Rok 1846 - ebook

Sty­czeń 1846. Sa­lon Sio­stry, wie­czo­rem, w War­sza­wie.

Eks – Kasz­te­la­no­wa z trze­ma cór­ka­mi. – Re­fe­ren­darz. – Oby­wa­tel. – Sio­stra stoi przed sto­li­kiem i przy­rzą­dza her­ba­tę. – Otwar­ty for­te­pian po­środ­ku sa­lo­nu. – Lam­pa i świe­ce na nim.

SIO­STRA

Pani ła­ska­wa moja po­dob­no za­wsze bez śmie­ta­ny?

EKS – KASZ­TE­LA­NO­WA

Kre­my nie mogę znieść, ku­zy­necz­ko – niech po­wie Ce­cyl­ka – no mów, moja Ce­cyl­siu – prze­cie wiesz, jak prze­szłej zimy w Wied­niu u księ­cia Met­ter­ni­cha przy­pad­kiem zda­rzy­ło się, żem się za­po­mnia­ła, bo tyle było wy­so­kie­go tonu osób, i wy­pi­łam…

CE­CY­LIA

Mama wy­pi­ła może pół fi­li­żan­ki…

EKS – KASZ­TE­LA­NO­WA

Ale nie tak – nie tak – trze­ba wszyst­ko po­wie­dzieć, Ce­cyl­siu – że sam ksią­żę ar­cy­kanc­lerz był mi po­dał fi­li­żan­kę, więc, że nie mo­głam się wzbro­nić…

CE­CY­LIA

I mama po­tem do­sta­ła nud­no­ści, a po nud­no­ściach wy­rzu­tu na twa­rzy…

EKS – KASZ­TE­LA­NO­WA

Może le­piej to opo­wiesz, Agat­ko – mów­że, Agat­ko…

SIO­STRA

A pan po­dob­no za­wsze z ru­mem?

RE­FE­REN­DARZ

Do usług pani – pa­dam na­dob­nej pani do nó­żek ca­łu­ję brze­żek fi­li­żan­ki, któ­ry się jej pal­ców do­tknął pro­szę o pół­trze­ciej kro­pe­lecz­ki wię­cej rumu – ot! tak! – już do­syć. – Gdy­bym śmiał, po­wie­dział­bym, że nie­le­d­wie, że nie za wie­le te­raz - vo­tre tres hum­ble se­rvi­teur!

OBY­WA­TEL

A ja, dro­ga pani, dziś pić nie będę – ja­koś i tak już od kil­ku nocy nie sy­piam – her­ba­ta go­rzej by mnie zbez­sen­ni­ła jesz­cze. – Coś i pani sta­wia swo­ją fi­li­żan­kę i nie pod­no­si jej do ust – coś i pani ko­cha­nej nie­do­brze?

SIO­STRA

Wy­rze­kłeś pan – nie­do­brze.

EKS – KASZ­TE­LA­NO­WA

A to co, moja ko­cha­necz­ko, ku­zyn­ko, anioł­ku? Co to­bie? W rze­czy sa­mej, źle wy­glą­dasz…

RE­FE­REN­DARZ

Jak­żeż moż­na, tak pra­wie, że się tak wy­ra­żę, blas­fe­mo­wać, mo­ścia do­bro­dzi­ko, twier­dząc, iż tak prze­cu­dow­nie uro­dzi­wa twarz mo­gła­by nie już źle, mó­wię, ale nie­co mniej pięk­nie wy­glą­dać… Niech się pani dla mnie nie fa­ty­gu­je – ja wolę ot! tam­to cia­stecz­ko vo­tre tres hum­ble se­rvi­teur!

EKS – KASZ­TE­LA­NO­WA

Za­wszeć to mło­de wdów­ki za czym­siś tę­sk­nią po świe­cie. – Mło­dziuch­nym wdów­kom, jak to­bie, ku­zy­necz­ko, nie po my­śli, i bar­dzo na­tu­ral­nie, a więc radę weź od sta­rej, tak, od sta­rej, bom już­ci przez po­rów­na­nie, kom­pa­ra­tyw­nie, star­sza od cie­bie, ku­zy­necz­ko – wszak praw­da7 – Już­ciż star­sza je­stem – Ce­cy­lio, wszak ja star­sza od ku­zy­necz­ki? Mów­że, kie­dy się pyta mama!

CE­CY­LIA

O, i do­brze star­sza mama.

EKS – KASZ­TE­LA­NO­WA