Rzeź - ebook

I tak ze sobą roz­ma­wia­jąc da­lej,
Do wę­gier­skie­go muru się zbli­ża­li,
Gdzie z baszt broń strasz­na bły­ska­ła: or­gan­ki.
Otwar­te sta­ły ku­tej bra­my szran­ki;
Tędy straż cze­ladź pusz­cza­ła po sia­no,
Któ­re w sto­do­łach za mia­stem skła­da­no
Od ognia. Tłum­nie szły po sia­no dziew­ki,
Śmie­jąc się, albo w głos za­wo­dząc śpiew­ki.
Szwe­dzi zaś, któ­rzy mie­li w bra­mie stra­że,
Przejść im wzbra­nia­li, groź­nie sro­żąc twa­rze.
Lecz dziew­ki, pew­ne, że to tyl­ko żar­ty,
Chó­rem się z szwedz­kiej na­śmie­wa­ły war­ty,
Pro­si­ły; ale wnet wol­nym prze­smy­kiem
Wszyst­kie do sto­dół po­le­cia­ły z krzy­kiem.

Ja­cek to wi­dząc, za­uwa­żył z ci­cha:

„Bacz­cie no! Szwed się nie spo­dzie­wa li­cha.

A czy wi­dzi­cie? tam kon­ne pa­tro­le

Sam Sztajn na ob­jazd wy­pro­wa­dził w pole".

Ale wtem Ja­nusz Jac­ko­wi dłoń ści­snął:

„Jac­ku, patrz! pło­mień na Mor­ga­ni bły­snął!”

Ogień rósł; góry, do­li­ny i lasy

Groź­nej w pło­mie­niach na­bie­ra­ły kra­sy,

Wszyst­kie ob­ła­zy wzdłuż Du­naj­ca brze­gu

Do pół czer­wo­ne wy­ra­sta­ły z śnie­gu.

„Ha, to znak Bart­ka! – rzekł Ja­cek. – Ja spie­szę

Do Mar­co­wi­cza; – on już ze­brał rze­szę".

Od­szedł, a Ja­nusz pa­trząc na pło­mie­nie,

Wszedł mię­dzy Szwe­dów na bram­ne pod­sie­nie

I rzekł: – „Pa­no­wie Szwe­dzi, aj fi­gla­rze,

Stra­szą dziew­czę­ta; fi­gla­rzy Bóg ka­rze!"

Śmie­jąc się do­dał. Szwe­dzi, ra­dzi temu,

Od­po­wia­da­li żar­ta­mi sta­re­mu.

Lecz wtem od stro­ny ognio­wych sy­gna­łów