Śpiewy starego Jakuba - ebook

WSTĘP.

Py­tasz, pa­cho­le, dla­cze­gom ja smut­ny,

Dla cze­go ży­cie pę­dzę bez ucie­chy?

Może ty my­ślisz, że mię los okrut­ny

Ka­rze za ja­kieś bez­pra­wia i grze­chy?

Lub może tę­sk­nię za tymi, co so­bie

Ży­ciem stru­dze­ni le­gli daw­no w gro­bie,

Mnie zo­sta­wiw­szy sa­me­go na zie­mi

Z temi mo­je­mi my­śla­mi tę­sk­ne­mi?

Albo też my­ślisz, że się zbyt­nio trosz­czę

O ziem­skich da­rów hoj­ne uży­wa­nie

I że bo­ga­czom ich losu za­zdrosz­czę

I wspa­nia­ło­ści w wy­so­kim ich sta­nie?

O, nie pa­cho­lę, nic z tego wszyst­kie­go!

Pan Bóg był ła­skaw tak­że dla bied­ne­go,

I tak­że cząst­kę z dzia­łu szczę­ścia wzią­łem.

Zresz­tą, ja wie­le nig­dy nie pra­gną­łem,

Więc kon­tent je­stem z ży­cia wła­snej doli;

Lecz co in­ne­go, co in­ne­go boli!

Inne cier­pie­nia twarz zmarszcz­ka­mi zry­ły,

I włos si­wi­zna cał­kiem przy­pró­szy­ły….

I moje ży­cie smut­kiem na­peł­ni­ły!

Moje pa­cho­lę, patrz, w póź­nej je­sie­ni

Stoi dąb w le­sie sil­nie, roz­ło­ży­ście;

Na­raz nie­znacz­nie liść się ja­koś mie­ni,

Aż wszyst­ko jego po­żółk­nę­ło li­ście.

My­ślisz, że li­ście po­żół­kło dla tego,

Po­nie­waż kar­my za­bra­kło dla nie­go,

Po­nie­waż słoń­ce za bla­do świe­ci­ło,

Po­nie­waż nie­bo pio­ru­na­mi biło?

Lub że ro­ba­ki rdzeń ży­cia to­czy­ły

I jego soki ży­wot­ne wy­pi­ły?

O, nie dla tego, o, nie wła­sne losy

Przy­czy­na tego po­żółk­nie­nia były.

Lecz, że grad w polu wy­bił peł­ne kło­sy,

I że na ni­wie plo­ny wy­gi­nę­ły,

Że strasz­na po­wódź brze­gi po­zry­wa­ła

I wszyst­kie kwia­ty w fa­lach po­grze­ba­ła;

I że błoń była bez­barw­na i bla­da,

I ie po­wie­trze bez won­ne­go tchnie­nia

I że do­ko­ła ni dźwię­ków, ni pie­nia;

Że cała niwa kwie­ci­sta po­pa­da

Po­wo­li w ro­dzaj mar­two­ty, omdle­nia!

To wszyst­ko wi­dział i od­czuł ból wszy­stek,.