Wisłą do Płocka - ebook

Ja tak­że by­łem w Płoc­ku.

Do Płoc­ka wio­dą roz­ma­ite dro­gi i za­je­chać tam moż­na róż­ny­mi spo­so­ba­mi.

Pi­szą­cy to wy­brał dro­gę wod­ną i spo­sób zwa­ny stat­kiem pa­ro­wym, uwa­ża bo­wiem za świę­ty obo­wią­zek pod­trzy­my­wać roz­wój ma­ry­nar­ki kra­jo­wej.

Nie będę za­czy­nał opi­su od słów: „Dnia 3 maja 1880 roku prze­chod­nie wi­dzieć i po­dzi­wiać mo­gli dwie oso­by. Jed­na z nich dźwi­ga­ła wła­sną wiel­kość, dru­ga płó­cien­ny tło­mo­czek. Tym, któ­ry dźwi­gał wła­sną wiel­kość, by­łem ja, tym, któ­ry niósł tło­mo­czek, był mój przy­ja­ciel p. Jó­zef itd.”

Przed­sta­wię rzecz po go­spo­dar­sku.

Po­dróż stat­kiem do Płoc­ka kosz­tu­je 2 lub 3 rs. bez wik­tu. Bi­le­ty ku­pu­je się w przy­sta­ni, na lewo od mo­stu. Sprze­da­ją je dwaj uczci­wi sta­rusz­ko­wie, któ­rych obo­wią­zek po­le­ga na cią­głym kon­tro­lo­wa­niu, czy na­by­wa­ją­cy bi­let pa­sa­żer nie jest czwo­ro­no­giem, bo dla ta­kich nie ma na stat­ku miej­sca – i – czy na­by­wa­ją­cy bi­let po­sia­da pie­nią­dze?

Kto za­dość­uczy­nił po­wyż­szym wa­run­kom, ten śmia­ło może wejść na sta­tek i sia­dać. Sia­dać „na przo­dzie”, je­że­li dał dwa ru­ble i „na tyle”, je­że­li dął trzy.