Ryszard III i książęta w Tower - ebook

Dedykacja

„Stój jeszcze chwilę; popatrzmy na Tower.
Pradawne głazy miejcie choć wy litość
Nad dziećmi, które więzi w waszych murach
Zawistny wróg! Bądź dobra dla mych maleństw,
Twarda kołysko, surowa piastunko,
Posępna, siwa towarzyszko zabaw
Małych książątek – miej choć ty sumienie!
Już tylko was mogę błagać, kamienie!”

RYSZARD III, AKT IV, SCENA I
(tłum. S. Barańczak)

„Biada mi! Widzę już mój Dom w ruinie!
Łagodną łanię rozdarł wściekły tygrys;
Zuchwała przemoc tyranii zawisła
Nad tronem, wolnym od winy, lecz w nikim
Nie wzbudzającym trwogi czy pokory.
Witajcie, rzezie i orgie zniszczenia!
jakbym przed sobą miała mapę – widzę
Koniec wszystkiego.”

RYSZARD III, AKT II, SCENA IV
(tłum. S. Barańczak)Nota od wydawcy

Nie tak dawno historia dopisała nieoczekiwany finał opowieści o Ryszardzie III. W 2012 roku, podczas prac archeologicznych prowadzonych na parkingu w Leicester, znajdującym się na terenie, gdzie przed wiekami stał kościół Franciszkanów, natrafiono na szkielet mężczyzny. Po badaniach przeprowadzonych węglem radioaktywnym i po testach DNA (DNA pobrane ze szczątków porównano z DNA żyjących potomków rodziny Ryszarda) okazało się, że odkryte szczątki należą do króla Anglii, Ryszarda III.

Szkielet nosił ślady licznych obrażeń, których król doznał podczas walki pod Bosworth. Jak ustalili naukowcy, przed śmiercią Ryszardowi zadano 11 ciosów, prawdopodobnie sztyletem – jeden w bok, jeden w okolice miednicy, i pozostałe w głowę. Eksperci są zdania, że śmierć monarchy nastąpiła w wyniku ciosu w głowę, natomiast uderzenie w miednicę mogło zostać zadane przez wrogów w ramach zemsty już po zgonie króla. Jak wykazują badania, Ryszard mógł paść ofiarą wielu napastników.

22 marca 2015 roku w katedrze w Leicester odbyły się uroczystości pogrzebowe monarchy. Król spoczął w drewnianej trumnie wykonanej przez Michaela Ibsena, swojego genetycznego potomka. W czasie uroczystości znany aktor, kolejny krewny, Benedict Cumberbatch, odczytał wiersz napisany specjalnie na tę okazję przez Carol Ann Duffy, nadworną poetkę królowej Elżbiety II.Przedmowa do wydania z 2014 roku

Ryszard III: człowiek i legenda

Niniejsza książka ukazała się po raz pierwszy w 1992 r., i można powiedzieć, że stało się to nieomal przypadkiem. Jeszcze w latach 60. XX w. przeczytałam niezwykłą powieść autorstwa Josephine Tey na temat Ryszarda III zatytułowaną The Daughter of Time (wyd. pol. Córka czasu, tłum. Krystyna Jurasz-Dąmbska, Czytelnik: Warszawa 1974), która dziś ma jednak wartość jedynie muzealną. Zapoznałam się także z wydaną w 1955 r. przychylną królowi biografią autorstwa Paula Murraya Kendalla, która – w moim ówczesnym mniemaniu – stawiała „kropkę nad i” w kwestii króla Ryszarda III. Tak więc przez następne 25 lat żyłam w głębokim przekonaniu, że Ryszard został w znacznym stopniu niesprawiedliwie osądzony – wręcz oczerniony przez potomnych.

Po ukończeniu Sześciu żon Henryka VIII skupiłam się na gromadzeniu materiałów do ambitnego projektu dotyczącego upadku dynastii Plantagenetów. Przy okazji tych badań dotarłam do ogromnej ilości materiałów źródłowych na temat książąt w Tower, jednak uznałam, że w tej kwestii nie ma zbyt wiele do uzupełnienia, zwłaszcza po telewizyjnym maratonie, jaki w 1984 r. zafundowała widzom BBC (Channel 4), pokazując wielogodzinny proces Ryszarda III, podczas którego wypowiadali się liczni eksperci, a ostatecznie króla uniewinniono. Nieco później wpadł mi w ręce zapis materiałów do wspomnianego procesu i ze zdumieniem odkryłam, że liczne nagrane fragmenty zostały pominięte. Mniej więcej w tym samym okresie pojawił się pomysł napisania książki o książętach w Tower, dzięki której mogłabym zrewidować wcześniejsze założenia i spojrzeć na problem świeżym okiem. Gdy tylko otrzymałam zlecenie stworzenia takiej pracy, zaczęłam dogłębnie i obiektywnie badać materiały z epoki i w konsekwencji całkowicie zmieniłam stanowisko.

Od tamtej pory nie znalazłam żadnych nowych dowodów, które skłoniłyby mnie do ponownej zmiany opinii. Niemniej nie kierują mną żadne osobiste emocje, i jeśli tylko pojawią się nowe dowody czy argumenty, jestem gotowa je wykorzystać, nawet jeżeli oznaczałoby to konieczność wprowadzenia do mojej książki zasadniczych poprawek. Nie jest to jedynie czcze zapewnienie, gdyż obecnie z własnego wyboru gruntownie poprawiam dwie moje stare książki, które wkrótce mają ponownie ukazać się na rynku wydawniczym. Poza tym już wcześniej całkowicie zrewidowałam poglądy zaprezentowane w jednym z rozdziałów poprzedniej edycji Ryszarda III i książąt w Tower. Chodzi mianowicie o Elżbietę York i plany Ryszarda dotyczące jej poślubienia. Nowe odkrycia w tej kwestii przedstawiłam w mojej niedawno wydanej biografii tejże królowej, gdzie czytelnik może również znaleźć dalsze argumenty na poparcie moich wniosków z Ryszarda III i książąt w Tower.

Po odkryciu szczątków Ryszarda III w Leicester na nowo rozgorzała debata na temat jego udziału w zniknięciu chłopców pod koniec lata 1483 r. (Jednocześnie odkrycie to podważa słuszność mojego stanowiska – opartego na zapiskach Johna Speeda – jakoby kości Ryszarda zostały w okresie reformacji wykopane i wrzucone do rzeki Soar). Badając kwestię zaginięcia książąt, każdy historyk napotyka zasadniczy problem, a mianowicie niedostateczną ilość materiałów źródłowych, które – jeśli w ogóle istnieją – najczęściej okazują się tendencyjne i stronnicze. Los Edwarda V i jego młodszego brata, Ryszarda, księcia Yorku, pozostaje nieznany i nie ma jednoznacznych dowodów na to, że synowie Edwarda IV zostali zamordowani. Jednocześnie ważne poszlaki i inne świadectwa wskazują, że takie rozwiązanie tej tajemnicy jest najbardziej prawdopodobne.

Kronikarze tworzący za czasów Henryka VII i później, w okresie panowania kolejnych Tudorów, rzadko miewali coś dobrego do powiedzenia na temat Ryszarda III. Często powtarza się pogląd, że to właśnie oni odpowiadają za podważenie jego reputacji i że takie stanowisko wynikało z przyjętej oficjalnie polityki wobec króla, jednak nie istnieją dowody wskazujące na to, by władcy we wczesnej epoce Tudorów chętnie zarzucali Ryszardowi zabójstwo. Nim Szekspir napisał sztukę zatytułowaną Ryszard III, lud wierzył, że król Ryszard – owszem – był złoczyńcą, lecz zarazem charyzmatycznym przywódcą. Jednak w powszechnym przekonaniu funkcjonowała już tzw. czarna legenda króla, głównie za sprawą opublikowanych wcześniej dzieł takich autorów jak Polidorio Vergilio, Robert Fabyan, Edward Hall, sir Thomas More czy Raphael Holinshed, na których to źródłach opierał się Szekspir, pisząc swój dramat. Jednak przyczyn wspomnianej czarnej legendy należy poszukiwać jeszcze za życia samego Ryszarda, a pisarze tacy jak Polidorio Vergilio – oficjalny kronikarz dworu Henryka VII – czy słynny sir Thomas More nie byli mężami, którzy, chcąc zadowolić swego władcę, wyparliby się własnych poglądów. Vergilio wręcz obraził Henryka VII, podważając wiarygodność opowieści arturiańskich, które stanowiły tak istotny element mitu założycielskiego dynastii Tudorów. Co do More’a – wszyscy wiemy, jaki los go spotkał, gdy sprzeciwił się woli Henryka VIII.

Ryszarda III ukształtował polityczny klimat i okoliczności, w jakich przyszło mu egzystować. Wczesny okres jego życia upłynął pod znakiem wojen, zdrad i gwałtownych zgonów. Miał osiem lat, gdy jego ojciec i starszy brat, Edmund, zginęli w bitwie pod Wakefield w grudniu 1460 r. Dorastał w atmosferze niepewności i nieustannych zmian fortuny, przy czym dwukrotnie zmuszony był znosić niedole wygnania. Prawdopodobnie już we wczesnej młodości musiał zaakceptować twarde i bezwzględne reguły gry politycznej.

Ryszard był typowym magnatem epoki późnego średniowiecza: zaborczym i zachłannym, spragnionym bogactwa i władzy, odważnym na polu bitwy, twardym i pełnym energii. Interesował się żywo sztuką wojowania i heraldyką, uwielbiał też polowania, zwłaszcza z sokołami. Wobec brata, Edwarda IV, pozostał zawsze lojalny. Dla swoich poddanych był dobrym panem, choć zdarzało się, że bez skrupułów deptał prawa innych. Kierowała nim niezaspokojona ambicja, co z czasem stało się oczywiste. Z drugiej strony, był człowiekiem zdolnym i sprawnym, pracowitym i sumiennym, gdy chodziło o zagadnienia państwowe, i to właśnie za sprawą tej cechy, a także dzięki „niezwykłej odwadze, wielkiej a gwałtownej” (jak mawiał Polidorio Vergilio), pozyskiwał sobie lojalność wasali. Z drugiej strony, był bardzo pobożny, a jego modlitewniki zdają się sugerować, że wbrew powszechnej opinii nie był pozbawiony sumienia. Jedyny parlament, jaki zwołano podczas jego panowania, przegłosował kilka korzystnych ustaw, choć jego polityka, choćby ta dotycząca przeniesienia prawa własności ziem należących do Korony, miała służyć głównie umocnieniu niepewnej pozycji i utrzymaniu władzy.

Szekspir rzecz jasna przejął dominujący w jego czasach pogląd, że Ryszard był tyranem, uzurpatorem i mordercą. Opierając się na oszczerstwach wrogich królowi kronikarzy, portretuje Ryszarda jako groteskowego, szpetnego garbusa, który jest „krzywy jak źle wybita moneta, niezdolny olśnić swą miłością żadnej z płochych nimf, które się tu przechadzają” „zdeformowany i nie dokończony” (William Szekspir, Tragedie i kroniki, tłum. Stanisław Barańczak, Wydawnictwo Znak: Kraków 2013).

W czasach Tudorów powszechnie wierzono, że deformacje fizyczne odzwierciedlają zepsucie duszy, zatem szekspirowski Ryszard działa zgodnie z oczekiwaniami ówczesnej widowni: „Postanowiłem zostać nikczemnikiem (...). Oto, com uknuł i com puścił w ruch” (William Szekspir, Tragedie i kroniki, tłum. Stanisław Barańczak, Wydawnictwo Znak: Kraków 2013). Nie ukrywa też, że jego celem jest przejęcie tronu.

Autorzy żyjący w czasach Ryszarda wspominali, że był niewysoki i drobnej postury. Jednak już po śmierci króla w 1485 roku wrogi mu historyk i antykwariusz, John Rous, stwierdził, że Ryszard był garbaty i miał krzywe barki. W 1491 roku pewien nauczyciel z Yorku, gdzie dobrze znano Ryszarda, jako pierwszy użył przezwiska „garbus”. Vergilio odnotował w swojej kronice, że król był „pokrzywiony”. Portrety Ryszarda z czasów Tudorów przedstawiają go z jednym barkiem nieco wyżej niż drugi, przy czym – jak wynika z badań promieniami rentgenowskimi – cechę tę dodano już później. Tymczasem gdy niedawno odkryto miejsce pochówku Ryszarda, okazało się, że jego szkielet wykazuje ślady poważnego skrzywienia kręgosłupa, w wyniku którego barki króla faktycznie mogły być nierówne. Z tego też względu mógł wydawać się znacznie niższy, choć w rzeczywistości miał 1,72 m wzrostu.

Tylko nieliczni współcześni podejrzewali, że Ryszard, z chwilą gdy dotrze do niego wieść o śmierci brata, Edwarda IV (król zmarł w 1483 roku), od razu wszystkie swoje wysiłki skupi na tym, by przejąć tron, co zresztą zajęło mu niecałe trzy miesiące. Domenico Mancini, Włoch przebywający wówczas w Anglii, pisał, że Ryszardem kierowała ambicja i żądza władzy, a jego jedynym pragnieniem było usunięcie każdego, kto stanie mu na drodze do zdobycia tronu. Eliminowanie przeciwników poprzez egzekucje bez procesu stanowiło dowód, że Ryszard stał się tyranem; nie dziwi więc obfitość spisków, jakie przeciwko niemu zawiązywano właściwie od chwili, gdy zasiadł na tronie.

Podważenie przez Ryszarda praw dzieci Edwarda IV do tronu, które w jego opinii nie pochodziły z prawego łoża, do dziś wzbudza ogromne kontrowersje. Bez wątpienia owe „rewelacje” pojawiły się w niezwykle dogodnym dlań momencie, a upubliczniono je, gdy Ryszard próbował bezskutecznie przekonać poddanych, że jego brat, Edward IV, sam był owocem cudzołóstwa, a co za tym idzie – nie był prawowitym władcą. Kwestię tę mógł rozstrzygnąć jedynie sąd kościelny, tymczasem Ryszard postanowił zwrócić się z tym problemem do parlamentu, dlatego też nigdy żadne dowody nie zostały upublicznione.

Fakty pozostają niepodważalne: książęta zniknęli niedługo po przejęciu tronu przez Ryszarda III. Pozostawali pod strażą króla jako ważni więźniowie i przebywali w ściśle strzeżonej części Tower. Ryszard miał poważne powody, by pozbyć się chłopców, dysponował też odpowiednimi środkami, a i okoliczności sprzyjały królowi. Od tamtej pory nikt nie zobaczył już ich żywych.

Poszlaki oraz wiele dowodów przemawiają przeciwko Ryszardowi. Prawdopodobnie podczas prawdziwego procesu sądowego nie wystarczyłyby one, by go skazać, jednak historycy opierają się na ówczesnych materiałach i wiarygodnych źródłach, a także wyciągają wnioski po rozważeniu wszystkich za i przeciw. Niepokoi mnie, gdy ludzie mówią o Ryszardzie III, że był „raczej dobrym człowiekiem” – jak ostatnio przeczytałam w artykule naukowym – lub że wygląd niedawno zrekonstruowanej twarzy króla dowodzi, iż nie mógł być tyranem. Powinniśmy opierać się wyłącznie na dowodach, które wielu szanowanych historyków uważa za przekonujące. Jeśli chcemy badać historię obiektywnie, nie możemy zniekształcać faktów tak, by pasowały do naszej teorii; musimy uzbroić się w cierpliwość i przygotować na to, co odkryjemy i wywnioskujemy na podstawie oryginalnych materiałów źródłowych. Badając te same źródła, historycy czasem dochodzą do odmiennych wniosków, jednak w przypadku Ryszarda III pojawia się wyjątkowo wiele uprzedzeń, subiektywizmu i silnych, ukrytych emocji. Można było się o tym przekonać, obserwując reakcje mediów na odkrycie szczątków króla – odnosiło się wręcz wrażenie, że to sensacyjne znalezisko oznacza wreszcie wyrównanie rachunków i zadośćuczynienie dla Ryszarda.

Znaczących dowodów przeciwko Ryszardowi dostarcza szczegółowy opis zamordowania książąt spisany przez sir Thomasa More’a około 1513 roku. Nie jest on ukończony i opublikowano go już po śmierci autora. Roger Ascham, wielki uczony z czasów królowej Elżbiety, uznał opowieść More’a za modelowy przykład pracy historycznej, a jego wymowa z pewnością idealnie odpowiadała oczekiwaniom Tudorów w kwestii ocen historycznych. More zadał sobie wiele trudu, prowadząc badania do swej pracy – szukał dowodów z pierwszej ręki, a następnie wykorzystał je do zilustrowania morału; w oparciu o materiał źródłowy stworzył nawet dialogi dla swych postaci, co było zresztą zgodne z ówczesną praktyką. Jego opowieść jest pełna autentycznych szczegółów, choć chwilami – jak sam to podkreśla – musiał „opierać się na domysłach”. Nie miał powodu, by konfabulować, jednak mimo niekwestionowanej uczciwości i obszernej wiedzy More’a rewizjoniści często odrzucają jego dzieło. Niemniej źródłem informacji dla niego były prawdopodobnie osoby, które znalazły się dość blisko sedna wydarzeń. Poza tym także inne dowody potwierdzają wiarygodność jego wersji.

Jesienią 1483 roku pogłoski oskarżające Ryszarda III o morderstwo zaczęły krążyć zarówno w Anglii, jak i poza jej granicami. W powszechnym mniemaniu książęta zostali zamordowani i jeżeli nad czymś się zastanawiano, to nie nad tym, kto tego dokonał, ile raczej w jaki sposób. Powiadano, że Ryszard „doprowadził do śmierci dzieci króla Edwarda, przez co stracił miłość ludu. Dlatego też wielu szlachciców powzięło zamiar zniszczenia go”. Bezwzględność w walce i polityce była tolerowana. Przejęcie tronu przez człowieka doświadczonego na polach bitewnych i w zarządzaniu państwem zostałoby zaakceptowane, gdyż uważano, że lepsze jest jego panowanie niż władza niedoświadczonego chłopca. Ale dzieciobójstwa nie sposób było wybaczyć. Bernard André, historyk z czasów Tudorów, pisał, że w obliczu owych pogłosek „całym krajem wstrząsały łkania i boleść. Szlachetni panowie – w obawie o swe życie – zaczęli rozważać, co można uczynić, by zapobiec niebezpieczeństwu. Choć słowem pozostali wierni tyranowi, w sercu odsunęli się od niego”. Pamiętajmy, że stronniczy obserwator, jakim przecież był André, nieco przesadzał, jednak słowa te napisano niecałe 20 lat później, gdy żyło jeszcze wielu ludzi, którzy byli świadkami wydarzeń z 1483 r. Pogłoski te dotarły nawet do Gdańska, a tamtejszy kronikarz, Kaspar Weinreich, odnotował owego roku: „Pod koniec lata Ryszard koronował się na króla Anglii i kazał zgładzić dzieci swego brata”. Pogłoski te nieodwracalnie zaszkodziły reputacji króla i osłabiły poparcie, jakim się cieszył, a on sam nigdy ich nie odrzucił ani im nie zaprzeczył, choćby pokazując ludowi, że książęta żyją, a przecież leżało to przede wszystkim w jego interesie. Podobnie, gdyby zmarli śmiercią naturalną, ujawnienie tego faktu z pewnością byłoby dlań niezwykle pomocne. Sugestie, jakoby któryś z chłopców, a nawet obaj, mimo wszystko przeżyli, są tyleż fascynujące, co niewiarygodne, gdyż nie są poparte żadnymi znaczącymi dowodami.

Swego czasu krążyły teorie, że to wrogowie Ryszarda – książę Buckingham, Małgorzata Beaufort i jej syn, Henryk Tudor, późniejszy Henryk VII – zaaranżowali ich zabójstwo, gdyż było ono dla nich korzystne w tym samym stopniu co dla Ryszarda. O ile wielu ówcześnie żyjących było w stanie uwierzyć, że Buckingham był uwikłany w morderstwo, to nikt – nawet Małgorzata Burgundzka, śmiertelny wróg Henryka – nigdy nie oskarżył go o współudział w mordzie, a ledwie jedno siedemnastowieczne źródło rzuca oskarżenia na Małgorzatę Beaufort. Gdy pod koniec 1483 roku Ryszard zdławił rebelię, na której czele stał Buckingham (pojmany i stracony za zdradę stanu), zyskał doskonałą okazję, by obwinić buntownika także o zamordowanie bratanków i w ten sposób zadać kłam pogłoskom. A jednak z niej nie skorzystał.

Po śmierci Ryszarda w bitwie pod Bosworth w 1485 roku pierwszy parlament Henryka VII przyjął akt ogłaszający nieżyjącego króla zdrajcą. Dokument nie wspomina wprost o książętach, a jedynie – pośród rozlicznych mordów przypisywanych zmarłemu monarsze – napomyka o „zabójstwach i morderstwach i przelaniu dziecięcej krwi”, czyli o zbrodniach, o które często oskarża się zdrajców. Podważenie aktu Titulus Regius potwierdzającego prawa Ryszarda jedynie przywracało prawo do korony przysługujące Edwardowi V i Ryszardowi, księciu Yorku, tak więc można się było spodziewać, że Henryk upubliczni ich zabójstwo, by wykazać, że ich siostra, Elżbieta, którą zamierzał poślubić, była prawowitą dziedziczką rodu Yorków, i by jeszcze bardziej zhańbić dobre imię Ryszarda. Jednak nic takiego nie nastąpiło. Może to zatem sugerować, iż sam Henryk nie miał pewności co do losu książąt. W owych czasach (a także później, aż do roku 1954) w angielskim prawie obowiązywała zasada, że „bez ciała nie ma morderstwa”, stąd też wobec Ryszarda nie można było wystąpić z żadnym formalnym oskarżeniem.

Odkrycie szczątków Ryszarda III zmieniło nieco nasz odbiór tzw. propagandy oszczerstw wymierzonej w króla. Może to, że faktycznie był „garbusem” z legendy sprawia, iż powinniśmy na nowo ocenić znaczenie innych „wrogich” źródeł informacji? Może zawierają odrobinę prawdy? Być może zalew nienawistnych wypowiedzi należy tłumaczyć tym, że dopiero po śmierci Ryszarda ludzie mogli wreszcie swobodnie wypowiadać się na jego temat?

Szekspirowski dramat Ryszard III dowodzi, do jakiego stopnia można błędnie interpretować i zniekształcać źródła historyczne. Niemniej wywarł on niesłychanie silny wpływ na potomnych. Także w naszych czasach jesteśmy świadkami, jak popularne filmy i powieści kształtują (lub zniekształcają) nasze wyobrażenie na temat postaci historycznych. Sztuka w każdej postaci jest potężnym medium, zwłaszcza gdy okazuje się znacznie ciekawsza niż prace historyczne. Wielu odbiorców przyjmuje to, co ogląda, za prawdę. Wielostronny i przejmujący wizerunek literacki, jaki przedstawił Szekspir w Ryszardzie III, przetrwał całe wieki i z pewnością wywarł ogromny wpływ na nasze rozumienie i postrzeganie postaci króla Ryszarda. Jednak prawda historyczna, którą zamierzam przedstawić czytelnikom niniejszej książki, a która Szekspirowi była w znacznej części niedostępna, okazuje się być o wiele bardziej złożona niż jakakolwiek fikcja literacka, gdyż raczej zmusza do zadania sobie kolejnych pytań aniżeli daje odpowiedzi.

Alison Weir,
Carshalton,
maj 2014 rokuPrzedmowa autorki

Niniejsza książka opisuje tragiczne okoliczności śmierci dwójki dzieci. To opowieść pełna dramaturgii i intryg, w której pojawia się motyw zdrady, a także spiski, kontrspiski, przemoc pod płaszczykiem prawa, skandal i dzieciobójstwo. Historia ta okazała się na tyle ciekawa, że już od ponad pięciu stuleci rozpala wyobraźnię pisarzy, którzy opowiadają ją wciąż na nowo i odmiennie interpretują. I nic dziwnego – to opowieść o tajemnicy, przypowieść z morałem, a przede wszystkim historia trzymająca w napięciu. Jednak najbardziej fascynujące jest to, że przedstawiona w niej zbrodnia nigdy nie znalazła satysfakcjonującego wyjaśnienia.

Tylko nieliczni nie słyszeli o książętach w Tower, tak jak niewielu znajdzie się czytelników, którzy nie cenią dobrego kryminału. W przypadku książąt mamy do czynienia z wyjątkowo fascynującą tajemnicą, nie tylko dlatego, że ofiary były członkami rodziny królewskiej i żyły w szczególnie barwnej epoce, ani dlatego, że pojawiły się niezliczone interpretacje dotyczące ich losu, ile raczej z powodu kontrowersji, jakie przez wiele stuleci wzbudzają owe spekulacje. Jeszcze dziś walczą ze sobą zwolennicy teorii mówiącej, że książęta zostali zamordowani przez wuja, Ryszarda III, których przeciwnikami są rewizjoniści – autorzy przekonujących teorii przeczących udziałowi Ryszarda w tej zbrodni.

Na wstępie należy zaznaczyć, że wydaje się wątpliwe, by sprawa kiedykolwiek została definitywnie wyjaśniona i by miały się pojawić jakiekolwiek inne dowody niż te, którymi obecnie dysponujemy. Mówimy przecież o morderstwie, które zostało popełnione w największej tajemnicy pół tysiąca lat temu, w okresie, na temat którego mamy tylko nieliczne i często ogólnikowe materiały źródłowe. Od czasu do czasu pojawiają się co prawda nowe dokumenty, które dodają kolejny drobny fragment do tej niezwykle złożonej układanki, ale historyk rzadko może mieć nadzieję na znalezienie dowodów, które jednoznacznie wskazałyby mordercę, tak jak podczas rozprawy we współczesnym sądzie. Zadaniem historyka pozostaje rozważyć i zestawić dostępne dowody, bez względu na to, jak bardzo są one wątłe i poszlakowe, a następnie – po rozważeniu wszystkich za i przeciw – zrekonstruować prawdopodobny przebieg wydarzeń. Tak przecież pisze się prace historyczne i do tego powinny się ograniczać ambicje historyka.

Od ponad trzech stuleci dominuje rewizjonistyczny pogląd w sprawie Ryszarda III, a wysiłki podejmowane w ostatnich latach przez Towarzystwo Ryszarda III (The Richard III Society) sprawiły, że obecnie uważnie poprawia się podręczniki historii, tak by łagodniej oceniały ostatniego króla z dynastii Plantagenetów. Jednak od 1934 roku, kiedy to odkryto zapiski Domenica Manciniego, relacjonujące działania Ryszarda w celu przejęcia władzy, i okazało się, że pokrywają się one ze szczegółami znanymi z The Croyland Chronicle (Kroniki z Croyland) i innymi pracami z tamtych czasów wrogimi Ryszardowi, większość znaczących historyków odrzuciła pogląd rewizjonistyczny i zaczęła podkreślać ogrom dowodów poszlakowych świadczących przeciwko Ryszardowi.

Biorąc to wszystko pod uwagę, podczas pisania książki starałam się zachować otwartość umysłu. Przestudiowałam wszystkie dostępne źródła historyczne podejmujące ten temat, a także wiele prac współczesnych i zebrałam wszelkie dowody, do których mogłam dotrzeć. Osobiście jestem przekonana, że prezentowane tu rozwiązanie zagadki jest jedynym możliwym. W swoich badaniach przeanalizowałam wszystkie zapisy dotyczące zniknięcia książąt zamieszczone w oryginałach. Zestawiłam te informacje w porządku chronologicznym i odkryłam – ku swemu zdumieniu – że faktycznie można zrekonstruować łańcuch zdarzeń prowadzący do zamordowania książąt, a także – przy zachowaniu wspomnianych powyżej ograniczeń – wykazać, jak, gdzie i kiedy oraz z czyjego rozkazu zginęli potomkowie Edwarda IV. Wszystko kryje się w źródłach historycznych i czeka, by uważny czytelnik odkrył prawdę. W niniejszej pracy opieram się na faktach i unikam odwołań do domysłów.

Zdaję sobie oczywiście sprawę, że moje stwierdzenia mogą się wydawać wysoce kontrowersyjne, jednak jestem pewna, że poparte zostały mocnymi dowodami, co wykażę na kartach niniejszej książki. Mam wreszcie nadzieję, że czytelnicy uznają ją za ciekawą, pouczającą i przekonującą.

Alison WeirPodziękowania

Pragnę wyrazić swą wdzięczność następującym osobom: Pameli Tudor-Craig (lady Wedgwood) za wyrażenie zgody na wykorzystanie materiałów z jej doskonałego i bogatego w informacje katalogu z wystawy poświęconej Ryszardowi III, którą zorganizowano w 1973 roku w Narodowej Galerii Portretu; Brianowi Spencerowi za wyrażenie zgody na opublikowanie przeze mnie informacji zawartych w powyższym katalogu i pochodzących z jego nieopublikowanej pracy na temat mieszkańców i pensjonariuszy klasztoru Klarysek; Centrum Zasobów Archeologicznych z Yorku (Archaeological Resource Centre in York) za możliwość skorzystania z pomocy ich eksperta ds. tkanin.

Chciałabym także podkreślić, jak wiele zawdzięczam pracom nieodżałowanego profesora Charlesa Rossa oraz Desmonda Sewarda, które stanowiły dla mnie źródło nieustannej inspiracji. Winna jestem również wdzięczność redaktorce moich prac, Jill Black, za jej wielką zachętę i wsparcie oraz wiele niezwykle cennych uwag dotyczących chronologii i dat, zwłaszcza w odniesieniu do działań Gloucestera w kwietniu 1483 roku. Wyrazy wdzięczności należą się także mojemu agentowi, Julianowi Alexandrowi, za jego niesłabnący entuzjazm, oraz mojemu mężowi Rankinowi i dzieciom, Johnowi i Kate, za okazywaną mi cierpliwość i wyrozumiałość.

Wreszcie muszę podkreślić, że choć wszystkie wspomniane osoby udzieliły mi bezcennej pomocy podczas powstawania niniejszej książki, to efekt finalny jest wyłącznie moim dziełem i odzwierciedla tylko moje wnioski.