Strzała przeznaczenia - ebook

CZĘŚĆ PIERWSZA OCZEKIWANIE

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Rok 1066 zaczął się na ziemiach angielskich zwyczajnie. Skuty lodem nieprzyjazny świat, zasypywany śniegiem lub marznącym deszczem. Na smaganych zimnym i porywistym wiatrem drogach rzadko można było spotkać człowieka. Łatwiej było natknąć się na wyjące szaleńczo głodne wilki, które w poszukiwaniu pożywienia opuszczały leśne ostępy. Zimą nawet zbóje ograniczali swój złodziejski proceder. Jedynie posłańcy, handlarze lub wędrowni kaznodzieje przemierzali gościńce, wędrując z miasta do miasta. Nocowali oni w przydrożnych karczmach oraz w napotkanych po drodze wioskach, których mieszkańcy z utęsknieniem oczekiwali nadejścia wiosny. W większych miastach życie toczyło się szybciej. Londyn, jak zwykle był zatłoczony i gwarny. Kupcy i rzemieślnicy głośno zachwalali swoje towary. Gospody były pełne ludzi obficie popijających piwo oraz mocniejsze trunki. Dzieci swobodnie biegały po ulicach, szukając rozrywki.

W tych dniach, mimo pozorów normalności, mieszkańców miasta ogarniał coraz większy niepokój. Wiedziano bowiem, że od listopada zeszłego roku król systematycznie podupadał na zdrowiu. Możni earlowie, którzy w Boże Narodzenie przybyli do Londynu na zwyczajowy zjazd, wcale nie zamierzali odjeżdżać. Przemierzali konno ulice, eskortowani przez zbrojnych mężów. Wojowie, którzy po zakończeniu służby mitrężyli czas w karczmach lub domach rozpusty, mówili jasno, że król Edward jest umierający. Spodziewano się, że monarcha niedługo opuści ten świat. Ludzie przyjmowali te wieści z niepokojem. Chociaż nie należał on do władców cieszących się miłością i szacunkiem ludu, to jednak był prawowitym królem wywodzącym się z rodu Ethelingów. Według opinii wielu, rządził z Bożej łaski. Jego panowanie charakteryzowały liczne konflikty wewnętrzne wywoływane przez możnych, walczących między sobą o wpływy i bogactwa. Pamiętano też o wieloletniej wojnie prowadzonej na terytorium Walii. Udało się jednak uniknąć napaści ze strony wrogów zewnętrznych, głównie Normanów z Północy. Za to poddani byli mu wdzięczni.

Teraz zaś sytuacja nie wróżyła niczego dobrego. Król umierał bezpotomnie, a kandydatów do tronu było co najmniej trzech. Nic nie wskazywało na to, by którykolwiek z nich zamierzał dobrowolnie ustąpić. Co zwiastowało nowe wojny. Ludzie bali się o swoją przyszłość. Wielu tłumnie nawiedzało kościoły. Tam, w zaciszu świątyni, zanoszono gorące modlitwy do Boga, prosząc o pomoc i siłę na nadchodzące trudne czasy. Byli też tacy, którzy szukali pomocy u wróżek i czarowników. Wierzono bowiem, że ludzie ci posiadają nadprzyrodzone moce. Myślano, że potrafią oni, za pomocą kart, kości do gry lub patyczków runicznych, przewidywać przyszłość. Zachęceni brzęczącą monetą szarlatani wieszczyli mroczne czasy. Powiadali, że niedługo Anglia ponownie spłynie krwią. Zapowiedzią tych wydarzeń miała być wędrująca po niebie płonąca gwiazda.

Słońce powoli zachodziło. Śnieżyca, która tego dnia nawiedziła Wschodnią Northumbrię, powoli zanikała. Silny, mrożący krew w żyłach wiatr stopniowo cichł. Nad osadą zwaną Patington Home gęstniał mrok. Znajdowała się ona dziesięć mil na północ od miasta York. Składała się z kilkunastu długich, drewnianych domów, których słomiane dachy pokryte były smołą w celu zabezpieczenia przed gniciem. Najbardziej okazały był oczywiście dwór. Mieszkał w nim gospodarz z rodziną. Nad jego drzwiami znajdowała się ogromna niedźwiedzia czaszka. Jej widok miał uświadomić przyjezdnym, że właściciel tego domu jest wielkim wojownikiem. Pozostałe domostwa zajmowali wojowie z rodzinami i służbą. W osadzie były również: spiżarnia, obora, chlew oraz niewielka kaplica, w której miejscowy ksiądz odprawiał msze. Nieopodal dworu rosła samotna grusza. Całość otoczona była wysokim drewnianym płotem. Dostępu do wrót strzegła czatownia.

Tego wieczoru we dworze odbywała się biesiada. Izba została oświetlona kilkunastoma pochodniami. Na długim drewnianym stole piętrzyły się smakowite potrawy: pieczony prosiak i dziczyzna, pachnący świeżością chleb, oblany miodem kołacz oraz dzbany pienistego piwa. Przy stole, na drewnianych stołkach i na potężnej dębowej ławie, zasiadało dwudziestu mężczyzn odzianych w grube skórzane płaszcze. Ludzie ci gwarzyli wesoło i uśmiechali się do usługujących im dwóch młodych kobiet.

Na najwyższym stołku siedział senior rodu John Patington. Był wysokim, barczystym, liczącym już pięćdziesiąt pięć wiosen mężczyzną. Jego ponurą twarz okalała długa broda, która podobnie jak włosy na głowie, była ruda i przyprószona siwizną. Ogromna blizna na czole znamionowała weterana wielu wojen i potyczek.

Po jego prawicy siedział syn. Młody Garet Patington wzrostem oraz budową ciała dorównywał ojcu. Nie nosił jednak długiej brody, tylko krótki zarost. Jego ognisto-rude włosy sięgały ramion. Najbardziej niezwykłe w jego twarzy były zielone, niczym u kota, oczy, które przyciągały spojrzenia wielu niewiast. Dziś młody Patington kończył dziewiętnasty rok życia. Z tej właśnie okazji ojciec wydał tę ucztę.

Po lewej stronie sir Johna znajdował się łysy, pięćdziesięcioletni ksiądz Tobiasz. Pozostałe miejsca przy stole zajmowali wojowie, którzy wraz z rodzinami służyli rodowi Patingtonów. W kącie izby na zydlu drzemała siwowłosa staruszka, której wiek trudno było oszacować. Równie dobrze mogła mieć siedemdziesiąt, jak i sto lat.

Garet zajadał właśnie kawał pieczonej sarniny, wpatrując się w dym uchodzący na zewnątrz przez otwór w dachu. W pewnej chwili zatroskany ojciec spojrzał na syna i przemówił.

– Niepotrzebnie się gniewasz, przecie Klotylda to doskonała partia. Bez ojca i rodzeństwa, tylko z matką. Gotowa ci nieba przychylić.

Wyrwany z zamyślenia młody Patington szybko odpowiedział.

– Nawet mój koń ma ładniejszy pysk niż ona twarz, a na dodatek jest za stara.

Ojciec cicho zachichotał.

– Piegowata jest, to prawda i liczy już dwadzieścia trzy wiosny; ale jest również daleką krewną earla Morcara. Związek z nią wzmocniłby nasz ród.

– Ostatnimi czasy nasza rodzina wcale nie jest potężna. Ty sam nie jesteś sobie panem. Wieś mamy tylko dlatego, że nasz suzeren, sir Edgar Hamerton, przekazał nam ją przed dwoma laty.

– Czy to w tej wsi, synu, wpadła ci w oko ta miła dziewczyna, która zmąciła twój umysł?

Garet rozzłoszczony drwiącym pytaniem ojca, wykrzyknął.

– Margaret jest wspaniałą kobietą! Przekroczyła już szesnasty rok życia i deklaruje chęć zamążpójścia.

– Syn szlachcica z wieśniaczką, przecie to nie przystoi!

Rozwścieczony Garet rąbnął pięścią w blat stołu.

– Cóż mówisz ojcze, przecie matka też nie pochodziła ze szlacheckiego rodu! Wszyscy dokoła wiedzą, że porwałeś ją w kraju Szkotów podczas jednej z wielu grabieżczych wypraw!

John, zadziwiony nieco nagłym wybuchem syna, postanowił dać za wygraną. Sięgnął po dzban piwa i pociągnął dwa tęgie hausty. Następnie odłożył naczynie na stół i ponownie przemówił.

– Niegdyś nasi przodkowie dokonywali wielkich czynów. – Jakby na potwierdzenie swoich słów, wyciągnął obie ręce w bok, wskazując na boczne ściany domu. Tam na metalowych hakach wisiały różnorodne miecze, noże, topory, włócznie, tarcze oraz łuki z kołczanami pełnymi strzał. – W roku 878 wojska króla Alfreda Wielkiego stoczyły krwawą bitwę z armią Normanów, dowodzoną przez wodza Guthruma. Mój pradziad Tomasz dzielnie tam stawał. Podobno powalił aż pięćdziesięciu wrogów. Zyskał wtedy przydomek Waleczny. Po zwycięstwie, dobry król Alfred obdarował go licznymi ziemiami; dzięki czemu Tomasz stał się bogaty. Natomiast w roku 896, podczas wielkiej bitwy morskiej z Wikingami, mój waleczny przodek sam przeskoczył na największy okręt wroga, wyrwał maszt z pokładu i cisnął nim w morze.

– Wtedy pewnie zginął.

– Nic podobnego synu, Tomasz Waleczny był mężem niezwykle silnym i szybkim. Niewielu w całej Brytanii mogło się z nim równać. Sam stawił czoło całej załodze drakkaru. Zabił dowódcę okrętu i walczył tak długo, aż wreszcie nadeszła pomoc.

– Piękna opowieść ojcze, ale nieprawdopodobna. Jak jeden człowiek mógł wyrwać maszt i pokonać kilkudziesięciu wrogów?

– Mógł – odpowiedział zdecydowanie ojciec – ponieważ był Tomaszem Walecznym. Garet zmilczał. Wiedział, że to drażliwy temat, dlatego odpowiedział.

– Szkoda, że jego następcy mu nie dorównali.

– Tak, wielka szkoda – potwierdził ojciec. – Jego syn Karl Patington zbuntował się przeciwko królowi. Stracił wszystkie dobra i musiał uchodzić na północ. Dlatego dzisiaj jesteśmy tutaj.

Po tych słowach zapadło milczenie. Młody Patington wziął ze stołu kawałek kołacza i zajadał go ze smakiem. W końcu ciszę przerwał tajemniczy ksiądz Tobiasz. Garet wiedział, że pochodzi on z Londynu i że jest niezwykle mądrym człowiekiem. Zna mowę Franków, Celtów, Norwegów, Duńczyków oraz Niemców. Ponadto płynnie pisze po łacinie i grecku. Niegdyś wróżono mu wielkie osiągnięcia w strukturach kościelnych. Otwarcie mówiło się o biskupstwie, a nawet o stanowisku kardynała. Wszystko przekreślił jeden poważny błąd. Podczas odprawianej przez siebie mszy, upojony winem Tobiasz począł bełkotać niezrozumiale. Zatrwożeni sytuacją wierni udali się na skargę do biskupa i tak zdolny kapłan utracił swoje dobre imię. Tobiasz bardzo żałował za ten grzech. Jako pokutę wyznaczył sobie pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Niezwłocznie wyruszył w tę niebezpieczną wyprawę. Po upływie trzech lat udało mu się powrócić do Anglii. Nie wrócił jednak do stolicy, ale udał się prosto do Patington Home. Stanąwszy przed Johnem Patingtonem oznajmił mu, że przybywa ze świętego miasta Jerozolimy. Powiedział też, że kiedy modlił się w miejscu ukrzyżowania Chrystusa, usłyszał głos, który nakazał mu przybyć właśnie tutaj, po to, by ocalić dziecko, którego życie będzie zagrożone. Ojciec chętnie przyjął go pod swój dach. I tak kapłan mieszkał z nimi już od dwudziestu lat.

Wdzięczny za gościnę Tobiasz podarował Johnowi piękny miecz, który jak mówił, został wykuty przez najlepszego mistrza kowalskiego z Damaszku. Podobno Tobiasz przebywał w tym mieście przez pół roku. Garet nieraz trzymał w ręku tę doskonale wyważoną broń. Był to miecz półtoraręczny, dzięki czemu można go było swobodnie trzymać zarówno w jednej, jak również w obu dłoniach. Rękojeść została obłożona drewnem, które wymieniano co pewien czas z powodu zużycia. Jelec przyozdobiono czerwonym brylantem. Klinga, długa na trzydzieści cali, zwężała się nieco przy ostrzu. Obaj z ojcem musieli przyznać, że lepszego miecza nigdy nie trzymali w ręku.

– Kolejna wojna wisi na włosku – powiedział Tobiasz. – Tron niebawem opustoszeje, a kandydatów wielu.

– Tak to jest, kiedy władca nie zadba o potomstwo. Wtedy krajem wstrząsają konflikty – odrzekł John.

– Ja bym powierzył rządy młodemu Edgarowi. Jest ostatnim z królewskiego rodu i chyba po to sprowadzono go z wygnania.

– Powiadają, że chłopak mimo dobrego zdrowia, nie nadaje się na króla. Wątpię, by ten lis Harold zadowolił się tytułem regenta. On chce całej władzy, chce korony. Edgar nie znajdzie zwolenników. Biedny chłopiec już na początku był przegrany.

– Cóż powiedzieć na tak trafny osąd. Niedługo Harold z rodu Godwina zostanie naszym nowym władcą, ale na tym się nie skończy.

Przysłuchujący się rozmowie Garet wiedział, że earl Harold jest najpotężniejszym możnowładcą w całej Anglii. Jego ojciec Godwin zdobył wpływy, służąc wielu angielskim królom. Teraz syn stał się jeszcze potężniejszy. Już od lat swobodnie prowadził politykę, a w czasie wojny z Walijczykami, dowodził królewską armią. To w trakcie tej kampanii, przed trzema laty, poległ wuj Gareta, Jack. Ojciec powrócił z wielką szramą na czole.

– Pewnie, że nie – kontynuował John. – Wprawdzie Edgar się nie liczy, lecz ciekawe, czy Harold zdoła odeprzeć księcia Normandii – Wilhelma, który niechybnie zgłosi pretensje do tronu. Normandczyk ma dość bogactw, by opłacić ludzi, wsadzić ich na okręty i przepłynąć morze, a wtedy wojna pewna. Tylko czy jego roszczenia do angielskiej korony rzeczywiście są słuszne?

– Słyszałeś plotki – odparł ksiądz. – Podobno sam earl Harold, złożył mu przysięgę na święty krzyż.

To był bardzo dziwna historia. O księciu Wilhelmie wiedziano, że pochodził z nieprawego łoża. Jego ojciec, książę Robert zwany Diabłem, nie miał legalnego potomstwa. Spłodził za to wiele nieślubnych dzieci. Dlatego przed wyruszeniem na pokutniczą pielgrzymkę, z której nigdy nie powrócił, namaścił jednego z synów na swego następcę. Wybrańcem okazał się małoletni Wilhelm. Dzięki poparciu niektórych możnych, zdołał on przeżyć liczne zamachy na swoje życie. Gdy osiągnął wiek męski, włączył się do walki o panowanie nad Normandią. Dzięki sprytowi, determinacji oraz wsparciu francuskiego monarchy, zdołał pokonać wszystkich wrogów. Gdy urósł w siłę, zbuntował się przeciw swemu panu, królowi Francji Henrykowi I. Przez kilka następnych lat, walczył o niezależność, którą w końcu osiągnął. Zdołał nawet pokonać wojska monarsze pod Varaville.

Na tym sukcesy ambitnego księcia się nie skończyły. Pewne plotki głosiły, że zyskał on również prawo do tronu Anglii. Miało się to stać w trakcie poselstwa earla Harolda na dworze w Normandii. Podobno wtedy Harold przyrzekł Wilhelmowi na święte relikwie, że po śmierci króla Edwarda, będzie go wspierał i pomoże mu przejąć władzę w Anglii. Dlaczego jednak syn Godwina, miałby przysięgać wierność księciu Normandii, skoro sam pożądał władzy i korony? Może przymuszono go siłą.

– Jeśli to prawda – rzekł John – oznacza to, że Harold jest podwójnym zdrajcą. Po pierwsze jest krzywoprzysięzcą, a po drugie działał skrycie przeciw własnemu królowi. Przecież dwa lata temu Edward czuł się znakomicie i nic nie zwiastowało jego śmierci. Harold to nikczemny drań i nie mam zamiaru go popierać. Lepiej już wesprzeć księcia Normandii. Słyszałem, że jest hojny dla sojuszników.

– Z poparciem lepiej zaczekać ojcze – włączył się do rozmowy Garet. – Wiemy przecie, że jest jeszcze trzeci pretendent.

Młody Patington miał na myśli Tostiga, który był bratem earla Harolda. Tostig został zarządcą Northumbrii w 1055 roku. Jego rządy były krwawe i bezwzględne. Grabił on poddanych poprzez nakładanie zbyt wysokich podatków. Przeciwników zaś, mordował bez pardonu. Wreszcie, po dziesięciu latach udręki, wściekli northumbryjscy możni podnieśli bunt i ograbili urzędników wyznaczonych przez Tostiga. Przywódcą rebelii okrzyknięto Mercjanina Morcara, który wybór ten przyjął. Następnie buntownicy ruszyli na południe kraju. W mieście Northampton dołączył do nich brat Morcara, Edwin, który był earlem Mercji. Rebelia ogarnęła już dwie prowincje. Buntownicy zagrozili potędze wszechwładnego earla Harolda. Król Edward nie chciał wojny domowej, dlatego jesienią 1065 roku rozpoczęły się rokowania w Northampton. Rozmowy były wyjątkowo trudne i burzliwe. W końcu monarcha zdecydował się na ugodę z powstańcami. Zdjął Tostiga ze stanowiska earla Northumbrii oraz anulował nałożony przez niego wysoki podatek. Ponadto ogłosił powszechną łaskę królewską dla wszystkich buntowników. Te posunięcia zadowoliły możnych z Northumbrii i Mercji, którzy uspokojeni rozjechali się do domów. Jedynie Tostig nie zaakceptował warunków porozumienia. Był wściekły na Harolda za to, że go nie poparł. Uznał, że wpływowy brat chce się go pozbyć. Król, rozzłoszczony uporem Tostiga, skazał go na banicję.

Ojciec zaśmiał się cicho i odparł.

– Zeszłej jesieni w Northampton widziałem Tostiga. Jest to słaby i tchórzliwy człowiek. Nie byłby w stanie zapanować nad zagrodą pełną krów, a co dopiero samodzielnie przewodzić armii. Nawet, jeśli uda mu się zebrać ochotników i najechać Anglię, to sam niewiele wskóra. Żaden rozsądny władca go nie poprze.

– Jest jeden, który może to zrobić – powiedział ksiądz Tobiasz.

Zapadło długie milczenie. Patingtonowie wiedzieli doskonale, kogo kapłan miał na myśli. Człowieka, który od lat był najsłynniejszym wojownikiem wśród Wikingów. Toczył krwawe walki w wielu krajach. Bardowie układali chwalebne pieśni na jego cześć. Byli też tacy, którzy na dźwięk jego imienia drżeli ze strachu. Chodziło oczywiście o króla Norwegii, Haralda III Sigurdssona zwanego Hardradą lub Srogim. W czasach swej młodości walczył on u boku władcy Norwegii, Olafa zwanego Świętym, który był jego przyrodnim bratem. Kiedy król poległ, a na tronie norweskim zasiadł duński monarcha Knut, Harald udał się na wygnanie. Najpierw służył jako najemnik na ziemiach ruskich. Następnie zawitał do Bizancjum, gdzie przez wiele lat walczył dla tamtejszych cesarzy. Szczególnie wyróżnił się w trakcie wojen toczonych na Sycylii oraz na dalekim i tajemniczym Czarnym Lądzie. Wykazał się wtedy niezwykłą odwagą i brawurą. Zasłużył na uznanie tych, którzy walczyli u jego boku. Zaczęto uważać go za niezwyciężonego wodza i wojownika. Przez długi czas służył w gwardii cesarskiej, w skład której wchodzili głównie najemnicy ze Skandynawii, zwani Waregami. Pobyt w Cesarstwie Bizantyjskim okazał się dla Haralda bardzo korzystny. Zyskał bowiem wielkie bogactwa oraz oddaną sobie drużynę złożoną z zaprawionych w bojach awanturników. Wrócił na Ruś jako potężny i zamożny wódz. Wkrótce zawarł sojusz z kniaziem Jarosławem Mądrym i ożenił się z jego córką Elżbietą. Następnie wrócił do ogarniętej zamętem politycznym Norwegii. Używając zarówno złota, jak i miecza, zdołał wywalczyć sobie tron rodzinnego kraju. Jako król Norwegii wcale nie zaprzestał walk. Wdał się w trwający kilkanaście lat konflikt z władcą Danii, Swenem II Ulfssonem. Chociaż wygrał większość krwawych bitew, to nigdy nie udało mu się ostatecznie pokonać rywala. W końcu zniechęcony Harald zawarł kompromisowy pokój z królem Duńczyków.

– Mówisz o Haraldzie Srogim – odparł John. – Ten Norweski heros dawno przekroczył już pięćdziesiąty krzyżyk. Wątpię, aby na starość chciał tak ryzykować.

– Przecież mówiłeś – podjął wątek Garet – że prawdziwy wojownik zawsze pozostaje walecznym mężem. Przynajmniej, dopóty potrafi utrzymać w rękach miecz, topór lub włócznię.

– Ponadto – wtrącił się Tobiasz – Hardrada roztrwonił swój legendarny majątek podczas wojny z Duńczykami. Łupieżcza wyprawa na Anglię, mogłaby okazać się doskonałą okazją do napełnienia pustego skarbca.

– Zobaczymy Tobiaszu, zobaczymy – mruknął pan domu.

Następnie gestem dłoni przywołał obie służące i coś do nich powiedział. Niedługo potem przyniesiono kolejne potrawy oraz garnce pełne smakowitego napitku. Izbę wypełnił beztroski gwar biesiadników. Pijany grajek począł nieskładnie pobrzękiwać na harfie. Na stole ustawiono gliniane misy z pieczonymi kurczakami i dzikimi kaczkami. Był również przysmak specjalny. Jelita wieprzowe nadziewane kaszą, czosnkiem i jagodami. Wesoła uczta przeciągnęła się do późnej nocy.

W izbie panował półmrok. Dogasające pochodnie syczały i skwierczały. Na stole poniewierały się resztki jedzenia i puste dzbany. Pies myśliwski krążył wkoło i wąchał powietrze, licząc na smakowity kąsek. Goście dawno już rozeszli się do domów. Zbliżała się północ. Podchmielony Garet Patington siedział oparty o stół i wpatrywał się w srebrny krzyż wiszący na ścianie. Słyszał ciągłe chrapanie ojca, który zaległ na stojącej przy ścianie ławie. On jednak nie umiał spać. Często w nocy nie potrafił zasnąć, ponieważ coś go niepokoiło. Miał złe przeczucie. Jak zwykle w takich chwilach, intensywnie myślał o przeszłości, próbując podsumować swoje dotychczasowe życie.

Najpierw wspomniał matkę, której prawie nie pamiętał, bo zmarła przy porodzie, kiedy miał trzy lata. Jedno wspomnienie, jakie mu pozostało, to chwila, w której trzyma go na rękach, nucąc celtyckie pieśni. Wiedział tylko, że miała na imię Alda i pochodziła ze Szkocji. Potem pomyślał o dzieciństwie, kiedy to biegał po pobliskich łąkach i lasach. Uzbrojony w patyk i mały łuk, walczył ze zrodzonymi przez wyobraźnię smokami i potworami. Staczał pojedynki z chłopakami ze sąsiednich wsi. Od najmłodszych lat uczył się jeździć konno. Na początku bał się tych zwierząt, lecz kiedy je poznał, to utrzymanie się na końskim grzbiecie nie sprawiało mu już kłopotów. Jeździł, zarówno w siodle, jak i na oklep.

W wieku dziesięciu lat po raz pierwszy zobaczył morze. Dobrze pamiętał ten piękny, słoneczny dzień, w którym wuj Jack Patington zabrał go do wioski rybackiej. Dla chłopca była to interesująca wyprawa. Z fascynacją wpatrywał się w morski bezkres oraz w obmywające kamienny brzeg wzburzone fale. Obserwował też łodzie rybackie, które wtedy jawiły mu się jako wspaniałe i smukłe okręty. Zapragnął popłynąć na jednej z nich. Wuj Jack wyraził na to zgodę. Jeszcze dziś uśmiechał się na wspomnienie, jak biegał od burty do burty. Ciągłe kołysanie się statku nie robiło na nim żadnego wrażenia. Z prawdziwą chęcią pomagał rybakom w zarzucaniu i wyciąganiu sieci. Nie brzydził się nawet patroszeniem ryb. Bez oporu jadł podawane mu solone śledzie, popijane kubkiem słodkiej wody.

Zdarzyło się też, że wypadł za burtę, kiedy za mocno się wychylił. Doskonale pamiętał tę straszną chwilę, w której wpadł do morza. Ogarnęło go przenikliwe zimno i wszechobecna ciemność. Na szczęście nie spanikował. Zaczął rytmicznie wymachiwać kończynami i udało mu się wynurzyć. Natychmiast zaczerpnął powietrza. Silne ręce rybaków szybko wciągnęły go na pokład. Tego dnia nauczył się również pływać.

Wkrótce po morskiej przygodzie ojciec zaczął uczyć go rzemiosła rycerskiego. Najpierw dał mu do ręki ciężki, wyciosany z drewna miecz. Następnie kazał stanąć prosto w lekkim rozkroku. Podnieść miecz na pewną wysokość i trzymać go na wyprostowanej ręce przez długi czas. Kiedy Garet opanował wreszcie to ćwiczenie, rodziciel zaczął stopniowo pokazywać mu wszystkie cięcia, pchnięcia, wypady, finty, piwotty, blokady, uniki oraz inne pożyteczne chwyty. Dopiero po dwóch latach nauki Garet otrzymał prawdziwą broń. Gdy poznał różnorodne techniki obrony i ataku, ojciec pokazał mu, jak należy poprawnie posługiwać się tarczą. Wreszcie do nauki wprowadzono: włócznię, topór oraz łuk. Po latach ciężkich treningów Garet nauczył się walczyć każdą dostępną bronią, ale najbezpieczniej czuł się z mieczem u boku.

W wieku czternastu lat stoczył swoją pierwszą prawdziwą walkę. Był to dzień, w którym sir Edgar Hamerton nawiedził swoich lenników z Patington Home. Pogoda była dobra, więc ojciec zaproponował swojemu seniorowi polowanie z udziałem psów gończych. W bór wyruszyło dwudziestu uzbrojonych ludzi. Tylko sir Edgar jechał na koniu. Reszta szła pieszo. Uzbrojony w włócznię młody Garet miał trzymać się na uboczu i obserwować doświadczonych myśliwych. Tego dnia łowy były udane. Upolowano cztery zające i jednego lisa, a sir Edgar ustrzelił z łuku młodą łanię. Wydawało się, że łowy zbliżają się do końca.

Nagle w oddali rozległo się gwałtowne ujadanie psów tropiących oraz potężny ryk. Koń Edgara zarżał i stanął dęba. Możny wyleciał z siodła i wpadł w kolczaste jeżyny. Nikt nie miał wątpliwości, że psy natknęły się na niedźwiedzia. Wszyscy pognali we wskazanym przez donośny hałas kierunku. W drodze słyszeli odgłosy gwałtownej walki, jaką niedźwiedź toczył z psami. Kiedy dotarli na miejsce, ich oczom ukazała się niewielka polana. Na niej ujrzeli ogromnego niedźwiedzia, który wielkimi łapami uzbrojonymi w długie pazury atakował ostatniego żywego psa. Dwa pozostałe czworonogi leżały martwe w kałuży krwi.

Rozzłoszczeni sytuacją ludzie nastawili włócznie i odważnie zaszarżowali na kudłatego potwora. Niedźwiedź, najwyraźniej zaskoczony nagłym pojawieniem się intruzów, oddał pole i pognał w las. Pech chciał, że na drodze zwierza rósł okazały dąb, pod którym stał oglądający wszystko z boku młody Patington. Kiedy Garet ujrzał szarżującego niedźwiedzia, pomyślał, że oto nadszedł kres jego żywota. Nie rzucił się jednak do panicznej ucieczki, lecz mocno ścisnął drzewce włóczni, czekając na śmiertelny cios. Miś zobaczył intruza, zatrzymał się i ryknął potężnie, ukazując dwa rzędy okazałych ostrych zębów. Z pyska pociekła mu pienista ślina. Następnie stanął na dwóch łapach i zaatakował. Garet przewidział ten ruch, zrobił szybki krok w tył i wykonał przysiad. Dzięki temu łapa, która pewnie urwałaby mu głowę, tylko musnęła jego włosy. Wiedział, że dostał szansę zaledwie na jeden cios. Jeśli się pomyli, zginie. Nie tracąc ani chwili wyprostował się i pchnął włócznią w gardło włochatej bestii. Stalowy grot przeszył szyję zwierza na wylot, wychodząc z drugiej strony. Krew chlusnęła Garetowi w twarz. Kiedy przetarł oczy, ujrzał leżącego na ziemi misia oraz gromadę ludzi, którzy gapili się na niego ze zdumieniem. Tak oto młody junak został wielkim myśliwym. Ojciec przez cały tydzień chodził pokraśniały z dumy. Czaszkę niedźwiedzia wypchano i umieszczono nad drzwiami domu Patingtonów.

Nie wszystko jednak układało się dobrze. Garet wrócił myślami do sprawy ożenku jego najstarszej siostry, której po matce nadano imię Alda. Była to niewiasta urodziwa i pełna życia. Miała gładką twarz, zielone oczy i kręcone, kasztanowe włosy. W dzieciństwie szalała razem z bratem, w niczym mu nie ustępując. Jeździć konno nauczyła się szybciej od niego. Z wiekiem jej charakter stał się dominujący. Chciała wszystkim rządzić. Niemal od razu odrzucała wszystkich kandydatów na mężów. Taka sytuacja niezmiernie martwiła ojca, który podobnie, jak wielu mężczyzn, uważał, że kobiecie przeznaczone są dwie drogi życiowe: ożenek lub klasztor. W końcu udało mu się zeswatać córkę z pewnym mercyjskim możnym. Wybrańcem okazał się, niejaki Rajmund ze Shrewsbury. Był to tępy osiłek, wyróżniający się głupkowatym uśmiechem, który prawie nigdy nie schodził z jego twarzy. Garet od początku był mu niechętny. Dziwił się z wyboru dokonanego przez ojca. Siostra, kiedy go ujrzała, stwierdziła, że prędzej rozpruje sobie brzuch sztyletem, niż poślubi tego szpetnego gnoma. Ojciec był nieustępliwy. Tłumaczył swoją decyzję względami politycznymi. Mówił o korzyściach, jakie ten związek przyniesie całej rodzinie. Wreszcie zagroził niepokornej córce, że wyśle ją do klasztoru. Po wielodniowych kłótniach zrezygnowana dziewczyna przyjęła swój nieszczęsny los.

W dniu oficjalnych zaręczyn Garet sprokurował treningowy pojedynek z narzeczonym siostry. Podczas walki umyślnie rąbnął go pięścią w twarz. Cios pozbawił Rajmunda dwóch przednich zębów. Niemal wszyscy zabrani byli zakłopotani tą niezręczną sytuacją. Tylko na ustach Aldy można było spostrzec nikły uśmiech.

Garet był wściekły. W dniu ślubu jeździł konno po polach. Nawet nie przyszedł do kościoła na mszę, czym naraził się na gniew ojca i księdza Tobiasza. Jedynie siostra nie czuła do niego żalu. Gdy opuszczała Patington Home, nie potrafiła ukryć łez. Od tego czasu brat jej nie widział. Dowiedział się od ojca, że urodziła dwóch chłopców: Jimiego i Biliego.

Były też w życiu młodego Patingtona chwile pełne radości i triumfu. W wieku siedemnastu lat wziął udział w swoich pierwszych, i jak dotąd jedynych zawodach rycerskich. W pieszych walkach na miecze z łatwością pokonał wszystkich przeciwników, ponieważ potrafił z góry przewidywać ich ruchy. Ponadto był silny, szybki i zręczny. W finałowym pojedynku zwyciężył wojownika starszego od siebie o dziesięć lat. W konkursie łuczniczym zajął dobre siódme miejsce.

Właśnie wtedy zainteresowała się nim lady Klotylda. Była kobietą wysoką i dobrze zbudowaną. Wzrostem niemal dorównywała Garetowi. Miała niebieskie oczy i włosy koloru dojrzewającego zboża. Jej twarz była niemal zawsze ubarwiona różem lub sokiem z wiśni. Odziewała się w najbardziej wytworne szaty. Nosiła też buty z najprzedniejszych skór. Ponadto pochodziła z dobrego domu. Była daleką krewną kilku zamożnych panów. Posiadała spore bogactwa oraz włości, które odziedziczyła.

Po zakończeniu turnieju, podeszła do Gareta i przedstawiła się. Następnie oznajmiła, że zaprasza go na ucztę w celu przedyskutowania pewnych ważnych spraw. Zdumiony młodzian odmówił. Był zaskoczony tak nietypowym zachowaniem starszej od siebie damy, którą pierwszy raz w życiu widział na oczy. Mimo tak wyraźnego afrontu, Klotylda nie zrezygnowała. Co pewien czas wysyłała do Patington Home posłańca, który ponawiał zaproszenie. Ta dziwna sytuacja trwała już kilkanaście miesięcy.

Garet często także myślał o sytuacji sprzed roku. Wtedy to odeszła jego młodsza siostra Brigit. Dziewczyna była drobnej budowy. Miała bladą twarz, ciemne oczy i brązowe włosy. Chorował niemal od urodzenia. Rzadko bywała uśmiechnięta i wesoła. Nocami miewała koszmarne sny. Garet miał wrażenie, że nie odpowiada jej miejsce, w którym żyje. Dlatego źle się czuje. Kiedyś ojciec sprowadził do niej medyka z samego Londynu. Nie mógł on jednak zbyt wiele poradzić.

Pewnego dnia zeszłej wiosny domostwo Patingtonów nawiedził dziwny i niespodziewany gość. Wyglądał na siwobrodego starca. Był odziany w płaszcz z lisiego futra. W dłoni dzierżył solidny dębowy kij. Wszedł dziarsko do izby i spytał, czy wybranka jest gotowa do drogi, bo czas nagli. Gospodarze byli tak zdumieni, że nic nie odrzekli. Ich zaskoczenie jeszcze wzrosło, gdy nadeszła Brigit. Oznajmiła, że żywność jest już spakowana i można natychmiast ruszać. Zapanowało potworne zamieszanie. John Patington sięgnął po miecz. Dziad próbował osłonić się kosturem. Dziewczyna zaczęła krzyczeć. Garet starał się zrozumieć, o co chodzi. Kiedy wreszcie opanowano emocje, wiadomo było, że bez wyjaśnień się nie obejdzie. Przybysz zasiadł przy stole. Podano mu posiłek złożony z chleba, twardego sera i rozwodnionego piwa. Po jedzeniu zaczęto rozmowę. Starzec powiedział, że nazywa się Irwing i jest druidem, czyli kimś w rodzaju kapłana prastarej celtyckiej religii. Wyjaśnił też, że przybył do tego domu, ponieważ został wezwany. Na pytanie ojca, kto go wezwał, mężczyzna spojrzał na Brigit i rzekł, że to ona go wezwała za pomocą swojego umysłu. Zapanowało kłopotliwe milczenie. Następnie Irwing zapewnił, że jeśli dziewczyna z nim pójdzie, to pozna tajniki ziołolecznictwa. Dzięki temu będzie mogła wyleczyć swoje dolegliwości. Nauczy się też korzystać z niezwykłego daru, który ma w sobie. Do dziś Garet dokładnie nie wiedział, dlaczego ojciec zgodził się puścić córkę. Może dlatego, że tamtego dnia Brigit była naprawdę szczęśliwa. Nawet nie obejrzała się w tył, gdy odchodziła w dal z nieznajomym. Garet próbował ich śledzić, lecz jego starania na nic się zdały. Oboje zniknęli bez śladu.

Po tym wydarzeniu Garet czuł się samotny. Kiedy ojciec dołączył do buntu możnych przeciw Tostigowi, syn został, aby pilnować dworu. Tamtego lata błąkał się samotnie po okolicznych lasach, nie wiedząc, co ze sobą począć. Nawet polowania nie sprawiały mu radości. Znudzony, postanowił nadzorować żniwa w podległej rodowi wiosce. Wtedy to spotkał Margaret. Była najpiękniejszą niewiastą, jaką kiedykolwiek widział. Wszystko w niej wydawało mu się bliskie ideału. Wzrostu była średniego. Ciało miała giętkie i smukłe. Jej radosna twarz promieniała urodą. Ciemne oczy wnikliwie obserwowały świat. Gęste kruczoczarne włosy sięgały ud i pachniały tak, jak nic innego na świecie. Kiedy byli razem, rycerz miał wrażenie, że czas staje w miejscu. Słońce świeci tylko dla nich. Wiatr wieje tylko dla nich. Drzewa szumią tylko dla nich.

– Znów zatonąłeś we wspomnieniach.

Piskliwy głos wyrwał młodego rycerza z zamyślenia. Odwrócił się i zobaczył stojącą nad nim babcię Gretę. Była wiekową kobietą. Miała pomarszczoną twarz, piwne oczy i posiwiałe ze starości włosy. Nikt dokładnie nie wiedział, ile ma lat. Sama Greta twierdziła, że do sześćdziesiątego roku życia, a było to dawno temu, skrupulatnie zliczała przeżyte wiosny. Potem uznała, że najlepsze lata ma już za sobą i przestała zważać na swój wiek. Podobno w młodości zajmowała się wróżeniem. Potrafiła też przepowiadać przyszłość. Raz powiedziała pewnemu wieśniakowi, że jeżeli nadal będzie zażywał wywołujący majaki napój z dodatkiem czerwonych muchomorów, to nie dożyje następnego roku. Okazało się, że człowiek ten zmarł trzy tygodnie później z powodu zatrucia. Kiedyś też ostrzegła matkę Gareta, mówiąc jej, że jeśli zajdzie w ciążę po raz trzeci, to nie przeżyje porodu. Rzeczywiście tak się stało.

– A może dręczy cię obawa o przyszłe losy? Jeśli chcesz, to możemy uchylić zasłonę tajemnicy – mówiła staruszka.

Garet wiedział, że babcia rzadko proponowała komuś przepowiednię. Wielokrotnie mówiła, że przyszłość jest zakryta przed ludźmi żyjącymi na tym świecie. Jedynie nieliczne osoby mające dar dostrzegają pewne zdarzenia, które mogą, lecz wcale nie muszą stać się rzeczywistością. Ów dar objawia się tylko w szczególnych chwilach. Dlatego wykorzystując go, należy być bardzo ostrożnym. Najwyraźniej teraz jest wyjątkowa chwila, pomyślał młody Patington i odpowiedział.

– Czemu nie, mam nadzieję, że to nie zaszkodzi.

– Dobra wieszczba nigdy nie szkodzi, tylko ostrzega – rzekła Greta.

Następnie siadła obok młodzieńca i oznajmiła.

– Często wiedźmy i wróżbici korzystają z kart, kości do gry, patyczków runicznych lub wnętrzności zwierząt i ludzi. Robią to, aby wywołać odpowiednie wrażenie u przybyłych i wyłudzić od nich jak najwięcej monet za swoje usługi. Takie wróżby są nic nie warte. Kiedy jednak ma się prawdziwy dar, to żadne dodatkowe przedmioty nie są potrzebne.

Chwyciła młodzieńca za ręce swoimi kościstymi palcami. Długo milczała. Po pewnym czasie zaczęła wolno mówić.

– Po zimie jest wiosna, a po wiośnie lato. Przeminie lato i nastanie jesień. Wraz z nią nadejdą krwawe dni. Trzech potężnych władców wyruszy w bój, aby tron angielski zdobyć. Dwóch przypłaci to życiem. Trzeci okryje się wielką chwałą. Zdecyduj sam, po czyjej stronie staniesz. Jeśli dokonasz właściwego wyboru, to w dniu decydującej bitwy stoczysz pojedynek z budzącym strach wojownikiem. Jego wynik wpłynie na twoje dalsze życie. Zaś losy królestwa przypieczętuje strzała. Będzie to strzała przeznaczenia.

Po tych słowach babcia wstała i poczłapała do swego kąta w rogu izby. Zdumiony Garet chciał zadać wiele pytań, lecz wiedział, że nie warto. Tej nocy niczego się już nie dowie.

Zapraszamy do skorzystania z oferty naszego wydawnictwa.

Wydawnictwo Psychoskok