Syrena - ebook

Rozdział 1

Nawet jeśli chce ci się płakać, nie zawsze możesz, a na pewno nie w sposób, który przyniósłby ci jakąkolwiek ulgę. To tak naprawdę luksus. Dotyczy to również piosenek, śmiechu albo słów szeptanych do ucha przyjaciółce.

Traktowałam to jak oczywistość. Skąd miałam wiedzieć, że gdzieś tam, w świecie, w którym dawniej żyłam naprawdę, coś tak prostego jak popołudniowe powitanie mogłoby spowodować niewyobrażalne szkody?

Pojedyncza łza spłynęła mi po policzku, gdy patrzyłam z okna na piętrze domu, który wynajmowałyśmy. Na dole, brukowaną ulicą, szła młoda para, niewiele starsza ode mnie. Albo raczej niewiele starsza, niż ja byłam osiem lat temu. Ona była opalona i piękna, chociaż uroda nie kryła się w jej rysach – nie, brała się z tego, że dziewczyna doskonale wiedziała, jak wygląda w oczach swojego partnera. Chłopak – równie opalony, ale znacznie bardziej muskularny – trzymał ją za rękę, splatając palce z jej palcami. Gdy przechodzili, popatrzył jej w oczy, uniósł jej dłoń i ucałował palce.

Jakie to uczucie?

Otarłam samotną łzę, zamknęłam oczy i wyobraziłam to sobie. Słońce odbijałoby się od moich ciemnobrązowych włosów, których lekko skręcone pukle unosiłyby się i opadały w rytm kroków. On, kimkolwiek był pozbawiony twarzy mężczyzna w mojej głowie, miałby palce zbyt duże, by wygodnie splatać je z moimi. Ale to nie miałoby znaczenia – gdyby trzymał moją rękę, nie czułabym, że moje palce się rozciągają. Czułabym tylko dotyk jego skóry na mojej. Nieświadomie zginałabym rękę w łokciu jednocześnie z nim, z radością podążając tam, gdzie by mnie prowadził. Nieoczekiwanie ciepłe i znajome wargi dotknęłyby mojej dłoni, a ja nagrodziłabym go uśmiechem.

Dźwięk zbliżających się kroków Marilyn wyrwał mnie z tych marzeń. Raz jeszcze otarłam oczy, usuwając wszelkie ślady łez. Marilyn bardzo się o mnie martwiła, więc nie mogłam pozwolić, by zobaczyła mnie smutną. Zamknęłam okno i zostałyśmy same.

– Wszystko w porządku? – Marilyn stanęła koło mnie. Jej dłonie, wilgotne i chłodne tak samo jak moje, musnęły moje czoło.

– W idealnym. – Uśmiechnęłam się promiennie i wzruszyłam ramionami, jakbym nie miała żadnych powodów do zmartwień. Udawanie stanowiło część tej pracy. Zwykle nie musiałam grać przed siostrami, ale czasem okazywało się to konieczne.

– Słyszałaś Ją wcześniej? – zapytała. Dlatego właśnie przyszła teraz do mnie: żeby przekazać mi to, co wiedziała.

– Tak mi się wydaje. Dzisiaj rano, prawda?

– Tak! No dobrze, a co powiedziała? – Marilyn rozpromieniła się. Jak mogłam czuć się przygnębiona w obliczu takiego entuzjazmu? Westchnęłam i spróbowałam sobie dokładnie przypomnieć słowa. Obawiałam się, że coś przekręcę.

– Chyba… mówiła, że to będzie za dzień albo dwa, że nadal czeka, ale mamy nasłuchiwać – wymamrotałam.

– Doskonale! Naprawdę, Kahlen, powtórzyłaś to idealnie. Ile to już minęło, osiem lat? Powinnaś już słyszeć Ją wyraźnie. Pamiętaj, że kiedy mnie nie będzie, powinnaś pozostawać w pobliżu oceanu. W ten sposób łatwiej ci będzie Ją usłyszeć i szybciej do Niej dotrzesz. Poza tym będziesz miała mnóstwo czasu, żeby zwiedzić wszystkie zakątki świata.

Nie mogłam temu zaprzeczyć – miałam mnóstwo czasu. Marilyn uśmiechnęła się i pobiegła do kuchni. Czas zrobić sobie przyjemność.

Marilyn miała rude włosy i duszę, która dorównywała im ognistością, ale o ile dobrze rozumiałam, to było coś, co nabyła z czasem. Dzięki temu, na ogół dogadywałyśmy się dobrze. Ja byłam z natury pogodna, chociaż musiałam przyznać, że w ostatnich latach coraz częściej zdarzały mi się chwile smutku. Cieszyłam się, że mam przy sobie siostrę, ale mimo wszystko czułam się osamotniona. Byłoby miło znać więcej niż jedną osobę na całym świecie. No dobrze, dwie, ale w praktyce Aisling nie była częścią mojego życia.

Nie mogłam przyjaźnić się ot, z kimkolwiek.

Dawniej miałam wielu przyjaciół, a także rodzinę, ale nie przypominałam sobie ich imion. Chociaż nie słyszałam ich głosów, doskonale pamiętałam, jak tłoczyliśmy się wokół stołu w jadalni i rozmawialiśmy. Na świecie było wiele rzeczy, za którymi tęskniłam tak boleśnie, że aż mnie to zaskakiwało, ale zazwyczaj pragnienia mojego serca przyćmiewała codzienna monotonia życia w ciszy.

Istniały zasady, a ja musiałam tylko ich przestrzegać – wypełniać obowiązki, spłacać dług – a wtedy te drobne marzenia będą mogły się urzeczywistnić. Ktoś będzie mnie trzymał za rękę. Ktoś będzie mnie całował w czoło. Będę żyć własnym życiem. Wystarczy, że zaczekam.

Czekanie było męczarnią.

Cisza była jeszcze gorsza.

Dziękowałam Bogu za Marilyn. Nie tylko dobrze się z nią rozmawiało, ale była także pełna wręcz nieskończonej mądrości. Jej czas dobiegał końca, dlatego wiedziała wszystko to, czego ja będę potrzebowała, by spłacić mój dług w tajemnicy. To było najważniejsze: nie popełniać błędów albo wszystko przepadnie. Wbijała mi to do głowy, gdy podróżowałyśmy po Ameryce Południowej. Nie byłam już pewna, w jakim kraju jesteśmy, tak wiele ich zwiedziłyśmy, ale gdy Marilyn wyjaśniła mi, że powrót do Stanów nie jest na razie dobrym pomysłem, poprosiłam, by zabrała mnie gdzieś, gdzie jest kolorowo.

Tu z pewnością było kolorowo. Drzewa dosłownie lśniły zielenią, a niebo miało odcień błękitu, jakiego istnienia nawet nie podejrzewałam. Także ludzie byli barwni. W Ohio widywałam mnóstwo bieli i sporo czerni, ale tutaj ludzie mieli skórę brązową, kawową, miodową i oliwkową. Nie wiedziałam, że istnieje aż tyle odcieni skóry.

Wynajmowałyśmy teraz dom, w którym było chyba co najmniej sześć córek. Miałyśmy szczęście, bo potrzebne nam były ubrania. Nie mogłyśmy przeczytać znaków ani notatek pozostawionych w domu, ale bez trudu rozumiałyśmy słowa dobiegające zza okna.

Język nie stanowił dla nas bariery, ponieważ nie musiałyśmy nim mówić, za to rozumiałyśmy wszystko. Na przykład Marilyn pochodziła z Anglii, ale gdy mówiła, nigdy nie słyszałam jej akcentu. Na pewno go miała, ale nie trafiał do moich uszu. Jedyną rzeczą wskazującą na jej narodowość lub epokę były frazy, jakich czasem używała. Zdarzało mi się zastanawiać, czy w jej uszach mój głos nabiera akcentu brytyjskiego.

Tak właśnie to działało, pewnie dlatego, że siostry pochodziły z całego świata i musiałyśmy być w stanie rozmawiać między sobą, ponieważ nie było nikogo więcej. Gdy śpiewałyśmy, dźwięki obejmowały tyle języków, że wydawały się naturalne. Z pewnością znałyśmy wszystkie możliwe dialekty, ale nigdy nie pytałam o to, więc mogłam się mylić.

Może chodziło o to, że nasze głosy już do nas nie należały.

Marilyn wróciła do pokoju z misą pełną owoców. Powoli jadła kawałek melona, rozkoszując się jego smakiem. Rozumiałam ją – czy kiedy nas opuści, będzie miała jeszcze kiedykolwiek okazję spróbować czegoś z tego zakątka świata? Czy będzie za tym tęsknić, nie wiedząc nawet, co to jest?

Kochałam Marilyn. Przychodziło mi to bez trudu, bo od początku była wobec mnie otwarta i szczera, a ja dzięki temu łatwiej przystosowałam się do tego życia. Nie ukrywała przede mną swoich problemów, więc ja nie ukrywałam niczego przed nią.

Marilyn miała siedemnaście lat, gdy została syreną. Odkryła, że narzeczony ją zdradza – i nie mam tu na myśli tego, że usłyszała jakieś plotki czy znalazła liścik miłosny. Naprawdę zdarzyło się jej, że weszła i zobaczyła mężczyznę, którego kochała, w łóżku z inną kobietą. Nie było mu nawet przykro. Powiedział jej, żeby się wynosiła, podczas gdy tamta dziewczyna leżała tylko, śmiejąc się.

Marilyn była zbyt młoda, by wiedzieć, co ma ze sobą zrobić. Czuła się zdradzona, niechciana, zhańbiona i nie mogła znieść myśli o tym, że musiałaby spojrzeć w oczy jemu lub swojej rodzinie. Przywiązała sobie kamienie do nóg i skoczyła do oceanu z nadzieją, że nigdy jej nie znajdą. Ubranie wystarczyłoby, by pociągnąć ją na dno.

Gdy tonęła, uświadomiła sobie głupotę swojego postępowania. To nie ona była podłym człowiekiem, tylko on! To nie ona powinna cierpieć, tylko on! Zaczęła żałować tej decyzji. Żałowała, że nie była silniejsza i nie wzięła swojego losu we własne ręce, a jej serce pragnęło żyć.

Matka Ocean zgodziła się na to.

Wszyscy w jej rodzinie sądzili, że zginęła, a jej dawny narzeczony mógł swobodnie poślubić tamtą dziewczynę – choć tak naprawdę wcale mu na tym nie zależało.

Początkowo trudno utrzymać dystans, dlatego trzeba się wybrać gdzieś indziej. Oczywiście tęsknisz za tymi, którzy zostali, ale najgorsza jest świadomość, że oni opłakują cię bez żadnego powodu. Ty nadal istniejesz, silniejsza niż kiedykolwiek. Jesteś odporniejsza niż oni.

Ale nic nie można na to poradzić, takie są zasady. Po pewnym czasie nie ma już nikogo, do kogo mogłabyś wracać. Wtedy jest odrobinę łatwiej i… odrobinę trudniej.

Jedyną pamiątką z tamtego życia był pierścionek zaręczynowy Marilyn, który zachowała, by stać się lepsza, nabrać odwagi, odnaleźć spokój.

Moja historia była inna niż Marilyn. Niewiele pamiętałam, ale jestem pewna, że był to rok 1921 i wydaje mi się, że zdarzyło się to w czerwcu.

– Jak myślisz, gdzie zamieszkasz, kiedy odejdę? – zapytała swobodnie Marilyn. Nie znosiłam tych rozmów. Oczywiście cieszyłam się jej szczęściem, ale nie wiedziałam, jak wytrzymam samotność jeszcze większą od przeżywanej w tej chwili.

– Nie zastanawiałam się jeszcze nad tym. Może zostanę tutaj, podoba mi się to miejsce. Będzie mi smutno, gdy zostanę sama, ale chyba nie dałabym rady mieszkać z Aisling. – Przewróciłam oczami.

Marilyn roześmiała się zaraźliwym śmiechem. Ten dźwięk sprawił, że całe moje ciało stało się lżejsze, a tęsknota, wywołana wcześniej podglądaniem cudzego życia, zniknęła, gdy mój głos zabrzmiał swobodnie.

Marilyn przepełniała radość życia, ale nasza siostra, Aisling, była zgorzkniała. Z pewnością głęboko żałowała, że musi prowadzić taką egzystencję, ale brakowało jej odwagi, by sprzeciwić się Matce Ocean i w ten sposób zerwać umowę. Aisling miała jeszcze sporo czasu do końca służby – mniej niż ja, ale znacznie więcej niż Marilyn. Marilyn miała nas opuścić w ciągu najbliższego roku, a ja wiedziałam, że będę za nią rozpaczliwie tęsknić. Aisling trzymała się na uboczu i widywałam ją tylko wtedy, gdy Matka Ocean wzywała nas wszystkie. Minął już ponad rok, od kiedy byłyśmy potrzebne, a ja nie tęskniłam do ponownego spotkania.

Aisling była oczywiście bardzo piękna. Była wytworną blondynką o jasnej skórze. Marilyn powiedziała kiedyś, że Aisling jest Szwedką, ale sama nie umiałabym tego rozpoznać. Wszystkie miałyśmy sporo wdzięku, ale w niej było go najwięcej. Podobnie jak Marilyn miała cudownie błękitne oczy, lśniły jak klejnoty w nieskazitelnej twarzy. Było w tych oczach coś, czego nie potrafiłam nazwać, coś, co sprawiało, że gdy na nią patrzyłam, zaczynałam tęsknić za czymś nieznanym. Miała jednak okropny charakter. Chyba najgorsze wrażenie zrobiło na mnie nasze pierwsze spotkanie. Podziwiałam ją tylko przez jakieś pięć minut, gdy ją zobaczyłam, zanim odezwała się do mnie.

– Nie trać czasu, nie uda ci się – wycedziła.

– Aisling, jeśli masz się tak zachowywać, to idź stąd – skarciła ją Marilyn.

– Chyba tak zrobię, bo po tym zamieszaniu potrzebuję odrobiny ciszy. Miło było cię poznać – powiedziała do mnie, jakby spodziewała się, że poddam się, gdy tylko ona zniknie, i że nigdy więcej mnie nie zobaczy. Wydawało się, że Aisling zapomniała błyskawicznie, jak sama się czuła, gdy przyszła na nią kolej. Nienawiść to bardzo mocne słowo, ale nie przesadziłabym, mówiąc, że nienawidziłam Aisling.

– Nie, nie wydaje mi się, żebyś miała cierpliwość do Aisling – przyznała Marilyn. Sądzę, że gdyby to było możliwe, zakrztusiłaby się jedzonym owocem.

– Potrafię przecież być cierpliwa! Dobrze się ze mną mieszka, prawda? – zaczęłam się bronić bez powodu, bo nie znosiłam Aisling. Ale przyjemnie było zabrzmieć w taki sposób, czułam się dzięki temu jak nastolatka.

– Oczywiście, skarbie, jesteś najlepszą współlokatorką, jaką znam. Ale mieszkałam z Aisling i przyznaję, że to może doprowadzić człowieka do szału.

– Kiedy i gdzie z nią mieszkałaś? – Sama myśl o tym wydawała mi się odpychająca.

– Na samym początku, tak samo jak ty, ale to było zupełnie co innego. Nie wytrzymałam z nią nawet tygodnia. Pomyśl tylko: miałyśmy przed sobą całe lata, a nie byłyśmy w stanie znieść się nawzajem przez tydzień! Możesz sobie wyobrazić, co by było, gdybym zostawiła ciebie samą po tygodniu?

Zadrżałam.

– Och, byłabym całkowicie zagubiona! Dlaczego ona nie chciała mieszkać z tobą?

– Wydaje mi się, że nie chodziło o mnie. Ona chyba chciała być sama. Bardzo jasno powiedziała, że nie lubi czuć się obserwowana przez cały czas. Wrzeszczała na mnie i robiła awanturę za każdym razem, gdy zbliżyłam się za bardzo albo powiedziałam za dużo. Po prostu tego nie lubiła. – Marilyn wzruszyła ramionami na to wspomnienie.

– Co zrobiłaś?

– Odeszłam, bo tego właśnie chciała. Aisling poprosiła mnie, żebym wyjaśniła jej wszystko jeszcze raz, a potem powiedziała, że będzie się trzymać w pobliżu Matki Ocean i zapyta Ją, jeśli będzie czegoś potrzebować, zanim sama zacznie wszystko rozumieć. Jest uparta jak osioł! – zakończyła ze śmiechem Marilyn.

Roześmiałam się razem z nią.

– Jak myślisz, która z was pierwsza chciała uciekać?

– Wydaje mi się, że obie byłyśmy sobą zmęczone. Starałam się z nią wytrzymać, naprawdę, ale gdy popłynęłam na południe, a ona na północ, uznałam, że tak będzie lepiej. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek jedna siostra próbowała zabić drugą, ale nam niewiele brakowało! – Myśl o tym, że można zabić inną siostrę, była naprawdę komiczna. Nie miałam pojęcia, jak miałoby to być możliwe. – Naprawdę, któregoś wieczora rozbiłam jej talerz na głowie.

– Jak to?! – krzyknęłam. Obie zaczęłyśmy się znów śmiać.

– Coś o mnie powiedziała, już nie pamiętam co konkretnie, a ja po prostu złapałam talerz i uderzyłam ją w głowę! – Nadal się śmiałyśmy. – Wiesz, nie zrobiłam jej krzywdy, ale możesz to sobie wyobrazić.

Tylko Marilyn przyszłoby coś takiego do głowy. Kochałam ją z całego serca i wiedziałam, że będzie mi jej brakować.

Syciłam się tą chwilą śmiechu. To był cudowny i intymny dźwięk. Odkryłam, że oddechy nie są szkodliwe – tak jak bezgłośny śmiech – ale gdyby pojawił się w nich chociaż cień naszego głosu, zaczęłyby się kłopoty. Westchnienia, pociąganie nosem i sapnięcia były nieszkodliwe, ale śmiech, mowa, płacz i nawet szept miały w sobie coś z muzyki. Przed nimi musiałyśmy się pilnować, dlatego opanowałyśmy się, zanim po południu wyszłyśmy z domu.

Rozpaczliwie potrzebowałam czegoś, co zajmie moją uwagę – byłam bardziej sobą, gdy coś robiłam. Spacerowanie po plaży sprawiało, że czułam się bardziej normalna. Chłopcy gwizdali za nami, musiałyśmy się im wydawać egzotyczne. Rude włosy Marilyn i moja jasna cera wskazywały bez cienia wątpliwości, że nie jesteśmy miejscowe.

Nad ranem, gdy nikt nas nie widział, Marilyn i ja czasem kąpałyśmy się przy brzegu. Matka Ocean musiała czuć, jak bardzo Jej nie ufam, ale nie zawracała sobie głowy żadną reakcją. Woda tutaj, w pobliżu zwrotnika, była zawsze ciepła i pełna życia. Ryby przepływały koło nas z gracją, niemal tańcząc w swoim podwodnym świecie. Na dnie, tam, gdzie zwykli ludzie woleli się już nie zapuszczać, piasek ustępował miejsca poszarpanym skałom pokrytym cienkimi wstęgami wodorostów, które wyglądały, jakby machały do mnie, gdy przepływałam obok. Wypływałam tam, z ulgą witając zmianę otoczenia, i zostawałam pod wodą, patrząc ku górze. Księżyc kołysał się, gdy fale przesuwały się nade mną, a ja czułam, jaka jest prawda o naszym życiu: wszyscy jesteśmy zależni od Niej.

Było jeszcze zbyt wcześnie i zbyt widno na takie wyprawy, więc robiłyśmy to samo, co miejscowi. Zauważyłyśmy malutki zespół grający na placu pod namiotem, więc podeszłyśmy, żeby posłuchać. Uwielbiałam tutejszą muzykę, była taka świeża. Siedziałyśmy na ławce na skraju placu i po prostu patrzyłyśmy. Namiot zatrzymywał większość promieni słońca, rzucając cień na siedzących na krzesłach ludzi. Wszędzie kwitły kwiaty, napełniające powietrze zapachem perfum, a mnie nadal wydawało się to egzotyczne. Muzycy mieli na sobie identyczne kremowe koszule, ale wyglądali swobodnie, tak samo jak wszyscy tutaj.

Kilka par tańczyło w rytm muzyki. Dzieci trzymały się za ręce i podskakiwały w kółku. Starszy mężczyzna pląsał z dziewczynką, która musiała być jego wnuczką. Mówił jej po cichu, że jest najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek znał. Cieszyłam się, że jestem dość blisko, by to usłyszeć. Nie było nikogo, kto poprosiłby mnie do tańca, więc musiałam korzystać z tego, co miałam. Złapałam Marilyn za rękę i pociągnęłam ją, by zatańczyła ze mną. Gdy w końcu się zgodziła, obie usłyszałyśmy jakiś dźwięk.

Bryza przyniosła Jej głos, który zaczęłam słyszeć, podobnie jak Marilyn. Tym razem to nie była ta sama wiadomość, co rano. Jeśli dobrze rozumiałam… mówiła coś o Morzu Japońskim i nowej siostrze. Miałyśmy się pospieszyć.

Marilyn i ja popatrzyłyśmy na siebie. Nie mogłyśmy tutaj rozmawiać, ale ta wiadomość była dziwna. Nowa siostra? Na pewno po to, by zastąpić Marilyn, ale ja byłam jeszcze zupełnie niedoświadczona. Nie miałyśmy czasu zastanawiać się, co to może oznaczać.

W jednej chwili spoważniałam. Nie byłam już dziewczyną tańczącą pod namiotem, byłam syreną i miałam zadanie do wykonania. Musiałam być posłuszna.

Nie mogłyśmy skoczyć do morza na oczach tylu ludzi. Nie zamierzałyśmy się wynurzać, a to z pewnością zwróciłoby uwagę. Pobiegłyśmy plażą, szukając pustego miejsca. Ludzie oglądali się za nami, gdy przebiegałyśmy koło nich pędem, wznosząc tumany piachu. Pożyczone spodnie, intensywnie żółte i różowe, łopotały na wietrze. Zauważyłam, że Marilyn na chwilę zbliżyła się do wody i zanurzyła stopy w falach, by wyjaśnić, że jesteśmy w drodze, ale mamy za dużo świadków.

Ludzie na plaży rozmawiali po hiszpańsku, ale rozumiałam ich doskonale.

– Patrz, jak te dziewczyny biegną!

– Niezłe nogi, złotko!

Zignorowałyśmy ich i biegłyśmy dalej, nie zatrzymując się. Jedną z zalet faktu, że właściwie nie potrzebujesz płuc, stanowi to, że nigdy nie tracisz oddechu. Oddychanie było raczej przyzwyczajeniem niż koniecznością.

Miałam wrażenie, że trwało całą wieczność, zanim linia plaży zakręciła. Niepokoiłam się. Matka Ocean czuła, że się zbliżamy, ale nasza nowa siostra tego nie wiedziała. Miałam nadzieję, że poradzi sobie przez tę chwilę, jakiej potrzebowałyśmy, żeby dotrzeć do niej. Gdy pojawiła się kępa drzew osłaniających fragment plaży, Marilyn i ja zwolniłyśmy i obejrzałyśmy się, żeby sprawdzić, czy nikt nas nie widzi. Bez wahania skoczyłyśmy do wody, nie zawracając sobie głowy zaczerpnięciem oddechu.

Nie musiałyśmy płynąć, nie wtedy, gdy Ona kierowała nas w konkretne miejsce. Byłyśmy raczej pchane do przodu – słabsze ciało zostałoby unicestwione taką siłą, ale mnie to za każdym razem prawie łaskotało. Zazwyczaj, gdy poruszałyśmy się w taki sposób, miałam okropne uczucie połączone z pełną świadomością, że za chwilę pomogę w doprowadzeniu do masakry. Starałam się pocieszać świadomością, że to nie ja potrzebowałam tych istnień. Oprócz niepokoju czułam także dziwny przypływ siły i urody. Mój widok, mój głos były przynajmniej dla garstki ludzi, ostatnią rzeczą, jaką zobaczą i usłyszą; miałam też świadomość, że w obu przypadkach będę niedoścignionym wzorem doskonałości.

Gdy poruszałyśmy się w wodzie, nasze ubrania rozpadały się. Myślę, że przyczyną była szybkość. Guziki i suwaki wytrzymywały ją całkiem nieźle, ale ponieważ nie miały się czego trzymać, tonęły jak drobne kamyki. Pierścionek zaręczynowy Marilyn znosił napór wody bez najmniejszej trudności. Ja wkroczyłam do tego świata bez własnej biżuterii, na której mogłabym przetestować tę siłę.

To, co miałyśmy na sobie, gdy śpiewałyśmy razem, nie należało do żadnego miejsca ani czasu. Byłyśmy zjednoczone, równe sobie. Gdy ubrania zostały zdarte z naszych ciał, Matka Ocean uwalniała ze Swoich żył sól, której drobniutkie cząsteczki osiadały na nas, tworząc długie, powiewne suknie. Wyglądały trochę jak piana morska, lekkie i lśniące. Nigdy nie były identyczne, ale zawsze podobne. Zawsze były w jednym z Jej odcieni – niebieskie, zielone, beżowe – jak cała Jej tęcza. Rozkoszowałyśmy się nimi – były ponadczasowe, cudowne i na swój sposób zmysłowe. Stanowiły jedyną zaletę, jaką na razie dostrzegałam w moim obecnym życiu.

Czasem nosiłam taką suknię, dopóki się nie rozpadła. Ziarenko po ziarenku rozsypywała się, a ja patrzyłam ze smutkiem, jak zmienia się w sól na podłodze. Uwielbiałam te suknie i nie było wątpliwości, że gdy stałyśmy w wodzie ubrane w coś takiego, każdy mężczyzna zapominał, że to, co robi, jest szaleństwem. Gdy znajdowałyśmy się na miejscu, odsłonięte fragmenty skóry lśniły od soli, a gdy otwierałyśmy usta i śpiewałyśmy, nikt nie mógł się oprzeć pokusie. Niebezpieczeństwo kryjące się za naszą urodą dawało się dostrzec o wiele za późno.

Ocean była pełna niebezpieczeństw. Tak jak reszta ludzkości zakładałam, że najgorsze są góry lodowe lub huragany – różnego rodzaju katastrofy naturalne. Prawda była taka, że tych niebezpieczeństw można było niemal zawsze uniknąć. Prawdziwe niebezpieczeństwo stanowił głos ukryty w moim niezniszczalnym ciele.

Spójrzcie chociażby na „Titanica” – gazety ogłosiły, że statek wpadł na górę lodową. Ja wiedziałam, że odpowiadały za to Marilyn i Aisling, które śpiewem zwabiły go na niebezpieczny kurs. Na długo zanim inni ludzie mogli to zobaczyć, popłynęłam tam, żeby odszukać wrak. Marilyn odmówiła towarzyszenia mi, więc zrobiłam to sama. To było zaledwie po kilku miesiącach nowego życia, zanim miałam okazję sama zatopić statek; nie rozumiałam jeszcze jej odrazy. Nie wiedziałam, że potem ten widok będzie mnie prześladować. Matka Ocean zabrała mnie tam z łatwością, łagodnie kierując mnie do wraku. Byłam zaskoczona Jej gotowością, ostrożnością, z jaką prowadziła mnie tam, gdy poprosiłam Ją o coś tak dziwacznego. Onieśmielała mnie, ale ciekawość zwyciężyła.

Spodziewałam się, że statek wzbudzi mój podziw, ale myliłam się. To był straszny widok.

Statek złamał się na pół, a szczątki rozsiane były wszędzie wokół. Przyciągnęła mnie do niego słynna nazwa i miejsce, jakie zajmował w pamięci świata, ale okazał się milczącym cmentarzem metalu i śmieci. Porcelanowa lalka. Para butów. Talerz. Nagle uświadomiłam sobie, że gdybym przeszukała morskie dno, mogłabym znaleźć to, co pozostało z mojego statku. Rzeczy należące do mnie leżałyby rozsypane w piasku, tak samo jak te. To nie był sukces myśli inżynieryjnej. To nie było wydarzenie, które trafiło na czołówki gazet. Tyle pozostało po życiach, do których odebrania się przyczyniłyśmy. Jeden z setek nieznanych cmentarzy na dnie morza.

Dzisiaj jednak nie płynęłam, by spowodować takie zniszczenia. Dzisiaj moim celem była nieznana przyjaciółka. Ile miała lat? Skąd pochodziła? Jak się znalazła w takiej sytuacji? Pojawiły się też poważniejsze pytania. Skoro Matka Ocean potrzebowała jedzenia, tak jak mówiła nam rano, to dlaczego oszczędziła tę dziewczynę? Ocean słyszała pytanie, które zadawałam w myślach, ale najwyraźniej nie zamierzała udzielić mi odpowiedzi. Nie podobało mi się to, że moje myśli wydawały się napełniać Ją ciepłem.

Mogłam rozmawiać z Nią tak samo jak Marilyn, ale w tym momencie nie byłam pewna, jak blisko chcę Ją dopuścić. Oczywiście zrozumiałam Jej milczącą odpowiedź, gdy tylko dostrzegłam tę drobniutką istotę. Gdy wylądowałyśmy na brzegu, ledwie oświetlonym promieniami słońca, zobaczyłam naszą nową siostrę.

Była uderzająco piękna, tak drobna, że wydawała się krucha. Czarne włosy spadały jej na ramiona, gdy siedziała, obejmując tułów rękami. Jej twarz o miękkich rysach i ciemnych oczach odznaczała się pełną spokoju urodą. Jej widok wśród nas – a zapewne także jej głos – będzie nieodparcie piękny. Płakała cicho, gdy Marilyn i ja zbliżyłyśmy się do niej, ostrożnie wynurzając się z fal; nie chciałyśmy przerazić jej jeszcze bardziej.

Aisling jeszcze się nie pojawiła, a ja podejrzewałam, że celowo się ociągała. Nie zdziwiłoby mnie to, biorąc pod uwagę, jak przywitała mnie. Podeszłam do dziewczyny tak szybko, jak tylko mogłam, żeby nie wydać się straszna. Widziałyśmy w jej oczach lęk, gdy na nas patrzyła… ale także pewien podziw. Znałam to uczucie.

Odzwyczaiłam się od mówienia do ludzi, więc podskoczyłam lekko, gdy Marilyn odezwała się do niej.

– Jak masz na imię? – zapytała.

– Miaka – jęknęła drobna dziewczyna. Wstrząsnął nią niepowstrzymany szloch.

– Miako, nie musisz się bać. Nie skrzywdzimy cię. Jesteśmy tutaj, żeby ci pomóc – Marilyn przemawiała jak życzliwa nauczycielka, a Miaka popatrzyła na nią z zachwytem w oczach. Nie dziwiłam jej się.

– Czy jesteście aniołami? – zapytała, a Marilyn i ja musiałyśmy powstrzymać śmiech. Suknie, lśniąca skóra i otaczająca nas aura sprawiały, że zapewne właśnie tak wyglądałyśmy.

– Nie – odparła Marilyn. – Nie umarłaś, a my nie jesteśmy aniołami.

– Nie rozumiem. Umierałam… czułam to. Nie mogłam oddychać. – Gdy to mówiła, wróciły do mnie wspomnienia.

Z zaskakującą jasnością moje myśli wróciły do tamtej pierwszej i ostatniej chwili, w której wszystko się zmieniło. Czułam, jak mięśnie bolą mnie od walki z wodą, jak płuca płoną z wysiłku. Słyszałam upiorny głos wzywający mnie z ciemności. Wir ciemnej wody, moje usta otwierające się bezwiednie i odrętwienie, które stłumiło cały ból. Ponieważ znałam wodę, wiedziałam, że coś jest nie tak.

– Tak, umierałaś – powiedziała Marilyn. – Ale pragnęłaś żyć, prawda?

Miaka wydawała się zaszokowana.

– Tak! Tak! Błagałam, by pozwolono mi żyć i wtedy usłyszałam głos. Myślałam, że moi przodkowie wzywają mnie do domu.

Marilyn nadal starała się ją uspokoić.

– Przeżyłaś. Dostałaś drugą szansę, Miako.

– Żyję? Na pewno? Powinnam czuć ból, ale nie czuję. A wy wyglądacie jak anioły… Na pewno umarłam… – Urwała; zdawała się mówić bardziej do siebie niż do nas.

– Nie, kochanie, przeżyłaś – oznajmiłam. Już ją polubiłam; była taka mała i tak bardzo potrzebowała pomocy. Mogłam się nią zaopiekować, potrzebowała kogoś takiego jak ja. Nie wiedziałam jeszcze, czy siostry opiekują się nowymi na zmianę, ale nie było mowy, żebym pozwoliła Aisling zabrać ode mnie Miakę. Marilyn i ja zajmiemy się nią.

Miaka wpatrywała się w nasze twarze w poszukiwaniu cienia fałszu. Teraz, gdy patrzyła prosto na nas, widziałam w pełni jej urodę. Miałam przeczucie, że do tej pory nikt jej nie zauważał. Patrzyła na nas długo, ale szczerość w naszych twarzach przekonała ją, że mówimy prawdę.

– Ja żyję? Och… och, to cudownie! Och, dziękuję wam! Dziękuję z całego serca! – pisnęła, przypuszczając, że to my ją uratowałyśmy. – Och, proszę, możecie zabrać mnie do ojca?

Nie mogłam wykrztusić ani słowa. Słyszałam w jej głosie tęsknotę, którą dobrze znałam. Wiele szczegółów zaczęło się już zacierać, ale wiedziałam, że jeden z moich braci przeżył. Pragnęłam zobaczyć, jakie życie prowadzi, ale nie byłam pewna, czy nawet coś tak drobnego nie będzie miało poważnych konsekwencji, czy samo patrzenie na niego nie ściągnęłoby kłopotów. Nie mogłam ryzykować.

– Nie – powiedziała po prostu Marilyn.

– Ale… ale on będzie się zastanawiać, gdzie ja jestem. Wypadłam z łodzi, gdy popłynęłam łowić ryby z braćmi. Nie potrafię pływać… zwykle znacznie bardziej uważam. Nie widzieli, że wypadam za burtę, a ja nie zdążyłam nabrać oddechu, by ich zawołać. Ale będą wiedzieli, że wypadłam. Nie wiem, gdzie są teraz.

– Są daleko stąd, Miako, a ty nie możesz do nich wrócić. Przykro mi – powiedziała Marilyn głosem pełnym słodyczy, ale i stanowczości.

– Dlaczego…? – Twarz Miaki posmutniała.

– Powiedziałyśmy prawdę, gdy mówiłyśmy, że przeżyłaś. Pragnęłaś odzyskać swoje życie i tak się stało, ale za pewną cenę. Musisz zapłacić za swoją drugą szansę.

– To jasne, że musi. – Aisling pojawiła się za nami. Podeszła, kołysząc się z wdziękiem. – Coś mnie ominęło?

– Witaj, Aisling – powiedziała Marilyn. – Poznaj naszą najnowszą siostrę. To jest Miaka. – Marilyn wskazała drobną dziewczynę. Zauważyłam, że Miaka szybko podniosła oczy na słowo „siostra”.

– Witaj, Miako – odezwała się Aisling. Jej mina i głos były kompletnie obojętne.

– Właśnie miałyśmy jej opowiedzieć o nowym życiu. Czy mogę kontynuować?

– Po co sobie zawracać głowę? Nie wygląda, jakby miała wytrzymać. Daję jej, no, nie wiem, trzy dni. Najwyżej pięć – oznajmiła Aisling i odeszła kawałek. Miała ma myśli Miakę, ale mnie także to zabolało.

– Nie przejmuj się nią – wyszeptałam do Miaki. Aisling była najmniejszym z jej zmartwień, a przynajmniej tak powinno być.

– Aisling, zrób coś pożytecznego i stań w wodzie – poleciła stanowczo Marilyn.

– Niech będzie. – Aisling zeszła na brzeg, żeby stanowić nasze połączenie z Matką Ocean, a my z powrotem zajęłyśmy się naszą nową siostrą.

– Miako – zaczęła Marilyn. – Aisling, Kahlen i ja jesteśmy syrenami. Słyszałaś kiedyś o syrenach?

Miaka potrząsnęła głową.

– Jesteśmy śpiewaczkami z legend. Dawniej ludzie wierzyli w nas albo przynajmniej podejrzewali, że istniejemy, ale teraz jesteśmy siostrami w tajemnicy, ukryte przed światem. Należymy do Matki Ocean. Widzisz, Ona jest ogromną istotą i oddaje nieskończenie wiele całej ziemi. Aby była dość silna, by podtrzymać życie na planecie, musi jeść. Pomagamy Jej w tym, śpiewając dla Niej. Nie zdarza się to często, ale to nasz obowiązek, a teraz ty także będziesz musiała to robić, jeśli podejmiesz taką decyzję.

Widziałam, jak w jej głowie rodzą się pytania. Zastanawiałam się, które zada jako pierwsze.

– Co takiego je Matka Ocean? – zapytała.

– Ludzi – odparłam cicho.

– Ludzi?! – Wydawała się przerażona. Zobaczyłam, że jej twarz wykrzywia strach, a szloch pełen przerażenia zaraz wydostanie się na zewnątrz.

Marilyn szybko interweniowała.

– Tak, ale nie uczestniczymy w tym często. Raz na rok, czasem rzadziej. Ludzie często tracą życie w wodzie, a to pomaga. Ja próbowałam umrzeć celowo, a ty omal nie zginęłaś przez przypadek. Ale jeśli to nie wystarcza, my Jej pomagamy.

Miaka wysłuchała tego, a jej onyksowe oczy biegały niespokojnie w poszukiwaniu kolejnych pytań lub w oczekiwaniu wyjaśnień. To nie jest drobnostka, odkryć, że planeta ukrywa coś przed tobą.

Była znacznie spokojniejsza niż ja w swoim czasie. Ja jąkałam się, przerywałam i machałam rękami. Miaka najwyraźniej była nauczona panować nad sobą. Gdy zobaczyła, że dajemy jej czas, podniosła spojrzenie na Marilyn i zadała jedno z tuzinów pytań, jakie musiała mieć. Nie była całkowicie spokojna, ale przynajmniej nie histeryzowała.

– Powiedziałaś… powiedziałaś, że jeśli podejmę taką decyzję. A jeśli nie? – zapytała. Ja nie zadałam tego pytania. Miaka uwierzyła szybciej niż ja, może po prostu była bardziej inteligentna.

– Przykro mi, Miako, ale jeśli nie staniesz się jedną z nas, będziemy musiały pozwolić, by Matka Ocean cię zabrała. Powinnaś była umrzeć przed chwilą, dlatego pozwoliłybyśmy Jej na to. Jeśli jednak postanowisz zostać, opowiemy ci, jak teraz będzie wyglądać twoje życie. – Głos Marilyn jak zawsze był pełen słodyczy.

Modliłam się, by Miaka została. Pragnęłam z nią być! Nie mogłabym sprzeciwić się, gdyby Matka Ocean rozkazała mi wciągnąć Miakę do wody, ale nie wiedziałam, czy moje serce zniosłoby, gdybym musiała to zrobić. Miałam nadzieję, że nasze twarze jasno jej mówią, że nam na niej zależy. Cóż, przynajmniej dwóm z nas.

– Idź od razu do wody, skarbie, nie poradzisz sobie! – zawołała Aisling. Spacerowała bez celu na przybrzeżnej płyciźnie, w ogóle niezainteresowana.

Rzuciłam jej spojrzenie – proszę, istniał ktoś, komu umiałabym zrobić krzywdę.

– Naprawdę – powiedziałam cicho do Miaki. – Nie przejmuj się nią. Nie będziesz jej widywać zbyt często.

Miaka patrzyła na mnie poważnie. Nasze oczy spotkały się. Wiedziałam, że jestem zachłanna, ponieważ Marilyn ma niedługo odejść, ale jeśli miało nas znowu zostać trzy, chciałam, żeby Miaka z nami została. Uśmiechnęłam się do niej i miałam nadzieję, że ona widzi moją życzliwość. Miaka przeniosła spojrzenie na Marilyn.

– Ty jesteś Marilyn, prawda? – zapytała. Marilyn skinęła głową. – Czy mogę się dowiedzieć, jak będę żyła… zanim podejmę decyzję?

– Tak – odparła Marilyn i powtórzyła to, co powiedziała do mnie osiem lat temu: – Jeśli do nas dołączysz, będziesz musiała wszystko pozostawić. Nie będziesz mogła nigdy wrócić do swojej rodziny. Zostaniesz czwartą syreną; tylko tyle może nas być jednocześnie. Gdy Matka Ocean nie będzie potrzebowała naszej pomocy, możemy żyć, jak tylko chcemy. Jest kilka zasad, ale to wyjaśnię później. Możesz żyć sama, tak jak Aisling, chociaż na początku najlepiej będzie, jeśli zostaniesz z kimś. Może ci się wydawać, że twoje ciało jest zamrożone. Nie będziesz się starzeć, nie zachorujesz i nie umrzesz, dopóki jesteś syreną. Gdy twój czas się skończy, twoje ciało straci swą niezwykłość, i zaczniesz się starzeć. Będziesz wtedy mogła wyjść za mąż, mieć rodzinę, robić, co tylko zechcesz. Twoje życie należy teraz do Matki Ocean, ale tamto życie będzie wyłącznie twoje, a ty będziesz miała przewagę nad większością ludzi, ponieważ będziesz miała czas, by się doskonalić. To niemalże jak dodatkowy dar. Będziesz miała wyjątkowy charakter, chociaż możesz nie wiedzieć, skąd się to wzięło. Na przykład ja jestem znacznie odważniejsza niż byłam. Gdy porzucę to życie, nie będę pamiętać zdarzeń, które mnie taką uczyniły, ale to nie zmieni mojego charakteru – to część tego, jaka teraz jestem. Jednak do tego czasu nie wolno ci zrobić nic, co mogłoby wyjawić światu naszą tajemnicę. Oznacza to, ogólnie rzecz biorąc, że nie możesz nawiązywać bliskich kontaktów z ludźmi. Pomijając to, że oni się zestarzeją, podczas gdy ty pozostaniesz młoda, nie będziesz mogła się do nich odzywać. Twój głos będzie ich wabić do wody i sprawi, że zapragną utonąć. Takie właśnie jesteśmy. Nawet jeśli w pobliżu nie będzie wody, mogą próbować czegoś takiego jak włożenie głowy do zlewu. Możesz odzywać się do nas i w każdej chwili możesz rozmawiać z Matką Ocean, ale dla ludzi jesteś śmiertelnie niebezpieczna. Jesteś w tej chwili bronią. Niezwykle piękną bronią. Nie będę cię okłamywać, takie życie jest bardzo samotne, ale gdy się skończy, zaczniesz żyć naprawdę. Wszelkie zmiany, jakie w tobie zajdą, staną się częścią twojej osobowości, twoje pasje pozostaną z tobą. Wystarczy, że teraz złożysz w ofierze swoje posłuszeństwo i czas – zakończyła Marilyn.

Miaka słuchała tego wszystkiego uważnie, a ja podziwiałam jej opanowanie. Przed chwilą otarła się o śmierć, została rozłączona z rodziną i usłyszała, że jest śmiertelnie niebezpieczna. Mimo to zachowywała się racjonalnie, a lśniące w jej oczach łzy nie odbierały jej zdolności trzeźwego myślenia.

Była odważniejsza ode mnie – naprawdę zastanawiała się, czy nie byłoby lepiej, gdyby została zabrana przez Matkę Ocean. Z każdą mijającą sekundą coraz bardziej obawiałam się, że dojdzie do wniosku, iż wszystko, nawet śmierć, będzie lepsze od takiego życia. Próbowałam w myślach nakłaniać ją, by została. Popatrzyła na Marilyn i przygotowała się, by usłyszeć odpowiedź na jedno z najważniejszych pytań.

– Jak długo? – zapytała.

– Sto lat – odparła Marilyn.

Miaka znowu się zamyśliła. Zastanawiałam się, co takiego rozważała. Ja podchodziłam do życia zbyt emocjonalnie, by tyle się zastanawiać. Przez długą chwilę panowała cisza. Nawet Matka Ocean cierpliwie czekała, co Miaka zdecyduje. Dziewczyna przygryzła na moment wargi i w końcu spojrzała na nas.

– Nie obawiam się śmierci. Nie chcę krzywdzić ludzi, ale pragnę innego życia. Innego niż to, jakie prowadziłam. – Wstała. – Zostanę. Dołączę do was.

Aisling nic nie zrobiła. Marilyn odetchnęła z ulgą, a ja podeszłam bliżej, żeby przytulić Miakę. Bez wahania pozwoliła mi na to.

– Witam wśród syrenich sióstr – szepnęłam jej do ucha.