Uspokojenie - ebook

Ju­liusz Sło­wac­ki

USPO­KO­JE­NIE

Co nam zdra­dy! – Jest u nas ko­lum­na w War­sza­wie,
na któ­rej usia­da­ją po­dróż­ne żu­ra­wie,
spo­tkaw­szy jej li­ścia­ne czo­ło śród ob­ło­ka;
taka, zda się… od­lud­na i taka wy­so­ka!
Za tą ko­lum­ną we mgły tę­czo­we ubra­na
stoi trój­ca świe­cą­cych wież świę­te­go Jana;
da­lej ciem­na uli­ca, a z niej ja­kieś sza­re
wy­glą­da w per­spek­ty­wie si­nej Mia­sto Sta­re:
a da­lej jesz­cze we mgle, któ­ra tam się mro­czy,
szkła okien – jak zie­lo­ne Ki­liń­skie­go oczy,
cza­sa­mi ude­rzo­ne pło­mie­niem la­tar­ni,
niby oczy ci­che­go upio­ra spod dar­ni.

Wiec lada dzień, a nę­dza sprę­ży­ny do­ci­śnie:
to na­przód tam na ryn­ku para oczu bły­śnie
i spoj­rzy w Świę­to­jań­ską na prze­strzał uli­cę;
a po­tem się po­ru­szą wszyst­kie ka­mie­ni­ce,
a za ka­mie­ni­ca­mi przez nie­bios ot­chła­nie
przyj­dzie zo­rza pół­noc­na i nad mia­stem sta­nie;
a za zo­rzą wiatr dziw­ne mio­ta­ją­cy bla­ski
po­rwie te wszyst­kie ze­msty i te wszyst­kie wrza­ski;
wi­cher ja­kiś, z anio­łów uro­bio­ny Pań­skich,
ode­rwa­ny jak skrzy­dło z wi­dzeń Świę­to­jań­skich,
prze­zro­czy­sty jak bry­lant, a jak ogień zło­ty,
któ­ry chwy­ci te ze­msty, te świa­tła, te grzmo­ty,
zwi­nie i nimi ciem­ną ulicz­kę za­lę­że,

jako brąz w niej za­ld­pi, za­świsz­cze jak węże
i na­prze tak, że bę­dzie trzę­są­ca się cała
jako wół sy­cy­lij­ski na mia­sto ry­cza­ła.

Usły­szy­cie wy wten­czas, serc na­szych zło­dzie­je,