Wariat i Zakonnica - ebook

AKT PIERW­SZY

Sce­na przed­sta­wia celę dla fu­ria­tów. Na lewo w rogu tap­czan.

Nad tap­cza­nem na­pis: "De­men­tia pra­ecox", nr 20. Wprost okno

zło­żo­ne z dwu­dzie­stu pię­ciu ma­łych, gru­bych szy­bek

prze­dzie­lo­nych me­ta­lo­wy­mi ram­ka­mi. Pod oknem stół. Jed­no

krze­sło. Drzwi na pra­wo o skrzy­pią­cych ry­glach. Na tap­cza­nie,

zwią­za­ny w ka­ftan bez­pie­czeń­stwa, śpi Mie­czy­sław Wal­purg. Pali

się ciem­na lam­pa u su­fi­tu. Dr Bur­dy­giel wpro­wa­dza Sio­strę

Annę .

BUR­DY­GIEL

Oto jest nasz pa­cjent. Te­raz śpi po du­żej daw­ce chlo­ra­lu i mor­fi­ny. Po­wol­ne tru­cie nie­ule­czal­nych jest na­szą taj­ną za­sa­dą.

Moż­li­we jest jed­nak, że Gru­en ma ra­cję. Ja nie je­stem jed­nym z tych za­ku­tych psy­chia­trycz­nych łbów, któ­re nie są już w sta­nie przy­jąć ni­cze­go no­we­go. Po­zwa­lam na eks­pe­ry­ment, tym bar­dziej

?e nie tyl­ko ja, ale i pro­fe­sor Wal­l­dorff wy­czer­pał już wszyst­kie środ­ki. De­men­tia pra­ecox. Je­śli sio­stra w co bar­dzo wąt­pię roz­wią­że mu jego jak mó­wią psy­cho­ana­li­ty­cy

"kom­pleks", je­śli sio­stra do­trze, do miej­sca za­po­mnia­ne­go, tzw.

"psy­chicz­ne­go ura­zu", będę się tyl­ko cie­szył trium­fem Gru­ena.

Co do psy­cho­ana­li­zy, to uzna­ję jej me­to­dy ba­da­nia, ale nie wie­rzę w jej war­tość te­ra­peu­tycz­ną. To do­bre dla lu­dzi, któ­rzy całe ży­cie mogą po­świę­cić na le­cze­nie. Oto krze­sło.

Po­da­je jej krze­sło.

SIO­STRA ANNA

Do­brze, pa­nie dok­to­rze, ale co ja mam wła­ści­wie ro­bić? Jak mam się do tego brać? Za­po­mnia­łem spy­tać o to wła­śnie, co jest naj­waż­niej­sze.

BRU­DY­GIEL

Niech sio­stra nie sta­ra się ro­bić nic spe­cjal­ne­go. W związ­ku ze swo­ją bez­po­śred­nią in­tu­icją niech sio­stra po­stę­pu­je zu­peł­nie swo­bod­nie, tak jak sio­strze na­ka­że głos su­mie­nia. Tyl­ko pod żad­nym po­zo­rem nie na­le­ży speł­niać jego ży­czeń. Ro­zu­mie sio­stra?

SIO­STRA ANNA

Pa­nie dok­to­rze, zwra­cam panu uwa­gę, że pan mów do oso­by du­chow­nej.

BUR­DY­GIEL

Niech się sio­stra nie ob­ra­ża. Pro­sta for­mal­ność. A więc że­gnam sio­strę. Jesz­cze jed­no: niech sio­stra pa­mię­ta, że naj­waż­niej­szą rze­czą jest wy­ło­wie­nie z nie­go "kom­plek­su", za­po­mnia­ne­go wy­pad­ku, któ­ry spra­wił całe to spu­sto­sze­nie.

Sio­stra Anna kiwa gło­wą. Bru­dy­giel wy­cho­dzi i za­ry­glo­wu­je

drzwi. Sio­stra Anna sia­da i mo­dli się. Pau­za. Wal­purg bu­dzi się

i pod­no­si na tap­cza­nie. Sio­stra Anna drgnę­ła. Wsta­je i stoi

nie­ru­cho­mo .

WAL­PURG sie­dząc

Cóż to za ha­lu­cy­na­cja? Tego nie mia­łem jesz­cze nig­dy. Co, u dia­bła? Ode­zwij się.

SIO­STRA ANNA

Nie je­stem zmo­rą. Je­stem przy­sła­na, aby się pa­nem opie­ko­wać.

WAL­PURG wsta­jąc

Aha. Nowy po­mysł mo­ich szla­chet­nych ka­tów.

Pie­kiel­ne po­my­sły

Dzia­ła­ją na zmy­sły,

A du­sza gdzieś skry­ta,

Nikt o nią nie pyta.

Jak pani na imię? Dwa lata nie wi­dzia­łem ko­biet.

SIO­STRA ANNA drgnę­ła

Moje du­chow­ne imię jest Anna.