Shadow - ebook

Shadow to kontynuacja wspaniałego Raven. Bohaterka o gołębim sercu zakochuje się w Księciu Florencji – Williamie Yorku. Wkrocz razem z nimi do mrocznego świata florenckich wampirów i daj się porwać ich niezwykłej miłości!

Ewelina Czubacka (Frey), Fantastyka, Mitologia, Magia,
fantastykamitologia.blogspot.com

Aby zasłużyć na miłość, nie trzeba być kimś idealnym. Nie trzeba być człowiekiem, by mieć ludzkie odruchy. Raven i William są tego najlepszym przykładem. Ich dalsze losy czyta się z zapartym tchem.

Dominika Strzelecka, Po prostu książki,
poprostuksiazki.eu

Styl pisania Sylvaina Reynarda oraz niezwykle ciekawa i rozbudowana fabuła sprawiają, że od pierwszej strony zostałam wciągnięta w magiczny świat wampirów, miłości i mrocznych tajemnic z przeszłości.

Magdalena Kochańczyk, blondynkagotuje.blogspot.com

Sylvain Reynard zaprasza swoich czytelników na fascynującą wyprawę nie tylko przez ulice pięknej i pełnej dzieł sztuki Florencji, ale również do podziemnego i niebezpiecznego księstwa, w którym władzę sprawuje Książę William – jeden z najstarszych i najgroźniejszych wampirów na świecie. Czy odważysz się przyjąć zaproszenie i zagłębić się w tych mrocznych stronach?

Klaudia Skiedrzyńska, Nowe Horyzonty,
nhoryzonty.blogspot.de

Jeśli szukacie mrocznej i tajemniczej fabuły ze szczyptą pożądania i namiętności, to trafiliście w dziesiątkę! Shadow to porywająca książka, która sprawia, że nie chcemy wrócić do rzeczywistości.

Ewelina Bartocha, Książkomania,
www.ksiazkomania-recenzje.blogspot.com

Wręcz nie mogłam się doczekać kontynuacji przygód Raven i Księcia. Musiałam poznać, co zgotował dla nich los. W tej części dzieje się jeszcze więcej: dużo miłości, czułości, strachu, niepewności, a także obawa przed utratą władzy. Ciemność pochłania światło. Co z tego wyniknie?

Magda Zimna, Czytamy bo kochamy,
czytamybokochamy.blogspot.com

Shadow to kontynuacja oraz doskonałe dopełnienie Raven. Mroczne istoty, spowite ciemnością losy bohaterów oraz nadzwyczaj szybka akcja – szczególnie polecam fanom fantastyki, romansów i literatury grozy. Sylvain Reynard powraca w doskonałym stylu!

Gabriela Wnuk, Recenzje Sophie,
recenzje-sophie.blogspot.com

Oto perfekcyjna kontynuacja Raven, uzależniająca mieszanka niebezpieczeństw, tajemnic, mroku i miłości bez końca. Dajcie się porwać tej niesamowitej historii!

Klaudia Pankowska,
porozmawiajmy-o-ksiazkach.blogspot.com

Raven otworzyła mi oczy na nowe gatunki literatury; dzięki tej książce zaczęłam sięgać po tytuły, o przeczytaniu których wcześniej nawet nie myślałam. Shadow to kolejny tom fascynującej i mrocznej serii. Serdecznie polecam – przeczytałam jednym tchem, choć potem powrót do rzeczywistości i codziennych obowiązków okazały się wręcz niemożliwe!

Małgorzata Łaziuk, Recenzje Knigoholiczki,
recenzjeknigoholiczki.blogspot.com

Shadow to powrót do pięknej Florencji, w której Raven i Książe usiłują połączyć dwa różne światy. Kłamstwa, intrygi, niebezpieczeństwa i niepewność tego, co ma nadejść, sprawia, że książkę czyta się z zapartym tchem i niesłabnącą ciekawością. Gorąco polecam!

Irena Bujak, Zapatrzona w książki,
zapatrzonawksiazki.blogspot.com

Shadow to niezwykle wciągająca kontynuacja historii miłosnej Williama oraz Raven. Kolejny raz przeniosłam się do przepięknej Florencji, pełnej wampirów, niebezpieczeństw oraz tajemnic. Gorąco polecam!

Sylwia Stawska, Kobiece Recenzje,
kobiecerecenzje365.blogspot.com

Gotycki klimat, trudna miłość, szereg intryg oraz nietuzinkowi bohaterowie – to tylko mała część tego, co czeka czytelnika podczas lektury tej książki.

Natalia Zdziebłowska, Zanurz się w książkach rodem z Niebios, natalax3recenzje.blogspot.com

Shadow to wciągająca i elektryzująca bajka o pięknej bestii i brzydkim kaczątku dla niezbyt grzecznych dziewczynek. Ja jestem nią w pełni oczarowana i z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg.

Kornelia Pikulik-Czyż, Korci mnie czytanie,
korcimnieczytanie.blogspot.com

Oto hipnotyzująca historia pełna miłości i niebezpieczeństw, która wciąga czytelnika w wir zdarzeń już od pierwszej strony. Shadow sprawi, że zarwiemy noc oraz odstawimy codzienne obowiązki na drugi plan, byleby dowiedzieć się czegoś nowego o losach bohaterów.

Marta Modrzejewska,
miedzypolkami-ksiazki.blogspot.com

Czasem miłość nie wystarczy. Raven i William, usiłując przetrwać, balansują na krawędzi. Wrogowie są coraz bliżej, a każde rozwiązanie wydaje się złe. Nie mogę doczekać się kontynuacji!

Pamela Janik, Mocno subiektywna,
mocnosubiektywna.blog.pl

Shadow przełamuje klątwę sequela. Jest tu miłość, namiętność, niebezpieczeństwo, intryga i mrok – wszystko czego potrzeba, by stworzyć zajmującą literaturę, niekoniecznie kobiecą. Polecam gorąco!

Weronika Załucka, Przyczajony Hasacz,
wwwbigdwarf.wordpress.com

Mroczna, zmysłowa i tajemnicza. Gotycka powieść, która oczarowuje magicznym klimatem Florencji, upaja wszechobecnym romantyzmem, a momentami mrozi krew w żyłach. Nie sposób jej zapomnieć!

Krystyna Meszka, cyrysia.blogspot.com

Oto pasjonujący, pełen namiętności i ognistego pożądania, dalszy ciąg losów Raven i Księcia. Bohaterowie trafiają w sam środek śmiertelnie niebezpiecznej rozgrywki, od wyniku której zależeć będzie nie tylko przyszłość wszystkich paranormalnych mieszkańców Florencji, ale też życie głównych bohaterów. Gwarantuję, że jeśli tylko pozwolicie porwać się Shadow, uwiedzie was bez reszty.

Sylwia Węgielewska, Magiczny Świat Książki i nie tylko, www.magicznyswiatksiazki.pl

Shadow to książka idealna na każdą porę roku: zarówno na jesienne poranki, jak i letnie wieczory. Jest w niej nie tylko wątek miłosny, ale i historia sztuki, a także emocje, które wywołują gęsią skórkę. Naprawdę krwisty kąsek dla polujących na lekką pozycję z gatunku paranormal romance!

Sylwia Czekańska, recenzentkaksiazek.blog.pl

Drugi tom trylogii Sylvaina Reynarda to emocjonująca wyprawa po mrocznych zaułkach Florencji, gdzie wybuchy dzikiego pożądania mieszają się ze śmiertelnym niebezpieczeństwem. Kontynuacja historii zakazanej miłości człowieka i wampira obfituje w nieoczekiwane zwroty akcji oraz pełne erotyki, namiętne uniesienia. To pełnokrwsty romans paranormalny, który musisz przeczytać!

Wioleta Sadowska, Subiektywnie o książkach, www.subiektywnieoksiazkach.pl

Magnetyzująca historia, pełna pasji, uroku i tajemnic. Ideał na jesienne wieczory!

Sylwia Niemiec, My Books My Life,
ravenstarkbooks.blogspot.com

Niesamowicie emocjonująca para bohaterów, których losy rozgrzewają krew czytelnika. Strzeżcie się, o tej książce długo nie zapomnicie, a wampiry pokochacie jeszcze bardziej.

Monika Żmij, Akcja Kultura, akcjakultura.plProlog

1268 rok

York, Anglia

William nie zamierzał uciekać.

Od dłuższego czasu czekał w cieniu jednej z bram Yorku. Jego koń stał uwiązany nieopodal.

Alicja się nie zjawiała. Dzwony komplety wybrzmiały dawno temu. Zniecierpliwiony i poirytowany ruszył z miejsca ich umówionego spotkania i poprowadził konia w kierunku domu jej ojca.

Ojciec Alicji był porządnym człowiekiem. Dobrze prosperującym handlarzem, któremu udało się wspiąć na szczyt społeczności kupieckiej. Był również Anglosasem. Dlatego właśnie rodzice Williama, normańscy arystokraci, uważali Alicję za nieodpowiednią partię. Ale on kochał ją, ona jego, dlatego postanowili potajemnie uciec na północ i tam się pobrać. Kilka cennych drobiazgów, które William skradł z rodzinnego domu, miały pomóc im się urządzić.

On był młody, silny i inteligentny. Alicja piękna, uprzejma i pracowita. Razem tworzyli wspaniałą parę.

Jednak mimo obietnic Alicja nie zjawiła się w umówionym miejscu.

William zaklął po anglo-normańsku, w języku matki. Najwyraźniej ojciec Alicji przejrzał ich plan i uwięził dziewczynę w domu.

Ale William ją kochał… Musiał ją mieć, choćby przyszło mu walczyć z jej ojcem na miecze. Nawet teraz krew wrzała mu w żyłach, a ciało pulsowało pożądaniem. Ich wspólna noc miała nadejść dopiero, gdy się pobiorą, to jednak nie powstrzymywało ich od pocałunków i okazywania sobie innych drobnych czułości. Nie mógł się doczekać chwili, kiedy rozbierze ją po raz pierwszy i odkryje wszystkie sekrety kochanego ciała…

Nagle te przyjemne myśli zostały przerwane, bo koń się potknął…

– Na litość boską! – zawołał William. Puścił wodze i również się potknął.

Z ziemi dobiegł go jęk.

William odzyskał równowagę. Spojrzał na coś, co wyglądało jak sterta szmat. W tej samej chwili księżyc wychylił się zza chmur i oświetlił drogę.

To, co wziął za łachmany, okazało się kobietą. Miała na sobie ciemny płaszcz z kapturem i zadartą spódnicę. Dolna część ciała była obnażona, na nogach i udach widniała krew. Czyżby z powodu utraconego dziewictwa? William się cofnął.

Nie chciał jej tak zostawić, a przecież musiał sprowadzić pomoc. Opuścił ciężką niebieską spódnicę, żeby okryć nagie ciało.

Kobieta drgnęła.

William podszedł do konia i już miał go dosiąść, gdy coś wyszeptała i poruszyła głową. Długie falujące włosy wysunęły się spod kaptura i opadły na ramiona. Okryły je jak ciężka zasłona.

Było w nich coś, co przykuło uwagę i go zatrzymało.

Nadal trzymając wodze, pochylił się.

Kobieta miała posiniaczoną, zakrwawioną twarz, rozciętą wargę i podbite oko.

Ręce mu zadrżały, gdy popatrzyła na niego zdrowym okiem.

Rzucił wodze i ukląkł na ziemi przy stopach nieznajomej.

– Alicjo! Alicjo, co się stało?

Zamknęła powiekę. Zakasłała.

Pochwycił ją na ręce i przytulił do piersi.

Krzyknęła i zastygła w jego ramionach, zbyt słaba, by się opierać. Trzęsącą się ręką dotknęła spódnicy. Wygładziła materiał, jakby chciała się przykryć.

Ten widok rozdarł mu serce.

– Alicjo… – odezwał się złamanym głosem. – Kto to zrobił?

– Obcy – oddychała ciężko. – Wołałam… pomocy… Nikt…

Pociągnęła go za koszulę.

– Will… – wykrztusiła jeszcze, wtulając się w niego. Przez chwilę wydawało mu się, że wstrzymała oddech, a potem zawisła bezwolnie w jego objęciach.

William przycisnął do serca jej ciało, z którego uszło życie.

Podniósł oczy ku ciemnemu niebu i zapłakał.Rozdział 1

1 lipca 2013 rok

Umbria, Włochy

Książę Florencji stał nieopodal domu, dręczony rozterką.

Złożył już wyrazy szacunku Księżnej tego regionu, tym razem bez romantycznych uniesień. Zdarzało mu się już czerpać rozkosz z jej ciała: Księżna była piękna, inteligentna i niezwykle seksowna, jak większość kobiet jego gatunku. Jednak tej nocy jej wdzięki nie kusiły go. Grzecznie odrzucił jej zaproszenie. Tej nocy chciał zapolować na umbryjskich ziemiach. Księżna z żalem udzieliła mu zgody.

Odnalezienie profesora Gabriela Emersona i jego ro­dziny nie sprawiło większych trudności. Wraz z żoną Julianne mieli dom, który majestatycznie wznosił się na wzgórzu. Światła z okien jaśniały w ciemności. Rozterka Księcia nie wiązała się jednak ze znalezieniem Emersonów czy ucieczką z objęć Księżnej. Powodem była pewna obietnica.

Raven Wood – ta istota ludzka, na swój sposób piękna i bardzo odważna, opiekuńcza nawet wobec obcych – w intymnej chwili wymogła na nim, by darował Emersonom życie. Książę złożył tę obietnicę. Szczerze wierzył, że jej dotrzyma. Dał słowo nie tylko po to, aby Raven zwierzyła mu się ze swojej tajemniczej przeszłości, lecz także dlatego, że troszczył się o nią i pragnął ją uszczęś­liwić.

Jednak gdy z nim zerwała, bo sądziła, że nie jest zdolny do miłości, coraz bardziej go kusiło, żeby złamać przysięgę. Chciał ukarać profesora za to, że miał czelność nazywać się prawowitym właścicielem skradzionych dzieł sztuki. Fakt, że robił to z niewiedzy, nie było żadnym usprawiedliwieniem. Książę łaknął zemsty. Teraz, gdy odrzuciła go jedyna ludzka istota, która skłaniała go do miłosierdzia, nie miał już żadnych powodów, by zaniechać tej zemsty.

Właśnie dlatego stał przed domem. Słyszał, jak Kathe­rine Picton, wieloletnia przyjaciółka rodziny, życzy gospodarzom dobrej nocy. Widział, jak Emersonowie układają do snu swoją córeczkę.

Niecierpliwie czekał, aż skończą się kochać w jacuzzi na balkonie sypialni.

Zmarszczył nos. Ten małżeński seks jakby nie miał końca. Czy muszą się pieścić za każdym razem, gdy ich nawiedza? Niecierpliwie stukał o ziemię nogą w skórzanym bucie, jak gdyby chciał popędzić kochanków.

Noc była ciemna, cicha i bezgwiezdna. Niebo sklepiało się nad nim niczym aksamitny łuk. Letni wiatr szeptał coś do ucha. Książę usłyszał, jak Julianne krzyczy z rozkoszy, i znów przypomniał sobie Raven – też krzyczała, gdy się z nią kochał.

Zacisnął zęby.

„Kochać się” – uprzejmy eufemizm na określenie połączenia dwóch ciał dla fizycznej rozkoszy.

Jednak gdy chodziło o Raven, nie potrafił odnosić się do tego aż tak pogardliwie.

Upłynął prawie miesiąc, odkąd zaznawał przyjemności z kobietą. Prawie miesiąc, odkąd miał Raven w swoim łóżku. Nadal czuł ciepło jej skóry, delikatne krągłości figury, zapach młodej krwi w swoich nozdrzach.

Jednak to wspomnienie jej zielonych oczu uwięziło go w bezruchu, gdy Julianne pocałowała męża i wyszła do pokoju. Wspomnienie wielkich oczu Raven, w których płonęło uczucie.

„Nigdy nie znudzisz się zabijaniem?” – usłyszał w głowie jej głos.

Tak naprawdę był zmęczony zabijaniem. Nawet teraz się wahał. Ale uciszył rozterki i wspiął się po ścianie domu. Chciał zaskoczyć profesora, gdy ten jest sam.

I się udało.

– Znowu się spotykamy… – odezwał się William, a jego łagodny ton nie pasował do groźnej postaci.

Przestraszony profesor stał w jacuzzi. Mokre nagie ciało lśniło w słabym świetle wpadającym z sypialni.

– Czego chcesz? – warknął, zaciskając dłonie.

– Na początek, żebyś się ubrał. – Książę rzucił leżący obok ręcznik. Patrzył na profesora z niesmakiem.

Emerson owinął się ręcznikiem w pasie i wyszedł z wody. Stanął między Księciem a drzwiami do sypialni, które szybko zamknął.

– Pytałem: czego chcesz? – Profesor przybrał postawę obronną.

– Odzyskać to, co do mnie należy. Chcę, żebyś przestał odbierać mi moją własność i uznawać ją za swoją.

Profesor patrzył na niego z niedowierzaniem.

– Nie mam nic, co należy do ciebie. Wynoś się stąd, ale już.

Wzrok Księcia powędrował nad ramieniem mężczyzny, w kierunku okna, przez które widział, jak Julianne tuli dziecko w ramionach.

– Masz tak dużo… Lepiej nimi się zajmij – Wskazał okno. – A nie tym, co nie twoje.

Profesor ściągnął brwi.

– Proszę, opuść ten dom.

Nadprzyrodzona istota pokręciła głową, patrząc na Emersona zimnymi szarymi oczami.

– Mówiono mi, że nie wykonujesz poleceń. I widzę, że to prawda.

– Ty chyba też masz z tym problem. Kazałem ci wyjść – odparował Emerson.

– Ukradłeś moje ilustracje.

Profesor chciał zaprotestować, lecz Książę uniósł dłoń, żeby go uciszyć.

– Wiem, że nie zrobiłeś tego osobiście. Ale należały do mnie, zanim znalazły się w rękach tej szwajcarskiej rodziny, od której je kupiłeś. Chcę je odzyskać. Powinny zostać u mnie. Na zawsze.

– Kłamiesz. Ilustracje należały do tej rodziny od niemal stu lat.

– Owszem. – Książę rzucił Gabrielowi wyzywające spojrzenie. – A przedtem do mnie.

Profesor zamrugał zbity z tropu, ale opanował się szybko i zmrużył zielone oczy.

– To ty wszedłeś do naszego pokoju w hotelu we Florencji… Nie widziałem cię, ale czułem twoją obecność… – Gabriel zniżył głos. – Czym jesteś?

– To nieistotne. Powiedzmy po prostu, że nie człowiekiem. Nie przywykłem również dyskutować z ludźmi albo dawać im drugą szansę. – Wzrok Księcia znów powędrował w stronę kobiety i dziecka wewnątrz domu. – Kochasz żonę?

Gabriel zesztywniał.

– Tak.

– I umarłbyś za nią?

– Bez wahania. – Profesor odważnie zrobił krok do przodu.

Długo mierzyli się wzrokiem. William przerwał ciszę pierwszy.

– Większym szacunkiem darzę człowieka, który pragnie żyć dla swojej rodziny, niż tego, który chce dla niej umrzeć. Chroń swoją żonę i dziecko. Porzuć wszelkie próby odzyskania tych ilustracji i przekonaj Włochów, by zrobili to samo.

– Zapłaciłem za nie uczciwą cenę. A twoja opowieść brzmi jak rodem z komiksu.

W oczach Księcia pojawił się błysk. William obnażył zęby.

Profesor cofnął się, z przerażeniem na twarzy.

Wampir powstrzymał chęć ataku, demonstracji siły i dominacji. Patrzył na Gabriela. Wyczuł jego napięcie, przyspieszony puls, zapach adrenaliny huczącej w jego ciele. Zastanawiał się, czemu ten człowiek nie ucieka.

Profesor przywarł plecami do drzwi łazienki. Chciał dać do zrozumienia, że wampir będzie musiał najpierw pokonać jego i sforsować drzwi, by dopaść rodzinę. Był gotów poświęcić życie, żeby chronić żonę i córkę, które pozostawały w błogiej nieświadomości.

Książę pomyślał o innej istocie ludzkiej. Kobiecie, która niemal oddała życie, chroniąc bezdomnego przed pobiciem na śmierć.

Nie lubił, gdy ktoś mu wygrażał. I nie podobało mu się to wspomnienie.

– Twoja żona jest chora – oznajmił nagle, poprawiając rękawy koszuli.

– Co?

– Jesteś inteligentny, tak przynajmniej mówią. I na pewno pojąłeś już, że dysponuję pewnymi… zdolnościami. Jedna z nich polega na wyczuwaniu ludzkich chorób. Nie umiem określić problemu, ale z twoją żoną dzieje się coś, co powoduje, że w jej krwi brakuje żelaza. Gdy po raz pierwszy spotkałem ją w Uffizi dwa lata temu, zorientowałem się, że choruje. I cokolwiek to było, nadal stanowi zagrożenie.

Profesor wydawał się wstrząśnięty tą wiadomością. Odwrócił wzrok i spojrzał na Julianne przez okno.

– Nabyłeś ilustracje, które skradziono – mówił dalej Książę – a ponieważ jestem ich pierwotnym właścicielem, zabieram je. Powinienem cię zabić, a przekazuję ci ważną informację o zdrowiu twojej żony. Musisz przyznać, że jestem więcej niż hojny.

Gabriel znów spojrzał na Księcia. Przez chwilę wahał się, czy powinien mu uwierzyć, jednak pragnienie ochronienia rodziny zwyciężyło.

– Zaprzestanę śledztwa i osobiście porozmawiam z Interpolem – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Jednak nie ponoszę odpowiedzialności za działania innych. Jeśli Włosi nadal będą cię prześladować, to oni powinni mieć kłopoty.

– Jeśli przestaniesz się angażować w tę sprawę, spór między nami wygaśnie. – Książę rzucił profesorowi ciężkie spojrzenie. Podszedł do krawędzi balkonu i się odwrócił.

Gabriel nadal stał w pozycji obronnej, teraz przycisnął dłoń do ust, jakby powstrzymywał się przed wszczęciem alarmu.

Książę unieruchomił go wzrokiem.

– Postaraj się żyć wystarczająco długo, żeby zapewnić swojej córce szczęśliwą przyszłość. Różne rzeczy przydarzają się dzieciom, gdy tracą ojca…

Przeskoczył przez poręcz i zniknął w ciemności.Rozdział 2

6 lipca 2013 rok

Florencja, Włochy

Stali długo, zdaje się całe wieki, młoda kobieta i długowieczny wampir, objęci, na dachu loggii wychodzącej na Uffizi.

Byli najbardziej nieprawdopodobnymi kochankami. I dla obojga to stanowiło dowód, że są idealną parą.

Raven miała serce pełne miłości, umysł odprężony, ciało zrelaksowane.

William wyślizgnął się spomiędzy jej ud. Postawił ją na niepewnych nogach. Poprawił spodnie i wyjął chusteczkę z kieszeni. Podtrzymując Raven w talii, uniósł jej spódnicę i delikatnie przyłożył materiał między jej nogami.

Potem odrzucił chusteczkę i opuścił spódnicę.

– Teraz, gdy dałaś mi swój prezent, ja dam ci mój. – Pogładził ją po policzku, patrzył na nią lśniącymi oczami.

Raven położyła rękę na jego piersi. Poczuła dziwny rytm serca i niemal przerażającą ciszę.

– To jest twój prezent – powiedziała cicho. – Sposób, w jaki mnie dotykasz… świadczy o twojej miłości.

Podniósł jej palce do ust i całował, jeden po drugim.

– Ale mam też inny prezent i chcę ci go dać.

– To jedyny prezent, jakiego pragnę, ale byłabym szczęśliwa, gdybyś wyraził te pieszczoty słowami.

– Kocham cię – wyszeptał. – Defensa.

Uśmiechnęła się nad jego ramieniem.

– A więc nie jestem już „zranioną”, jestem „obrończynią”…

– Zawsze nią byłaś. – Pocałował Raven w czoło, przesunął ustami po bladej bliźnie. – Powiedziałaś kiedyś, że nikt cię nigdy nie chronił. Dziś ja to zrobię.

– Jak to? – Odsunęła się zaskoczona.

– Obiecałem ci sprawiedliwość i dotrzymuję obietnicy.

Poczuła falę niepokoju.

– Williamie, co ty zrobiłeś?

Uśmiechnął się leniwie.

– Co dopiero zrobię. Chodź.

Przyciągnął ją do siebie i weszli na dach; rozwiali się w ciemnościach nocy jak dym.

***

Raven stanęła wyczekująco na dole ogromnych schodów w pełnej przepychu rezydencji Williama.

– Tędy. – Wskazał hol.

Spojrzała tęsknie na schody.

– Nie idziemy na górę?

Jego szare oczy zabłysły.

– Nie. Idziemy do biblioteki.

Raven ściągnęła brwi. Spodziewała się, że zaprowadzi ją – lub zaniesie – do sypialni, gdzie będą się kochać aż do zachodu słońca.

– Po co?

– Chodź, to zobaczysz. – Wziął ją za rękę i poprowadził przez hol.

Biblioteka była pięknym pomieszczeniem: regały z książkami, sięgające aż po sufit, ogromna ściana okien i wysokie szklane sklepienie. Blade światło sączyło się do środka, choć panował półmrok. Raven omal się nie potknęła.

William specjalnie dla niej zapalił świecę. On sam nie potrzebował światła.

– Nie to jest celem naszej wędrówki – oznajmił. – To zaledwie vestibule.

Odwrócił się do regału i nacisnął grzbiet opasłego tomu Wergiliusza. Półki z jękiem otworzyły się do środka i ukazały ciemny korytarz.

Raven spojrzała w wąski tunel. Nie podobała jej się ich ostatnia wycieczka do podziemnego świata, gdzie miał przedstawić ją kilku znajomym wampirom. Wolałaby uniknąć podobnego doświadczenia.

– Chciałabym spędzić noc w twoim łóżku…

Popatrzył na nią głodnym wzrokiem.

– Ja też tego pragnę. Ale nie dałem ci jeszcze prezentu.

Znów spojrzała w mrok.

– Nie lubię niespodzianek.

– Ta przypadnie ci do gustu, zaufaj mi. – Prowadził w dół po spiralnych schodach, podtrzymując ją delikatnie. Nie miała ze sobą laski.

Na dole panowała wilgoć. Raven poczuła dreszcz. Przytuliła się do Williama. Chciała go zatrzymać.

– Nie możesz dać mi prezentu na górze? W swoim pokoju?

– Cierpliwości, Cassita. – Puścił ją i delikatnie pogładził jej czarne włosy. – Za chwilę wszystko stanie się jasne.

Szli długim korytarzem, mijali szereg ciężkich drewnianych drzwi. Raven mogłaby przysiąc, że słyszy szczury, jak przemykają za nimi.

Szła przytulona do Williama, aż wreszcie zatrzymali się przed wielkimi prymitywnymi drzwiami, zamkniętymi na rygiel. Książę z wprawą odsunął go i otworzył ciężkie skrzydło. Głośny jęk przerdzewiałych zawiasów odbił się echem w korytarzu.

William wszedł pierwszy. Od świecy odpalił pochodnie wetknięte w ścianę. Zimną, wilgotną przestrzeń wypełniło ciepłe migotliwe światło.

Raven zawahała się w progu. W pierwszej chwili uznała, że to piwnica z winem, ale w środku nie było ani śladu beczek czy butelek.

Stał tylko stary drewniany stół, a przy nim krzesło. W ścianach tkwiły metalowe uchwyty, w których teraz płonęły pochodnie. Były tam też zardzewiałe żelazne kajdany, przymocowane łańcuchem. Raven poczuła się jak w sali tortur, brakowało jedynie broni i innych narzędzi.

I wtedy zobaczyła celę.

W odległym końcu pomieszczenia widniała niewielka więzienna cela. Żelazne pręty łączyły podłogę z niskim sufitem.

W celi ktoś był.

Ruszyła dalej po kamyczkach zaściełających podłoże. Wydawało się, że wilgoć sączy się przez podeszwy stóp, w górę, po nagich nogach. Raven zadrżała.

Więzień leżał na podłodze. Miał na sobie strzępy brudnego ubrania. Włosy zmierzwione. Słabe światło wpadające przez stalowe pręty nie pozwalało rozpoznać twarzy.

Zmarszczyła nos, mężczyzna strasznie śmierdział. Chyba nie mył się od wielu dni. W kącie załatwiał swoje potrzeby.

Podeszła bliżej.

W tej właśnie chwili więzień poruszył się, odsłonił twarz.

Oczy Raven się rozszerzyły.

– Wielki Boże… – szepnęła, przystając.

William znalazł się tuż przy niej i czule szepnął do ucha:

– Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin.

Raven zaklęła i pokuśtykała do wyjścia. Pokonała zaledwie trzy stopnie, gdy ogarnięta falą mdłości, gwałtownie zwymiotowała.

William objął ją ręką.

– Nie takiej reakcji oczekiwałem. Wszystko w porządku?

Odepchnęła go. Znowu zwymiotowała. Gdy skończyła, spróbował pociągnąć ją do krzesła.

– Nie! – Odsunęła jego ręce.

Wydawał się zdziwiony.

– Nie podoba ci się prezent?

– Jaki prezent? – Drżąc cała, wytarła usta wierzchem dłoni.

– Obiecałem ci sprawiedliwość. – Wskazał ręką więźnia. – Oto ona.

Spojrzała mu w oczy.

– Jak to?

Uśmiechnął się. Jego białe zęby zalśniły w świetle pochodni.

– Sprowadziłem go tutaj, żebyś mogła go zabić.Rozdział 3

Dla Raven świat nagle się zatrzymał.

– Jeśli wolisz, ja mogę to zrobić. – Oczy Williama zabłys­ły. – I nie musisz decydować w tej chwili. Zapewne będziesz potrzebowała czasu, by rozważyć szczegóły. Rozpatrywałem kilka sposobów wymierzenia sprawiedliwości, ale każdy wydaje się nieadekwatny. – Wyciągnął dłoń do jej nieprzeniknionej twarzy. – Wszystkiego najlepszego, Cassita.

Raven odsunęła się od jego dłoni. Serce waliło jej w piersi. Rozejrzała się po sali zaszczutym wzrokiem. Miała wrażenie, że napierają na nią ściany. Chciała uciec.

Omijając wymiociny, pokuśtykała do wyjścia. Ból przeszył prawą nogę od kostki do biodra.

– Cassita? – spytał niepewnie William.

Nie zareagowała, dalej szła w stronę drzwi.

– Pomóż mi – dobiegło ciche błaganie z celi. Więzień poruszył się, próbował wstać, ale z głośnym jękiem opadł na ziemię.

Raven postawiła stopę na progu.

– Nie zostawiaj mnie z nim! – wychrypiał mężczyzna. – On mnie zabije! Zrzucił mnie ze schodów, chyba mam złamaną nogę!

Szok uchronił Raven przed reakcją na krzyki więźnia. Szok i dochodząca do niej powoli świadomość tego, co zrobił William.

Mężczyzna złapał się prętów, zaczął się z nimi szarpać.

– To bestia! Pomóż mi!

Raven się odwróciła.

– Myślisz, że jest bestią, bo cię zrzucił ze schodów? – odparowała z nagłym, niezrozumiałym gniewem.

– Porwał mnie, powiedział, że zabije!

– Przestań pieprzyć, David – warknęła. – Wiem, że to ty.

Mężczyzna zamrugał, po kilku chwilach pokręcił głową.

– Nazywam się Greg. Pomóż mi!

Raven przykuśtykała do niego tak szybko, jak tylko mogła.

– A ja jestem Jane, ty draniu. – Wskazała na siebie. – Być może mnie nie rozpoznałeś z powodu chorej nogi!

Więzień zacisnął dłonie na prętach, jego szalone oczy napotkały jej wzrok.

– Mam na imię Greg! Jestem z Sacramento, z Kalifornii! Nigdy w życiu cię nie widziałem, przysięgam na Boga!

– Gówno prawda – wysyczała Raven. – Myślisz, że cię nie poznałam? Że zapomniałam twój głos, bydlaku?

Urwała na chwilę, dysząc gniewem.

– Molestowałeś moją siostrę! – Schyliła się, podniosła kamień i cisnęła nim w więźnia. Mężczyzna się uchylił. Kamień odbił się od pręta.

– Miała pięć lat. Była dzieckiem! – Raven znów się schyliła, wzięła kilka kamieni i cisnęła w niego. Parę przedostało się przez pręty i trafiło nieszczęśnika w pierś.

Mężczyzna padł do tyłu, zasłaniając się rękami.

– Jestem Greg, mam żonę i dwoje dzieci! Nigdy w życiu cię nie widziałem!

– Kłamiesz! – wrzasnęła. – Nie spałam w nocy, żeby ją chronić, ale i tak ją dopadłeś. Krzyczałam, bo chciałam zaalarmować mamę, a ty zrzuciłeś mnie ze schodów, żebym się zamknęła! Teraz mnie nie uciszysz, żałosny śmieciu! Mówisz, że masz złamaną nogę? – Nachyliła się, spojrzała mu w oczy. – I co, boli? Boisz się, że już nie dasz rady chodzić? Mężczyzna patrzył na nią jak na wariatkę.

– Kogo obchodzi twoja cholerna noga?! Ja jestem kaleką! Nigdy nie będę mogła biegać! – Splunęła na niego przez pręty. – Nienawidzę cię!

Dławiąc szloch, wyciągnęła ręce, żeby dosięgnąć drania. Mężczyzna poczołgał się w drugi koniec celi, żeby uniknąć ciosów.

– Złapaliście niewłaściwego gościa – wykrztusił. – Przysięgam na Boga, mam na imię Greg. Nigdy nikogo nie skrzywdziłem. Uwierz mi.

Raven zacisnęła palce na prętach i splunęła raz jeszcze.

– Mam nadzieję, że spłoniesz w piekle. Że już nigdy sam nie zrobisz ani kroku.

William stanął obok niej i dotknął jej zaciśniętych palców. Gdy ich oczy spotkały się, Raven wybuchnęła płaczem.

– Jestem niewinny! – W głosie więźnia zabrzmiała teraz rozpacz. – Przysięgam, ja nic nie zrobiłem…

William obnażył zęby i warknął. Z nogawki pojmanego wypłynęła strużka cieczy, rozlała się po podłodze. Schował głowę w ramionach, skulił się.

– Jeszcze słowo i wyrwę ci język. – William delikatnie oderwał palce Raven od prętów. – Nie odzywaj się do niej.

Więzień trząsł się w kącie. Też płakał.

William warknął jeszcze raz i wziął Raven na ręce. Gasząc pochodnie, wyniósł dziewczynę z sali. Za­mknął i zaryglował drzwi.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji