Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Tak blisko - ebook

Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
6 lutego 2013
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Tak blisko - ebook

Kiedy Jacqueline przyjechała za swoim chłopakiem, do college’u, nie spodziewała się, że już niebawem Kennedy zakończy wieloletni związek. Teraz dziewczyna musi odnaleźć się w zupełnie obcej rzeczywistości – jest singielką, studiuje nie na tej uczelni, na której chciała, a byli znajomi traktują ją jak powietrze.

Pewnej nocy, tuż po wyjściu z imprezy, Jacqueline zostaje zaatakowana przez Bucka, przyjaciela jej byłego chłopaka. Ocalona przez nieznajomego, Lucasa, który wydaje się być przypadkowo we właściwym miejscu i o właściwym czasie, dziewczyna chce tylko zapomnieć o koszmarnym wydarzeniu. Szybko okazuje się jednak, że Buck nie odpuszcza, a fałszywie pojmowana lojalność między studentami pozwala mu działać bezkarnie.

Tylko od Jacqueline zależy, czy pozostanie ofiarą, czy odważy się przyjąć pomoc Lucasa, który wyraźnie nie jest z nią szczery, i mówić głośno o tym, o czym wolałaby milczeć.

Kategoria: Dla młodzieży
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7686-189-0
Rozmiar pliku: 2,7 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Rozdział 1

Nigdy dotąd nie zwróciłam uwagi na Lucasa, zupełnie jakby nie istniał. Aż do tej nocy. A potem nagle wszędzie go było pełno.

Wymknęłam się z halloweenowej imprezy, choć zabawa trwała w najlepsze. Przemykając się pomiędzy samochodami stłoczonymi na parkingu za budynkiem bractwa mojego byłego chłopaka, wystukałam wiadomość do współlokatorki. Był piękny, ciepły wieczór – jak przystało na babie lato na Południu. Z szeroko otwartych okien dobiegały dźwięki muzyki, zagłuszanej od czasu do czasu przez wybuchy śmiechu, pijackie wrzaski i wołania o następne drinki.

Tego wieczora ja byłam kierowcą i to do mnie należało odstawienie Erin w jednym kawałku do akademika na drugim końcu kampusu, nawet gdybym sama nie była w stanie wysiedzieć na imprezie ani chwili dłużej. Wysłałam jej więc wiadomość, żeby zadzwoniła lub przysłała SMS, gdy będzie gotowa do powrotu. Tuż przed wyjściem widziałam ją w zmysłowym, podlanym tequilą tańcu z jej chłopakiem, Chazem; później trzymając się za ręce, ruszyli na górę do jego pokoju. Mogło się więc okazać, że wezwie mnie dopiero nad ranem. A wówczas, podczas krótkiej drogi od frontowego ganku do mojej małej ciężarówki, pewnie spali się ze wstydu. Ta myśl sprawiła, że parsknęłam śmiechem.

Wcisnęłam „wyślij” i zaczęłam grzebać w torbie w poszukiwaniu kluczyków. Chmury przesłoniły księżyc, a światło z okien budynku nie docierało na sam koniec parkingu, szukałam więc po omacku. Zaklęłam i wbiłam w ziemię obcas buta, kiedy nadziałam się palcem na ostry czubek mechanicznego ołówka. Byłam pewna, że skaleczył mnie do krwi. Z kluczykami w garści wsadziłam palec do ust. Lekko metaliczny smak świadczył o tym, że skóra rzeczywiście została przecięta.

– Wiedziałam – mruknęłam pod nosem i otworzyłam drzwiczki.

Przez parę następnych sekund byłam tak zdezorientowana, że nie docierało do mnie, co się dzieje. W jednej chwili otwierałam samochód, a w następnej leżałam na siedzeniu twarzą do dołu, unieruchomiona, nie mogąc oddychać. Daremnie próbowałam się podnieść, przygniatał mnie jakiś duży ciężar.

– Ten diabelski stroik pasuje do ciebie, Jackie. – Głos był bełkotliwy, ale znajomy.

Pierwsza moją myślą było: „Nie nazywaj mnie tak”. Zapomniałam jednak o tych protestach, gdy poczułam ze zgrozą, że ktoś podciąga moją, już i tak króciutką sukienkę. Miałam zupełnie unieruchomioną prawą rękę, wciśniętą pomiędzy oparcie a bok tułowia. Lewą dłoń położyłam płasko na siedzeniu obok twarzy i próbowałam się podnieść, ale napastnik zdjął łapę z mojego uda i zacisnął mi palce wokół nadgarstka. Krzyknęłam, kiedy wykręcił mi rękę do tyłu. Przedramieniem przycisnął górną część moich pleców. Nie mogłam się ruszyć.

– Złaź ze mnie, Buck. Puść mnie. – Mój głos się załamywał, ale starałam się mówić stanowczo. Jego oddech cuchnął piwem, a pot czymś mocniejszym, zaczęło mi się zbierać na wymioty.

Wolna ręka Bucka wróciła na moje lewe udo, a on przesunął się i leżał teraz całym ciężarem na moim prawym boku. Drzwi ciężarówki były nadal otwarte, a moje stopy wystawały na zewnątrz. Próbowałam zgiąć kolano i wsunąć nogę pod siebie, ale on się tylko śmiał z moich żałosnych wysiłków. Gdy wsadził mi łapę między nogi, krzyknęłam i próbowałam je złączyć, ale było już za późno. Szarpałam się i wyrywałam, żeby go z siebie zrzucić, ale w końcu dotarło do mnie, że nie mam z nim szans, więc zaczęłam błagać.

– Przestań, Buck. Proszę. Jesteś po prostu pijany, jutro będziesz tego żałować. O, mój Boże…

Wepchnął kolano między moje nogi, poczułam na biodrze powiew chłodniejszego powietrza. Potem usłyszałam dźwięk rozsuwanego suwaka i jego rechot tuż przy uchu. Wtedy zaprzestałam racjonalnej argumentacji, zaczęłam szlochać.

– Nie-nie-nie-nie-nie… – Przygnieciona jego ciężarem nie mogłam złapać tchu by krzyczeć, zresztą usta miałam wciśnięte w tapicerkę, która tłumiła moje protesty. Szarpałam się beznadziejnie i nie mogłam uwierzyć, że facet, którego znałam od przeszło roku i który nigdy, przez cały okres gdy chodziłam z Kennedym, nie zachował się wobec mnie niewłaściwie, rzucił się na mnie w moim własnym samochodzie, na parkingu pod siedzibą bractwa studenckiego.

Ściągnął mi majtki do kolan, a gdy próbował całkiem je zdjąć, podjęłam kolejną próbę wyrwania się. Skończyło się na tym, że usłyszałam trzask rozrywanego materiału.

– Jezu, Jackie, zawsze wiedziałem, że jesteś wspaniałą dupą, ale… Chryste, dziewczyno!

Znowu wepchnął rękę między moje nogi i na ułamek sekundy uniósł się nieco, dzięki czemu mogłam nabrać w płuca powietrza i krzyknąć. Wypuścił mój nadgarstek, uderzył mnie w tył głowy i wcisnął moją twarz w skórzaną tapicerkę samochodu, by mnie uciszyć. Prawie nie mogłam oddychać.

Moja lewa, wykręcona ręka nawet po uwolnieniu była bezużyteczna. Opuściłam ją na podłogę auta i próbowałam się odepchnąć, ale obolałe mięśnie odmówiły posłuszeństwa.

– Proszę, nie. Proszę, nie. O, Boże. Przestań, przestań, przestań… – skomlałam rozpaczliwie w siedzenie, łzy mieszały się na mojej twarzy ze śliną. Nienawidziłam własnego żałosnego, słabiutkiego głosu.

Buck uniósł się na moment – zrezygnował albo zmieniał pozycję – nie czekałam, żeby się przekonać. Odwróciłam się, podkuliłam nogi pod siebie, rozdzierając sprężystą skórę tapicerki ostrymi końcami szpilek, i odskoczyłam na drugą stronę siedzenia. Krew dudniła mi w uszach, moje ciało sprężyło się do walki lub ucieczki. Złapałam za klamkę i zamarłam, bo Bucka nie było już w kabinie.

W pierwszej chwili nie zrozumiałam, dlaczego stoi obok ciężarówki, oglądając się za siebie. A potem jego głowa odskoczyła dwukrotnie. Buck rzucił się z furią do przodu, ale jego pięści trafiły w powietrze. Dopiero kiedy zatoczył się do tyłu i oparł się o samochód, zobaczyłam, z czym – a raczej z kim – walczył.

Nieznany mi wyprowadził kolejne dwa celne ciosy w szczękę mojego prześladowcy, a potem uskoczył w bok. Krwawiący z nosa Buck daremnie próbował oddać, w końcu rzucił się naprzód ze spuszczoną głową, jak byk. Był to już jednak ostatni atak, bo nieznajomy trafił go hakiem w szczękę. Głowa Bucka podskoczyła do góry jak piłka, a wówczas łokieć przeciwnika trafił go w skroń, aż zadudniło. Znowu zderzył się z bokiem samochodu, odepchnął się i ponownie runął na nieznajomego. A ten, zupełnie jakby cała walka została ustawiona przez choreografa, złapał Bucka za ramiona, odepchnął mocno i uderzył kolanem w brodę. Buck z jękiem padł na ziemię i leżał skulony.

Nieznajomy patrzył na niego z góry, z zaciśniętymi pięściami i lekko ugiętymi łokciami, gotów w razie potrzeby wymierzyć kolejny cios. Ale nie było już takiej potrzeby. Buck niemal stracił przytomność. Kuliłam się przy przeciwległych drzwiach i ciężko dyszałam, panika powoli zaczęła ustępować, ale szok narastał. Z ust wyrwał mi się jakiś skowyt i wybawca przeniósł spojrzenie na mnie. Butem przetoczył Bucka na bok, podszedł do drzwi i zajrzał do wnętrza samochodu.

– Wszystko w porządku? – Jego głos był cichy i ostrożny. Chciałam powiedzieć, że tak. Chciałam kiwnąć głową. Ale nie mogłam. Nie było w porządku. – Zadzwonię pod dziewięćset jedenaście. Potrzebujesz pomocy medycznej, czy wystarczy wezwać policję?

Wyobraziłam sobie, jak policja kampusowa podjeżdża z wyciem syren, a zaciekawieni imprezowicze wysypują się z budynku. Poza Erin i Chazem w zabawie z okazji Halloween uczestniczyło również wielu innych moich znajomych. Ponad połowa z nich była niepełnoletnia i pijana. Gdyby zainteresowała się nimi policja, winą obarczono by mnie. Stałabym się wyrzutkiem.

Potrząsnęłam głową.

– Nie dzwoń. – Mój głos brzmiał głucho, jak zza grobu.

– Nie wzywać pogotowia?

Odchrząknęłam i pokręciłam głową.

– Nie wzywaj nikogo. Nie chcę policji.

Ze zdziwienia otworzył usta. Zajrzał w głąb samochodu.

– Czyżby tylko mi się wydawało, że ten facet próbował cię zgwałcić? – Wzdrygnęłam się, słysząc to ohydne słowo. – Nie chcesz, żebym wezwał policję? – Pokręcił głową i jeszcze raz na mnie popatrzył. – A może niepotrzebnie wam przerwałem?

Głośno wciągnęłam powietrze, łzy napłynęły mi do oczu.

– N-nie. Ale po prostu chcę wrócić do domu.

Buck jęknął i przewrócił się na plecy.

– Ożeż w mordę… ja pie… – mamrotał, nie otwierając oczu. Jednego, zapuchniętego, przypuszczalnie i tak nie zdołałby otworzyć.

Mój wybawca spojrzał na niego i mocno zacisnął zęby. Przechylił głowę na bok, wyprostował się i opuścił ręce.

– Dobrze. Odwiozę cię.

Pokręciłam głową. Nie po to uniknęłam jednego ataku, by zaraz potem wsiąść do samochodu nieznajomego faceta, aż taka głupia nie jestem.

– Mogę prowadzić – wychrypiałam. Spojrzałam na leżącą na desce rozdzielczej torebkę. Była otwarta, a cała jej zawartość rozsypała się po podłodze i siedzeniu kierowcy. Obcy chłopak pochylił się i podniósł kluczyki walające się wśród rozmaitych drobiazgów osobistych.

– O ile się nie mylę, to tego właśnie szukałaś. – Zakołysał nimi na palcu, a ja uświadomiłam sobie nagle, że nadal siedzę odsunięta od niego na maksymalną odległość.

Oblizałam wargi i poczułam na języku smak krwi. Przesunęłam się ostrożnie w krąg słabego światła sufitowej lampki, pilnując, by dół sukienki był cały czas obciągnięty. Czułam zawroty głowy na samą myśl o tym, do czego przed chwilą o mało nie doszło. Drżącą ręką sięgnęłam po kluczyki.

Chłopak zmarszczył brwi, zacisnął kluczyki w garści i opuścił rękę.

– Nie mogę ci pozwolić prowadzić. – Z jego miny wywnioskowałam, że moja twarz musiała się prezentować katastrofalnie.

– Co? – Nie cofnęłam ręki wyciągniętej po kluczyki. – Dlaczego?

Na palcach zaczął wyliczać powody:

– Cała się trzęsiesz, pewnie wskutek niedawnej napaści. Nie mam pojęcia, czy naprawdę nie odniosłaś obrażeń. I prawdopodobnie piłaś.

– Nie piłam! – warknęłam. – Dzisiaj moja kolej siedzenia za kółkiem.

Uniósł brew i rozejrzał się dokoła.

– A kogo masz odwieźć? Tak na marginesie, gdyby ktoś dzisiaj z tobą był, zapewne nic by ci nie groziło. A tymczasem wyszłaś na parking sama i kompletnie nie zwracałaś uwagi na otoczenie. To wyjątkowa nieodpowiedzialność.

Nagle ogarnęła mnie złość. Złość na Kennedy’ego, który dwa tygodnie temu złamał mi serce i dlatego nie miał kto odprowadzić mnie do samochodu. Złość na Erin, która namówiła mnie do udziału w tej głupiej imprezie i jeszcze większa złość na samą siebie, że się na to zgodziłam. Wściekłość na tego półprzytomnego dupka, który leżał zapluty i zakrwawiony na betonie kilka metrów dalej. I nieprzytomna furia na nieznajomego, który trzymał moje kluczyki od ciężarówki jakby były zakładnikami, i zarzucał mi bezmyślność i niefrasobliwość.

– A więc to moja wina, że zostałam zaatakowana? – Gardło mnie bolało, ale przezwyciężyłam ból. – To moja wina, że nie mogę przejść z budynku do samochodu, żeby jeden z was nie próbował mnie zgwałcić?! – Rzuciłam mu w twarz to okropne słowo, by udowodnić, że mogę je wymówić.

– „Jeden z was?” Porównujesz mnie z tym gnojem? – Wskazał Bucka, nie odrywając ode mnie wzroku. – W niczym go nie przypominam. – Dopiero w tym momencie zauważyłam cienki, srebrny kolczyk w jego dolnej wardze, po lewej stronie.

Wspaniale. Byłam na parkingu sama, z oburzonym, zakolczykowanym facetem, który trzymał w garści moje kluczyki od samochodu. Moja wytrzymałość się wyczerpała, na dzisiaj miałam już dość. Z ust wyrwał mi się szloch, choć bardzo starałam się panować nad sobą.

– Czy możesz oddać mi kluczyki? Proszę. – Wyciągnęłam rękę, pragnąc, by jej drżenie ustało.

Nieznajomy chłopak przełknął ślinę i nadal na mnie patrzył. Nie mogłam oderwać spojrzenia od jego czystych oczu. W mroku nie potrafiłam określić ich koloru, ale niesamowicie kontrastowały z ciemnymi włosami. Jego głos złagodniał, stał się mniej wrogi.

– Mieszkasz w kampusie? Pozwól, że cię odwiozę. Potem wrócę tu na piechotę i zabiorę z parkingu swój pojazd.

Nie miałam już sił do walki, więc kiwnęłam głową i sięgnęłam po leżącą nadal na desce rozdzielczej, żeby nie zawadzała, torbę. Nieznajomy pomógł mi podnieść z podłogi błyszczyk do ust, portfel, tampony, spinki do włosów, długopisy i ołówki. Wrzucił to wszystko do torby, po czym sięgnął po ostatni walający się po podłodze przedmiot: paczuszkę prezerwatyw. Chrząknął i podał mi ją.

– To nie moje! – Odsunęłam się gwałtownie.

Zmarszczył brwi.

– Jesteś pewna?

Zacisnęłam zęby, żeby znowu nie wybuchnąć gniewem.

– Absolutnie!

Obejrzał się na Bucka.

– Bydlak. Prawdopodobnie nie chciał… – przeniósł wzrok na moją twarz, potem znowu zerknął na Bucka i skrzywił się – …hmmm… zostawić dowodów.

Nie mogłam nawet o tym myśleć. Mój wybawca wsunął kwadratowy pakiecik do przedniej kieszeni dżinsów.

– Wyrzucę to. Nie chcę, by je odzyskał. – Wsiadł do samochodu i uruchomił silnik, ale spojrzał jeszcze na mnie ponuro. – Na pewno nie chcesz, żebym wezwał policję?

Od strony budynku dobiegł głośny śmiech. Pokręciłam głową. W środkowym oknie, jak w ramce, ukazał się Kennedy obejmujący w tańcu dziewczynę w białej, tiulowej toalecie z głębokim dekoltem, ze skrzydłami na plecach i aureolą nad głową. No, wspaniale. Po prostu idealnie.

Podczas zmagań z Buckiem zgubiłam diabelską czapeczkę z rogami, którą Erin wcisnęła mi na głowę, kiedy siedziałam na skraju łóżka i marudziłam, że nie chcę iść na ten głupi bal przebierańców. Bez tego akcesorium byłam po prostu dziewczyną w krótkiej, czerwonej, naszywanej cekinami sukience.

– Na pewno.

Gdy wyjeżdżaliśmy z parkingu, światła samochodu padły na Bucka. Osłonił ręką oczy i próbował podnieść się do pozycji siedzącej. Nawet z tej odległości zdołałam dostrzec jego opuchnięte wargi, zdefasonowany nos i podbite oko.

Gdybym to ja siedziała za kierownicą, pewnie próbowałabym go przejechać.

Podałam wybawcy nazwę swojego akademika i wbiłam wzrok w okno pasażera. Podczas całej jazdy przez teren kampusu nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Objęłam się ramionami, próbując powstrzymać dreszcze, które wstrząsały mną co pięć sekund. Nie chciałam, by zauważył, że nie jestem w stanie ich opanować.

Parking przed akademikiem był prawie pełen, wszystkie miejsca w pobliżu wejścia zostały zajęte. Nieznajomy zaparkował moją ciężarówkę od tyłu, wyskoczył i obszedł samochód, żeby pomóc mi wysiąść. Trzęsłam się tak, że o mało nie upuściłam kluczyków, które mi oddał po zamknięciu centralnego zamka.

– Masz identyfikator? – zwrócił się do mnie, gdy stanęliśmy pod drzwiami.

Rozdygotanymi rękami odpięłam klapę torby i wyjęłam plastikową kartę. Gdy wziął ją ode mnie, spostrzegłam krew na kostkach jego palców. Zachłysnęłam się powietrzem.

– O, mój Boże. Ty krwawisz.

Zerknął na swoją dłoń i pokręcił głową.

– Nie. To głównie jego krew. – Zacisnął usta i wsunął kartę do czytnika w drzwiach. Czyżby zamierzał wejść ze mną do dormitorium? Bałam się, że nie dam rady już dłużej nad sobą panować.

Otworzył drzwi i zwrócił mi identyfikator. W padającym z holu świetle mogłam wreszcie przyjrzeć się jego oczom – były jasne, szaroniebieskie.

– Na pewno nic ci nie jest? – zapytał ponownie. Poczułam, że skóra na mojej twarzy się ściąga.

Spuściłam głowę i schowałam kartę do torby.

– Tak, czuję się świetnie – skłamałam bez sensu.

Westchnął z niedowierzaniem i przeciągnął ręką po włosach.

– Chcesz, żebym po kogoś zadzwonił?

Potrząsnęłam głową. Chciałam tylko schronić się w swoim pokoju, zanim się całkiem rozsypię.

– Nie, dziękuję. – Minęłam chłopaka, starając się o niego nie otrzeć i ruszyłam w stronę schodów.

– Jackie? – zawołał cicho za mną, nie ruszając się od drzwi. Zacisnęłam palce na poręczy i obejrzałam się. Nasze oczy się spotkały. – To nie była twoja wina.

Przygryzłam wargę – bardzo mocno – i kiwnęłam głową. A potem biegiem ruszyłam na górę, łomocząc butami o betonowe schody. Na drugim podeście zatrzymałam się nagle i spojrzałam na drzwi. Odszedł.

Nie znałam jego imienia, nigdy dotąd go nie widziałam. Nie miałam pojęcia, kim jest. A tymczasem on zwrócił się do mnie po imieniu. W dodatku nie było to imię wydrukowane na identyfikatorze – Jacqueline – tylko Jackie, imię nadane mi przez Kennedy’ego w pierwszej klasie szkoły średniej.

* * *

Dwa tygodnie wcześniej:

– Wejdziesz do mnie? A może gdzieś się wybierzemy? Erin zostanie na weekend u Chaza… – mówiłam figlarnym, śpiewnym głosem. – Jego współlokator wyjechał, więc do niedzieli Chaz ma pokój do własnej dyspozycji.

Za miesiąc wypadała trzecia rocznica naszego związku z Kennedym, więc nie czułam się skrępowana. Erin ostatnio nazwała nas starym małżeństwem. Odpowiedziałam: „Zazdrośnica”, a ona dała mi kuksańca.

– Yyyy… tak. Wpadnę na chwilę.

Gdy wjechał na parking pod akademikiem i szukał miejsca do zaparkowania, miał twarz bez wyrazu, ale rozcierał sobie kark. Ogarnęło mnie złe przeczucie, bo przecież wiadomo, że pocieranie karku to oznaka stresu. Z trudem przełknęłam ślinę.

– Wszystko w porządku? – zapytałam.

– Tak. Oczywiście. – Zerknął na mnie i zaparkował na pierwszym wolnym miejscu, dosłownie wciskając swoje bmw między dwa pickupy. Kennedy? Ten, który nigdy, przenigdy nie ustawiał swojego cennego, importowanego auta na ograniczonej przestrzeni, żeby mu ktoś nie uszkodził lakieru? I którego zbyt energiczne zatrzaskiwanie drzwi doprowadzało do szału? Coś go gryzło. Wiedziałam, że bardzo się przejmował egzaminami, szczególnie matematyką. Na domiar złego, następnego wieczora jego stowarzyszenie studenckie organizowało imprezę integracyjną – wyjątkowo głupio, bo w weekend poprzedzający sesję.

Weszliśmy do budynku i ruszyliśmy na górę tylnymi schodami. Gdy byłam sama, unikałam ich jak ognia. Ale teraz, mając za plecami Kennedy’ego, nie bałam się, odrzucały mnie tylko brudne ściany z poprzylepianą gumą do żucia i zatęchły, kwaśny odór. Ostatnie stopnie pokonałam biegiem, żeby jak najszybciej znaleźć się na korytarzu.

Otwierając pokój, obejrzałam się na Kennedy’ego i z politowaniem pokręciłam głową na widok penisa wymalowanego przez kogoś na ulokowanej przy naszych drzwiach białej tablicy, na której zwykle ja i Erin zostawiałyśmy wiadomości sobie nawzajem i innym współmieszkańcom. Młodzież z koedukacyjnych akademików nie była tak dojrzała, jak w opisach na stronach internetowych uczelni. Czasami odnosiłam wrażenie, że mieszkam z gromadą dwunastolatków.

– Możesz jutro zadzwonić do stowarzyszenia i powiedzieć, że jesteś chory. – Położyłam dłoń na ramieniu Kennedy’ego. – Zostań ze mną. Zaszyjemy się tutaj na cały weekend, będziemy się uczyć, zamówimy sobie jedzenie na wynos i… znajdziemy sposób na rozładowanie stresu. – Uśmiechnęłam się prowokacyjnie. A on wbił oczy we własne buty.

Moje serce zaczęło szybciej bić, zrobiło mi się gorąco. Coś zdecydowanie było nie tak! Chciałam, żeby wyrzucił to z siebie jak najprędzej, bo umysł podsuwał mi coraz bardziej niepokojące możliwości. Od dawna nie było między nami żadnych konfliktów ani sporów – czułam się zdezorientowana.

Kennedy wszedł do pokoju i usiadł na krześle przy biurku, zamiast na moim łóżku.

Podeszłam do niego tak blisko, że nasze kolana się zetknęły. Chciałam usłyszeć, że jest po prostu w złym humorze albo że zamartwia się nadchodzącymi egzaminami. Z mocno bijącym sercem położyłam rękę na jego ramieniu.

– Kennedy?

– Jackie, musimy porozmawiać.

Puls walił mi w uszach coraz głośniej, ręka spoczywająca na jego ramieniu opadła. Przysiadłam na skraju łóżka, około metr od niego. Milczałam, bo tak zaschło mi w ustach, że nie mogłam przełknąć, nie mówiąc już o powiedzeniu czegokolwiek.

On również milczał i unikał mojego wzroku. To trwało przez kilka, długich jak wieczność, minut. W końcu podniósł na mnie oczy. Był smutny. O, Boże! Obożeobożeoboże!

– Mam pewien… problem. Z innymi dziewczynami.

Zamrugałam powiekami. Dobrze, że siedziałam. Gdybym stała, to pewnie nogi ugięłyby się pode mną i wylądowałabym na podłodze.

– Co to znaczy? – wychrypiałam. – Co to za „problem” i z jakimi „innymi dziewczynami”?

Westchnął ciężko.

– To nie jest tak. Naprawdę. To znaczy, nic nie zrobiłem.

– Odwrócił spojrzenie i znowu westchnął. – Ale chyba chcę.

Czego, do diabła?

– Nie rozumiem. – Mój mózg gorączkowo starał się znaleźć wyjaśnienie, ale wszelkie ewentualne możliwe rozwiązania były nie do przyjęcia.

Kennedy dwukrotnie przemierzył pokój, potem usiadł na skrawku krzesła, pochylił się do przodu, oparł łokcie na kolanach i złożył ręce.

– Wiesz, jak ważna jest dla mnie przyszła kariera prawnika i polityka.

Kiwnęłam głową, nadal oniemiała ze zdumienia. Starałam się za nim nadążyć.

– Znasz stowarzyszenie studentek współpracujące z naszym bractwem?

Znowu kiwnęłam głową. Tego właśnie obawiałam się najbardziej, gdy wstąpił do bractwa. Najwyraźniej niedostatecznie się obawiałam.

– Jest tam dziewczyna, a właściwie kilka dziewczyn, które… cóż.

Starałam się, by mój głos zabrzmiał spokojnie i rozsądnie:

– Kennedy, to nie ma sensu. Chyba nie chcesz powiedzieć, że mnie zdradziłeś, czy że chcesz.

Popatrzył mi prosto w oczy, żeby nie było żadnej pomyłki.

– Chcę.

Poczułam się tak, jakbym zainkasowała cios w brzuch, mój mózg odmawiał przyjęcia do wiadomości jego słów. Fizyczną napaść potrafiłby zrozumieć.

– „Chcę”? Co to znaczy „chcę”?

Zerwał się z krzesła, przeszedł te kilka metrów do drzwi i z powrotem.

– A jak sądzisz, co to znaczy? Jezu! Czy naprawdę muszę to powiedzieć?

Wytrzeszczyłam na niego oczy.

– A dlaczego nie? Dlaczego nie miałbyś tego powiedzieć, skoro wyobrażasz sobie, że to robisz? Dlaczego, do cholery, tego nie powiesz?! I co to ma wspólnego z twoją przyszłą karierą zawodową…?

– Właśnie do tego zmierzam. Jak wiadomo, najgorszą rzeczą, która może przytrafić się kandydatowi na polityka czy wybranemu reprezentantowi, jest zamieszanie w skandal o podłożu seksualnym. – Spojrzał mi w oczy z taką miną, jaką przybierał zwykle uczestnicząc w debatach. – Jestem tylko człowiekiem, Jackie. Skoro teraz odczuwam nieprzeparty pociąg do… powiedzmy, hulaszczego życia, to zapewne później również będę go miał, może nawet jeszcze silniejszy. Ale jeśli wtedy mu ulegnę, to może być zabójcze dla mojej kariery. – Bezradnie rozłożył ręce. – Nie mam wyboru, Jackie. Muszę się wyszaleć teraz, dopóki mogę to zrobić bez szkody dla przyszłej pozycji zawodowej.

„To się nie dzieje naprawdę” – powtarzałam sobie. „Chłopak, z którym chodzę od trzech lat, nie zrywa ze mną po to, by bez ograniczeń hulać w akademiku”. Mrugałam powiekami i próbowałam wziąć głęboki oddech, ale bez powodzenia. W pokoju zabrakło tlenu. Gapiłam się na niego w milczeniu.

Zacisnął zęby.

– Okej, widzę, że zerwanie z tobą w możliwie bezbolesny sposób nie było dobrym pomysłem.

– To ma być „bezbolesny” sposób? Rozstajesz się ze mną, żeby pieprzyć inne dziewczyny? Bez poczucia winy? Mówisz poważnie?

– Śmiertelnie poważnie.

Ostatnią moją myślą, zanim zdzieliłam go w łeb podręcznikiem ekonomii, była: „Jak on może posługiwać się w takiej chwili tak wyświechtanym frazesem?”Rozdział 2

Obudził mnie głos Erin.

– Jacqueline Wallace, rusz wreszcie dupę z łóżka i idź ratować własną średnią. Na litość boską, gdybym to ja pozwoliła facetowi zniszczyć swoją pozycję na studiach, to gadaninie nie byłoby końca.

Wydałam protestacyjny pomruk, ale wystawiłam nos spod kołdry i zerknęłam na nią.

– Jaką pozycję na studiach?

Stała z rękami na biodrach, owinięta ręcznikiem, najwyraźniej dopiero co wyszła spod prysznica.

– Ha, ha, ha. Bardzo śmieszne. Wstawaj!

Pociągnęłam nosem i nawet nie drgnęłam.

– Doskonale zaliczyłam wszystkie inne przedmioty. Nie mogę zawalić tego jednego?

Rozdziawiła usta.

– Czy ty nie słyszysz samej siebie?

Słyszałam. I byłam równie zdegustowana tym żałosnym rozczulaniem się nad sobą, jak Erin. Może nawet bardziej. Ale perspektywa siedzenia obok Kennedy’ego na wykładach trzy razy w tygodniu wydawała mi się nie do zniesienia. Nie wiedziałam, czy świeżo odzyskaną wolność pojmował jako nieograniczone prawo do flirtowania i podrywania wszystkich dziewczyn. Nie chciałam tego widzieć. Już samo wyobrażanie sobie takich scen przekraczało moją wytrzymałość.

Jaka szkoda, że namówiłam go, byśmy razem chodzili na te wykłady. Podczas zapisów na jesienny semestr, zapytał mnie, dlaczego właściwie wybrałam ekonomię – przecież ten przedmiot nie był wymagany na muzykologii. Ciekawe, czy już wtedy przeczuwał, że nasz związek dobiega końca? A może już wiedział?

– Nie mogę, Erin.

– Możesz i pójdziesz! – Zerwała ze mnie kołdrę. – Wstawaj i idź pod prysznic. Muszę być na francuskim punktualnie, bo jak się spóźnię, to monsieur Bidot bezlitośnie przepyta mnie z passe compose. A ja nawet w angielskim słabo sobie radzę z czasem przeszłym. Bóg mi świadkiem, że en franęais na pewno nie dam rady, w dodatku o tak wczesnej porze.

Pojawiłam się przed salą wykładową dokładnie o dziewiątej. Kennedy, osobnik chorobliwie punktualny, musiał już siedzieć na swoim miejscu. Aula była ogromna, ze spadzistą podłogą. Wślizgnęłam się tylnymi drzwiami i wypatrzyłam go w środku szóstego rzędu. Miejsce na prawo od niego było wolne – moje miejsce. Już w drugim tygodniu wykładów doktor Heller sporządził grafik miejsc zajmowanych przez poszczególnych studentów, zwracał na to uwagę i cenił sobie systematyczną obecność na zajęciach. Postanowiłam zwrócić się do niego po wykładzie o zmianę miejsca, bo nie było mowy, bym nadal siedziała obok Kennedy’ego.

Przesunęłam wzrokiem po ostatnich rzędach. Dwa miejsca były puste. Jedno w trzecim rzędzie od góry, pomiędzy chłopakiem, który opierał się na ręce i przeważnie spał, a dziewczyną, która gadała bez przerwy z sąsiadką. Drugie wolne miejsce znajdowało się w ostatnim rzędzie, obok chłopaka, który rysował coś na marginesie podręcznika. Ruszyłam w tamtym kierunku. W tym momencie profesor wszedł do sali bocznymi drzwiami na dole i artysta podniósł głowę, by spojrzeć na wykładowcę. Zamarłam. To był chłopak, który dwa dni temu mnie uratował. Gdybym mogła się ruszyć, to pewnie odwróciłabym się na pięcie i uciekła z sali.

Wspomnienia tamtych okropnych chwil wróciły do mnie z przerażającą siłą. Bezradność. Strach. Upokorzenie. Zwinęłam się potem w kłębek na swoim łóżku i przepłakałam całą noc, dziękując losowi, że Erin postanowiła zostać na noc u Chaza. Nie powiedziałam jej o Bucku. Częściowo dlatego, że czułaby się pewnie odpowiedzialna za to, że pozwoliła mi wyjść samej. A częściowo dlatego, że chciałam zapomnieć, iż w ogóle do tego doszło.

– Zaczniemy, jak wszyscy zajmą miejsca. – Słowa profesora wyrwały mnie ze stuporu. To ja byłam osobą, która jeszcze stała. Wsunęłam się na wolne krzesło, pomiędzy gadatliwą dziewczyną i zaspanym chłopakiem.

Dziewczyna przesunęła po mnie spojrzeniem, nie przerywając weekendowych opowieści o tym, jak bardzo się upiła, gdzie i z kim. Chłopak uniósł tylko odrobinę powieki, gdy opadłam na sąsiednie krzesło, ale to był jedyny ruch, który wykonał.

– Czy to miejsce jest zajęte? – zapytałam go szeptem.

Potrząsnął głową i wymamrotał:

– Kiedyś było. Ale zajmująca je osoba się przesiadła. Albo przestała chodzić na wykłady. Wszystko jedno.

Z ulgą wyjęłam z torby kołonotatnik. Starałam się nie patrzeć na Kennedy’ego, ale amfiteatralny układ sali czynił to zadanie prawie niewykonalnym. Ilekroć się poruszył, jego doskonale ostrzyżone ciemnoblond włosy i idealnie wyprasowana koszula przyciągały moje spojrzenie. Ta zielona koszula w szkocką kratę podkreślała uderzającą i urzekającą zieleń jego oczu. Znałam ich działanie. Obserwowałam Kennedy’ego od dziewiątej klasy. Widziałam, jak z chłopca biegającego w dziurawych szortach i trampkach, przeobrażał się stopniowo w faceta, który oddaje eleganckie koszule do prasowania, chodzi w butach bez jednej ryski i zawsze wygląda jak z okładki kolorowego magazynu. Niejedna nauczycielka odwracała za nim głowę, gdy przechodził, nie mogąc oderwać oczu od jego idealnie ukształtowanego, aż nazbyt doskonałego ciała.

W ostatniej klasie mieliśmy razem angielski. Od pierwszego dnia zwrócił na mnie uwagę, najpierw olśniewał mnie uśmiechami, pokazując dołeczki w policzkach, potem przysiadł się do mnie, zaprosił mnie do swojej grupy studyjnej i wypytywał o moje plany na weekend, w które w końcu się wpasował. Jeszcze nigdy nikt mnie tak umiejętnie nie uwodził. Imponował pewnością siebie i we wszystkim odnosił sukcesy. Jako gospodarz klasy był znany wszystkim i dokładał starań, by znać wszystkich. Jako sportowiec otrzymał zaszczytne zaproszenie do drużyny baseballowej. Jako student był zaliczany do dziesięciu procent najlepszych. Jako członek koła dyskusyjnego zasłynął przekonującą argumentacją i konkluzjami nie do odparcia.

Jako chłopak był cierpliwy i troskliwy, nie zmuszał mnie do posuwania się za daleko czy nazbyt szybko. Nigdy nie zapominał o urodzinach i rocznicach. Nigdy nie dał mi powodu, bym zwątpiła w jego intencje wobec naszej przyszłości. Kiedy oficjalnie zostaliśmy parą, zmienił mi imię i wszyscy to zaakceptowali, łącznie ze mną.

– Jesteś moją Jackie – stwierdził, nawiązując do żony Jacka Kennedy’ego, po którym otrzymał imię i który był jego idolem.

Nie był spokrewniony z klanem Kennedych. Po prostu jego rodzice byli chorobliwie rozpolitykowani – choć każde z nich należało do najgorętszych zwolenników innej partii. Dlatego Kennedy miał siostrę imieniem Reagan i brata Cartera.

Mijały już trzy lata, odkąd pożegnałam się z Jacqueline – teraz nadszedł czas, bym odzyskała tę część własnej osobowości, z której dla niego zrezygnowałam. A zrezygnowałam dla niego nie tylko z imienia. Ale wyłącznie imię mogłam jeszcze odzyskać.

* * *

Przez pięćdziesiąt minut wykładu z ekonomii, którą zaniedbywałam haniebnie przez ostatnie dwa tygodnie, mój umysł koncentrował się bez reszty na omijaniu wzrokiem Kennedy’ego. Był rozleniwiony i nieskory do współpracy, więc kiedy zajęcia dobiegły końca, zdałam sobie sprawę, że bardzo niewiele do mnie dotarło.

Idąc za doktorem Hellerem do jego gabinetu, przebiegałam w myślach różne sposoby ubłagania go, by dał mi szansę odpracowania zaległości. Aż do tej chwili nie przejmowałam się tym, że zawaliłam ekonomię. Dopiero teraz zaczęło mnie ogarniać przerażenie. Jeszcze nigdy nie oblałam żadnego przedmiotu. Co powiedzą na to moi rodzice, mój doradca? Ta pała pozostanie na moim świadectwie do końca życia!

– Dobrze, panno Wallace. – Doktor Heller wyjąwszy ze sfatygowanej teczki podręcznik i stertę notatek, zaczął krzątać się po gabinecie, jakby mnie tam wcale nie było. – Może mi pani przedstawić swoją sprawę.

Odchrząknęłam.

– Swoją sprawę?

Ze znużeniem spojrzał na mnie znad okularów.

– Od dwóch tygodni opuszcza pani zajęcia, nie przyszła pani nawet na egzamin śródsemestralny. Na dzisiejszym wykładzie również pani nie było. Zakładam, że stoi pani teraz w moim gabinecie po to, by przedstawić mi argumenty mające mnie przekonać do zaliczenia pani makroekonomii. Z zapartym tchem czekam na wyjaśnienia. – Westchnął i odstawił podręcznik na półkę. – Zawsze wydaje mi się, że studenci już niczym nie mogą mnie zaskoczyć, a jednak ciągle bywam zaskakiwany. Więc słucham. Nie mam całego dnia do stracenie, zakładam, że pani również.

Przełknęłam ślinę.

– Byłam na dzisiejszym wykładzie. Po prostu usiadłam na innym miejscu.

Kiwnął głową.

– W to jestem skłonny uwierzyć, ponieważ podeszła pani do mnie pod koniec wykładu. Uczestnictwo w tych jednych zajęciach może podnieść pani ocenę o ćwierć stopnia. Pozostaje jeszcze sześć nieobecności i zero z końcowego egzaminu.

O, Boże! Jak z odkorkowanej butelki chlusnęły ze mnie nieskładne wyjaśnienia:

– Chłopak ze mną zerwał, a on również chodzi na pana wykłady, i ja nie mogłam na niego patrzeć, nie mówiąc już o siedzeniu obok niego i… O, mój Boże! Nie przyszłam na egzamin. Obleję! Nigdy w życiu nie zdarzyło mi się nie zaliczyć jakiegoś przedmiotu!

Na domiar złego, jakby sama ta przemowa nie była dość upokarzająca, to jeszcze łzy napłynęły mi do oczu i zaczęły strumieniami spływać po twarzy. Przygryzłam wargę, żeby stłumić szloch i wbiłam wzrok w biurko, żeby nie widzieć niechęci, jaka musiała się odmalować na twarzy profesora. Tak mi się przynajmniej zdawało.

Usłyszałam westchnienie i nagle w zasięgu mojego wzroku pojawiła się chusteczka higieniczna.

– To pani szczęśliwy dzień, panno Wallace.

Wzięłam chusteczkę, wytarłam mokre policzki i zerknęłam na niego ostrożnie.

– Tak się składa, że mam córkę nieco młodszą od pani. Ostatnio przeżyła małe załamanie. I oto moja bystra, piątkowa uczennica zmieniła się we wrak emocjonalny. Przez dwa tygodnie tylko płakała, spała, a potem znowu płakała. W końcu jednak odzyskała rozum i stwierdziła, że nie pozwoli, by jakikolwiek chłopak zrujnował jej świadectwo. Ze względu na córkę dam pani jeszcze jedną szansę. Jedną! Jeśli pani z niej nie skorzysta, to wystawię pani na koniec semestru ocenę, na jaką pani zasłużyła. Czy to jasne?

Kiwnęłam głową i znowu zalałam się łzami.

– Dobrze. – Profesor poruszył się niespokojnie i podał mi drugą chusteczkę. – Och, na litość boską! Jak już powiedziałem swojej córce, nie ma na świecie chłopaka, który byłby wart takiej rozpaczy. Wiem o tym, bo sam byłem chłopakiem. – Zapisał coś na skrawku papieru i podał mi. – Proszę, to adres mailowy do mojego asystenta, Landona Maxfielda. Jest doskonałym tutorem. Jeśli nie uczestniczyła pani jeszcze w prowadzonych przez niego zajęciach, to radzę jak najszybciej się do niego zgłosić. Bez wątpienia przyda się pani kilka indywidualnych lekcji. Dwa lata temu zaliczył u mnie ekonomię z rewelacyjnym wynikiem i od tego czasu zatrudniam go jako tutora. Przekażę mu szczegóły projektu, którym może pani zastąpić opuszczony egzamin śródsemestralny.

Zaczęłam mu dziękować ze łzami, profesor o mało nie pękł z zakłopotania.

– No, oczywiście, tak, proszę bardzo. – Wyciągnął plan auli z zaznaczonymi miejscami studentów. – Proszę mi pokazać, gdzie będzie pani teraz siedziała, żebym mógł pani doliczać te ćwiartki stopnia za obecność na wykładach.

Pokazałam mu swoje nowe miejsce, wpisał moje nazwisko w odpowiedni kwadracik.

Dostałam więc szansę. Musiałam tylko skontaktować się w Landonem Jakimśtam i wziąć się za projekt. Ciekawe, czy będzie bardzo trudny?

* * *

Kolejka w Starbucksie była skandalicznie długa, ale padało i nie miałam ochoty zmoknąć w drodze do indyjskiej knajpki po drugiej stronie ulicy, zaraz za granicą kampusu, by wzmocnić się kawą przed popołudniowymi zajęciami. Moja niechęć nie miała związku z faktem, że w tamtej kawiarence mogłam nadziać się na Kennedy’ego – dawniej wpadaliśmy tam prawie codziennie po lunchu. Dla zasady unikał takich „zbiorowych okropieństw” jak Starbucks, nawet jeśli podawano tam lepszą kawę.

– Nie mam szansy zdążyć na zajęcia na drugim końcu kampusu, jeśli staniemy w tej kolejce – mruknęła Erin z irytacją i wychyliła się, żeby policzyć stojących przed nami. – Dziewięć osób. Dziewięć! I pięć czekających na drinki! Kim są ci wszyscy ludzie, do diabła?

– Gość, który stał przed nami, obejrzał się przez ramię i skrzywił się. Erin odpowiedziała mu takim samym grymasem, a ja zacisnęłam usta, żeby nie parsknąć śmiechem.

– Uzależnieni od kofeiny, tak samo jak my – zasugerowałam.

– Ojej, byłabym zapomniała! – Złapała mnie za ramię. – Słyszałaś, co spotkało Bucka w sobotnią noc?

Żołądek mi się ścisnął. Ta noc, o której chciałam zapomnieć, ciągle do mnie wracała. Potrząsnęłam głową.

– Został napadnięty na parkingu. Jakieś typy chciały mu ukraść portfel. Pewnie bezdomni. Oto z czym możemy się spotkać w kampusie uniwersyteckim, w środku dużego miasta. Oni nie mają niczego, te biedne sukinsyny. Ale, do licha, twarz Bucka jest okropnie pokiereszowana. – Przysunęła się bliżej. – Szczerze mówiąc, wygląda teraz lepiej niż zwykle. Nabrała charakteru. Rozumiesz, co mam na myśli?

Zrobiło mi się niedobrze. Stałam w milczeniu i udawałam zainteresowanie, zamiast sprostować wyjaśnienia Bucka na temat obrażeń jego twarzy.

– Do licha! Muszę już biec. Będę sapała jak lokomotywa na politologii. Nie mogę się spóźnić, bo mamy quiz. Zobaczymy się po zajęciach. – Uściskała mnie i pobiegła.

Przesuwałam się powoli wraz z kolejką, po raz tysięczny wracając myślami do wydarzeń sobotniej nocy. Jeszcze nie zdołałam pozbyć się tego okropnego poczucia bezbronności. Zdawałam sobie sprawę, że faceci są z natury silniejsi. Nie pamiętam już, ile razy Kennedy brał mnie na ręce, a raz nawet przerzucił mnie sobie przez ramię i wbiegł ze mną po schodach. Zwisałam głową w dół na jego plecach i zanosiłam się od śmiechu. Bez trudu otwierał słoiki, z którymi ja nie dawałam sobie rady, przesuwał meble, których ja nie mogłam ruszyć. Przewaga jego siły była ewidentna, kiedy unosił się nade mną, a ja kładłam dłonie na jego bicepsach.

Dwa tygodnie temu złamał mi serce, jeszcze nigdy nie czułam się tak zraniona, taka pusta.

Ale nigdy nie zastosował wobec mnie siły fizycznej.

Nie, to zrobił tylko Buck. Buck, kampusowy przystojniak, który nigdy nie miał problemów ze zdobyciem dziewczyny. Nic nie wskazywało na to, że mógłby mnie skrzywdzić, że byłby do tego zdolny. Ani że interesował się mną jakoś szczególnie. Dotychczas zauważał mnie wyłącznie jako dziewczynę Kennedy’ego. Winien był alkohol. Nie! Alkohol pozbawia człowieka hamulców, ale nie zmusza do aktów przemocy, jeśli w człowieku nie było wcześniej takich skłonności.

– Następny proszę.

Otrząsnęłam się z zamyślenia i podniosłam wzrok. Po drugiej stronie lady stał facet z sobotniej nocy. Ten sam, przy którym nie chciałam usiąść na porannym wykładzie z ekonomii. Otworzyłam usta, żeby zamówić to co zwykle, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Podobnie jak rano, zalała mnie fala okropnych wspomnień. Moja twarz stanęła w ogniu, gdy uświadomiłam sobie, w jakiej pozycji mnie zobaczył, zanim podjął interwencję. Musiał mnie uznać za idiotkę.

Ale potem powiedział, że to nie moja wina.

I zwrócił się do mnie po imieniu. Po imieniu, którego już od szesnastu dni nie używałam.

Przez ułamek sekundy łudziłam się, że mnie nie rozpoznał. Ale gdy pochwyciłam jego badawcze spojrzenie, zrozumiałam, że pamięta mnie doskonale. W najdrobniejszych, najbardziej upokarzających szczegółach. Moja twarz zdawała się płonąć.

– Możesz złożyć zamówienie? – Jego głos był spokojny, ale wyczuwałam irytację osób stojących za mną w kolejce.

– Proszę dużą americano – wymamrotałam tak niewyraźnie, że spodziewałam się prośby o powtórzenie zamówienia.

Ale on bez namysłu sięgnął po odpowiedni kubek. Jego kłykcie były owinięte cienką gazą. Przekazał kubek bariście, kasa zadzwoniła, podałam mu swoją kartę.

– Jak dzisiaj? – rzucił jakby od niechcenia. Tylko my dwoje rozumieliśmy, o co pyta. Zwrócił mi kartę wraz z kwitkiem kasowym i musnął palcami moją rękę. Cofnęłam ją gwałtownie – Świetnie. Dziękuję.

Popatrzył na mnie ze zdumieniem, ale już nic nie dodał.

– Ja poproszę karmelową macchiato, chudą, bez bitej śmietany.

– Zniecierpliwiona dziewczyna za mną złożyła zamówienie ponad moim ramieniem. Nie dotknęła mnie, ale naruszyła moją przestrzeń osobistą.

Niemal niedostrzegalnie zacisnął zęby, przenosząc spojrzenie ze mnie na nią. Zrobił znak na kubku, powtórzył jej zamówienie oschłym tonem, a jego oczy pobiegły znowu w moim kierunku. Odeszłam i nie wiem, czy za mną patrzył. Czekałam na swą kawę po drugiej stronie baru, a potem szybko odeszłam, nie dodając kropli mleka i trzech pakiecików cukru, jak miałam w zwyczaju.

Ekonomia była przedmiotem cieszącym się ogromnym zainteresowaniem, lista studentów uczęszczających na te wykłady obejmowała ponad dwieście osób. Mogłam więc przez te sześć tygodni, które pozostały do końca semestru, w tak licznej grupie z powodzeniem unikać kontaktu wzrokowego z dwoma chłopakami, prawda?
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: