Zakrystianin Palica w gospodzie u Pietra - ebook

Jan Ka­spro­wicz

ZA­KRY­STIA­NIN PA­LI­CA W GO­SPO­DZIE U PIE­TRA

Ga­li­ca, Ga­li­ca,
Ga­li­co­we dzie­ci,
Kiej Ga­li­ca umrę,
Syc­ko się ozle­ci!
Ga­li­ca czy też Pa­li­ca,
Ży­wię to grzesz­ne cia­ło,
Nie umarł jesz­cze, a syć­ko
Jak ple­wa się ozle­cia­ło.
Wszyst­ko się roz­le­cia­ło,
Wy­psial wsze­la­ki do­by­tek,
Pa­li­ca jak pies pod pło­tem
Czer­nie, mar­nie­je wszy­tek.
Ja­dał ci daw­niej sło­nin­kę
Na kil­ka cali tłu­sta.
Dziś rad jest, gdy da mu kto ta­lerz
Chu­de­go gro­chu z ka­pu­sta.
Pi­jał cl daw­niej wino,
Dziś – dolo ty nie­szczę­śli­wa! –
Dziś ku­fle czy­ści u Pie­tra
Za zlew­ki cien­kie­go piwa.
Ale niech bę­dziel Dyć tru­nek,
Taki czy taki, jest zdro­wy:
Tro­chę zwie­trza­ły, tym le­piej,
Mniej idzie lu­dziom do glo­wy.
"Ja­śnie wiel­moż­ny Pa­nie!"
"Ja­śnie wiel­moż­ny? Ple­cie­cie!
Ja na­wet nie je­stem wiel­moż­ny,
Wiel­moż­nych już nie ma na świe­cie".
"To praw­da, lecz daw­niej by­wa­ło
In­a­czej, to każ­dy warn po­wie,
Był ja­sny pan Cha­łu­biń­ski
I jego przy­ja­cio­ło­wie.
Cho­dzi­łem ja z nimi po gó­rach,
By­łem ich prze­wod­ni­kiem,
Czę­stom się z nimi za­błą­kał
W ja­kiemś pust­ko­wiu dzi­kiem.
Co praw­da kto inny prze­wo­dził,
Ja ich nie pro­wa­dzi­łem,
Ja­da­łem tyl­ko i pi­łem
W ich to­wa­rzy­stwie mi­łem.
Dźwi­ga­łem wór cięż­ki na ple­cach,
Miej­sca w nim było wie­le,

Tak był pa­kow­ny, że mo­głem
Ukryć w nim całe cie­lę.
I was w nim, ko­cha­ny pa­nie,
Mógł­bym umle­ścip w po­trze­bie,
Jako że sił mia­łem do­syć.
Dał mi je Pan Bóg na nie­bie.

Dziś, sły­szę, cho­dzą in­a­czej,

Wnet cały świat się od­mie­ni: