Yves Saint Laurent - ebook

Moim orężem jest wzrok uważnie wpatrzony w epokę.

Yves Saint Laurent

A czy to nie jest niebezpieczne udawać umarłego?

Molier, Chory z urojenia

„Jesteśmy Lwami – powiedział – a na pustyni lwy są czasami wycieńczone. Myślisz, że już po nich, a one nagle budzą się, a wtedy…”. I ryknął jak lew z Metro-Goldwyn-Mayer.

Jean-Jacques Schuhl, Ingrid Caven, Gallimard
(Nagroda Goncourtów, 2000)

------------------------------------------------------------------------

1 Molier, Chory z urojenia, akt III, sc. 17. Cytowane za: Molier, Dzieła, przeł. Tadeusz Żeleński (Boy), t. 3, Warszawa, Książka i Wiedza, 1952, s. 921.Konferencja prasowa Yves’a Saint Laurenta. 7 stycznia 2002

Szanowni Państwo,

zaprosiłem Państwa dzisiaj tutaj, by przekazać ważną nowinę, która dotyczy mego życia osobistego i zawodowego.

Miałem szczęście zostać w wieku osiemnastu lat asystentem Christiana Diora, a potem w wieku dwudziestu jeden lat jego następcą i odnieść sukces już pierwszą kolekcją w 1958 roku. Za kilka dni miną od tamtej pory czterdzieści cztery lata.

Od tamtego czasu żyłem dla mego zawodu i dzięki niemu.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.Podziękowania

Wyrazy wdzięczności chciałabym w sposób naturalny skierować do Yves’a Saint Laurenta i Pierre’a Bergé.

Pragnę podziękować moim rodzicom, Paulowi i Nicole Benaïmom, mojemu mężowi, Brunonowi Kriefowi, i tym wszystkim, którzy wspierali mnie podczas długiej pracy nad realizacją tego projektu. Byli wśród nich: Manuel Carcassonne, Jacques Brunel, Jeanine Attal, Fanny i Jean-Claude Chouchan. Pomagali mi: Marc Audibet i Colombe Pringle, Jean Poniatowski, Antoine Kieffer, Karen Lombard, Susan Train, na pamiątkę lat spędzonych w „Vogue’u”. Wyrazy wdzięczności kieruję także do Dominique Deroche, za jej obecność i wydajną pomoc, a także do Loulou de la Falaise, Anne-Marie Muñoz, Betty Catroux, Fernanda Sancheza, Lucienne Mathieu-Saint-Laurent i jej córek, Brigitte Bastian i Michèle Levasseur, a także do Simone Lamy.

Praca ta nie byłaby możliwa, gdyby nie świadectwa osób, które są żywą pamięcią haute couture. Pragnę wyrazić wdzięczność wszystkich osobom, które podzieliły się ze mną wspomnieniami, z oddaniem i przywiązaniem do zawodu i lat spędzonych w domu mody Saint Laurent. Należą do nich: Maryse Agussol, Amalia Denise Barry de Longchamp, Gabrielle Buchaert, Claire de Billy, Georgette Capelli, Renée Cassart, Laurent Chapus, Hélène Chenot, Terry Cohen, Victoire de Courrèges, Josiane Dacquet, Jean-Pierre Derbord, Catherine Devoulon, Nicole Dorier, Jérôme Fayant Dumas, Jean-Marie Farthouat, Isabelle Gérin, Benedicte Ginestous, Christophe Girard, Joy Corinne Guillaud, Joy Hendericks, Marianne Honvault, Sylviane Hodgkinson, Esther Jadot, Reale de Haut de Sigy, Marie Thérèse Herzog, Simone Jacob, Danièle Leclercq, Raymonde Lelay, Vesna Laufer, Claude Licard, Hélène de Ludinghausen, Colette Maciet, Paule de Mérindol, Eléonore de Musset, Anna Pavlowski, Hector Pascual, Corinne Le Ralle, Ariel de Ravenel, Marie-Françoise Savary, Marie-Agnès Renault, Patricia Turcq Paquelier, Mercedès Rubirosa, Felisa Salvagnac, Marina Schiano, Danièle Varenne, Romain Verdure, Micheline Ziegler. A także Pierre Barlat, Jacques Chazot, Jean-Luc Rossignol, przedwcześnie zmarły Stephen de Pietri oraz Madame Yvonne de Peyerimhoff, André Ostier, Jeanloup Sieff i Roger Vivier.

I wszystkim osobom, które przyczyniły się do powstania tej książki swoją obecnością i wspomnieniami: Philippe d’Abzac, Charlotte Aillaud, Alexandre de Paris, Maïmé Arnodin, Claude Asnar, Yves Attal, Claude Aurensan, Javier Arroyuello, Martine Barrat, Fernand Baron, Simone Baron, Gérard Benoit, Annie Boulat (Cosmos), Antoine Bourseiller, James Brady, Serge Bramly, Marcial Berro, Claude Berthod, Marguerite Bins, Michel Brodsky, Jackie Boudin, François Catroux, Edmonde Charles-Roux, Jean Cohen, Philippe Collin, baronowa de Courcel, Guy Cuevas, Roger Dadoun, Jacques i Françoise Darmon, Catherine Deneuve, Jaques i Rolande Djian, Victoire Doutreleau, Simone Dupuis, Frédéric Edelmann, Joe Eula, John Evans, John Fairchild, Denise Fayolle, Maxime de la Falaise, Jacques Fieschi, Jean-Pierre Frère, hrabina de Gastines, Sylvie Grumbach, Jean-Paul Gaultier, Sophie Gins i Brigitte Torlet (Association des anciens de Dior), Robert Goossens, Jacques Grange, François Heuzé, Zizi Jeanmaire, Alex i Yvonne Karsenti, Nan Kempner, Kenzo, Antoine Kieffer, Mustapha Labhali, Claude i François-Xavier Lalanne, André Lemarié, Marielle Lemercier, François Lesage, André Lévi, Patrick Lienhart, José Luis, Robert Malek, Bernard Minoret, Albert Mulphin, Carlos Muñoz, Jérôme Nicollin, Helmut Newton, Sylvie de Nussac, Paquita Paquin, Pierre Passebon, Irving Penn, Elsa Peretti, Roland Petit, Paloma Picasso, J. Mack Robinson, Pierre Rivas, Serge Roumegous, Jacques Rouet, Janie Samet, Olga Saurat, Jacques Siclier, Richard Salomon, Rafael Lopez Sanchez, hrabina Saint Just, Étienne Tiffou, Yves Vié Le Sage, Gaby van ZuylenBill Willis, Carole i Francine Weisweiller, Patricia Lopez-Willshaw, baronowa van Zuylen, Gaby van Zuylen, Zkhiri (Yacout, Marrakesz). I ogromnie dziękuję Jenny Capitain, Dominique Issermann, Martine de Menthon.

Korzystałam z dokumentów: archiwum domu mody YSL haute couture, Fundacji Popularyzacji Dzieła Yves’a Saint Laurenta, Biblioteki Narodowej (Paryż-Wersal), biblioteki Arsenału, biblioteki Forney, biblioteki inspicjentów teatralnych, biura dokumentacji hotelu „Drouot”, archiwów domu mody Dior, Denise Dubois i Didiera Grumbacha (Chambre syndicale de la haute couture et du prêt-à-porter des couturiers), Alberto del Fabro (Cinémathèque de la Ville de Paris), Sophie Gallouedec (Johnny Hallyday), Emmanuelle Montet (UFAC, Musée des arts de la mode), Lydie Nenirn (LVMH), Claude Visdomine (Amicale des anciens du lycée Lamoricière, Oran), dom mody Renoma, Société d’histoire du théâtre, biura dokumentacji „Le Figaro”, „Elle”, „L’Express”, „Marie-Claire”, „Le Monde”, „Vogue”, ze szczególnymi podziękowaniami dla Anne-Céline Auché, Véronique Damagnez, Corinne Pineau, Ursuli Redski, Mary Stephen.

Adresatami moich podziękowań są także: Françoise Chautemps, Claude Dalla-Torre, Jean-Pierre Decaens, Ariane Fasquelle, Eliane Mounier, Jean-Pierre Pouchet, Marie-Laurence Roblin (Grasset), Georges Dersy, Marie-Jeanne Marcilly, Muguette Vivian.

Przy okazji niniejszego, rozszerzonego wydania chcę podziękować Alberowi Elbazowi, Tomowi Fordowi i Domenicowi De Sole za ich świadectwa oraz tym, którzy pomogli mi w poszukiwaniu informacji. Byli to: Céline Bokobsa, a także Anne d’Armagnac, Jean-Pierre Baux, Laure de Carrière, Caroline Deroche, Marianne Honvault, Marc Gusils, Elsa Gribinski, Laurence Kleinknecht, Jean-Luc Le François, Pascale Leautey, Jean-Luc Lefrançois, Hervé-Antoine Mayer, Cristina Malgara, Olivier Meyrou, Maryvonne Numata, Jean-Philippe Pons, Elie Romero, Olivier Segot, Lizza Schiek, Pascal Sittler, Odile Vilain.Mary Blume

Cristóbal Balenciaga. Mistrz nas wszystkich

Swój pierwszy butik Cristóbal Balenciaga otworzył w roku 1919 w San Sebastian. A kiedy już podbił Barcelonę i Madryt, w 1936 przyjechał do Paryża. Ubrania według jego projektów nosiła hiszpańska rodzina królewska i śmietanka arystokratyczna, jego klientkami były panie z rodziny Rothshildów i Marlena Dietrich. Historia mody zapamięta go przede wszystkim jako transformatora kobiecej sylwetki – to on ubrał kobiety w tuniki, szmizjerki czy spódnice bombki. Elsa Schiaparelli nazywała go „jedynym projektantem, który ma odwagę robić to, co mu się podoba”, Dior zaś, zachwycony jego techniką, mówił o nim: „Mistrz nas wszystkich”.

Mimo swej sławy i pozycji w świecie mody Balenciaga zawsze trzymał się z dala od ciekawskich oczu. Niektórzy dziennikarze powątpiewali w jego istnienie, nie znały go osobiście nawet jego ważne klientki. Tym cenniejszy jest kameralny, bogato ilustrowany portret wizjonera haute couture stworzony przez dociekliwą autorkę.Marie-France Pochna

Cristian Dior

Życie legendarnego francuskiego projektanta mody to materiał na powieść. Christian Dior długo żył ze świadomością, że ukochana matka tłumi jego aspiracje artystyczne, i pozostawał w cieniu słynnych przyjaciół, m.in. Jeana Cocteau i Maxa Jacoba. Walczył o skromną egzystencję, nie mając ani pieniędzy, ani zawodu. Ale kiedy wreszcie uśmiechnęło się do niego szczęście, ten nieśmiały samotnik okazał się genialnym twórcą, znakomitym szefem przedsiębiorstwa i prekursorem nowych idei, który przywrócił Paryżowi miano stolicy światowej mody.

We wspomnieniach przetrwał jako osoba szlachetna, obdarzona ogromnym poczuciem humoru, a jednocześnie bardzo skryta. Dior najbardziej cenił sobie w życiu przyjaźń, muzykę i kwiaty. Kiedy zdobył rozgłos, do szczęścia brakowało mu tylko czasu na odpoczynek. Zaledwie po dziesięciu latach budowania renomy firmy król mody zmarł u szczytu sławy.

Napisana z elegancją i swadą najpełniejsza biografia Diora jest nie tylko historią niezwykłej kariery utalentowanego człowieka, ale też portretem świata pełnego szyku oraz artystycznej śmietanki powojennego Paryża.Yann Kerlau

Sekrety mody

Balenciaga, Dior, Yves Saint Laurent stworzyli imperia i zrewolucjonizowali modę. Czy pozostają ciągle nie do przeskoczenia? Dlaczego innym, mimo talentu, nie udaje się wyrobić sobie nazwiska? Czy projektanci są bóstwami, czy umierają wraz z markami, które stworzyli?

Wszystko zaczęło się we Francji, gdzie pracowali pionierzy haute couture: Worth i Madeleine Vionnet oraz czarodzieje: Paul Poiret i Elsa Schiaparelli. W Anglii trzy kobiety – Mary Quant, Vivienne Westwood oraz Stella McCartney – dokonały przewrotu i w modzie, i w obyczajach. W Hiszpanii jeden człowiek zbudował królestwo prêt-à-porter o nazwie Zara. Z Azji zaś przybyła trójka samurajów, którzy rozpłatali mieczem panujące na Zachodzie przesądy.

Jak im się to udało? Kto wymyślił happeningi pokazów mody? Kto tak naprawdę wyzwolił damskie sylwetki. Dlaczego torebka stała się wyznacznikiem pozycji społecznej? Jak powstał modowy marketing?

Dwa wieki historii. Trzy kontynenty. Osiemnaście wielkich postaci, które zmieniły świat, i to nie tylko świat mody.