O sobie - ebook

Za­czę­łam pi­sać bar­dzo mło­do. Pierw­sza moja no­wel­ka, pt. Je­den dzień z ży­cia Róży, po­ja­wi­ła się w „Ku­rie­rze Kra­kow­skim” w roku 1883. – „Ku­rier Kra­kow­ski” wy­cho­dził pod re­dak­cją p. Te­le­żyń­skie­go, któ­ry był przy­ja­cie­lem mego ojca. Są­dzo­no więc w mej ro­dzi­nie, że był to je­dy­nie akt kur­tu­azji, to umiesz­cze­nie owej no­wel­ki, bo nikt w me zdol­no­ści li­te­rac­kie nie wie­rzył. Tym­cza­sem Róża zwró­ci­ła uwa­gę J. I. Kra­szew­skie­go, któ­ry na­pi­sał o niej parę słów cie­płych w ja­kimś pi­śmie. Od­tąd za­czę­to wie­rzyć w mą ka­rie­rę. Tyl­ko nie ja sama.

W na­stęp­nym roku na­pi­sa­łam ową smut­nej pa­mię­ci Ma­łasz­kę, prze­zna­cza­jąc ją dla sie­bie, a nie do dru­ku. Pod­stę­pem za­brał mi ma­nu­skrypt za­czę­ty – śp. Ste­bel­ski i roz­po­czął druk w „Ku­rie­rze Lwow­skim”. Zo­ba­czyw­szy pierw­szy fe­lie­ton, spła­ka­łam się gorz­ko i prze­ra­zi­łam. Tym­cza­sem re­dak­tor Ma­słow­ski za­pła­cił ho­no­ra­rium i za­żą­dał dal­sze­go cią­gu. Trze­ba było pi­sać da­lej. Pi­sa­łam. – I pi­sa­łam tak, jak mi w mó­zgu śpie­wa­ło, z but­ną nie­opatrz­no­ścią mło­dziut­kiej, wcho­dzą­cej w świat isto­ty. Nie przy­szło mi do gło­wy, że jest ja­kiś na­tu­ra­lizm, że się nie mówi o tym w Pol­sce, że ko­bie­ta ma ko­la­na. – I oto spadł na mnie stek wy­zwisk, bru­dów, ka­lum­nij w pra­sie, któ­ra od tej chwi­li przez lat dwa­dzie­ścia pięć wier­nie wy­trwa­ła na tym sta­no­wi­sku.