Uroczysko. Podziemie - ebook

Roz­dział 1
Chłopiec i jego szczur

Pada śnieg.

Śnieg tak biały jak łabędzi puch, tak biały jak kwiat trójli­stu. Biel śnie­gu jest nie­malże ośle­piająca na tle ciem­no­zie­lo­no­bru­nat­ne­go po­bli­skie­go lasu; kładzie się pu­szy­sty­mi smu­ga­mi między ci­cho uśpioną pląta­niną blusz­czu i krzewów jeżyn. Układa się w za­spy wokół pni wy­so­kich jodeł i wyścieła wąziut­kie row­ki w zagłębie­niach do­okoła rozłożystych ko­rze­ni cedrów.

W gęsty las wrzy­na się dro­ga. Nie­ska­zi­tel­ny całun śnie­gu po­kry­wa także i ją.

Jeśli nie wiesz, że pod śnie­giem kry­je się dukt, jeśli nie wiesz, że ten śnieg skry­wa stu­le­cia kroków, ude­rzeń ko­pyt i całe ki­lo­me­try wie­ko­we­go bru­ku, możesz na­wet pomyśleć, że jest to leśny ugór, ja­kimś cu­dem nie­tknięty bujną roślin­nością boru. Na dro­dze nie ma ko­le­in, nie ma śladów kół czy opon. De­li­kat­nej śnieżnej bie­li nie kala żaden trop. Dukt pod szczelną warstwą śnie­gu sta­je się zwykłą połacią wiel­kie­go i nie­skończo­ne­go lasu.

Posłuchaj.

Wokół pa­nu­je ci­sza.

Posłuchaj.

Na­gle tę martwą ciszę prze­ry­wa od­legły stu­kot. To dźwięk ob­ra­cających się kół wozu; to­wa­rzy­szy mu par­ska­nie koni, zmu­szo­nych do ty­ta­nicz­ne­go wysiłku. Ko­py­ta zwierząt łomoczą jak osza­lałe o zie­mię, choć śnieg wygłusza ich rytm.

Spójrz: zza zakrętu wy­pa­da powóz, dwa z czte­rech kół uniosły się po­nad zie­mię na wirażu. Powóz ciągną dwa spie­nio­ne kare per­sze­ro­ny. Kłęby pary ni­czym dym z ko­mi­na unoszą się nad ich chra­pa­mi. Po­nad końmi widać woźnicę – potężnego dra­ba w czar­nym wełnia­nym płasz­czu i pod­nisz­czo­nym cy­lin­drze na głowie. Mężczy­zna po­ga­nia gder­li­wie ko­nie, wołając raz po raz: „WIO!” i „DA­LEJ!”. Nie szczędzi im bata. Na jego twa­rzy ma­lu­je się głęboka kon­ster­na­cja. Strze­la z bi­cza, a pomiędzy ude­rze­nia­mi wpa­tru­je się nie­spo­koj­nym wzro­kiem w ota­czający go las.

Spójrz uważniej: woźnica nie jest sam. W czar­nym po­wo­zie sie­dzi ko­bie­ta. Ma na so­bie piękną je­dwabną suk­nię, a jej twarz przesłania lśniący różowy woal. Na jej pal­cach mi­goczą pierście­nie wy­sa­dza­ne klej­no­ta­mi. W dłoniach trzy­ma de­li­kat­ny pa­pie­ro­wy wa­chlarz, który rozkłada i składa ze zde­ner­wo­wa­nia. Ona też wpa­tru­je się w ścianę drzew po obu stro­nach, jak­by szu­kała kogoś lub cze­goś pośród pni. Na­prze­ciw niej stoi szka­tuła zdo­bio­na złotem i sre­brem. Dwie klam­ry za­my­kające skrzy­nię spi­na kłódka, a klucz do niej wisi na pier­siach damy na cien­kim złotym łańcusz­ku.

Roz­drażnio­na ko­bie­ta stu­ka wa­chla­rzem w su­fit po­wo­zu.

Woźnica słyszy stu­ka­nie i znów po­ga­nia ko­nie, okładając je ba­tem po rozdętych bo­kach. Nagły ruch na dro­dze przy­ku­wa jego uwagę. Mężczy­zna mruży oczy przed ośle­piającą bielą pa­dającego śnie­gu.

Pośrod­ku dro­gi stoi chłopiec.

Nie jest to zwykły chłopiec. Ma na so­bie ele­ganc­ko sza­me­ro­wa­ny mun­dur, ni­czym ofi­cer pie­cho­ty z czasów woj­ny krym­skiej. Jego czar­ne, kręcone włosy nie­sfor­nie wy­my­kają się spod gęste­go fu­tra uszan­ki. Do tego chłopak ma­cha od nie­chce­nia nie­załado­waną procą, a na jego ra­mie­niu sie­dzi szczur!

– STÓJ! – woła. – TO NA­PAD!

– Słyszałeś, co po­wie­dział?! – krzy­czy szczur. – Ściągnij lej­ce, gru­ba­sie!

Woźnica mie­le prze­kleństwo w ustach. Jed­nym szyb­kim ru­chem nad­garst­ka opusz­cza bat i uj­mu­je oburącz lej­ce. Strze­la nimi siar­czyście, a ko­nie ru­szają ga­lo­pem. Na twa­rzy woźnicy po­ja­wia się złowro­gi uśmie­szek.

– WIO! – wrzesz­czy na znękane per­sze­ro­ny.

Na twa­rzy chłopca, tak pew­ne­go sie­bie przed chwilą, po­ja­wia się lek­ki nie­pokój. Dzie­ciak przełyka głośno ślinę.

– Mó… mówię poważnie – mam­ro­cze.

Woźnica roz­su­wa spękane war­gi, uka­zując rząd zdu­mie­wająco żółtych zębów. Nie zwal­nia. Dama w po­wo­zie krzy­czy pi­skli­wie, gdy powóz prze­chy­la się na bok, ku zaśnieżonej dro­dze. Chłopiec schy­la się błyska­wicz­nie i pod­no­si z zie­mi ka­mień. Wy­cie­ra go ze śnie­gu o spodnie i umiesz­cza w mi­secz­ce pro­cy.

– Nie zmu­szaj mnie do tego… – ostrze­ga.

Trud­no orzec, czy woźnica go słyszy. Gna pro­sto na chłopca i szczu­ra z prze­rażającą prędkością.

Chłopak wy­pusz­cza po­cisk z pro­cy z nie­dbałą pew­nością – bez wątpie­nia dużo ćwi­czył. Ka­mień mknie ku woźnicy, który uchy­la się w porę, a po­cisk, prze­frunąwszy nad jego głową, spa­da w zaśnieżone leśne or­li­ce. Chłopiec nie ma już cza­su na powtórne załado­wa­nie pro­cy: powóz jest tak bli­sko, że czuć silną woń końskie­go potu.

Szczur pisz­czy ci­chut­ko i nur­ku­je do rowu przy dro­dze. Chłopiec idzie jego śla­dem i ko­ziołkują ra­zem.

Rozpędzo­ny powóz prze­jeżdża z łosko­tem. Ko­nie, nie­co spłoszo­ne tak bli­skim spo­tka­niem z dwo­ma rozbójni­ka­mi, rżą głośno, ga­lo­pując obok nich.

Dama w po­wo­zie przy­ci­ska klu­czyk do pier­si. Z jej gardła wy­ry­wa się pi­skli­wy trel stra­chu. Woźnica, wyraźnie ura­do­wa­ny własną bra­wurą, spogląda przez ramię na chłopca i szczu­ra.

– Po­wo­dze­nia następnym ra­zem, szczy­lu! – rzu­ca.

Nie za­uważa przez to ce­dro­wych pni spa­dających na drogę jak kost­ki do­mi­na i blo­kujących ją w roz­pry­sku drzazg. Dukt blo­kują trzy ce­dry. Je­den za dru­gim. „Łup. Łup. Łup”.

Ko­bie­ta krzy­czy. Woźnica ob­ra­ca głowę przed sie­bie i gwałtow­nie szar­pie lej­ce. Ko­nie stękają z bólu. Ich ko­py­ta roz­pacz­li­wie śli­zgają się po zaśnieżonej po­wierzch­ni dro­gi. Powóz prze­chy­la się i kołysze, i trzesz­czy w szwach.

– WIŚTA! HET­TA! – wrzesz­czy na ko­nie woźnica, zbie­rając szyb­ko myśli, i na­gle zmie­nia kie­ru­nek jaz­dy między po­wa­lo­ny­mi pnia­mi.

Pośród drzew po­ja­wiają się ludz­kie po­sta­cie, oboj­ga płci. Ubra­ne są po­dob­nie do chłopca z procą, jed­nak ich mun­du­ry są fa­tal­nie do­pa­so­wa­ne. Niektórzy mają na so­bie po­rwa­ne ko­szu­le, inni – chu­s­ty za­kry­wające twa­rze. To dzie­ci. Naj­star­sze z nich ma nie więcej niż piętnaście lat. Po­dzi­wiają ze zdu­mie­niem ta­lent woźnicy, który skręca spłoszo­ny­mi końmi i ciężkim po­wo­zem, la­wi­rując umiejętnie między pnia­mi za­sta­wio­nej przez nich pułapki. Po kil­ku chwi­lach zaprzęg po­ko­nu­je prze­szko­dy, a woźnica znów chwy­ta za bat i zmu­sza zwierzęta do bie­gu.

Tym­cza­sem chłopiec i szczur wy­gra­mo­li­li się z przy­drożnego rowu i otrze­pa­li ze śnie­gu. Szczur wska­ku­je po­now­nie na ramię chłopa­ka, a ten przykłada pal­ce do ust i gwiżdże prze­raźli­wie. Z gęstych leśnych zarośli wyłania się pstry, kasz­ta­no­wo-siwy koń. Chłopiec wska­ku­je na jego grzbiet i ob­ca­sa­mi zmu­sza ru­ma­ka do ga­lo­pu. Szczur trzy­ma się moc­no łap­ka­mi epo­le­tu. Chłopak i koń wy­bi­jają się i prze­ska­kują za jed­nym ra­zem trzy po­wa­lo­ne ce­dry. Spod końskich ko­pyt pry­skają śnieg i błoto, gdy wierz­cho­wiec ląduje na zie­mi. Dzie­cia­ki z lasu otrząsnęły się z za­sko­cze­nia i przy­zy­wają ko­nie. Wkrótce w po­go­ni za od­da­lającym się po­wo­zem drogą ga­lo­puje wie­lu jeźdźców.

Woźnica za­uważa pościg. Prze­kli­na łotrów. Twarz omia­ta mu wiatr i tnie lo­do­wa­ty śnieg.

Chłopiec i szczur należą do naj­szyb­szych w gru­pie pości­go­wej. Część młodych rozbójników nie wy­trzy­mu­je tem­pa na­rzu­co­ne­go przez powóz i zo­sta­je z tyłu. Po paru mi­nu­tach zo­sta­je tyl­ko czwo­ro jeźdźców: chłopiec, jesz­cze je­den star­szy chłopak i dwie dziew­czy­ny. Zbliżają się do pędzącego po­wo­zu i roz­dzie­lają po jego obu stro­nach. Szczur, który te­raz trzy­ma się moc­no uszan­ki, wy­da­je roz­kaz woźnicy.

– Od­daj­cie złoto! – krzy­czy. – A my puścimy was wol­no!

Mężczy­zna od­po­wia­da tak prze­brzydłym prze­kleństwem, że chłopiec aż się czer­wie­ni. Dzie­ciak zrównu­je się z po­wo­zem. Wi­dzi w nim ko­bietę, klu­czyk na złotym łańcusz­ku, za­mkniętą szka­tułę. Dama zer­ka nań, za­in­try­go­wa­na. Jej wiel­kie brązowe oczy płoną nad lśniącym wo­alem. Pod tym spoj­rze­niem chłopiec tra­ci na chwilę re­zon.

– UWAŻAJ! – wrzesz­czy szczur.

Woźnica, chcąc po­zbyć się pościgu, skręca gwałtow­nie w lewo, a koń chłopa­ka o mało nie wpa­da na burtę po­wo­zu. Chłopiec tłumi w so­bie krzyk i ściąga ko­nia z dro­gi. Ko­py­ta ude­rzają w miękkie po­bo­cze, które opa­da stro­mo ku rwącemu niżej po­to­ko­wi. Zwierzę się po­ty­ka. Jeździec szy­ku­je się na upa­dek. Ale koń jest zwin­ny. Błyska­wicz­nie od­zy­sku­je równo­wagę i wpa­da na drogę. Chłopiec szep­cze mu po­dzięko­wa­nia do ucha. Znów biorą udział w pościgu.

Powóz wy­prze­dza ich te­raz o kil­ka końskich długości. Tro­je po­zo­stałych łotrów do­trzy­mu­je mu kro­ku. Jed­na z ama­zo­nek, dziew­czy­na o słomia­nych włosach, chwy­ta się da­chu ka­re­ty i usiłuje nań wspiąć. To ry­zy­kow­ne za­da­nie. Na twa­rzy łotrzy­cy widać sku­pie­nie. Te­raz dwo­je rozbójników, chłopak i dziew­czy­na, ga­lo­pu­je równo z per­sze­ro­na­mi ciągnącymi powóz. Ja­snowłosa łotrzy­ca głośno stęka, wy­ska­kując z siodła. Ja­kimś cu­dem uda­je jej się złapać kawałek ozdob­nej tka­ni­ny wokół da­chu ka­ro­cy. Koń dziew­czy­ny skręca w bok, a ona sama kołysze się na bur­cie. Dama w po­wo­zie po raz ko­lej­ny wy­da­je z sie­bie głośny pisk. Łotrzy­ca, od­zy­skaw­szy równo­wagę, wspi­na się na dach. Od­wra­ca się ku chłopcu ze szczu­rem, którzy są ciągle da­le­ko z tyłu, i krzy­czy trium­fal­nie.

– Nie­chaj naj­lep­szy łotr… – za­czy­na, lecz nie kończy, bo zda­nie to prze­ry­wa ni­sko wiszący ko­nar, pod który wjeżdża powóz. W mgnie­niu oka dziew­czy­na uno­si się po­nad da­chem ka­ro­cy.

Chłopiec ze szczu­rem opusz­cza głowę, żeby nie ude­rzyć w sto­py dziew­czy­ny, zwi­sające z gałęzi, i ga­lo­pu­je da­lej.

– …za­trium­fu­je – kończy zda­nie łotrzy­ca, która wpadła w pułapkę za­sta­wioną przez ko­nar drze­wa.

Chłopiec kiwa głową do szczu­ra i za­ci­ska z de­ter­mi­nacją zęby. Zo­sta­li tyl­ko on i dru­ga z dziewcząt. Star­szy chłopak od­padł z pościgu, po­nie­waż jego koń oku­lał, gdy wbiegł na po­bo­cze.

– Aisling! – krzy­czy chłopiec. – Bierz ko­nie!

Dziew­czy­na pędząca równo z per­sze­ro­nem po pra­wej słyszy ten krzyk. Próbuje chwy­cić końską uzdę, ale bat woźnicy sku­tecz­nie to unie­możli­wia.

– Precz, hul­ta­je! – grzmi mężczy­zna.

Dziew­czy­na krzy­wi się, gdy sma­gnięcie bi­czem pa­rzy jej dłoń.

– Sep­ti­mu­sie – szep­cze chłopiec do szczu­ra – myślisz, że mógłbyś pomóc?

Szczur się uśmie­cha.

– Chy­ba mogę coś zro­bić.

Chłopiec znów zrównu­je się z po­wo­zem. Jadąca w nim dama omdle­wa. Szczur prze­ska­ku­je z ra­mie­nia chłopca wprost na kark woźnicy. Z gardła dra­ba wy­ry­wa się ryk mrożący krew w żyłach.

– SZCZURRRR­RY­Y­Y­YY! – drze się woźnica. – NIE CIER­PIĘ SZCZURÓW!

Zwin­ny gry­zoń wsu­wa się już pod ko­szulę i roz­po­czy­na coś w ro­dza­ju ir­landz­kie­go ste­pa między łopat­ka­mi mężczy­zny. Woźnica ry­czy i wy­pusz­cza z rąk lej­ce i bat. Per­sze­ro­ny gubią krok, a chłopiec i dziew­czy­na ga­lo­pują z nimi łeb w łeb. Wy­mie­niw­szy się szyb­ki­mi spoj­rze­nia­mi, dwo­je łotrów wska­ku­je na grzbie­ty koni ciągnących powóz i chwy­ciw­szy uzdy, za­trzy­mu­je zaprzęg.

Woźnica zry­wa się z kozła i ucie­ka drogą, po­ty­kając się co krok i dra­piąc się z obrzy­dze­niem po ple­cach. Dziew­czy­na i chłopiec patrzą za nim i wy­bu­chają śmie­chem, po czym za­bie­rają się do pra­cy. Dziew­czy­na z wdziękiem kłania się chłopcu i mówi:

– Pa­no­wie przo­dem…

Łotr od­po­wia­da jej ukłonem i ru­sza pew­nym kro­kiem do stojącego po­wo­zu. Otwie­ra drzwicz­ki i od­zy­wa się dum­nie:

– A te­raz, pani… gdy­byś ze­chciała oddać mi… – I na­tych­miast milk­nie, po­nie­waż siedząca w po­wo­zie dama zdej­mu­je z twa­rzy woal, a oczom chłopca uka­zu­je się zmierz­wio­na ruda bro­da, pod nią zaś lufa skałko­we­go pi­sto­le­tu wy­ce­lo­wa­na pro­sto w nie­go.

– Ra­czej nie… – mówi pasażer za­chryp­niętym (zupełnie nie­ko­bie­cym) ba­ry­to­nem.

– Ale… – za­czy­na rozbójnik.

– Pif-paf – od­po­wia­da mężczy­zna siedzący w ka­re­cie. Stro­fująco ude­rza łotra lufą pi­sto­le­tu w czoło.

Chłopiec opusz­cza wzrok i dra­pie się po skro­ni, od­twa­rzając w pamięci cały na­pad. Ko­pie ob­ca­sem śnieg. Właśnie roz­począł się zi­mo­wy try­mestr w Wyższej Szko­le Hul­taj­stwa i Łotro­stwa. A Kurt oblał pierw­szy test.

*

W świe­cie, który mógłby się wy­da­wać zupełnie inny od tego, w ja­kim ro­ze­grał się na­pad – choć je­den świat od dru­gie­go dzie­li za­le­d­wie kil­ka ki­lo­metrów – Pru­den­cja, na­zy­wa­na Dunią, gapiła się przez okno na śnieg. Płatki białego pu­chu padały na traw­nik szkoły imie­nia Geo­r­ge’a Mid­dle’a i na­tych­miast top­niały. „Ty­po­wa por­t­landz­ka zima – pomyślała dziew­czyn­ka. – Z nie­ba leci bre­ja”. Z każdą mi­nutą podbródek Duni wrzy­nał się co­raz moc­niej w jej dłoń, gdy pa­trzyła, jak idąca chod­ni­kiem para omi­jała ostrożnie roz­le­wające się co­raz sze­rzej kałuże, osłaniając gołe szy­je unie­sio­ny­mi kla­pa­mi palt. Auta, po­kry­te grubą warstwą brud­ne­go śnie­gu, pry­skały pióro­pu­sza­mi wody, prze­jeżdżając z szu­mem przez ko­lek­to­ry na mo­krych uli­cach. Na zewnątrz królowała praw­dzi­wa sza­ra rze­czy­wi­stość.

– Du­niu! – Głos za­brzmiał w uszach dziew­czyn­ki, jak­by po­cho­dził z zaświatów. Albo jesz­cze le­piej: z ust la­tar­ni­ka nawołującego żaglo­wiec pod­czas szkwału.

Po­sta­no­wiła nie zwra­cać na ten głos uwa­gi. Jed­nak on po­now­nie się ode­zwał:

– Pru­den­cjo McKe­el!

Był bliżej. Bliżej teraźniej­szości. Brzmiał jak głos kon­fe­ran­sje­ra wywołującego gwiazdę na scenę.

Dziew­czyn­ka zaczęła pod­no­sić głowę.

– Zie­mia do Duni McKe­el!

Tym ra­zem nawoływa­niu to­wa­rzy­szył wy­buch śmie­chu.

Re­chot rze­czy­wiście spro­wa­dził Dunię na zie­mię, do rze­czy­wistości. Obróciła się na krześle i spoj­rzała na klasę. Bio­lo­gia, trze­ci try­mestr. Koleżanki i ko­le­dzy pa­trzy­li pro­sto na nią i re­chocząc, po­ka­zy­wa­li ją so­bie pal­ca­mi. Du­nia po­czuła, że robi się czer­wo­na.

– Prze­pra­szam – wy­du­kała. – Za… zamyśliłam się.

Pani Dar­la Then­nis (oliw­ko­wa cera, kwie­ci­sta hin­du­ska ko­szu­la) wpa­try­wała się w nią zza pul­pi­tu, z przo­du kla­sy. Po­pra­wiła dru­cia­ne oku­la­ry na no­sie i przygładziła kru­czo­czar­ne włosy. A po­tem uci­szyła uczniów jed­nym ge­stem dłoni.

– Twój pro­jekt, Du­niu? – spy­tała.

Przez głowę dziew­czyn­ki prze­mknęły szyb­ko następujące ob­ra­zy: mama wyj­mująca słoik z kre­den­su; ona sama wpy­chająca do słoja reszt­ki ba­giet­ki i sta­wiająca na­czy­nie na pa­ra­pe­cie; tata, który wspo­mniał tego ran­ka, że właśnie po­zwo­lił so­bie wy­rzu­cić jakiś stojący na oknie obrzy­dli­wy słoik, w którym zalęgła się pleśń, i py­tający re­to­rycz­nie, kto, u li­cha, ho­du­je w tym domu pleśń na pa­ra­pe­tach.

– Mój tata… – zaczęła Du­nia. – Mój tata go wy­rzu­cił.

Ko­lej­ne chi­cho­ty całej kla­sy.

Pani Then­nis zerknęła na nią znad oku­larów.

– Nie­faj­nie, Du­niu – po­wie­działa. – Bar­dzo nie­faj­nie.

– Powtórzę mu to – od­rzekła dziew­czyn­ka.

Na­uczy­ciel­ka przyglądała się jej przez dłuższą chwilę, próbując roz­strzygnąć, czy tę od­po­wiedź można uznać za bez­czelną.

Pani Then­nis była nowa, po­ja­wiła się w tym try­me­strze, kie­dy nie­spo­dzie­wa­nie zwol­niła się z pra­cy pani Es­te­vez, do­tych­cza­so­wa na­uczy­ciel­ka, po­dając jako powód odejścia ze szkoły swój stan zdro­wia. Dar­la Then­nis po­cho­dziła z Eu­ge­ne i niewątpli­wie szczy­ciła się tym, że jest „faj­na”, co naj­mniej tak faj­na, jak jej ucznio­wie. Bez ustan­ku po­wta­rzała, że uwiel­bia mu­zykę pop. Chrząkała znacząco za każdym ra­zem, gdy z kla­sy wy­cho­dził pan Bre­am, dy­rek­tor szkoły, prze­mie­rzający szkol­ne ko­ry­ta­rze w gęstej chmu­rze pa­czu­li.

Pani Then­nis te­raz znów po­pra­wiła oku­la­ry i spoj­rzała na salę.

– Be­tha­ny? – zwróciła się do in­nej uczen­ni­cy. – Przy­pusz­czam, że twój pro­jekt jesz­cze nie jest gotów, ale sko­ro oj­ciec pan­ny McKe­el unie­możliwił jej pre­zen­tację…

Be­tha­ny Bru­xton, wyraźnie de­lek­tując się chwilą, zerknęła pro­tek­cjo­nal­nie na Dunię, po czym stanęła na bacz­ność przed na­uczy­cielką.

– Tak, proszę pani? – od­po­wie­działa.

– „Tak, Dar­lo” – po­pra­wiła ją na­tych­miast pani Then­nis. – Pro­siłam o to tyle razy…

Dziew­czyn­ka uśmiechnęła się wsty­dli­wie i powtórzyła: „Tak, Dar­lo”, wy­kon­cy­po­waw­szy so­bie za­pew­ne, że ta wy­mia­na zdań po­zwo­li jej pod­li­zać się Dar­li.

– A za­tem, jeśli nic nie stoi na prze­szko­dzie… – Na­uczy­ciel­ka wska­zała uczen­ni­cy śro­dek kla­sy.

Be­tha­ny Bru­xton obciągnęła czar­ny golf i przeszła na dru­gi ko­niec sali, gdzie na długim sto­le stały roz­ma­ite uczniow­skie eks­po­na­ty. Nie za­trzy­mała się jed­nak przy nim, lecz skie­ro­wała się do mieszczącej się przy pra­cow­ni przy­rod­ni­czej, oświe­tlo­nej lam­pa­mi spo­rej szklar­ni, z której przy­niosła rozłożysty krzew po­mi­do­ra, i stanęła z nim na środ­ku kla­sy.

– W tym try­me­strze pra­cuję nad szczep­ka­mi – oznaj­miła, tuląc krzak po­mi­do­ra w ra­mio­nach. – Cho­dzi o to, żeby stwo­rzyć roślinę od­por­niejszą na cho­ro­by i dającą nie­zwy­kle smacz­ne owo­ce.

„Fuj! – pomyślała Du­nia. – Co za po­pis!”. W try­me­strze je­sien­nym cho­dziły ra­zem na zajęcia z przy­ro­dy, a Be­tha­ny robiła wszyst­ko, żeby prześcignąć Dunię. Przy­pi­sała so­bie wszel­kie zasługi w two­rze­niu wspólne­go ziel­ni­ka, choć to Du­nia ze­brała każdy okaz.

Pani Then­nis kiwała głową, słuchając wy­po­wie­dzi Be­tha­ny.

– Da­waj! – rzu­ciła, a Du­nia onie­miała.

– Dzięki, Dar­lo, z radością po­in­for­muję wszyst­kich o swo­ich wspa­niałych postępach – kon­ty­nu­owała Be­tha­ny. – Szczep­ki się przyj­mują. Z pew­nością za kil­ka ty­go­dni po­ja­wią się ślicz­ne kwiat­ki.

– Su­per, co nie? – Na­uczy­ciel­ka zachęciła spoj­rze­niem klasę do

wyrażania za­chwytów.

Na ten znak siódmo­kla­siści obec­ni na lek­cji bio­lo­gii wy­da­li wspólny, cho­ciaż zde­cy­do­wa­nie za mało en­tu­zja­stycz­ny po­mruk: „Oooo…”. Du­nia mil­czała.

I słuchała.

Krzew po­mi­do­ra za­sze­leścił ci­cho, po­iry­to­wa­ny.

Du­nia ro­zej­rzała się po kla­sie, żeby spraw­dzić, czy ktoś to za­uważył. Wszy­scy jed­nak ga­pi­li się obojętnie na Be­tha­ny.

Sze­lest sta­wał się co­raz głośniej­szy, wi­bro­wał, na­bie­rając mocy. Był już na tyle sil­ny, że dało się w nim roz­po­znać po­mruk gniew­ne­go nie­za­do­wo­le­nia.

„Wy­bacz” – pomyślała Du­nia. Bar­dzo współczuła rośli­nie. Męczo­no ją – choć to nie se­zon na po­mi­do­ry, ka­za­no jej rosnąć w szkol­nej szklar­ni. I na jej łodygę prze­szcze­pia­no gałązki przy­ja­ciół po­mi­dorów! Prze­cież to czy­ste bar­ba­rzyństwo!

Krzew po­mi­do­ra wes­tchnął ciężko.

Du­nia wpadła na pe­wien po­mysł: „Wiesz, co możemy zro­bić?”.

„CHRUMPF?” – ode­zwał się krzak.

Du­nia opo­wie­działa mu, co wymyśliła.

Na­gle Be­tha­ny cofnęła głowę, marszcząc nos. Ucznio­wie wstrzy­ma­li od­dech. Niektórzy prze­cie­ra­li oczy ze zdu­mie­nia, bo właśnie wydało się im, że górny li­stek krze­wu pacnął Be­tha­ny pro­sto w nos.

Pani Then­nis naj­wy­raźniej ni­cze­go nie za­uważyła. Ob­rzu­ciła klasę nie­pew­nym spoj­rze­niem.

– Dzie­cia­ki, co jest? – za­py­tała.

– Ooo! – Kla­sa wstrzy­mała od­dech, bo wszyst­ko się powtórzyło.

Górna gałązka małego krzacz­ka wy­strze­liła i nie­za­prze­czal­nie pacnęła eks­pe­ry­men­ta­torkę w nos. Na twa­rzy Be­tha­ny od­ma­lo­wało się pełne zdu­mie­nia prze­rażenie. Dziew­czyn­ka od­sunęła roślinę od sie­bie. Podążając za uczniow­ski­mi spoj­rze­nia­mi, bar­dzo skon­fun­do­wa­na pani Then­nis odwróciła głowę ku Be­tha­ny, która cofała się w kie­run­ku małej szklar­ni.

– Mo… może… trze­ba mu jesz­cze cza­su – wy­krztu­siła dziew­czyn­ka z ob­li­czem bla­dym jak kre­da. Od­sta­wiła ostrożnie krza­czek do szklar­ni i uciekła stamtąd. – Dziś rano był zupełnie zdro­wy.

Gniew­ny po­mruk rośliny zastąpiło ci­che gwiz­da­nie. Krzak po­mi­do­ra był wyraźnie usa­tys­fak­cjo­no­wa­ny.

Pani Then­nis prze­niosła wzrok na Dunię. Wpa­try­wała się w nią, wstrząśnięta, z zupełnym nie­do­wie­rza­niem. Du­nia uśmiechnęła się i odwróciła głowę ku oknu, ku pa­dającemu śnie­go­wi i co­raz większym kałużom na uli­cach sza­rych od brei.

*

15.02.−

KAN­CE­LA­RIA DY­REK­TO­RA SZKOŁY

IM. GEO­R­GE’A MID­DLE’A

PAŃSTWO ANNE I LIN­COLN McKE­ELO­WIE,

RO­DZI­CE PRU­DEN­CJI McKE­EL

Dro­dzy Państwo!

Pru­den­cja McKe­el zo­stała przyjęta do na­szej szkoły w ubiegłym roku. Od sa­me­go początku wy­ka­zy­wała się błysko­tli­wością i sa­mo­dziel­nością myśle­nia. Pokłada­liśmy w niej duże na­dzie­je. Muszę wszakże do­nieść ze smut­kiem, że ostat­nio wy­da­rzyły się rze­czy, które spra­wiły, że moc­no za­nie­po­ko­iliśmy się o Państwa córkę.

Od po­przed­nie­go try­me­stru oce­ny Pru­den­cji znacz­nie się po­gor­szyły, a gro­no pe­da­go­gicz­ne skarży się na jej nie­ty­po­we za­cho­wa­nia na lek­cjach. Państwa córka stra­ciła daw­ne za­in­te­re­so­wa­nie nauką i zaczęła prze­ja­wiać zde­cy­do­wa­nie nie­sto­sowną po­stawę wo­bec pe­da­gogów.

Oso­ba doręczająca Państwu ten list, pani Dar­la Then­nis, zgo­dziła się uprzej­mie po­roz­ma­wiać z Państwem o tej kwe­stii. My po­zo­sta­je­my z na­dzieją, że za­an­gażowa­nie pani Dar­li Then­nis do­pro­wa­dzi do po­zy­tyw­nych re­zul­tatów.

Zda­je­my so­bie sprawę, że dra­ma­tycz­ne wy­da­rze­nia, ja­kie do­tknęły Państwa ro­dzinę na początku roku szkol­ne­go, a mia­no­wi­cie znik­nięcie młod­sze­go syna, były nie­zwy­kle trud­ne. Mamy świa­do­mość wpływu tego ro­dza­ju przeżyć na psy­chikę dzie­ci. Chce­my wsze­la­ko do­trzeć do sed­na tych nie­for­tun­nych pro­blemów i roz­wiązać je, dopóki jest to możliwe. W prze­ciw­nym ra­zie będzie­my zmu­sze­ni za­wie­sić Państwa córkę w pra­wach ucznia bądź też – w naj­gor­szym przy­pad­ku – wy­da­lić ją ze szkoły.

Z poważaniem

Lee Bre­am

Dy­rek­tor Szkoły im. Geo­r­ge’a Mid­dle’a

Du­nia od­sunęła od sie­bie list, po­zwa­lając, aby ob­li­cza troj­ga zgro­ma­dzo­nych w kuch­ni do­rosłych uniosły się po­nad kartkę jak or­bi­tujące księżyce ja­kiejś od­ległej pla­ne­ty. W po­miesz­cze­niu za­padła ci­sza, jeśli nie li­czyć mia­ro­we­go „skrzyp, skrzyp” – odgłosu wy­da­wa­ne­go przez bu­ja­ny fo­te­lik, w którym leży bra­ci­szek Duni, Mak­sio.

Dziew­czyn­ka wzru­szyła ra­mio­na­mi.

– Nie wiem, co mam po­wie­dzieć – mruknęła.

„Skrzyp, skrzyp”.

Ro­dzi­ce wy­mie­ni­li spoj­rze­nia między sobą; obo­je byli wyraźnie zmar­twie­ni.

– Ko­cha­nie – zaczęła mama – może po­win­naś…

„Skrzyp, skrzyp”.

Tata Duni ode­rwał wzrok od żony i prze­niósł spoj­rze­nie na ubraną w hin­duską ko­szulę na­uczy­cielkę – trze­cią uczest­niczkę tego ko­smicz­ne­go trium­wi­ra­tu. Dar­la Then­nis stała opar­ta o lodówkę.

– Pani… – zaczął tata Duni.

„Skrzyp, skrzyp”.

– Proszę… – prze­rwała mu na­uczy­ciel­ka, wbi­jając wzrok w bu­ja­ny fo­te­lik Mak­sia – …mówić mi po imie­niu. Je­stem Dar­la.

Zda­je się, że cze­kała na ko­lej­ne głośne…

„Skrzyp, skrzyp”.

– Dar­lo – zaczął raz jesz­cze tata Duni – muszę przy­znać, że je­steśmy bar­dzo za­sko­cze­ni… – „Skrzyp, skrzyp”. – To zna­czy, z całą pew­nością przeżyliśmy kil­ka trud­nych mie­sięcy, ale wy­da­je nam się, że to nie­unik­nio­ne, wziąwszy pod uwagę… – „skrzyp, skrzyp” – to sza­leństwo, z ja­kim wszy­scy mie­liśmy do czy­nie­nia na początku roku oraz… – „Skrzyp, skrzyp”.

Prze­rwał, za­uważyw­szy, że Dar­la wsłuchu­je się wyłącznie w skrzy­pie­nie sprężyn bu­ja­ne­go fo­te­li­ka.

– Ko­cha­nie – zwrócił się do żony – wyj­mij, proszę, Mak­sia na chwilę z tego bu­ja­ka.

Mama Duni wyjęła syn­ka z fo­te­li­ka i za­raz po­tem wróciła na swo­je miej­sce.

Dys­ku­sja roz­poczęła się od nowa.

– Słuchaj­cie, wiem, przez co prze­szliście, a za­cho­wa­nie Duni jest całkiem nor­mal­ne dla dziew­czyn­ki w jej wie­ku. Ale cho­dzi o to, że nie chce­my, żeby zaczęła od­sta­wać od resz­ty kla­sy – po­wie­działa Dar­la Then­nis.

Du­nia mil­czała. Wpa­try­wała się z napięciem w tro­je do­rosłych. Roz­ma­wia­li o niej tak, jak gdy­by jej tu nie było. To zniechęciło ją jesz­cze bar­dziej do za­an­gażowa­nia się w dys­kusję. Prze­su­wała te­nisówka­mi po kor­ko­wej podłodze, usiłując wy­obra­zić so­bie nagłe znik­nięcie do­rosłych in­kwi­zy­torów. Wy­obra­ziła so­bie nie­spo­dzie­wa­ne trzęsie­nie zie­mi, oczy­ma du­szy uj­rzała spękaną szcze­linę otwie­rającą się przez śro­dek kuch­ni i pochłaniającą całą trójkę w jed­nym potężnym i szyb­kim wstrząsie.

Dar­la mu­siała za­uważyć nie­obec­ność men­talną Duni, bo zwróciła się wprost do niej:

– Ko­cha­nie, two­je wy­ni­ki z eg­za­minów końco­wych w po­przed­nim try­me­strze były fa­tal­ne. Mam wrażenie, że często nie ma cię w kla­sie, że bu­jasz w obłokach… gdzieś bar­dzo, bar­dzo da­le­ko.

„To praw­da” – pomyślała Du­nia.

– Nie wspo­mi­nając już o two­jej całkiem rze­czy­wi­stej ab­sen­cji – dodała na­uczy­ciel­ka, prze­nosząc wzrok na ro­dziców uczen­ni­cy.

– Ab­sen­cji? – wy­rwało się ma­mie. – Ja­kiej ab­sen­cji?

Dar­la wbiła wzrok w Dunię.

– Po­wiesz ro­dzi­com?

– No… – mruknęła dziew­czyn­ka, od­ry­wając oczy od te­nisówek. – Nie było mnie w szko­le parę dni…

– Parę dni?! – wy­krzyknął tata, spoglądając z nie­do­wie­rza­niem na córkę.

– Parę dni… Spóźniłam się i pomyślałam… no… pomyślałam, że nie zdążę do świe­tli­cy, a jeśli nie zdążę do świe­tli­cy, to nie przy­go­tuję się do geo­gra­fii, no… a jeśli nie przy­go­tuję się do geo­gra­fii, to jak mam przy­go­to­wać się do mat­my? – Pru­den­cja ge­sty­ku­lo­wała, jak­by wy­cza­ro­wując gęstą mgłę kom­pli­ka­cji dez­orien­tującą słucha­czy. – Jed­no po­wo­du­je dru­gie, jak prze­wra­cające się kost­ki do­mi­na, po­sta­no­wiłam więc dać so­bie spokój i po­czy­tać w ka­fej­ce.

Tata Duni uśmiechnął się nieśmiało i spoj­rzał na panią Then­nis.

– Przy­najm­niej czy­ta, praw­da?

Jego żona zi­gno­ro­wała tę linię obro­ny.

– A te… te… kost­ki do­mi­na prze­wra­cały się kil­ka­krot­nie? – za­py­tała, świ­drując wzro­kiem grzywkę Duni, opa­dającą na czoło i za­kry­wającą oczy wbi­te w podłogę.

– Pięcio­krot­nie, mówiąc ściśle – wtrąciła pani Then­nis.

– Pięcio­krot­nie! – powtórzy­li chórem ro­dzi­ce.

– PIENT-SIO! – zawołał Mak­sio z sa­lo­nu. – DUU! PIENT-SIO!

– Eee… – zająknęła się Du­nia.

Tak na­prawdę wca­le nie czy­tała w ka­fej­ce. Tak na­prawdę wca­le nie spóźniała się do szkoły. Praw­da była taka, że dwu­na­sto­let­nia Du­nia McKe­el bu­dziła się cza­sem nad ra­nem w swo­im wy­god­nym łóżku, stojącym we wspa­niałym domu, należącym do jej prze­miłych ro­dziców, i czuła ostre szarp­nięcie. W ta­kie dni wsta­wała z łóżka i robiła, co mogła, żeby za­cho­wy­wać się całkiem nor­mal­nie i nor­mal­nie wypełniać obo­wiązki, nie zważając na ta­jem­ni­cze szarp­nięcie. Najczęściej uda­wało się jej to tyl­ko do mo­men­tu, gdy wsiadła na ro­wer. Bo kie­dy to robiła, czuła, że musi je­chać w kie­run­ku prze­ciw­nym do szkoły. A to szarp­nięcie wska­zy­wało jej drogę. Na­ka­zy­wało jej kie­ro­wać się w dół uli­cy Lom­bard, obok otwie­ra­nych sklepów, następnie przez bul­war Wil­la­met­te przy uni­wer­sy­te­cie, aż w końcu rzu­cało ją – to dziw­ne szarp­nięcie – ra­zem z ro­werem na skarpę, która pro­wa­dziła na drugą stronę rze­ki przez gęstwinę drzew Nie­prze­by­te­go Boru. Na tej skar­pie prze­sia­dy­wała nie­mal cały dzień, zwy­czaj­nie wpa­trując się w wielką połać zie­le­ni. Wspo­mi­nając. W ta­kie dni pójście do szkoły ab­so­lut­nie nie wcho­dziło w ra­chubę.

– Halo! – zawołała mama, pstry­kając pal­ca­mi. – Przy­sięgam, że cza­sem mam wrażenie, iż cie­bie całą, a przy­najm­niej twoją głowę po­ry­wają obcy.

Du­nia spo­koj­nie po­pa­trzyła na do­rosłych, spoj­rzała im pro­sto w oczy, każdemu po ko­lei.

– Mamo… – zaczęła – tato… pani Then­nis… prze­pra­szam, Dar­lo… Dziękuję, że zwra­ca­cie mi uwagę na te pro­ble­my i prze­pra­szam, jeśli w czym­kol­wiek was za­wiodłam. Wy­bacz­cie, ale chciałabym pójść te­raz na spa­cer. Chcę prze­myśleć so­bie to wszyst­ko, o czym mówiliście.

Skończyw­szy, obróciła się na pięcie i wyszła tyl­ny­mi drzwia­mi, zo­sta­wiając zbi­tych z tro­pu do­rosłych, wpa­trzo­nych w jej ple­cy.Roz­dział 2
Posłaniec.
Dom dla Trud­nej Młodzieży

Była to prze­dziw­na zbie­ra­ni­na: dwóch chłopców i dwie dziew­czy­ny, potężny drab w cy­lin­drze, chu­dy mężczy­zna z brodą, ubra­ny w su­kienkę, oraz szczur. Sta­li w sze­re­gu pośrod­ku sze­ro­kiej, po­kry­tej śnie­giem dro­gi, wpa­trując się w dwóch zbliżających się jeźdźców. Kie­dy przy­by­sze stanęli i zsie­dli z sio­deł, mężczy­zna w su­kien­ce wy­szedł z sze­re­gu, żeby się przy­wi­tać.

– Bren­da­nie – ode­zwał się.

Było mu wyraźnie zim­no, postrzępio­na szy­fo­no­wa suk­nia fa­lo­wała na mroźnym wie­trze. Przy­gar­bił się i objął ra­mio­na­mi.

– Jack – od­po­wie­dział jeździec poważnym to­nem, opusz­czając brodę porośniętą rudą gęstwiną.

Miał na so­bie dosyć brud­ny mun­dur ofi­cer­ski i bry­cze­sy z łata­mi na ko­la­nach. Na jego skro­ni wił się si­no­czar­ny ta­tuaż. Przyj­rzał się łoso­sio­wej suk­ni i przez jego ob­li­cze prze­mknął uśmie­szek.

– W różu ci do twa­rzy – rzu­cił.

Drab w cy­lin­drze zdu­sił re­chot. Kurt, który stał tuż za łotrem o imie­niu Jack, za­chi­cho­tał pod no­sem, co spo­tkało się z karcącym spoj­rze­niem Bren­da­na.

– Komu jest do śmie­chu? – warknął złowro­go do Kur­ta.

Uśmiech na­tych­miast zniknął z twa­rzy chłopca. Wzmógł się wiatr, który na­wie­wał na drogę śnieg i two­rzył za­spy; maleńkie płatki wcze­piały się upar­cie w fu­trza­ne ob­szy­cie uszan­ki Kur­ta.

– Hen­ry, Jack, z po­wro­tem do obo­zo­wi­ska!

Drab w cy­lin­drze i mężczy­zna w suk­ni popędzi­li przed sie­bie, szyb­ko prze­bie­rając no­ga­mi. Jac­ko­wi przy­cho­dziło to z nie­małym tru­dem, póki nie wpadł na po­mysł, żeby pod­ciągnąć kraj suk­ni nad gołe owłosio­ne ko­la­na.

Bren­dan odwrócił wzrok ku po­zo­stałym łotrom.

– Colm, mu­sisz ćwi­czyć jazdę konną. Nie oszczędzałeś wierz­chow­ca. Mu­sisz go wy­czuć. – Pod­niósł dłonie, aby po­ka­zać, o co mu cho­dzi. – Ga­lo­pując, zwol­nij lek­ko wo­dze, po­czuj wysiłek ko­nia. Po­ga­niaj go tyl­ko wte­dy, kie­dy jest to ab­so­lut­nie ko­niecz­ne i gdy czu­jesz, że możesz to robić.

– Tak jest, Bren­da­nie – od­po­wie­dział posłusznie Colm.

– A te­raz do obo­zo­wi­ska! Przyłóż lód do pęciny ko­nia. Masz przed sobą dwa ko­lej­ne ty­go­dnie jaz­dy.

Bren­dan przyglądał się, jak chłopiec pod­bie­ga do ku­lejącego wierz­chow­ca. Po­tem odwrócił wzrok ku po­zo­stałej czwórce.

– Ca­ro­lyn, spi­sałaś się nieźle – po­wie­dział z za­do­wo­le­niem. – Przykładałaś się do pra­cy i to było widać. Zro­biłaś duże postępy od zeszłego ty­go­dnia. A co się ty­czy cie­bie, Aisling… – uśmiechnął się lek­ko – następnym ra­zem sta­raj się tak nie choj­ra­czyć, co?

Aisling była tą z gru­py pości­go­wej, która za­wisła jak pra­nie na ni­skiej gałęzi w cza­sie pościgu. We włosach miała jesz­cze su­che list­ki i mech, a jej twarz była usma­ro­wa­na żywicą.

– Tak jest, Bren­da­nie – od­po­wie­działa przy­wołana do porządku łotrzy­ca.

– Wra­caj­cie do obo­zo­wi­ska!

Obie dziew­czy­ny ze­rwały się do bie­gu, ni­czym sprin­ter­ki po wy­strza­le star­te­ra. Tyl­ko Aisling odważyła się zerknąć przez ramię. Uśmiechnęła się lek­ko i po­cie­szająco do Kur­ta, który nie zdążył na­cie­szyć się tym wi­do­kiem, gdyż za­raz po­tem zmierz­wio­ne bo­ko­bro­dy Bren­da­na zna­lazły się za­le­d­wie kil­ka cen­ty­metrów od jego czoła. Pach­niały jak mo­kry pies.

– A jeśli cho­dzi o cie­bie… – zaczął Bren­dan, prze­ciągając słowa, które brzmiały ni­czym groźny war­kot. – A co się ty­czy cie­bie… Stra­ciłem zbyt wie­lu wspa­niałych łotrów, którym za­chciało się postąpić tak jak to­bie. Myśleli, że już po wszyst­kim, już wi­ta­li się z gąską, gdy na­gle TRACH! – Dłoń Bren­dana, udająca pi­sto­let wy­mie­rzo­ny w czoło Kur­ta, pod­sko­czyła po od­rzu­cie. – I pa­dasz tru­pem. Py­ta­nie brzmi: dla­cze­go?

– Nie wzięli pod uwagę uzbro­jo­nych pasażerów.

– Nie wzięli pod uwagę CZE­GO?

– NIE WZIĘLI POD UWAGĘ UZBRO­JO­NYCH PASAŻERÓW!

– Owszem – zgo­dził się Bren­dan. – To naj­większy błąd, jaki można popełnić. Pasażer może być uzbro­jo­ny po zęby i z pew­nością należy do naj­bar­dziej nie­bez­piecz­nych osób. W swo­im cza­sie wi­działem nie­jed­ne­go na­pad­niętego ban­kie­ra, który wy­ska­ki­wał z po­wo­zu, strze­lając w pa­ni­ce na pra­wo i lewo. Nie­ważne, że najczęściej tra­fiał uzbro­jo­nych strażników, a nie łotrów. Nig­dy nie pod­chodź do drzwi! Na­wet się do nich nie zbliżaj! Dopóki się nie upew­nisz, że ten, kto za nimi sie­dzi, nie ma za­mia­ru wal­czyć. Ka­pu­jesz?

– Taaa, ka­puję… – od­po­wie­dział Kurt, po­pra­wiając ner­wo­wo uszankę.

Bren­dan pod­niósł rękę i klepnął moc­no fu­trza­ny da­szek, opusz­czając go na oczy Kur­ta.

– To do­brze – mruknął łagod­niej. – Nie chciałbym stra­cić naj­bar­dziej obie­cującego re­kru­ta.

Kurt się roz­pro­mie­nił. Po raz pierw­szy, od kie­dy roz­począł in­ten­syw­ne szko­le­nie, usłyszał taką po­chwałę z ust Króla Łotrów. Wie­le ty­go­dni temu, na sa­mym początku ćwi­czeń było mu bar­dzo ciężko. Nie wie­dzieć cze­mu ogrom­ny kłopot spra­wiało mu już samo wsia­da­nie na ko­nia – ciągle z nie­go spa­dał. Opa­no­wa­nie tej umiejętności zajęło mu do­bre dwa ty­go­dnie, a Bren­dan nie zmar­no­wał ani jed­nej oka­zji, żeby go ob­sztor­co­wać. Te­raz Kurt wie­dział, że zro­bił postępy, Bren­dan bo­wiem rzad­ko chwa­lił pod­opiecz­nych.

Sep­ti­mus chrząknął znacząco.

– A ja? – wtrącił. – A co ze mną? Wi­działeś mój ma­newr? Skok pro­sto na ple­cy, pro­sto pod ko­szulę!

Bren­dan spoj­rzał na szczu­ra.

– Świet­nie, Sep­ti­mu­sie. Ale tra­fił ci się łatwy cel. Wiesz, że Hen­ry boi się gry­zo­ni. Otrząśnięcie się z szo­ku zaj­mie mu kil­ka ty­go­dni.

Szczur splótł łapki i strze­lił pal­ca­mi.

– Jakaż to radość tak prze­ra­zić człowie­ka!

Król Łotrów roześmiał się i oznaj­mił:

– We dwóch nieźle się spi­sze­cie w na­pa­dach na po­wo­zy. Nie mam co do tego naj­mniej­szych wątpli­wości. – Na­gle spo­ważniał. – Choć oba­wiam się, że nie będzie zbyt wie­lu oka­zji, żeby spraw­dzić wa­sze umiejętności w prak­ty­ce.

To była smut­na praw­da. Przez kil­ka ostat­nich mie­sięcy zbójec­kie ban­dy opusz­czały obo­zo­wi­sko i wra­cały z pu­sty­mi rękoma. O tej po­rze roku na dro­dze po­ja­wiało się co­raz mniej po­wozów, a ci podróżni, którzy odważali się zapuścić na za­mar­z­nięty gości­niec, wieźli nie więcej niż ko­rzec su­szo­nej ce­bu­li czy gar­niec prze­mar­z­niętej zie­le­ni­ny. Było tak źle, że Kurt nie mógł tego nie za­uważyć. Łotrow­ska star­szy­zna gde­rała, że to naj­większa po­su­cha za jej pamięci. Po­wszech­nie mówio­no, że nad­chodzą ciężkie cza­sy.

Wiatr się wzmógł. Spo­między drzew nad­ciągała ko­lej­na fala za­wiei śnieżnej. Zima nie od­pusz­czała i na­wet w południe pa­no­wały po­nu­re ciem­ności. Te­raz, z na­dejściem zmro­ku nad la­sem zbie­rała się ciem­noszara mgła, w której zni­kały zakręty wijącej się Długiej Dro­gi.

Bren­dan zadrżał z zim­na i machnął ręką do dwóch stojących przed nim łotrów in sta­tu na­scen­di.

– Wy­star­czy na dzi­siaj, wra­ca­my do obo­zo­wi­ska. Mamy jesz­cze spo­ro do ob­ga­da­nia i mu­si­my się przy­go­to­wać na ju­trzej­sze… – Prze­rwał na­gle, gdy ru­szy­li ku cze­kającym na nich ko­niom. Coś odwróciło jego uwagę. Pod­niósł dłoń. – Stójcie – po­wie­dział. – Ktoś lub coś się zbliża.

Kurt i Sep­ti­mus za­mar­li. Nic nie słysze­li. Szczur uniósł nos i wąchał po­wie­trze, po czym wspiął się po no­gaw­ce, następnie po kurt­ce i usiadł na ra­mie­niu Kur­ta. Znów powąchał po­wie­trze.

– Ptak? – za­py­tał.

Bren­dan, który stał z unie­sioną dłonią, kiwnął głową.

– Duży.

Na­gle w ko­ro­nach drzew, nad ich głowa­mi roz­legł się głośny trzask, z gałęzi ze­rwało się drob­ne ptac­two. Na drogę po­sy­pały się połama­ne su­che pa­ty­ki. Stojące nie­opo­dal ko­nie spłoszyły się i zarżały. Dłoń Bren­da­na powędro­wała in­stynk­tow­nie do rękojeści sza­bli przy boku. Z nie­ba spa­dał nie­wy­raźny, sza­robłękit­ny, pie­rza­sty kształt. Ude­rzył w zie­mię z bo­le­snym stęknięciem, aż sypnęło wokół śnie­giem prze­mie­sza­nym z po­szy­ciem.

Za­padła ci­sza.

Prze­rwał ją Bren­dan:

– Ktoś ty? Przed­staw się!

Ster­ta piór zadrżała lek­ko tam, gdzie upadła. W końcu uniosła się nad nią długa szy­ja ni­czym prze­gu­bo­wa an­te­na łazi­ka księżyco­we­go. Na końcu szyi wyrósł oka­zały dziób cza­pli. Ptak pokręcił głową i oczyścił skrzydła z błota.

– Nic ci się nie stało? – za­py­tał Kurt, który już się otrząsnął z za­sko­cze­nia.

– Nic mi nie jest, dziękuję za troskę – od­po­wie­dział ptak z zażeno­wa­niem. – Wszyst­ko w porządku.

– Kim je­steś? – spy­tał Bren­dan. – I co cię spro­wa­dza do Uro­czy­ska, wod­ny pta­ku?

Cza­pla, jak­by nie słysząc pytań Króla Łotrów, zajęła się od­ko­py­wa­niem długie­go, wrze­cio­no­wa­te­go ciała ze śnie­gu. Kurt był pod wrażeniem ma­je­sta­tu pta­ka. Gdy ten stanął wresz­cie na no­gach, miało się wrażenie, że właśnie się prze­po­czwa­rzył. To, co było wcześniej brudną stertą sza­rych piór, na­brało na­gle wdzięku i do­sto­jeństwa. Cza­pla zmie­niła się w naj­piękniej­sze­go pta­ka, ja­kie­go Kurt kie­dy­kol­wiek wi­dział. Długi, wy­smukły dziób tkwił na wspa­nia­le wygiętej szyi pro­wadzącej ku wiel­kie­mu wrze­cio­nu kor­pu­su, po­kry­te­go zwar­ty­mi ni­czym rze­mie­nie sza­ro­białymi piórami; całość tę pod­pie­rały dwie smukłe nogi. Cza­pla wyciągnęła szyję, naj­da­lej, jak mogła, żeby się przyj­rzeć oto­cze­niu. Była pra­wie tak wy­so­ka jak Kurt.

– Na­zy­wam się Mau­de – przed­sta­wiła się wresz­cie. – I przy­syła mnie Książę Ko­ro­ny Ptaków. – Obróciła głowę, aby spoj­rzeć Kur­to­wi pro­sto w oczy. – Przy­le­ciałam po cie­bie, chłopcze. Two­jej przy­ja­ciółce, dziew­czyn­ce McKe­el, gro­zi wiel­kie nie­bez­pie­czeństwo.

*

Kie­dy koła sa­mo­cho­du prze­stały szu­mieć na do­brze zna­nej szo­sie i zachrzęściły na mo­krym żwi­rze szu­tro­wej dro­gi, pasażero­wie auta umil­kli. Dzie­więcio­let­nia El­sie Mehl­berg bawiła się sprzączką pasa i przyglądała twa­rzom ro­dziców, które z każdą chwilą sta­wały się co­raz bled­sze i bar­dziej za­tro­ska­ne. Wie­działa, że do­skwie­ra im ciężar de­cy­zji, jaką podjęli, ale czy mie­li inny wybór? El­sie wca­le ich nie winiła. Jej star­sza sio­stra, Ra­chel, zaczęła się wykłócać, kie­dy przed­sta­wio­no im plan, lecz osta­tecz­nie i ona się zgo­dziła, choć z wiel­kim opo­rem.

Śnieg za­mie­nił się w gęsty, zim­ny deszcz, a jego kro­ple spływały sze­ro­ki­mi stru­ga­mi po tyl­nej szy­bie, znie­kształcając im­po­nujące me­ta­lo­we bu­dow­le w wy­brzu­szo­ne, spękane kształty. Jakiś czas temu prze­kro­czy­li gra­nicę Prze­mysłowej Pu­sty­ni. El­sie nig­dy tu­taj nie była. A świat na zewnątrz wyglądał złowro­go. Białe po­rdze­wiałe zbior­ni­ki na che­mi­ka­lia, stojące przy szu­tro­wej dro­dze, z krętymi me­ta­lo­wy­mi schod­ka­mi i wijącymi się wokół nich splo­ta­mi rur, przy­po­mi­nały sce­no­gra­fię z fil­mu scien­ce fic­tion. El­sie wy­obrażała so­bie, że gdzieś w głębi tego sie­dli­ska ma­szy­ne­rii uwi­jają się bro­da­te kra­sno­lu­dy, które nie znają słonecz­ne­go światła, a za­miast mie­czy i to­porów wy­ku­wają drzwi do lodówek i wałki rozrządu do mo­to­cy­kli.

Dziew­czyn­ka prze­niosła wzrok na tatę, który pro­wa­dził sa­mochód po wąskich dro­gach Pu­sty­ni. Na jego skro­niach zo­ba­czyła siwe pa­sem­ka. Była pew­na, że nie wi­działa ich la­tem. I te głębo­kie ni­czym ka­nio­ny zmarszcz­ki na jego czo­le… ich też wcześniej nie było.

Wszyst­ko to po­ja­wiło się po za­gi­nięciu jej bra­ta.

Na początku przeżyli ogrom­ny szok. Jak­by na ich dom spłynął gęsty opar i spod ich da­chu wymiótł każdą naj­mniejszą okru­szynę radości. El­sie nie­na­wi­dziła za to bra­ta. Naj­pierw przy­je­cha­li po­li­cjan­ci. Roz­sie­dli się w sa­lo­nie, jak­by to był ich dom, i no­to­wa­li każde słowo po­wta­rza­ne ze łzami w oczach przez mamę i tatę, którzy opi­sy­wa­li po wie­le­kroć wszyst­ko to, co za­pa­miętali z ostat­nie­go dnia, który Kurt spędził w domu. Po­tem po­ja­wi­li się re­por­te­rzy lo­kal­nych wia­do­mości z ka­me­ra­mi i sąsie­dzi, którzy zaglądali w okna, na­pa­wając wzrok zroz­pa­czoną ro­dziną. W końcu Li­dia, mama El­sie, zaciągnęła zasłony. Nikt już nie mógł podglądać, co się dzie­je w ich domu. Przez całą je­sień w sa­lo­nie pa­no­wał mrok, taki sam, jaki zapa­no­wał w ich ser­cach. Tata El­sie, Da­wid, stał się nie­obec­ny. Na całe dnie za­szy­wał się w swo­im ga­bi­ne­cie, czu­wał na różnych fo­rach in­ter­ne­to­wych, na których błagał kogo się da o po­moc w od­na­le­zie­niu syna. El­sie sie­działa no­ca­mi w łóżku, nasłuchując przy­ci­szo­nych rozmów ro­dziców w po­ko­ju obok, i na zmianę prze­kli­nała bra­ta i błagała go, żeby wrócił. „Nie wygłupiaj się, Kurt – szep­tała. – Daj już spokój. Wróć do domu”.

Kie­dy więc pew­ne­go dnia tata El­sie przy­biegł z ga­bi­ne­tu do kuch­ni i oznaj­mił, że przed chwilą ode­brał wia­do­mość, że ktoś w Istam­bu­le, w Tur­cji – właśnie tam! – wi­dział na uli­cy ame­ry­kańskie­go chłopca od­po­wia­dającego ry­so­pi­so­wi Kur­ta, cała ro­dzi­na wy­buchnęła nie­po­ha­mo­waną radością. Do­pie­ro pod­czas kal­ku­lo­wa­nia kosztów lotu i ho­te­lu po­sta­no­wio­no, że sio­stry El­sie i Ra­chel zo­staną w Por­t­land, a do Tur­cji po­lecą szu­kać syna tyl­ko star­si Mehl­ber­go­wie. A co się sta­nie w tym cza­sie z dziew­czyn­ka­mi? Nie mie­li w mieście krew­nych, którzy mo­gli­by się nimi za­opie­ko­wać. Je­dy­nym wyjściem był miej­sco­wy sie­ro­ci­niec, w którym za rozsądną cenę przyj­mo­wa­no dzie­ci zde­spe­ro­wa­nych ro­dziców na tak długo, jak było to ko­niecz­ne.

„Ja­mi­so­no­wie tak zro­bi­li z dziećmi, kie­dy po­je­cha­li nur­ko­wać” – usłyszały na po­cie­sze­nie sio­stry Mehl­berg.

Je­cha­li więc wol­no wijącym się la­bi­ryn­tem Prze­mysłowej Pu­sty­ni do Domu dla Trud­nej Młodzieży imie­nia Jof­freya Unthan­ka. W słabym świe­tle przed nimi mi­go­tał właśnie taki neo­no­wy na­pis, a pod nim słabo wi­docz­ny do­da­tek, le­d­wo żarzące się, jak­by go­rzej za­si­la­ne słowa: „ORAZ CZĘŚCI ZA­PA­SO­WE DO MA­SZYN PRZE­MYSŁOWYCH”.

Ra­chel, która mil­czała przez całą drogę, uniosła głowę i wes­tchnęła ciężko, gdy jej oczom uka­zała się bu­dow­la. Spo­między długich, pro­stych, czar­nych włosów dziew­czyn­ki wy­chynęła na chwilkę bla­da jak kre­da twarz; wąskie ra­mio­na zadrżały pod zno­szo­nym pod­ko­szul­kiem z logo ka­pe­li Cor­ro­sion of Con­for­mi­ty.

– Nie wierzę… – szepnęła Ra­chel i do­tknęła pal­ca­mi splotów czar­nej opa­ski na le­wym nad­garst­ku.

– Uspokój się, ko­cha­nie – ode­zwała się z przed­nie­go sie­dze­nia Li­dia. – Mówiliśmy o tym już tyle razy. Nie mamy in­ne­go wyjścia. – Wyciągnęła szyję, żeby spoj­rzeć na córki siedzące z tyłu. – Pomyślcie o tym w ten sposób: po­ma­ga­my ro­dzi­com od­na­leźć bra­ta…

– Ja­sne – mruknęła posępnie Ra­chel.

– Ojej… – dodała El­sie, próbując do­strzec coś przez przed­nią szybę, omia­taną piórami wy­cie­ra­czek. – Nie­zbyt tu przy­jem­nie.

Za­padła ci­sza. Wszy­scy w au­cie zgo­dzi­li się w mil­cze­niu z tą opi­nią.

Szu­tro­wa dro­ga, którą prze­mie­rzał sa­mochód, wy­pro­wa­dziła ich wresz­cie spo­między po­zba­wio­nych okien me­ta­lo­wych bu­dow­li i zbior­ników na che­mi­ka­lia na otwartą prze­strzeń, oto­czoną z trzech stron dru­cianą siatką. Pośrod­ku tego ugo­ru stał sza­ry bu­dy­nek, prze­nie­sio­ny tu naj­wy­raźniej z in­nej epo­ki. Łupko­wo­sza­re mury ze sztu­ka­te­rią za­rosły po­ro­sta­mi i po­kryły się sadzą. Ich równo­mierną po­wierzch­nię prze­ry­wały roz­miesz­czo­ne re­gu­lar­nie, przesłonięte fi­ran­ka­mi wy­so­kie okna. Dach, kry­ty łupkiem i mogący się po­chwa­lić gęstwiną praw­dzi­wie opa­li­zującego mchu, wzno­sił się ku ze­ga­ro­wej wieży. Tuż za pląta­niną przy­bru­dzo­nych jeżyn wy­ra­stały ciężkie dębowe drzwi. To nad nimi pul­so­wał hałaśli­wie neo­no­wy na­pis – oso­bli­wy no­wo­cze­sny kon­tra­punkt wo­bec bez­sprzecz­nie dzie­więtna­sto­wiecz­nych ar­chi­tek­tu­ry i oto­cze­nia.

El­sie po­czuła falę nie­po­ko­ju. Sięgnęła między sto­py i roz­pięła ple­cak. Z środ­ka wyj­rzała główka jej Nie­ustra­szo­nej Tiny, lal­ki, do której dziew­czyn­ka uśmiechnęła się ciepło.

– Wszyst­ko okej, Tina – szepnęła. – Wszyst­ko będzie do­brze.

Tina zo­stała wy­ko­na­na z twar­de­go pla­sti­ku, miała półdługie ja­sne włosy. El­sie prze­sunęła pal­ca­mi po ple­cach pu­styn­ne­go moro lal­ki, od­na­lazła mały przy­cisk między łopat­ka­mi. Na­cisnęła go i z za­do­wo­le­niem wysłuchała przy­ci­szo­ne­go oświad­cze­nia, które popłynęło z głośnicz­ka na pier­si lal­ki: „NIE­USTRA­SZO­NE DZIEW­CZY­NY NIG­DY NIE CO­FAJĄ SIĘ PRZED NOWĄ PRZY­GODĄ!”. Głos Tiny miał w so­bie po­krze­piającą pew­ność.

El­sie usłyszała wes­tchnie­nie sio­stry i spoj­rzała na nią. Ra­chel ob­ser­wo­wała ją z uko­sa, spo­między opusz­czo­nych włosów. Młod­sza sio­stra cze­kała na su­rową re­pry­mendę, których Ra­chel nig­dy jej nie szczędziła, gdy zna­lazła się w zasięgu pla­sti­ko­we­go głosu Nie­ustra­szo­nej Tiny. Tym ra­zem jed­nak mil­czała. „Zna­lazłyśmy się w tak tra­gicz­nym położeniu – pomyślała smut­no El­sie – że na­wet Rach czer­pie otuchę ze słów Tiny”.

Sa­mochód Mehl­bergów za­trzy­mał się przed bu­dyn­kiem. Przez chwilę tata dziew­czy­nek nie gasił sil­ni­ka. W końcu wyjął klu­czyk i auto ucichło. Przez okna dało się słyszeć świst wia­tru wiejącego po pu­sta­ciach między bu­dow­la­mi Pu­sty­ni. Da­wid obrócił się i spoj­rzał na córki.

– Tyl­ko dwa ty­go­dnie – po­wie­dział, siląc się na po­cie­szający ton. – I to wszyst­ko. Dwa ty­go­dnie. A po­tem po was wrócimy.

El­sie prze­sunęła pal­ca­mi po lnia­nych włosach Nie­ustra­szo­nej Tiny, wy­ko­na­nych z pla­sti­ku. „Dwa ty­go­dnie” za­brzmiało jak „wiecz­ność”.