Rozwój osobisty lidera - ebook

Wprowadzenie

Czy zda­rza ci się po­my­śleć, że mógł­byś za­rzą­dzać na znacz­nie wyż­szym szcze­blu, lecz nie wiesz, jak się tam do­stać? Za­sta­na­wia­łeś się, jak umoc­nić swo­je wpły­wy i bar­dziej prze­ko­nać do sie­bie lu­dzi? Cie­ka­wi cię, dla­cze­go jed­ni li­de­rzy wy­bi­ja­ją się po­nad in­nych? Za­da­li­śmy wie­le po­dob­nych py­tań. Na pod­sta­wie wła­sne­go – łącz­nie po­nad sie­dem­dzie­się­cio­let­nie­go do­świad­cze­nia w za­rzą­dza­niu – stwier­dzi­li­śmy, że dro­ga do umac­nia­nia wpły­wów, mo­bi­li­zo­wa­nia lu­dzi i sku­tecz­ne­go przy­wódz­twa pro­wa­dzi przez roz­wój oso­bi­sty. Oczy­wi­ście przy­wódz­two to nie tyl­ko roz­wój. Jed­nak po­zwa­la on wiel­kim li­de­rom zdo­by­wać i utrzy­my­wać przy­wódz­two. Sta­no­wi dla nich kry­ni­cę mło­do­ści.

Roz­wój jest dla li­de­ra tym, czym tlen dla nur­ka. Bez nie­go umie­ra. W od­róż­nie­niu od nur­ka nie umrzesz na­praw­dę, je­śli prze­sta­niesz się roz­wi­jać. Stop­nio­wo stra­cisz jed­nak wpływ na lu­dzi, a po pew­nym cza­sie cał­ko­wi­cie utra­cisz moż­ność kie­ro­wa­nia nimi.

Przy­kre upad­ki wi­du­je­my za­rów­no w ma­łych jak i wiel­kich or­ga­ni­za­cjach, przed­się­bior­stwach go­spo­dar­czych i in­sty­tu­cjach po­żyt­ku pu­blicz­ne­go. Li­de­rzy zdo­by­wa­ją po­zy­cję, ale nie po­tra­fią jej utrzy­mać. Nie­któ­rzy otrzy­mu­ją sta­no­wi­ska, bo dys­po­nu­ją po­ten­cja­łem, któ­re­go póź­niej nie umie­ją wy­ko­rzy­stać. Po­dob­nie bywa z mło­dy­mi obie­cu­ją­cy­mi li­de­ra­mi, któ­rzy nig­dy nie roz­wi­ja­ją skrzy­deł. Ich po­ten­cjał po­zo­sta­je nie­wy­ko­rzy­sta­ny. Jaki wspól­ny mia­now­nik mają te sy­tu­acje? Roz­wój oso­bi­sty – lub ra­czej jego brak. To przede wszyst­kim brak roz­wo­ju ha­mu­je ka­rie­rę li­de­ra.

Od go­to­wo­ści do roz­wo­ju za­le­ży zdol­ność kie­ro­wa­nia ludź­mi. To pro­ste. A jed­nak nie­ła­twe w prak­ty­ce. Ta re­gu­ła, jak więk­szość zna­ko­mi­tych re­guł, sta­je się sku­tecz­na do­pie­ro po za­sto­so­wa­niu. O tym wła­śnie jest ta książ­ka.

Na ko­lej­nych stro­nach po­znasz ko­le­je losu Bla­ke’a, ener­gicz­ne­go mło­de­go czło­wie­ka, nie­pew­ne­go, czy chce kie­ro­wać ludź­mi. Nie przej­muj się jego wie­kiem ani do­świad­cze­niem. Każ­dy z nas ma w so­bie coś z Bla­ke’a, zwłasz­cza gdy sta­je przed wy­zwa­niem roz­wo­ju.

Za­ufa­ną men­tor­ką Bla­ke’a jest Deb­bie Brew­ster. Dzie­li się z nim czte­re­ma wspa­nia­ły­mi kon­cep­cja­mi, któ­re, wła­ści­wie za­sto­so­wa­ne, po­zwa­la­ją być li­de­rem przez całe ży­cie.

Każ­de­mu atrak­cyj­na wy­da­je się myśl o kie­ro­wa­niu ludź­mi do koń­ca ży­cia. Nie chce­my w nie­skoń­czo­ność tkwić na tym sa­mym sta­no­wi­sku. Któ­ry przy­wód­ca pra­gnie sta­gna­cji albo, co gor­sza, utra­ty wpły­wów? Je­śli po­sta­na­wiasz kie­ro­wać ludź­mi przez całe ży­cie – w przed­się­bior­stwie, or­ga­ni­za­cji spo­łecz­nej lub ro­dzi­nie – mu­sisz sta­le się roz­wi­jać.

Mo­dli­my się, żeby my­śli za­war­te w tej książ­ce roz­nie­ca­ły two­ją pa­sję do roz­wo­ju i do­da­wa­ły ci sił, abyś po­dą­żał tą dro­gą przez całe ży­cie. Mi­łej za­ba­wy przy ROZ­WO­JU!

Ken Blan­chard i Mark Mil­lerNiespodziewana strata

„Mo­żesz być li­de­rem”, Bla­ke usły­szał te sło­wa od ojca. Po­wra­ca­ły w jego my­ślach dzie­siąt­ki razy. Czę­ścio­wo dla­te­go, że dłu­go wąt­pił w swo­je zdol­no­ści przy­wód­cze, a czę­ścio­wo dla­te­go, że były to ostat­nie sło­wa usły­sza­ne od ojca. Dzień póź­niej Jeff Brown zmarł na za­wał ser­ca.

Za­wał za­wsze nad­cho­dzi nie­ocze­ki­wa­nie, ale w tym wy­pad­ku cho­dzi­ło o coś wię­cej. Oj­ciec Bla­ke’a był w zna­ko­mi­tej for­mie fi­zycz­nej. Zdro­wo się od­ży­wiał, dużo wy­po­czy­wał i ćwi­czył trzy razy w ty­go­dniu. Nie­daw­no wró­ci­li z Bla­ke’em z naj­wspa­nial­sze­go w ży­ciu wy­jaz­du nar­ciar­skie­go. Nikt, a w szcze­gól­no­ści Bla­ke, nie spo­dzie­wał się śmier­ci Jef­fa.

Mie­siąc po po­grze­bie Bla­ke sie­dział w bi­blio­te­ce uni­wer­sy­tec­kiej i zma­gał się ze śmier­cią ojca, a tak­że z my­ślą, że mógł­by być li­de­rem. Czyż­by ojca za­śle­pi­ła mi­łość do je­dy­na­ka? Może to ko­lej­ny przy­kład jego wiecz­ne­go opty­mi­zmu? A może – co wy­da­je się naj­mniej wia­ry­god­ne – to praw­da? Może Bla­ke mógł­by być li­de­rem? Chciał za­dać ojcu tak wie­le py­tań. Ale było już za póź­no.

„Mo­żesz być li­de­rem.” Nadal sły­szał w uszach głos ojca. Nadal wi­dział jego twarz. Od­twa­rzał te sło­wa w my­ślach i od­po­wia­dał: „A skąd” albo „Na­praw­dę?”. Za­sta­na­wiał się, co w naj­bliż­szych la­tach z nich wy­nik­nie. Sta­ną się prze­kleń­stwem czy bło­go­sła­wień­stwem? Na ra­zie cią­ży­ły mu jak brze­mię.

Jeff Brown był wspa­nia­łym li­de­rem. Więk­szość lu­dzi sza­no­wa­ła go i uwiel­bia­ła. Od­no­sił suk­ce­sy. Słu­żył swo­jej or­ga­ni­za­cji uczci­wie i umie­jęt­nie. Dzia­łał w in­sty­tu­cjach po­żyt­ku pu­blicz­ne­go. Po­świę­cał się ro­dzi­nie i do­brze nią kie­ro­wał. Wy­bit­ne osią­gnię­cia Jef­fa przy­tła­cza­ły jego syna. Na­wet je­śli Bla­ke może być li­de­rem, to z pew­no­ścią nie tak do­sko­na­łym jak oj­ciec.

Nie wie­dział, co po­cząć. Wkrót­ce miał skoń­czyć col­le­ge i roz­glą­dał się za pra­cą. Był zdez­o­rien­to­wa­ny, prze­stra­szo­ny i nie miał ojca, któ­ry by mu do­ra­dził. Wcze­śniej tego nie do­ce­niał. Do­pie­ro po śmier­ci ojca zdał so­bie spra­wę z war­to­ści jego rad.

Na po­grzeb ojca przy­szły set­ki lu­dzi. Po uro­czy­sto­ści Bla­ke roz­ma­wiał z przy­ja­ciół­mi i współ­pra­cow­ni­ka­mi Jef­fa. Mię­dzy in­ny­mi z ko­bie­tą w śred­nim wie­ku, Deb­bie Brow­ster, dla któ­rej oj­ciec od kil­ku lat był men­to­rem. Gdy się przed­sta­wia­ła, z tru­dem po­wstrzy­my­wa­ła łzy.

„Twój tata wie­le wniósł do mo­je­go ży­cia – po­wie­dzia­ła. W ra­zie po­trze­by za­wsze mo­żesz się do mnie zwró­cić. Będę za­szczy­co­na, mo­gąc ci po­móc.”

Te­raz z bra­ku lep­szych po­my­słów Bla­ke po­sta­no­wił do niej za­dzwo­nić. Pa­mię­ta­ła go i naj­wy­raź­niej bar­dzo ucie­szy­ła się ze spo­tka­nia przy ka­wie, któ­re wy­zna­czy­li na­za­jutrz. – My­śla­łam, że przy­szłam za wcze­śnie – po­wie­dzia­ła z uśmie­chem Deb­bie, pod­cho­dząc do Bla­ke’a, któ­ry już sie­dział przy sto­li­ku w głę­bi ka­wiar­ni.

Wstał na po­wi­ta­nie.

– Nie chcia­łem, żeby pani cze­ka­ła, pani Brew­ster – od­parł. – Tata za­wsze mó­wił, że oka­zu­je­my lu­dziom sza­cu­nek, sza­nu­jąc ich czas.

– Mnie uczył tego sa­me­go – po­twier­dzi­ła, sia­da­jąc. – Ale mów mi Deb­bie. – Uśmiech­nę­ła się smęt­nie. – To mi przy­po­mi­na pierw­sze spo­tka­nie z two­im oj­cem. Zwró­ci­łam się do nie­go „pa­nie Brown”, a on prze­rwał mi i po­wie­dział „Mów mi Jeff”.

– Deb­bie, je­stem bar­dzo wdzięcz­ny, że zgo­dzi­łaś się na spo­tka­nie – rzekł nie­pew­nie.

– Czym mogę ci słu­żyć?

– Sam nie wiem – przy­znał.

– Okej, za­cznij­my od tego, że pra­wie wca­le się nie zna­my. – Deb­bie uśmiech­nę­ła się we­se­lej. – A ja mam wra­że­nie, że znam cię do­sko­na­le.

– Na­praw­dę? – Bla­ke był za­sko­czo­ny. – Jak to moż­li­we?

– Pra­co­wa­łam z two­im tatą po­nad dzie­sięć lat.

Bla­ke nie wie­dział, do cze­go Deb­bie zmie­rza.

– Ko­chał cię z ca­łe­go ser­ca – mó­wi­ła da­lej.

– Wiem.

– A po­nie­waż tak bar­dzo cię ko­chał, sta­le o to­bie opo­wia­dał.

– Po­waż­nie?

– Tak. O two­jej pierw­szej rand­ce. O przy­ję­ciu z oka­zji szes­na­stych uro­dzin. O punk­tach zdo­by­tych na me­czach.

O wy­bo­rze col­le­ge’u. A gdy kil­ka lat temu mia­łeś wy­pa­dek, wszy­scy się za cie­bie mo­dli­li­śmy.

– O rety! – Bla­ke był zdu­mio­ny. – Dla­cze­go tata opo­wia­dał ci o ta­kich rze­czach?

– Nie tyl­ko mi – po­wie­dzia­ła Deb­bie.

– Więc jest spo­ro ob­cych mi osób, któ­re zna­ją hi­sto­rię mo­je­go ży­cia?

– Tak, jest w fir­mie kil­ka osób, któ­rym dużo o so­bie opo­wia­dał. Mię­dzy in­ny­mi dla­te­go był wspa­nia­łym przy­wód­cą.

– Nie ro­zu­miem. My­śla­łem, że kie­ro­wa­nie ludź­mi to kie­ro­wa­nie ludź­mi.

– Kie­ro­wa­nie? – po­wtó­rzy­ła Deb­bie. – To tyl­ko wy­ra­że­nie. Jef­fo­wi za­le­ża­ło mię­dzy in­ny­mi na tym, żeby stwo­rzyć sku­tecz­ny ze­spół. Wie­dział, że naj­lep­sze ze­spo­ły wio­dą wspól­ne ży­cie. Wła­śnie dla­te­go za­wsze roz­ma­wia­li­śmy o ro­dzi­nach i in­nych waż­nych spra­wach spo­za pra­cy.

– Nie wie­dzia­łem – przy­znał Bla­ke. – Mogę so­bie to za­pi­sać?

– Ja­sne – za­pew­ni­ła.

Za­no­to­wał: „naj­lep­sze ze­spo­ły wio­dą wspól­ne ży­cie”, a po­tem za­py­tał:

– Sko­ro tak dużo wiesz o moim ży­ciu, to może po­wiesz mi coś o swo­im?

– Z przy­jem­no­ścią. Po pierw­sze nie wiem, co by było z moją ka­rie­rą, gdy­by twój tata nie zo­stał moim men­to­rem. A co naj­waż­niej­sze, nie wiem, co by było ze mną. Wy­warł na mnie ogrom­ny wpływ.

– W jaki spo­sób?

– Po pierw­sze na­uczył mnie do­słow­nie wszyst­kie­go na te­mat przy­wódz­twa. Wcze­śniej wy­da­wa­ło mi się, że po­tra­fię kie­ro­wać ludź­mi, ale tak na­praw­dę by­łam kiep­skim li­de­rem. I nie­wie­le bra­ko­wa­ło, że­bym zruj­no­wa­ła so­bie ka­rie­rę swo­ją nad­mier­ną pew­no­ścią sie­bie. Wte­dy po­zna­łam Jef­fa. Był już pre­ze­sem na­szej fir­my. A ja zo­sta­łam kie­row­nicz­ką ze­spo­łu, któ­ry pod wzglę­dem wy­ni­ków pla­so­wał się w fir­mie na sza­rym koń­cu. Dzię­ki na­ukom two­je­go taty mój ze­spół awan­so­wał na pierw­sze miej­sce. Póź­niej Jeff po­zo­stał moim men­to­rem. Zo­sta­łam dy­rek­tor­ką dzia­łu roz­wo­ju li­de­rów, a póź­niej na­wet dzia­łu ope­ra­cyj­ne­go. Twój oj­ciec wy­warł na mnie ogrom­ny po­zy­tyw­ny wpływ.

– W ostat­nich ty­go­dniach wie­le osób mó­wi­ło mi to samo – wy­znał Bla­ke. – Poza tym te­raz, cho­ciaż oj­ciec już nie żyje, nadal wpły­wa na moje ży­cie.

– Jak to? – za­py­ta­ła Deb­bie.

– Na przy­kład no­tu­ję to, cze­go na­uczył cie­bie. – Pod­niósł na nią wzrok. – To cał­kiem nie­złe.

– Więc czym mogę ci słu­żyć?

– Wła­ści­wie nie wiem. Tuż przed śmier­cią tata po­wie­dział mi: „Mo­żesz być li­de­rem”. Nie wiem, co z tym zro­bić. Przede wszyst­kim za bar­dzo mu nie wie­rzę. A po dru­gie sku­piam się te­raz na szu­ka­niu pra­cy.

– Kie­dy koń­czysz szko­łę?

– Za trzy mie­sią­ce.

– Cho­dzisz na roz­mo­wy kwa­li­fi­ka­cyj­ne do firm?

– Tak.

– Do­sta­łeś ja­kieś od­po­wie­dzi?

– Nie­wie­le.

– Co o tym są­dzisz?

– Sam nie wiem.

– Do­sko­na­le ro­zu­miem, że czu­jesz się nie­pew­nie. Może spo­tka­my się jesz­cze raz i szcze­gó­ło­wo omó­wi­my, co da­lej?

– By­ło­by świet­nie. – Bla­ke po­czuł ulgę. Nie miał pew­no­ści, czy po­wi­nien dzwo­nić do Deb­bie. A te­raz czuł, że ma w niej praw­dzi­we­go so­jusz­ni­ka.

– Bę­dziesz mu­siał tro­chę się przy­go­to­wać – po­wie­dzia­ła Deb­bie. – Po pierw­sze chcia­ła­bym le­piej po­znać two­je ży­cie.

– Sprzed szes­na­stych uro­dzin? – Uśmiech­nął się.

– Tak. Po­roz­ma­wia­my o two­ich moc­nych stro­nach, za­in­te­re­so­wa­niach i o tym, co do­tąd da­wa­ło ci w ży­ciu po­czu­cie speł­nie­nia.

Bla­ke za­no­to­wał.

– Coś jesz­cze? – za­py­tał.

– Tak. Jesz­cze dwie rze­czy. Po­mów­my o tym, w czym nie je­steś naj­lep­szy. A na ko­niec o tym, jak ma wy­glą­dać two­ja pierw­sza pra­ca. Co cię in­te­re­su­je i fa­scy­nu­je?

– Nie je­stem pe­wien, czy umiem od­po­wie­dzieć na te wszyst­kie py­ta­nia. – Przy­glą­dał się no­tat­kom.

– Po­sta­raj się jak naj­le­piej. To bę­dzie dla nas punkt wyj­ścia.Ruch do przodu

Za­nim Bla­ke zdał wszyst­kie eg­za­mi­ny, a Deb­bie zna­la­zła wol­ne po­po­łu­dnie, mi­nę­ły trzy ty­go­dnie. Umó­wi­li się w tej sa­mej ka­wiar­ni co po­przed­nio. Znów obo­je przy­szli przed cza­sem.

– Cześć – po­wie­dzia­ła Deb­bie. – Co sły­chać?

– Wszyst­ko do­brze – od­parł Bla­ke. W rze­czy­wi­sto­ści jed­nak nadal drę­czył go smu­tek po śmier­ci ojca.

– Przyj­ście do sie­bie po śmier­ci bli­skiej oso­by zaj­mu­je dużo cza­su – ode­zwa­ła się ła­god­nym gło­sem Deb­bie. – Za­sta­na­wia­łeś się nad spra­wa­mi, o któ­rych roz­ma­wia­li­śmy pod ko­niec po­przed­nie­go spo­tka­nia?

– Tak. Tyl­ko oba­wiam się, że nie mam od­po­wie­dzi na wszyst­kie py­ta­nia.

– W po­rząd­ku. Ja rzad­ko po­tra­fię od­po­wie­dzieć na wszyst­kie ze swo­ich wła­snych py­tań – po­wie­dzia­ła z sze­ro­kim uśmie­chem. – Ale to nie umniej­sza ich siły. Czę­sto po­szu­ki­wa­nie od­po­wie­dzi przy­no­si tyle samo ko­rzy­ści co sama od­po­wiedź. Zo­bacz­my, co uda­ło ci się usta­lić.

Za­czę­li od pa­sji i moc­nych stron Bla­ke’a. Po­nie­waż był bar­dzo uta­len­to­wa­ny, roz­mo­wa wy­pa­dła fa­scy­nu­ją­co.

– Od razu wi­dać, że Jeff wpły­nął na two­je ży­cie – za­uwa­ży­ła Deb­bie. – Mi­nę­ło le­d­wie dwa­dzie­ścia mi­nut, a już usta­li­li­śmy, że swo­bod­nie czu­jesz się wśród lu­dzi, lu­bisz pra­co­wać z dzieć­mi – w szko­le śred­niej by­łeś dru­ży­no­wym na obo­zach. Do­brze się uczysz, wy­so­kie wy­ni­ki w te­stach umoż­li­wią ci stu­dia na pre­sti­żo­wych uczel­niach. Pra­cę pi­sa­łeś z biz­ne­su i ad­mi­ni­stra­cji, spe­cja­li­zo­wa­łeś się w mar­ke­tin­gu. Masz za­cię­cie spor­to­we. Upra­wia­łeś róż­ne dys­cy­pli­ny, świet­nie jeź­dzisz na nar­tach.

– Co z tego wszyst­kie­go wy­ni­ka? – za­py­tał Bla­ke.

– Nie je­stem do­rad­cą za­wo­do­wym – za­czę­ła Deb­bie. – Ale moim zda­niem mógł­byś zaj­mo­wać się wie­lo­ma rze­cza­mi.

– Tego wła­śnie się oba­wia­łem. A je­śli wy­bio­rę źle?

– Na pew­no wy­bie­rzesz źle.

– Słu­cham? – Bla­ke zdwo­ił uwa­gę.

– Wszy­scy po­peł­nia­my błę­dy. I wszy­scy sta­ra­my się wy­cią­gać z nich naj­lep­sze wnio­ski. Li­de­rzy świet­nie so­bie z tym ra­dzą.

Po raz pierw­szy sło­wo na „l” pa­dło w kon­tek­ście jego przy­szło­ści.

– Deb­bie, sko­ro już uży­łaś sło­wa „li­der”… Ono mnie prze­śla­du­je.

– Jak to?

– Przed śmier­cią taty roz­ma­wia­li­śmy na te­mat mo­jej pra­cy. Wła­ści­wie to była na­sza ostat­nia roz­mo­wa.

– I co po­wie­dział?

– Że mogę być li­de­rem.

– I?

– Od­po­wie­dzia­łem, że nie są­dzę.

– Dla­cze­go?

Za każ­dym ra­zem, gdy wpły­wasz na spo­sób my­śle­nia, prze­ko­na­nia i roz­wój dru­gie­go czło­wie­ka, wy­stę­pu­jesz w roli przy­wód­cy.

– Chy­ba z wie­lu po­wo­dów. Wy­da­je mi się, że by­cie do­brym li­de­rem to trud­na rzecz. Mam do­pie­ro dwa­dzie­ścia dwa lata. Nie umiem kie­ro­wać ludź­mi. W grun­cie rze­czy na­wet nie wiem, co to zna­czy być li­de­rem i… – za­milkł.

– Bla­ke, wy­da­je mi się, że masz za­wę­żo­ne po­ję­cie na te­mat przy­wódz­twa. Nie ty je­den. Cały czas py­tam lu­dzi, czy są li­de­ra­mi, i nie­wie­lu od­po­wia­da twier­dzą­co. Wte­dy za­zwy­czaj sta­wiam dru­gie py­ta­nia: „Kto wy­warł na cie­bie naj­więk­szy wpływ?” Pra­wie nikt nie wy­mie­nia me­ne­dże­ra ani kie­row­ni­ka z pra­cy. Mó­wią ra­czej o ojcu, mat­ce, dziad­ku, przy­ja­cie­lu albo na­uczy­cie­lu. Bo pra­wie wszy­scy mamy ta­kie sfe­ry ży­cia, w któ­rych mo­że­my być li­de­ra­mi.

– Ja też? Jak miał­bym być li­de­rem?

– Za każ­dym ra­zem, gdy wpły­wasz na spo­sób my­śle­nia, prze­ko­na­nia i roz­wój dru­gie­go czło­wie­ka, wy­stę­pu­jesz w roli przy­wód­cy.

– Więc mó­wisz, że nie po­trze­bu­ję im­po­nu­ją­cych ty­tu­łów, żeby być li­de­rem?

– Oczy­wi­ście. Je­śli nie miesz­ka­łeś w ja­ski­ni, to za­ło­żę się, że od daw­na wpły­wa­łeś na przy­ja­ciół i ko­le­gów ze szko­ły.

– Ro­zu­miem, co masz na my­śli. Ale tata był wiel­kim li­de­rem, obie­cał, że bę­dzie mnie uczyć… a te­raz już go nie ma. – Oczy za­szły mu łza­mi.

– Tak mi przy­kro – po­wie­dzia­ła ła­god­nie Deb­bie. – Jak chcesz, mo­że­my prze­ło­żyć na­sze spo­tka­nie.

– Nie, dzię­ku­ję. Za­raz mi przej­dzie.

– Zrób­my so­bie chwi­lę prze­rwy. I tak chcia­łam za­mó­wić jesz­cze jed­ną fi­li­żan­kę her­ba­ty.

– Dzię­ku­ję.

Bla­ke wy­szedł na dwór i spoj­rzał w nie­bo. Był pięk­ny dzień. Rzad­ko wi­dy­wał tak błę­kit­ne nie­bo, nie pa­mię­tał, kie­dy ostat­nio wi­dział tak bia­łe chmu­ry. Chłod­ny wiatr owiał mu twarz. Bla­ke otarł łzy i po­czuł przy­pływ opty­mi­zmu. Wy­da­wa­ło mu się cał­kiem pew­ne, że wszyst­ko się uło­ży. Jesz­cze nie był prze­ko­na­ny, że może zo­stać li­de­rem, ale miał pew­ność, że ze­chce spró­bo­wać. Wró­cił do ka­wiar­ni. Deb­bie prze­glą­da­ła swo­je no­tat­ki.

Pod­nio­sła wzrok.

– Na pew­no chcesz da­lej roz­ma­wiać?

– Tak, już jest do­brze. Ale cięż­ko prze­ży­łem ostat­nie ty­go­dnie.

– Znam to uczu­cie – po­twier­dzi­ła Deb­bie. – Jak by­łam mniej wię­cej w two­im wie­ku, umar­ła mi mama.