Smak śmierci - ebook

Prolog

Dokładnie we właściwym momencie pchnął mocno drzwi od strony kierowcy peugeota, furgonetki koloru ochry. Metal uderzył o metal, a młoda kobieta po prostu wywróciła się razem z rowerem. Żwir i kurz rozprysły się na boki, kiedy jej ciało upadło na wąską, nieutwardzoną drogę. Dokładnie tak, jak to sobie wcześniej wyobrażał. Setki razy, w dzień i w nocy.

Wysiadł powoli, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, który nawet w jego odczuciu musiał wyglądać jak wyszczerzone kły. Bicie serca miał mocno przyśpieszone, odczuwał lekkie zawroty głowy. Wróciła adrenalina. Nareszcie.

Powoli, upomniał sam siebie, bo inaczej wszystko zaraz z powrotem zniknie. Wielki kop, jak po narkotyku, o czym już od dawna marzył.

Mierzył wzrokiem plątaninę gołych nóg i ramion, szprych i dwóch kół, które obracały się w pustce. W myślach już rozcinał na niej ubranie.

Będzie po niej pisał, starannie i powoli, będzie pokrywał każdy najmniejszy fragment jej ciała. Udało mu się skompletować spory zestaw noży, co nie było łatwe. Wszyscy bez przerwy się wściekali, że znowu zginął gdzieś kolejny nóż. A to nóż do siekania warzyw, a to wielki przypominający topór nóż rzeźnicki, którym w razie potrzeby dałoby się z pewnością rozrąbać kości.

W razie potrzeby, pomyślał. A taka potrzeba zawsze może się pojawić.

Wąska droga prowadziła przez środek lasu, z dala od miasta. O tej porannej godzinie nikt tędy nie jeździł. Pochylił się nad młodą kobietą i chwycił rower za kierownicę i ramę. Pod wygiętymi szprychami jej twarz, młoda, o jasnej cerze, ubrudzona. Coś jęczała, ale tego nie słuchał. Przyszła pora, aby ją stąd zabrać.

Rower wrzucił do zarośniętego przydrożnego rowu. Leżało tam mnóstwo śmieci, nikt nie będzie go tu szukał. A jeśli nawet, to co, pomyślał.

Kiedy znów odwrócił się do dziewczyny, właśnie próbowała się odczołgać.

– Chciałabyś, skarbie! – zawołał.

W trzech susach był przy niej. Odwróciła głowę, patrząc przez ramię w jego stronę. Czoło i policzki czarno-czerwono-szare, miała ubrudzone smarem, krwią i kurzem. Szeroko otwarte oczy pełne strachu. Panicznego strachu przed tym, co miało nastąpić.

Nie musiał brać specjalnie dużego zamachu, kiedy chciał mocno uderzyć. Ludzie często się temu dziwili. Nie był wprawdzie zbyt wysoki, ale rekompensował to z powodzeniem siłą pięści. Trafił ją z boku w szyję. Jej ciało w jednej chwili stało się bezwładne.

Wrzucił kobietę do furgonetki, potem sam wspiął się do środka i przykucnął obok niej. Kobieta zaczęła znów się ruszać i jęczeć z bólu, tak że na moment prawie wpadł w panikę. Do diabła, nie pomyślał o tym, że musi ją w jakiś sposób unieszkodliwić. Nie zabić, ale unieszkodliwić. W końcu nie może podczas jazdy co chwila przechodzić na tył i na nowo walić ją pięścią.

Przeszukiwał wzrokiem wnętrze furgonetki. W podłodze zauważył klapę, kiedy ją otworzył, ujrzał pomarańczową linę. Lina holownicza, trochę za sztywna jak na to, do czego chciał jej użyć, ale w końcu udało mu się zawiązać pętlę na rękach i nogach dziewczyny.

Broniła się, jęczała jeszcze głośniej i przewracała oczami. Ale kiedy wymierzył jej jeszcze jeden cios pięścią, tym razem w skroń, znów zwiotczała. Kawałkiem plastra opatrunkowego, który wyjął z apteczki pierwszej pomocy, zakleił jej jeszcze na koniec usta.

Gotowa do drogi, pomyślał i wygramolił się na zewnątrz. Dopiero kiedy otwierał drzwi do szoferki, zauważył wgniecenie pod zamkiem. Cholera jasna, jego brat da mu popalić. Lakier był całkowicie zdrapany, a wgniecenie było tak głębokie, że mógł w nie wsadzić pół kciuka.

Aż się zagotował z wściekłości. Wszystkiemu winna ta przeklęta mała zdzira! Zaczął sobie wyobrażać, jak dusi ją gołymi rękami. Jak ona leży pod nim, wije się i jęczy niczym w miłosnym akcie. Przez dobrą chwilę walczył z pokusą, żeby ją z miejsca uśmiercić.

Tylko żebyś znów tego nie spieprzył, upominał sam siebie. Przygotowałeś wszystko perfekcyjnie, a więc trzymaj się planu.

Odetchnął jeszcze kilka razy głęboko, po czym znów wziął się w garść.

Opowie bratu po prostu jakąś gównianą historyjkę. Że zaparkował gdzieś furgonetkę, a kiedy wrócił, zobaczył to cholerne wgniecenie. W końcu kogo obchodzi jakieś wgniecenie czy ślady zadrapania na aucie?

Jego samego z pewnością nie. Jego interesowały najwyżej szramy na ciałach kobiet, poza tym żadne inne. Słowa, które teraz wreszcie wytnie na jej skórze, jak to już od dawna sobie wyobrażał.

Nie, tym razem niczego nie spieprzy. Znalazł nawet kryjówkę, gdzie w spokoju będzie mógł pokryć napisami jej ciało i gdzie nikt nie będzie jej szukał. Nikomu nie przyjdzie do głowy, że w tej dziurze mogłoby się znajdować coś innego prócz szczurów.

Wśliznął się za kierownicę, zatrzasnął drzwi i ruszył z buksującymi kołami.1

Berlin-Tegel
Czwartek 2 lipca godz. 19.45

Mały supermarket był równie posunięty w latach jak całe osiedle bloków na północno-zachodnim skraju miasta.

Irina Pietrowa stała w kolejce do kasy i zmagała się z bólem każdej kości swojego siedemdziesięciosześcioletniego ciała. Chociaż całe miasto od ośmiu dni prażyło się pod kopułą gorąca, stara kobieta dygotała z zimna w letnim płaszczu. Z powodu postępującej zaćmy miała zamglony wzrok, na dodatek nieustannie dzwoniło jej w uszach. Dlatego z całej siły wytężała wzrok i słuch, aby docierało do niej jak najwięcej z tego, co się wokół dzieje.

Co prawda w tej chwili nie było to nic szczególnego. Wszyscy czekający w kolejce sprawiali wrażenie zmęczonych i wyczerpanych. Niektórzy wyraźnie mieli za sobą długi dzień pracy i na krótko przed zamknięciem sklepu kupowali jeszcze góry jedzenia. Ale wyglądało na to, że większość klientów prowadziła samotne życie, ponieważ w ich koszykach znajdowało się zaledwie po kilka produktów. Tak jak w przypadku Iriny Pietrowej.

Jedną ręką centymetr po centymetrze popychała wózek, drugą obejmowała uchwyt staromodnej laski, pamiątkę rodzinną po Saszy, jej młodszym bracie, który zmarł zeszłego lata w wieku zaledwie siedemdziesięciu jeden lat. Wódka przekleństwem Rosji, pomyślała. Lot na pogrzeb do Sankt Petersburga przypłaciła utratą resztek sił.

Podróż, miasto jej młodości, wspomnienia, które od tamtej pory jej nie opuszczały.

Irina Pietrowa przyjechała do Niemiec jeszcze w czasach zimnej wojny, oczywiście z powodu miłości, która jednak szybko zwiędła w szarej codzienności życia w NRD. Prawie całe dorosłe życie spędziła w stolicy Niemiec – najpierw we wschodnim Berlinie, a po upadku muru w zachodniej części miasta. Od ponad dziesięciu lat była wdową.

Na grobie Saszy po raz pierwszy przyszło jej na myśl, że życie uciekło jej sprzed nosa jak pociąg na stacji kolejowej. Od tamtej pory czuła, jak bardzo kipi w niej chęć życia. Większość współmieszkańców bloku dla seniorów mniej lub bardziej wycofała się i zamknęła w sobie. Ale Irina Pietrowa chciała żyć, nawet jeśli każdego dnia ruch sprawiał jej coraz większy ból.

Nigdy wcześniej nie widziała tej młodej kobiety za kasą. Albo co kilka dni wymieniali tu wszystkie kasjerki, albo postradała pamięć krótkotrwałą tak nagle jak wzrok. Irina Pietrowa poprosiła pracownicę, żeby pomogła jej zapakować zakupy, i trzymając w jednej ręce laskę, a w drugiej plastikową torbę, ruszyła w drogę do domu.

Przy wyjściu były półki z promocyjną ofertą dla miłośników ogrodu. Krępego mężczyznę, który oglądał kolekcję leżaków i grille na węgiel drzewny, widziała tylko jako rozmyty cień. Krok za krokiem powlokła się przez parking, a czarny cień podążał za nią.

Po lewej ręce znajdował się niewielki teren zielony z parkowymi ławkami, na których jak zawsze siedzieli pijacy. Irina Pietrowa uważała, aby zbytnio nie zbliżać się do starych mężczyzn o chrapliwych głosach. Ale to nic nie pomagało. Oni są jak Sasza. Przedsiębiorca pogrzebowy zrobił, co w jego mocy, mimo to jej biedny młodszy brat wyglądał w trumnie jak mumia. Taki zmarnowany i pomarszczony, jakby alkohol spalił go od wewnątrz.

Kiedy przeszła przez parking, od drzwi jej domu dzieliło ją już tylko około stu metrów. Ale dla Iriny Pietrowej było to jak forsowny marsz przez pustynię. Wciąż jeszcze jaskrawe wieczorne słońce raziło ją w oczy, tak że widziała wszystko wokół siebie jak przez mieniącą się mgłę. Po plecach spływały jej strumienie potu, a jednocześnie było jej potwornie zimno. Zawzięcie dziobała drogę przed sobą końcem laski z posrebrzaną rączką w kształcie głowy sokoła. Oczywiście mogła zlecić dostarczenie zakupów do mieszkania, ale to nie wchodziło w rachubę. Wieczorny spacer do supermarketu był dla niej główną atrakcją dnia.

Codziennie o dziewiątej przychodziła do jej mieszkania opiekunka, karaibska piękność, Mercedes Camejo, aby pomóc w pracach domowych i utrzymaniu porządku. Ale Irina Pietrowa zawsze cieszyła się, kiedy ta jędrna osóbka już sobie poszła. Ledwo mogły się porozumieć, ponieważ opiekunka posługiwała się tylko łamanym niemieckim, a do jej podopiecznej docierały tylko pozbawione sensu dźwięki.

W końcu Irina Pietrowa dotarła do sześciopiętrowego budynku, z którego prawie było widać lotnisko Tegel i który zapewniał schronienie sześćdziesięciorgu seniorom w przystosowanych do ich wieku mieszkaniach. Pochyliła się do przodu, oparła laskę o ścianę obok drzwi wejściowych i zaczęła szukać klucza w kieszeniach płaszcza. Po przeciwnej stronie ulicy mężczyzna z włosami w kolorze sadzy studiował plakat na słupie ogłoszeniowym. Irina Pietrowa niewyraźnie czuła, że cień cały czas trzyma się w jej pobliżu, ale w jej umyśle przybrał on zupełnie inny charakter. Po dziesiątkach lat życia z dala od siebie przed śmiercią Saszy ponownie zbliżyła się z bratem. Pisali do siebie listy i telefonowali kilka razy w miesiącu. Dawniej Sasza zawsze wydawał się jej nieokrzesanym zawadiaką, który uważa, że szkoda tracić czas na głębsze rozważania. Ale na krótko przed śmiercią doznał cudownej przemiany i stał się niemal mistykiem.

Albo dawniej ciągle udawał, albo wódka uczyniła go mędrcem, pomyślała Irina Pietrowa. Ostatecznie obie możliwości wydały się jej równie nieprawdopodobne. Walczyła z kluczem, który zaplątał się w podszewkę kieszeni płaszcza, i zrobiło się jej potwornie gorąco.

„Otaczające nas cienie to nic innego, jak nasze grzeszne myśli”, wyjaśnił jej Sasza na kilka tygodni przed zapadnięciem w śpiączkę. „Rozumiesz, Irino?”

W zasadzie nie zrozumiała. Brakowało w tym logiki, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Ale jeśli potraktować te słowa jako mistyczną mądrość, wydawało się, że nabierają sensu.

Drżącą ręką wsunęła klucz do zamka. Kiedy już otworzyła drzwi i znów wzięła do ręki laskę, weszła z trudem do holu wejściowego. Kabina windy wabiła otwartymi drzwiami i bzyczącym światłem jarzeniówki, ale Irina zdecydowanie skierowała się do schodów. „Windy wymyślili przedsiębiorcy pogrzebowi”, już przed laty stwierdził surowo Grigorij, pop z jej prawosławnej parafii.

I bez mistyki trafiło to do przekonania Iriny Pietrowej. W gruncie rzeczy jej lekarz mówił to samo, tylko bez dogryzania przedsiębiorcom pogrzebowym. W każdym razie dzień po dniu z wysiłkiem wdrapywała się po schodach na pierwsze piętro. Przez moment zdziwiła się, że tym razem nie usłyszała, jak zatrzaskują się za nią drzwi wejściowe. Ale w uszach miała hałas jak w ruszającym z przystanku tramwaju.

Mimo to na pierwszym piętrze odwróciła się i uważnie spojrzała w dół. Ale nic tam nie było, może jedynie jakiś cień w połowie wysokości schodów, i jej myśli znów wróciły do Saszy. „Nie ma żadnych cieni, rozumiesz, Irino?”

Tak, braciszku, rozumiem, co masz na myśli. Przed drzwiami do mieszkania musiała ponownie odprawić uciążliwy rytuał. Oparła laskę o ścianę, wyjęła klucz z kieszeni płaszcza i otworzyła drzwi. Potem znów sięgnęła po laskę i popchnęła drzwi jej gumowym końcem, aż rozwarły się na oścież.

W tej samej chwili otrzymała silny cios w plecy. Co to było? Rany boskie! Potknęła się w małym przedpokoju i odruchowo wyciągnęła ręce przed siebie. Laska i torba z zakupami upadły na wykładzinę podłogową. Chciała się odwrócić, ale wtedy otrzymała drugie, jeszcze silniejsze uderzenie w plecy, które ostatecznie ją powaliło. Irina Pietrowa padła jak długa. Czuła potworny ból w rękach i nadgarstkach, którymi próbowała zamortyzować upadek. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Dwie silne ręce trzymały jej głowę i kark i przyciskały twarz do cuchnącej stęchlizną wykładziny. Bezsilnie leżała na brzuchu i walczyła, aby nie stracić przytomności.

Cienie, pomyślała i nagle wszystko wokół pociemniało.

Kiedy znów przyszła do siebie, wciąż leżała w przedpokoju, ale dziwnym trafem już na plecach. Drzwi do mieszkania były zamknięte, a obok niej siedział w kucki mężczyzna i uważnie się jej przyglądał. Jego białka oczu i zęby niewiarygodnie jasno odróżniały się od czarnej twarzy. Chociaż Irina Pietrowa była wciąż zamroczona, wiedziała, że krępy mężczyzna musiał być tym człowiekiem z parkingu przy supermarkecie.

Cień, myliłeś się, Sasza, pomyślała. On jest zwykłym złodziejem, który upatrzył sobie moją biżuterię.

Poruszał ustami, najwyraźniej coś do niej mówił. Ale Irina Pietrowa nie rozumiała ani jednego słowa. Dzwoniło jej w uszach. Serce podeszło do gardła.

– Może pan wziąć wszystko! – wyrzuciła z siebie.

Wyszczerzył zęby, chwycił jej spódnicę i podciągnął do bioder. Potem zerwał rajstopy.

Irina Pietrowa zmartwiała.

Zboczeniec, pomyślała. O mój Boże. On mnie zgwałci!

Chciała wołać o pomoc, wtedy położył dłonie na jej szyi i zacisnął je. Gdybym tak miała laskę! Irina Pietrowa panicznie szurała dłońmi po podłodze, ale za nic nie mogła jej znaleźć. Waliła rękami i kopała na oślep. Kiedy to nic nie pomogło, wbiła paznokcie w jego dłonie, które ściskały jej gardło jak żelazna obręcz.

Ale nie miała szans. Przez jej ciało raz jeszcze przeszedł skurcz, a potem ręce opadły bezwładnie i wzrok stał się pusty na zawsze.2

Berlin, Treptowers
Jednostka Federalnego Urzędu Kryminalnego
„Przypadki nadzwyczajne”
Piątek 3 lipca godz. 7.25

Już w czasie śniadania doktor Fred Abel otrzymał telefon z sekretariatu: na małym lotnisku w Uckermark podczas podejścia do lądowania rozbiła się cessna. Ośmiu skoczków spadochronowych plus załoga. Nikt nie przeżył.

Na miejsce wypadku wysłano wszystkich dostępnych lekarzy sądowych z berlińskiego Landesinstitut oraz Instytutu Medycyny Sądowej szpitala Charité, aby zidentyfikować ciała jeszcze na miejscu w prowizorycznie urządzonej kostnicy. Więc Abel i jego koledzy z wydziału medycyny sądowej jednostki Federalnego Urzędu Kryminalnego „Przypadki nadzwyczajne” musieli kolejny raz wesprzeć zwykłych lekarzy dyżurnych. W ciągu najbliższych dni na ich stoły będzie trafiał każdy, choćby tylko odrobinę zagadkowy przypadek śmierci, póki koledzy z obu berlińskich instytutów nie uporają się ze skoczkami spadochronowymi, którzy zginęli w wypadku.

Zamiast w miarę spokojnie zjeść śniadanie ze swoją towarzyszką życia Lisą, Abel jednym haustem dopił kawę i wypadł z domu. Żeby z jego kamienicy w Berlin-Grünau dostać się samochodem do kompleksu Berlin Treptowers, potrzeba było o tej porze co najmniej pół godziny.

Jakbyśmy nie mieli w piwnicy dość trupów, pomyślał Abel, parkując swoje czarne audi A5 na parkingu Berlin Treptowers. Sąsiedni boks, w którym zazwyczaj stał range rover Herzfelda, był pusty. Akurat dzisiaj.

W ostatni czwartek profesor Paul Herzfeld, kierownik ich wydziału specjalnego, rozpoczął krótki pięciodniowy urlop. Ablowi, jego zastępcy, przypadł wątpliwy honor koordynowania zarzewia chaosu.

No, dobra, bierzmy się do roboty.

Wziął głęboki oddech, kiedy zbliżył się do wejścia imponującego biurowca w Treptow, dzielnicy Berlina. O tej porze temperatura była jeszcze znośna, ale najpóźniej w południe termometry znów pokażą tropikalne wartości. Co prawda nie wewnątrz rozległego kompleksu biurowego, w którym niedawno zamontowano bezlitośnie wydajną, nową klimatyzację.

Szklana wieża na brzegu Szprewy, której kompleks Treptowers zawdzięczał swoją nazwę, miała sto dwadzieścia pięć metrów wysokości i była najwyższym biurowcem w Berlinie. Ale Abel w ciągu pięciu lat, które przepracował tu, w Federalnym Urzędzie Kryminalnym, rzadko miewał okazję podziwiania legendarnego widoku z tarasu, znajdującego się na dachu budynku. Wydział specjalny medycyny sądowej razem z chłodnią do przechowywania zwłok, laboratorium i salą, w której dokonywano obdukcji, mieścił się dobre dziesięć metrów pod powierzchnią
ziemi.

Wszedł do holu, skinął portierowi i zjechał windą na drugi poziom podziemi.

Podczas porannej narady, która odbywała się codziennie o 7.30 w umeblowanym na szaro pomieszczeniu konferencyjnym, na szczęście nie brakowało nikogo spośród mających tego dnia dyżur kolegów. Austriacki lekarz asystent doktor Alfons Murau znów opowiadał ojczystym dialektem złośliwe anegdoty. Jednocześnie gładził się po wystającym brzuchu, jakby jego wiedeński żart był smaczną potrawą. Doktor Sabine Yao, filigranowa, urodzona w Niemczech Chinka, słuchała go z pobłażliwym uśmiechem, nalewając sobie herbaty do malutkiej porcelanowej filiżanki.

Tylko doktor Martin Scherz, ordynator i mający najdłuższy staż lekarz na wydziale medycyny sądowej, jak zwykle wydawał się ignorować żywych bliźnich. Głośno siorbiąc, popijał kawę z kubka i znudzony patrzył przed siebie. Z powodu rzadkiej, siwej, zakrywającej pół twarzy brody, która raczej uwydatniała, niż ukrywała podwójny podbródek, i posępnego wyrazu twarzy nie sprawiał przyjemnego wrażenia. Dziesiątki lat spędzonych przy stole sekcyjnym znieczuliły go emocjonalnie. Ale jeśli nawet Scherz nie był sympatycznym typem, Abel bardzo go cenił jako lekarza sądowego. Mocno zbudowany mężczyzna miał ogromne doświadczenie. W swojej nieprawdopodobnej pamięci jak w cyfrowym archiwum przechowywał setki raportów z sekcji zwłok, które w każdej chwili potrafił przywołać łącznie z nazwiskami, datami sekcji i orzeczeniami.

– Nie chciałbym popsuć dobrego humoru… – powiedział Abel, kiedy już przywitał się ze wszystkimi – …ale przez następne dni kolejny raz będziemy zajmować się wszystkimi niewyjaśnionymi śmiertelnymi przypadkami w Berlinie, nie tylko przypadkami nadzwyczajnymi. – Stuknął palcem w stertę skoroszytów, która leżała przed nim na stole. – Pomoc z urzędu dla kolegów z Landesinstitut i Charité.

Yao uniosła swoje jakby namalowane tuszem brwi. Scherz wydał z siebie długie parsknięcie. Zabrzmiało to, jakby ostatnia odrobina powietrza uszła z nieszczelnego pontonu.

– Jasny gwint, jeszcze tego nam brakowało – burknął.

Tylko Murau wydawał się nic sobie nie robić z grożącego im nawału pracy, wręcz przeciwnie. Jego okrągła twarz wyrażała radość. Pogłaskał się po brzuchu i zaczął półgłosem recytować starodawną piosenkę ludową:

Jest taki żniwiarz, zwany śmierć,

Co zwykł od Boga władzę mieć,

Nóż ostrzy na brusie.

Dobrze ścina mu się

I choć tnie okrutnie

To ścierpisz, jak utnie.

Strzeż się, kwiatuszku śliczny, strzeż!^()…

Abel miał wielki szacunek dla repertuaru czarnej poezji Muraua, ale dzisiaj definitywnie brakowało mu nastroju do lirycznych wybryków i dygresji. Był już wystarczająco przygnębiony.

– Prawdopodobnie słyszeliście już po drodze w radiu. – W zwięzłych słowach streścił, co zdarzyło się na lotnisku w Uckermark. – Oczywiście przypadki szczególne nadal mają pierwszeństwo. – Ponownie stuknął w stertę dokumentów. – Ale w każdej chwili musimy liczyć się z tym, że Krajowy Urząd Kryminalny będzie nas prosił o pomoc w przypadku jakiegoś morderstwa lub nieumyślnego zabójstwa.

Otwierał po kolei leżące na stercie segregatory i krótko referował poszczególne przypadki. W Charlottenburgu wyleciał w powietrze bankomat nafaszerowany materiałem wybuchowym – prawdopodobnie rozerwaną na strzępy ofiarą był sam rabuś; do tej pory nie udało się potwierdzić jego tożsamości. W lesie w północno-wschodnim Berlinie znaleziono ciało kobiety w stanie głębokiego rozkładu – dziury po kilku strzałach w czaszce, czas śmierci nieznany. W Kreuzbergu mąż zwyczajnie zarżnął bułatem swoją turecką żonę. Na ukoronowanie swojego czynu mężczyzna wyrzucił z czwartego piętra głowę żony na podwórko – na oczach ich czworga dzieci i licznych sąsiadów, zwabionych do okien krzykami walczącej o życie kobiety.

Najbardziej osobliwym przypadkiem dnia było oczywiście ludożerstwo z pobudek seksualnych. Albo obłędu, który wymknął się spod kontroli. A być może z obu powodów. W każdym razie w mieszkaniu na obrzeżach Berlina policja znalazła poćwiartowane i pośmiertnie zgwałcone ciało trzydziestopięcioletniego mężczyzny. Nazywał się Maximilian Kowalske i był odnoszącym sukcesy menedżerem funduszów inwestycyjnych. Poza parkietem giełdowym i rodziną miał drugie, dość dziwaczne życie. Jego homoseksualna schadzka z o dziesięć lat starszym nauczycielem plastyki Markusem Bossongiem, z którym nawiązał kontakt na portalu randkowym, najwidoczniej wymknęła się spod kontroli. W każdym razie na koniec Bossong ugotował jego uciętą głowę w garnku na swojej kuchence indukcyjnej. A tułów Kowalskego i kończyny, przepiłowane na dwanaście części, leżały starannie zapakowane w mieszkaniu nauczyciela.

Bossong sam powiadomił policję i twierdził, że Kowalske poprosił, aby związać mu ręce i nogi, skleić usta klejem szybkoschnącym, a na to jeszcze nałożyć taśmę klejącą. „Liczył na to, że dzięki temu dostanie fantastycznego seksualnego kopa” – zeznał do protokołu Bossong. Ale przykleił taśmę w taki sposób, że co prawda Kowalske miał trochę powietrza, ale niestety za mało, jak się potem okazało. Na koniec, zgodnie z życzeniem mężczyzny, wstrzyknął dużo powszechnie dostępnej w handlu pianki montażowej w odbyt menedżera, co go dodatkowo silnie podnieciło. Zauważył, że Kowalske się udusił, dopiero wtedy, kiedy przestał dawać oznaki życia.

– Pan Kowalske chciał tego – zapewniał cały czas podczas przesłuchania Bossong. Dlaczego poćwiartował ciało zmarłego i ugotował jego głowę, pozostało jednak tajemnicą również po przesłuchaniu. A prokuratura zarządziła teraz, aby przyczynę śmierci i faktyczne jej okoliczności wyjaśniła obdukcja.

– Nie ulega wątpliwości, że ktoś tu stracił głowę podczas uprawiania ekstremalnego seksu – zauważył Murau z właściwą sobie złośliwością.

Scherz głośno pociągnął nosem. Klimatyzacja w suficie wydmuchiwała lodowate powietrze.

– Proszę wziąć ten przypadek z Kreuzbergu – powiedział Abel do Sabine Yao, która skinieniem głowy zasygnalizowała zgodę. Jej drobna blada twarz przypominała mu artystycznie wykonaną porcelanową maskę.

– Pan zajmie się ofiarą wybuchu, a pan ofiarą z lasu – zwrócił się do Muraua i Scherza. On sam przeprowadzi sekcję Maximiliana Kowalskego.

Zakończył poranną odprawę i wszyscy podnieśli się z krzeseł. Drobniutka Sabine Yao, która przy stole sekcyjnym musiała stawać na taborecie, aby mogła wykonywać swoją pracę, sięgała mu zaledwie do mostka. Ale Abel ze wzrostem stu osiemdziesięciu dziewięciu centymetrów przewyższał jeszcze o kilka centymetrów nawet wysokiego Alfonsa Muraua. Był szczupły i jak na mężczyznę w wieku czterdziestu paru lat dość muskularny, przy czym wydawał się wyraźnie w lepszej kondycji, niż naprawdę się czuł. Praca nie zostawiała mu dużo czasu na sport i wypoczynek. Poza tym w ostatnich miesiącach zdrowie jego matki gwałtownie się pogorszyło i Abel każdą wolną godzinę spędzał u niej w szpitalu.

– Nie straszny mi twój nóż, kostucho, ścinaj, ale już!^() – recytował Murau, kiedy opuszczali pokój narad.

Scherz strzelił szelkami od spodni.

– Czy to oklaski, kolego? – zapytał go Murau.

Siwobrody ordynator chrząknął.

– Czyli nie – westchnął Murau.

Wbrew swym normalnym zwyczajom Abel nie włączał się ani jednym słowem do przekomarzań swoich współpracowników. Nie miał w sobie nic z zachowań charakterystycznych dla szefów. Co prawda był przełożonym i kierownikiem wydziału specjalnego na czas nieobecności profesora Herzfelda, ale jako zespół mogli funkcjonować tylko wtedy, kiedy wszyscy czuli, że do niego przynależą i robią coś wspólnie. Jego koledzy nie byli gorszymi lekarzami sądowymi od niego, nawet jeśli założyć, że górował nad nimi swoim ogólnie wychwalanym instynktem kryminalistycznym.

Ale dzisiaj nie miał dobrego nastroju. W ubiegłym tygodniu jego dziewięćdziesięciosześcioletnia matka zmarła na stwardnienie rozsiane. Żałoba po jej stracie położyła się cieniem na jego duszy. Na domiar wszystkiego wczoraj zadzwoniła jego siostra Marlene i zarzuciła mu, że w pewnym sensie jest odpowiedzialny za śmierć matki.

Ale najgorszy był jego wewnętrzny głos, który szeptał mu: Być może Marlene ma rację!3

Berlin, Treptowers
Jednostka Federalnego Urzędu Kryminalnego
„Przypadki nadzwyczajne”
Piątek 3 lipca godz. 7.45

Abel i jego koledzy przez całe przedpołudnie pracowali równolegle w sali sekcyjnej przy czterech stołach. Najpierw zeskanowano tomografem komputerowym wszystkie części ciała Maximiliana Kowalskego, a potem Abel sporządził obraz śladów piły i miejsc rozdzielenia tułowia oraz kończyn. Następnie ułożył na lśniącym stole sekcyjnym groteskowe puzzle z dwunastu pojedynczych części ciała i ugotowanej głowy.

Wkrótce ustalił, że Kowalske faktycznie się udusił. Szeroki pas taśmy klejącej, którą Bossong zalepił mu usta, ześliznął się w górę, najprawdopodobniej dlatego, że niewystarczająco przywarła do warg posmarowanych klejem szybkoschnącym. W każdym razie taśma klejąca dodatkowo zakryła dziurki w nosie, co bezpośrednio przyczyniło się do śmierci Kowalskego.

Na koniec Abel nożyczkami do rozcinania jelit przeciął odbytnicę menedżera i wydobył na światło dzienne dwuipółkilogramową bryłę stężałej pianki montażowej. Murau wygłaszał właśnie aluzyjny monolog o homoseksualnych rytuałach i przedmiotach penetracyjnych od starożytnej Grecji po teraźniejszość, gdy do sali sekcyjnej wpadła jak burza sekretarka Renate Hübner. W ręce trzymała staroświecki telefon komórkowy, którego maksymalnie wyciągnięta antena bujała się we wszystkie strony.

– Prawdopodobnie to też by się nadawało – skomentował Murau, co nawet u Scherza wywołało cień uśmiechu.

Pani Hübner, wysoka i chuda kobieta po pięćdziesiątce, z tragicznym brakiem poczucia humoru, zmierzyła Austriaka surowym wzrokiem.

– Telefon do pana, panie dyrektorze – powiedziała do Abla z żywiołowością urządzenia do nawigacji. – Nadkomisarz Markwitz z Krajowego Urzędu Kryminalnego 1. To pilne.

Abel powstrzymał westchnienie. Krajowy Urząd Kryminalny, pomyślał. Z pewnością jakaś banalna sprawa, do której oni jako specjaliści Federalnego Urzędu Kryminalnego mieli zbyt wysokie kwalifikacje. Ale pomoc to pomoc. Dopóki pozostali koledzy byli zajęci identyfikacją skoczków spadochronowych, im nie pozostawało nic innego niż marnowanie czasu na przypadki śmierci, które nawet nie były spowodowane użyciem przemocy.

Wziął telefon, przywitał się z nadkomisarzem i bez komentarza wysłuchał zwięzłego raportu.

– Już ponad dwadzieścia lat jestem w policji kryminalnej, ale jeszcze nigdy nie widziałem czegoś takiego – dodał na koniec Markwitz. – Kiedy może pan przyjechać na miejsce zbrodni, doktorze?4

Berlin-Tegel
Blok z mieszkaniami dla seniorów
Piątek 3 lipca godz. 13.20

Mieszkania dla seniorów mieściły się w bloku z lat siedemdziesiątych, a jego fasada wprost błagała, aby ją odnowić. Pomiędzy piątym a szóstym piętrem widniał napis „Słoneczna Rezydencja”, ale poszarzały ze starości budynek wyglądał raczej jak zmieniona w bryłę betonu burzowa chmura.

Abel zaparkował za białym mercedesem sprinterem ekipy od zabezpieczania śladów. Przed szklanymi drzwiami wejściowymi stało dwóch policjantów ze służby patrolowej, aby nie dopuszczać w pobliże ciekawskich. Ale w to upalne południe działaniami policji w bloku dla rencistów interesowała się zaledwie garstka małoletnich próżniaków.

– Zaczęli się tam nawzajem zabijać, czy jak? – zapytał właśnie wytatuowany wyrostek, kiedy Abel z walizką śledczą torował sobie drogę między nimi.

– To nie miałoby sensu, stary – odpowiedział ubrany w podkoszulek typ o byczym karku. – Pomyśl, praktycznie i tak są już martwi.

Wznieśli toast puszkami z piwem i Abel zaraz wyobraził sobie swoją matkę na łożu śmierci. Pod koniec została z niej tylko skóra i kości, wychudła miniaturowa kopia jej samej. Jednak kurczowo trzymała się życia. Mimo że wiedziała, że tej ostatniej bitwy nie może wygrać, walczyła o życie dosłownie do ostatniego tchu.

Abel znał z widzenia młodszego z policjantów, chociaż w tej chwili nie pamiętał jego nazwiska. Skinął głową funkcjonariuszom i lekko się uśmiechnął. Mundurowy przyłożył palce do czapki i odsunął się na bok, aby go przepuścić.

Hol wejściowy był w tak samo opłakanym stanie jak fasada Słonecznej Rezydencji. Ściany ze szkła i nieotynkowanego betonu. Pomarańczowo-żółte fotele z lat siedemdziesiątych raczej skłaniały do ucieczki, niż zapraszały, żeby na nich usiąść. Również kręcone schody składały się z nagiego betonu, który wyglądał na popękany i wydeptany. W dusznym powietrzu unosił się zapach starości i samotności.

Kiedy Abel wchodził po schodach na pierwsze piętro, walizka śledcza wydała mu się cięższa niż zazwyczaj. Wcześniej nadkomisarz Markwitz przekazał mu przez telefon tylko kilka podstawowych informacji: stara kobieta nazywała się Irina Pietrowa i mieszkała sama w mieszkaniu na pierwszym piętrze. Jej opiekunka znalazła ją martwą dzisiaj około dziewiątej. Miejsce znalezienia ciała było również miejscem zbrodni i na pierwszy rzut oka wszystko wskazywało na morderstwo na tle rabunkowym.

– Ale jest kilka dziwnych szczegółów, na których temat chciałbym usłyszeć pańską opinię – dodał Markwitz. – Całe szczęście, że to akurat pan ma dzisiaj dyżur.

W ostatnich latach Abel już kilka razy współpracował z Markwitzem. Doświadczony kryminalistyk miał czterdzieści siedem lat i był o rok starszy od niego. Abel cenił Markwitza za spokojne i rozsądne metody pracy. Z kolei nadkomisarz odczuwał głęboki respekt dla intuicji Abla, który jednak ukrywał pod dobrodusznymi drwinami.

Przed drzwiami mieszkania Iriny Pietrowej stało dwóch techników kryminalistyki w dżinsach i T-shirtach obok srebrnego kufra wielkości szafy. Kontener używany przez sekcję zabezpieczania śladów wyglądał jak hybryda monstrualnej skrzyni z narzędziami i staromodnej lodówki. Niestety nie zawierał schłodzonych soft drinków, lecz wszelkie możliwe narzędzia i pomoce do zabezpieczania istotnych w śledztwie śladów – od proszków kontrastowych i probówek do pobierania próbek DNA przez taśmy klejące i pojemniki na dowody rzeczowe aż do poziomnic, kluczy francuskich i reflektorów.

Abel znał obu funkcjonariuszy Wydziału Techniki Kryminalnej z rozmaitych wspólnych operacji, nieuniknionych imprez bożonarodzeniowych i letnich pikników urządzanych przez policję kryminalną. Starszy z łysiną do połowy głowy nazywał się Karl Mierschmann, miał za sobą trwający wiele miesięcy dramat związany z rozwodem i wciąż sprawiał wrażenie wykończonego. Joe Morow, jego o dobre dziesięć lat młodszy kolega, strzygł blond bokobrody w kształt paluszków rybnych. Niedawno po raz drugi został ojcem i sprawiał wrażenie odpowiednio niewyspanego.

– To potrwa jeszcze chwilę – odezwał się Morow do Abla. – Wie pan, jak to jest.

Abel skinął głową i postawił swoją walizkę obok srebrnego pudła. Przez szparę nie do końca zamkniętych drzwi mógł zobaczyć, jak technicy od zabezpieczania śladów wykonują w środku swoje czynności. Niektórzy funkcjonariusze fotografowali ofiarę i leżące w pobliżu przedmioty. Inni rozsypywali czarny kontrast, służący do znajdowania odcisków palców, następnie oklejali posypane powierzchnie specjalną folią.

Przyglądając się im, Abel wypytywał Joego Morowa o zdrowie najmłodszego członka rodziny i matki dziecka. Przy okazji Karl Mierschmann oznajmił, że po trwającej miesiące wojnie róż ze swoją byłą on też jest „teraz emocjonalnie wykończony”, cokolwiek miało to znaczyć. Abel wolał nie pytać. Miał naprawdę dość własnych problemów emocjonalnych.

– Moje szczere kondolencje z powodu śmierci pana matki – powiedział Mierschmann.

A więc to też już się rozeszło. Abel podziękował. Morow też wymruczał coś, co brzmiało jak wyrazy współczucia, i Abel również jemu podał rękę.

Co prawda Berlin był ogromnym miastem z trzema i pół milionami mieszkańców, a w samym Krajowym Urzędzie Kryminalnym przy Keithstraβe pracowało kilkuset funkcjonariuszy, ale mimo wszystko był to mały świat. W tym kręgu wszystko rozchodziło się błyskawicznie jak na wiejskim targowisku.

Po dwudziestu minutach zabijania czasu przyszła wreszcie pora na Abla. Włożył niebieskie plastikowe ochraniacze na buty, biały kombinezon charakterystyczny dla ekipy zabezpieczania śladów oraz rękawiczki, wziął walizkę i wszedł do mieszkania Iriny Pietrowej.5

Berlin-Tegel
Mieszkanie Iriny Pietrowej
Piątek 3 lipca godz. 13.44

Wewnątrz przywitało go stęchłe powietrze, typowe dla mieszkań starych ludzi, którzy rzadko je wietrzą. Było bardzo gorąco i duszno. W nieprzepuszczającym powietrza kombinezonie Wydziału Techniki Kryminalnej Abel natychmiast oblał się potem, ale ogromna liczba zadań w terenie przyzwyczaiła go do tego. A w powietrzu było jeszcze coś, coś, co znał aż nadto dobrze. Zapach śmierci. Przenikliwa, co prawda słodkawa, ale mimo to nieprzyjemna trupia woń.

Martwa kobieta leżała w przedpokoju na dywanie, w pozycji na plecach, wciąż miała na sobie płaszcz i buty. Coś się nie zgadzało z jej nogami, ale Abel nie mógł się jeszcze zorientować co. Małe pomieszczenie rozświetlało tylko mętne światło stojącej lampy. Poza tym fotograf i technik zabezpieczania śladów pochylali się nad ciałem, zasłaniając mu widok.

Futrynę drzwi naprzeciwko wypełniła mocno zbudowana, wąsata postać.

– Za chwilę kończymy, doktorze! – zawołał Markwitz. – Zabezpieczanie śladów skończy się dosłownie za minutę.

Utorował sobie drogę przez wąski przedpokój do Abla.

– Jak się pan trzyma? – zapytał i spojrzał na niego pełen współczucia. – Mam na myśli po śmierci matki.

Zrobił ruch, jakby chciał dotknąć ramienia Abla, ale szybko cofnął dłoń w białej plastikowej rękawiczce. Abel nie był przygotowany na taki zalew kondolencji. Musiał odchrząknąć, zanim krótko i rzeczowo odpowiedział:

– Jakoś leci. Dziękuję, że pan pyta.

Nie uszło uwagi Markwitza, że Abel poczuł się nieprzyjemnie dotknięty. Uniósł obie ręce w przepraszającym geście, a potem przywołał młodego mężczyznę, który, jak się wydawało, zawadzał wszystkim i każdemu z osobna.

– Tekin Okyar, nasz nowy praktykant – przedstawił go i zaraz dodał: – Tekin, to jest doktor Abel. Otwórz szeroko oczy i uszy, drugi raz taka okazja szybko ci się nie trafi.

Młody mężczyzna wyglądał jak młodsza wersja tureckiego reżysera Fatiha Akina: krzaczaste brwi, ogromny nochal i wyrazisty podbródek.

– Doktor Abel? – powtórzył młodzieniec i uśmiechnął się promiennie do Abla. – Czyżby ten Abel? Supernos z Federalnego Urzędu Kryminalnego?

– Niech pan nie wierzy we wszystko, co mówią ludzie – poradził mu Abel. – Większość z tego to albo pochlebstwa, albo pomówienia. A czasami z trudem da się odróżnić jedno od drugiego.

Tekin przytaknął z wahaniem i spojrzał na Abla z wyrazem zmieszania na twarzy.

– Ale dlaczego jest pan tu dzisiaj? Do wczorajszego morderstwa przysłali nam lekarza sądowego z Charité. A dzisiaj Federalny Urząd Kryminalny! Czyżby ta kobieta tutaj była uśpioną sowiecką agentką albo coś w tym rodzaju?

Byłoby fajnie. Abel stłumił uśmiech.

Markowitz przewrócił oczami i w krótkich słowach wyjaśnił praktykantowi, że na lotnisku w Brandenburgii wydarzył się wypadek z licznymi śmiertelnymi ofiarami.

– Wszyscy dostępni lekarze sądowi z obu instytutów przy Turmstraβe są teraz w terenie.

– Super – powiedział praktykant. Jego okrągła twarz wykrzywiła się w uśmiechu. – Jeszcze jedna nieudana próba Berlina i Brandenburgii uruchomienia lotniska – zażartował. – Ale przynajmniej dzięki temu mamy honor ogrzać się w blasku doktora Abla.

Markowitz, rozbawiony, dał mu kuksańca w ramię.

– Wystarczy już, chłopcze.

Ponownie zwrócił się do Abla.

– Ale wracając do rzeczy, na moje oko po dokonaniu przestępstwa nikt tu nic nie zmienił. Ani sprawca, ani opiekunka, która dzisiaj rano znalazła tu starszą panią. Zadzwoniła do drzwi Iriny Pietrowej. Kiedy ta jej nie otworzyła, próbowała skontaktować się z nią przez telefon, również bezskutecznie. Potem przyniosła z administracji klucz centralny i po konsultacji ze swoją przełożoną weszła do środka. Wszystko zgodnie z przepisami. Po otwarciu drzwi rzuciła tylko okiem na leżącą w przedpokoju starszą panią. – Wskazał na nieruchomą twarz martwej staruszki. – Potem pobiegła z krzykiem do swojej szefowej, która od razu do nas zadzwoniła.

– Mercedes Camejo z Santo Domingo! – wtrącił się Tekin. Jego głos stał się nagle o pół oktawy wyższy. – Piękność jak z Baśni tysiąca i jednej nocy!

Abel i Markwitz popatrzyli na niego zdziwieni. Praktykant położył obie ręce na głowie, jakby bardzo chciał stać się niewidzialny.

– A więc krótko mówiąc – kontynuował nadkomisarz – moim zdaniem jest to morderstwo na tle rabunkowym, dokonane przez kogoś, kto wszedł do środka za nią. Sprawca przeszukał całe mieszkanie i w szafie w sypialni znalazł biżuterię starszej pani. Ułożył na łóżku jeden obok drugiego wszystkie łańcuszki, pierścionki i broszki i prawdopodobnie wybrał najcenniejsze okazy. W szkatułce na biżuterię, według zeznania opiekunki, pani Pietrowa zawsze trzymała od dwustu do pięciuset euro, po których też nie ma śladu. To bardzo typowe dla tego rodzaju przestępstw.

Abel od razu ujrzał przed sobą charakterystyczny model przestępstwa. Ten typ sprawcy wybierał przeważnie samotnie mieszkających starych ludzi. Szedł za swoją ofiarą od supermarketu albo kościoła do domu i niezauważony wślizgiwał się za nią przez drzwi do budynku. Kiedy ofiara otwierała drzwi do mieszkania i wchodziła do środka, wymierzał jej silny cios, wdzierał się do wnętrza i zamykał za sobą drzwi. Potem wiązał albo zabijał ofiarę, przeszukiwał pomieszczenia i ulatniał się ze swoją zdobyczą.

– Ale w tym przypadku chodzi o sprawcę z poczuciem misji – mówił dalej nadkomisarz. Odsunął się na bok, tak że Abel po raz pierwszy mógł bez przeszkód zobaczyć zwłoki.

Markowitz wskazał na pokryte niezgrabnymi literami nogi ofiary. Sprawca na prawej nodze Iriny Pietrowej, poczynając od kostki w górę, napisał jaskrawoczerwoną szminką słowo „Respectez”. A na lewej nodze: „Asia”.

Abel uklęknął obok zwłok. Końcami palców ubranej w rękawiczkę prawej ręki ostrożnie przejechał po napisach na nogach Iriny Pietrowej. Mimo letniego upału stara kobieta miała na sobie rajstopy. Ale sprawca nie napisał swoich haseł na nich, lecz uwiecznił je na gołej skórze ofiary. Ablowi wydało się to jeszcze dziwniejsze niż samo przesłanie.

– Po wszystkim podciągnął jej z powrotem rajstopy – zauważył zdziwiony. – I po co to zrobił?

– Niech pan mi to powie. – Markwitz stał pochylony nad Ablem, opierając się dłońmi o uda. – Zainscenizował to, żeby naprowadzić nas na fałszywy trop? Żebyśmy myśleli, że nie był to zwykły mord rabunkowy, lecz miał podłoże osobiste.

Oddychał głośno, co nie dziwiło Abla. Mocno zbudowany funkcjonariusz policji kryminalnej miał bardzo pokaźny obwód brzucha i dlatego w pochylonej pozycji brakowało mu powietrza.

– Nie czuję się odpowiednim partnerem do rozmowy na ten temat – odpowiedział Abel. – Ale skoro już pan pyta, to gdyby chciał upozorować morderstwo na podłożu osobistym, prawdopodobnie nie zadawałby sobie tyle trudu, aby ściągnąć jej rajstopy, zrobić napisy na nogach i potem znów ją starannie ubrać. Ten sposób postępowania na mój gust ma zabarwienie jednoznacznie seksualne, niezależnie od tego, czy ofiara w tym momencie jeszcze żyła, czy już nie.

Markwitz, głośno sapiąc, wrócił do pionowej pozycji.

– Nieźle, doktorze Holmes – powiedział. – Czy ma pan jeszcze jakieś genialne pomysły?

– Na jedną rzecz od razu zwróciłem uwagę – odparł Abel. – Studiowałem w Lozannie i dość dobrze znam francuski. Sprawca przekazał nam nie tylko wiadomość, lecz również problem gramatyczny. Gdyby domagał się po francusku, abyśmy szanowali Azję, poprawnie musiałby napisać „Respectez l’Asie”.

– No tak, ale kto dzisiaj potrafi jeszcze poprawnie pisać? – wtrącił Markwitz.

– Tutaj chodzi o coś więcej niż poprawna pisownia – zastanawiał się Abel. – Nikt, kogo ojczystym językiem jest francuski, nie zrobiłby takiego błędu. Odwracając sytuację, pan w swoim języku też nigdy by nie powiedział: „Respektuję Azji”.

Obudził się w nim zapał śledczy. Być może faktycznie nie jest to taki znów banalny przypadek, pomyślał.