Śnieżynki - ebook

ROZDZIAŁ 1
POCZĄTEK

Mijały się przez kilka lat. Nie miały pojęcia, że ich ścieżki przecinają się niemal przez cały czas.

Ten pierwszy raz mógł być jednocześnie ostatnim. Dagmara zmieniała programy w radio. Spuściła wzrok z jezdni, tylko na ułamek sekundy, żeby złapać stację z informacjami. Kiedy go podniosła, zobaczyła przed sobą młodą, jasnowłosą kobietę w zielonym płaszczu, przechodzącą przez jezdnię. W obu dłoniach niosła wypchane reklamówki. Z jednej z nich wystawała bagietka. Śniła jej się jeszcze kilka miesięcy później. Nie zapamiętała twarzy kobiety, tylko tę bagietkę, która zbliżała się z każdą chwilą.

Wcisnęła pedał hamulca w podłogę, najmocniej jak mogła. Gwałtownie skręciła kierownicą w lewo. Zatrzymała się z piskiem opon, w poprzek jezdni. Futerał z instrumentem i torebka spadły z fotela pasażera na ziemię. Bagietka minęła o włos jej lusterko. A kobieta w zielonym płaszczu… Nie do wiary! Nawet się nie zatrzymała! Uniosła tylko pięść i uderzyła ze złością w maskę czarnego nissana. A potem poszła dalej, szybkim krokiem, ze swoimi zakupami.

Dagmara nie widziała chyba wcale jej twarzy. A Monika… Nie, Monika w ogóle nie zapamiętała tego samochodu. A nawet gdyby, to co by jej to dało? W końcu ile jeździ po Warszawie czarnych nissanów micra? Pewnie kilka tysięcy? Nie miała głowy do zapisywania numeru rejestracyjnego albo robienia awantur nieostrożnemu kierowcy. Nie zauważyła nawet, czy za kierownicą siedzi kobieta, czy mężczyzna. Spieszyła się do domu. Tego dnia z wizytą miała zjawić się teściowa. Przyszła teściowa. I jej brat. Planowała obiad, z zupą porową, pierogami z kaszą gryczaną, a na deser szarlotkę na gorąco. Miało być jednocześnie tradycyjnie i nowocześnie. Czekało ją jeszcze mnóstwo pracy.

Po raz kolejny wpadły na siebie w mniej dramatycznych okolicznościach. Właściwie, były to bardzo miłe okoliczności dla każdej z nich. Monika wybierała srebrny medalik dla swojej bratanicy, w prezencie na Pierwszą Komunię. Była na tym skupiona tak bardzo, że niemal nie zauważyła pary oglądającej obrączki.

– Tyle forsy? – jęknęła Dagmara. – Naprawdę potrzebujemy złotych obrączek?

– To inwestycja na całe życie – przypomniał uprzejmy sprzedawca.

Dagmara prychnęła lekceważąco:

– Na całe życie? Mała szansa. W Polsce rozpada się już ponad czterdzieści procent małżeństw.

Monikę nagle bardzo zainteresowało, jak wygląda kobieta, która mówi coś takiego. I kim jest mężczyzna, z którym te obrączki wybiera. Jak mogli szykować się do ślubu, nie wierząc, że będą razem aż do śmierci?

Podniosła wzrok znad medalików, nie zobaczyła jednak nic oprócz mankietu czerwonej marynarki, którą miała na sobie Dagmara tego dnia. Całą resztę zasłaniał sprzedawca, podsuwający tańsze modele obrączek.

Zapamiętała więc tylko to prychnięcie. Gdyby usłyszała je ponownie, na pewno skojarzyłaby je z tamtą kobietą ze sklepu jubilera. Ale kiedy wreszcie się spotkały, prawie siedem lat później, Dagmara prychała już w zupełnie inny sposób.

Nie, Daga nie była wcale pozbawiona romantyzmu. Ani uczuć wyższych. Kochała Igora do szaleństwa. Ona tylko, od pewnego czasu, nie do końca wierzyła w instytucję małżeństwa. Za dużo napatrzyła się w pracy na ludzi prowadzących drugie życie. Orkiestra symfoniczna podróżowała po całym świecie. I chyba tylko Dagmara (kontrafagot) i Joanna (drugie skrzypce) nie miały w czasie tych tournée żadnych przygód, skoków w bok, czy stałych kochanków z tej samej orkiestry.

– Okropne z nas nudziary – mówiła czasami Joanna, kiedy siedziały po koncercie w ciasnym, hotelowym pokoju i dzwoniły do domu. Joanna zawsze starała się powiedzieć dzieciom „dobranoc”. Nawet z koncertów w Stanach wydzwaniała każdego dnia, nie zważając na różnicę czasu. A kiedy myślała, że Daga nie widzi, ukradkiem ocierała łzy. Strasznie za nimi tęskniła. Patrząc na te jej rozterki, Dagmara cieszyła się, że nie ma dzieci. Oczywiście, tęskniła za Igorem. Ale to była inna, dobra tęsknota. Nie niszczyła jej, a raczej dodawała skrzydeł.

– Wiesz, kiedy pomyślę o tym, jakie fajerwerki czekają mnie po powrocie, w łóżku – opowiadała Aśce, przed ostatnim koncertem w Hanoi – to tak chce mi się grać. Najlepiej Szostakowicza… Igor go uwielbia.

Po poprzedniej dwutygodniowej rozłące nie wychodzili z łóżka przez cały weekend. Igor zasypał podłogę w sypialni kwiatami i zrobił na kolację jej ukochanego łososia w teriyaki. Chwilę przed wyjściem na scenę bawiła się zgadywaniem, jakie niespodzianki szykuje dla niej tym razem. Ale w momencie, gdy zajęła miejsce na podeście i wzięła do ręki instrument, wszystko przestało się liczyć. Była tylko ona. Ona i muzyka.

– Świetna robota, pani Dagmaro. – Po koncercie wietnamski dyrygent osobiście uścisnął jej rękę.

Była zaskoczona, że zapamiętał jej imię. Pracował z ich orkiestrą tylko przez kilka dni. Wydawało się, że w ogóle nie odróżnia ich europejskich twarzy. A jednak… To było bardzo miłe.

Niestety, nie wszyscy usłyszeli komplementy. Joannę dyrygent ominął szerokim łukiem.

– Nie ma się co dziwić. Drugich skrzypiec zwykle się nie zauważa – tłumaczyła sobie i Dagmarze, gdy znalazły się z powrotem w hotelowym pokoju i otworzyły butelkę wina, ostatnią w tej podróży.

Daga zgodziła się z nią natychmiast. Nie chciała przecież robić jej przykrości. Udawała więc, że nie zauważyła, że pan Kho podszedł do wszystkich altówek i obojów, a z jednym z fletów uciął sobie nawet krótką pogawędkę.

Zeszły do hotelowego baru i wypiły tam jeszcze jedno wino. Przy stoliku obok jakaś drobniutka Azjatka tonęła w ramionach pierwszych skrzypiec z ich orkiestry. Ojciec trójki dzieci, które zawsze zasiadały na koncertach w pierwszym rzędzie, razem z mamą, posągową blondynką, słynął z zamiłowania do bardzo filigranowych, czarnowłosych młodych dziewczyn.

– On chyba nie dzwoni do domu, żeby powiedzieć „dobranoc” – szepnęła Dagmara do Joanny.

To miał być żart, ale chyba jej nie wyszedł.

– Asia, ty płaczesz? Co ja takiego powiedziałam? – Nie rozumiała.

– Nie, nic, nic. To nie twoja wina. – Przyjaciółka pociągnęła łyk wina i wytarła oczy wierzchem dłoni. – Po prostu, wiesz… Jestem kiepska. Czuję to. Nie mam czasu ćwiczyć. Spóźniam się na próby. A kiedy wyjeżdżamy, tęsknota za dziećmi prawie mnie paraliżuje. Gram coraz gorzej. Nie, nie zaprzeczaj. Nie pocieszaj mnie. Powinnam chyba zrobić sobie przerwę…

Tak naprawdę Joanna wcale nie zamierzała odchodzić z orkiestry. Kochała tę pracę. Jeszcze niedawno była jednym z największych talentów, laureatką konkursu imienia Wieniawskiego, stypendystką dwóch fundacji. Niedawno, wieki temu… W epoce przed dziećmi…

– Pani Joanno! Znów się pani spóźniła! – syknął kierownik orkiestry, kiedy torowała sobie drogę w labiryncie nóg, ramion i instrumentów, do ostatniego wolnego krzesła w sali prób. – Wróciliśmy z Hanoi już osiem dni temu. Chyba za późno na jet lag?

– Przepraszam bardzo, naprawdę. Mój synek ma świnkę i…

– Zna pani zasady. Nawet malaria z cholerą razem wzięte nie usprawiedliwiają spóźnienia. Zapomniała pani?

– Przepraszam bardzo – powtórzyła Joanna, przygryzając wargę. Dagmara wiedziała, że to sygnał alarmowy. Jeszcze słowo i jej przyjaciółka nie zdoła powstrzymać łez.

– Nie chodzi o mnie. – Szef orkiestry najwyraźniej jeszcze nie skończył. – Pani nie szanuje kolegów. Tak nie można. Proszę potraktować to ostrzeżenie bardzo poważnie. I nie opowiadać mi więcej o śwince, różyczce czy tyfusie! A teraz już, uwaga! Zaczynamy!

Dagmara pogratulowała sobie w duchu. Już dawno stwierdzili z Igorem, że dzieci tylko by im przeszkadzały. Byli całkowicie szczęśliwi we dwoje, nie potrzebowali nikogo więcej. Jej pozycja kontrafagocistki numer jeden w tym kraju była niezagrożona.

Trzeci raz Dagmara i Monika wpadły na siebie tuż przed Bożym Narodzeniem, w zatłoczonym sklepie z ozdobami choinkowymi. Ocierały się o siebie plecami przez dłuższą chwilę. Daga raz potrąciła nawet Monikę ramieniem i mruknęła: „przepraszam”. Nie spotkały się wzrokiem, skupione bez reszty na wybieraniu bombek – i chronieniu ich przed łokciami innych kupujących, którzy próbowali wywalczyć dla siebie skrawek miejsca albo dopchać się do upatrzonej ozdoby.

Monika kupiła ostatni komplet malutkich, złotych bombek z delikatnym zdobieniem.

Prawie takie same, jak te u mojej babci – pomyślała ze wzruszeniem. Babci już nie było. Jej domu też nie. A bombki, tak jak większość rzeczy, wynieśli sąsiedzi, zanim rodzina zdołała dojechać z drugiego końca Polski.

Teraz, trzymając w dłoniach te maleńkie złote kulki z wypukłym wzorem, czuła się przez moment tak, jakby czas cofnął się do tamtych szczęśliwych dni z jej dzieciństwa.

Dagmara zauważyła te bombki kątem oka. Prychnęła – ale tym razem tylko w myślach, bezgłośnie. Co za oklepany wzór! Jeśli ktoś przychodzi do sklepu firmowego najsławniejszej i najstarszej wytwórni bombek w stolicy, powinien chyba rozejrzeć się za czymś niepowtarzalnym? A nie kupować takie babciowe złote kulki! Banał, straszny banał!

Prychnęła jeszcze raz. Teraz chyba nawet na głos. Nie była pewna, w sklepie panował taki harmider, że nie słyszała nawet samej siebie. Tym bardziej nie mogła więc usłyszeć jej Monika.

Dagmara przychodziła do tego sklepu co roku, dzień przed Wigilią. Uważała się za osobę wolną od przesądów i zabobonów… a jednak, to była jej szczęśliwa wróżba na kolejny rok. Jedyna, na jaką sobie pozwalała.

Kupowała zawsze dwie bombki. Jedną wybraną starannie z katalogu online, już wiele dni wcześniej. Drugą zaś losowała z kosza z bombkami za dziesięć złotych. Kiedy zaczęła tu przychodzić, jeszcze ze swoją mamą i Marlenką, kosztowały pewnie trzy razy mniej.

Wszystkie bombki w tym koszu były nieduże, znacznie mniej pracochłonne, niezbyt wyszukane… Wieszała je potem gdzieś między gałązkami, wstydliwie ukryte za piękniejszymi i droższymi koleżankami.

Niektóre wcale jej się nie podobały. Jak ta sprzed roku, z wieżą Eiffla. Czarna, niestarannie pomalowana. A jednak ją kupiła. I siedem miesięcy później, nieoczekiwanie dla wszystkich, dostała propozycję występów z paryską filharmonią.

Zgodziła się od razu. Jej orkiestra grała w tym czasie tylko jeden duży koncert, a Fabian, kontrafagocista trzymany w rezerwie, tak dawno nie dostał żadnego zastępstwa za Dagę, że aż palił się do wyjścia na scenę. Jak mogłaby się nie zgodzić? Zarobiła na tym tournée tyle, co w Polsce przez pół roku, zjechała z Francuzami całą Hiszpanię. W Paryżu co prawda spędziła tylko trzy godziny, na lotnisku, gdzie zaraz po wyjściu z samolotu spotkała się z całą orkiestrą i razem z nią odleciała do Barcelony – ale i tak była przekonana, że ta bombka w kształcie wieży Eiffla stanowiła przepowiednię nagłego zastępstwa za francuską kontrafagocistkę.

Monika akurat płaciła za swoje banalne, beznadziejne, mieszczańskie złote bombki z wypukłym wzorem, kiedy Dagmara zacisnęła powieki i ostrożnie wsunęła dłoń do wiklinowego kosza. Tę cudowną, minimalistyczną, fioletową bombkę wycinaną w drobne trójkątne wzorki, którą wypatrzyła w Internecie, trzymała już w drugim ręku.

No, losie, poproszę o coś bardzo interesującego i niebanalnego! – pomyślała i wyciągnęła z kosza jakąś małą bombeczkę, której kształtu nie potrafiła rozpoznać palcami.

Otworzyła oczy.

Co? Śniegowa gwiazdeczka? Nawet ładna, jak na przypadkową zdobycz za dziesięć złotych, ale w charakterze wróżby na najbliższy rok raczej do niczego. Co miałaby zapowiadać? Srogą zimę z rekordowymi opadami śniegu?

Ostatnie, czwarte spotkanie, kilka tygodni później, też miało miejsce w sklepie. Tyle że z bielizną. Niewiele rzeczy sprawiało Dagmarze taką przyjemność, jak kupowanie bielizny. Uwielbiała przymierzać, wybierać… Zwłaszcza jeśli przed przymierzalnią stał Igor, który patrzył pożądliwie, kiedy odchylała kotarę i pokazywała mu się w kolejnych staniczkach oraz majteczkach. Właśnie tak jak teraz. To był prezent od niego, z okazji trzydziestych trzecich urodzin Dagmary.

Zabrał ją tego dnia do sklepu, który uwielbiała. Z wielkimi przymierzalniami i dyskretną obsługą. Obiecał, że zapłaci za wszystko, co żona uzna za godne uwagi. Znał ją, wiedział, że włoży do koszyka najbardziej luksusowe rzeczy, wyłącznie z nowych kolekcji, ale nie więcej niż dwie albo trzy. Nie lubiła kupować bielizny na zapas. Wolała rozkoszować się częściej przymierzaniem i wybieraniem… a potem zaskakiwać go w sypialni. A poza tym, wcale nie chciała, żeby wydawał na nią majątek.

To przecież były ich wspólne pieniądze. Nawet jeśli wciąż mieli osobne konta i składali się tylko na większe wydatki, takie jak lodówka czy wakacje w Maroku. I nawet jeśli naprawdę, od pewnego czasu, było ich stać na takie prezenty.

– Pięknie – szepnął z uznaniem, gdy kotara przebieralni zaszeleściła i w progu ukazała się Dagmara w szmaragdowym, koronkowym komplecie. Jej piersi wydawały się w tym staniku pełniejsze niż zwykle. Wyjątkowo skąpe stringi wydłużały jej szczupłe nogi. Miał ochotę dotknąć jej teraz, natychmiast. Zedrzeć z niej te delikatne koronki i kochać się z nią w tej przebieralni aż do utraty sił.

– Wiem, o czym myślisz. – Dagmara wygięła się seksownie, sprawdzając wzrokiem, czy nikt nie nadchodzi z prawej ani z lewej strony. – Kupujemy te szmatki? Tak? Skoro sobie życzysz… – Przyciągnęła go do siebie i pocałowała szybko w rozchylone usta.

– Nie mierz już niczego więcej – poprosił, z trudem powstrzymując się przed wejściem za nią do przymierzalni. – Chodźmy do domu, jak najszybciej…

Znowu się pocałowali. Tym razem trwało to odrobinkę dłużej. Igor położył dłonie na pośladkach żony. Tylko na moment. Zadrżał, czując pod palcami jej ciepłą, jędrną skórę.

Kotara sąsiedniej kabiny leciutko zafalowała. Monika mierzyła tam beżowy stanik i dopasowane do niego majtki, wyszperane na przecenie. Doskonały komplet pod sukienkę do pracy. Albo do lekarza. Miała wrażenie, że od pewnego czasu nieustannie odwiedza lekarzy. Musiała mieć odpowiednią bieliznę…

Zapinając stanik przed lustrem, usłyszała namiętne szepty i śmiechy jakiejś pary. Zastanawiała się przez chwilę, kim są ci ludzie, którzy tak swobodnie zachowują się w miejscu publicznym. Próbowała nawet wyjrzeć dyskretnie zza kotary. Zaraz się jednak cofnęła, widząc dużą męską dłoń pieszczącą drobny śniady pośladek w ciemnozielonych stringach.

Stringi zawsze wydawały się Monice strasznie niewygodne. Ciekawe, co powiedziałby Mateusz, gdyby kupiła sobie takie majtki jak ta kobieta? Nie białe, nie cieliste, nie czarne nawet, tylko zielone, z koronki, z tym wąskim paseczkiem między pośladkami? Może kiedyś się odważy? Kiedyś, gdy skończy się ten koszmar… Gdy życie znowu stanie się proste…ROZDZIAŁ 2
FRĘDZEL

Stały naprzeciwko siebie. Monika na wycieraczce. Dagmara w środku. Nie miały pojęcia, że już się kiedyś spotkały. Nigdy nie dowiedziały się, że los stykał je już wcześniej. W dwumilionowym mieście wpada się przecież codziennie na tyle osób.

Wybiła właśnie druga w nocy. Monika przyjechała taksówką, z zapasowymi kluczykami w torebce. Jeśli tylko uda jej się dowiedzieć, gdzie Mateusz zaparkował samochód… Ręce jej drżały, wargi też. Nie mogła zrozumieć, co się stało. Przeżywała piekło od ponad sześciu godzin.

– Przepraszam, że panią przestraszyłam. – Uśmiechnęła się Daga niepewnie i odgarnęła z czoła zlepione potem kosmyki. Szybkim ruchem przygładziła je i założyła za ucho. – Nie pamiętam, kiedy czułam się taka wściekła. I taka bezradna. Nie ma z nim żadnego kontaktu. Z żadnym z nich. Nie wiedziałam, co robić. Z jego kieszeni wyjęłam komórkę, weszłam w ostatnie połączenia, zobaczyłam siedemnaście nieodebranych od pani i pozwoliłam sobie…

– Dobrze, że dodzwoniła się pani do mnie, a nie do jego matki. – Monika wzdrygnęła się na samą myśl o ściągniętych ze złości brwiach na bladej twarzy teściowej. Zerknęła na telefon Mateusza. Wyciszony, oczywiście. Mogła wydzwaniać do niego choćby do jutra! Wyciszał go nieustannie w czasie pracy. Na lekcjach, spotkaniach z rodzicami, radach pedagogicznych… I w czasie tych wizyt w kuratorium i w wydziale oświaty, których tak nie cierpiał. Ale przecież dziś był już po pracy. Przecież już się widzieli… Obiecywał, że wróci w ciągu godziny. A więc? Dlaczego wyciszył telefon i nie przyjechał do domu, zgodnie z obietnicą? Czy to mogło mieć coś wspólnego z tym, co się wydarzyło… Tym, co wydarzyło się między nimi tego popołudnia?

– Proszę, niech pani wejdzie do środka. – Daga cofnęła się, żeby ją przepuścić. – Pomogę pani go zanieść do samochodu… Ale co pani zrobi z nim u siebie pod domem? Sama sobie pani przecież nie poradzi, a sąsiadów o tej porze budzić raczej głupio. Zupełnie o tym nie pomyślałam. Cóż, w takiej sytuacji chyba lepiej będzie zostawić go tutaj, u mnie, do rana.

Monika nie odpowiedziała. Wciąż zastanawiała się, gdzie mógł zaparkować. Co robił po wizycie u lekarza? O ile w ogóle tam dotarł? Przejechała przed chwilą z taksówkarzem pod kliniką, nawet dwa razy. Okrążyli ogrodzony, zamknięty na głucho, pusty parking. Z całą pewnością nie było tam jego czerwonego fiata.

– Czy zna pani mojego męża? Igora Małeckiego? – zapytała Dagmara.

Monika bezradnie pokręciła głową. Nigdy nie słyszała o żadnym Igorze.

– Może mogłabym go zobaczyć? – zaproponowała. – Może nie kojarzę nazwiska tylko twarz? Mąż styka się w pracy z tyloma ludźmi…

Daga otworzyła drzwi do sypialni. Na podłodze, w czułym uścisku, leżało dwóch mężczyzn. Jeden miał na sobie garnitur, drugi – koszulkę polo i dżinsy.

Monika odwróciła wzrok. Nie mogła na to patrzeć.

– Mam nadzieję, że nie zaszła pomyłka? To jest pani mąż, tak?

– Tak, tak, oczywiście – przytaknęła Monika. – Nie wiem tylko, jakim cudem… Mąż od prawie ośmiu lat nie bierze alkoholu do ust.

– Najwyraźniej dzisiaj zrobił wyjątek – prychnęła Daga. Nie siląc się na delikatność odciągnęła głowę swojego męża do tyłu, tak by Monika mogła zobaczyć jego twarz. – Zna go pani?

Mężczyzna beknął potężnie, ale nie otworzył oczu.

Monika pochyliła się i patrzyła przez moment z uwagą.

– Nie. Przykro mi. To nie jest nikt znajomy…

– W takim razie wygląda na to, że pani mąż upił się dzisiaj w towarzystwie nieznajomego. Tak jak i mój.

Igor przewrócił się nagle na plecy i zaryczał:

– Kelner! Jeszcze raz do pełna, dla mnie i dla mojego przyjaciela Frędzla!

Po czym machnął ręką i zaczął miarowo chrapać.

– Dla Frędzla? – Daga po prostu musiała się roześmiać. – Jak pani mąż ma na imię?

– Mateusz. – Westchnęła Monika. – Nikt nigdy nie mówił na niego Frędzel.

Dagmara oparła się o ścianę. Wyglądało na to, że będą musiały poczekać do rana. Nie wiedziała, jakim cudem mężczyźni doszli do taksówki i podali kierowcy prawidłowy adres. Gdy dojechali na miejsce, obaj byli już nieprzytomni. Otrząsnęła się z niesmakiem na wspomnienie tego, jak, razem z taksówkarzem, wnosiła ich do domu. Co za szczęście, że nie wyrzucił obu na chodnik i nie odjechał z piskiem opon. No ale w rezultacie chyba mu się to opłaciło. Dostał dwieście złotych napiwku.

Stówę odda mi Frędzel, jak oprzytomnieje – pomyślała.

Frędzel? Zaraz, zaraz… Coś jej to mówiło. Jakieś odległe wspomnienie… Wakacje, spotkanie towarzyskie, chyba tu, w ich ogrodzie. Tak, na pewno, to była rozmowa ze starymi znajomymi Igora przy grillu…

– Czy pani mąż nie chodził do podstawówki na Targówku? – zapytała nagle.

– Tak, oczywiście. – Monika pokiwała głową. – Jego matka mieszka do dzisiaj obok szkoły.

Frędzel, no jasne! Teraz Daga pamiętała już dokładnie tamte opowieści, które snuł Igor w sierpniową noc dwa czy trzy lata temu. Odwiedził ich wtedy Piotr, jego najlepszy przyjaciel z dzieciństwa. Frędzel! Szkolny oferma w sweterku z frędzelkami! Tak, oczywiście. Sweterek… Stąd wzięło się przezwisko. Igor z Piotrkiem nabijali się z niego wtedy przy grillu bez cienia litości. Większość historyjek nie nadawała się do powtórzenia…

– Igor chodził chyba do klasy z pani mężem – wyjaśniła zdeprymowanej Monice. – Nie wiedziała pani, że mówili na niego Frędzel?

Mina kobiety wystarczyła za odpowiedź. Nie miała pojęcia ani o przezwisku, ani o tym, że Mateusz był kiedyś klasowym pośmiewiskiem. To tak do niego nie pasowało… Dlaczego nigdy jej o tym nie opowiedział?

– Z nikim się dziś nie umawiał – powiedziała Monika, której coraz bardziej chciało się płakać. – Miał wrócić do domu przed osiemnastą.

– Igor też. – Dagmara się uśmiechnęła. – Dzwonił do mnie kilka razy, ale nie mogłam odebrać. Byłam w pracy. Wygląda na to, że wpadli na siebie przypadkiem gdzieś w mieście i postanowili to oblać.

– Mój mąż nie pije! – Monika zapiszczała nagle histerycznie. – Nie pije alkoholu, kawy, czarnej herbaty… Nie wiem, jakiego podstępu użył pani mąż w tej sprawie, ale z całą pewnością Mateusz nie sięgnął po alkohol dobrowolnie.

Dagmara wyjęła szpilkę, przytrzymującą kok na jej karku, i potrząsnęła głową. Miedziane loki rozsypały się we wszystkie strony.

Monika na moment straciła wątek. Zachwyciła ją ta burza włosów, do tej pory ukrywana w ciasnym koku. Ile by dała za takie włosy! Chciała powiedzieć jakiś komplement, nawet otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Przypomniała sobie, dlaczego tu jest. Coś jej się bardzo w tej historii nie podobało.

– Mój mąż nie pije alkoholu ze względów zdrowotnych – wyjaśniła. – Wiem, że nie złamałby zasad bez powodu.

– Może miał poważny powód? – prychnęła Daga, zamykając starannie sypialnię, pełną zapachu wymiocin i trawionego alkoholu. Przysiadła na brzegu kanapy. Czuła się już bardzo zmęczona. – Chyba nie dowiemy się dzisiaj niczego więcej. Niepotrzebnie tu panią ściągałam w środku nocy. Proszę jechać do domu, zadzwonię po panią, jak się obudzą.

Monika otworzyła usta, żeby powiedzieć: Mój dom jest prawie czterdzieści kilometrów stąd. Nie wiem, gdzie stoi nasz samochód. Wydałam na taksówkę fortunę. Nocna taryfa, jazda za miasto. Nie stać mnie na powrót do domu tą samą drogą. Czy mogłabym… Przepraszam, wiem, że to kłopot… Czy mogłabym posiedzieć u pani do rana?

Coś w stanowczym spojrzeniu Dagmary nie pozwoliło jej jednak wydobyć z siebie głosu. Posłusznie otworzyła drzwi, mruknęła: „dobranoc” i wyszła na ciemną ulicę.

A Daga z ulgą padła na kanapę w dużym pokoju. Nie zamierzała spać w sypialni z dwoma chrapiącymi pijakami! I z tym smrodem, który roztaczał się z dywanu. Jutro wezwie firmę, która go upierze. Jutro…

Owinęła się kocem i zasnęła jak kamień.

Mateusz otworzył oczy kwadrans po dziewiątej. I zaraz je zamknął. Słońce raziło go niemiłosiernie, w głowie huczało. Stopniowo przypominał sobie wydarzenia wczorajszego dnia. Po pracy spotkał się z Moniką… Miało być miło. Był przekonany, że dobrze to zaplanował. Wszystko jednak poszło nie tak.

Zrobiło mu się niedobrze na myśl o tamtej chwili. Patrzyła na niego z taką rozpaczą… Nie miał wyjścia. Wybiegł na korytarz, wpadł do samochodu, naciągnął na głowę kaptur starej wiatrówki. Wziął ją ze sobą specjalnie, żeby nie rozpoznał go nikt ze znajomych. Nie chciał nawet myśleć, jak zareagowałby jego brat, mama, a zwłaszcza wuj, gdyby ktoś go tam spotkał.

– Znajomi twojego brata, a tym bardziej wuja, nie bywają w klinikach leczenia niepłodności – śmiała się Monika, widząc tę kurtkę. Ale on wolał dmuchać na zimne. Kaptur i szalik miały załatwić sprawę.

Wychodził z laboratorium w tym kapturze, głęboko upokorzony, ale jednocześnie zadowolony, że ma to już za sobą. Jeszcze tylko kilka kroków do drzwi i już będzie w samochodzie. Bezpieczny. Zrobił to, na czym tak zależało Monice. Miał to z głowy. Nie wróci tu nigdy więcej.

W ciasnym korytarzu niemal wpadł na jakiegoś dryblasa w garniturze. Dryblas popatrzył na niego uważnie. Zupełnie, jakby go rozpoznał. Mateuszowi po karku przebiegł zimny dreszcz. Kim był? Czy go znał? Czy mógł powiedzieć matce, że go tu widział? A może to ojciec jednego z jego uczniów? Żeby tylko nie rozgadał w całej szkole…

– Frędzel? Frędzel, słowo daję, to naprawdę ty! – zawołał.

Mateusz chciał zapaść się pod ziemię. Frędzel! Nienawidził tego przezwiska. I wszystkich żartów, które mu robiono. Ci dwaj z ostatniej ławki pod oknem byli najgorsi. Igor i Piotrek. Nie przepuścili przez osiem lat żadnej okazji, żeby z niego drwić. To oni wymyślili na wycieczce do Białowieży tę okropną ksywkę. Frędzel.

Co za pech, że musiał spotkać jednego z nich akurat tutaj! Nie był nawet pewny, którego. Zlali się w jego pamięci już dawno w jedną wysoką, pałąkowatą, kpiąco roześmianą postać.

Musiał jednak zachować spokój. Minęło dwadzieścia pięć lat. Dziś dawny Frędzel jest dyrektorem szkoły. Walczy jak lew z wszystkimi wyzwiskami i poniżaniem mniej popularnych dzieciaków. Nie da się więc poniżyć temu Igorowi… czy Piotrkowi… czy może jednak Igorowi? Nie da z siebie kpić na tym długim, zielonym, koszmarnym korytarzu. Już tylko kilka kroków dzieli go od samochodu…

Chciał wyminąć dryblasa w garniturku, ale ten zastąpił mu drogę.

– Stary, nie pamiętasz? Igor Małecki, z twojej klasy! Ale numer, że spotykamy się właśnie tutaj! – A więc jednak Igor, nie Piotrek.

– Cześć, Igor. – Uścisnął mocno jego dłoń. – Kopę lat…

– Ale numer! Ty tutaj! A myślałem, że zostałeś księdzem! Miałeś takie plany, prawda?

– A ty, zdaje się, miałeś w planie podbój kosmosu. – Mateusz uśmiechnął się szeroko, zadowolony z ciętej riposty, która wpadła mu do głowy dosłownie w ostatniej chwili. – Robiłeś sobie kostium kosmonauty z kartonów po butach. I co?

– I nic. Plany się zmieniły. – Jeden zero dla Mateusza. Zmazał z twarzy Igora ten szeroki uśmiech.

Ale tylko na chwilę.

– Stary, musimy iść na wódkę, pogadać o dawnych czasach! Nie puszczę cię ot tak, po tylu latach! Wychodzisz już czy wchodzisz? Mogę na ciebie poczekać, jeśli trzeba.

– Nie trzeba. – Mateusz z wysiłkiem też przywołał na twarz uśmiech. – Już wszystko załatwiłem.

– No to świetnie, świetnie! – Igor znowu poklepał go po plecach, otwierając drzwi prowadzące z kliniki na parking. – Ja też mam już sprawę z głowy. Kurczę, pierwszy raz tu jestem. A ty?

– Ja… – Mateusz nie wiedział, co powiedzieć. Nie chciał dzielić się z nim swoimi przeżyciami.

Na szczęście Igor wcale nie czekał na odpowiedź. Wziął tylko oddech i mówił dalej:

– Wyobraź sobie, moja żona wpadła nagle na pomysł, że czas na dziecko. Nagle, w zeszłym miesiącu, masz pojęcie?

– W zeszłym miesiącu? I już zaczęliście się leczyć? – Mateuszowi coś się nie zgadzało.

– No co ty, my jeszcze nawet nie zaczęliśmy tego dziecka robić! – Zaśmiał się tubalnie, przyciągając spojrzenie jakiejś kobiety w pomarańczowej wiatrówce, biegnącej drobnymi kroczkami przez parking.

Mateusz naciągnął kaptur mocniej na głowę.

– Jak to? – zapytał, zdezorientowany.

– Najpierw musimy zrobić przegląd, no… kontrolę… Rozumiesz? – Znów ten śmiech! – Słuchaj, stary, nie znasz mojej Dagi. Ona ma wszystko zaplanowane trzy lata naprzód. Gra w orkiestrze symfonicznej na kontrafagocie. Wiesz co to znaczy?

– Kontrafagot? – powtórzył z uśmiechem Mateusz. – Wiem, oczywiście. Instrument dęty, chyba większy niż fagot, trochę podobny do fletu…

– Podobny do fletu? Ha, ha, ha, Daga nieźle by się ubawiła, gdyby to usłyszała. Ale nie o to mi chodziło, czy wiesz, co to jest kontrafagot… Przecież wiem, że nie jesteś idiotą…

– Naprawdę? – Mateusz uniósł brwi w udawanym zdumieniu. – Coś się w takim razie zmieniło przez dwadzieścia pięć lat…

Dwa zero dla Mateusza. Igor zaczerwienił się i na moment stracił wątek. Błyskawicznie się jednak pozbierał.

– Stary, nie wracajmy do tego. Byliśmy dzieciakami, mieliśmy różne pomysły… Chyba nie zamierzasz obrażać się za to, co wyprawialiśmy w podstawówce?

Obrażać? Nie, Mateusz nie zamierzał się obrażać. Ale to nie znaczy, że o tym zapomniał.

– Co z tym fagotem? – Miłosiernie zmienił temat.

Igor przyjął to z wyraźną ulgą.

– Orkiestra ma zaplanowane koncerty kilka lat do przodu. Daga długo walczyła o pracę w najlepszej orkiestrze symfonicznej w kraju. Skrzypkom czy kontrabasistom jest łatwiej, w każdej orkiestrze jest ich wielu, zawsze ktoś się wykruszy, pójdzie na macierzyński, albo na rentę, na coś przewlekle zachoruje… Ale kontrafagot jest jeden. Można liczyć na cud albo na emeryturę poprzedniego muzyka.

– I co? Cud się zdarzył? – Mateusz z niedowierzaniem patrzył na twarz Igora. Kiedy mówił o żonie, łagodniał, oczy zaczynały mu błyszczeć. Takim nie widział go nigdy przedtem.

Ciąg dalszy w wersji pełnej