Wilcza księżniczka - ebook

ROZDZIAŁ 1

Las

– Chwyć mnie za rękę, Sophie. Musimy uciekać!

To był głos taty. Nie widziała go, ale była pewna, że jest rozczochrany i ma na sobie ten wyświechtany płaszcz, którego rąbek przypomina postrzępione skrzydło. Mocno ścisnął jej dłoń i razem pobiegli do zamarzniętego srebrzystego lasu. Wiedziała, dokąd zmierzają. Zawsze do tego samego miejsca – miejsca utkanego z ojcowskich opowieści, marzeń i wspomnień.

Na skraju lasu przystanęli. Z ich ust wydobywały się kłęby pary, a płatki śniegu wielkości ciem wirowały przed oczami Sophie, tworząc grubą koronkową firankę.

– Czekaj – powiedział tata. – Nadchodzi. Widzisz ją?

Jego słowa przywołały młodą kobietę w długiej pelerynie, z twarzą ukrytą pod kapturem. Sophie dostrzegła jedynie kosmyk ciemnoblond włosów przysypany płatkami śniegu, które na jej oczach zmieniały się w diamenty.

– Kto to jest? – zapytała dziewczynka.

Zamiast odpowiedzieć, tata nieco mocniej ścisnął ją za rękę i zaśpiewał tę piękną piosenkę, której słowa zdążyła już zapomnieć. To właśnie one niosły ze sobą odpowiedź.

Była zima. Padał śnieg. Wśród śniegu stała zagubiona w lesie dziewczyna i – Sophie poczuła, jak za gardło chwyta ją strach – wilk!

Jej dłoń wyśliznęła się z dłoni ojca.

– Nie odchodź! – krzyknęła.

Ale jego już tam nie było. Smutek oraz strach zmieszały się z białym puchem i leżały wszędzie wokół.

– Sophie!

Nie! Ten głos dochodził z innego miejsca. Nie chciała odpowiadać.

Wtuliła twarz w poduszkę, szukając sposobu, aby wrócić do lasu, próbując pozostać w świecie snu, gdzie rześkie powietrze smakowało jak mieszanka miętówek z diamentami… gdzie zewsząd otaczał ją las, a pod stopami skrzypiał śnieg…

– Nie śpisz?

Westchnęła i przesunęła ręką po kołdrze, jakby chciała ją otrzepać ze śniegu.

– Już nie, Delfino.

Starała się nie brzmieć opryskliwie. Niestety w Szkole dla Młodych Panien w New Bloomsbury nieodwołalnie zaczął się dzień. A to oznaczało pożegnanie krainy snów.

Przewróciła się na plecy i wbiła wzrok w sufit. Dlaczego rzeczywistość musiała być taka monotonna? Dlaczego szkoła z internatem była taka… beżowa? Sophie ogarnęła wzrokiem trzy wąskie szafy, trzy toporne szafki nocne, trzy biurka z krzesłami i zapragnęła czegoś innego. Czegoś, co byłoby piękne, choćby i nie miało wielkiej wartości. Wielkich, obsypanych kwieciem gałęzi czereśni w agatowej wazie… koronkowych firanek… W tym zatłoczonym i ubogim londyńskim pokoju nie mogła liczyć nawet na odrobinę piękna czy emocji. Żadnych tajnych notatek, żadnych szpiegów. Żadnych przygód.

Tylko nauka.

Delfina usiadła na łóżku i przeciągnęła się leniwie. Złote loki opadały jej na twarz i ramiona, sprawiając, że wyglądała jak księżniczka z dynastii Plantagenetów, która właśnie zbudziła się w krypcie z tysiącletniego kamiennego snu.

– Jaka pogoda? – rzuciła.

Interesowała się pogodą jedynie po to, by zdecydować, co zrobić z włosami. Ponieważ łóżko Sophie stało przy oknie, Delfina dzień w dzień zadawała to samo pytanie.

Sophie usiadła. Przez chwilę wpatrywała się w stojące na parapecie zdjęcie taty. Fotografowi udało się uchwycić ten marzycielski, zagadkowy wyraz twarzy, sugerujący, że tata zobaczył albo usłyszał właśnie coś, co go zafrapowało. Odsunęła zasłonę.

Okno wychodziło na wąską uliczkę z wysokimi domami, więc Sophie musiała się nieźle nagimnastykować, żeby zobaczyć kawałeczek nieba. Nawet kiedy słońce świeciło jak zwariowane, tu, w dole, i tak było ciemno i ponuro. Dziś po brudnych szybach spływały krople deszczu, więc bez patrzenia w niebo było wiadomo, że ma ono zwykłą londyńską barwę szarych mydlin.

– Niesamowite, ile wody mieści się w niebie nad Londynem – stwierdziła.

– Od czterech dni nic, tylko leje – odparła Delfina. – Myślisz, że deszcz kiedyś się nudzi? Myślisz, że ma ochotę zrobić ze sobą coś innego, niż tylko padać i padać na to stare, smętne miasto?

– Ale chyba w Paryżu też pada? – zapytała Sophie.

– Pewnie! Ale w Paryżu nawet deszcz jest piękny.

– Chciałabym, żeby spadł śnieg – szepnęła Sophie, zastanawiając się, czy sen o zimowym lesie znów jej się przyśni. Może zdoła go jakoś przywołać?

– Śnieg? Oszalałaś? – Delfina zadrżała. – Śnieg niszczy buty!

– Co z tego? – zapytała Sophie. – Pomyśl: budzimy się, a tu wszystko wygląda inaczej… Może naprawdę byłoby inne. Jak w bajce. Czy nie byłoby niesamowicie, gdyby chociaż ten jeden raz zrobiło się w Londynie na tyle zimno, by deszcz zamienił się w śnieg?

– Taka pogoda nadaje się tylko na narty – stwierdziła autorytatywnie Delfina. – To jedyny przypadek, gdy nie musisz się martwić o buty. – Znów się przeciągnęła i ziewnęła uroczo niczym kotka. – Obudzić Mariannę? – Zwiesiła długie nogi z krawędzi łóżka i poruszyła palcami o paznokciach pomalowanych na metaliczną zieleń. – Jeśli tego nie zrobimy, znów śniadanie przejdzie jej koło nosa.

– Co wy widzicie w tym śniadaniu?

Dziewczyna o cienkich, ciemnych włosach wynurzyła się spod brązowej kołdry z zaspaną twarzą i podkrążonymi oczami.

– Hej, ona umie mówić!

Marianna zamrugała jak kret i wymacała na nocnej szafce lekko skrzywione okulary w drucianej oprawie, po czym założyła je na nos.

– Delfino, dlaczego chodzisz na palcach? – zdziwiła się.

– Żeby sobie poprawić krążenie – odparła Delfina, zatrzymując się i nurkując głową między kolana, by rozczesać włosy. – A to zapobiega zmarszczkom.

– Bzdury – prychnęła Marianna. – Nie ma na to żadnych naukowych dowodów.

– Poza tym nie masz ani jednej zmarszczki – zauważyła Sophie. – Jesteś trzynastolatką!

– W każdym razie Francuzi tak robią.

Delfina wzruszyła ramionami, jakby jej wyjaśnienie w zupełności wystarczyło. Wyprostowała się, odrzuciła głowę do tyłu, zawinęła włosy w kok po jednej stronie głowy i przypięła klamrą.

Bycie w połowie Francuzką musi być bardzo męczące, pomyślała Sophie. I czasochłonne.

– Wiem, dlaczego warto dzisiaj wstać! – zaćwierkała Marianna, zaskakująco energicznym kopniakiem zrzucając z siebie kołdrę. – Jest czwartek! Oddadzą sprawdziany z geografii!

Sophie jęknęła. Niezmiennie kosztowało ją dużo wysiłku, by z jednej strony podporządkować się wysokim wymaganiom naukowym Marianny, a z drugiej – równie wyśrubowanym standardom mody, którym hołdowała Delfina. Na ogół zresztą nawet nie próbowała się opierać. Przyzwyczaiła się już do nieustannego tłamszenia.

Zerknęła na zegarek.

– Czas się ubrać.

– Daj mi dwadzieścia minut – rzuciła Delfina, wkładając jasnoróżowy szlafrok i kierując się do łazienki.

– Ile? – oburzyła się Marianna. – Dwadzieścia?

– Nie potrafiłabym tak długo się szykować, nawet gdybym musiała robić wszystko dwa razy – zauważyła Sophie.

– I dlatego ja wyglądam jak ja, a ty jak…

Jakkolwiek miała wyglądać Sophie w oczach Delfiny, ta ostatnia nie znalazła właściwego słowa i zamilkła ze zdziwioną miną, jakby coś nagle przyszło jej do głowy.

– Co jest? – zapytała Sophie.

– W zasadzie to jesteś całkiem ładna – powiedziała Delfina. – Regularne brwi. Idealna skóra. Tyle że nikt tego nie zauważa, bo zawsze zapominasz się uczesać. Nie mówiąc już o twoim szkolnym swetrze, który ma pełno dziur.

– To jedyny sweter, jaki posiadam! I nie gap się tak na mnie!

Delfina wzruszyła ramionami.

– Po prostu się nad tym zastanów.

– Ale po co? – zapytała Sophie. – I tak nikt nie zwraca na mnie uwagi!

– Nie ma sensu z nią dyskutować, Delfino – wtrąciła Marianna, wkładając szlafrok. – Jej taki stan rzeczy odpowiada.

Delfina pogroziła Sophie palcem.

– Uwierz mi, kiedyś będziesz chciała zrobić dobre wrażenie.

– I tak nigdy nie spotkam nikogo ważnego, więc co za różnica, czy mam dziurawy sweter, czy nie?

– Tylko poczekaj! – odgrażała się Delfina. – Nie znasz dnia ani godziny. Może właśnie dziś pojawi się w twoim życiu ktoś ważny?

– Jasne! – prychnęła Sophie. – A w środku lata nagle spadnie śnieg!ROZDZIAŁ 2

Wizyta

Strasznie spóźniły się na śniadanie. Kiedy zbiegały po tylnych schodach, skrzypiąc butami po linoleum, powitał je zapach wilgotnych tostów. Ledwie znalazły się na dole, usłyszały przed sobą ciężkie kroki i ujrzały kroczącego w swoim sztruksowym garniturze wicedyrektora szkoły. Usiłowały chyłkiem prześliznąć się obok niego, lecz właśnie wtedy się zatrzymał.

– Dzień dobry, dziewczęta! – rzucił energicznie, zerkając na zegarek. – Lepiej się pospieszcie! – Jego wzrok zawisł na Delfinie. – Na twoim miejscu rozważyłbym mniej czasochłonną fryzurę.

Sophie spuściła głowę i wpatrywała się intensywnie w podłogę, udając, że wcale jej tam nie ma. Wiedziała, że potrafi przejść obok większości nauczycieli niezauważona. Był to jeden z jej najbardziej pożytecznych talentów.

Dziś jednak nie zadziałał.

Pan Tweedie odchrząknął znacząco.

– Sophie? – odezwał się dokładnie w momencie, w którym zaczęła sobie robić nadzieję, że jej się upiekło. – Pozwolisz na słówko?

– Spóźnię się na śniadanie – zaoponowała. – Sam pan mówił…

– To tylko chwila. Jestem pewien, że koleżanki coś ci zostawią.

Delfina i Marianna zrozumiały aluzję i ruszyły do stołówki.

– Wybacz – szepnęła Delfina na odchodnym.

Sophie unikała zatroskanego spojrzenia pana Tweediego, którego twarz marszczyła się jak stary pergamin, ilekroć dostrzegał jakiś problem.

– Chodzi o twój sweter – westchnął.

Starała się poprawić nieszczęsny sweter tak, by dziury nie rzucały się w oczy.

– I buty – kontynuował wicedyrektor. – Baletki wiązane wstążkami nie figurują na liście zalecanej odzieży, prawda?

Pokręciła głową.

– Zastanawiam się, czy pisałaś w tej sprawie do swojej opiekunki? Umawialiśmy się, że to zrobisz, prawda?

Na dźwięk słowa „opiekunka” Sophie ujrzała oczami wyobraźni Rosemary – kobietę w średnim wieku z przystrzyżonymi po chłopięcemu włosami ni to blond, ni to siwymi – wyprostowaną jak struna na taborecie w swojej maleńkiej, czyściutkiej kuchence. Nie była z nią w żaden sposób spokrewniona, ale deszcz, pożyczony samochód, zmęczenie owdowiałego ojca dziewczyny i niespodziewany zakręt na ciemnej wiejskiej drodze stworzyły śmiertelny koktajl, który połączył Sophie z Rosemary na resztę życia. Jako jedyna przyjaciółka rodziny, do której władze zdołały się dodzwonić po wypadku, Rosemary wzięła Sophie pod opiekę do czasu pojawienia się krewnych osieroconej dziewczynki. Ojciec Sophie nie wiódł jednak tak zwanego „ustatkowanego życia”. Jej matka zmarła, gdy dziewczyna była niemowlęciem, i od tamtej pory tata woził córkę to tu, to tam. Opowiadał o czarodziejskich podróżach i o magii kolejnych miejsc, które wkrótce odwiedzą. Nie miał wielu przyjaciół, a krewnych, jak się poniewczasie okazało, nie posiadał wcale.

– Rosemary jest bardzo zapracowana – odparła Sophie, wciskając palec w jedną z mniejszych dziur w rękawie i kręcąc nim, jakby dzięki temu mogła ją ukryć. Spojrzała w pomarszczoną, życzliwą twarz pana Tweediego i powiedziała z pewnością, której nie czuła: – Naprawdę ma teraz mnóstwo na głowie, więc nie chcę się jej narzucać…

Zamilkła, uznając, że lepiej nie dodawać: „…gdy nie ma jej w kraju”. Bezpieczniej dla niej, żeby szkoła nie wiedziała, ile czasu Rosemary spędza za granicą. Mogłoby to spowodować kłopoty.

– Przecież wiesz, że nie chodzi tylko o sweter i obuwie, Sophie. – Pan Tweedie był wyraźnie zaniepokojony. – Chodzi o wszystkie twoje ubrania. Są takie… – Urwał. – Zrozum, że osobiście mi to nie przeszkadza, ale wolałbym, żebyś się zbytnio nie wyróżniała. Zajrzyj do depozytu rzeczy znalezionych. – Rzucił jej spojrzenie z cyklu „mówię serio!”. – Zanim pani Sharman cię zobaczy!

W stołówce Sophie wyjęła ze stojącej przy ladzie skrzynki ciężki biały talerz, wybrała najmniej zgniłego banana, chwyciła szklankę rozcieńczonego do granic możliwości soku pomarańczowego i położyła to wszystko na tacy, po czym dołączyła do Delfiny i Marianny siedzących przy długiej ławie. Wszyscy oprócz nich wyszli już ze stołówki, a kucharki kręciły się i sprzątały resztki ze stołów.

– Czego chciał Tweedie? – zapytała Marianna, spoglądając w książkę do fizyki opartą o solniczkę.

Dopiero w tym momencie Sophie przypomniała sobie, że mają dziś sprawdzian.

– Znów nawijał o swetrze.

– Natręt – stwierdziła Delfina. – Przytakuj mu we wszystkim. Wtedy na ogół się odczepia.

– Musi wykonywać swoją pracę – mruknęła Marianna, nie odrywając wzroku od podręcznika. – Wiedziałyście, że kąt padania jest równy kątowi odbicia?

Delfina przewróciła oczami.

– A czy ty wiedziałaś, że dziś pierwszy dzień marca? – zapytała szybko Sophie, by odwrócić uwagę koleżanki. – To znaczy, że powinni wywiesić listę.

– Jaką listę?

Delfina nabrała odrobinkę masła i położyła sobie na talerzu, po czym odcięła z niej jeszcze mniejszą odrobinkę i rozsmarowała na miniaturowym kawałeczku tostu. Potem odgryzła fragment. Następnie drugi. Sophie obliczyła, że przy tej szybkości zjedzenie jednej kromki może jej zająć nawet dziesięć minut. (Obliczenia Marianny byłyby z pewnością dokładne co do sekundy).

– Gdzie jedziemy w ostatnim tygodniu semestru – wyjaśniła Sophie, obierając banana.

Delfina wzruszyła ramionami.

– Dobrze wiesz, że nie pojedziemy w żadne ciekawe miejsce. Te są zarezerwowane dla szóstoklasistów.

– Pewnie dostaniemy „Kuchnię Wessex” – westchnęła Sophie.

– Albo „Pola bitewne Francji i Belgii” – dodała Marianna, odrywając wreszcie wzrok od książki. – Jeśli będziemy mieć mnóstwo szczęścia.

– Jak się do tej pory było tylko w Kornwalii, to można tak myśleć – mruknęła Delfina.

– Hej, czego chcesz od Kornwalii? – oburzyła się Marianna. – Tam jest super!

– Tyle że trochę wieśniacko, no nie? – dogryzała jej dalej Delfina. – W odróżnieniu od wyspy Île de Ré, gdzie można nosić szorty szyte na miarę i wypasione tenisóweczki.

– Chciałabym się załapać na wycieczkę do Petersburga – oznajmiła nagle Sophie.

Kurczę. Powiedziała to. A obiecywała sobie, że nie powie. Życie z Rosemary nauczyło ją, że jeśli się o coś prosi, z całą pewnością się tego nie dostanie. Przygryzła wargę. No i wycieczkę diabli wzięli! Wszystko przez to, że nie potrafiła trochę dłużej utrzymać języka za zębami.

– Marzycielka! – zaśmiała się Marianna, chowając książkę do plecaka. – Wiesz, że nie ma na to szans.

W głębi duszy Sophie wiedziała, że jej przyjaciółka ma rację. Tylko osoby przygotowujące się do matury z rosyjskiego miały szansę na taki wyjazd.

– Nie wiem, dlaczego ktoś zdrowy na umyśle chciałby jechać do Petersburga, zanim zacznie się lato. – Delfina zadrżała. – W marcu jest tam zimno jak w psiarni!

– Ale za to pada śnieg! – Sophie objęła się ramionami, jakby w stołówce nagle spadła temperatura. – A do zimna jestem przyzwyczajona. Rosemary uważa, że centralne ogrzewanie jest niemoralne, więc w jej domu zawsze panuje mróz.

– Centralne ogrzewanie bardzo szkodzi naszej planecie – przyznała Marianna. – Ale jak ty wytrzymujesz bez niego, skoro nie masz nawet porządnych ciuchów?

– Rosemary dała mi stare futro z norek, żebym się nim owijała na noc.

– Więc centralne ogrzewanie jest niemoralne, a zabijanie niewinnych zwierzątek już nie? – zdziwiła się Marianna.

– Futro jest takie stare, że te norki i tak już dawno by nie żyły. A kiedy je wkładam, czuję się, jakbym miała na sobie coś, co pochodzi z innego świata…

– Nie zmieniaj tematu!

– Czy wy nigdy nie wyobrażacie sobie, leżąc nocą w łóżku, że jesteście kimś innym? – kontynuowała jak gdyby nigdy nic Sophie.

– Kimś innym niż sobą? – zapytała Delfina, unosząc idealnie wypielęgnowaną brew.

– Kiedy wkładam to futro – ciągnęła Sophie – czuję, że nie jestem zwyczajną Sophie Smith, tylko piękną hrabianką uciekającą przed nudną rzeczywistością przyjęć i balów, by odnaleźć swoje prawdziwe przeznaczenie wśród Kozaków… i podróżuję przez Rosję wagonem sypialnym, ubrana w futro… a pod poduszką – wiedziała, że mówi jak wariatka, ale nie mogła się powstrzymać – …mam pudełko marcepanowych myszek, owinięte w folię czekoladowe kotki z czerwonymi cekinami zamiast oczu i… i p…pistolet.

Musiała wypowiedzieć to zdanie do końca, bo nie potrafiła przestać, póki z jej ust nie wydobyło się ostatnie słowo. Sądząc jednak po minie Marianny, równie dobrze mogła powiedzieć „pingwina”.

– Pistolet. – Delfina zmarszczyła brwi. – A po co ci…?

Sophie postanowiła rzucić wyzwanie niedowierzaniu koleżanek.

– Żeby strzelać do niedźwiedzi i wilków.

– Naprawdę myślisz, że kula z pistoletu zabiłaby niedźwiedzia? – prychnęła Marianna. – One potrafią być naprawdę potworne, gdy się je rozdrażni. Jak nasza dyra do kwadratu!

Delfina zaczęła smarować kolejny tost z takim namaszczeniem, jakby robiła mu manikiur.

– Ja potrzebuję basenu i palącego słońca. – Zamyśliła się. – Oczywiście jacht też by się przydał.

– Nie za dużo świeżego powietrza? – roześmiała się Marianna, zarzucając na ramię wypełniony po brzegi plecak i wypijając duszkiem szklankę wody. – Mnie wystarczą biblioteka i kominek.

– A może jednak zerkniemy na tablicę ogłoszeń? Zdążymy? – zapytała Sophie.

Może i nie będzie to Petersburg, ale i tak chciała wiedzieć, gdzie spędzą Wielkanoc. Rosemary pewnie znów znajdzie jakiś pretekst, żeby ulotnić się z domu. Kiedy Sophie była dzieckiem, opiekunka wynajmowała niańki i ze wszystkich sił starała się zignorować jej obecność w swoim starannie zaplanowanym, podporządkowanym karierze życiu. Gdy tylko Sophie skończyła jedenaście lat, ku wielkiej uldze ich obu została wysłana do szkoły z internatem, a Rosemary w ogóle nie przyjmowała do wiadomości istnienia czegoś takiego jak wakacje.

– Tylko pamiętajcie, że nie możemy się spóźnić na fizykę. Jeśli chcecie, przepytam was po drodze z zasady antropicznej – zaproponowała Marianna.

Delfina i Sophie zrobiły znaczące miny za jej plecami, wyszły ze stołówki i ruszyły zakazanym skrótem przez bibliotekę. Żadna z nich nie miała zielonego pojęcia, o czym mówi Marianna. To nie wróżyło im sukcesu na sprawdzianie.

Na widok bezdennej pustki malującej się na twarzach koleżanek Marianna westchnęła.

– Zasadę antropiczną sformułował kosmolog Robert Dicke w 1961 roku, by wyjaśnić zaistnienie w kosmosie niewiarygodnego przypadku.

– To wcale nie przypadek, że potwornie mnie nudzisz – mruknęła Delfina. – Nie pamiętam, żeby na lekcji cokolwiek o tym mówili.

– Ona znowu chce zarobić dodatkowe punkty – westchnęła Sophie. – Jest jedyną osobą w szkole, która potrafi napisać sprawdzian z fizyki na więcej niż sto procent.

– Przecież to takie ciekawe! – wykrzyknęła Marianna. – Jak inaczej można wytłumaczyć naszą obecność tutaj?

– Tym, że idziemy na skróty? – podsunęła Sophie.

– Nie. Tutaj. „Tutaj” przez duże „T”. Nie rozumiecie, że wszystko dążyło do tego momentu? Odpowiedni poziom syntezy jądrowej, który pozwala gwiazdom świecić, a materii łączyć się i tworzyć planety, tlen, wodę… Wystarczyłaby drobna zmiana i cały nasz świat by się rozpadł…

Sophie i Delfina szły dalej.

– Nie rozumiecie? – Marianna coraz bardziej się rozkręcała. – Jesteśmy tu, gdzie jesteśmy, bo nie możemy być nigdzie indziej! Nie ma dla nas innego miejsca!

Sophie usiłowała sobie wyobrazić, że cały wszechświat dążył do tego konkretnego momentu, w którym ona, Sophie Smith, zmierza w kierunku tablicy ogłoszeń. Musiała się jednak poddać, jak to zwykle bywało w przypadku niesamowitych pomysłów Marianny.

– Fascynujące – mruknęła Delfina i pokiwała głową, jakby naprawdę słuchała, choć w rzeczywistości, co nie umknęło uwadze Sophie, wpatrywała się już w drugi koniec korytarza, gdzie grupa dziewcząt stała przy tablicy ogłoszeń, śmiejąc się i rozmawiając podekscytowanymi głosami.

Sophie została z tyłu, trzymając kciuki. „Wiem, że to nie może być Petersburg – myślała. – Ale czy ten jeden raz nie mogliby zrobić błędu w sekretariacie i umieścić mnie na niewłaściwej liście? Już nigdy nie będę wyjadać Mariannie markiz z miodem ani podkradać Delfinie pasty do zębów i lawendowego szamponu, który mama przysyła jej z Paryża. Znajdę sobie porządny sweter w depozycie rzeczy znalezionych i do końca życia będę grzeczna…”

Delfina dotarła do grupy roześmianych dziewcząt i przepchnęła się do tablicy.

– Typowe! – mówiła ze znudzoną miną Millie Dresser, ponura dziewczyna ze starszej klasy. – Dostałam pola bitewne! – Prychnęła i odmaszerowała gniewnie.

Sophie nie miała siły podnieść wzroku na listę. Wolała odwrócić się do niej tyłem i czekać, aż Delfina jej powie, dokąd jadą. Póki tego nie wiedziała, wciąż mogła marzyć… Wokół rozbrzmiewały okrzyki: „Szczęściara!”, „To cię oduczy pyskowania na geografii!”. Napięcie było nie do zniesienia.

– No? – szturchnęła Delfinę. – Co mamy?

– „Kuchnia We…” – zdążyła zacząć Delfina, nim rozdzwonił się dzwonek.

Sophie załamała ręce, poddając się znajomemu uczuciu zawodu. Musiała być głupia, skoro choć na moment uwierzyła, że może ją w życiu spotkać coś pięknego lub choćby ciekawego.

– Pech – mruknęła współczująco Marianna.

Sophie odwróciła się i stanęła oko w oko z panem Tweediem, który nie wyglądał już ani odrobinę pobłażliwie.

– Mówię poważnie! – rzekł surowo. – Zmień ten nieszczęsny sweter!

– Panie Tweedie!

Sophie i wicedyrektor podskoczyli na dźwięk głosu pani Sharman, dyrektorki szkoły, wcielenia kobiecej determinacji, doskonałości i udanej kariery naukowej. Ufarbowane w pasemka włosy tworzyły ogromne rozkołysane loki, którym poranny deszcz nie zrobił żadnej krzywdy. Towarzyszyła jej wysoka, szczupła kobieta w jedwabnej chuście na głowie i niewiarygodnie dużych okularach słonecznych.

Pani Sharman przywołała na twarz przelotny służbowy uśmiech, rzucając nim w swego zastępcę jak pociskiem.

– Czy mógłbyś mi pożyczyć jedną z dziewcząt? Może Delfinę?

– Dziewcząt? Dziewcząt? – powtarzał skołowany pan Tweedie, jakby w żeńskiej szkole nigdy nie zetknął się z kimś takim jak dziewczęta.

Pani Sharman uśmiechnęła się szerzej, kiwając z politowaniem głową na widok bezradnego przedstawiciela „słabszej” płci.

– Ta pani rozważa umieszczenie w naszej szkole swojego dziecka. Chciałabym, żeby ktoś ją oprowadził! – wykrzyknęła, machając ręką w kierunku kobiety. – Pani… pani…

Kobieta milczała, przyglądając się swoim paznokciom, które ku fascynacji Sophie były pomalowane na granatowo. Pani Sharman z irytacją wydęła wargi.

– Delfina poszła na fizykę – wtrąciła Sophie.

Dyrektorka odwróciła się gwałtownie, by zmierzyć wzrokiem dziewczynę, która odezwała się nieproszona.

Trzynastolatka przełknęła ślinę.

– Mogę ją zawołać.

Pani Sharman jęknęła i zrobiła wielkie oczy.

– Sophie! – wykrzyknęła tak, że zabrzmiało to jak przekleństwo. – Twój sweter!

Pan Tweedie odkaszlnął.

– Właśnie o nim rozmawialiś…

Pani Sharman przyciągnęła do siebie rękę dziewczyny, jakby to był eksponat muzealny.

– To naprawdę dziury!

– Przebiorę się – wymamrotała dziewczyna.

– No ja myślę! – rzuciła dyrektorka. Było jasne, że ma na myśli nie tylko sweter. Puściła rękę Sophie i znów przywołała profesjonalny uśmiech. – Zawołaj Delfinę! I do zobaczenia, Sophie Smith! – dodała znacząco.

– Sophie Smith? – Nieznajoma obróciła się gwałtownie i spojrzała znad okularów słonecznych na dziewczynę, która zauważyła, że oczy kobiety są ogromne, bladoniebieskie, otoczone mnóstwem trzepoczących rzęs. Głos miała niski i głęboki.

Zlustrowała ją od stóp do głów, chłonąc wszystko, z dziurami w swetrze włącznie. Dziewczyna poczuła, jak płoną jej policzki. Do licha, dlaczego nie wyszukała czegoś w depozycie rzeczy znalezionych, zanim tu przyszła? Obróciła się, by odejść, lecz nim zdążyła to zrobić, kobieta wyciągnęła rękę i schwyciła ją za łokieć. Sophie podniosła wzrok. Bladoniebieskie oczy wpatrywały się w nią intensywnie. Miała dwa wyjścia: siłą uwolnić się z uścisku lub zostać.

– To dziewczę mi odpowiada – powiedziała z wyraźnym obcym akcentem.

– Ależ nie, z pewnością nie. – Dyrektorka zmarszczyła brwi. – Ona się nie nadaje. – Ponieważ kobieta mimo wszystko nie puściła łokcia Sophie, pani Sharman poczuła się zobowiązana wyjaśnić: – W Szkole dla Młodych Panien w New Bloomsbury mamy kilka, dosłownie kilka dziewcząt, które uczą się półdarmo… – ostatnie słowo wymówiła szeptem, jakby dzięki temu Sophie miała mniej cierpieć – …z powodu sytuacji rodzinnej… – Uniosła brwi, pragnąc w ten sposób za jednym zamachem wyjaśnić sieroctwo Sophie, jej potargane włosy i dziurawy sweter. – Bardzo poważnie traktujemy misję dobroczynną! Mimo to muszę podkreślić, że większość dziewcząt w New Bloomsbury pochodzi z rodzin o nienagannej reputacji.

Kobieta przez chwilę wyglądała, jakby rozważała słowa pani Sharman. Potem na jej twarzy powoli wykwitł uśmiech. Uśmiech ten dosięgnął pana Tweediego, który ku zdumieniu Sophie się zarumienił. Nieznajoma pochyliła się ku niemu jak ciężki tulipan i dotykając leciutko jego ramienia, zapytała:

– Czy można wejść do pańskiej klasy?

Pan Tweedie tylko coś bąknął.

– Ależ – syknęła pani Sharman – lepiej będzie zacząć zwiedzanie szkoły od pracowni naukowych. Niestety, Sophie nie może pani oprowadzić. Ma teraz lekcję.

– Sophie Smith idealna! – roześmiała się kobieta. – Świetnie pasuje! – Wciąż trzymając dziewczynę za łokieć, obróciła ją ku drzwiom wychodzącym na podwórze. – Przestało padać! Wreszcie widzę wasze boisko!

Sophie zerknęła przez ramię. Twarz pana Tweediego znów była pomarszczona, uśmiech pani Sharman znikł, a jej usta ułożyły się w idealne „o”.

Ręka tajemniczej kobiety wylądowała pośrodku pleców dziewczyny i stanowczo wypchnęła Sophie na boisko.Podziękowania

Jestem niezmiernie wdzięczna mojej agentce, Hilary Delamere, która z całego serca pokochała Wilczą księżniczkę i doskonale zrozumiała, jaką książkę pragnę napisać. Jej mądre, a zarazem żywiołowe rady sprawiły, że tworzenie stało się dla mnie prawdziwą radością. Dziękuję też Jane Fior, mądrej kobiecie i „rosyjskiej duszy”, która rozumie, jak ważne są sny. Warto zgubić się w lesie, jeśli jest się w tak wyśmienitym towarzystwie. Wspaniałą czytelniczką okazała się pisarka Susan Irvine, która bardzo wnikliwie recenzowała mnóstwo próbnych wersji. Jestem wdzięczna także takim pisarkom jak Sarah Jeans, Fatima Martin, Rosie Parker i Angela Young za ich ciągłe wsparcie. Snejana Tempest, moja wspaniała (i niezwykle cierpliwa) nauczycielka rosyjskiego, być może załamuje ręce nad moją niezdolnością do pełnego zrozumienia subtelności dopełniacza, ale dzielnie komentowała tekst. Dziękuję także artystce Carolyn Quartermaine, która z radością dyskutowała o dźwiękowej rzeźbie The Singing Ringing Tree.

To wielkie szczęście mieć wydawcę w postaci Barry’ego Cunninghama. Jego głębokie zrozumienie i fascynacja literaturą dziecięcą czynią z pisania dla Chicken House przyjemność, pasję i przywilej, a żarty Barry’ego naprawdę są zabawne. Jego ekipa stanowi wyjątkowy kolektyw: dziękuję Rachel Leyshon, mojej redaktorce, za cierpliwość, humor i za to, że nie zniechęcała się, gdy zaczynałam stąpać po wyjątkowo cienkim lodzie narracyjnym. Dziękuję także Rachel Hickman za jej spokój i umiejętność sprawienia, że „tamten” świat wydawał się spójny, a czasem nawet wspaniały i zaskakujący. Była wspaniałą orędowniczką tej książki. Elinor Bagenal wykonała doskonałą pracę, wynosząc Wilczą księżniczkę na szerokie wody, i jestem jej wdzięczna za niesamowity entuzjazm. I wreszcie chylę czoła przed Tiną Waller! Oczywiście nie wszystkich pracowników Chicken House wymieniłam z nazwiska, lecz każdy z tych przemiłych ludzi uczynił z pisania Wilczej księżniczki ekscytujące, ambitne i wysoce satysfakcjonujące wyzwanie.

Dziękuję, rzecz jasna, także swojej rodzinie. Wychowałam się w domu pełnym książek i jestem niezmiernie wdzięczna moim rodzicom, że dawali mi czas i miejsce na czytanie. Dziękuję także swojej siostrze, Rhiannon, za e-maile i SMS-y, w których cały czas dodawała mi otuchy. Także twoje żarty są naprawdę zabawne!

Na koniec muszę podziękować Charlesowi, który bardzo mnie wspierał w swój własny, całkowicie oryginalny, lecz cudowny sposób, a także Milo, Rufusowi i Syrie, którzy z wielką cierpliwością znosili moje gapienie się przez okno. Jesteście absolutnie słodcy, zabawni, uparci i przemili.

To książka o domu… a wy pozwoliliście mi zrozumieć, jak pięknym i cennym jest on miejscem.