Więzień - ebook

RA­NEK I WIE­CZÓR

Jak­że tu mó­wić o mło­do­ści, przy­ja­cie­lu mój! Mi­nę­ły już dla nas naj­go­ręt­sze jej za­pa­ły, nie przy­stoi nam mó­wić o niej in­a­czej niż z wiel­ką skrom­no­ścią, a jed­nak jak nie­wie­le jej za­zna­li­śmy, zdą­ży­li­śmy za­le­d­wie zro­zu­mieć, że wkrót­ce już na­dej­dzie pora, gdy trze­ba nam bę­dzie za­śpie­wać so­bie odę Ho­ra­ce­go: Eheu, fu­ga­ces, Post­hu­me… i że czas ten na­stą­pi tak szyb­ko po tym, kie­dy­śmy ją tłu­ma­czy­li w szko­le… Ach, na­uka za­bra­ła nam naj­lep­sze chwi­le! A jaki wy­nik tylu da­rem­nych wy­sił­ków? Że mo­głem, tak jak to sta­ło się dziś rano, zro­zu­mieć sens pie­śni grec­kiej do­la­tu­ją­cej mo­ich uszu, pie­śni, któ­rą śpie­wa­ły usta le­wan­tyń­skie­go ma­ry­na­rza:

Ni ka­li­me­re! Ni ora ka­lii

Taki był re­fren, któ­ry czło­wiek ów rzu­cał wia­trom wie­ją­cym od mórz, fa­lom z hu­kiem roz­bi­ja­ją­cym się o brze­gi:

„To nie dzień do­bry, to nie do­bry wie­czór!” Taki sens mia­ły dla mnie te sło­wa, w okru­chach zaś, któ­re zdo­ła­łem jesz­cze uchwy­cić z lu­do­wej pie­śni, za­war­ta była zda­je się na­stę­pu­ją­ca myśl:

Ra­nek jut mi­nął, zmierzch nie przy­był jesz­cze

Blask oczu przy­ga­sa po­wo­li…

a re­fren po­wta­rzał się wciąż na nowo:

Ni ka­li­me­re! Nè ora kali!