Sukces w rozmiarze XXL - ebook

Monika „Dzidzia” Ambroziak

Od lat zwią­za­na z Te­atrem Stu­dio Buf­fo. De­biu­to­wa­ła w mu­si­ca­lu „Me­tro”, z któ­rym wy­stą­pi­ła na Broad­wayu. Zna­na z wy­ko­na­nia ta­kich pio­se­nek, jak Cze­ko­la­da, Vsjo mo­gut ka­ro­li, Ya sa­sh­la s uma, Gdzie ci męż­czyź­ni, Za­po­mnisz o mnie, I Will su­rvi­ve. Za­gra­ła w 17 fil­mach (m.in. „Sztos”, „Chło­pa­ki nie pła­czą”, „To ja, zło­dziej”), przede wszyst­kim w ro­lach ko­me­dio­wych. Współ­pra­co­wa­ła m.in. z Kay­ah, Ka­sią Ko­wal­ską, Miet­kiem Szcze­śnia­kiem, Ta­de­uszem Na­le­pą, Ka­sią Klich, Ko­si­kiem Yoria­di­sem, gru­pą Per­fect, Iza­be­lą Tro­ja­now­ską, An­drze­jem Krzy­wym, An­drze­jem „Pia­skiem” Pia­secz­nym. Dzi­dzia to jej pseu­do­nim ar­ty­stycz­ny, a tak­że ty­tuł jej pierw­sze­go so­lo­we­go spek­ta­klu – kon­cer­tu, któ­re­go pre­mie­ra od­by­ła się 7 mar­ca 2003 roku w Stu­dio Buf­fo. Po­zo­wa­ła dla ma­ga­zy­nów „Pani”, „Suk­ces”, dwu­krot­nie dla „Two­je­go Sty­lu”. Pry­wat­nie w szczę­śli­wym związ­ku z młod­szym od sie­bie Krzysz­to­fem Rym­sze­wi­czem, ak­to­rem Stu­dia Buf­fo i wiel­bi­cie­lem ko­bie­cych kształ­tów. Ma z nim có­recz­kę Zo­się. Mo­ni­ka nosi roz­miar 42-44.

SPOD ZNA­KU ZE­BRY

Po­dob­no chcia­ła Pani zo­stać ak­tor­ką już w pod­sta­wów­ce. W wy­pra­co­wa­niach z ję­zy­ka pol­skie­go pi­sa­ła Pani: „Bo ak­tor­ka może być każ­dym, kim chce”. Kim wte­dy chcia­ła Pani być?

Każ­dym! Chcia­łam być każ­dym! Kel­ner­ką, pie­lę­gniar­ką, bo cho­dzi ubra­na na bia­ło, ze strzy­kaw­ką w ręce, i ma taki faj­ny cze­pek. Le­ka­rzem, na­uczy­ciel­ką, bo w wie­ku szkol­nym to chy­ba ma­rze­nie więk­szo­ści dziew­czy­nek. W tym cza­sie po pro­stu nie mo­głam się zde­cy­do­wać, kim chcia­ła­bym być, ku­si­ło mnie wie­le za­wo­dów. Wresz­cie wy­bra­łam ak­tor­stwo, bo ak­tor­ka może się wcie­lić w każ­dą z tych po­sta­ci.

Świet­nie to ro­zu­miem! Ja z tego sa­me­go po­wo­du za­wsze chcia­łam pi­sać. Bo taka pi­sar­ka to może być choć na chwi­lę pięk­ną ko­bie­tą, wam­pem, słod­ką idiot­ką. A wła­śnie, nie ku­si­ło Pani, aby wcie­lić się w rolę lal­ki Bar­bie?

Ta­kiej pla­sti­ko­wej blon­dy­necz­ki? A wie Pani, że ja­koś nie. Nie jest to szczyt mo­ich ma­rzeń.

Jaki jest więc Pani ide­ał pięk­na?

Nie mam ta­kie­go ide­ału! Pięk­nem w ogó­le nie za­przą­tam so­bie gło­wy, to dla mnie te­mat dru­go­rzęd­ny. Oczy­wi­ście lu­bię się ota­czać ład­ny­mi przed­mio­ta­mi, ale nie spę­dza mi to snu z po­wiek. Nie mogę na przy­kład po­wie­dzieć, że po­do­ba­ją mi się blon­dy­ni z nie­bie­ski­mi ocza­mi, nie! Raz mi się po­do­ba blon­dyn, ale wi­dzę też przy­stoj­ne­go bru­ne­ta. A cza­sem ktoś jest po pro­stu in­te­re­su­ją­cy i faj­ny, i to wy­star­czy. Na woj­nie i w mi­ło­ści nie obo­wią­zu­ją sztyw­ne re­gu­ły! Mój na­rze­czo­ny (spo­ro ode mnie młod­szy) urzekł mnie nie dla­te­go, że jest nie­bie­sko­okim blon­dy­nem. Za­in­try­go­wał mnie swo­ją wy­trwa­ło­ścią, oso­bo­wo­ścią i cha­rak­te­rem. A zresz­tą to on się we mnie za­ko­chał, to on drą­żył te­mat. Na za­sa­dzie kro­pli, któ­ra drą­ży ska­łę nie siłą, lecz czę­stym spa­da­niem. Cho­dził, cho­dził i wy­cho­dził swo­je. To że jest młod­szy, aku­rat nie ma żad­ne­go zna­cze­nia.

Wie­le ko­biet bę­dzie Pani te­raz za­zdro­ści­ło! Szcze­gól­nie że ukła­da się Pani nie tyl­ko w mi­ło­ści (więc może pro­szę nie gry­wać w kar­ty, co?). Błysz­czy też Pani na sce­nie. Wróć­my do po­cząt­ków. Do­sta­ła Pani rolę w spek­ta­klu „Me­tro”, cho­ciaż na prze­słu­cha­niach nie bra­ko­wa­ło se­tek szczu­plej­szych dziew­czyn. Cięż­ko było?

Tak, ale cięż­ko było wszyst­kim. Wszy­scy mu­sie­li przy­cho­dzić co ty­dzień, co ty­dzień śpie­wać i tań­czyć. Prze­szli­śmy wie­le ty­go­dni eli­mi­na­cji. Póź­niej, z gru­py stu osób, któ­rą sko­sza­ro­wa­no na dwa mie­sią­ce, rów­nież spo­ro od­pa­dło. Na ca­stin­gu za­śpie­wa­łam dwie pio­sen­ki: Ka­ziu, za­ko­chaj się i Niech żyje bal! Za­li­czy­łam wo­kal­ny. Su­per! Naj­bar­dziej ba­łam się eg­za­mi­nów z tań­ca. Star­to­wa­ło ze mną mnó­stwo dziew­czyn po szko­łach ba­le­to­wych. Ja­kie ja mia­łam z nimi szan­se? Gdy za­czę­ły krę­cić pi­ru­ety, mnie i ko­le­żan­ce, z któ­rą po­ja­wi­łam się na ca­stin­gu, oczy wy­szły z or­bit. My mamy to za­tań­czyć? Ale jak? Prze­cież te dziew­czy­ny ćwi­czy­ły la­ta­mi. Wy­bra­ły­śmy się więc na roz­mo­wę z dy­rek­to­rem szko­ły ba­le­to­wej i de­spe­rac­ko po­pro­si­ły­śmy go o kon­takt do ko­goś, kto na­pręd­ce, w ty­dzień, na­uczy nas po­dwój­ne­go pi­ru­etu. I nie że zła­pa­ły­śmy dy­rek­to­ra za rę­kaw w ko­ry­ta­rzu. Naj­nor­mal­niej w świe­cie wpa­ko­wa­ły­śmy mu się do ga­bi­ne­tu! My­ślał, że się prze­sły­szał. Dał nam dwa na­zwi­ska zna­nych tan­ce­rek, ale żad­na z nich nie pod­ję­ła się tego za­da­nia.

No to mu­sia­ła Pani nie­źle za­śpie­wać!

A wie pani, że wkrót­ce oka­za­ło się, że je­stem jed­ną z le­piej ru­sza­ją­cych się osób z gru­py śpie­wa­ją­cych. Bo po­dzie­lo­no nas na si­kor­ki, czy­li tych, któ­rzy śpie­wa­ją, oraz małp­ki, czy­li tych, któ­rzy tań­czą. No i ja by­łam z tych „ru­cha­wych” si­ko­rek!

I jak to się sta­ło, że ta „ru­cha­wa” si­kor­ka zna­la­zła się na Broad­wayu?

Wi­dzi Pani, my od po­cząt­ku mie­li­śmy cel – po­je­chać na Broad­way. Oczy­wi­ście wte­dy jesz­cze nie wie­dzia­łam ani co to jest Broad­way, ani co to jest mu­si­cal. Waż­ne było, aby gdzieś śpie­wać. Na nor­mal­nej sce­nie, a nie po ką­tach.

Do ko­tle­ta…

Do ja­kie­go ko­tle­ta? Myli pani cza­sy! Dziś mamy zu­peł­nie inne re­alia. To był rok dzie­więć­dzie­sią­ty, nie było pięć­dzie­się­ciu kon­kur­sów wo­kal­nych, nie było stu szkół pry­wat­nych. Nie było nic! Nie moż­na nas oce­niać z dzi­siej­szej per­spek­ty­wy! W tam­tym okre­sie były szko­ły mu­zycz­ne, dwie lub trzy w War­sza­wie, i Pań­stwo­wa Wyż­sza Szko­ła Te­atral­na. Do­pie­ro póź­niej Ha­li­na i Jan Ma­chul­scy jako pierw­si otwo­rzy­li swo­ją szko­łę te­atral­ną. Przed nimi nie było nic! Nie było moż­li­wo­ści gra­nia na­wet do ko­tle­ta, je­śli nie mia­ło się szko­ły, po­dob­nie ze śpie­wa­niem! Dzi­siaj są ca­stin­gi, bie­rze się lu­dzi z uli­cy. I za­py­cha się show-biz­nes mier­no­ta­mi. Śpie­wać każ­dy może, wmó­wio­no to na­sze­mu na­ro­do­wi – ale chy­ba pod prysz­ni­cem. Albo spójrz­my na pol­skie se­ria­le, we wszyst­kich gra­ją cią­gle ci sami ak­to­rzy. Włą­czasz te­le­wi­zor i nie wiesz, jaki film leci. Moż­na się po­my­lić .

Jaką dro­gę po­wi­nien więc wy­brać dziś po­cząt­ku­ją­cy ar­ty­sta?

Je­śli się uda, moż­na pójść do jed­ne­go z ta­lent show, cho­ciaż tak na­praw­dę to ni­cze­go nie gwa­ran­tu­je. Szyb­ko może się oka­zać, że nie wy­star­czy do­brze śpie­wać. Trze­ba jesz­cze na dłu­żej sku­pić na so­bie za­in­te­re­so­wa­nie me­diów, coś sobą pre­zen­to­wać. Praw­dzi­wy ar­ty­sta nie mie­ści się w żad­nych ra­mach! Musi mieć w so­bie coś.

Nad­wa­ga prze­szka­dza w osią­gnię­ciu za­wo­do­we­go suk­ce­su?

Je­że­li prze­szka­dza, to tyl­ko dla­te­go, że lu­dzie, któ­rzy rzą­dzą pol­skim show-biz­ne­sem, mają par­cie, że­byś była taka a nie inna. Że­byś schu­dła. Przez po­nad dwie de­ka­dy swo­jej pra­cy ar­ty­stycz­nej za­wsze od­bie­ra­łam od lu­dzi sy­gna­ły, że im się po­do­bam taka, jaka je­stem. Nig­dy, wy­cho­dząc na sce­nę, nie od­czu­łam, że je­stem gor­sza niż ko­le­żan­ki.

Z Na­ta­szą Urbań­ską wy­ko­nu­je­cie ra­zem je­den utwór. Pa­ro­diu­je­cie Yulię Vol­ko­wą i Ele­nę Ka­ti­nę z ro­syj­skie­go ze­spo­łu t.A.T.u. Wzo­rem ro­syj­skich wy­ko­naw­czyń ca­łu­je­cie się na­wet w usta!

Już nie. Za­stą­pi­ły nas młod­sze.

Ja­kim dziec­kiem Pani była? Czy już we wcze­snych la­tach była Pani więk­sza?

Tak mi się wy­da­wa­ło. Cho­ciaż gdy te­raz pa­trzę na moje zdję­cia z dzie­ciń­stwa, wca­le nie wy­da­ję się so­bie gru­ba. Nie od­bie­gam od in­nych dzie­cia­ków. Wte­dy jed­nak tak o so­bie my­śla­łam – ale ja je­stem duża!

Czy­li świa­do­mość nad­wa­gi tak na­praw­dę tkwi w na­szym umy­śle, nie jest to kwe­stia cia­ła. Je­ste­śmy za gru­be, gdy wa­ży­my 80, 70, ale też 60 ki­lo­gra­mów. Je­ste­śmy za gru­be za­wsze!

Moż­li­we. Każ­da z nas ma swo­ją gra­ni­cę by­cia gru­bą. Kie­dy ko­bie­ta może po­wie­dzieć o so­bie, że jest gru­ba? Gdy ma dwa wał­ki? Albo jak wisi jej pod­gar­dle? Czy może gdy ma dużą pupę? Ja nie mam tego ostat­nie­go pro­ble­mu. Je­stem ty­pem jabł­ka, czy­li więk­sza góra, mniej­szy dół. I my­ślę, że to jest ta gor­sza opcja.

Dla zdro­wia gor­sza.

Nie tyl­ko dla zdro­wia. Je­śli grusz­ka ma smu­kłą bu­zię i górę, za to więk­szy dół, lu­dzie od­bie­ra­ją ją jako szczu­płą. Do­pie­ro po­tem za­uwa­ża­ją: ależ ona ma pupę! Przy­kła­dem może być Ni­gel­la Law­son. Do­pó­ki po­ka­zy­wa­na jest jej bu­zia, ra­mio­na, pier­si – wi­dzi­my ko­bie­tę szczu­płą. Do­pie­ro w mo­men­cie, gdy ka­me­ra zjeż­dża w dół, my­śli­my: o, ta pani jest kon­kret­na! A jabł­ko? Okrą­gła bu­zia, wi­szą­ca bród­ka, ple­cy tłu­ściut­kie, brzu­szek okrą­gły. Je­stem ta­kim ty­pem. Od za­wsze po­strze­ga­nym jako pi­łecz­ka albo gru­ba­sek!

Eeee… Ja też je­stem jabł­kiem i na po­cie­chę po­wiem Pani, że taką nad­wa­gę ła­twiej się tu­szu­je. Wy­star­czy wło­żyć ob­szer­niej­szą bluz­kę, za to moż­na pod­kre­ślić szczu­płe nogi!

Tak, wy­star­czy wło­żyć na sie­bie wo­rek! Oj, jak ja sta­ra­łam się zrzu­cić ten brzu­szek, ile mnie to kosz­to­wa­ło wy­sił­ku… Cza­sem mi się uda­wa­ło, na mo­ment.

Tak? A co Pani ro­bi­ła?

Na pew­no nie ćwi­czy­łam, nie, nie, broń Boże! Nie lu­bię ćwi­czyć. Ale my­ślę, że może jed­nak tro­chę po­win­nam. Może wte­dy moje cia­ło na­bie­rze więk­szej jędr­no­ści? W pew­nym wie­ku jest to chy­ba ko­niecz­ne, co? Dla mnie od kil­ku lat pod­sta­wą jest zdro­we od­ży­wia­nie.

Wła­śnie! Wiem, że jest Pani na tym za­fik­so­wa­na. Nie jada Pani ni­cze­go, co rzu­ca cień.

Nie­ee… Po pro­stu wy­klu­czy­łam z mo­jej i do­mow­ni­ków die­ty pro­duk­ty wy­so­ko prze­two­rzo­ne, kro­wie mle­ko, ser, wie­przo­wi­nę, mąkę pszen­ną i bia­ły ryż. Dziec­ku ku­pu­ję do przed­szko­la de­ser­ki so­jo­we, cze­ko­la­dę 70% ka­kao, a do pi­cia po pro­stu wodę! Z so­ków Zo­sia pije tyl­ko te wy­ci­ska­ne z praw­dzi­wych owo­ców. Wy­łą­czy­łam z na­szej die­ty wę­glo­wo­da­ny, któ­re po spo­ży­ciu za­mie­nia­ją się w cu­kier. Uni­kam kon­ser­wan­tów, choć te w ma­łych ilo­ściach też są po­trzeb­ne. Bez nich wę­dli­ny, któ­re jemy na co dzień, by nas po pro­stu za­bi­ły!

I nig­dy, nig­dy się Pani nie ła­mie?

Owszem, ła­mię się. Naj­czę­ściej pod­czas wa­ka­cji w Gre­cji. Wte­dy so­bie od­pusz­czam, nie li­czę ka­lo­rii, je­stem to­tal­ną he­do­nist­ką. Jem sery, mle­ko, wszyst­kie mię­sa, uwiel­biam grec­kie pita gi­ros.

A może nie trze­ba od razu sto­so­wać ta­kich dra­koń­skich ogra­ni­czeń? Prze­cież są pew­ne tri­ki, któ­re po­mo­gą ukryć tych parę zbęd­nych ki­lo­gra­mów.

Przede wszyst­kim, tu po­pie­ram To­ma­sza Ja­cy­ko­wa, bie­li­zna ko­ry­gu­ją­ca. Wy­cho­dząc na sce­nę, czę­sto mam ją na so­bie. Nor­mal­nie mam na so­bie ga­cie, któ­re zbie­ra­ją mnie w kupę! Od razu ubra­nie in­a­czej leży! I je­śli nie je­ste­śmy osa­mi czy na­wet szer­sze­nia­mi, to włóż­my na to jesz­cze ja­kieś fru-fru, któ­re nie bę­dzie nas ob­ci­skać.

Bie­li­zna ko­ry­gu­ją­ca? A co, je­śli idzie­my na tzw. roz­bie­ra­ną rand­kę?

Eee, jak pój­dzie­my już na taką rand­kę, to czy bę­dzie­my w ga­cio­chach, czy bez, to nie ma zna­cze­nia, bo je po pro­stu zdej­mie­my, i już!

Ale na sce­nę ob­ci­ska­ją­ce maj­cio­chy pod spód, na wierzch lek­kie fru-fru i już?

Tak, tyl­ko bez prze­sa­dy! Nie wkła­daj­my wor­ków! To jest taka wła­śnie pol­ska moda – je­śli je­steś grub­sza, je­steś ska­za­na na wo­rek lub na­miot. Ewen­tu­al­nie na gar­son­kę typu cio­cia Klo­cia. Do tego pa­pi­lo­ty lub trwa­ła on­du­la­cja. Wca­le nie musi tak być. Nie mu­si­my już le­cieć do Sta­nów ani na­wet do Lon­dy­nu, gdzie jest wszyst­ko we wszyst­kich ko­lo­rach i roz­mia­rach. Wy­bierz­my się bli­żej – do Nie­miec. Tam już moż­na się ubrać. Duże roz­mia­ry to po­ło­wa wie­sza­ka, a nie jego ko­niec. Lu­bię być do­brze ubra­na. Szcze­gól­nie do­brze chcę wy­glą­dać na sce­nie.

Tak, pa­mię­tam, kie­dy zo­ba­czy­łam Pa­nią pierw­szy raz. Było to w Sali Kon­gre­so­wej. Mia­ła Pani na so­bie sre­brzy­stą, mie­nią­cą się su­kien­kę i boa z piór. Wy­glą­da­ła Pani bo­sko! Ja­nusz Jó­ze­fo­wicz na ko­niec wa­szych wy­stę­pów po­pro­sił pu­blicz­ność o na­gra­dza­nie bra­wa­mi ulu­bio­nych ar­ty­stów. Mój mąż kla­skał jak osza­la­ły dla Na­ta­szy Urbań­skiej, ja bi­łam bra­wa Pani. Czy bar­dziej po­do­ba się Pani ko­bie­tom?

Nie są­dzę. Męż­czy­znom też się po­do­bam.

Na­wią­zu­jąc do Ja­nu­sza Jó­ze­fo­wi­cza i jego po­my­słów na przed­sta­wia­nie Pani – skąd się wziął pseu­do­nim Dzi­dzia?

Ze szko­ły. Coś tam na­bro­iłam, na prze­rwie pod­szedł do mo­jej kla­sy dy­rek­tor i za­py­tał: „Dzi­dzia Am­bro­ziak, któ­ra to?”. Opo­wie­dzia­łam to zda­rze­nie ko­le­gom z ze­spo­łu, i tak mnie prze­zwa­li.

Ja­nusz Jó­ze­fo­wicz czę­sto za­po­wia­da Pa­nią na sce­nie z iro­nią i sar­ka­zmem. Mówi na przy­kład, że kie­dyś, gdy nie do­sta­ła Pani du­żych braw, zde­ner­wo­wa­ła się Pani i wy­szła w trak­cie pio­sen­ki, a dwa ty­go­dnie póź­niej od­na­le­zio­no Pa­nią w la­sach Opolsz­czy­zny, gdzie opro­wa­dza­ła Pani wy­ciecz­ki śla­da­mi Edy­ty Gór­niak. I że jak nie będą Pani od­po­wied­nio dużo kla­ska­li, nie gwa­ran­tu­je, że znów Pani nie uciek­nie. Nie de­ner­wu­je Pa­nią to? Nie kusi, aby przy­wo­łać go do po­rząd­ku?

Kusi. Bo robi ze mnie oso­bę tro­chę nie­zrów­no­wa­żo­ną, no ale cóż. Kie­dyś Ja­nusz Jó­ze­fo­wicz za­po­wia­dał mnie jako gwiaz­dę, obec­nie robi w taki spo­sób. Nie mam na to wpły­wu. Nie dys­ku­tu­je się z dy­rek­to­rem.

A Pani re­la­cje z Ja­nu­szem Sto­kło­są? Jak się ukła­da­ją od mo­men­tu, gdy za­py­tał, wi­dząc Pa­nią pierw­szy raz: „Pani z ko­ścio­ła czy do ko­ścio­ła”?