Zagubieni. Tom 1. Inwazja - ebook

ROZDZIAŁ
PIERWSZY

DORIAN nie miał najmniejszej ochoty wstawać z łóżka.

Chciał naciągnąć kołdrę na głowę i spróbować raz jeszcze zapaść w słodki, ciepły sen, w którym walczył przeciwko hordom najeźdźców z obcych galaktyk, ale wiedział, że nic to nie da. Problem z robotem domowym polegał na tym, że nie dawało się go ani oszukać, ani przebłagać. Jeśli chłopak jeszcze raz się nakryje, Cerber po prostu ściągnie kołdrę i wyrzuci ją w kąt, a potem raz jeszcze spokojnym głosem przypomni mu o uciekającym czasie.

– Obyś się przepalił, złomie – mruknął Dorian, przecierając oczy.

Ze złością podniósł się i zeskoczył na ciepłą podłogę. Rolety rozsunęły się bezszelestnie i do środka wpadły promienie wiosennego słońca, ale bynajmniej nie poprawiło to chłopcu humoru. Spojrzał z niechęcią na Cerbera.

– Zapraszam do łazienki, a potem na śniadanie – oznajmił robot. Przypominał ułożoną poziomo gruszkę z dwiema elastycznymi kończynami, poruszającą się na zasadzie poduszki elektromagnetycznej, i, jak większość robotów tej klasy, był całkowicie pozbawiony poczucia humoru. Dorian słyszał, że z najnowszymi maszynami można żartować, a nawet się kłócić, ale z Cerberem było to niemożliwe. I tak cieszył się, że po wielu próbach zdołał przestawić go na „tryb aspołeczny”, przez co robot ograniczał się teraz do najprostszych komentarzy. Przed paroma tygodniami, każąc mu iść do łazienki, Cerber wygłaszał krótki wykład na temat higieny, a rozkładając śniadanie, opowiadał o wartościach odżywczych owoców i warzyw.

Mrucząc pod nosem, Dorian wszedł do łazienki. Tradycyjnie ograniczył wszystkie czynności do absolutnego minimum, po czym powędrował do kuchni, gdzie robot przygotowywał posiłek.

Kuchnia była przestronnym pomieszczeniem z szerokim blatem, wygodnym stołem i oknem wychodzącym na zamglony teraz ogród. Meble wykonano z jasnego, przyjemnego drewna, na parapetach stały rośliny, a z niewidocznych głośników sączyła się muzyka relaksacyjna. Ze wszystkich pomieszczeń domu Doriana to było urządzone najmilej, ale chłopak nie znosił go z całego serca.

Może dlatego, że od dłuższego czasu przesiadywał w nim sam.

Nie licząc Cerbera, który jedną ręką nalewał mu herbatę, a drugą robił jajecznicę.

„Jajecznica – pomyślał chłopak i od niechcenia przykleił robotowi karteczkę z głupim napisem. – Czyli dzisiaj wtorek”.

Przyrządzane przez robota śniadanie zawsze smakowało tak samo, a herbata zawsze miała tyle samo cukru. Bywało, że Dorian tęsknił za przypalonymi tostami ojca czy płatkami z owocami, które czasami przywoziła mama ze swoich podróży.

Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ekran na ścianie ożył i chłopak ujrzał twarz mamy.

– Cześć, synku! – powiedziała wesołym głosem i przysunęła się bliżej, jakby chciała pokazać, że Dorian jest całym jej światem. Chłopak wiedział jednak, że robi to tylko po to, by zasłonić gabinet, w którym pracowała, i stosy papierów na biurku. – Co u ciebie słychać?

– Cześć, mamo – odparł, uśmiechając się lekko. – Nic nie słychać. Cerber wtłacza we mnie witaminy i inne bzdury, a w szkole nudy na pudy.

– Cerber? – Mama zmarszczyła brwi. Miała ładną, wesołą twarz i długie, brązowe włosy z dziewczęcą grzywką. Była uśmiechnięta jak zwykle, ale Dorian miał wrażenie, że coś ją trapi. – Czy musisz upierać się przy tej nazwie? Nasz robot nazywa się Zicco!

– Nasz? – Chłopak się skrzywił. – Mamo, nie ma cię w domu od trzech miesięcy, a taty jeszcze dłużej. Serio myślisz, że ten robot wciąż jest nasz?

– Przecież rozmawiamy codziennie!

– To nie to samo! – wybuchnął Dorian. – Wypytujesz mnie tylko o szkołę i o kolegów, ciągle wygłaszasz te swoje kazania, a potem ekran gaśnie i znowu jestem sam z Cerberem! O, przepraszam, z Zicco!

– Przykro mi, synku – westchnęła mama i otarła czoło zmęczonym gestem.

– Nie nazywaj mnie tak! – Dorian zacisnął pięści. – Mam już dwanaście lat! Wiesz, jaki byłby obciach, gdybyś nazwała mnie tak przy chłopakach?

– Nie, nie wiem. – Mama próbowała się uśmiechnąć. – Rzeczywiście, za długo to trwa. Słuchaj, w przyszłym miesiącu spróbuję się wyrwać na tydzień na Ziemię, a potem...

– A potem wrócisz na Ganimedesa do tego swojego głupiego biura i znowu będzie tak jak wcześniej!

– Syn... Eee, Dorianie, kto cię nauczył takiego słownictwa? – Mama znów zmarszczyła brwi, ale w tej samej chwili obejrzała się nerwowo za siebie. – Muszę przejrzeć oprogramowanie domu. Chyba pozwala ci oglądać nieodpowiednie filmy.

– Jasne! Przykuj mnie jeszcze łańcuchami do łóżka.

– Co ty wygadujesz?

– Mamo, ten dom jest jak więzienie! – Dorian odepchnął talerz z gorącą jajecznicą. – Ty od trzech miesięcy tkwisz na orbicie Jowisza, Zoe niby się uczy w tej zakichanej bazie orbitalnej nad Wenus, a tata siedzi Bóg wie gdzie! Co to za życie?

– Posłuchaj, wiem, że ci ciężko, ale...

– Cerber, wyłącz transmisję.

– Przykro mi, ale rozmowy z panią Tomlinson mają najwyższy priorytet – odezwał się robot. – Ich wyłączenie wymaga...

– Niech was wszystkich szlag trafi! – wrzasnął Dorian, podbiegł do ekranu i wyłączył go przyciskiem na obudowie. – Nie chce mi się jeść, Cerber. Odpalaj rzęcha.

– Pragnę przypomnieć, że zdrowe śniadanie jest podstawą...

– Odwal się. Sam sobie to zjedz, jeśli to takie zdrowe. Jedziemy do budy.

------------------------------------------------------------------------

Śmigacz typu Rooster był pojazdem wielkim, staromodnym i przyciężkawym. Co prawda, poruszał się na poduszce elektromagnetycznej i dysponował sztuczną inteligencją, mogącą w razie potrzeby przejąć funkcję robota kierującego, ale na tym kończyły się wszelkie unowocześnienia. Na tylnym fotelu nie było ani ekranu cyfrowego, ani masażera, o holofotelu, pozwalającym grać w gry wirtualne podczas podróży do szkoły, już nie mówiąc. Dorian wiedział, że inni chłopcy w jego klasie kpią sobie z tego powodu za jego plecami, a raz czy dwa usłyszał nawet słowo „krowa”. Wiedział, że tym mianem określili Roostera i nienawidził przez to rodzinnego śmigacza jeszcze bardziej.

– Śmigacz! – mruknął, wsiadając do środka. – Kupa złomu z ubiegłego wieku. Czemu starzy nie kupili czegoś nowszego? Aż tak bardzo mają mnie gdzieś?

– Zdaniem pani Tomlinson nowsze modele są wyposażone w urządzenia rozpraszające koncentrację – oznajmił Cerber, który bezszelestnie zainstalował się na stanowisku pilota. – Czas, który pan spędza w drodze do szkoły, można poświęcić na naukę.

– Już wolę słuchać komputera Roostera niż ciebie – mruknął Dorian i demonstracyjnie odsunął szkolny tablet jak najdalej od siebie.

– Sztuczna inteligencja pojazdów tego typu nie pozwala na prowadzenie inteligentnych rozmów.

– Marudzenie o nauce nazywasz inteligentną rozmową? Leć już lepiej, bo się spóźnisz po raz pierwszy w życiu i łeb ci się zresetuje.

– Nie spóźnimy się. Czas obliczony na...

– Leć!

Silnik elektromagnetyczny Roostera zabuczał cicho i śmigacz wzniósł się powoli na wysokość dziesięciu metrów, a potem ruszył łagodnym łukiem w górę, by przyłączyć się do pojazdów, mknących rzędami po londyńskim niebie. Dorian patrzył na coraz dalsze ogrody Chelsea, tu i ówdzie przecięte ścieżką rowerową, i poczuł, jak złość powoli go opuszcza. Latanie zawsze miało na niego uspokajający wpływ i zawsze marzył o tym, że zostanie kosmicznym pilotem. Nigdy nikomu o tym nie mówił – mama znów wygłosiłaby przecież jeden z tych swoich słynnych wykładów o niebezpieczeństwach czyhających naokoło – ale Dorian czasem miał wrażenie, że ojciec doskonale o tym wiedział.

Czy w przeciwnym razie pozostawiłby wirtualny symulator gwiezdnego myśliwca na komputerze syna, który kiedyś pożyczył na kilka dni?

Dorian zamknął oczy i przypomniał sobie twarz ojca, którego nie widział już od ponad pół roku. Twarz przyjemną, ale często zamyśloną, a nawet zasępioną, jakby bez przerwy borykał się z wielkimi problemami. Wydawało mu się wówczas, że tata ma problemy w pracy – w końcu dorośli o niczym innym nie myślą – ale gdy o to pytał, ojciec machał ręką z lekceważeniem.

„Mam najnudniejszą pracę pod słońcem – powtarzał. – Nie ma o czym mówić”.

Z okien śmigacza Dorian dostrzegł już srebrną nitkę Tamizy, gdy Rooster nagle pochylił dziób i pomknął w kierunku lasów i jezior West Endu.

– Cerber, co ty wyprawiasz? – spytał zdziwiony chłopak.

– Dziś wtorek – oznajmił robot. – Zabieramy pana Robbina.

– Tylko nie to! – Dorian pacnął się dłonią w czoło. – Tylko nie Humbak!

Tommy Robbin, zwany przez społeczność szkolną Humbakiem, był oprócz Roostera kolejnym powodem zażenowania Doriana. Wiecznie spocony grubasek, zawsze z czymś do jedzenia w ręku, od początku pierwszej klasy był celem niewybrednych żartów. Obrywał też każdy, kto się z nim zadawał choć przez chwilę. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności sprawił, że mama Doriana poznała panią Robbin na zajęciach z grawirobiku i umówiły się, że śmigacz Tomlinsonów będzie zabierał Humbaka do szkoły dwa razy w tygodniu.

– A do tego dziś jeszcze mamy dwie godziny informatyki – westchnął zdruzgotany Dorian. – Mogę się założyć, że będzie gadał o swoim projekcie przez resztę drogi do szkoły. Cerber, czeka cię pucowanie tapicerki.

– Dlaczego przedstawia pan taką konieczność?

– Bo Humbak pluje, jak mówi – burknął Dorian. – I wolę nie wiedzieć, czym pluje.

Śmigacz obniżył lot i przemykał teraz nad czubkami drzew West Endu.

– Odebrałem wiadomość od pani Tomlinson – odezwał się Cerber. – Życzy panu udanego dnia i powodzenia w szkole, zwłaszcza podczas zajęć z historii Układu Słonecznego.

Historia... Dorian aż się wzdrygnął. Nie znosił nauczycielki historii, natchnionej Kasjopejanki o imieniu R’aal, zachwyconej swoim przedmiotem do tego stopnia, że z rzadka zauważała uczniów, ale jej przedmiotu nienawidził jeszcze bardziej. Nie rozumiał potrzeby wkuwania na pamięć dat, nazwisk i definicji, które teraz, w roku 2313, nie miały już najmniejszego znaczenia, ale pani R’aal, która już wykryła niechęć chłopca, uwielbiała go odpytywać.

„Wszystkie Kasjopejanki to wiedźmy – pomyślał chłopak. – Przejrzę ostatnią lekcję na astrofizyce, może coś zapamiętam”.

– Cerber, jaka jest lekcja po historii?

– Literatura ziemska.

– Kolejny gniot – jęknął chłopak. Jedyną rzeczą, którą zapamiętał z literatury, była nazwa trójgłowego psa, który strzegł bram krainy zmarłych w mitologii greckiej. Przedmiot ten wywoływał w nim tę samą niechęć co historia. Po co się uczyć o pisarzach, którzy już nie żyją? Po co studiować mitologię narodów, które już właściwie przestały istnieć? Nie miał zielonego pojęcia, gdzie leżała Grecja, i nie miał zamiaru się tego dowiadywać.

– A potem wiedza o cywilizacjach kosmicznych.

– Jedyny powód, żeby podnosić się z łóżka – skomentował Dorian, który usiłował wypatrzeć dach domu Humbaka wśród zieleni West Endu. Pan Stevenson był spokojnym, zdystansowanym starszym panem, ale zajęcia z wiedzy o cywilizacjach wzbogacał ogromną liczbą filmów i prezentacji, a jego anegdoty i opowiastki sprawiały, że w oczach marzącego o podróżach chłopca urastał do miana prawdziwego kosmicznego obieżyświata.

Rooster miękko usiadł na lądowisku przed domem Robbinów. Drzwi od strony pasażera rozsunęły się z cichym szelestem i w tej samej chwili z budynku wypadł Humbak. Truchtał niczym kaczka, pod pachą ściskając swój tablet. Dojadał kanapkę, z której coś ciekło, pozostawiając ślad na ścieżce.

Dorian skrzywił się z obrzydzeniem.

– Cześć, Dorry! – sapnął grubasek, ładując się do środka. Otaczała go woń keczupu i cebuli. – Dzień dobry, Zicco!

– Dzień dobry, panie Robbin – odparł robot. Śmigacz znów zaczął się unosić.

– To robot, ty palancie – mruknął Dorian. – Nie musisz mu się przedstawiać ani się z nim witać.

– Nie zaszkodzi. – Tommy obdarzył go tym samym głupkowatym uśmiechem, który nie schodził mu z ust, nawet gdy nabijały się z niego największe dranie w szkole. – Zrobiłeś projekt na informatykę? Pamiętasz? Mieliśmy zaprojektować system planetarny w układzie podwójnym.

– Słuchaj, nie chcę gadać o szkole. Zresztą, co ja mówię. W ogóle nie chcę gadać!

– Jak tam sobie chcesz. – Tommy wzruszył ramionami, po czym wytarł dłonie w spodnie i wyjął swój tablet. Dorian odwrócił się i znów zapatrzył w zielony krajobraz Londynu. Nie mógł uwierzyć, że jeszcze przed dwoma wiekami była to szara, brudna, nieprawdopodobnie zanieczyszczona metropolia, w której kwitła przemoc, a ludzie potrzebowali godzin, by dojechać do pracy.

„I oto cały bezsens historii – pomyślał chłopak. – Uczysz się rzeczy, których nie możesz sobie nawet wyobrazić”.

Tommy sapał nad klawiaturą, silnik śmigacza mruczał jednostajnie, a na horyzoncie majaczył już rozległy kompleks liceum Gladstone High. Dorian westchnął i przyciągnął swój tablet, by nie spadł podczas schodzenia na szkolne lądowisko.

– Wiadomość od pani Tomlinson – odezwał się Cerber.

– Znowu? – Chłopak uniósł brwi. – No, na co czekasz?

– Wiadomość niewyraźna. Uruchomiłem proces filtrowania zakłóceń.

– Co? – Dorian pochylił się do przodu. Nigdy nie słyszał o zakłóceniach w transmisji wiadomości.

Zaciekawiony Tommy uniósł głowę znad komputera.

– Zakłócenia wiadomości? – zapytał z niedowierzaniem. – W atmosferze ziemskiej?

– Pilnuj własnego nosa! – parsknął Dorian. – To nie do ciebie!

– Proces filtracji zakończony – oznajmił Cerber. – Wiadomość niekompletna.

– Niemożliwe!

Robot odezwał się głosem mamy Doriana:

– ...ci później wyjaś... co nie ma czas... Musisz... orbitę Księżyca, a dalej ...dziesz bezpieczny. Pam... ło Nangijala... ci nie grozi ...cham cię.

– Niczego nie rozumiem! – krzyknął chłopiec. Porwane słowa i wyczuwalny niepokój w głosie mamy sprawiły, że do jego serca wkradł się lęk. Ze skupieniem odsłuchał wiadomość raz jeszcze, po czym spojrzał z oszołomieniem na Humbaka, całkiem zapominając, że zwraca się do szkolnej ofermy.

– Kapujesz coś z tego? – Głos mu zadrżał całkiem nie po męsku.

– Tyle, że twojej starszej coś się stało – stwierdził Tommy. – Może w Ganimedesa przywaliła jakaś asteroida? Poczekaj, sprawdzę w necie!

– Nie mów tak o mojej mamie! – wrzasnął Dorian i już chciał się rzucić na kolegę, gdy nagle śmigacz wystrzelił w górę, w jednej sekundzie pozostawiając za sobą londyńskie trasy komunikacyjne. Siła odśrodkowa cisnęła obu chłopców na siedzenia.

– Cerber, co ty robisz?! – wykrzyknął Dorian.

– Przechodzę na tryb ZK – odparł robot. Jego spokojny ton głosu przeczył jednak rozwojowi wypadków, gdyż Rooster pędził teraz niemalże pionowo ku niebu.

– Co to znaczy ZK?

– Zagrożenie Krytyczne! – szepnął oszołomiony Tommy. – Najwyższy stan gotowości! Rany, co się dzieje?

– Pojęcia nie mam – sapnął Dorian. – Bladego pojęcia nie mam...

Naraz zapomniał o szkole, o historii, a nawet o tym, że przed momentem chciał rzucić się z pięściami na Humbaka. Jak urzeczony słuchał stłumionego dudnienia silnika, o wiele potężniejszego niż zazwyczaj, jednocześnie zaskoczony i przestraszony. Rooster błyskawicznie przeciął warstwę chmur i skierował się w stronę ciemniejącego nieba.

– Co ty wyczyniasz? – wykrzyknął, przytomniejąc. – Rooster to śmigacz grawitacyjny, ty nieszczęsny rzęchu! Chcesz nas zabić?

Cerber nie odpowiadał.

– Odezwij się, ty puszko złomu! – wrzasnął chłopak. – Znam twoje oprogramowanie, wiem, że musisz odpowiedzieć na każde pytanie zadane autoryzowanym głosem! Mów! Mów!

Robot nadal milczał. Niebo ciemniało coraz bardziej.

– Uprowadzono nas! – jęknął Tommy. – Taalzoidzi sprzedadzą nas na organy!

– Przestań się mazać! – krzyknął Dorian, tknięty nagłą myślą. – Ty, Humbak, umiesz zhakować Zicco?

– Co?

– Czy umiesz włamać się do systemu operacyjnego tego robota?

– Pewnie, ale... Ale po co?

– Zatrzymaj go jakoś!

– Za późno! Zaraz wejdziemy w atmosferę i spalimy się na wiór! – Tommy był blady z przerażenia.

W tej samej chwili śmigacz otoczyła ledwie zauważalna, opalizująca powłoka, która natychmiast zaczęła się rumienić.

– Stary, ten twój rzęch generuje pole siłowe! – westchnął oszołomiony Tommy. – Kto by pomyślał, taki rupieć...

– Przestań gadać i włam się do tego robota!

Wystraszony kolega ułożył sobie na kolanach tablet, a jego serdelkowate palce przemknęły po klawiszach.

Pole siłowe wokół pojazdu nagrzewało się coraz bardziej. Wnętrze zalała drżąca, czerwona poświata.

– Nic z tego nie będzie, Dorry! Nie działa ani Internet ani Spacenet!

– Nie nazywaj mnie...

Na ułamek sekundy pojawił się oślepiający, białawy blask, po nim kolejny, nieco słabszy, i jeszcze jeden, prawie niezauważalny. Dorian skulił się na siedzeniu.

– A to co znowu...? – szepnął.

Migotliwą czerwień co chwila przeszywał biały blask, jakby w atmosferze rozszalała się burza. Humbak zamarł z otwartymi ustami. Zapomniany tablet zsunął się na podłogę.

– Rany, Dorry, my chyba się dziś spóźnimy do szkoły... – wyszeptał.

Nagle, jakby w odpowiedzi na jego słowa, błyski ustały, a czerwona poświata zaczęła słabnąć. Świat dookoła nich ściemniał, a potem zamigotały pierwsze gwiazdy. Przez okno wpadł blask Słońca, wynurzającego się zza kuli ziemskiej.

– Tak – powiedział ponuro Dorian. – Chyba tak. Znaleźliśmy się na orbicie.

Bywał już w przestrzeni kosmicznej podczas wycieczek szkolnych na Księżyc, raz też rodzice zabrali go do rodziny mamy w Heinlein na Marsie, ale nigdy dotąd nie opuścił Ziemi niemalże sam. Świadomość, że znalazł się na orbicie w towarzystwie klasowego ofermy i robota domowego, którego najprawdopodobniej opanował wirus, sprawiła, że poczuł się bardzo, bardzo samotny.

– Cer... Eee, Zicco? – odezwał się cicho. – Moglibyśmy wrócić do domu? Obiecuję, nigdy więcej nie nazwę cię już Cerberem ani nie będę ci przyklejał głupich karteczek do pleców. Przysięgam, słowo honoru, naprawdę! Wróćmy już, co?

– Spójrz! Spójrz tylko! – zawołał Tommy.

Humbak wskazywał statek kosmiczny, który niespodziewanie znalazł się w ich polu widzenia. Była to smukła konstrukcja, przypominająca rakietę tenisową z ostro zakończoną, wygiętą w dół rączką. Dorian nie przypominał sobie, by kiedykolwiek widział pojazd tego typu i znów poczuł ukłucie strachu. Po chwili zauważył kolejny. Obie jednostki czyhały tuż nad atmosferą ziemską niczym sępy.

– Dorian – rozległ się głos ojca.

Chłopak aż podskoczył. Przez chwilę krótką jak myśl łudził się nadzieją, że ojciec zaraz wychyli się ku niemu zza fotela pilota, ale przecież przez cały czas widział Cerbera. Z ogromnym rozczarowaniem uświadomił sobie, że to nagranie, ale mimo to wytężył słuch:

– Skoro słuchasz tych słów, stało się to, czego się od dłuższego czasu obawiałem. Przestrzeń Unii Międzysystemowej została naruszona przez obce siły, których pochodzenia możemy się tylko domyślać, i naszej cywilizacji zagraża niebezpieczeństwo. Nie bój się – ani tobie, ani twojej siostrze nic nie grozi. Przewidzieliśmy nadchodzące zagrożenie i wprowadziliśmy do systemu naszego Zicco oprogramowanie, które uaktywni się w odpowiednim momencie. Robot zajmie się tobą i przeniesie w bezpieczne miejsce, którego na wszelki wypadek na razie nie zdradzę. Ja albo mama skontaktujemy się z tobą, jak tylko to będzie możliwe. Póki co, uważaj na siebie, synku, i zapamiętaj hasło: Okrągły Stół. Kochamy cię!

Nagranie zakończyło się. Dorian chciał powiedzieć: „Ja też was kocham”, ale głos uwiązł mu w gardle. Otarł zwilgotniałe oczy rękawem.

– Dorry – odezwał się drżącym głosem Tommy. – Spójrz tylko.

Ostro zakończony dziób jednego ze statków kosmicznych rozjarzył się nagle bielą, po czym wystrzelił z niego snop jasnego światła, przemknął przez atmosferę i znikł.

– Ostrzeliwują Ziemię – powiedział Dorian zaskakująco mocnym głosem. – Słyszałeś, co mówił mój tata? Zostaliśmy zaatakowani!

– Ale przez kogo? – Tommy miał oczy pełne łez. – Przez Mykeanów? Solarydów? Werneńczyków?

– A skąd ja mam, u licha, wiedzieć?! – wybuchnął Dorian. – O, tam jest kolejny... O rany!

Trzeci z okrętów, niemalże niewidoczny w ostrym świetle słonecznym, przesuwał się powoli nad ich głowami. Obaj chłopcy widzieli silnik fotonowy, pulsujący na spodzie kadłuba, ale było to jedyne podobieństwo do statków, które widywali do tej pory. W przeciwieństwie do ziemskich, nierzadko kanciastych i obrośniętych różnego typu nadbudówkami i wieżami, ten wydawał się absolutnie gładki, niczym powleczony skórą. Wywierał nieprzyjemne, złowrogie wrażenie.

– Nie widzi nas? – spytał cicho Dorian.

– Zgodnie z wprowadzoną procedurą uruchomiłem tryb maskowania, który będzie aktywny do chwili przejścia w nadprzestrzeń – niespodziewanie odpowiedział Cerber.

– Ten rzęch może przechodzić w nadprzestrzeń? – zdziwił się Tommy. Zaskoczenie stłumiło na moment strach.

– Tylko nie rzęch! Ten Rooster właśnie uratował nam skórę, Humbak!

Jakby na potwierdzenie tych słów, jeden ze statków kosmicznych, wiszący gdzieś nad Atlantykiem, znów wystrzelił. Jednocześnie śmigacz zaczął się obracać i ruszył przed siebie, choć silnik nadal pomrukiwał miarowo.

– Co teraz będzie? – spytał Dorian.

– Zostaliśmy namierzeni i przechwyceni przez wiązkę ściągającą tej jednostki – powiedział Zicco, kiedy na ekraniku Roostera pojawił się trójwymiarowy obraz niewielkiego stateczku, bez wątpienia ziemskiego.

– To dobrze czy źle?

– Wszystko przebiega zgodnie z procedurą opracowaną przez pana Tomlinsona – odparł robot.

Gdzieś za ich plecami nieznany statek kosmiczny znów plunął białym promieniem.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------

Ciąg dalszy nastąpi

------------------------------------------------------------------------

Kolejne tomy trylogii:

tom 2

ZAGUBIENI: ZWIAD

tom 3

ZAGUBIENI: MISJA RATUNKOWA