żona obmacywacza, zapytała ją, dlaczego odchodzi, Genevieve odpowiedziała:

– Ponieważ pani obleśny mąż nie potrafi trzymać łap przy sobie. Gdybym miała dość energii, oskarżyłabym go o molestowanie seksualne. Aha, i proszę zajrzeć do chłodni, zamknęłam go tam przed pięcioma minutami. – To był pomysł Nattie.

Wyszła z restauracji z wysoko podniesioną głową, zastanawiając się, co dalej. Miała dwadzieścia dwa lata, a czuła się jak dziewięćdziesięciolatka. Praktykantki traktowano jak mięso armatnie: były wykorzystywane i molestowane przez egoistycznych maniaków w zdominowanym przez mężczyzn środowisku. Nie nadawała się do takiej roli.

Znowu imała się różnych zajęć, jak w okresie po odejściu ze szkoły. Wtedy mądra babcia wyszła z nową propozycją. „A może poprowadziłabyś dom jakiejś bogatej rodzinie. Założę się, że znajdziesz mnóstwo osób gotowych zapłacić komuś, kto gotuje tak dobrze jak ty i wszystkim się zajmie”.

Genevieve poszła za jej radą i ku swemu zaskoczeniu odkryła, że istnieje popyt na gospodynie i to wcale nie na te straszne, znane z literatury, ubrane na czarno, z pękiem kluczy przy pasku. Wystarczyło tylko podjąć wyzwanie i dostosować się do potrzeb, a można było przebierać w ofertach.

Pamiętając o gorzkich doświadczeniach, postanowiła ostrożnie wybierać przyszłych pracodawców: nigdy więcej egoistycznych szaleńców i potencjalnych obmacywaczy. Praca była zróżnicowana i nieźle płatna, zapewniała wikt i opierunek oraz możliwość podróżowania, bo państwo zabierali ją ze sobą na wakacje, twierdząc, że bez niej to nie będzie to samo. Jedynym mankamentem był brak czasu dla siebie. Rzadko miewała okazje, by poznać kogoś spoza rodziny, u której pracowała. Czasami bardzo przywiązywała się do swoich chlebodawców, a oni do niej i kiedy przychodził czas przeprowadzki, ciężko było się rozstać. Najsympatyczniejszymi ludźmi, którym prowadziła dom, było małżeństwo Cecily i George’a Randolphów, starszej pary, która traktowała ją raczej jak wnuczkę niż służącą. Wspomnienie o nich wywołało ukłucie bólu, odetchnęła więc z ulgą, słysząc na schodach kroki babci nucącej Mine Eyes Have Seen the Glory.

Kochana babcia. Zawsze zjawiała się wtedy, gdy miało się ochotę uciec od przykrych myśli.Rozdział trzeci

Wszystko poszło zgonie z planem i przyjęcie-niespodzianka udało się. Genevieve omiotła wzrokiem ogród i stwierdziła, że goście dobrze się bawią. Nawet ojciec sprawiał wrażenie zadowolonego. Miło było wiedzieć go uśmiechniętym.

Grono przyjaciół składało się głównie z osób nazywanych przez miejscowych przybyszami, lecz tak naprawdę w miasteczku niewielu było tubylców. Stan i Gwen Normanowie przez pięciu laty przejęli lokalny minimarket, Huw i Jane Daviesowie, niedługo po przeniesieniu się rodziny Genevieve do Angel Sands zrezygnowali z wyścigu szczurów w Cardiff, kupili dom oraz kuźnię kowala i przerobili ją na galerię sztuki i wyrobów ceramicznych. Jane była znaną w okolicy artystką, a Huw (były urzędnik skarbowy) wyrabiał dziwaczne kubki, dzbanki i imbryczki w kształcie smoków. Ich twórca przyznawał, że to niezbyt oryginalny pomysł, lecz ceramiczne zajęcie przynajmniej zapewniało utrzymanie. W przerwach Huw pomagał im wszystkim wypełniać zeznania podatkowe.

W cieniu, przy oranżerii siedziała Ruth Llewellyn i słuchała tego, co mówi babcia. Ruth prowadziła z mężem Angel Crafts, sklep z pamiątkami w centrum miasteczka. William musiał zostać w domu z dwiema nastoletnimi córkami. Sprowadzili się tutaj jako ostatni, przed rokiem, kupując podupadający sklep wędkarski.

Prowadzenie biznesu w miejscowości żyjącej z turystyki nie było wcale łatwe, dlatego lokale sklepowe zmieniały właścicieli z regularnością przypływów. Bracia Lloyd-Morrisowie wytrzymali jednak próbę czasu. Roy i David byli rzeźnikami od zawsze. Gdy ktoś raz spróbował ich jagnięciny i domowej roboty kiełbasy, nie kupował już nigdzie indziej. Mówiło się, że mogliby z pomocą żon, Ann i Megan, prowadzić sprzedaż wysyłkową swoich wyrobów. Niestety na urodziny ojca przyszli jedynie Roy i Ann, bo David musiał zostać w sklepie.

Genevieve chciała urządzić przyjęcie wieczorem, ale wtedy Huw i Jane nie mogliby przyjść, podobnie Tubby Evans, który tak naprawdę miał na imię Robert. Zdecydowała się więc na późne popołudnie.

Ostatnim gościem był Adam Kellar. Wszyscy wiedzieli, że Adam kocha się w Nattie, lecz obiekt pożądania najwyraźniej go ignorował. Dziewczyna stała boso, ubrana jedynie w za duże ogrodniczki z nogawkami podwiniętymi do kolan i tłumaczyła Tubby’emu, jak groźne są pestycydy, gestykulując energicznie dla podkreślenia wagi informacji. Genevieve podejrzewała, że Tubby pozwala jej perorować, bo zza przodu ogrodniczek wyzierała drobna różowa pierś.

Tubby – przezwany tak ze względu na krótkie nogi i krągłą figurę – był właścicielem furgonetki rozwożącej owoce i warzywa i człowiekiem dobrze poinformowanym. Wiedział o wszystkim, co dzieje się w okolicy. Za jego pośrednictwem można było sprzedać lub kupić dom w ciągu jednego popołudnia. To on przezwał panny Baxter „siostrami nie z tej ziemi”, twierdząc, że nie widział nigdy takiej kolekcji dziwaczek. Ojciec stwierdził wówczas cierpko, że Tubby nigdy nie miał rodziny i nie wie, że wychowanie trzech córek to jak jazda kolejką górską.

Uwagę Genevieve zwrócił błysk bieli na trawniku. Była to Polly, ubrana w długą do kostek, białą, bawełnianą sukienkę, praktycznie przezroczystą, w której wyglądała jak dziewczyna z reklamy szamponu Timotei. Szła przez ogród, tonący w cętkowanych cieniach, trzymając w dłoni bukiecik dzwonków Tuż za nią podążała Lily-Rose, co było nie lada wyczynem ze względu na wysoką trawę i kolorowe drewniaki matki, które mała miała na nogach. Ciągnęła za sobą pudełko kartonowe z ulubionymi lalkami i misiami.

Widząc stojącego samotnie Adama, Genevieve podeszła do niego z tacą tartinek.

– Jak leci? – spytała.

Bardzo lubiła Adama i serdecznie mu współczuła. Odkąd przyjechał do Angel Sands, kochał się beznadziejnie w Nattie. Ale ona nie chciała go znać. Genevieve uważała, że siostra jest głupia. Adam był dobry, niezwykle wielkoduszny i wyrozumiały, zwłaszcza w stosunku do Nattie. „Jak ja mogę umawiać się z kimś, kto nosi złotą bransoletkę, a co gorsza trzyma nóż jak ołówek?” – mawiała. Matka kładła duży nacisk na sposób, w jaki się jadło, i stale strofowała córki. „Sposób, w jaki jesz, mówi o tym, jaką jesteś osobą” – twierdziła. Fakt, że Nattie uważała swoje maniery za lepsze od innych, był doprawdy zabawny.

Adam sięgnął po miniaturową kanapeczkę z paskiem wołowiny i sosem chrzanowym. Na ręku błysnęła mu owa nieszczęsna złota bransoleta.

– Wspaniale – odpowiedział. – Nie może być lepiej. – Był wiecznym optymistą. – Kupiłem kolejne pole kempingowe dla przyczep turystycznych w Nolton Haven. Wczoraj podpisałem umowę.

– Słyszałam.

Wiedziała o tym oczywiście od Tubby’ego.

– Kupiłem je za bezcen. Będę musiał wpakować w ten kawał ziemi kupę kasy, ale zamienię go w pierwszorzędny ośrodek.

Tak właśnie zarabiał pieniądze: kupował podupadające kempingi i doprowadzał je do stanu użyteczności. Miał już pięć w Pembrokeshire, trzy w Devon, pięć w Kornwalii i dwa niedaleko Blackpool. Adam, teraz trzydziestopięcioletni, milionerem został już w wieku dwudziestu sześciu lat, kiedy to sprzedawszy wszystko, pożyczył ogromną sumę pieniędzy i kupił swój pierwszy kemping w Tenby. Wykorzystał zmieniającą się koniunkturę, jak wyjaśnił wówczas Genevieve. Pola kempingowe zmieniały charakter. Przyczepy stacjonarne nazywały się teraz ekskluzywnymi domkami letniskowymi, a ich właściciele, piłkarze, emerytowani bukmacherzy i zamożni handlowcy, poszukiwali dobrych miejsc nad morzem. Według słów Adama niektórzy z nich tak dbali o swój społeczny wizerunek, że konkurowali ze sobą o to, kto ma największy taras, zewnętrzne oświetlenie czy jacht. „Człowiekowi pozostaje tylko spełniać ich kaprysy” – mówił. I wprowadzał na kempingach takie udogodnienia, jak lokale klubowe, baseny, boiska do gier, sale gimnastyczne, ośrodki spa i wieczorne rozrywki.

Genevieve podziwiała go za inicjatywę i pracowitość. Porzucił szkołę w Wolverhampton, mając szesnaście lat i od tego czasu ciężko pracował. Ostatnio jednak doszedł do wniosku, że ma prawo pracować tyle, ile chce. „Po co harować, jeżeli nie można od czasu do czasu odpocząć i cieszyć z tego, co się osiągnęło?” – twierdził. A miał czym się cieszyć: wspaniałym domem w Angel Sands, który wybudował przed osiemnastoma miesiącami, pięknymi samochodami, apartamentem na Barbadosie. Brakowało mu tylko kogoś, z kim mógłby dzielić swoją radość. Jedyną osobą, z którą pragnął to robić, była Nattie, lecz ona nim gardziła. „On reprezentuje całe zło tego świata – mówiła. – Niszczy naturalne piękno otaczającej nas przyrody tymi swoimi ohydnymi kempingami. Jeśli spróbuje zbudować tutaj coś takiego, osobiście puszczę to z dymem”. I wcale nie żartowała.

– Twoja siostra ładnie wygląda – zauważył Adam. Patrzył na Nattie rozmawiającą z Tubbym.

Genevieve podsunęła mu kolejną kanapkę.

– Adam, Nattie nie jest warta twojego uczucia. Lepiej daj sobie z nią spokój.

Uśmiechnął się i przez chwilę wyglądał nawet ładnie. Genevieve uważała, że ma szczerą twarz, raczej pospolitą, którą z czasem jednak można było polubić. „Nie jestem piękny – zażartował kiedyś – ale przed operacją plastyczną było gorzej”. Po czym dodał: „Tom Cruise może sobie być kurduplem, ale takiemu brzydalowi jak on wcale nie jest do śmiechu”.

– Gen, ona jest wyjątkowa – odparł, nie spuszczając wzroku z Nattie. – A ja jestem cierpliwy.

Genevieve wiedziała, że przez Adama nie przemawia arogancja, lecz głęboka wiara w to, że jeżeli bardzo się czegoś pragnie, w końcu się to dostanie. Przełknął maleńką kanapkę.

– Wiesz, że to całkiem niezłe? Myślałaś kiedyś o założeniu własnej firmy cateringowej? Mogłabyś obsługiwać wesela, przyjęcia urodzinowe, no wiesz, takie tam uroczystości. Ludzie dziś nie umieją gotować. Oglądają w telewizji różne programy kulinarne i na tym koniec. Patrzą, jak ktoś gotuje, a potem mówią, że nie mają czasu sami tego robić.

Zaśmiała się.

– Nienawidzisz bezczynności, prawda?

– Wprost przeciwnie. Chcę, żeby ludzie byli bezczynni. Z tego przecież żyję. Powinnaś spróbować.

– Siedzieć i kręcić młynki palcami? Dziękuję.

– Nie. Zająć się cateringiem. Oczywiście, jeżeli zamierzasz zostać w Angel Sands.

– I pomagać ojcu prowadzić Paradise House?

– Dasz sobie radę, Gen. To kwestia organizacji, a ty jesteś w tym dobra. Musisz tylko zdecydować, co chcesz robić.

– Czy dlatego nie rezygnujesz z Nattie?

Zignorował jej pytanie.

– Jeżeli to kwestia pieniędzy, mogę ci pomóc wystartować. Potrzebna by ci była mała furgonetka. Mógłbym ci znaleźć używaną. Znam gościa, który.

– Adamie, jesteś najmilszym człowiekiem na świecie. Dziękuję ci, ale mam pieniądze.

W tym momencie zabrzmiał dzwonek z filmu,Wielka ucieczka” i Adam sięgnął do kieszeni marynarki po telefon. Genevieve zostawiła go samego i poszła do Polly Siostra siedziała w sadzie na starej sznurkowej huśtawce. Obok leżał bukiecik dzwonków Nuciła coś cicho pod nosem, wpatrując się w morze, a ciepły wiatr rozwiewał jej piękne blond włosy.

– Wszystko w porządku, Poll?

Polly odwróciła ku niej wzrok. Na pięknej twarzy malował się smutek.

– Myślałam o mamie. Powinna być tutaj.

Powinna być tutaj. Proste, lecz jakże celne stwierdzenie. Nieobecność matki zakłócała radość przyjęcia. Serena nie zapomniała o urodzinach męża, przysłała kartkę i drobny prezent z Nowej Zelandii, lecz rodzinie bardzo jej brakowało w tak uroczystym dniu.

Zaśpiewali właśnie solenizantowi Happy Birthday. Tata Dean uniósł w górę Lily-Rose, żeby pomogła mu zdmuchnąć pięćdziesiąt dziewięć świeczek na torcie, a Tubby zażartował, że jest o całe dwa i pół roku młodszy do niego, gdy nagle pojawił się niespodziewany gość.

– Mam nadzieję, że nie przyszłam za późno życzyć panu wszystkiego najlepszego – powiedziała zjawa w wyblakłych dżinsach i perełkach z kryształu górskiego.Rozdział czwarty

Donna Morgan wyglądała, jakby pomyliła przyjęcia. Miała na sobie obcisłe do granic możliwości dżinsy, ozdobioną frędzlami i perełkami kurtkę, a na nogach białe kowbojskie buty.

– Nie będę państwu przeszkadzać, chciałam tylko dać panu ten drobiazg – powiedziała schrypniętym głosem, w którym zabrzmiała erotyczna obietnica.

Ma kobieta tupet, pomyślała Genevieve. Rano, gdy Donna pomagała jej przy sprzątaniu pokoi, Genevieve wspomniała jej mimochodem, że dziś są ojca urodziny, a ta, proszę, zjawia się, ubrana jak kowbojka, gotowa zarzucić lasso na mężczyznę. Obserwowała reakcję ojca. Tata Dean cofnął się, przyciskając Lily-Rose do piersi niczym tarczę, lecz tak nieszczęśliwie, ze nastąpił babci na nogę. Starsza pani krzyknęła i wylała sobie kieliszek madery na sukienkę. Adam natychmiast pospieszył z serwetką, lecz babcię bardziej zmartwił pusty kieliszek.

– Nie wypiłam nawet łyczka – mruknęła.

Kiedy ponownie napełniono babci kieliszek, a Donna przeprosiła za najście, wszystko wróciło do normy. Tymczasem jubilat, korzystając z zamieszania, zniknął.

Genevieve stłumiła uśmiech.

– Pójdę go poszukać – powiedziała, przypuszczając, że ojciec zamknął się w toalecie. Dzięki Bogu, że była z nim Lily-Rose, nie będzie więc mógł wejść na dach.

Nattie dogoniła ją w oranżerii.

– Ale tupet ma ta kobieta. Za kogo ona się uważa? Jak śmie zjawiać się tak po prostu na urodzinach ojca? Chyba jej nie zaprosiłaś?

– Oczywiście, że nie.

– Więc skąd wiedziała o urodzinach?

– Wymknęło mi się dziś rano.

– Trzeba ją wyprosić.

– A ty zastąpisz ją w pracy, tak? – rzuciła Genevieve zirytowanym tonem.

– Nie bądź głupia – odparowała Nattie. – Przecież wiesz, że nie mogę. Mam przecież Lily-Rose na głowie. Widziałaś te jej opięte dżinsy? – Prychnęła pogardliwie. – W pewnym wieku powinno się mieć więcej trochę rozumu.

– I to mówi dziewczyna, która świeciła cyckami przed Tubbym?

– Tak, ale w dobrej sprawie. Próbuję go nawrócić. Jeszcze trochę, a będzie sprzedawał tylko ekologiczne warzywa i owoce.

– A ja uważam, że robisz to tylko po, by zdenerwować biednego Adama.

– A on jest tutaj? – spytała Nattie z miną niewiniątka.

– Jesteś okropna. Któregoś dnia pożałujesz, że tak go źle traktowałaś. To wspaniały facet.

Nattie spiorunowała ją wzrokiem.

– No to dlaczego się z nim nie umówisz, skoro jest taki wspaniały? – spytała.

– Bo po pierwsze nigdy mi tego nie zaproponował, a po drugie szaleje za tobą, nie za mną.

Ojca znalazły w sypialni. Siedział w fotelu bujanym, który kupił i odnowił dla mamy, gdy urodziła się Polly. Lily-Rose skakała po łóżku, szczęśliwa, że nikt jej tego nie zabrania, bo dziadek wpatrywał się z nieszczęśliwą miną w kartkę imieninową, którą przysłała Serena.

Genevieve i Nattie przyklękły na podłodze po obu stronach fotela. Żadna się nie odezwała, bo co mogły powiedzieć? Za każdym razem, gdy jakaś kobieta okazywała ojcu zainteresowanie, myślał o żonie i o tym, jak bardzo chce, żeby wróciła do domu.

– Przepraszam – wydusił przez ściśnięte gardło. – Wiem, że głupio się zachowałem.

– Wcale nie – odparła Genevieve, gładząc go po ręku.

– Pewnie że nie – Nattie poparła siostrę, ujmując drugą rękę ojca. – Tak samo bym się zachowała, gdyby ta kobieta zjawiła się na moim przyjęciu. Mam się jej pozbyć?

Pokręcił ze smutkiem głową. Już chciał coś powiedzieć, gdy Lily-Rose oznajmiła zasapanym od skakania głosem:

– Dziadku, nie bądź smutny w swoje urodziny. Chodź, poskaczemy razem. Spójrz. – I zademonstrowała, co potrafi.

Ojcu twarz się rozjaśniła. Wstał z fotela i podszedł do wnuczki. Właśnie brał ją na ręce, gdy usłyszeli głośny warkot silnika.

– Cholera! To Rupe ze swoim bratem Julesem. Mówiłam im, żeby przyjechali później.

Genevieve podeszła z siostrą do okna. Jak Nattie mogła zadawać się z kimś, kto nazywał się Rupert Axworthy-Smythe. W dodatku był obibokiem, który nie golił się regularnie, bo z brody sterczała mu rzadka kitka przypominająca frędzle przy kurtce dżinsowej Donny. Potrafił mówić jedynie o surfowaniu i łapaniu fal. Cały jego majątek ograniczał się do przyczepy kempingowej dwa razy starszej od niego. Kiedy nie przesiadywał na plaży z bratem i kumplami – lepiej sytuowanymi przybyszami z Gloucestershire – malował nagie kobiety na karoserii swojego cennego samochodu. Genevieve zachodziła w głowę, co Nattie w nim widzi. Młodsza siostra nigdy nie odznaczała się dobrym smakiem w doborze facetów. Ojciec Lily-Rose był najlepszym tego przykładem. Gdy tylko dowiedział się, że Nattie jest w ciąży, zniknął szybciej niż dziesięciofuntowy banknot w barze piwnym, w którym pracował. Nie było mowy o tym, by Nattie usunęła ciążę lub oddała dziecko do adopcji. Takie możliwości w ogóle nie wchodziły w grę, nie licowały z jej buntowniczą naturą.

Gdy wszyscy troje zeszli do ogrodu, bo ojciec zdążył już dojść do siebie i obiecał, że więcej nie ucieknie, Rupert i Jules trzymali w rękach kieliszki i mierzyli wzrokiem nietknięty tort urodzinowy. Inni goście przyglądali się im podejrzliwie, zwłaszcza Adam. Genevieve wkrótce zrozumiała dlaczego: Rupert był pijany.

Na widok Nattie uśmiechnął się krzywo.

– Cześć, Nat. – Podszedł do niej na chwiejnych nogach, po czym zatrzymał się i zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów – A więc tu są moje ogrodniczki. Zastanawiałem się, dlaczego nie mogę ich znaleźć.

Pochylił się, by pocałować Nattie, lecz ta go odepchnęła.

– Znowu się upiłeś – stwierdziła raczej znudzonym niż zdenerwowanym głosem, jakby nie było to dla niej nic nowego.

– A jeżeli nawet, to co? Co cię to obchodzi? Nie chciałaś, żebym przyszedł na przyjęcie twojego taty.

– Jesteś żałosny, Rupe – powiedziała, krzyżując ręce na piersi. – Nie rozumiem, dlaczego się z tobą zadaję.

– A ja nie rozumiem, dlaczego zadaję się z tobą – odparł, dźgając ją palcem w ramię.

Genevieve wyczuła, że wszyscy mężczyźni, łącznie z ojcem, podnoszą się z miejsc.

– Może byś coś zjadł, Rupercie – zaproponował Tata Dean. Potrafił sobie radzić z nieodpowiednimi chłopakami Nattie.

Groźna mina natychmiast ustąpiła chłopięcemu uśmiechowi. To dzięki niemu zwykle dostawał to, czego chciał, domyśliła się Genevieve.

– Tak, chętnie zjem kawałek tortu. Pańskie zdrowie.

Nattie jednak była innego zdania.

– Nie, tato – warknęła. – On jest pijany i nie chcę go tu widzieć. – Spojrzała Rupertowi prosto w oczy. – Proszę, idź stąd, Rupe. Zobaczymy się jutro, gdy wytrzeźwiejesz. – Odwróciła się do Julesa, który miał zakłopotaną minę. – Zabierz go do domu – poleciła i odeszła, dając do zrozumienia, że jeżeli o nią chodzi, sprawa jest załatwiona.

Myliła się jednak. Rupert podążył za nią chwiejnym krokiem.

– Hej! Nikt nie będzie tak do mnie mówił. Nie jestem dzieckiem.

– To nie zachowuj się jak dziecko – zabrzmiał głos Donny.

W jej słowach nie było śladu zalotności, lecz zdecydowany, ostry ton. Wszystkie głowy zwróciły się w jej stronę. Rupert zlustrował ją wzrokiem.

– To ty jesteś tą dziwką z pubu, która myśli, że umie śpiewać? – rzucił pogardliwie.

– Dość tego, młody człowieku. Posunąłeś się za daleko. – Genevieve nigdy nie słyszała takiej stanowczości w głosie ojca. – Przeproś panią Morgan i odejdź. Nie jesteś tu mile widziany.

– W porządku, panie Baxter – wtrąciła Donna. – Dam sobie radę. Jestem przyzwyczajona do chłopców, którzy mają mleko pod nosem i nie potrafią utrzymać w ręku drinka.

Rupert zaśmiał się.

– Nikogo nie będę przepraszał, a zwłaszcza tej starej dziwki. Jak myślisz, Jules, poprosimy ją, żeby nam zaśpiewała? Będziemy mieli niezły ubaw.

Był tak pewny siebie, że nie zauważył pięści, która trafiła go prosto w nos z taką siłą, że kości chrupnęły i trysnęła krew. Wszyscy głośno wciągnęli powietrze. Rupert odwrócił się, przyciskając dłoń do twarzy, by zobaczyć, kto go uderzył i czy zamierza zrobić to jeszcze raz. Zamachnął się na Nattie i to był jego największy błąd. Adam momentalnie chwycił go za rękę, wykręcił i uderzył bykiem w brzuch. Nogi ugięły się pod Rupertem i upadłby na ziemię, gdyby Adam nie chwycił go za gardło.

– A teraz może wykorzystasz z pożytkiem swój londyński akcent i przeprosisz wszystkich gości, a potem zejdziesz mi z oczu, zanim przestanę nad sobą panować.

Przeprosiny nie padły, lecz Jules okazał na tyle rozsądku, by pociągnąć brata za sobą.

– Nigdy nie podobał mi się ten chłopiec – oznajmiła starsza pani Baxter, patrząc na Nattie, która trzymała dłoń w kubełku z lodem. – Ma zbyt blisko osadzone oczy i źle mu z nich patrzy.

– Nie będą tak blisko osadzone, gdy nos mu spuchnie – zaśmiał się Stan Norman. – Gdzie nauczyłaś się tak boksować, Nattie?

– W zeszłym roku na lekcjach kick-boxingu – odparła, wyjmując dłoń z kubełka. – Uważam, ze każda kobieta powinna umieć się bronić. Należy w szkołach wprowadzić kursy samoobrony. Byłby z nich większy pożytek niż z zamarzania na śmierć na lodowisku.

Siedzieli na tarasie i jedli tort urodzinowy. Genevieve wiedziała, że chociaż siostra bagatelizowała całe zajście, w głębi duszy była wściekła, że Rupert tak się wygłupił w obecności Adama. Miała nadzieję, że Adam okaże dość rozsądku i nie wykorzysta tego.

– Jak twoja głowa, Adamie? – spytała półgłosem, tak żeby siostra nie usłyszała. To cud, że Nattie nie skarciła go za wtrącanie się. Przecież panowała nad sytuacją.

– W porządku – mruknął, dotykając czerwonej plamy na czole. – Taki palant nie mógłby mi zrobić krzywdy. Powiedz mi, co ona w nim widzi? Co on takiego ma, czego ja nie mam?

– Nie mam bladego pojęcia. Podejrzewam, że ona też nie wie.

Z drugiego końca tarasu dobiegł schrypnięty śmiech. Donna rozmawiała właśnie z Tubbym. Zabawne, jak bardzo sytuacja na imprezie zmieniła się w ciągu godziny. Jeszcze przed chwilą Donna Morgan była wrogiem, który zmusił ojca do ucieczki, by zaraz potem zmienić się w ofiarę, której czci trzeba bronić, chociaż wcale tego nie potrzebowała. Podobnie jak Nattie, sama potrafiła o siebie zadbać. Genevieve chciała wierzyć, że nastąpił przełom w zachowaniu ojca, z drugiej jednak strony obawiała się, czy to nie pogorszy sprawy. A jeżeli Donna uzna to za zielone światło do dalszych zalotów?
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: