Rodzinne sekrety - ebook

ROZDZIAŁ 1

Wczesna jesień była w tym roku wyjątkowo piękna, jakby starała się ze wszystkich sił zatrzeć nieprzyjemny incydent, który rodzinie Zagórskich zgotowało lato. Pod koniec sierpnia zamiast spodziewanych słonecznych dni poprawiających ludziom samopoczucie i pozwalających owocom w sadzie przyjemnie się rumienić, nadeszła burza stulecia, w niecałe pół godziny niszcząc dorobek wielu lat pracy.

Po pięknym, pielęgnowanym bez oszczędzania sił i środków sadzie Zagórskich pozostało tylko wspomnienie. Ogród też mocno ucierpiał. Jan Zagórski, ojciec czterech córek i głowa rodu, rano specjalnie nie dotykał kotar zasłaniających okna i szerokie balkonowe drzwi, żeby jak najdłużej chronić ukochaną żonę przed widokiem skutków nawałnicy.

Minęły cztery tygodnie. Przyroda zmobilizowała wszystkie siły, by naprawić to, co zostało zepsute. Połamane kwiaty wypuszczały boczne pędy, między drzewkami zieleniła się świeża trawa. Kiedy patrzyło się na sad z dużej odległości, można było odnieść wrażenie, że wszystko jest jak dawniej. Ale wystarczyło podejść bliżej, żeby pozbyć się złudzeń.

Prawie wszystkie owoce przepadły. W tym roku jabłoniowy sad miał dla swoich właścicieli zaledwie dwa kosze poobijanych, stłuczonych gradem owoców. Reszta nie nadawała się do zbioru.

Jedyne jabłko, które ocalało bez szwanku, stało teraz na biurku Jana w jego księgarni nieomal jak relikwia. Codziennie brał je do ręki i przypominał sobie, że dobro jest możliwe. Jeśli wszyscy się postarają i włożą w to odpowiedni wysiłek, za rok gałęzie jabłoni w starym sadzie znów będą się uginać pod ciężarem dorodnych jabłek, a szczęśliwa rodzina raz jeszcze zasiądzie przy zastawionym stole na drewnianej werandzie.

Jan sam już nie wiedział, co okaże się trudniejszym zadaniem: naprawienie szkód wyrządzonych przez burzę czy zebranie rozproszonej rodziny…

Mężczyzna westchnął, po czym dokończył układanie stosów książek. Ich wysokość stanowiła dla niego kolejny powód do zmartwienia. Sprzedaż nie szła dobrze. We wrześniu, jak co roku, klienci, przytłoczeni szkolnymi wydatkami i spłacaniem pourlopowych długów, oszczędzali na wszystkim. Poza tym wielu ludzi sądzi, że bez książek można żyć. Zapewne mają trochę racji. Ale co to za życie!

Jan, westchnąwszy ponownie, podszedł do szyby wystawowej. Parking pod galerią po drugiej stronie ulicy mimo dość wczesnej pory i dnia powszedniego pełen był samochodów. Co jakiś czas ktoś wychodził i pakował do bagażnika siaty zakupów.

Co w tym jest? – zastanawiał się Jan. – Jaka magia sprawia, że nawet jeśli w małym sklepie cena będzie podobna albo nawet niższa, klienci i tak wybiorą tę maszynę do sprzedawania, automat towarowy, fabrykę przerabiającą ludzkie słabości na konkretny pieniądz? Niby każdy wie, jak działa reklama, jakie sztuczki stosują sieciówki, ale i tak kupuje właśnie w nich.

Jan spojrzał na wnętrze swojej księgarni prowadzonej przez rodzinę od pokoleń. To miejsce miało swój klimat. Niepowtarzalny urok. Ale ostatnio to nie wystarczało, by skłonić klientów do wykonania tak niezwykle męczącego i wyczerpującego działania, jakim jest przejście na drugą stronę ulicy do jednego zaledwie sklepu. A gdyby nawet jakiś odważny zdecydował się na tak desperacki krok, to oszołomiony światłami, muzyką, różnorodnością wystaw dopiero co opuszczonej galerii, zapewne niczego już nie zdoła tutaj dostrzec…

Nie upadajmy na duchu – powtarzała ostatnio żona Jana, Helena. Właściwie robiła to całymi dniami. Zwracała się w ten sposób do córek, a nawet do swojej siostry Marty, która – choć zwykle stanowiła podporę rodziny – po ostatnich wypadkach straciła znaczną cześć swojej życiowej energii.

Wyglądało na to, że dom, sad i rodzina stanowiły jeden mocno zintegrowany system. Gdy w jednej jego części źle się działo, cierpiały wszystkie.

– Przestań! Nie bądź takim fatalistą – zawołał Jan, a jego głos odbił się od pustych ścian, lekko tylko stłumiony stojącymi na wysokich regałach książkami.

Wiadomo nie od dziś, że najlepszym sposobem na czarne myśli jest działanie. Jan zatarł dłonie. Przesunął na wystawie szeroką konstrukcję z „nowości”, skomponowaną przez najmłodszą córkę Anielkę, tak by promienie słońca bez przeszkód mogły wnikać do starego wnętrza, które – musiał to przyznać – z natury było dość ciemne. Następnie przeszedł do tej części pomieszczenia, w której zorganizowana była mała herbaciarnia. Posprzątał. Poukładał torebeczki z osobiście komponowanymi mieszankami aromatycznych herbat. Wiedział, że to, co robi, jest dobre i wyjątkowe. Był już dostatecznie dojrzałym człowiekiem, by mieć odwagę powiedzieć to wprost: mam talent, niezwykły dar.

A jednak i to nie wystarczało. Klienci, zwłaszcza ci stali, wpadali wprawdzie na herbatę, częstowali się ciastkiem, dyskutowali, czasem kupowali książkę. Bywały dni, gdy w księgarni panował spory ruch, tak że oboje z Anielką mieli pełne ręce roboty. Ale coraz częściej zdarzały się poranki takie jak dzisiejszy. Wypełnione pustką i ciszą. Nie było nawet potrzeby, żeby córka mu towarzyszyła, obowiązków nie starczało nawet dla niego.

Jan wziął do ręki jedną z torebek herbaty. Była to kompozycja rocznicowa. Tak długo nad nią pracował. Całymi miesiącami suszył zioła i owoce, dosypywał, parzył, kombinował, myślał. Ale przede wszystkim czuł. Jego palce przekazywały płynące z głębi serca dobre emocje. Całą swoją miłość do żony. Uczucie, które przetrwało czterdzieści lat, narodziny czwórki dzieci, budowę domu i codzienność, która jest romantyczna tylko wtedy, gdy człowiek spogląda za siebie – w przeszłość. Bo trwające właśnie dni, nużąco powtarzalne w swej niezmienności, wydają się takie zwyczajne. Łatwo w ich powodzi zagubić radość życia, świeżość i entuzjazm. Wschody słońca przestają być spektaklem natury, a zaczynają się kojarzyć wyłącznie z dźwiękiem budzika, który zawsze dzwoni zbyt wcześnie.

Jan i Helena umieli pielęgnować swoje uczucie i radość życia.

A na pamiątkę wszystkich minionych przeżyć z dobrą wróżbą na przyszłość powstała rocznicowa herbata.

Ale ta mieszanka, mimo iż naprawę była niezwykła, wcale rewelacyjnie się nie sprzedawała. Nawet Jan – wieczny romantyk i humanista – teraz wyraźnie poczuł, że nie sposób tak dłużej żyć, wbrew ekonomicznym realiom. Jego mała, stara księgarnia, choć miała niezwykłą historię i była miejscem wyjątkowym, wyraźnie przegrywała z komercją galerii.

Jan poczuł ból w okolicy serca. Miał wrażenie, jakby starość bezczelnie, z zimnym uśmiechem spojrzała mu prosto w oczy. Zadrżał. W samym dźwięku tego słowa kryły się wszelkie największe lęki tego świata. Utrata kontroli nad własnym ciałem, zależność od innych, choroby, ból, ubóstwo…

Przetarł oczy i otrząsnął się nagle.

– Mowy nie ma! – powiedział głośno do niewidzialnego przeciwnika. – Tak łatwo mnie nie weźmiesz. Mam jeszcze zbyt wiele spraw do załatwienia. Muszę najpierw posprzątać moje życie. Zostawić dzieciom dobrze prosperujący biznes i czystą rodzinną historię, a nie podupadającą księgarnię i pokręconą biografię.

– Mowy nie ma! – powtórzył głośno i śmielej spojrzał w stronę galerii.

Jakby w odpowiedzi na jego słowa zaczął padać deszcz. Najpierw delikatnie stukał kroplami w szybę, jednak szybko rósł w siłę. To już nie było letnie orzeźwienie, ale ponura jesienna słota. Jakby przyroda wyraźnie chciała mu powiedzieć: nawet się nie wysilaj. Nie widzisz, że jesteś już stary? Nie masz wpływu na życie swoich córek i nic nie możesz zrobić w sprawie księgarni. Nigdy nie pokonasz potęgi, jaką jest galeria. Jej nawet deszcz nie straszny. Klimatyzowane wnętrze łagodzi odczucie chłodu, muzyka tłumi dźwięk spadających kropel, a światła z powodzeniem zastępują słońce. Nieprzerwana pielgrzymka klientów do tej świątyni współczesności trwa i nic jej nie zatrzyma.

Deszcz bębnił coraz silniej, jakby chciał wzmocnić siłę swoich argumentów i lepiej dotrzeć do serca oraz świadomości Jana. W jego księgarni bowiem od razu zrobiło się ciemniej i nie pomogło nawet zapalenie wszystkich lamp. Wilgoć ciągnęła od drzwi, a książki zdawały się drzemać na swoich regałach.

Jan wziął głęboki oddech. Był księgarzem z prawdziwego zdarzenia, nie tylko sprzedawcą. Miłość do literatury krążyła w jego żyłach pomiędzy czerwonymi i białymi krwinkami, sprawiając, że zaczynało go łączyć autentyczne pokrewieństwo z bohaterami powieści. Stawał się dzięki temu innym człowiekiem. Dojrzałym, wszechstronnym, a z czasem po prostu mądrym. Przez lata zgromadził w sercu i umyśle doświadczenia tysięcy przeczytanych historii. Nie zamierzał oddać swojej księgarni bez walki. Czymże bowiem był bez swojego ukochanego miejsca pracy? Na to pytanie nie umiał udzielić odpowiedzi.

– Jeszcze nie wszystko skończone – powiedział. – Czas pokaże, kto się będzie śmiał ostatni – zawołał głośniej, tym razem z przekonaniem.

A deszcz chyba zrozumiał. W każdym razie stracił impet i przycichł nieco.ROZDZIAŁ 2

Helena piekła ciasto cytrynowe. Nie miała ostatnio serca do szarlotek i choć w sadzie pod drzewami wciąż leżały brutalnie otrzepane przez burzę i grad owoce, które znakomicie nadałyby się do tego właśnie celu, nawet ich nie dotykała. Zbyt mało czasu upłynęło…

Najmłodsza córka, Aniela, wstawała codziennie skoro świt, zanim jeszcze jej córeczka się obudziła, i porządkowała sad. Pewnie jej się wydawało, że nikt nie dostrzega tych wysiłków, ale to nie była prawda.

Wprawdzie Helena i Jan porzucili swój miły małżeński obyczaj i przestali pić rano kawę na swoim niewielkim tarasie, który wychodził z sypialni wprost na ogród, nie przesiadywali też wieczorami na drewnianym ganku z widokiem na sad, lecz każdą zmianę odnotowywali w sercach i umysłach. A w sadzie codziennie przybywało drzew, jak dawniej otoczonych zieloną trawą – wygrabioną rękami Anielki z liści, połamanych gałęzi i zmasakrowanych owoców.

Helena czuła wyrzuty sumienia. To była ciężka praca. Zdecydowanie nie dla jednej osoby, zwłaszcza drobnej dwudziestopięcioletniej dziewczyny o smukłej figurze, delikatnych dłoniach miłośniczki książek i długich splotach rudych włosów, które nawet wiązane w warkocz wymykały się spod kontroli i przeszkadzały w pracy.

Na razie jednak ani Helena, ani Jan nie zdołali znaleźć w sobie dość siły, żeby pomóc Anieli. Żyli, jakby nic się nie stało. Może dlatego, że zniszczony sad był teraz najmniejszym problemem…

Po pamiętnej burzy córki rozpierzchły się, zabierając swoje problemy ze sobą. Dom na jakiś czas przestał być bezpieczną przystanią, w której można złożyć dowolną ilość smutków i znaleźć pocieszenie. Teraz sam potrzebował pomocy. A ta na razie nie nadchodziła. Zamiast tego mnożyły się kłopoty.

Julia, zerwawszy tuż przed planowanymi zaręczynami i mającym zaraz po nich nastąpić hucznym ślubie swój związek z Ksawerym, poświęciła się wyłącznie pracy. Prawie nie wychodziła z przychodni weterynaryjnej, której była właścicielką. Uporządkowała faktury, wymyśliła system zmian, który miał usprawnić działanie firmy, i brała wszystkie dyżury. Ludzie mówili, że do przychodni Julii Zagórskiej można przyprowadzić cierpiącego zwierzaka o dowolnej porze, a pani doktor zawsze go przyjmie. Z uśmiechem na twarzy i niekończącą się nigdy cierpliwością.

Helena czuła ucisk w żołądku na samą myśl o tym, że jej córka wszystkie swoje uczucia, całe bogactwo swojej osobowości oddała tylko jednej dziedzinie życia. Pracy. Wiadomo, że to droga donikąd. Praca, choćby i najpiękniejsza, nie jest przecież w stanie zastąpić człowiekowi rodziny, snu, innych pasji, przyjaciół, spacerów, świeżego powietrza, wolnego czasu, a przede wszystkim i ponad wszystko miłości.

Helena westchnęła i wlała pachnącą, złociście żółtą masę do foremki. Nie miała w stosunku do jej konsystencji żadnych zastrzeżeń, a wcześniej różnie bywało. W tym cieście najtrudniejsze jest dodanie na koniec świeżo wyciśniętego soku z cytryny. Czasem wszystko wtedy się warzy i masa nadaje się wyłącznie do kosza. Dziś było jednak inaczej. Gładkie, połyskujące ciasto zostało włożone do pieca. Zaczęło właśnie wydzielać kuszące aromaty, kiedy z nieba lunął deszcz. Zawsze w takiej sytuacji Helena odruchowo odliczała członków rodziny – jak kapitan statku przed burzą.

Jan był w księgarni i pozostawało tylko mieć nadzieję, że – pozostawiony sam na sam ze swoimi myślami – nie zamartwia się za bardzo. Marylka, najstarsza córka, siedziała teraz zapewne przed biurkiem w budynku telekomunikacji, gdzie pracowała jako specjalistka od kontaktów z klientami biznesowymi. Można było się domyślić, że wykonuje swoje obowiązki, a jednocześnie myśli o swoich synach pozostawionych w przedszkolu i już planuje, jak upchnąć w zbyt krótkim dniu wszystkie konieczne do wykonania czynności. Wieczna żonglerka czasem i działaniami były codziennością jej samotnego macierzyństwa.

Gabrysia, o pięć lat młodsza, ratowała swoje małżeństwo. Szukała pracy dla siebie i męża Kornela. Próbowała zbudować życie na czymś więcej niż niekończące się starania o dziecko. Uwikłana w historię znajomości męża z Elizą, młodą dziewczyną w ciąży, znajdowała się teraz naprawdę w trudnym położeniu.

Helena nawet przez chwilę nie pomyślała, by zawracać jej głowę sprzątaniem sadu.

Julia była w przychodni – wróciła do odliczania.

A najmłodsza Anielka? Zatrzymała się gwałtownie.

– No właśnie – zastanowiła się. – Gdzie ona jest?

Pojechała rano odwieźć córeczkę do szkoły i dawno już powinna być z powrotem. Nie musiała dzisiaj pomagać ojcu w księgarni, bo ruch w tym miesiącu był niewielki. Nawet podręczniki nie szły jak dawniej, bowiem Jan nie mógł sobie pozwolić na tak duże rabaty jak niektóre księgarnie internetowe.

Ale niepokój o męża i córki to jeszcze nie wszystko.

Brat Jana po tylu latach pobytu w USA, gdy wydawało się już, że ułożył sobie życie i odniósł sukces, przypomniał sobie nagle, że budynek księgarni oraz sad należą także do niego i zażądał natychmiastowej spłaty swojej części spadku.

Helena westchnęła. Nigdy nie mieli tylu pieniędzy. Odkładali tę sprawę latami, a geograficzne oddalenie i dobra sytuacja materialna brata Jana zdawały się im sprzyjać. Ale zawsze kiedy Alfred dzwonił, wszystkim cierpła skóra. Bali się.

Tym razem nie było już żadnego pola dla spekulacji. Alfred wyraźnie zapowiedział, że przylatuje, by ostatecznie zamknąć sprawy finansowe. Cała rodzina miała świadomość, że to oznacza sprzedaż księgarni. Miejsca tworzonego przez pokolenia, które przetrwało dwie wojny, okupację i komunę. Z którym Jan był związany tak bardzo, że nie wyobrażał sobie bez niego życia. A także – patrząc praktycznie na sprawę – utrzymania domu.

Księgarnia nigdy nie prosperowała aż tak dobrze, by zapewnić licznej rodzinie dostatek, dawała jednak stabilność finansową i zabezpieczała najważniejsze potrzeby. Bez tego źródła dochodu Jan i Helena, zdani wyłącznie na swoje niewielkie emerytury, znaleźliby się w trudnym położeniu.

Można by oczywiście jeszcze sprzedać dom, ale nikt z rodziny nie odważył się wypowiedzieć na głos tej strasznej myśli.

Helena rozejrzała się wokół siebie, a widząc, jak mrok podstępnie zakrada się do jej domu, natychmiast podjęła środki zapobiegawcze. Zaczęła zapalać świece. Małe i duże. W pojemnikach, a także na świecznikach. Szybko zrobiło się naprawdę przytulnie. Ciasto pachniało, deszcz przyjemnie szumiał za oknem.

Będzie dobrze – pomyślała wbrew wszystkim obawom. Nie mogła jednak oprzeć się wrażeniu, że tym razem nie wyjdą cało z tej próby. Nie zdołają uratować wszystkiego.ROZDZIAŁ 3

Maryla, najstarsza z sióstr Zagórskich, wyszła z biura na przerwę. Jej koleżanki całą grupką udały się do pobliskiej restauracji, żeby w przyjemnej atmosferze przekąsić coś, porozmawiać, wymienić się najnowszymi biurowymi ploteczkami lub po prostu podzielić tym, co ich aktualnie najbardziej boli czy cieszy.

Maryla zwykle uwielbiała te chwile przerwy. W czasie pracy rozmowa rzadko była możliwa. Wszystkie zatrudnione osoby były bardzo zajęte wykonywaniem obowiązków, wiedząc, że ich wydajność wciąż jest poddawana surowym kontrolom. Ale dzisiaj Maryla nie mogła sobie pozwolić na przyjemność pogaduszek z koleżankami. Półgodzinną przerwę musiała wykorzystać na zakupy. Lodówka świeciła pustkami. Rano z trudem skomponowała z resztek jakieś śniadanie dla synów, po czym, pełna wyrzutów sumienia, zaprowadziła ich do przedszkola, uspokajając się myślą, że tam niedługo chłopcy dostaną porządny posiłek.

Wbiegła do sklepu. Szybko wzięła koszyk i ruszyła wzdłuż regału. Trzydzieści minut to wcale nie tak dużo, jeśli doliczyć kolejkę przy kasie, której długość ciężko oszacować wcześniej, oraz czas potrzebny na powrót do firmy. Jak automat zdejmowała kolejne produkty ze znajomych miejsc. Już właściwie zapomniała, czym jest spokojny wybór towaru, leniwe przechadzanie się między półkami, oglądanie, szukanie. Na taki luksus nie było czasu.

Sprawnie zapełniła koszyk, planując w głowie posiłki na najbliższe dni z weekendem włącznie. Jednocześnie jej wewnętrzny kalkulator podliczał wartość towaru, która nie mogła przekroczyć kwoty, jaką miała w portfelu. Zbliżał się koniec miesiąca i Maryla w napięciu czekała na alimenty od byłego męża, po jej wypłacie został już bowiem wyłącznie wykorzystany do dna debet.

Podjechała do kasy, przepakowała towar do toreb, niecierpliwie przebierając nogami. Minuty uciekały bardzo szybko. Szkoda, że pół godziny spędzone w pracy nigdy nie miało zwyczaju mijać tak prędko. Wzięła w dłonie ciężkie siaty i znów mocno przyspieszonym krokiem ruszyła w stronę służbowego parkingu. Część zakupów wrzuciła do bagażnika, a produkty wymagające specjalnego przechowywania do turystycznej lodówki, którą specjalnie w tym celu woziła w samochodzie. Czekało ją bowiem jeszcze kilka godzin pracy. Zatrzasnęła drzwi samochodu i, potykając się na wysokich obcasach, których noszenie było w jej firmie niepisanym obowiązkiem, pobiegła w stronę schodów. Na korytarzu usłyszała wesołe śmiechy i głosy zrelaksowanych przerwą koleżanek. Otarła pot z czoła, weszła na chwilę do łazienki, aby poprawić makijaż, po czym wróciła do pokoju.

Wir pracy już się rozkręcał. Dzwoniły telefony. Szef podchodził z nowymi zadaniami. Stukały klawisze komputerów. Maryla też otwarła stosowne okienka. Jednocześnie włączyła na telefonie stronę swojego banku i sprawdziła stan konta. Nic. Żadnego przelewu nie było, a według umowy przychodził zawsze dwudziestego piątego dnia każdego miesiąca.

Co jest? – Maryla potarła znów czoło, zbierając dopiero co nałożony puder. – Marcin nigdy dotąd nie spóźniał się z płatnościami. Był wkurzający i zranił ją mocno, ale dbał o dzieci. Zabierał chłopców w wyznaczone dni i odwoził punktualnie, tak że nie musiała się martwić. Regularnie wywiązywał się też z nałożonego przez sąd obowiązku alimentacyjnego.

Szybko wpisała hasło raz jeszcze, ryzykując, że szef przyłapie ją na tym niedozwolonym regulaminem zajęciu, co mogło skutkować utratą premii, a w najgorszym razie nawet pracy. Ale nic to nie dało. Sytuacja w ciągu tych kilku minut nie zmieniła się ani trochę. Konto było puste.

Maryla wzięła się za tabelę w Excelu, mocno skomplikowaną, którą musiała koniecznie wypełnić dzisiaj. Chętnie porzuciłaby to żmudne zajęcie, ale termin wołał z kalendarza, kłując w oczy czerwonym kolorem i trzema tłustymi wykrzyknikami. Nie mogła sobie pozwolić na opóźnienie. Zaczęła powoli i w skupieniu wprowadzać dane. Jednocześnie jej mózg cały czas gorączkowo szukał sposobu na rozwiązanie prywatnych problemów.

Może poprosić Andrzeja o pożyczkę? – zastanowiła się przez chwilę, ale odrzuciła ten pomysł już na wstępie. Nie ma nic gorszego niż samotna kobieta, która prosi swojego partnera o pieniądze. Zwłaszcza w początkowej fazie związku. Nie chciała zaczynać z takiej pozycji. A sama przed sobą nie miała odwagi się przyznać, że oprócz tego boi się go wystraszyć. Andrzej był w dużo lepszej sytuacji materialnej niż ona. Miał własny piękny apartament, w którym wszystko znajdowało się na swoim miejscu, a meble i całe wyposażenie były wysokiej jakości. No i ten porządek! Natychmiast stanęło jej przed oczami wynajmowane przez nią mieszkanie, w którym chłopcy w ciągu dziesięciu minut potrafili zniweczyć efekty godzinnego sprzątania. Bała się, że Andrzej pomyśli, iż Maryla nie umie zaprowadzić ładu także w swoich finansach i oczekuje od niego pomocy w utrzymaniu siebie i synów.

To miało być prawdziwe uczucie. Szczere i romantyczne.

Tylko jak to pogodzić z prozą życia, która wielkim zerem krzyczała z pustego konta?

Tego na razie nie wiedziała. Jedynym rozwiązaniem, jakie jej przychodziło w tym momencie do głowy, była rozmowa z byłym mężem. To wyjście wydawało się bardzo proste, a jednak w tym przypadku przypominało prawdziwe pole minowe. Jeden fałszywy krok i następował potężny wybuch, najczęściej właśnie z jej strony.

Nie miała specjalnej ochoty na kolejną kłótnię, ale nie zdołała wymyślić lepszego planu. Wróciła do pracy. Zaległości to była ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebowała. Palce zwinnie biegały po klawiaturze, a w głowie układały się gładkie zdania, za pomocą których Maryla zamierzała przedstawić Marcinowi swoje racje. Jeśli tylko zdoła utrzymać emocje na wodzy…

Ciąg dalszy w wersji pełnej