Wynajęta narzeczona - ebook

Prolog: Artur

Artur Lancaster, hrabia St. Merryn, siedział w klubie przy płonącym kominku. Popijał wyśmienite porto i czytał gazetę, gdy dotarła do niego wieść, że jego narzeczona uciekła z innym adoratorem.

– Powiadają, że Burnley wspiął się po drabinie do okna panny Juliany i pomógł jej zejść do powozu. – Niski, krępy Bennett Fleming opadł na fotel naprzeciw Artura i sięgnął po butelkę. – Podobno udali się na północ. Ani chybi do Gretna Green. Ojciec Juliany dopiero co ruszył za nimi w pościg, ale jego powóz jest stary i powolny.

W sali zapadła głucha cisza. Nikt nie zaszeleścił gazetą, nie brzęknął żaden kieliszek. W klubie było tłoczno, jednak każdy z obecnych w sali mężczyzn zastygł w bezruchu i nadstawił ucha, by nie uronić ani słowa z rozmowy przy kominku.

Artur z westchnieniem odłożył gazetę i pociągnął łyk porto. Zerknął w stronę okna. Krople deszczu tłukły zawzięcie o szyby.

– Będą mieli szczęście, jeśli ujadą dziesięć mil w taką burzę – stwierdził.

Ta uwaga, podobnie jak wszystkie słowa wypowiedziane przez Artura tego wieczoru, została zapamiętana i stała się częścią otaczającej go legendy.

Zimny jak lód, mówili ludzie. Kiedy mu powiedziano, że jego narzeczona uciekła z innym, zauważył tylko, że mogli wybrać sobie lepszą pogodę.

Bennett pociągnął z kieliszka i za przykładem Artura spojrzał w okno.

– Roland Burnley i panna Juliana mają doskonały powóz na resorach i silne, wypoczęte konie. – Odchrząknął. – Wątpię, czy ojciec młodej damy zdoła ich dogonić, ale samotny jeździec na wierzchowcu pewnie by doścignął tę parę.

Cisza nadal była absolutna, napięcie jeszcze wzrosło. „Samotny jeździec” idealnie pasował do St. Merryna; nie było tajemnicą, że konie z jego stajni nie miały sobie równych. Wszyscy czekali z zapartym tchem na decyzję hrabiego: czy ruszy w pogoń za uciekinierami?

Artur powoli wstał z fotela i podniósł opróżnioną do połowy butelkę.

– Strasznie tu dziś nudno, nieprawdaż, Bennett? Chyba zajrzę do pokoju karcianego. Może tam będzie weselej.

Bennett nie krył zdziwienia.

– Przecież nigdy nie grasz! Wiecznie mi powtarzasz, że to nonsens stawiać pieniądze na coś tak zawodnego jak partyjka kości lub talia kart!

– Czuję, że dziś będę miał szczęście.

Artur skierował się do karcianego pokoju.

– Niech to diabli! – mruknął Bennett.

Po jego twarzy przemknął cień niepokoju. Wstał, chwycił kieliszek z resztką porto i pospieszył za hrabią.

– Wiesz, Fleming – odezwał się znów Artur, gdy byli już w połowie sali, w której nadal panowała głucha cisza. – Przyszło mi właśnie do głowy, że popełniłem błąd, prosząc Grahama o rękę jego córki.

– Doprawdy?

Bennett spojrzał na przyjaciela takim wzrokiem, jakby podejrzewał, że bredzi w gorączce.

– A jakże! Następnym razem, zanim wybiorę się na poszukiwanie żony, opracuję szczegółowy plan. Jakby chodziło o jedną z moich inwestycji.

Bennett skrzywił się; zdawał sobie sprawę z tego, że wszyscy wsłuchują się w słowa Artura.

– Chcesz przy wyborze żony stosować zasady rynku?

– Zdałem sobie sprawę, że zalety idealnej małżonki pokrywają się z wymaganiami, jakie stawiamy pierwszej lepszej damie do towarzystwa.

Bennett, który właśnie pił porto, zakrztusił się i rozkasłał.

– Damie do towarzystwa?!

– Zastanów się przez chwilę.

Rozległ się brzęk szkła; Artur dolewał sobie porto z butelki.

– Dama do towarzystwa powinna być dobrze urodzona i wykształcona. Nie może być płochliwa, musi zachowywać się powściągliwie i ubierać skromnie. Zupełnie tak samo jak idealna żona!

– Ale dama do towarzystwa jest… z założenia, że tak powiem, biedna jak mysz kościelna i sama na świecie!

– Oczywiście. – Artur wzruszył ramionami. – Inaczej nie ubiegałaby się o tak nędzną posadę!

– Większość mężczyzn z pewnością woli żonę, która wniesie im w posagu pokaźną sumkę albo majątek ziemski – obstawał przy swoim Bennett.

– Być może… Ale ja pod tym względem znajduję się w uprzywilejowanej sytuacji, nieprawdaż? – Artur stanął w drzwiach karcianego pokoju. – Mówiąc bez ogródek, jestem odrażająco bogaty i mój majątek rośnie z każdym dniem. Nie muszę szukać bogatej żony.

Benett stanął obok przyjaciela.

– To prawda – niechętnie przyznał mu rację.

– Jedną z największych zalet dam do towarzystwa jest ich ubóstwo – ciągnął Artur. – Dzięki temu są bezgranicznie wdzięczne za każdą pracę, jaką im się zaproponuje.

– O tym nie pomyślałem. – Bennett pociągnął znów z kieliszka. – Chyba coś w tym jest!

– W odróżnieniu od chowanych pod kloszem, rozmarzonych panienek, których poglądy na miłość zostały ukształtowane… a raczej wypaczone przez wiersze Byrona i powieścidła wydawane przez Minerva Press, damy do towarzystwa mają znacznie więcej rozsądku. Przekonały się na własnej skórze, że życie nie jest romansem.

– Bez wątpienia!

– I dlatego dama do towarzystwa nie będzie skłonna do wybryków, które przypłaciłaby utratą posady. Można założyć, na przykład, że nie ucieknie z kimś innym tuż przed ślubem.

– Może to porto tak na mnie działa… ale chyba mówisz z sensem! – Bennett zmarszczył brwi. – Tylko gdzie znaleźć żonę o cechach charakteru damy do towarzystwa?!

– Zawiodłem się na tobie, Fleming! Przecież to oczywiste. Jeśli ktoś szuka idealnej żony, musi udać się do biura pośrednictwa pracy. Jest mnóstwo agencji, które mają duży wybór dam do towarzystwa. Wystarczy porozmawiać z grupą wybranych kandydatek i wybrać najlepszą.

Bennett zamrugał oczami.

– Agencji?…

– Widzisz, jak człowiek potrafi błądzić? – Artur pokiwał smutno głową. – Gdybym wpadł na ten pomysł kilka miesięcy temu… Pomyśl, ilu kłopotów bym sobie oszczędził!

– No cóż…

– A teraz wybacz, zwolniło się miejsce przy narożnym stoliku.

– To będzie poważna gra – ostrzegł go Bennett. – Czy jesteś pewien…

Ale Artur już go nie słuchał. Przeszedł przez pokój i zajął miejsce przy karcianym stole.

Kiedy zwolnił je po paru godzinach, był bogatszy o kilka tysięcy funtów. Wieść o tym, że hrabia St. Merryn, który z zasady unikał hazardu, tym razem zagrał i zdobył pokaźną sumkę, stała się częścią otaczającej go legendy.

Nad dachami Londynu zaświtał już nowy dzień – szary i dżdżysty, gdy Artur opuścił klub i wsiadł do powozu. Kazał się odwieźć do wielkiej, ponurej rezydencji przy Rain Street i niezwłocznie udał się do sypialni.

O dziewiątej trzydzieści następnego ranka majordomus zbudził hrabiego i powiadomił go, że ojciec jego byłej narzeczonej odnalazł córkę w jakiejś oberży… w jednym pokoju z przystojnym, młodym porywaczem.

W tej sytuacji reputację damy można było ocalić tylko w jeden sposób. Rozwścieczony papa orzekł, że młoda para musi natychmiast wziąć ślub za specjalnym przyzwoleniem.

Artur uprzejmie podziękował służącemu za tę informację, odwrócił się na drugi bok i natychmiast znowu zasnął.Prolog: Eleonora

Eleonora Lodge została powiadomiona o śmierci ojczyma przez dwóch mężczyzn, którzy skłonili go do ulokowania całej gotówki w podejrzanej transakcji i pozbawili resztki majątku. Zjawili się na progu jej domu o trzeciej po południu.

– Samuel Jones zmarł na apopleksję, kiedy się dowiedział, że ostatnia inwestycja, związana z kopalniami, doprowadziła go do ruiny – poinformował ją jeden z przybyszów, nie okazując najmniejszego współczucia.

– Ten dom wraz z całą zawartością i przylegające do niego grunta, stąd aż do rzeki, od tej chwili należą do nas – oznajmił drugi z wierzycieli, wymachując plikiem dokumentów. Na każdym z nich widniał podpis jej ojczyma.

Ten, który odezwał się pierwszy, spojrzał teraz na złoty pierścionek na małym palcu Eleonory.

– Zmarły wymienił biżuterię i wszystkie pani rzeczy, z wyjątkiem ubrań, w spisie walorów stanowiących zabezpieczenie udzielonej mu pożyczki.

Drugi wierzyciel ruchem kciuka wskazał potężnego osobnika, który stał za nimi, nieco na uboczu.

– To pan Hitchins, agent z Bow Street. Już on dopilnuje, żeby pani nie wyniosła z domu nic wartościowego.

Zwalisty, siwowłosy mężczyzna, który towarzyszył wierzycielom Jonesa, zmierzył dziewczynę badawczym spojrzeniem. O jego przynależności do policji świadczyła pałka, którą nosił każdy agent.

Stawiając czoło trzem groźnym napastnikom, Eleonora starała się pamiętać o gospodyni i pokojówce, które dreptały niespokojnie po frontowym holu, kryjąc się za plecami swej pani. Myślała także o innych ludziach, za których czuła się odpowiedzialna: stajennych, ogrodnikach, parobkach pracujących na dworskiej ziemi. Zdawała sobie sprawę, jak w obecnej sytuacji niewiele może dla nich zrobić. Chyba że zdoła wmówić tym oszustom, iż pozbycie się całej służby byłoby niewybaczalną i kosztowną pomyłką.

– Zakładam, iż panowie orientują się, że ta posiadłość przynosi spory dochód – powiedziała.

– A jakże, panno Lodge! – Pierwszy z wierzycieli radośnie zakołysał się na obcasach. – Samuel Jones przedstawił nam to dostatecznie jasno.

Drugi wierzyciel z uśmiechem na twarzy oglądał starannie utrzymane dworskie grunty.

– Bardzo porządne gospodarstwo.

– A zatem nie muszę panom tłumaczyć, że tak dobry stan majątku to przede wszystkim zasługa ludzi, którzy tu pracują. Jeśli pozwolicie im odejść, to najbliższe zbiory przyniosą niższy dochód, a dom w ciągu kilku miesięcy znacznie straci na wartości.

Wierzyciele wymienili niespokojne spojrzenia. Najwidoczniej żaden z nich nie zastanawiał się nad tym problemem.

Agent z Bow Street, usłyszawszy wypowiedź Eleonory, uniósł siwiejące brwi. W jego oczach pojawił się dziwny błysk. Nie odezwał się jednak ani słowem. Po cóż miałby się odzywać? – pomyślała. To przecież nie jego sprawa!

Obaj wierzyciele szeptali coś między sobą. Pierwszy odchrząknął i zabrał głos.

– Nie zamierzamy pozbywać się służby. Mamy już chętnego na tę posiadłość. Dał nam do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnych zmian.

– Z jednym wyjątkiem, panno Lodge: pani musi się stąd wynieść. – Drugi z wierzycieli pokiwał głową. – Nowy właściciel nie miałby z pani żadnego pożytku.

Napięcie opuściło Eleonorę. Zapewniła swym ludziom bezpieczną przyszłość! Teraz mogła pomyśleć o własnym losie.

– Ufam, że dacie mi panowie trochę czasu na spakowanie ubrań – powiedziała chłodno.

Żaden z mężczyzn nie przejął się pogardą, która zabrzmiała w głosie dziewczyny. Jeden z nich wyjął z kieszeni zegarek.

– Ma pani na to pół godziny, panno Lodge. – Ruchem głowy wskazał policjanta. – Pan Hitchins będzie przez cały czas patrzył pani na ręce, żeby się do nich nic nie przykleiło. Jak pani spakuje swoje rzeczy, któryś z parobków podwiezie panią do gospody w miasteczku. Co dalej się z panią stanie, to już nie nasza sprawa.

Eleonora odwróciła się z godnością i stanęła twarzą w twarz ze szlochającą gospodynią i zrozpaczoną pokojówką.

Ona również czuła zamęt w głowie, ale wiedziała, że w obecności służby musi zachować spokój. Uśmiechnęła się więc do obu kobiet, by dodać im otuchy.

– Uspokójcie się – powiedziała wesoło. – Słyszałyście przecież, że nikt z was nie straci pracy.

Gospodyni i pokojówka przestały płakać i odjęły chusteczki od oczu.

– Bóg ci zapłać, panienko! – szepnęła gospodyni.

Eleonora poklepała ją po ramieniu i pospieszyła ku schodom. Udawała, że nie dostrzega agenta z Bow Street, który deptał jej po piętach.

Hitchins zatrzymał się tuż za progiem jej sypialni. Założył ręce do tyłu, złączył stopy i przyglądał się, jak Eleonora wyciąga spod łóżka wielki kufer.

Ciekawe, co by zrobił, gdybym mu wygarnęła, że żaden mężczyzna nie ośmielił się tu wejść! – pomyślała.

Powiedziała jednak coś innego.

– To kufer mojej babki – wyjaśniła, podnosząc wieko, by mógł przekonać się, że w środku jest pusty. – Była aktorką; występowała pod pseudonimem Agata Knight. Kiedy dziadek się z nią ożenił, jego rodzina nie mogła mu tego wybaczyć. Co za skandal! Pradziadkowie odgrażali się nawet, że wydziedziczą syna. Ale w końcu pogodzili się z jego decyzją. Wie pan, jak to bywa w rodzinie.

Hitchins coś odburknął. Albo nie miał rodzinnych kłopotów, albo jej opowieść wcale go nie interesowała. Raczej to drugie.

Mimo zachowania Hitchinsa, Eleonora paplała jak najęta, wyciągając ubrania z szafy. Próbowała odwrócić uwagę policjanta od starego kufra. Wolała, by się nim zanadto nie interesował.

– Moja matka okropnie wstydziła się tego, że jest córką aktorki. Przez całe życie swym nienagannym zachowaniem usiłowała zataić skandaliczną przeszłość babci.

Hitchins spojrzał na zegarek.

– Zostało pani dziesięć minut.

– Bardzo dziękuję, panie Hitchins! – Zmusiła się do uśmiechu. – Jest pan ogromnie pomocny!

Policjant okazał się nieczuły na sarkazm. Cóż, człowiek jego profesji słyszał z pewnością od swych rozmówców mniej zawoalowane obelgi.

Otworzyła oporną szufladę i wyjęła z niej starannie poskładaną bieliznę.

– Nie chciałabym wprawiać pana w zakłopotanie… Może wolałby się pan odwrócić?

Hitchins miał tyle przyzwoitości, by nie gapić się na jej dzienne i nocne koszule. Kiedy jednak sięgnęła po niewielki zegar stojący na nocnym stoliku, zacisnął wargi.

– Nie wolno pani zabrać stąd niczego prócz ubrań, panno Lodge – powiedział ostro.

– Ach tak! Oczywiście! Jak mogłam o tym zapomnieć!

Nie udało się zabrać zegara. Szkoda! W lombardzie daliby za ten drobiazg kilka funtów.

Zamknęła wieko kufra i pospiesznie obróciła kluczyk w zamku. Dreszcz satysfakcji przeleciał jej wzdłuż kręgosłupa. Agent z Bow Street nie zainteresował się babcinym kufrem!

– Podobno wyglądam kropka w kropkę jak ona, gdy była w moim wieku – oznajmiła lekkim tonem.

– Kto taki, panno Lodge?

– Moja babka. Aktorka.

– Doprawdy? – Hitchins wzruszył ramionami. – Jest już pani gotowa?

– Tak. Czy mógłby mi pan to znieść ze schodów?

– Oczywiście, proszę pani.

Dźwignął kufer i nie tylko zniósł go do frontowego holu, ale załadował na czekającą przed domem furmankę.

Jeden z wierzycieli zastąpił drogę Eleonorze, gdy chciała pójść za Hitchinsem.

– Chwileczkę, panno Lodge! – rzucił. – Proszę oddać pierścionek!

– Ależ oczywiście!

Powoli zdjęła pierścionek i upuściła go dokładnie w tym momencie, gdy wierzyciel wyciągnął łapę. Złote kółeczko potoczyło się po podłodze.

– Psiakrew!

Irytujący mały człowieczek schylił się po błyskotkę. Kiedy stał tak zgięty wpół, jakby żegnał ją uniżonym pokłonem, Eleonora wyminęła go i zeszła ze schodów. Agata Knight zawsze podkreślała, że najważniejsze jest efektowne wyjście.

Hitchins z nieoczekiwaną uprzejmością pomógł jej wsiąść na furę.

– Bardzo panu dziękuję – mruknęła Eleonora, siadając na twardą drewnianą ławeczkę z taką gracją i pewnością siebie, jakby to było wyściełane poduszkami wnętrze karety.

W oczach policjanta dostrzegła błysk podziwu.

– Życzę powodzenia, panno Lodge. – Zerknął na wielki kufer, doskonale widoczny w tyle wozu. – Nie jestem pewien, czy wspomniałem w czasie naszej pogawędki, że mój wujek także należał do wędrownej trupy aktorskiej…

Eleonora znieruchomiała.

– Nie wspominał pan o tym.

– Wujek miał kufer bardzo podobny do tego. Mówił, że nieraz mu się przydał i że zawsze warto w nim mieć… żelazną rezerwę. Na wszelki wypadek, gdyby nagle trzeba było wyjechać.

Eleonora z trudem przełknęła ślinę.

– Moja babcia też mi to doradzała.

– Mam nadzieję, że poszła pani za jej radą, panno Lodge?

– Owszem, panie Hitchins.

– Słusznie pani postąpiła, panno Lodge. Dzielna z pani dziewczyna!

Mrugnął do niej porozumiewawczo, uchylił kapelusza i wrócił do pary oszustów.

Eleonora odetchnęła z ulgą. Potem energicznym ruchem otworzyła kolorową parasolkę i uniosła ją dumnie niczym bojowy sztandar. Wóz ruszył.

Eleonora ani razu nie obejrzała się na dom, w którym się urodziła i spędziła całe życie.

Śmierć ojczyma nie była dla niej szokiem ani nie okryła jej żałobą. Gdy jej matka wyszła za Samuela Jonesa, Eleonora miała szesnaście lat. Ojczym spędzał na wsi niewiele czasu; wolał siedzieć w Londynie, angażując się w podejrzane interesy. Od trzech lat, od śmierci żony, prawie się nie pokazywał w jej wiejskiej posiadłości.

Eleonorze bardzo to odpowiadało. Nie lubiła Jonesa i cieszyła się, że nie musi przebywać w jego towarzystwie. Potem jednak odkryła, że doradca prawny ojczyma zadbał o to, by cały jej spadek po babce (włącznie z domem rodzinnym i otaczającymi go gruntami) dostał się oficjalnie pod opiekę Samuela Jonesa.

A teraz wszystko przepadło.

No, nie całkiem! – pomyślała z ponurą satysfakcją. Wierzyciele ojczyma nie mieli pojęcia o babcinej broszy z pereł i złota oraz parze kolczyków, które ukryła w starym teatralnym kufrze. Miał podwójne dno.

Agata Knight dała te klejnoty wnuczce, kiedy córka wyszła za Samuela Jonesa. Zrobiła to w tajemnicy. Poleciła Eleonorze schować broszkę i kolczyki do starego kufra i nie wspominać o tym matce.

Jak się okazało, intuicja nie zawiodła sędziwej aktorki; jej przeczucia co do Jonesa sprawdziły się w całości.

Obaj wierzyciele nie wiedzieli również o dwudziestu funtach, które Eleonora także ukryła w kufrze. Udało jej się odłożyć tę sumkę ze sprzedaży zbiorów. Wetknęła banknoty do schowka, gdy się przekonała, że ojczym zagarnął całą resztę majątku.

Co się stało, to się nie odstanie! – pomyślała. Lepiej zastanowić się nad przyszłością. W tej chwili spadły na nią kłopoty, ale nie była przecież sama! Miała narzeczonego, prawdziwego dżentelmena; niebawem wezmą ślub. Kiedy Jeremy Clyde dowie się, jakie nieszczęście ją spotkało, z pewnością jej pomoże i będzie nalegał, by pobrali się jak najszybciej.

O tak! – marzyła Eleonora. Nim upłynie miesiąc, zapomnę o tym przykrym incydencie. Będę mężatką krzątającą się po własnym, nowym domu.

Ta myśl ogromnie ją podniosła na duchu.

Eleonora miała wrodzone zdolności organizacyjne; idealnie wywiązywała się z licznych obowiązków gospodarskich. Znała się na opłacalnej sprzedaży płodów rolnych, prowadzeniu ksiąg rachunkowych, naprawie zabudowań gospodarczych, wynajmie siły roboczej, a nawet na przyrządzaniu skutecznych leków w domowej apteczce.

Może nie powinna się chwalić… ale będzie dla Jeremy’ego idealną żoną!

Wieczorem tego samego dnia Jeremy Clyde wjechał galopem na dziedziniec gospody. Eleonora pouczała właśnie żonę oberżysty, że należy zawsze dbać o to, by bielizna pościelowa była świeżo wyprana.

Gdy zobaczyła przez okno, że przyjechał, przerwała wykład i zbiegła na dół.

Wpadła prosto w ramiona Jeremy’ego.

– Najdroższa! – Przygarnął ją do siebie, ale zaraz łagodnie odsunął. Na jego przystojnej twarzy widać było niepokój. – Przyjechałem natychmiast, gdy tylko się dowiedziałem. Jakie to musi być dla ciebie straszne! Wierzyciele twojego ojczyma zagarnęli wszystko? Dom?… Całą posiadłość?…

Westchnęła.

– Niestety, wszystko.

– Cóż za straszliwy cios, moja droga! Doprawdy, nie wiem, co powiedzieć…

Okazało się jednak, że Jeremy miał jej coś do powiedzenia, i to bardzo ważnego. Nie mógł zdobyć się na to od razu, kluczył, zapewniał, że serce mu pęka… ale nie ma innego wyjścia.

W końcu okazało się, że sprawa jest bardzo prosta. Ponieważ Eleonora nie była już posażną dziedziczką, Jeremy musiał zerwać zaręczyny. Natychmiast.

Zaraz potem odjechał – równie szybko, jak przybył.

Eleonora dotarła do swej klitki na piętrze i kazała sobie przynieść butelkę najtańszego wina. Kiedy je dostarczono, zamknęła się na klucz, zapaliła świecę i nalała sobie pełną szklankę tego leku.

Długo siedziała zapatrzona w nocne niebo, popijając kiepskie wino i zastanawiając się, co robić dalej.

Teraz naprawdę była sama. Cóż za dziwna, niepokojąca myśl! Całe jej dotychczasowe życie – uporządkowane, starannie zaplanowane – legło w gruzach.

Jeszcze przed kilkoma godzinami przyszłość jawiła się tak wyraźnie! Jeremy zamierzał po ślubie zamieszkać w jej domu. Eleonora chętnie rozmyślała o tym, jaką będzie dla niego dobrą żoną i towarzyszką życia; jak będzie prowadzić dom, wychowywać dzieci i pomagać mężowi w zarządzaniu majątkiem. Ale tęczowa bańka marzeń nagle pękła.

Bardzo późno w nocy, gdy butelka była już prawie pusta, Eleonora uświadomiła sobie, że teraz jest wolna. Po raz pierwszy w życiu nie ciążyły na niej żadne zobowiązania. Nie musiała się o nikogo troszczyć – ani o dzierżawców, ani o służbę. Nikt jej nie potrzebował i zapewne nikt się nie przejmie, choćby stoczyła się na dno, zhańbiła nazwisko Lodge’ów i wywołała wielki skandal jak jej babka.

Mogła rozpocząć nowe życie – według własnego planu.

W bladym świetle rodzącego się dnia ujrzała olśniewającą wizję własnego losu.

W tym nowym życiu nie będzie się stosować do krępujących, niezłomnych zasad, które tak ograniczały jej swobodę, gdy żyła na wsi. W tym nowym życiu sama będzie zarządzać swoim majątkiem i dbać o swoje finanse.

W swoim wspaniałym, nowym świecie poważy się na to wszystko, na co dawniej nigdy by się nie zdobyła. Może nawet zakosztuje tych rozkoszy, które – według zapewnień babki – można znaleźć w ramionach mężczyzny, o ile dokona się właściwego wyboru. Nie zamierzała jednak płacić za te rozkosze wieczną niewolą.

Nie musi przecież wychodzić za mąż. Jeśli zejdzie na złą drogę, nikt się tym nie przejmie.

Tak, przyszłość zapowiadała się wspaniale!

Musi się tylko dowiedzieć, jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za te wspaniałości.1

Upiorna, blada twarz wyłoniła się z ciemności niczym demon strzegący zazdrośnie swoich tajemnic. Światło latarni otaczało piekielną aureolą te nieruchome rysy i wpatrujące się w niego martwe oczy…

Mężczyzna w niewielkiej łódce krzyknął na widok potwornej zjawy, ale nikt go nie słyszał.

Jego przeraźliwy krzyk odbijał się echem od prastarych kamiennych ścian, otaczających go zewsząd w tunelu wiecznego mroku. Przestraszony podróżnik omal nie upadł. Nie mógł utrzymać się na nogach, a niewielka łódź chybotała się na czarnej powierzchni wody.

Serce waliło mu jak oszalałe i w jednej chwili oblał się zimnym potem.

Odruchowo uchwycił się żerdzi, którą odpychał się od dna, zmuszając łódkę do posuwania się w górę leniwie płynącej rzeki. Za wszelką cenę musi odzyskać równowagę!

Na szczęście koniec żerdzi wbił się mocno w dno rzeki, unieruchamiając łódź do chwili, gdy umilkły ostatnie echa straszliwego krzyku.

Znów zapadła niesamowita cisza. Odzyskał dech. Wpatrywał się nadal w upiorną głowę; była nieco większa od ludzkiej. Ręce wciąż mu drżały.

To tylko starożytna rzeźba! Wiele potrzaskanych posągów, niczym poćwiartowane trupy, leżało na brzegach podziemnej rzeki. Poznał po szyszaku, że to głowa Minerwy.

Nie był to pierwszy posąg, na który natknął się podczas tej niezwykłej wyprawy, ale z pewnością był najbardziej przerażający. Przypominał do złudzenia odciętą ludzką głowę, którą oprawca cisnął niedbale w błoto.

Mężczyzna znowu zadrżał, zacisnął palce na żerdzi i z całej siły odepchnął się od dna. Rozwścieczyła go własna reakcja na fragment rzeźby. Co mu się stało? Przecież nie może folgować nerwom ktoś, kogo wiedzie ręka przeznaczenia!

Łódź nagle ożyła. Marmurowa głowa została w tyle.

Kolejne zakole rzeki. W świetle latarni ukazał się jeden z nisko sklepionych, łukowatych mostków, które w różnych miejscach łączyły ze sobą brzegi. Oba końce mostu dotykały ścian tunelu, który otaczał rzekę ze wszystkich stron. Mężczyzna w łódce schylił się, by nie uderzyć głową w niskie sklepienie.

Strach wreszcie zniknął; czuł znowu narastające podniecenie. Wszystko zgadzało się z opisem w dzienniku jego poprzednika. Rzeka, o której wszyscy zapomnieli, naprawdę istniała; tajemniczy, zamurowany kręty trakt wodny pod miastem.

Autor dziennika doszedł do wniosku, że to Rzymianie pierwsi postanowili otoczyć rzekę kamiennym pancerzem, który miał ją na zawsze ujarzmić. W tym miejscu w świetle latarni można było dostrzec ślady typowo rzymskiej obróbki kamienia. Jednak w innych miejscach podziemnego tunelu, wewnątrz którego płynęła rzeka, charakter sklepienia wyraźnie świadczył o tym, że powstał w średniowieczu.

Uwięziona w ten sposób rzeka służyła mieszkańcom wznoszącego się ponad nią wielkiego miasta za ściek odprowadzający do Tamizy nadmiar deszczówki i miejskie brudy. Okropnie tu cuchnęło. W tej krainie wiecznej nocy panowała taka cisza, że płynący łodzią mężczyzna wyraźnie słyszał chrobot pazurków na kamieniach. Na obu wąskich brzegach roiło się od szczurów i innych szkodników.

Już niedaleko! – pomyślał. Jeśli wskazówki w dzienniku były dokładne, wkrótce powinien dotrzeć do kamiennej krypty. Tam właśnie znajdowało się wejście do podziemnego laboratorium jego poprzednika. Musi znaleźć tę niezwykłą machinę tam, gdzie została porzucona i czekała na niego przez te wszystkie lata!

Człowiek, który przed nim pokonywał tę drogę, musiał porzucić swe wielkie dzieło, gdyż nie potrafił rozwikłać ostatniej z zagadek zawartych w starożytnym lapidarium. Ale mężczyzna w łódce wiedział, że pokonał przeszkodę, która zmusiła jego poprzednika do kapitulacji. Zdołał rozszyfrować instrukcje starego alchemika i był pewien, że potrafi doprowadzić dzieło do końca.

Jeśli szczęście mu dopisze i odnajdzie machinę, trzeba będzie załatwić kilka spraw, nim ją uruchomi. Musi odnaleźć pozostałe kamienie i pozbyć się dwóch staruchów, którzy znają zbyt wiele dawnych sekretów. Nie powinien mieć jednak z tym większych trudności.

Podstawą sukcesu jest zdobycie i umiejętne wykorzystanie informacji, a on dobrze wiedział, gdzie ich szukać. Obracał się w towarzystwie, nawiązał kontakty w wielkim świecie. Prócz tego, zgodnie ze swym planem, spędzał wiele czasu w podejrzanych domach gry i w burdelach. I tu, i tam dżentelmeni z najlepszego towarzystwa często zaspokajali swe niewybredne zachcianki. Przekonał się, że w tego rodzaju miejscach można się wiele dowiedzieć.

Tylko jedna osoba znała go tak dobrze, że mogłaby domyślić się, co zamierza. Nie stanowiła jednak zagrożenia. Kochała go i ufała mu tak dalece, że mógł nią bez trudu manipulować.

Jeśli tej nocy odnajdzie machinę, nic go już nie powstrzyma. Przeznaczenie musi się spełnić.

Jego poprzednika uznano za szaleńca, bo nie doceniono, jakim był geniuszem. Ale tym razem sprawy wezmą całkiem inny obrót!

Kiedy zakończy pracę nad śmiercionośną machiną i zademonstruje jej straszliwą moc, cała Anglia… nie, cała Europa będzie musiała uznać geniusz drugiego Newtona i paść na kolana przed swym władcą.

Koniec wersji demonstracyjnej.