Wymarzony skok. Magiczny konik - ebook

Prolog

Magiczny konik Kaszmir poczuł pod kopytami trawiastą równinę. Złożył swoje wspaniałe złote skrzydła i zarżał podekscytowany. Jak to dobrze znów być w domu, na Wyspie Tęczowej Mgły!

Jego radość trwała tylko chwilę, a to dlatego, że przypomniał sobie swoją siostrę. Przeznaczenie zaginęła dawno temu. Jednak z pewnością już wróciła w te strony.

Zapach słodkiej trawy podpowiedział mu, że jest głodny. Schylił więc łeb i zaczął jeść.

Promienie słońca przebijały się przez wirującą wielokolorową mgłę, której wyspa zawdzięczała swoją nazwę. Oświetlały kremową sierść konika, jego złotą grzywę oraz ogon.

Żując trawę, Kaszmir uniósł wzrok. Spojrzał w dal, próbując dostrzec choćby ślad innych koni ze Stada Błyskawic. Nagle jego fiołkowe oczy otworzyły się szerzej. Dostrzegł w oddali jakiś ruch! Tam, za tymi karłowatymi krzewami!

Kaszmir wyraźnie widział długi cień padający na trawę. Zesztywniał, a jego jasna sierść się najeżyła. Czy zbliżał się do niego inny magiczny konik, czy też jeden z mrocznych rumaków, które próbowały ukraść im magiczny kamień?

Zawahał się, szacując niebezpieczeństwo.

– Przeznaczenie? – zapytał.

Jego serce biło jeszcze szybciej. Pomyślał o siostrze, za którą tak bardzo tęsknił. Parsknął i zdecydował się zaryzykować. Żwawo ruszył w stronę drzew.

Kiedy dotarł do nich, niskie gałęzie rozsunęły się i wyłonił się zza nich starszy koń o mądrym wyrazie pyska oraz spokojnych, złotych oczach.

– Ogień! – zawołał Kaszmir.

Zdusił w sobie zawód i pokłonił się przywódcy Stada Błyskawic.

– Cieszę się, że znów cię widzę, mój młody przyjacielu – odpowiedział głębokim głosem koń. – Ale obawiam się, że Przeznaczenie wciąż jeszcze do nas nie wróciła.

– Pewnie myśli, że za zgubienie kamienia czekają ją kłopoty…

Kamień mocy chronił Stado Błyskawic przed mrocznymi rumakami. Przeznaczenie przypadkowo go upuściła, kiedy ścigała się z bratem w chmurach. Kaszmir odnalazł zgubę, ale jego siostra o tym nie wiedziała, ponieważ zdążyła uciec.

Ogień pokiwał smutno łbem.

– Nie sądzę, żeby do nas wróciła, dopóki sam jej nie odnajdziesz i nie wyjaśnisz, że wszystko już jest w porządku.

Przepiękne, fiołkowe oczy Kaszmira zabłysły. Znów miał cel!

– Wyruszę do innego świata i jej poszukam!

– Powinniśmy zapytać kamienia, gdzie ukryła się twoja siostra – powiedział Ogień i stuknął kopytem w trawę.

Pojawił się na niej płomienny opal, w którym wirowało wielokolorowe światło.

Magiczny konik spojrzał w dół. Przez chwilę wpatrywał się w jego tęczową głębię. Kamień urósł i wystrzeliły z niego oślepiające promienie. Pomiędzy nimi zamigotał obraz. Kaszmir westchnął, ponieważ zobaczył siostrę stojącą pod rozłożystym drzewem w innym, odległym świecie.

– Od razu ruszam – zadecydował.

Błysnęło jasne, fiołkowe światło, a potem otoczyła go tęczowa mgła. Kremowy koń z rozwianą złotą grzywą, błyszczącymi skrzydłami o złotych piórach zniknął. Na jego miejscu stał teraz uroczy konik palomino o karmelowej sierści, piaskowej grzywie i ogonie, a także głębokich, fiołkowych oczach.

– Skorzystaj z tego przebrania, żeby odnaleźć swoją siostrę, i bezpiecznie wróćcie do nas – poradził mu Ogień.

– Tak zrobię – obiecał Kaszmir.

Na jego karmelowej sierści pojawiły się fiołkowe iskierki. Konik zarżał, kiedy poczuł, jak rośnie w nim moc. Potem błyszcząca tęczowa mgła zawirowała i go wciągnęła…Rozdział pierwszy

No dalej, Oli! Dasz radę! – zawołała Zosia.

Głośno wspierana przez przyjaciółkę Olga zacisnęła zęby i się skoncentrowała. Właśnie zbliżała się do ostatniej przeszkody. Jeśli Paszka nad nią przeskoczy, bezbłędnie zaliczy przejazd.

Rodzice dziewczynki stali w tłumie i obserwowali przebieg zawodów. Oldze zależało, żeby mieli powody do dumy. Cudownie byłoby wygrać i wrócić do domu z pamiątkowym medalem.

Wyprężyła się, spojrzała prosto przed siebie i opuściła pięty. Kosmyki jej brązowych, sięgających ramion włosów wysunęły się spod toczka.

– Raz! Dwa! I trz… – powiedziała pod nosem. – Och!

Jęknęła. W ostatniej chwili jej kasztanowy konik pomylił kroki.

Paszka zachwiała się na tylnych nogach, próbując uniknąć zderzenia z przeszkodą. Potem zarżała z bólu i opadła na zad. Oldze udało się nie spaść. Wciąż siedziała w siodle, kiedy zwierzę podniosło się i stanęło z opuszczonym łbem.

Dziewczynka westchnęła z bezsilności. Zdała sobie sprawę, że konikowi coś się stało. Szybko zeskoczyła na ziemię i próbując nie wpaść w panikę, sprowadziła Paszkę z toru.

– Bardzo cię boli? – zapytała łagodnym głosem. – No chodź, powolutku. Pozwólmy pani weterynarz cię zbadać. Ona na pewno ci pomoże.

Kiedy szła z kulejącym koniem w stronę wyjścia, rodzice już do niej biegli.