Sen Cezary - ebook

Choć­bym mó­wił ję­zy­ka­mi ludz­ki­mi i aniel­ski­mi, a mi­ło­ści bym nie miał, sta­łem się jako miedź brzą­ka­ją­ca albo cym­bał brzmią­cy.

I choć­bym miał pro­roc­two, i wie­dział­bym wszyst­kie ta­jem­ni­ce, i wszel­ką umie­jęt­ność, i choć­bym miał wszyst­kę wia­rę, tak, że­bym góry prze­no­sił, a mi­ło­ści bym nie miał, ni­cem nie jest.

List pierw­szy Św. Paw­ła do Ko­ryn­tian, rozdz. XIII

Cie­nie ze­wsząd w du­szy mo­jej i wo­ko­ło oczów mo­ich. – Głos mnie za­wo­łał po imie­niu: „Ce­za­ra, Ce­za­ra!” I wy­sze­dłem, i idę, sam nie wiem gdzie, ale za tym gło­sem pój­dę, je­śli trze­ba, aż na ko­niec świa­ta!

Wi­dzę wie­żę czar­ną przy wiel­kim ko­ście­le – ka­za­no mi wejść do niej, wstę­pu­ję cia­sny­mi wscho­dy – głos przede mną leci i woła: „Ce­za­ra, Ce­za­ra!”

I na­gle gru­be mury sta­ły się ja­ko­by ha­fty, ja­ko­by rąb­ki, ja­ko­by kwia­ty z ka­mie­nia; po­śród ich li­ści i kie­li­chów świa­tło mie­sięcz­ne się wkra­da. Im wy­żej, tym wię­cej ta­kich kwia­tów, tym wy­smu­klej­sze, przej­rzyst­sze i świa­tła też co­raz wię­cej przy­by­wa.–Głos Wciąż woła: „Ce­za­ra, Ce­za­ra!”