Śnieg przykryje śnieg - ebook

1

Dan Kaspersen wyszedł, zanim zgromadzeni dotarli do połowy Tam, gdzie róże nigdy nie więdną^(). Ruch powietrza zapowiadał opady śniegu. Nad fortyfikacjami zbierały się chmury. Przy jednym z nagrobków tuż przed bramą cmentarza ktoś wetknął w śnieg samotną różę. Przypomniał mu się nastrój panujący tutaj w wigilie Bożego Narodzenia. Uczucie przyprawiające o zawrót głowy, gdy w rozgwieżdżone wieczory świece skrzyły się na wyścigi z martwymi spojrzeniami Boga, wysoko w górze nad potężną ciemnością. Przez moment widział twarz Jakoba. Migoczący płomień sprawiał, że jego twarz wyglądała anielsko blado, gdy pochylał się, żeby wetknąć dwie świece w świerkowe gałązki na grobie rodziców.

Dan przetarł pospiesznie oczy wierzchem dłoni. Ręka wystająca z podwiniętego, sztywnego rękawa marynarki wydawała się obca, jakby nie należała do niego. Dawno nie miał tak białych i tak miękkich dłoni. Wciąż nie mógł przyzwyczaić się do swobodnie padającego światła. Gdy szedł przez parking, jego oczy przypominały wąskie szparki, ale i tak bez trudu odszukał volvo amazona, będącego kiedyś własnością ojca. Przed murem kościoła parkowało zaledwie kilka samochodów, z czego tylko jeden amazon kombi w gołębim kolorze. Nawet w takim mieście jak Kongsvinger, gdzie okolice dworca wciąż były pełne podstarzałych chłopców, wielbicieli czterech kółek.

Pługopiaskarka zostawiła po sobie kilka cynamonowych strużek piasku prowadzących do centrum miasta. Dan starał się trafiać w nie kołami, ale amazona jak zwykle ciężko się prowadziło, a manewrowanie dodatkowo utrudniały letnie opony. Powinien był wziąć toyotę hiace należącą do Jakoba, z niemal nowiutkimi oponami zimowymi, ale nie był w stanie. Zamiast tego tchnął nowe życie w auto ojca i potoczył się powoli w stronę miasta, podczas gdy sznur samochodów jadących za nim, prowadzonych przez zniecierpliwionych kierowców zaciskających pięści w rękawiczkach, wydłużał się z każdą minutą. Nie było jeszcze trzeciej, gdy ruszył powoli Storgata w przeciwnym kierunku.

Minął przedostatnie rondo przed granicą miasta. Kiedyś droga prowadziła dalej prosto. Jeździli nią z Jakobem na rowerach, na treningi piłki nożnej albo żeby odwiedzić kolegów z klasy. Dan zawsze jechał pierwszy, a jeśli już jechali obok siebie, co zdarzało się jednak niezwykle rzadko, to on trzymał się środka jezdni. Czasem wielkie ciężarówki z przyczepami mijały ich trochę za blisko, w bezwietrzne i bezchmurne dni czuli drżący pęd powietrza, który zdawał się odrywać ich od własnych cieni i na kilka chwil wprawiać w stan nieważkości. Jakob twierdził, że gdyby stali spokojnie na krawędzi jezdni i mijałaby ich cała kolumna ciężarówek z przyczepami, w końcu unieśliby się w powietrze. Dan znowu otarł dłonią oczy. Nigdy nigdzie razem nie polecieli.

Wyjechał z ostatniego ronda. Po prawej stronie, na samym szczycie wzgórza wznosił się maszt telewizyjny z lat siedemdziesiątych. Odkąd go postawiono, ludzie pielgrzymowali do niego w weekendy całymi rodzinami. Z termosami z kawą i kanapkami z jajkiem. Siedzieli i podziwiali panoramę miasta. Ojcowie z synami na kolanach i matki w zbyt obszernych swetrach, rozkazujące córkom, żeby rozdawały kubki do kawy. Plastikowe kubki w krzykliwych kolorach, których zazwyczaj używało się wyłącznie na kempingach poza granicami okręgu.

Teraz już nikt nie urządzał pielgrzymek do masztu telewizyjnego, ale zeszłego lata Jakob przysłał mu wycinek z gazety o młodym chłopcu, który skoczył ze szczytu masztu na spadochronie. Dan zrozumiał, co Jakob próbował mu przez to powiedzieć, i powiesił zdjęcie na drzwiach. Zerwano je już następnego dnia, ponieważ nie poprosił wcześniej o zgodę. Na samą myśl o tym, jak pachniało w małym pomieszczeniu, przechodził go dreszcz. W samochodzie również panował zaduch, ale innego rodzaju. Wciągnął głęboko do płuc woń pleśni i spalonego oleju silnikowego i wstrzymał oddech. Poczuł pulsowanie w skroniach, ogarnęło go dawno zapomniane uczucie helu krążącego w żyłach. Spijał drogę oczami, rozkoszował się drżeniem kierownicy, wskazówka prędkościomierza podpełzła do sześćdziesiątki – ale nagle znowu był przy nim Jakob. Dan rzucił ostatnie spojrzenie na maszt, miał wrażenie, że wyczuwa lekkie trzepotanie, furkotanie, łopot skrzydeł, jedwabny materiał powiewający na niebie, ale to były tylko wierzchołki kilku jodeł kołyszących się na wietrze. Musiał zwalczyć nagły impuls, żeby skręcić kierownicą i wjechać w rów, zgasić światła, pozwolić, żeby grudzień opadł na niego jak przekłuty balon. Dzisiaj, tak, właśnie dzisiaj śmiałkowie powinni wdrapać się jeden za drugim na maszt, postać przez krótką chwilę na szczycie z opuszczonymi, gołymi głowami i odlecieć, ani żywi, ani martwi, znajdujący się w stanie nieważkości, jak aniołowie nad polami Betlejem. Dziś powinno być inaczej niż zwykle. Wszystko było tak, jak zawsze.

Zaparkował samochód przed skrzyżowaniem drogi prowadzącej do centrum Skogli, na końcu ogromnego pola rozciągającego się w stronę Overaas, największego gospodarstwa w wiosce. Tuż poniżej pomnika wzniesionego na pamiątkę bitwy stoczonej niemal dwieście lat temu między Norwegami i Szwedami zaczął przedzierać się przez zwały śniegu w kierunku przepustu drogowego.

W półmroku powiódł palcami po literach wyrytych w metalu. Zapalił latarkę, żeby ponownie zobaczyć napis, który wykuli razem z bratem blisko ćwierć wieku wcześniej. Deszcz spadł tak nagle i był tak gwałtowny, że musieli wprowadzić rowery do przepustu i czekać ponad pół godziny, aż przestanie lać. Zardzewiałym gwoździem uwiecznili w metalu nazwiska swoich ulubionych graczy drużyny Leeds, najlepsze płyty zespołu Ramones, nazwiska Ace’a Frehleya i Paula Stanleya, takie tam. Sprawy, które miały znaczenie dla dwunastolatka i czternastolatka. Litery wyryte przez Dana były duże i kanciaste, te przez Jakoba – małe i nieśmiałe. Tuż nad swoimi inicjałami i ’80 Jakob wyrył jeszcze jedną liczbę. Czterdzieści osiem.

Czterdzieści osiem. Nie chciał powiedzieć, co oznacza liczba, ale to było imię jakiejś dziewczyny. Jasne, że tak. Mia, Marit albo Mette, jedna z dziewcząt z klasy. Litery w imieniu zamieniono na cyfry, dodane do siebie utworzyły liczbę czterdzieści osiem. A, B, C, 1, 2, 3, kocham cię. Tylko dwanaście lat, ale J. K. zdążył do tego czasu uzbierać dość liter i cyfr, żeby poczuć szybsze bicie serca. Dwanaście lat. Rdza i deszcz. Czterdzieści osiem. Dan nigdy nie wycisnął z brata, co oznacza tajemnicza liczba, a świadomość, że już nigdy się tego nie dowie, sprawiła, że pociemniało mu przed oczami. Potykając się, wybiegł z przepustu, przewrócił się na śniegu, wstał, znowu się pośliznął i podczołgał do samochodu. Docisnął gaz i wydarł się na całe gardło, przekrzykując warkot silnika, zanim koła ruszyły i auto wyrwało się do przodu. Wjechał na drogę, koła zaczęły buksować i w ostatniej chwili udało mu się uniknąć zderzenia z nadjeżdżającą z naprzeciwka ciężarówką Linjegods. Kierowca trąbił jak szalony, uderzając palcem wskazującym w przednią szybę, ale na Danie nie robiło to wrażenia. Dzisiaj miał całą garść pełną wymachujących palców wskazujących. Miał garść tak samo pełną niczego, jak on sam. Za Sætermoen wcisnął pedał gazu w podłogę, samochodem zaczęło zarzucać, w ostatni zakręt na wzgórzu wszedł bokiem. Przy znaku informującym o wjeździe do Skogli obróciło nim, ale zdołał wyrównać. Jechał dalej przed dolinę, ale nie dostrzegał mijanych aut, twarze kierowców wyglądały jak ryby przyklejone do ścian akwarium. Zaczął padać śnieg. Duże płatki osiadały na przedniej szybie. Włączył wycieraczki. Zgrzyt, zgrzyt, zgrzyt. Starodawna zima w samym środku bożonarodzeniowego miesiąca. Niektórzy nazwaliby to idyllą. Śnieżne latarnie, jazda na sankach i kalendarze adwentowe. Niech to szlag! Zjechał ze Storvegen, nie zatrzymał się przy skrzynce pocztowej, lecz próbował utrzymać wystarczającą prędkość, żeby pokonać niewielkie wzniesienie prowadzące do Bergaust. Ślady kół przysypał śnieg. Amazonem znowu zaczęło rzucać, jakby miał przebitą oponę. Dan usiłował zredukować biegi, ale stracił panowanie nad kierownicą. Samochód skręcił gwałtownie i wjechał przednimi kołami do rowu. Dan nawet nie próbował wrzucić wstecznego. Wykopał drzwi i wygramolił się ze środka. Eleganckie buty brata nie miały żadnych rowków w podeszwach i Dan już po dwóch krokach był na kolanach. Doczłapał do domu jak stary, zmęczony życiem człowiek, ale zanim dotarł do schodów, zdążył upaść trzy razy. Usiadł na najwyższym stopniu, ściągnął buty i rzucił je w stronę pustej psiej budy. Właśnie wtedy to usłyszał, dźwięk zagłuszający rzężenie wydobywające się z jego własnej piersi, warkot silnika na jałowym biegu i miarowe uderzanie wycieraczek. Świnie, zapomniał o świniach. Ostatnich zwierzętach w Bergaust. Obierki ziemniaków, resztki z obiadu i czerstwy chleb zbierany w okolicznych sklepach. Dwie, trzy rundy przez podwórze dziennie, dzięki którym Jakob czuł się niezależny, chociaż mięso w Szwecji było tańsze od tego, które jego brat był w stanie wyprodukować w Skogli.

Bóg jeden wie, kiedy świnie ostatni raz dostały jeść, w każdym razie nie w ciągu minionej doby, nie, odkąd Dan przyjechał do Bergaust. Odszukał klucz w kieszeni, otworzył drzwi i potykając się, wszedł do środka. Nałożył gumiaki stojące w korytarzu, zdjął ze ściany w salonie kragera^() i przeszedł do kuchni, gdzie na najwyższej półce w szafce trzymali zawsze pudełko nabojów. Zabrał z szuflady nóż, wepchnął go do kieszeni płaszcza i wybiegł z domu.

Wiatr niemal wyłamał drzwi wejściowe, śnieg zacinał z ukosa. Chlew znajdował się obok pustej obory. Gdy Dan otworzył drzwi, rozległa się seria krótkich pochrząkiwań, która przeszła w jednostajny przenikliwy kwik, sprawiając, że mięśnie szczęki zaciskały się powyżej uszu. Dwie świnie dostały histerii na jego widok i próbowały wyskoczyć z chlewu. Dan zdjął ze ściany linę, zrobił pętlę i usiłował zarzucić ją na szyję świni znajdującej się bliżej niego. Bezskutecznie. Manewr okazał się niemożliwy do wykonania. Zwierzęta próbowały dosięgnąć zębami jego dłoni, a potem zaczęły gryźć siebie nawzajem. Wygłodzone kąśnięcia w uszy i szyję. Dan odnalazł czerpak do paszy i wrzucił im dwie miarki. Nagła cisza sprawiła, że zaszumiało mu w uszach. Ogarnął go paraliż. Musiał zmusić się do tego, żeby otworzyć drzwi do chlewu i zarzucić pętlę na szyję większej świni. Ta rzuciła się z impetem do tyłu i omal nie zwaliła go z nóg, ale Danowi udało się przytrzymać jej łeb przy ziemi. Zaparł się nogami i wkładając w to całą swoją siłę, powoli, cal po calu, przyciągnął zwierzę do siebie. Świnia wykopała najniższą deskę w drzwiach, ale jej opór z każdą chwilą malał i gdy Dan wyprowadził ją w końcu z chlewu, jej oczy wyszły na wierzch jak dwie załzawione śliwki. Na podwórzu podjęła ostatnią próbę wyswobodzenia się z więzów, ale tylne nogi rozjechały jej się na lodzie. Dan przywiązał linę do dyszla holowniczego białej toyoty hiace należącej do Jakoba i chwycił do ręki broń. W tym czasie świnia zdołała stanąć na czterech nogach i próbowała wysunąć łeb z pętli. W świeżym grudniowym świetle Dan mógłby przysiąc, że samochód przesunął się lekko do tyłu. Padał śnieg, a on skierował lufę strzelby do czoła zwierzęcia. Przez ułamek sekundy zastanawiał się, czy Jakob nadał swoim świniom jakieś imiona. Potem policzył do trzech i wystrzelił. Świnia upadła na kolana, nie wydając przy tym żadnego dźwięku, i zastygła. Znieruchomiała. Danowi przemknęło przez myśl, że widocznie strzał był niecelny, gdy nagle zwierzę upadło na bok, a potem przewróciło się na wznak. Zaczęło przebierać nogami, jakby wierzyło, że może uciec po niebie jak po podłodze. Dan przycisnął kolano do szyi świni, wyjął z kieszeni nóż i poderżnął jej gardło. I wciąż padał śnieg. Krew przypominała świeżo ugotowaną galaretkę porzeczkową parującą z ziemi. Gdy był chłopcem, musiał razem z innymi mieszać w wiadrze, do którego spuszczano świńską krew. Mieszać, mieszać, mieszać. Nienawidził tego. Słodki zapach krwi i para unosząca się nad gorącą wodą sprawiały, że czuł się gorszy. Żaden z jego kolegów nie musiał jeść potraw z krwi, bo ich rodzice zwykle kupowali mięso w spółdzielni. Mieszać, mieszać, mieszać, podczas gdy młodszy brat stał nieco z boku z dużymi pięściami wetkniętymi w kieszenie spodni.

Ciało świni zwiotczało pod jego kolanem, a śnieg padał. Śnieg ciągle padał, osiadał na włosach i na spoconej twarzy, tworząc cienką błonę. Dan Kaspersen żałował, że nie może tak stać. Cicho. Aż zniknie, aż przestanie istnieć. Zamieni się w mały kopiec na podwórzu, w środku wsi, z którą tak wiele razy żegnał się na zawsze. Kwik drugiej świni wyrwał go z rozmyślań. Cholera jasna! Zapomniał przygotować wodę. Zbiegł na dół do piwnicy po duży kocioł. Napełnił go gorącą wodą i zaniósł do małego piecyka na drewno, który Jakob wstawił do stodoły pod antresolę. W pojemniku leżało kilka szczap, które Dan wysypał na ziemię przed piecykiem. Wziął do ręki kanister z benzyną stojący obok pilarki łańcuchowej i wylał zawartość na drwa. Po chwili w stodole pachniało jak w maszynie do robienia popcornu, gęsta, przyjemna woń dymu zaczęła wysączać się na podwórze. Dan zawlókł świnię na metalową ławę rzeźnicką i gdy woda się zagotowała, wpadł w wir pracy. Uwijał się jak w ukropie. Skrob, skrob, skrob. W tę i z powrotem. Więcej wody. Golenie tępą brzytwą. Cha, cha! Skóra zrobiła się miękka jak pupcia niemowlęcia, biała jak papier, i zwijała się nad żebrami jak fałdy jedwabnej bluzki. Przypomniała mu się matka. Niedzielny strój, kapelusz zielonoświątkowca podobny do ciasta kokosowego, mówienie językami i zbiórka na tacę przeznaczona na misje za żelazną kurtyną. Alleluja! Dan wykonał cięcie przez ścięgna i skórę na tylnych nogach, nadział świnię na hak rzeźnicki i podciągnął na wciągarce pod antresolę. A śnieg wciąż padał. Wbił nóż w brzuch tuż pod odbytem i rozciął powłoki. Sadło rozwinęło się na boki niczym tworzywo piankowe. Owionął go intensywny zapach wydobywający się z żołądka: stęchłej wody po kwiatach i ziemniaków, które przeleżały w piwnicy całą zimę, gumy i octu, pociągający i zarazem odrażający. Żołądek i jelita pływające w kadzi rzeźnickiej przypominały obraz Ziemi widziany z Księżyca. Oceany, rzeki, paski lądu, wyspy i łańcuchy górskie. A śnieg dalej padał. Śnieg padał tak gęsty, że dopiero kiedy wyciął żołądek z drugiej świni, zauważył, że ktoś za nim stoi. Tylko jeden człowiek w całym Skogli mógł stać w ten sposób, pozornie wyluzowany jak kot, ale zawsze gotowy, by jednym susem doskoczyć do gardła ofiary. Markus Grude nie był już tak elegancki, gdy chodził. Siedząco-jeżdżący tryb życia sprawił, że policjant poruszał się jak kaczka, stawiając stopy na boki.

– Pan posterunkowy – powiedział Dan, odsunął stopą miskę z wnętrznościami, wyciągnął camela z kieszeni marynarki i zerwał filtr.

– Danielu – przywitał go Markus Grude, przeciągnął dłonią po twarzy i próbował wytrząsnąć śnieg z włosów.

Dan osłonił płomień dłonią, ale musiał zużyć dwie zapałki, zanim udało mu się zapalić papierosa.

– Otrzymałem zgłoszenie telefoniczne od kogoś, kto niemal zderzył się z tobą w mieście – zaczął Markus Grude.

Dan nic nie odpowiedział, usiłował delektować się pierwszym tego dnia papierosem.

– Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ktoś ubijał świnie w garniturze.

Dan spojrzał w dół, spodnie były całe poplamione, rękawy marynarki utytłane. Przez ostatnią godzinę pracował bez wytchnienia, o niczym nie myślał, niczego nie czuł. Teraz był z powrotem w Skogli, w gumiakach brata, ze świniami brata, na podwórzu, przez które jego brat już nigdy nie przejdzie. Po raz pierwszy od tamtego telefonu, który go obudził, czuł, że żyje, że naprawdę żyje, że jest obecny w tym samym miejscu duszą i ciałem.

– To nie jest moje ubranie – powiedział.

– Widziałem, że wyszedłeś w trakcie pogrzebu.

Dan wzruszył ramionami.

– Uważam, że powinieneś odprowadzić brata na miejsce wiecznego spoczynku.

Dan zaciągnął się głęboko, po czym wrzucił papierosa do balii ze świńskimi wnętrznościami. Meteoryt, który zderzył się z ziemią. Spłonął. Zgasł. Dan próbował odkrztusić kluchę, którą czuł w gardle. Przypomniał sobie, że od rana prawie nie używał głosu.

– Przecież to i tak nie przywróciłoby Jakobowi życia. Jego śmierć nie stałaby się przez to mniej bezsensowna. Towarzyszenie w ostatniej drodze i takie tam to zwykłe pieprzenie. Mam dość zmarzniętej ziemi i świeżo wykopanych dołów.

– Ile lat minęło od śmierci twoich rodziców?

– Dziewiętnastego będzie dwadzieścia.

Grude skinął głową i uderzył czubkiem jednego buta o drugi, jakby zmarzły mu stopy.

– Właściwie to przyszedłem złożyć kondolencje – powiedział, wyciągając rękę.

Uścisk dłoni był mocny jak zawsze. Dan zastanawiał się, czy policjant wciąż siłuje się z miejscowymi na rękę, bo chociaż zbliżał się do emerytury, niewielu było w stanie go pokonać.

– Dobrego człowieka miłość zawsze najbardziej rani – powiedział Grude.

– Co to ma znaczyć? – spytał Dan, cofając dłoń.

– Jakob był zawsze bardzo wrażliwy – zaczął policjant i zamilkł, jakby miał nadzieję, że Dan dokończy zdanie.

– No i?

– Cóż, krążyły plotki o nim i o pewnej pani.

– Plotki? – powtórzył Dan. – Chce pan powiedzieć, że nie żyje z powodu plotek? Jakob nigdy nie opowiadał mi o żadnej pani.

– Przez pewien czas wyglądał na szczęśliwego, ale kilka miesięcy temu zaczął gasnąć w oczach. Widać było, że dzieje się z nim coś niedobrego, ale twój brat nigdy nie był skłonny do zwierzeń.

– Kogo dotyczyły te plotki?

– Ludzie dużo gadają. Nie mam pojęcia, czy cokolwiek z tego jest prawdą ani czy w ogóle jest o czym mówić. Ale wiesz, czego życzyłbym sobie najbardziej?

Dan potrząsnął głową.

– Żebym nie musiał tu stać i prowadzić z tobą tej rozmowy, żebym nie musiał patrzeć na kolejne imię członka rodziny Kaspersenów wyryte w marmurze.

Dan zaczął oklepywać kieszenie. Głód nikotynowy sprawiał, że kręciło mu się w głowie. Głód czegoś silniejszego, paląca potrzeba bycia znieczulonym, uwolnienia się od tego dnia i opuszczenia własnego ciała. Przez ułamek sekundy widział siebie i policjanta, z głowami pełnymi anielskiego pyłu, kołnierzami postawionymi dla ochrony przed wiatrem. Dwóch mężczyzn, którzy powinni rozmawiać o zapasach drewna na zimę, wędkarstwie podlodowym i o tym, że śnieg spadł w tym roku wyjątkowo wcześnie. Dwóch mężczyzn, którzy rozmawiali o Jakobie – martwym.

– Wyszedłem osiem dni temu, trochę przed czasem – zaczął Dan, znalazł paczkę i zapalił kolejnego camela. – Chciałem stanąć na nogi, zanim zadzwonię, trochę się ogarnąć. Nie chciałem wracać do domu tylko po to, żeby wylądować awaryjnie.

– Jakob widział to chyba trochę inaczej.

– Tak – potwierdził Dan. – Jakob widział to inaczej.

– Wiedział, kiedy cię wypuszczają?

– Nie, chciałem mu zrobić niespodziankę.

– I co zamierzasz teraz robić?

– Poćwiartować mięso.

– Aha, rozumiem, trzymaj się – powiedział policjant i odwrócił się.

– Niech pan zaczeka! – Dan usiłował przełknąć dziurę w gardle. – Kto go znalazł?

– Listonosz. W nocy padał śnieg. Gdy listonosz wjechał rano na podwórze, zobaczył, że światła w toyocie są włączone. Okna były pokryte szronem, więc nie przypuszczał, że w środku może ktoś siedzieć. Gdy otworzył drzwi, twój brat nie żył już od wielu godzin. Zmarł prawdopodobnie koło północy.

Dan tylko skinął głową. Wyobraził sobie ogromne szczypce wokół pistoletu na kapiszony, gwiazdę szeryfa na piersi, czarny filcowy kapelusz na czubku głowy. Przyjęcie urodzinowe, galaretka, jelly cola i szwedzkie kiełbaski. Pif-paf!, nie żyjesz, licz do stu. Panie i panowie, nie ma powodu do paniki, Kaspersen brothers właśnie opuścili budynek.

– Jeszcze jedno – powiedział Dan. – Naprawdę nie znaleźliście żadnego listu? Niczego?

Markus Grude nagle zrobił taką minę, jakby musiał oprzeć się o ścianę, żeby nie upaść.

– Nie – odparł. – Zupełnie nie.

Znowu ta ssąca potrzeba unoszenia się w powietrzu, potrzeba swobodnego opadania. Dan usiadł na brzegu stołka rzeźnickiego, stracił równowagę i o mały włos upadłby w śnieg. Usiadł głębiej. Poczuł, że ma mokre, żylaste ręce.

– To jest zwykła niewielka wioska, a raczej to była do niedawna zwykła niewielka wioska. I jeśli jest ktoś, komu bardzo niechętnie i z ciężkim sercem nakładałem kajdanki, to tym kimś byłeś ty. Mogłem patrzeć przez palce na drobne wyskoki, wiesz dobrze, że przymknąłbym oko na to i owo, ale to, co ty zrobiłeś, to nie był chuligański wybryk, to była cholerna głupota.

– Kara za przemyt była słuszna. Reszta zarzutów była wyssana z palca. Ale wie pan, co nie dawało mi spokoju, gdy siedziałem w pudle?

Grude potrząsnął głową.

– Że ja dostałem prawie dwa lata, a facet, który zabił moich rodziców, nie dostał nic.

– Kierowca był uczestnikiem wypadku drogowego, nie zrobił tego celowo. Ty tak – odpowiedział zmęczonym głosem policjant.

– Okej, spoko. Już się z tym pogodziłem. Przyjechałem do domu tylko po to, żeby pójść dalej. Własną drogą.

– Poważnie?

– Poważnie.

– Jepp, do zobaczenia – odparł Markus Grude i ruszył przed siebie, ale przy chlewie zatrzymał się.

– Wyłączyłem silnik w amazonie, ale będzie ci potrzebna pomoc, żeby wydostać auto z rowu. Chodź, to wyciągnę cię na drogę.

– Dzięki – odparł Dan.

Po tym, jak posterunkowy wyciągnął amazona z rowu, zaczął zapadać zmrok. Dan naostrzył pospiesznie noże rzeźnickie, pocierając kilka razy ostrzami o osełkę. Podobnie jak większość sprzętów należących do brata, również noże wyglądały na prawie nieużywane, a ostrza błyszczały jak świeżo wybita moneta. Dan naprawdę się starał. Próbował wykonywać precyzyjne cięcia. Nóż prześlizgiwał się pod skórą, wzdłuż ścięgien, nad panewkami stawów biodrowych i żebrami – ale to było zupełnie coś innego niż zabijanie, wycinanie żołądka i ćwiartowanie. Danowi brakowało wprawy. Przez ostatnich dziesięć lat to Jakob zajmował się rozbiorem mięsa. Był dużo sprawniejszy manualnie i za pomocą kilku prostych ruchów potrafił wyciąć steki i kotlety. Dan nie umiał chwycić właściwie noża, czuł się tak, jakby trzymał w dłoni tępy, kanciasty kamień. Jaskiniowiec próbujący posługiwać się nowym narzędziem, właśnie kimś takim teraz był. Tylko brutalna siła i niezgrabne ruchy, żadnej techniki ani zrozumienia wykonywanej pracy. Nóż chybił, prześliznął się nad opuszkami lewego palca wskazującego i środkowego. Dan wytarł ręce i nóż w marynarkę i spróbował jeszcze raz. Trafił w kość i dłoń zaczęła zsuwać się po rękojeści noża. Nie zdążył zatrzymać ruchu. Nóż przeciął skórę między kciukiem i palcem wskazującym.

– O, kurwa! – Dan odskoczył do tyłu, odrzucając nóż, który wbił się w ścianę stodoły i drżał niczym strzała. – Kurwa jego pieprzona mać! – wydzierał się, aż zaczęło mu brzęczeć w uszach. Przewrócił ławkę rzeźnicką z okaleczonymi kawałkami mięsa z pierwszej świni i spuścił na dół linę z drugim zwierzęciem. Przeciągnął za sobą to, co jeszcze kilka godzin temu było dwiema żywymi świniami, na środek podwórza, wbiegł do stodoły i zabrał z niej olej napędowy, olej silnikowy, benzynę i spirytus mineralny – wszystko, co jego zdaniem dało się podpalić.

Tymczasem na dzień opadła zasłona i ciemność zataczała coraz szersze kręgi, odsuwając chmury na boki. Prawa stopa trafiła na lód. Dan stracił równowagę i plastikowe butelki potoczyły się po śniegu jak kręgle. Już zapomniał, jak szybko gaśnie tutaj dzień, jak gęsty potrafi być mrok, jak zbite i zwarte wydaje się wszystko, co skrywa noc. Gdy wstał, ogarnęło go to samo uczucie, jak wtedy, gdy skakał w mieście po budowach i nagle podnosił się, i miał wrażenie, że sufit go przygniata, że nie jest w stanie się wyprostować i że ciężar własnego ciała ciągnie go w dół. Przez kilka sekund stał jak wryty, jakby ktoś go zaczarował i wmówił mu, że ta cała czerń ma źródło w nim samym i w czymś, co wydobywa się z Bergaust, ze Skogli. Ale nagle gwiazdy wycięły w ciemności dziury, podobne do żółtych zębów psa, i Dan zauważył, że przestał padać śnieg. Świeżo wypolerowany blask rozpalił blady żar nad wzgórzami. Wszystko wskazywało na to, że w nocy spadnie temperatura, już teraz zupełnie inne powietrze osiadało na twarzy. Przypomniało mu się, jak stali z bratem w śniegu i mieli nadzieję na zmianę pogody, mieli nadzieję na zmianę pogody i na to, że dobre warunki narciarskie utrzymają się przez wiele dni. Jakob i Dan na nartach. Dan, który wbiegał na górę, żeby pierwszy zjechać w dół, i który zwykle zaliczał glebę już na pierwszym zakręcie. Brat, który zawsze utrzymywał własne tempo. Dan nigdy nie widział, żeby Jakob się przewrócił.

Jak można być takim pieprzonym dupkiem? I pomyśleć, że mógł wskoczyć do pociągu, jak tylko go wypuścili. I pomyśleć, że mógł pojechać do domu, żeby porozmawiać z bratem.

A teraz jeszcze to: świnie Jakoba zmasakrowane, pocięte na kawałki. Dobry Boże! Nie potrafił nawet zająć się mięsem. Brak szacunku. Absolutny brak szacunku. Do niczego się nie nadawał. No good. Ale i bez tego miał gigantyczne wyrzuty sumienia, już gorzej nie mógł się czuć. Jego brat – młodszy brat – mały Goliat nie żył. Pieprzyć świnie. Dan i tak nie był w stanie ich karmić, wiedząc, że biorą go za jego brata.

Odnalazł podręczny śpiewnik, który wykradł z kościoła, i odpalił zapalniczkę. Dopiero kiedy zapach palonego mięsa sprawił, że żołądek podszedł mu do gardła i powalił go na kolana, napłynęły mu do oczu pierwsze łzy tęsknoty za bratem. Podczas gdy buchające płomienie sięgnęły dachu stodoły i wyciągnęły się w stronę nieba niczym dwa ramiona, Dan zaczął ściągać ubranie i wrzucać je po kolei do ogniska, aż w końcu został w samych bokserkach. Stał tak, dopóki nie dotarł do jego uszu odległy dźwięk syreny alarmowej.

Coś drżącego jak niebieska zorza polarna przemknęło nad wzgórzami w kierunku drogi krajowej. Na pewno zdarzył się jakiś wypadek. Po pierwszych opadach śniegu prawie zawsze dochodziło do wypadków na krajowej dwójce.

Gdy potykając się, wbiegł do łazienki, jego skóra wyglądała jak u świeżo oskubanego indyka. Odkręcił kran pod prysznicem i zabandażował obie dłonie. Wytarł krew z brody i policzków i przyjrzał się bardzo dokładnie swojej twarzy. Po raz pierwszy, odkąd wyszedł na wolność. Baczki sięgały za uszy jak groty strzał. Nawet w więzieniu, gdzie wygląd nic nie znaczył, codziennie używał maszynki do golenia. Nie dawał sobie taryfy ulgowej. Nigdy nie zaczął chodzić w spodniach dresowych. Studiował twarz, szukając podobieństw do brata, czegoś, co tylko bracia mogą mieć wspólnego, ale podczas gdy Jakob wyglądał jak większa kopia matki, on sam przejął większość genów po krewnych ze strony ojca. Jakob odziedziczył jasne loki, a Dan nosił czarną jak smoła czuprynę przyklejoną do głowy. Zawsze wyglądali tak, jakby czuli się najlepiej każdy przez swoją część doby.

Włożył czyste dżinsy i gruby sweter. Sprawdził temperaturę przez róże wymalowane na szybie w drzwiach wejściowych i przyłapał się na tym, że rozgląda się za tyłem głowy brata przy kuchennym stole. Zastanawiał się, jak wyglądałaby kuchnia pomalowana na inny kolor, może jakiś modny żółty, z nową ławą zamiast starej, wygiętej łękowato, i z plakatami artystycznymi oraz zdjęciami w porządnych ramach zamiast wypłowiałych czarno-białych fotografii brata. Próbował wyczarować sobie w myślach rodzinę z małymi dziećmi krzątającą się po tej kuchni, może ktoś z Oslo, kto przyjechał do Skogli z romantycznym wyobrażeniem życia na wsi? Ktoś, kto nie znał jego brata. Ktoś, kto nigdy nie będzie w stanie wyobrazić sobie, jak tu było kiedyś, z maszyną do szycia i niedzielnym czytaniem Biblii, cytatami z Pisma Świętego i nicią spodnią, atlasem i podręcznikami szkolnymi, Wielkim Jeziorem Niewolniczym i Jukonem. Dan zastanawiał się, jak dużo czasu – lub jak mało – potrzeba, żeby człowiek został zapomniany przez wszystkich poza najbliższymi, poza najbliższą osobą.

------------------------------------------------------------------------

^() Where The Roses Never Fade – pieśń z 1929 roku autorstwa Janie West Metzgar, żony pastora zielonoświątkowego, która przez całe życie chorowała na białaczkę; pieśń śpiewa

^() Krag‐Jørgensen – karabin powtarzalny, zaprojektowany przez norweskich konstruktorów pod koniec XIX w.2

To był pierwszy poranek od niemal dwóch lat, gdy Dan obudził się w domu rodziców. Nigdy nie przestał właśnie tak o nim myśleć, chociaż mieszkał w nim, a w każdym razie Jakob mieszkał w nim dłużej sam niż razem z matką i ojcem. Sypialnia braci znajdowała się na pierwszym piętrze, ale tej pierwszej nocy Dan położył się w salonie. Chciał mieć więcej miejsca do spania. Butelka koskenkorvy stała przed nim na stole, ale nie był w stanie odkręcić korka. Oglądał telewizję, dopóki twarz brata nie zaczęła stawać się niewyraźna. Wtedy zwinął się na kanapie pod kocem i zasnął.

Najpierw spenetrował cały dom. Wszystkie otwarte, oczywiste miejsca i te, które wykorzystywali z bratem, żeby ukryć coś przed rodzicami. Szufladę nocnego stolika, skarbonkę w schowku na szczotki, ruchomy stolik pod łóżkiem i okładkę pierwszej płyty zespołu Ramones. Nie znalazł nic, co mogłoby wyjaśnić, dlaczego w zwyczajną wtorkową noc brat zszedł do piwnicy, wcisnął lejek do końcówki węża ogrodowego i zużył prawie całą rolkę taśmy izolacyjnej, żeby domowej roboty fajkę do nurkowania przyczepić na stałe do rury wydechowej.

Dan zastanawiał się, czy Jakob spieszył się w piwnicy, czy pracował powoli i metodycznie, co zawsze irytowało Dana, gdy mieli robić coś razem. Piwnica. Taak... Ciemna i wilgotna. Miejsce, w którym Jakob nie lubił przebywać, gdy byli mali, ponieważ wierzył, że w piwnicy jest otwór prowadzący do Heroda, Saula, Judasza Iskarioty i całej bandy złoczyńców z Pisma Świętego. Złoczyńców, których zdjęcia matka przyklejała co niedzielę do flanelografu. Czasem Danowi udawało się zwabić brata na dół schodów, kusząc go sokiem lub czekoladą. Nie wiedzieć czemu czuł przyjemne łaskotanie za każdym razem, gdy gasił światło i Jakob zaczynał krzyczeć. W takich chwilach czuł, że jest odważny, niepokonany, że panuje nad sytuacją. Podniósł się z kanapy, zastanawiając się, czy Jakob kiedykolwiek schodził sam do piwnicy – nie licząc tego jedynego razu – czy to on gasił światło, czy to on panował nad sytuacją.

W domu było zimno, zaledwie trzynaście stopni w kuchni. Dan napalił w dwóch piecach na parterze. W nocy nie mógł zmrużyć oka, a jednak nie zamknął drzwi na korytarz. Nie znosił przebywać w zamkniętych pomieszczeniach.

Stał owinięty kocem i palił, napełniając szklankę wodą z kranu. Na termometrze zaokiennym słupek rtęci spadł do minus piętnastu stopni. Resztki ogniska wciąż tliły się na środku podwórza. Dan żałował, że nie ma spakowanej torby i nie stoi z biletem w dłoni. Dokąd – to nie miało żadnego znaczenia, byle daleko stąd, byle w jakieś ciepłe miejsce. Przez wszystkie miesiące za murami marzył o oknie, przez które mógłby wyglądać, o widoku, na którym mógłby zawiesić oko. Teraz z okien domu widać było pola, ale widok był mocno przereklamowany. Co miał z nim teraz zrobić?

Ledwo był w stanie spojrzeć na podwórze bez zawrotu głowy. Gdyby zadzwonił do brata w tym samym dniu, w którym opuścił więzienie i od razu ruszył na północ. Przypadek i przeznaczenie zawsze będą częścią życia, ale nie był w stanie wyobrazić sobie Jakoba wślizgującego się do toyoty, podczas gdy on sam spał w domu, niczego nieświadomy. Nie mógł uwierzyć, że brat z własnej woli wciągnął węża ogrodowego do samochodu, zamknął okno i przekręcił kluczyk w stacyjce. Nie ten brat, którego znał, nie ten brat, który kładąc się spać, zawsze życzył wszystkim dobrej nocy.

Dan podszedł do telefonu i zadzwonił do lokalnej gazety. Odczytał treść ogłoszenia, które wymyślił. Nie mógł dłużej znieść widoku toyoty stojącej na podwórzu i właśnie zdążył nadać trzy ogłoszenia, gdy nagle rozległo się pukanie do drzwi. Z radia tranzystorowego w oknie trzeszczała jakaś stara szwedzka piosenka pop, więc nie usłyszał, że ktoś nadchodzi, nie zwrócił uwagi na żaden samochód. Teraz natomiast dostrzegł białe volvo, które niemal zlewało się z zaspami śniegu na podwórzu. Auto stało zaparkowane w taki sposób, że uniemożliwiało wyjazd zarówno toyocie, jak i staremu amazonowi. Dan nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek wcześniej widział ten samochód.

Otworzył drzwi i instynktownie cofnął się o krok, podczas gdy Rasmussen zrobił dwa kroki do przodu. Za nim stał nieznajomy policjant w mundurze.

– Jan Kaspersen? – spytał Rasmussen swoim zachrypniętym głosem, pamiątką po opornym aresztancie, który w Kongsvinger trafił go obcęgami w jabłko Adama.

Dan spojrzał na skraj lasu. Nad wzgórzami białe krawędzie nieba wpatrywały się ślepo w jego stronę. W ciągu dnia temperatura spadnie o kolejnych kilka kresek.

– Tak, prawie – dokładnie tak, jak ostatnim razem. Dan, nie Jan. A poza tym niepotrzebnie się pan fatygował. Był już u mnie Markus Grude ze swoim kazaniem.

Dan wyszedł na schody i zamknął za sobą drzwi wejściowe. Oczy Rasmussena znowu przykuły jego wzrok. Miały ten sam kolor, co oczy husky syberyjskiego, a powieki były przez cały czas lekko uchylone, jakby komisarz miał problem z akomodacją oka.

– Chcielibyśmy, żebyś zjawił się w komisariacie – odezwał się Rasmussen, a mundurowy zrobił krok do przodu, tak że stali ramię w ramię na szczycie schodów.

Dan wciągnął zapach nowego dnia głęboko do płuc, zatrzymał go tam i poczuł nagłą tęsknotę za tym, by móc siedzieć długo przy kuchennym stole, żeby móc pójść, dokąd chce, ale bez zbędnego pośpiechu.

– Czy to naprawdę konieczne? Nie możecie powiedzieć tego, co macie mi do powiedzenia, tutaj? – spytał, pozwalając, żeby powietrze zaświstało między zębami. Poczuł ból w jednym z kłów, przez chwilę próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatnio był u dentysty.

– Wolelibyśmy, żebyś pojechał z nami – powtórzył Rasmussen i tym razem nie było to pytanie.

Dan wzruszył ramionami. Zastanawiał się, czy powinien odmówić – czy miał prawo odmówić? Ale znał Rasmussena i wiedział, że facet jest przeszczęśliwy, gdy może wepchnąć stopę w szczelinę cudzych drzwi, wiedział, że uwielbia rozkazywać. Równie dobrze mógł pojechać z nimi, nie stawiając oporu. Znowu otworzył drzwi i zdjął kurtkę z wieszaka w korytarzu. Na futrynie drzwiowej ojciec zaznaczał wzrost synów. Jakoba po lewej stronie, a Dana po prawej. Kilka lat temu Jakob remontował dom, lecz gdy Dan zbliżył twarz do drewnianej listwy, wciąż mógł dostrzec wgłębienia po ołówku stolarskim, przypominające poziome słoje przyrostu rocznego. Gdzieś wyczytał, że nietoperze, wylatując ze swoich kryjówek, zawsze skręcają w lewo. Podobnie było z Danem i Jakobem. Wbiegając do domu po szkole, każdy zajmował swoją połowę korytarza, na którą rzucali plecaki i worki ze strojem na WF, buty do gry w piłkę albo łyżwy. Teraz stały tam tylko gumiaki do pracy w oborze, kapcie i para butów kowbojskich, w których Dan nigdy brata nie widział.

– Okej, miejmy to z głowy – powiedział, narzucił kurtkę i zatrzasnął drzwi. Wolał mieć to jak najszybciej za sobą, żeby resztą dnia móc swobodnie dysponować.

– Zapomniałeś zamknąć drzwi na klucz – zauważył Rasmussen.

– Nie, nie zapomniałem. Po prostu ostatnio kręci się tutaj tylu gliniarzy, że czuję się bezpieczny – rzucił w odpowiedzi, utorował sobie drogę między dwoma policjantami i ruszył w stronę amazona.

– Amen. Lepiej będzie, jeśli pojedziesz naszym wozem – zawołał za nim Rasmussen. Dan zacisnął pięści w kieszeniach kurtki. Czuł, jak ogarnia go niema wściekłość. W Skogli nic się nigdy nie zmieni, prawda? Za każdym razem, gdy włamią się komuś do samochodu, zwiną portfel albo któryś z dzieciaków obudzi się w rowie w środku tygodnia, zawsze zapukają do jego drzwi.

Stanął przy białym volvo. Czekając na policjantów, zaczął się zastanawiać, ile może być warte gospodarstwo.

– Próbujesz nadrobić stracony czas? – zagadnął Rasmussen, otwierając Danowi tylne drzwi, po czym sam zajął miejsce obok kierowcy.

– Hę? – nie zrozumiał Dan.

– Trochę za wcześnie, żeby otwierać sezon grillowy, nie uważasz? – ciągnął Rasmusen, wskazując zwęglone mostki świń, leżące na środku podwórza niczym dwie zardzewiałe kosiarki. Dym był teraz niemal niewidoczny, ale Dan wyczuwał delikatny swąd wędzonego boczku.

– Sam pan wymyśla te dowcipy? – spytał i natychmiast tego pożałował, widząc spojrzenie Rasmussena. – Spokojnie, spaliłem tylko zwłoki dwóch świń.

Rasmussen skinął głową na policjanta w mundurze, który zanotował coś w notesie, zanim uruchomił silnik.

W milczeniu dojechali do Kongsvinger. Girlandy i plastikowe dzwonki były już porozwieszane nad ulicami w centrum miasta, parkingowi w jasnozielonych kamizelkach odblaskowych kierowali ruchem przed nowo otwartym centrum handlowym. Dan rzucił okiem na zegarek. Za dziesięć jedenasta. Potrząsnął głową. Do wigilii zostało jeszcze czternaście dni.

Wsunął papierosa między wargi, ale gdy zauważył spojrzenie policjanta w lusterku wstecznym, postanowił go nie zapalać. Dopiero kiedy dotarli na miejsce i został przeeskortowany przez połowę budynku komendy, zapalił papierosa w małym pokoju bez okien. Ostatnim razem również tam go przesłuchiwali. Rasmussen skinieniem głowy kazał mu usiąść przy podłużnym metalowym stole i zostawił go z funkcjonariuszem policji. Po chwili wrócił w towarzystwie gruszkowatego faceta, którego Dan nigdy wcześniej nie widział, faceta o niechlujnych bokobrodach, tłustych, gęstych włosach i wąskich okularach. Mężczyzna przesunął jedno z krzeseł w róg pokoju, podczas gdy Rasmussen zajął miejsce przy stole naprzeciwko Dana. Komisarz zapalił papierosa, korzystając z jego zapalniczki, zaciągnął się z kaszlem i odchrząknął.

– Gdzie byłeś wczoraj między pierwszą a trzecią?

– Hę?

– Słyszałeś pytanie.

– Dlaczego pan mnie o to pyta i kim on jest? – Dan skinął głową na mężczyznę w rogu pokoju.

– O, przepraszam – odparł Rasmussen, rozkładając ręce. – To jest P. O. Hultgren.

– P. O. Hultgren?

– P. O. Hultgren, nowy komisarz.

– Czy to pytanie ma związek z Jakobem? – spytał Dan, próbując wygładzić zmarszczone czoło.

– Odpowiedz na pytanie – nalegał Rasmussen.

– Między pierwszą a trzecią byłem zajęty pogrzebem Jakoba, mojego brata.

– Na pewno?

– Na pewno!

– Ale wyszedłeś przed końcem ceremonii. Nawet nie niosłeś trumny.

– Nie – przyznał Dan.

– W takim razie nie byłeś zajęty pogrzebem przez całe dwie godziny – skwitował Rasmussen, gasząc do połowy wypalonego papierosa.

– Nie, potem wróciłem do domu.

– Sam?

– Tak, zupełnie sam. O co tu tak naprawdę chodzi?

– Masz rzadki model samochodu.

– Rzadki? Nie mam żadnego samochodu. Ma pan na myśli amazona?

– Jak dużo takich aut jeździ twoim zdaniem po Kongsvinger?

– Nie mam pojęcia, raczej niewiele – odparł Dan i z całej siły zacisnął palce wokół zapalniczki. Głód połączony z bólem głowy sprawił, że poczuł się pusty w środku. Żałował, że nie leży w łóżku i nie czeka na nadejście nowego dnia. Żałował, że mdłości, które czuł, nie były pozostałością po śnie. Żałował, że nie znikną stopniowo, kiedy zacznie się budzić.

– Amen. Co się stało z twoimi dłońmi? – spytał Rasmussen.

– Skaleczyłem się.

– Kiedy?

– Wczoraj.

– Po pogrzebie?

– Tak.

– W jaki sposób?

Ciąg dalszy w wersji pełnej