Seks i orzeszki - ebook

Po­dzię­ko­wa­nia

Pomysł ca­łej se­rii na­ro­dził się pew­ne­go po­po­łu­dnia na Schla­fly Far­mers Mar­ket w St. Lo­uis w Mis­so­uri. Jak co śro­da, tar­ga­jąc eko­lo­gicz­ne tor­by, wy­bra­li­śmy się tam z Pa­nem Ali­ce, chęt­ni wes­przeć lo­kal­nych rol­ni­ków i na­sta­wie­ni na to, że wy­peł­ni­my ba­gaż­nik fan­ta­stycz­ny­mi pro­duk­ta­mi. Jak to zwy­kle w moim przy­pad­ku bywa, wy­pra­wa za­koń­czy­ła się ist­ną roz­pu­stą gra­ni­czą­ca z roz­wią­zło­ścią. Roz­wią­zło­ścią, gdyż przy no­wym stra­ga­nie za kon­tu­arem stał naj­słod­szy cho­ler­ny rol­nik, ja­kie­go w ży­ciu spo­tka­łam. Był wy­so­ki, przy­stoj­ny i uro­czo nie­chluj­ny, a do tego trzy­mał w dło­ni naj­więk­sze­go ogór­ka, ja­kie­go kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam.

Nie żar­tu­ję.

Za­nim do­tar­łam na po­czą­tek ko­lej­ki – war­to pod­kre­ślić, że Pan Ali­ce nie bar­dzo wie­dział, dla­cze­go chi­cho­czę – mia­łam już za­rys cał­kiem no­wej se­rii ksią­żek, któ­rych fa­bu­ła mia­ła się sku­piać wo­kół lo­kal­nych pro­duk­tów ser­wo­wa­nych na re­stau­ra­cyj­nych sto­łach… I na le­żą­cych na tych sto­łach rol­ni­kach. W gło­wie za­czę­łam prze­glą­dać ka­ta­log moż­li­wych ty­tu­łów.

Po­pie­przyć?

Za­bu­ra­kuj­my.

Hej, po­trzy­maj mo­je­go ogór­ka.

Dzię­ki Bogu, zde­cy­do­wa­łam się jed­nak na mniej że­nu­ją­cy, acz­kol­wiek nie mniej za­baw­ny ty­tuł NUTS. Za­nim do­tar­li­śmy do sa­mo­cho­du, z tor­ba­mi peł­ny­mi pięk­nych wa­rzyw, owo­ców, chle­ba, dro­biu, kieł­ba­sek i tych cud­nych, ide­al­nie miesz­czą­cych się w dło­ni mi­ni­szar­lo­tek (wie­cie, że ko­cham szar­lot­kę), za­czę­łam już roz­my­ślać nad miej­sca­mi, w któ­rych mo­gła­by się roz­gry­wać ak­cja no­wej se­rii. Hud­son Val­ley i Nowy Jork wy­da­wa­ły się ide­al­ną lo­ka­li­za­cją. Im bar­dziej za­po­zna­wa­łam się z tą oko­li­cą, tym bar­dziej czu­łam, że to jest to, a z cza­sem za­czę­ły przy­cho­dzić mi do gło­wy ko­lej­ne hi­sto­rie. Ra­zem z moją przy­ja­ciół­ką, Niną Boc­ci, spę­dzi­ły­śmy tam ty­dzień, ba­wiąc się i za­glą­da­jąc do prze­pięk­nych ma­łych mia­ste­czek, jak New Paltz, Hyde Park, Tar­ry­town i Sle­epy Hol­low. Do­tar­ły­śmy na­wet do Mo­honk Mo­un­ta­in Ho­use, te­raz jed­ne­go z mo­ich ulu­bio­nych miejsc, ale o tym póź­niej…

Mia­ły­śmy też oka­zję zwie­dzić nie­wia­ry­god­ne go­spo­dar­stwo w wio­sce Po­can­ti­co Hills, za­raz za Tar­ry­town. Re­stau­ra­cja, a za­ra­zem cen­trum rol­ni­cze, Blue Hill at Sto­ne Barns, to miej­sce, któ­re każ­dy po­wi­nien od­wie­dzić. W stu pro­cen­tach sta­ło się ono in­spi­ra­cją dla far­my Ma­xwel­lów, bo to praw­dzi­wie ma­gicz­ny za­ką­tek. Pra­cu­ją­cy tam lu­dzie są peł­ni po­my­słów, de­ter­mi­na­cji, a nade wszyst­ko sza­cun­ku dla zie­mi i zwie­rząt.

Od­wie­dza­jąc Hud­son Val­ley przy ko­lej­nej oka­zji, zła­pa­łam po­ciąg Me­tro-North1 z Grand Cen­tral, któ­ry za­sko­czył mnie nie tyle pięk­nym wy­glą­dem, co cza­sem prze­jaz­du. Bar­dzo szyb­ko moż­na zo­sta­wić za sobą naj­bar­dziej eks­cy­tu­ją­ce z miast na Zie­mi i zna­leźć się w ide­al­nie ci­chym nad­rzecz­nym mia­stecz­ku. Uza­leż­ni­łam się od wszyst­kie­go co hud­soń­skie!

------------------------------------------------------------------------

1 Na­zwa prze­woź­ni­ka ko­le­jo­we­go.

Po po­wro­cie do domu za­czę­łam szu­kać in­for­ma­cji o rol­ni­kach, któ­rych wi­dy­wa­łam każ­de­go ty­go­dnia na tar­gu. Znam fa­ce­ta ho­du­ją­ce­go kur­cza­ki. Wiem, gdzie zna­leźć zde­cy­do­wa­nie naj­lep­szy dżem ja­go­do­wy i znam ko­bie­tę, któ­ra go robi. Znam też go­ścia, któ­ry po­tra­fi zro­bić tak świet­ną kieł­ba­sę, że po zje­dze­niu jed­nej chce się… cóż… ko­lej­nej. Ten­den­cja do wy­ko­rzy­sty­wa­nia w re­stau­ra­cjach lo­kal­nych pro­duk­tów nie jest dziś tyl­ko tren­dem – to po­wrót do tego, co było kie­dyś, do świa­do­mo­ści, skąd po­cho­dzi żyw­ność, i moż­li­wo­ści wspar­cia lo­kal­nej ini­cja­ty­wy. Ta­kie roz­wią­za­nie jest lep­sze dla nas, lep­sze dla rol­ni­ków, lep­sze dla zie­mi i niech mnie pio­run strze­li, je­śli wa­rzy­wa nie sma­ku­ją ina­czej, gdy są upra­wia­ne z mi­ło­ścią, roz­wa­gą i sza­cun­kiem.

Przez nie­źle pre­zen­tu­ją­cych się rol­ni­ków…

Dzię­ku­ję wszyst­kim, któ­rzy po­mo­gli mi wy­dać tę książ­kę na świat. Jak za­wsze po­dzię­ko­wa­nia na­le­żą się ty­po­wym po­dej­rza­nym, ta­kim jak Nina i Jes­si­ca oraz Mic­ki i Chri­sti­na, mo­ty­wu­ją­cych mnie do dzia­ła­nia świad­ków mo­ich ata­ków pa­ni­ki. Dzię­ku­ję wszyst­kim znaw­com te­ma­tu, któ­rzy cier­pli­wie od­po­wia­da­li na moje py­ta­nia (czy to w ogó­le wy­ro­śnie?). Dzię­ku­ję rów­nież wszyst­kim zaj­mu­ją­cym się rol­nic­twem za to, że dzię­ki nim to, co jemy, jest ta­kie smacz­ne.

W róż­nych mia­stach i mia­stecz­kach w Sta­nach moż­na uczest­ni­czyć w pro­gra­mach CSA2 i za­ma­wiać re­gu­lar­ne do­sta­wy lo­kal­nie upra­wia­nych pro­duk­tów, wy­star­czy po­szu­kać. War­to spró­bo­wać cze­goś no­we­go, ugo­to­wać coś w nowy spo­sób i za­cząć py­tać. A je­śli kto­kol­wiek zo­ba­czy przy­stoj­ne­go rol­ni­ka z ogór­kiem w dło­ni, to na mi­łość bo­ską, niech przy­śle mi zdję­cie.

------------------------------------------------------------------------

2 Com­mu­ni­ty Sup­por­ted Agri­cul­tu­re – ame­ry­kań­ski pro­gram wspie­ra­ją­cy lo­kal­ne rol­nic­two.

Ali­ce

XOXORoz­dział 1

Okej, spójrz­my… Ro­sół na ba­zie da­shi3 – go­to­wy. Bok choy w pie­kar­ni­ku, kre­wet­ki się du­szą. Jak okiem się­gnąć, bez­glu­te­no­wo – mó­wi­łam sama do sie­bie, opie­ra­jąc się o ladę ze sta­li nie­rdzew­nej w naj­pięk­niej­szej kuch­ni, jaką kie­dy­kol­wiek za­pro­jek­to­wa­no. Naj­pięk­niej­szej, je­śli ktoś lubi ka­li­for­nij­ski styl mid-cen­tu­ry mo­dern. Ale z dru­giej stro­ny, kto nie lubi? Me­try nie­rdzew­nej sta­li i po­le­ro­wa­ne­go be­to­nu.

------------------------------------------------------------------------

3 Bu­lion sto­so­wa­ny w ja­poń­skiej kuch­ni.

Nie­zli­czo­ne uten­sy­lia po­trzeb­ne sze­fo­wi kuch­ni sta­ły opar­te o uło­żo­ne w jo­deł­kę płyt­ki typu me­tro. Lśnią­ce, cał­kiem nowe, do­ty­ka­ne je­dy­nie prze­ze mnie – oso­bi­stą ku­char­kę i po­grom­czy­nię złe­go glu­te­nu w świe­cie, w któ­rym każ­dy jest blond i tren­dy. Szcze­gól­nie w Hol­ly­wo­od. Szcze­gól­nie w dziel­ni­cy Bel Air. Szcze­gól­nie w ro­dzin­nym mieś­cie Mit­zi St. Re­nee, żony słyn­ne­go pro­du­cen­ta fil­mo­we­go i po­szu­ki­wa­cza naj­mniej uchwyt­ne­go ze skar­bów – nie­koń­czą­cej się mło­do­ści.

Ma­jąc trzy­dzie­ści dwa lata (kto by po­my­ślał, że ktoś star­szy ode mnie o pięć lat może mó­wić do mnie z tak na­tu­ral­ną wyż­szo­ścią) w mie­ście, gdzie trzy­dziest­ka to gra­ni­ca, do któ­rej star­si męż­czyź­ni że­nią się z mi­ło­ści do cyc­ków, Mit­zi oczy­wi­ście mar­twi­ła się swo­im wie­kiem. Za­trzy­ma­łam się na chwi­lę z mio­dem spa­dzio­wym w dło­ni, roz­wa­ża­jąc kwe­stię rze­czo­nych cyc­ków. Praw­dę mó­wiąc, rze­czo­ne cyc­ki za­wsze to­wa­rzy­szy­ły dup­kom.

Po­trzą­snę­łam gło­wą, sta­ra­jąc się oczy­ścić my­śli, i za­bra­łam się za kro­je­nie me­lo­na. Dwu­ipół­cen­ty­me­tro­we sze­ścia­ny o kru­chych brze­gach, żad­nych za­okrą­gleń. Póź­niej przy­szła ko­lej na okrą­głe i pulch­ne kule z kan­ta­lu­py. Żad­nych po­prze­ry­wa­nych wy­drą­żeń, mu­sia­ły być ide­al­ne. Po­my­śla­łam o tym i par­sk­nąw­szy śmie­chem, za­ję­łam się trój­ką­ta­mi z ar­bu­za. Kąt ostry, kąt roz­war­ty. Czy Mit­zi do­ce­nia­ła wy­jąt­ko­we zdol­no­ści, dzię­ki któ­rym po­wsta­wa­ły te jej mi­secz­ki peł­ne owo­ców? Wąt­pli­we. Czy za­uwa­ża­ła sub­tel­ną geo­me­trię? Pew­nie nie. Nikt nie do­strze­gał per­fek­cji mo­ich me­lo­nów, ale każ­dy za­uwa­żał per­fek­cyj­ne kształ­ty tych na­le­żą­cych do niej.

Pro­wa­dząc we­wnętrz­ny dia­log, za­ję­łam się aran­ża­cją – Mit­zi lu­bi­ła, gdy po­da­wa­no ko­la­cję do­kład­nie o osiem­na­stej trzy­dzie­ści. Nie­któ­rzy za­trud­nia­li oso­bi­stych ku­cha­rzy tyl­ko do go­to­wa­nia. Byli i tacy, któ­rzy przy­pi­sy­wa­li so­bie wszyst­kie za­słu­gi, pod­czas gdy oni cho­wa­li się w cie­niu kuch­ni. Inni z ko­lei za­kła­da­li, że sko­ro pła­cą mi za go­to­wa­nie, mogę też peł­nić funk­cję ka­mer­dy­ne­ra. Bio­rąc jed­nak pod uwa­gę pie­nią­dze, któ­re pła­ci­ła mi Mit­zi, nie mia­łam nic prze­ciw­ko wno­sze­niu na tacy ni­sko­ka­lo­rycz­nej ko­la­cji o wy­so­kich wa­lo­rach sma­ko­wych w mod­nym azja­tyc­kim sty­lu kuch­ni fu­sion.

Wła­śnie wyj­mo­wa­łam z pie­kar­ni­ka bok choy, gdy na­gle za­dzwo­nił mój te­le­fon, aż ude­rzy­łam gło­wą o szaf­kę. Sy­cząc z bólu, od­sta­wi­łam pa­tel­nię na pły­tę, szyb­ko od­rzu­ci­łam po­łą­cze­nie i przyj­rza­łam się ka­pu­ście. Wy­bra­łam naj­bar­dziej ide­al­ne li­ście, po czym uło­ży­łam je ostroż­nie po­środ­ku bia­łej por­ce­la­no­wej misy, koń­cząc małą zie­lo­ną wie­żę do­kład­nie w mo­men­cie, gdy roz­legł się dźwięk mi­nut­ni­ka przy­po­mi­na­ją­ce­go o kre­wet­kach.

Ugo­to­wa­ne w wy­wa­rze co­urt-bo­uil­lon, z le­ciut­kim po­sma­kiem taj­skie­go chi­li i cy­na­mo­nu, na­bra­ły ró­żo­we­go ko­lo­ru i były wprost ide­al­ne. Uło­ży­łam trzy na szczy­cie ka­pu­ścia­ne­go trio (sy­me­tria, przede wszyst­kim sy­me­tria) i ca­łość po­sy­pa­łam po­szat­ko­wa­ną dym­ką, ma­ry­no­wa­nym czosn­kiem i sza­lot­ką, któ­rą wcze­śniej moc­no pod­ru­mie­ni­łam na ole­ju z orzesz­ków ziem­nych (se­kret, któ­re­go ni­g­dy nie wy­ja­wię Pan­nie Li­czą­cej Gra­my Tłusz­czu).

Usta­wi­łam misę na szyl­kre­to­wej tacy, po czym na­la­łam do so­sjer­ki ro­sół da­shi, a do mi­secz­ki z kom­ple­tu wsy­pa­łam do­kład­nie trzy czwar­te fi­li­żan­ki aro­ma­ty­zo­wa­ne­go li­mon­ką kaf­fir ryżu. Kon­tro­la wiel­ko­ści por­cji jest klu­czo­wa, aby za­cho­wać roz­miar zero w mie­ście ze­ro­wych roz­mia­rów. Już mia­łam za­nieść tacę do ja­dal­ni, gdy znów roz­legł się dźwięk mo­je­go te­le­fo­nu. Po­now­nie od­rzu­ci­łam po­łą­cze­nie i spraw­dziw­szy czas, za­klę­łam w du­chu, bo była już osiem­na­sta trzy­dzie­ści dwie.

Moja pra­co­daw­czy­ni sie­dzia­ła w sa­lo­nie u szczy­tu sto­łu. Ja­dła sa­mot­nie, jak zwy­kle. Jej mąż przez cały czas pra­co­wał i cho­ciaż po­czu­łam do niej z tego po­wo­du sym­pa­tię, uczu­cie to szyb­ko wy­pa­ro­wa­ło, gdy osten­ta­cyj­nie spoj­rza­ła na ze­ga­rek.

– Bar­dzo prze­pra­szam za małe opóź­nie­nie. Ka­pu­sta po­trze­bo­wa­ła dziś nie­co wię­cej cza­su – za­szcze­bio­ta­łam, od­sta­wia­jąc tacę i pod­cho­dząc do Mit­zi z le­wej stro­ny.

– Za co, Ro­xie? Czym­że są czte­ry mi­nu­ty? Czte­ry mi­nu­ty tu, sie­dem tam. Może po pro­stu po­lu­zuj­my za­sa­dy? – od­szcze­bio­ta­ła, pod­czas gdy ja na­le­wa­łam ro­sół, pro­wa­dząc le­ją­cą się struż­kę po okrę­gu do­kład­nie w stro­nę środ­ka.

Do­brze ci pła­ci. Bar­dzo do­brze.

Za­ci­ska­jąc zęby, rzu­ci­łam uśmiech w stro­nę jej bo­tok­so­we­go czo­ła i szyb­ko za­bra­łam pu­stą so­sjer­kę. „Za co, Ro­xie?”. W rze­czy sa­mej.

Po­ma­sze­ro­wa­łam z po­wro­tem do kuch­ni, aby do­koń­czyć „de­ser” i kawę, za­pa­ko­wać śnia­da­nie i lunch na na­stęp­ny dzień oraz po­sprzą­tać. W mo­jej gło­wie de­ser był pi­sa­ny za­wsze w cu­dzy­sło­wie, jako że trud­no mi było so­bie wy­obra­zić, jak ta­kim cud­nym sło­wem moż­na na­zwać bez­cu­kro­we cia­stecz­ka wa­flo­we z mącz­ki ka­ro­bo­wej na kru­szo­nym cy­try­no­wym lo­dzie. Nie mia­łam nic prze­ciw­ko cy­try­no­we­mu lo­do­wi czy cia­stecz­kom, któ­re – po­wiedz­my so­bie wprost – też po­trze­bo­wa­ły cu­dzy­sło­wu, nie był to jed­nak praw­dzi­wy de­ser.

Je­dy­ną rze­czą, co do któ­rej by­ły­śmy zgod­ne, był spo­sób, w jaki Mit­zi piła kawę. Kona blend, ciem­no pa­lo­na, z jed­ną – i tyl­ko jed­ną – ły­żecz­ką peł­no­tłu­stej, zwy­kłej, smacz­nej, do­mo­wej bi­tej śmie­ta­ny. Na tę jed­ną je­dy­ną przy­jem­ność po­zwa­la­ła so­bie co­dzien­nie. Hej, prze­cież nie mogę ni­ko­mu mó­wić, jak ma wy­ko­rzy­stać „za­osz­czę­dzo­ne ka­lo­rie”. Rany, spo­ro cu­dzy­sło­wów jak na dziś.

Włą­czy­łam wie­lo­funk­cyj­ny kit­che­nA­id, mik­ser ze sta­li nie­rdzew­nej. Gdy wy­cią­gnę­łam mi­skę z za­mra­żal­ni­ka, wla­łam do niej nie­co po­nad po­ło­wę fi­li­żan­ki peł­no­tłu­stej śmie­ta­ny. Te­raz bu­tel­ka była pra­wie pu­sta – mu­szę ją do­dać do li­sty za­ku­pów. Co ty­dzień spo­rzą­dza­łam dla Mit­zi taką li­stę i przy­go­to­wy­wa­łam jej go­to­we po­sił­ki na po­szcze­gól­ne dni. Dwa razy w ty­go­dniu go­to­wa­łam na miej­scu.

Do­da­łam do śmie­ta­ny ły­żecz­kę wa­ni­lii z Ma­da­ga­ska­ru i do­kład­nie dwie ły­żecz­ki cu­kru. Ubi­ja­łam wszyst­ko przez chwi­lę w mik­se­rze, jed­no­cze­śnie sprzą­ta­jąc kuch­nię i igno­ru­jąc sy­gnał te­le­fo­nu przy­po­mi­na­ją­cy o dwóch po­łą­cze­niach, któ­rych nie ode­bra­łam wcze­śniej.

Zer­ka­jąc na bitą śmie­ta­nę i na­słu­chu­jąc od­gło­sów z ja­dal­ni, za­czę­łam ubi­jać ziar­na kawy na do­kład­nie jed­no espres­so. Na­gle znów roz­legł się dzwo­nek mo­je­go te­le­fo­nu, le­żą­ce­go na bla­cie ze sta­li nie­rdzew­nej, a gdy zo­ba­czy­łam, kto znów dzwo­ni, z hu­kiem za­mknę­łam klap­kę dro­gie­go eks­pre­su Bre­vil­le.

– Na mi­łość bo­ską, czy mogę od­dzwo­nić póź­niej?

– Cóż za miłe po­wi­ta­nie je­dy­nej mat­ki. – Usły­sza­łam jej śpiew­ny głos i sfru­stro­wa­na przy­mknę­łam oczy.

– Wi­tam cię, mamo. Je­stem w pra­cy. Czy mogę do cie­bie od­dzwo­nić?

– To za­le­ży. Od­dzwo­nisz do mnie wie­czo­rem?

– Po­sta­ram się – od­po­wie­dzia­łam, mo­cu­jąc się z dy­szą do spie­nia­nia mle­ka.

– Po­sta­rasz się?

– Do­brze, od­dzwo­nię.

– Obie­cu­jesz?

– Tak, obie­cu­ję, że… Kur­czę…

– Co się sta­ło? Wszyst­ko w po­rząd­ku, Ro­xie?

– Tak. Mały wy­pa­dek w kuch­ni. Za­dzwo­nię póź­niej. – Roz­łą­czy­łam się, pa­trząc w mi­skę.

Te­raz mu­sia­łam wy­my­ślić, jak wy­tłu­ma­czyć Mit­zi St. Re­nee, ko­bie­cie, któ­rej styl ży­cia za­le­żał od pięk­ne­go wy­glą­du i ide­al­nej syl­wet­ki i któ­rej je­dy­ną przy­jem­no­ścią była wie­czor­na kawa, że za­miast pu­szy­stej bi­tej śmie­ta­ny z reszt­ki mle­ka zro­bi­łam… ma­sło.

***

Zwol­nio­na.

Zwol­nio­na?

Zwol­nio­na.

Przez MA­SŁO.

Sie­dzia­łam w sa­mo­cho­dzie przed do­mem Mit­zi, ukry­tym wy­so­ko mię­dzy wzgó­rza­mi. Już wcze­śniej spa­ko­wa­łam noże, ode­bra­łam ostat­ni czek, któ­ry po­da­ła mi ide­al­nie wy­sty­li­zo­wa­ny­mi że­lo­wy­mi tip­sa­mi, i po­wo­li ru­szy­łam w stro­nę dżi­pa wa­go­ne­era z 1982 roku.

Zwol­nio­na. Przez ma­sło. Nie po­win­nam była spusz­czać z oczu śmie­ta­ny. Tyl­ko ona w cią­gu paru se­kund po­tra­fi zmie­nić się ze sprę­ży­stych gó­rek w ma­śla­ne wzgór­ki.

Na­gle znów się roz­legł dźwięk mo­je­go te­le­fo­nu, a na ekra­nie po­ja­wi­ła się twarz mo­jej mat­ki: brą­zo­we krę­co­ne wło­sy za­ple­cio­ne w war­ko­cze, sto­krot­ka za uchem. Dru­gie po­ko­le­nie hi­pi­sów. Wo­od­stock, część dru­ga. Odzie­dzi­czy­łam po niej wło­sy; oczy mia­łam po ta­cie, któ­re­go ni­g­dy nie po­zna­łam. Mat­ka za­wsze po­wta­rza­ła, że to, w ja­kim je­stem hu­mo­rze, po­tra­fi wy­czy­tać z ich ko­lo­ru: piw­ne, gdy je­stem spo­koj­na, lek­ko nie­bie­skie, kie­dy je­stem smut­na, odro­bi­nę zie­lo­ne, gdy pa­dam z nóg. W tym mo­men­cie mu­sia­ły mieć ko­lor se­le­ra.

Usły­sza­łam trzask fron­to­wych drzwi i zo­ba­czy­łam idą­cą po pod­jeź­dzie Mit­zi. Pew­nie chcia­ła mi po­wie­dzieć, że po­win­nam już je­chać. Prze­krę­ci­łam klu­czyk i po­spiesz­nie od­je­cha­łam, po­ka­zu­jąc jej na po­że­gna­nie środ­ko­wy pa­lec. Nie­zbyt pro­fe­sjo­nal­nie, ale nie mu­sia­łam się już mar­twić o to, co so­bie po­my­śli.

Przez całą dro­gę do domu, zjeż­dża­jąc ze wzgórz na dru­gą stro­nę Hi­gh­land, gdzie domy były znacz­nie mniej­sze, aż w koń­cu ustę­po­wa­ły miej­sca blo­ko­wi­skom wy­peł­nio­nym do gra­nic peł­ny­mi na­dziei mło­dy­mi pięk­no­ścia­mi, mó­wi­łam sama do sie­bie. Gdy pod­jeż­dża­łam pod swój blok, znów usły­sza­łam dzwo­nek te­le­fo­nu. Znów.

– Na­praw­dę nie mo­głaś po­cze­kać, aż do cie­bie od­dzwo­nię? – rzu­ci­łam, gdy tyl­ko usły­sza­łam jej głos. Ka­li­for­nij­skie pra­wo na­ka­zu­ją­ce ko­rzy­sta­nie z ze­sta­wów gło­śno­mó­wią­cych ozna­cza­ło dla mnie tyle, że mu­sia­łam te­raz słu­chać gło­su mo­jej mat­ki od­bi­ja­ją­ce­go się ry­ko­sze­tem od każ­de­go za­ka­mar­ka w sa­mo­cho­dzie. I to w wer­sji ste­reo.

– A kto wie, kie­dy byś za­dzwo­ni­ła? A ja nie mogę się do­cze­kać, aż po­dzie­lę się z tobą no­wi­ną! – krzyk­nę­ła, chi­cho­cząc z pod­nie­ce­nia.

Za­śmia­łam się wbrew so­bie. O mo­jej ma­mie wie­le moż­na po­wie­dzieć, ale jej en­tu­zja­zmo­wi trud­no się oprzeć.

– To musi być coś wiel­kie­go, bo u was jest dość póź­no. Dla­cze­go nie śpisz? – Na wscho­dzie była już pra­wie dwu­dzie­sta trze­cia, czy­li moc­no po cza­sie, kie­dy mat­ka zwy­kle kła­dła się spać.

– Oj, wy­śpię się, kie­dy umrę. Słu­chaj, Ro­xie, mu­szę ci po­wie­dzieć o czymś fan­ta­stycz­nym!

– Phish4 znów je­dzie w tra­sę?

------------------------------------------------------------------------

4 Ame­ry­kań­ski ze­spół mu­zyczny.

– Ro­xie… – W jej gło­sie było sły­chać ostrze­że­nie.

Aż przy­gry­złam war­gę, by nie po­wie­dzieć cze­goś jesz­cze bar­dziej zło­śli­we­go.

– Zna­la­złaś nowy ga­tu­nek kieł­ków psze­ni­cy i nie mo­żesz usie­dzieć z ra­do­ści? – No cóż, przy­gry­za­nie war­gi nie za­wsze dzia­ła.

– Cie­szę się, że się do­brze ba­wisz, śmie­jąc się ze swo­jej mat­ki i ob­rzu­ca­jąc ją po­spo­li­ty­mi żar­ta­mi o hi­pi­sach. Je­steś dziś wy­jąt­ko­wo sko­ra do żar­tów – po­wie­dzia­ła, a w jej gło­sie dało się sły­szeć nut­kę znie­cier­pli­wie­nia.

Mu­sia­łam od­pu­ścić, tym bar­dziej, że to, iż mnie zwol­nio­no, to nie była tyl­ko jej wina.

– Co to za no­wi­ny? – za­py­ta­łam słod­ko, za­nim zdą­ży­ła zmie­nić te­mat i stwier­dzić, że mój dzi­siej­szy hu­mor może wy­ni­kać na przy­kład z nie­do­bo­ru że­la­za. Albo sek­su. Ty­po­wa po­ga­węd­ka mat­ki z cór­ką.

– Wła­śnie! Moje no­wi­ny! Sie­dzisz?

– Tak, sie­dzę.

– Będę w te­le­wi­zji!

– O, to świet­nie. Czyż­by wzno­wi­li Craft Cor­ner5?

------------------------------------------------------------------------

5 Ame­ry­kań­ski pro­gram te­le­wi­zyj­ny do­ty­czą­cy rze­mio­sła, ro­bó­tek itd.

Na­sze małe mia­stecz­ko w pół­noc­nej czę­ści sta­nu Nowy Jork mia­ło wła­sny ka­nał te­le­wi­zyj­ny i mama od lat zgła­sza­ła tam swo­je po­my­sły. Co ja­kiś czas, gdy aku­rat nie ob­cię­li im bu­dże­tu o po­ło­wę, czy­li do sie­dem­dzie­się­ciu pię­ciu do­la­rów, pro­si­li ją, aby wy­stą­pi­ła na żywo i po­ka­za­ła, jak zro­bić swe­ter, ce­ra­micz­ne po­ideł­ko dla pta­ków czy coś po­dob­ne­go. Jej od­ci­nek na te­mat pa­pie­ro­wych la­tar­ni z opa­ko­wań po Jif­fy Pop wy­wo­łał la­wi­nę te­le­fo­nów. Czy­li aż trzy.

– Nie, nie Craft Cor­ners. Sły­sza­łaś o re­ali­ty show The Ama­zing Race?

– Ja­sne. Czyż­by Ka­nał 47 krę­cił lo­kal­ną wer­sję? – za­py­ta­łam, skrę­ca­jąc na par­king.

– To nie Ka­nał 47, słoń­ce, ale praw­dzi­wy re­ali­ty show! Będę w pro­gra­mie The Ama­zing Race, tym praw­dzi­wym!

– Cze­kaj, co? – Wje­cha­łam sze­ro­kim łu­kiem na swo­je miej­sce, nie­mal no­kau­tu­jąc ku­beł na śmie­ci.

– Sły­sza­łaś! Ze­szłej je­sie­ni, gdy przy­je­cha­li do Po­ugh­ke­ep­sie, mia­łam prze­słu­cha­nie do pro­gra­mu z cio­cią Che­ryl. I wy­bra­li nas! Je­dzie­my w po­dróż do­oko­ła świa­ta!

– Okej, prze­stań krzy­czeć. Mamo, po­waż­nie, po­słu­chaj mnie... Halo? – Pró­bo­wa­łam coś wtrą­cić, ale się nie dało. Mama rzu­ca­ła na­zwa­mi miast i państw, a z każ­dą se­kun­dą jej głos sta­wał się co­raz bar­dziej pod­eks­cy­to­wa­ny. Kair. Mo­zam­bik. Kra­ka­tau.

– Kra­ka­tau? Je­dziesz na wul­kan?

– Kto wie? Wła­śnie o to cho­dzi! Mogą wy­słać nas wszę­dzie! Jadę na wy­pra­wę!

– Z cio­cią Che­ryl? Prze­cież jej się uda­ło zgu­bić na­wet w no­wym su­per­mar­ke­cie A&P. Co z niej bę­dzie za po­ży­tek na wy­pra­wie?

– Oj, Ro­xie, nie bądź taką nu­dzia­rą – rzu­ci­ła mat­ka, a ja po­czu­łam, jak na­pi­na­ją mi się mię­śnie ra­mion. Jak za­wsze, gdy mó­wi­ła do mnie ta­kim to­nem.

Moja mat­ka była wol­nym pta­kiem i za nic w świe­cie nie po­tra­fi­ła zro­zu­mieć, dla­cze­go jej cór­ka jest taką tra­dy­cjo­na­list­ką. Tra­dy­cjo­na­list­ką, któ­ra od mo­men­tu, gdy skoń­czy­ła czter­na­ście lat, pil­no­wa­ła, aby nie odłą­czo­no im prą­du i gazu, a w spi­żar­ni za­wsze było coś do je­dze­nia. Mimo wszyst­ko jed­nak cie­szy­łam się jej szczę­ściem.

– Prze­pra­szam, to brzmi nie­sa­mo­wi­cie. Na­praw­dę, cie­szę się ra­zem z tobą – po­wie­dzia­łam, wy­obra­ża­jąc so­bie mat­kę i jej sio­strę, jak pró­bu­ją od­na­leźć się na ba­za­rze w Afry­ce Pół­noc­nej. – Kie­dy wy­jazd?

– Wła­śnie, w tym rzecz, ko­cha­nie. Za dwa ty­go­dnie.

– Za dwa ty­go­dnie? A kto po­pro­wa­dzi U Cal­la­ha­na?

– A jak my­ślisz?

Nie zro­bi­ła tego… Nie, nie mo­gła po­my­śleć, że opusz­czę moją… Nie, ni­g­dy by tego nie zro­bi­ła… A jed­nak. Wła­śnie to zro­bi­ła.

– Osza­la­łaś? Chcesz mnie wro­bić w to miej­sce? Tam nie ma na­wet wi­del­ców!

– Wy­słu­chaj mnie, Ro­xie…

– Wy­słu­chać cię? Chcesz, że­bym po­rzu­ci­ła ka­rie­rę, któ­ra wresz­cie za­czy­na do­kądś pro­wa­dzić, i przy­je­cha­ła go­to­wać w two­jej zruj­no­wa­nej ja­dło­daj­ni w Ba­iley Falls, pod­czas gdy ty po­je­dziesz so­bie w ja­kieś pie­przo­ne osiem­dzie­siąt dni do­oko­ła świa­ta wraz z ca­łym od­dzia­łem ge­ria­trycz­nym?

– Nie wie­rzę, że wła­śnie na­zwa­łaś mnie sta­rą…

– Nie wie­rzę, że tyl­ko to do cie­bie do­tar­ło! – wy­bu­chłam. Sie­dzia­łam w sa­mo­cho­dzie, słu­cha­jąc z nie­do­wie­rza­niem bez­czel­nych wy­nu­rzeń wła­snej mat­ki, gdy na­gle przy­szła wia­do­mość.

– Wy­tłu­macz mi, jak to we­dług cie­bie ma za­dzia­łać? Jak mam to zro­bić?

– Zwy­czaj­nie. Bie­rzesz urlop w pra­cy, przy­jeż­dżasz tu i pro­wa­dzisz ja­dło­daj­nię, kie­dy mnie nie bę­dzie.

Wzię­łam głę­bo­ki od­dech, po czym wol­no wy­pu­ści­łam po­wie­trze.

– Urlop… – Wdech. Wy­dech. – Mam wła­sną fir­mę, więc urlop ozna­cza ko­niec mo­jej dzia­łal­no­ści. Bez­ro­bo­cie. Co mam po­wie­dzieć klien­tom? Hej, znajdź­cie so­bie ko­goś in­ne­go, kto bę­dzie dla was go­to­wać, bo ja będę mia­ła peł­ne ręce ro­bo­ty z po­traw­ką z tuń­czy­ka na za­du­piu?

– Już nie ser­wu­je­my po­traw­ki…

– Mu­si­my kie­dyś po­roz­ma­wiać o two­im wy­biór­czym słu­chu – po­wie­dzia­łam, sły­sząc, że znów przy­szła ja­kaś wia­do­mość. – Mamo, mu­szę le­cieć. Mo­że­my…

– Nie mo­że­my po­roz­ma­wiać o tym póź­niej. Chcę wie­dzieć, czy mo­żesz to zro­bić, czy nie.

– Nie mo­żesz do mnie tak po pro­stu znie­nac­ka dzwo­nić i pro­sić, bym…

– Nie by­ło­by znie­nac­ka, gdy­byś czę­ściej do mnie dzwo­ni­ła – wtrą­ci­ła.

Wdech. Wy­dech. Na­gle zro­zu­mia­łam, co to zna­czy, że „w kimś się za­go­to­wa­ło”: po­czu­łam, jak w ży­łach two­rzą mi się małe stre­so­gen­ne pę­che­rzy­ki, trą­ca­jąc się na­wza­jem i roz­grze­wa­jąc mnie od środ­ka. To już nie było go­to­wa­nie na wol­nym ogniu, to było stop­nio­we pod­grze­wa­nie. Przed du­sze­niem spró­bo­wa­łam jesz­cze jed­nej rze­czy.

– Mamo, cho­dzi o to, że chcia­ła­bym, abyś my­śla­ła roz­sąd­nie. Nie mogę cię ra­to­wać za każ­dym ra­zem, gdy wpa­ku­jesz się w ta­ra­pa­ty albo…

– Nie je­stem w ta­ra­pa­tach, Ro­xie. Je­stem…

– Może nie tym ra­zem, ale cho­dzi o to samo, tyle że w ład­nym opa­ko­wa­niu i z po­dzię­ko­wa­nia­mi od za­ło­gi CBS6. To już na mnie nie dzia­ła.

------------------------------------------------------------------------

6 Ame­ry­kań­ski ka­nał te­le­wi­zyj­ny.

– Za­pła­ci­łam za two­je stu­dia, Ro­xie. Dwa lata w Ame­ry­kań­skim In­sty­tu­cie Ku­li­nar­nym. Przy­naj­mniej tyle mo­gła­byś te­raz dla mnie zro­bić.

Okej. Dość.

– Wiesz co? Nie. Nie zro­bię tego – rzu­ci­łam ze zło­ścią do­kład­nie w mo­men­cie, gdy przy­szła ko­lej­na cho­ler­na wia­do­mość. – A za stu­dia za­pła­ci­łaś dzię­ki temu, że wy­gra­łaś na lo­te­rii. Resz­tę pie­nię­dzy roz­trwo­ni­łaś, co jest dość ża­ło­sne…

Mama z upo­rem mil­cza­ła. To był ten mo­ment, kie­dy zwy­kle da­wa­łam za wy­gra­ną, ale nie tym ra­zem.

– Pod­czas gdy ty bę­dziesz szu­kać sen­su ży­cia i ska­kać do ba­se­nu z re­ki­na­mi u wy­brze­ży Ame­ry­ki Po­łu­dnio­wej z cio­cią Che­ryl, któ­ra – na­wi­sem mó­wiąc – nie umie pły­wać, ja będę tu­taj, w Los An­ge­les, za­pra­co­wu­jąc się na śmierć, sta­ra­jąc się roz­wi­nąć ka­rie­rę i opła­cić prąd, że­bym nie mu­sia­ła miesz­kać w sa­mo­cho­dzie – wark­nę­łam, sły­sząc dźwięk ko­lej­nej wia­do­mo­ści.

– Na­pra­wę my­ślisz, że każą nam wsko­czyć do ba­se­nu z re­ki­na­mi?

– Le­piej za­pal traw­kę, mamo! – rzu­ci­łam i roz­łą­czy­łam się, czu­jąc, że się we mnie go­tu­je i za­sta­na­wia­jąc się, ja­kim cu­dem ta ko­bie­ta mo­gła w ogó­le po­my­śleć, że rzu­cę wszyst­ko i przy­ja­dę do domu, by po­pro­wa­dzić jej ja­dło­daj­nię. Nie do wia­ry! Mia­łam swo­je ży­cie, mia­łam klien­tów, mia­łam… Do­bry Boże, ko­lej­ną wia­do­mość?

Spoj­rza­łam na te­le­fon. Sześć SMS-ów. Nie, sie­dem – wła­śnie przy­szedł ko­lej­ny. Co się dzie­je? Pierw­szy był od Shaw­ny, mo­jej klient­ki.

Ro­xie, w przy­szłym ty­go­dniu nie mu­sisz jed­nak dla mnie go­to­wać.

Hm, dziw­ne. Otwo­rzy­łam ko­lej­ną.

Prze­pra­szam, że pi­szę w ostat­niej chwi­li, ale mu­szę od­wo­łać po­sił­ki, któ­re za­pla­no­wa­łaś na na­stęp­ny ty­dzień i na ko­lej­ny. Skon­tak­tu­ję się w przy­szło­ści. Może.

Za­raz, że co? Mi­ran­da była moją dru­gą klient­ką i go­to­wa­łam dla niej od kil­ku mie­się­cy. Z po­le­ce­nia… Mit­zi. Cho­le­ra.

Otwo­rzy­łam ko­lej­ny SMS, po­tem ko­lej­ny. Oka­za­ło się, że wszyst­kie klient­ki, z któ­ry­mi skon­tak­to­wa­ła mnie Mit­zi, wła­śnie zre­zy­gno­wa­ły z mo­ich usług. Wszyst­kie mnie zwol­ni­ły.

Przez MA­SŁO???

A może jed­nak przez pa­lec?

Nie­na­wi­dzę tego cho­ler­ne­go mia­sta!

W tym cho­ler­nym mie­ście li­czą się tyl­ko re­fe­ren­cje, a ja przez cho­ler­ną Mit­zi St. Re­nee sta­łam się wła­śnie ku­li­nar­nym pa­ria­sem. Tępe, pla­sti­ko­we lale przy ka­sie zro­bi­ły so­bie z mo­jej ka­rie­ry za­ba­wę. Men­tal­ność sta­da. Tych paru klien­tów, któ­rzy zo­sta­li, ko­rzy­sta­ło z mo­ich usług spo­ra­dycz­nie, z oka­zji ja­kichś uro­czy­sto­ści lub gdy po­zwa­lał im na to ich na­pię­ty gra­fik.

Mimo że ko­cha­łam Ka­li­for­nię, na­praw­dę za­czy­na­łam nie­na­wi­dzić L.A. Moż­na tu było za­ro­bić świet­ne pie­nią­dze, ale ży­cie i ci wszy­scy lu­dzie – cza­sa­mi nie da­wa­łam rady. A pie­nią­dze moż­na było za­ro­bić duże do mo­men­tu, gdy moż­na było je za­ro­bić. Wła­śnie wy­da­łam więk­szość oszczęd­no­ści na nowy sil­nik do dżi­pa i je­śli cho­dzi o płyn­ność fi­nan­so­wą, to by­łam tym­cza­so­wo unie­ru­cho­mio­na.

Wszyst­kie te klient­ki, wszyst­kie te pie­nią­dze, na któ­re li­czy­łam, na­gle znik­nę­ły. Na myśl o tym, że będę mu­sia­ła za­czy­nać od nowa, po­czu­łam skurcz żo­łąd­ka. W my­ślach przej­rza­łam li­stę, za­sta­na­wia­jąc się, kto mógł­by ko­rzy­stać z mo­ich usług bar­dziej re­gu­lar­nie, i na­szły mnie czar­ne my­śli.

Na­gle usły­sza­łam dźwięk ko­lej­nej wia­do­mo­ści. Rany, czyż­by jesz­cze ktoś do­łą­czył do ma­śla­ne­go gan­gu?

Będę w mie­ście w po­ło­wie przy­szłe­go ty­go­dnia. Daj znać, gdy­byś po­trze­bo­wa­ła to­wa­rzy­stwa.

Dzię­ki Bogu nie cho­dzi­ło o nic ku­li­nar­ne­go, cho­ciaż raz nam się zda­rzył in­cy­dent ze sło­ikiem ma­sła orze­cho­we­go… Nie­istot­ne. Wes­tchną­łam i we­szłam do miesz­ka­nia. Mit­chell był moim… hm. Nie był moim chło­pa­kiem, to na pew­no. Był moją… za­ba­wecz­ką. Ostat­ni z oka­zów w ko­lek­cji męż­czyzn do­brych do ko­cha­nia, ale nie do bra­nia. Za­an­ga­żo­wa­nie emo­cjo­nal­ne? Brak. Dłu­gie spa­ce­ry na pla­ży i ży­cio­wy part­ner? Nie. Spo­co­ne, skrę­co­ne wo­kół sie­bie cia­ła, na te­le­fon, bez żad­ne­go za­mie­sza­nia i ba­ła­ga­nu? Mó­wię, jak jest.

Żad­nych py­tań w sty­lu: „jak ci mi­nął dzień, ko­cha­nie?” albo „hej, Ro­xie, przej­dzie­my przez to ra­zem”. Je­dy­ną rze­czą, przez jaką chcia­ła­bym, że­by­śmy ra­zem prze­szli, to ja prze­wie­szo­na przez fo­tel, jego dłoń w mo­ich wło­sach… Szko­da, że dziś go tu nie ma – to z pew­no­ścią by mnie zre­lak­so­wa­ło. W mo­jej gło­wie kłę­bi­ły się my­śli, moja ka­rie­ra wi­sia­ła na wło­sku, a pro­sto z Ba­iley Falls pły­nę­ło w moją stro­nę wiel­kie po­czu­cie winy.

Po­trze­bo­wa­łam spo­ko­ju. Po­trze­bo­wa­łam ci­szy. Ro­zej­rza­łam się po miesz­ka­niu, na któ­re wie­dzia­łam, że nie bę­dzie mnie stać, je­śli nie od­zy­skam każ­dej z mo­ich klien­tek, i mój wzrok spo­czął na bu­tel­ce te­qu­ili Patrón. Poza spo­ko­jem i ci­szą po­trze­bo­wa­łam jesz­cze li­mon­ki…Roz­dział 2

Obu­dzi­łam się na­stęp­ne­go – hm, by nie skła­mać, po­wiedz­my, że po­po­łu­dnia – z li­mon­ką na twa­rzy, le­żąc w fo­te­lu ze sztucz­nej skó­ry. Zer­k­nę­łam na ze­gar. Świet­nie – dzię­ki te­qu­ili prze­spa­łam pra­wie czte­ry go­dzi­ny, co ozna­cza­ło prze­spa­ną noc, zwa­żyw­szy na to, że za­zwy­czaj sy­pia­łam śred­nio po trzy. Ma­jąc okre­sy bez­sen­no­ści od cza­sów szko­ły pod­sta­wo­wej, już się przy­zwy­cza­iłam.

Za­ta­cza­jąc się lek­ko, we­szłam do kuch­ni i na wpół przy­tom­na się­gnę­łam po kawę, sta­ra­jąc się nie my­śleć o tym, że zo­sta­łam wy­la­na. Przez MAS… – oj, daj­cie spo­kój. Ziew­nę­łam, cze­ka­jąc, aż kawa się za­pa­rzy, i za­bra­łam się za ja­jecz­ni­cę z po­mi­do­ra­mi, czosn­kiem, szpi­na­kiem i odro­bi­ną śmie­ta­ny. Star­łam tro­chę sera pe­co­ri­no, po­sy­pu­jąc nim swo­je dzie­ło, po czym wy­jąw­szy z to­ste­ra ka­wa­łek ide­al­nie pod­pie­czo­nej chał­ki, za­bra­łam kawę i po­drep­ta­łam z po­wro­tem na fo­tel.

Kie­dy prze­żu­wa­łam śnia­da­nie, moją uwa­gę przy­cią­gnął le­żą­cy na sto­li­ku ma­ga­zyn, mała przy­jem­nost­ka oku­pio­na po­czu­ciem winy. Cza­sa­mi, kie­dy go­to­wa­łam, opie­ra­łam taki bru­ko­wiec na sto­ja­ku na prze­pi­sy i fi­le­tu­jąc kur­cza­ka, nad­ra­bia­łam za­le­gło­ści w kwe­stii tego, kto fi­le­tu­je kogo w Tin­sel­town7. Oso­ba z okład­ki była moją klient­ką. A być może i do­brą zna­jo­mą?

------------------------------------------------------------------------

7 Miej­sce utoż­sa­mia­ne z Hol­ly­wo­od, prze­my­słem fil­mo­wym i świa­tem ce­le­bry­tów.

O Gra­ce She­ri­dan usły­sza­łam po raz pierw­szy wte­dy, gdy cały świat kon­cen­tro­wał się na jej dru­giej po­ło­wie, Jac­ku Ha­mil­to­nie. Ten nie­wia­ry­god­nie przy­stoj­ny bry­tyj­ski ak­tor był już od paru lat uko­cha­nym dziec­kiem me­diów i gdy jego gwiaz­da za­czy­na­ła co­raz moc­niej świe­cić, pra­sa co­raz czę­ściej za­czy­na­ła spe­ku­lo­wać na te­mat jego po­ten­cjal­nych part­ne­rek. Gdy świat się do­wie­dział, że jego dziew­czy­ną, ta­jem­ni­czą ru­do­wło­są, jest ak­tor­ka Gra­ce She­ri­dan, po­ru­sze­nie w me­diach za­mie­ni­ło się w ist­ną bu­rzę, szcze­gól­nie kie­dy ofi­cjal­nie ogło­si­ła świa­tu, że są parą, bio­rąc go za rękę na czer­wo­nym dy­wa­nie. Wie­dzia­łam o tym wszyst­kim, czy­ta­jąc ar­ty­ku­ły w In­ter­ne­cie, ale do­pie­ro gdy za­dzwo­ni­ła do mnie pew­ne­go dnia z py­ta­niem, czy nie ze­chcia­ła­bym dla niej go­to­wać w trak­cie przy­go­to­wań do no­we­go se­zo­nu jej te­le­wi­zyj­ne­go se­ria­lu, po­zna­łam ko­bie­tę z krwi i ko­ści kry­ją­cą się za okład­ka­mi ma­ga­zy­nów.

Była za­baw­na, słod­ka i uwiel­bia­ła jeść. Dziś po po­łu­dniu mia­łam dla niej go­to­wać. Cho­le­ra! Zu­peł­nie za­po­mnia­łam o swo­jej ostat­niej klient­ce, któ­ra prze­cież ocze­ki­wa­ła, że przy­go­tu­ję ko­la­cję. W cią­gu pię­ciu mi­nut wy­szo­ro­wa­łam twarz, pa­chy i inne za­ka­mar­ki cia­ła. Wrzu­ci­łam na sie­bie coś czy­ste­go. Chwy­ci­łam noże i ru­szy­łam w po­śpie­chu na targ.

Od roku co ja­kiś czas go­to­wa­łam dla Gra­ce, któ­ra była wiel­ką mi­ło­śnicz­ką je­dze­nia i ko­cha­ła go­to­wać, więc ko­rzy­sta­ła z mo­ich usług tyl­ko wte­dy, gdy jej gra­fik sta­wał się na­pię­ty. Dwóch ak­to­rów w domu, z któ­rych każ­dy pra­cu­je do póź­na, i to nie tyl­ko na pla­nie… Dla jed­nych oso­bi­sty ku­charz to wy­go­da, dla in­nych ko­niecz­ność ra­tu­ją­ca ży­cie.

Gra­ce szcze­rze wy­zna­ła w pra­sie, że ma pro­blem z wa­ha­nia­mi wagi i że bar­dzo po­waż­nie pod­cho­dzi do kwe­stii swo­jej fi­gu­ry. Je­śli zaś cho­dzi o Jac­ka, to od razu do­da­ła, że jesz­cze po­waż­niej pod­cho­dzi do nie­go…

Gdy po­zna­łam Ha­mil­to­na, za­cho­wy­wał się jak zło­dziej, sta­ra­jąc się ukraść swo­jej na­rze­czo­nej tyle po­ca­łun­ków, ile ukradł mar­che­wek z sa­łat­ki, nad któ­rą wła­śnie pra­co­wa­łam. By­łam nie­co roz­ko­ja­rzo­na bli­sko­ścią gwiaz­dy ta­kie­go for­ma­tu, a że roz­ko­ja­rze­nie i nóż do obie­ra­nia wa­rzyw nie bar­dzo idą w pa­rze, mu­sia­łam w koń­cu wziąć się w garść i ugo­to­wa­łam tak nie­sa­mo­wi­tą ko­la­cję, że od tam­tej pory by­wa­łam ich oso­bi­stym sze­fem kuch­ni.

Z pręd­ko­ścią świa­tła zro­bi­łam za­ku­py na tar­gu, bio­rąc wszyst­ko, co lubi Gra­ce. Ru­ko­la. En­dy­wia. Dym­ka. Cy­try­ny. Stek han­ger8. To­pi­nam­bur. Szyn­ka par­meń­ska. Grusz­ki bera bo­ska. Cud­ny ka­wa­łek an­giel­skie­go sera ched­dar. A że (dzię­ki Bogu!) Jack i Gra­ce uwiel­bia­li de­se­ry, co było nie­ty­po­we w mie­ście, gdzie de­se­ry nie były mile wi­dzia­ne, do ko­szy­ka wpa­dły jesz­cze mąka, cu­kier, jaj­ka i cu­dow­ne, wspa­nia­łe ma­sło.

------------------------------------------------------------------------

8 Stek cię­ty z czę­ści prze­po­ny.

Go­dzi­nę póź­niej sta­łam w sło­necz­nej kuch­ni na­le­żą­cej do dwóch wiel­kich gwiazd, na­kła­da­jąc łyż­ką cia­sto do dwóch po­dłuż­nych fo­re­mek i wy­ga­nia­jąc Gra­ce z mo­jej czę­ści kuch­ni.

– Nie ma sen­su, że­byś pła­ci­ła mi za go­to­wa­nie, je­śli sama wy­ko­nu­jesz po­ło­wę ro­bo­ty.

– Je­stem two­im sous che­fem9 – po­wie­dzia­ła, gdy wy­cią­gnę­łam ku­chen­ny sto­łek i ka­za­łam jej na nim usiąść.

------------------------------------------------------------------------

9 Dru­gi za­stęp­ca sze­fa kuch­ni.

– Usiądź, od­pręż się i zo­stań po swo­jej stro­nie kuch­ni, a ja po­zwo­lę ci to ob­li­zać. – To mó­wiąc, unio­słam trze­pacz­kę.

– Do­brze, że Jack jesz­cze nie wró­cił. Za­raz za­re­ago­wał­by na taki tekst – rzu­ci­ła ze śmie­chem. – Chcę so­bie po­obli­zy­wać, więc nie będę się ru­szać.

Uśmiech­nę­łam się na myśl o tym, jak wiel­ką mam kon­tro­lę nad jed­ną z wiel­kich gwiazd dzię­ki trze­pacz­ce. Dla­cze­go wszyst­kie moje klient­ki nie mo­gły być ta­kie?

Na kil­ka mi­nut za­pa­no­wa­ła ci­sza. Gra­ce prze­glą­da­ła sce­na­riusz, a ja za­ję­łam się w tym cza­sie cia­stem cy­try­no­wym. Ci­sza nie trwa­ła jed­nak zbyt dłu­go, bo w koń­cu Gra­ce nie wy­trzy­ma­ła…

– Więc wszyst­kie zre­zy­gno­wa­ły z two­ich usług? Tak po pro­stu? – za­py­ta­ła na­gle, zer­ka­jąc znad sce­na­riu­sza.

Tym ra­zem nie spusz­cza­łam już oka z fo­re­mek.

– Nie po­win­nam była ci mó­wić… To bar­dzo nie­pro­fe­sjo­nal­ne.

– Tak samo nie­pro­fe­sjo­nal­ne, jak to, że Jack za­pro­po­no­wał ci trój­ką­cik w pud­din­gu z ro­dzyn­ka­mi…Tacy wła­śnie je­ste­śmy, nie­pro­fe­sjo­nal­ni.

Par­sk­nę­łam śmie­chem. Pew­ne­go razu zro­bi­łam tra­dy­cyj­ny an­giel­ski pud­ding, a Jack, jak na praw­dzi­we­go An­go­la przy­sta­ło, wprost nie mógł wyjść z po­dzi­wu. Był pod ta­kim wra­że­niem, że na­praw­dę za­ofe­ro­wał swo­je cia­ło w za­mian za praw­dzi­we an­giel­skie przy­sma­ki, któ­re mia­ła­bym przy­go­to­wać w przy­szło­ści.

Gra­ce była miła i ser­decz­na, ale mimo to nie po­win­nam się jej zwie­rzać. Gdzieś po­mię­dzy wy­pa­ko­wy­wa­niem za­ku­pów i obie­ra­niem kar­czo­chów zga­dła, że coś mnie mar­twi, i za­nim się spo­strze­głam, opo­wie­dzia­łam jej całą hi­sto­rię.

– A więc two­ja mat­ka star­tu­je w pro­gra­mie The Ama­zing Race, tak?

– Taaa. Bez­na­dziej­ny po­mysł.

– Nie po­wie­dzia­ła­bym. Wi­dzia­łam ten pro­gram parę razy i był za­baw­ny.

– Nie cho­dzi o to, że nie jest za­baw­ny. Jest po pro­stu… hmm… – Za­wa­ha­łam się, ude­rza­jąc for­ma­mi o blat, aby po­zbyć się pę­che­rzy­ków po­wie­trza. – Mat­ka jest hi­pi­ską z lat osiem­dzie­sią­tych. Cał­ko­wi­cie po­rwa­ła ją dru­ga fala.

Gra­ce po­ki­wa­ła gło­wą.

– Pa­mię­tam. Mu­szę ku­pić kol­czy­ki z pa­cy­fą w Con­tem­po Ca­su­als10…

------------------------------------------------------------------------

10 Ame­ry­kań­ski dom to­wa­ro­wy za­ło­żo­nych w la­tach sześć­dzie­sią­tych XX wie­ku.

– Wła­śnie. – Po­da­łam jej obie­ca­ną trze­pacz­kę, a ona za­bra­ła się za ob­li­zy­wa­nie. – Tyle że ona na­dal tkwi w tam­tych cza­sach. Po­wie­dzia­ła­by ci, że jest wol­nym pta­kiem, ale ja mam na to inne okre­śle­nie.

– Eks­cen­trycz­ka?

– Tak. Nie­od­po­wie­dzial­na. Chce do­brze, ale je­śli ktoś myś-li tyl­ko o tym, że Księ­życ jest w siód­mym domu, trud­no żeby pa­mię­tał, aby za­pła­cić fir­mie ener­ge­tycz­nej za prąd w praw­dzi­wym domu. Na szczę­ście mia­ła mnie. Nie wspo­mi­na­jąc o nie­zli­czo­nej licz­bie „wuj­ków”, któ­rzy krę­ci­li się gdzieś obok.

– Ach – wes­tchnę­ła Gra­ce.

– To byli mili fa­ce­ci, a ona po pro­stu nie po­tra­fi­ła być sama. Za­dba­ła więc o to­wa­rzy­stwo. Za­ko­chi­wa­ła się w każ­dym męż­czyź­nie, któ­ry się nią za­in­te­re­so­wał. Była prze­ko­na­na, że każ­dy nie­za­męż­ny fa­cet, któ­re­go spo­tka­ła, był Tym Je­dy­nym. A przy­naj­mniej Ko­lej­nym Tym Je­dy­nym. A ja wie­le razy by­łam świad­kiem sy­tu­acji, gdy ci fa­ce­ci w koń­cu od­cho­dzi­li, zo­sta­wia­jąc za sobą jat­kę. Płacz, krzyk, ob­ja­da­nie się sło­dy­cza­mi i Van Mor­ri­son od­twa­rza­ny w kół­ko na gra­mo­fo­nie. A po­tem roz­pły­wa­nie się nad ko­lej­nym fa­ce­tem, któ­ry zła­pał się w jej hi­pi­sow­skie si­dła.

– A więc taka z niej ro­man­tycz­ka?

– Ty na­zy­wasz to ro­man­ty­zmem, ja współ­uza­leż­nie­niem – rzu­ci­łam, my­jąc grusz­ki. – Ty na­zy­wasz ją ro­man­tycz­ką, ja kimś, kto boi się sa­mot­no­ści. Ty mó­wisz, że to ro­man­tycz­ne, ja py­tam, dla­cze­go ska­zy­wać się na kłót­nie i cier­pie­nie?

Wła­śnie dla­te­go po­do­ba­ły mi się ja­sne re­la­cje opar­te na sek­sie, bez mi­ło­ści. Mój pro­blem z za­sy­pia­niem stał się świet­nym wy­tłu­ma­cze­niem tego, dla­cze­go męż­czyź­ni ni­g­dy nie zo­sta­wa­li u mnie na noc. Wy­star­cza­ją­co trud­no mi było za­snąć sa­mej. Poza tym nie wi­dzia­łam po­wo­du, dla któ­re­go mia­ła­bym się nie­zręcz­nie ga­pić na fa­ce­ta przez całą noc po tym, jak już wy­ro­bi­li­śmy nor­mę ćwi­czeń fi­zycz­nych, więc zwy­kle od­sy­ła­łam ich do domu. Im to nie prze­szka­dza­ło, a ja uni­ka­łam kom­pli­ka­cji.

Gra­ce przyj­rza­ła mi się w za­my­śle­niu i było wi­dać, że w jej gło­wie kłę­bi się mi­lion my­śli.

– Okej, czy­li ma­cie inne po­dej­ście…

Po­trzą­snę­łam gło­wą.

– Poza tymi jej po­szu­ki­wa­nia­mi wiecz­nej mi­ło­ści je­dy­ną sta­łą rze­czą w na­szym ży­ciu była ja­dło­daj­nia.

– To wa­sza ro­dzin­na ja­dło­daj­nia?

– Tak, mój dzia­dek otwo­rzył U Cal­la­ha­na z ty­siąc lat temu. Za­czę­łam pra­co­wać tam na zmy­wa­ku, kie­dy mia­łam ja­kieś dzie­sięć lat. Po­ko­cha­łam tę ro­bo­tę. Gdy dzia­dek umarł, ja­dło­daj­nię prze­ję­ła mama. To nic szcze­gól­ne­go. Zwy­kłe miej­sce spo­tkań w ma­łym mia­stecz­ku.

– Brzmi świet­nie.

– Bo to świet­ne miej­sce. To wła­śnie tam zda­łam so­bie spra­wę, że mu­szę, po pro­stu mu­szę za­jąć się go­to­wa­niem za­wo­do­wo. Ni­g­dy jed­nak nie chcia­łam pro­wa­dzić tej ja­dło­daj­ni na­wet przez chwi­lę. Masz po­ję­cie, ile kosz­tu­je utrzy­ma­nie le­d­wo przy­no­szą­cej zy­ski ro­dzin­nej re­stau­ra­cji? Za­po­mnij o wa­ka­cjach. Za­po­mnij o wol­no­ści. Za­po­mnij o spo­koj­nym wie­czo­rze. Na­wet je­śli je­steś w domu, mu­sisz od­bie­rać te­le­fo­ny z pro­ble­ma­mi typu ze­psu­ty mik­ser, prze­cie­ka­ją­ca lo­dów­ka albo zła­ma­ny pa­zno­kieć kel­ner­ki w sa­łat­ce. – Wes­tchnę­łam, wy­pusz­cza­jąc całe na­pię­cie, któ­re po­ja­wia­ło się za każ­dym ra­zem, gdy na­cho­dzi­ły mnie my­śli o ro­dzin­nych stro­nach. – No i oczy­wi­ście za­po­mnij o ja­kiej­kol­wiek pry­wat­no­ści. W ta­kim mie­ście jak Ba­iley Falls każ­dy wie o każ­dym wszyst­ko. Je­steś tym, kim je­steś i nie da­dzą ci o tym za­po­mnieć. Całe dzie­ciń­stwo spę­dzi­łam w cie­niu eks­cen­try­zmu mo­jej mat­ki, cze­ka­jąc tyl­ko, aż skoń­czę osiem­na­ście lat i będę mo­gła się wy­pro­wa­dzić z domu, aby wresz­cie móc po­być dziec­kiem. A te­raz moja mat­ka wy­my­śli­ła, że tak po pro­stu wszyst­ko rzu­cę i wró­cę do domu… Jak mnie to wku­rza!

– Wi­dzę. Ob­ra­łaś grusz­kę do ogryz­ka – na­po­mknę­ła de­li­kat­nie Gra­ce.

Istot­nie, cała skór­ka le­ża­ła w zle­wie, a obok znaj­do­wa­ła się resz­ta owo­cu.

– Bar­dzo prze­pra­szam, to strasz­ne… Po­roz­ma­wiaj­my o to­bie. Co u cie­bie sły­chać? – za­py­ta­łam, po czym za­ję­łam się nową grusz­ką.

Gra­ce rzu­ci­ła mi spoj­rze­nie, któ­re su­ge­ro­wa­ło, że jesz­cze nie skoń­czy­ły­śmy, ale nie za­pro­te­sto­wa­ła. Opo­wie­dzia­ła mi wszyst­ko o no­wym se­zo­nie swo­je­go se­ria­lu, a po­tem zdra­dzi­ła kil­ka se­kre­tów z pla­nu no­we­go fil­mu Czas, któ­ry Jack wła­śnie skoń­czył krę­cić. Po­dró­żu­ją­cy w cza­sie na­uko­wiec bzy­ka­ją­cy ko­bie­ty w róż­nych epo­kach… Cał­kiem nie­zły po­mysł na wie­czór w ki­nie. Za­nim skoń­czy­łam przy­go­to­wy­wać obiad, nie­mal zu­peł­nie za­po­mnia­łam, że poza tą jed­ną cu­dow­ną klient­ką by­łam te­raz pry­wat­nym ku­cha­rzem bez pry­wat­nej kuch­ni.

Wła­śnie zdej­mo­wa­łam stek z pa­tel­ni, aby po­zwo­lić mu nie­co od­po­cząć, gdy w oknie z tyłu domu od­bi­ły się świa­tła sa­mo­cho­du, któ­ry wła­śnie skrę­cał na pod­jazd. Od­wró­ci­łam się i zo­ba­czy­łam, że twarz Gra­ce na­gle po­ja­śnia­ła, a na jej po­licz­ki wy­stą­pił lek­ki ru­mie­niec. To był Jack. Wy­da­wa­ła się taka szczę­śli­wa, że też mu­sia­łam się uśmiech­nąć, na­wet je­śli przez mo­ment przy­po­mi­na­ła mi moją wiecz­nie cho­rą z mi­ło­ści mat­kę.

Ro­zej­rza­łam się po urzą­dzo­nej w drew­nie kuch­ni, z gi­gan­tycz­ną mar­mu­ro­wą wy­spą. Na ścia­nach nie było żad­nych ar­cy­dzieł, a je­dy­nie zdję­cia pary i ich przy­ja­ciół. Nie było też żad­nych aran­ża­cji flo­ry­stycz­nych, poza sło­ika­mi i ba­ke­li­to­wy­mi dzban­ka­mi, z któ­rych wy­le­wa­ły się kwia­ty, co od­róż­nia­ło ten dom od po­zo­sta­łych, w któ­rych go­to­wa­łam. Jack i Gra­ce byli praw­dzi­wy­mi ludź­mi. Tak bar­dzo bra­ko­wa­ło mi praw­dzi­wych lu­dzi.

Nie chcia­łam być jed­nak pią­tym ko­łem u wozu, zo­sta­jąc na resz­tę wie­czo­ru z nimi, więc gdy tyl­ko Jack wpadł przez tyl­ne drzwi, za­czę­łam się po­wo­li pa­ko­wać.

Już od pro­gu krzyk­nął do swej na­rze­czo­nej:

– Chodź tu, Sza­lo­na! Cze­ka­łem, aby cię zła­pać… Och! Hej, Ro­xie. – Uśmiech­nął się le­ni­wie znad ru­dych lo­ków Gra­ce, przy­tu­la­jąc ją do sie­bie. – Za­po­mnia­łem, że dziś tu je­steś. Cud­nie pach­nie. Co to jest?

– Pla­stry ste­ku han­ger ma­ry­no­wa­ne w odro­bi­nie sosu z ko­len­dry i soi, po­da­ne na li­ściach ru­ko­li i en­dy­wii z pie­czo­nym to­pi­nam­bu­rem skro­pio­nym so­kiem z cy­try­ny i po­sy­pa­nym se­rem pe­co­ri­no – od­po­wie­dzia­łam, nio­sąc ta­le­rze. – Dla cie­bie, Jack, są jesz­cze grusz­ki bera bo­ska otu­lo­ne szyn­ką par­meń­ską, w to­wa­rzy­stwie du­że­go ka­wał­ka an­giel­skie­go sera ched­dar, a dla cie­bie, Gra­ce, same grusz­ki.

– Dla­cze­go dla niej nie ma gru­szek w wer­sji de­lu­xe? – za­py­tał Jack, pró­bu­jąc po­sa­dzić so­bie Gra­ce na ko­la­nach.

– Nie ma, bo za dwa ty­go­dnie cze­ka mnie sce­na łóż­ko­wa – od­po­wie­dzia­ła bez skrę­po­wa­nia, ca­łu­jąc go w po­li­czek i le­d­wo ucie­ka­jąc jego za­chłan­nym dło­niom. – A po­nie­waż od­ma­wiam so­bie gru­szek w wer­sji de­lu­xe, do­sta­nę póź­niej ka­wa­łek cia­sta – do­da­ła, za­bie­ra­jąc się za sa­łat­kę. – Poza tym mo­gło się też zda­rzyć, że w mię­dzy­cza­sie ob­li­za­łam z cia­sta kil­ka trze­pa­czek.

– Szko­da, że mnie przy tym nie było – wy­mam­ro­tał Jack.

Po­krę­ci­łam gło­wą i po ci­chu skoń­czy­łam sprzą­tać kuch­nię, pod­czas gdy oni za­ję­li się obia­dem. Obia­dem, któ­ry bar­dzo im zresz­tą sma­ko­wał.

Po­la­łam cie­płą bab­kę pia­sko­wą cy­try­no­wo-mio­do­wą po­le­wą i za­czę­łam się szy­ko­wać do wyj­ścia, ale Jack i Gra­ce po­pro­si­li, że­bym zo­sta­ła.

– Mu­sisz zjeść tro­chę cia­sta – po­wie­dział Jack, spraw­nie po­ru­sza­jąc się po kuch­ni.

Ha­mil­ton z rę­ka­mi peł­ny­mi pu­de­łek Tup­per­wa­re: gdy­bym sprze­da­ła ta­kie zdję­cie ko­lo­ro­wym ma­ga­zy­nom, już ni­g­dy wię­cej nie mu­sia­ła­bym pra­co­wać.

– Nie mogę, ale dzię­ku­ję za za­pro­sze­nie. Mu­szę wra­cać do domu i prze­my­śleć parę spraw – po­wie­dzia­łam, wkła­da­jąc do etui ostat­ni z noży do­kład­nie w mo­men­cie, gdy za­dzwo­nił mój te­le­fon. Nie­ludz­ka go­dzi­na, czy­li moja mat­ka.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­tał Jack, a w jego cie­płych oczach po­ja­wi­ła się tro­ska.

Za­sko­czo­na po­czu­łam, że do oczu na­pły­wa­ją mi łzy. Prze­łknę­łam śli­nę.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku. Od­pro­wa­dzę ją – po­wie­dzia­ła Gra­ce, bio­rąc mnie pod ra­mię i pro­wa­dząc do drzwi.

– Świet­ny obiad, Ro­xie, na­praw­dę fan­ta­stycz­ny. Jesz­cze raz dzię­ki! – rzu­cił Jack i po­gwiz­du­jąc, za­jął się prze­sta­wia­niem rze­czy w lo­dów­ce.

Wy­szłam na ze­wnątrz i wcią­gnę­łam po­wie­trze, wal­cząc ze łza­mi.

– Bar­dzo cię prze­pra­szam. Nie wiem, co mnie na­szło. – Po­cią­gnę­łam no­sem i wy­tar­łam de­li­kat­nie oczy, kie­ru­jąc się w stro­nę sa­mo­cho­du.

– Mia­łaś dzień do bani, to się zda­rza. Po­ga­daj z mamą.

– Na­mó­wi mnie, że­bym to dla niej zro­bi­ła – po­wie­dzia­łam, wkła­da­jąc rze­czy do ba­gaż­ni­ka.

– Nie chcę tego mó­wić, bo to może ozna­czać, że opu­ści nas two­ja bab­ka, ale może po­trze­bu­jesz prze­rwy. Może to do­bry po­mysł… Wy­je­dziesz na ja­kiś czas z mia­sta, oczy­ścisz my­śli.

– Je­śli wy­ja­dę, zo­sta­wię wszyst­ko.

– Już pra­wie stra­ci­łaś wszyst­kich klien­tów, Ro­xie. Oczy­wi­ście poza nami, two­imi ulu­bień­ca­mi.

– No tak…Wiesz dla­cze­go uwiel­biam dla was go­to­wać?

– Bo mo­żesz so­bie po­pa­trzeć na Jac­ka?

– Wia­do­mo, ale poza tym bra­ku­je mi go­to­wa­nia praw­dzi­we­go je­dze­nia. Do­mo­wych po­sił­ków. Niech ka­lo­rie będą prze­klę­te na wie­ki.

– Praw­dzi­we je­dze­nie w praw­dzi­wym świe­cie, ro­zu­miem. – Gra­ce się ro­ze­śmia­ła. – Za­dzwoń do mamy, po­roz­ma­wiaj­cie i po­dej­mij de­cy­zję. Na­wet je­śli wy­je­dziesz, za­wsze mo­żesz wró­cić.

– Oj, na pew­no wró­cę. Osiem­na­ście lat cze­ka­łam, żeby się wy­do­stać z ma­łe­go mia­stecz­ka. Nie ma mowy, że­bym zo­sta­ła tam na do­bre – od­po­wie­dzia­łam, po­trzą­sa­jąc gło­wą. – To dziu­ra. Dwa ty­sią­ce trzy­dzie­stu miesz­kań­ców.

– Wspa­nia­le! Je­śli wró­cisz – prze­pra­szam, kie­dy wró­cisz – szep­nę o to­bie słów­ko tu i ów­dzie. Zna­my dzie­siąt­ki lu­dzi, któ­rym przy­dał­by się świet­ny ku­charz. Wszyst­ko się uło­ży.

– Wra­caj i zjedz tro­chę cia­sta. Ukro­iłam też dla cie­bie. Do­kład­nie osiem­dzie­siąt pięć gram, nie wię­cej – po­wie­dzia­łam, wsia­da­jąc do wa­go­ne­era.

– Zo­ba­czy­my – rzu­ci­ła, pusz­cza­jąc do mnie oczko.

Parę mi­nut póź­niej by­łam już w po­ło­wie dro­gi do domu, ja­dąc wzdłuż ka­nio­nu, i gdy tyl­ko zna­la­złam za­sięg, za­dzwo­ni­łam do mat­ki.

Wy­słu­cha­łam jej, a na­stęp­nie wró­ci­łam do domu i pa­trząc na stos ra­chun­ków, za­czę­łam się za­sta­na­wiać nad swo­imi nie­ist­nie­ją­cy­mi do­cho­da­mi.

W koń­cu po­sta­no­wi­łam do niej za­dzwo­nić.

– Ro­xie, jest już po pół­no­cy…

– Przy­ja­dę, mamo. Po­pro­wa­dzę ja­dło­daj­nię. Od­dasz mi swo­ją pen­sję. Zo­sta­nę tak dłu­go, jak dłu­go bę­dziesz na tej swo­jej wy­pra­wie do­oko­ła świa­ta z cio­cią Che­ryl. Ale po­tem je­ste­śmy kwi­ta. Żad­nych przy­sług. Ni­g­dy. Ja­sne?

– Oczy­wi­ście! Dzię­ku­ję, moja fan­ta­stycz­na cór­ko! Kie­dy przy­je­dziesz? Mo­żesz przy­je­chać przed…

– Za­dzwo­nię rano i wszyst­ko usta­li­my, do­brze? Wy­gra­łaś, ciesz się. – Wes­tchnę­łam i roz­łą­czyw­szy się, po­ło­ży­łam się na wznak na łóż­ku.

Cho­le­ra. Wra­ca­łam do domu.

Ty­dzień póź­niej pod­na­ję­łam miesz­ka­nie, za­pa­ko­wa­łam wa­go­ne­era i za­ko­mu­ni­ko­waw­szy mo­je­mu chłop­ta­sio­wi, że nie bę­dzie mnie przez lato i że nie­ste­ty będę mu­sia­ła się obejść bez jego to­wa­rzy­stwa, po­je­cha­łam w pra­wo.

To zna­czy: po­je­cha­łam na wschód.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej